King propose 4 การแอบพบปะ Part 3

และแล้ว ก็มาถึงวันเสาร์ เวลา 9 โมงครึ่ง

 

「──เอาล่ะ」

 

อัศวินฟุยะโจว รูริสวมชุดวันพีชที่ดูน่ารักมุ่งออกจาก〈อุทยาน〉

พอผ่านขั้นตอนแล้วออกจากประตูหลักก็หันหลังกลับไปมอง อาคารเรียนขนาดใหญ่กับสิ่งปลูกสร้างโดยรอบที่เห็นมาจนถึงเมื่อกี้ กลายเป็นโรงเรียนธรรมดา

แน่นอนว่าอาคารเหล่านั้นไม่ได้เปลี่ยนรูปร่างไปจริงๆ แต่เป็นเวทย์ขัดขวางการรับรู้ที่ทำให้ไม่สามารถสัมผัสการมีอยู่ของ〈อุทยาน〉จาก〈ภายนอก〉ได้อย่างถูกต้อง

พอรูริหันกลับมาด้านหน้า ก็พ่นลมหายใจออกมาเบาๆเพื่อสงบสติอารมณ์ แล้วออกเดินตามทางเท้า

 

เป้าหมายคือลานกว้างหน้าสถานีรถไฟที่นัดกับมุชิกิไว้ จากตรงนี้ใช้เวลาประมาณ 15 นาทีก็คงถึง  

เพราะนัดกันตอน 10 โมง จึงยังมีเวลาเหลือเฟือ

แต่ถึงอย่างนั้น หากไม่ตั้งสติก็จะเผลอเร่งฝีเท้าโดยอัตโนมัติ หรือต้องบอกว่าเดินตัวลอยไปเสียแล้ว

แต่นั่นก็คงช่วยอะไรไม่ได้

เพราะยังไง──วันนี้ก็เป็นวันนัดเดทกับมุชิกิ

 

「……….」

 

แต่ว่า รูริก็คงต้องฝืนทำใจแข็ง ข่มความรู้สึกที่ลอยออกมา

จะดูมีความสุขเกินไปไม่ได้ ถ้ามุชิกิเห็นสภาพแบบนั้น จะโดนดูถูกเอา

ใช่ เรื่องนั้นก็ส่วนเรื่องนั้น เรื่องนี้ก็ส่วนเรื่องนี้ แม้จะยอมรับการออกเดท แต่ก็ยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะไล่มุชิกิออกจาก〈อุทยาน〉

เพราะงั้น วันนี้จะไม่ใจเย็นแบบปกติไม่ได้เด็ดขาด แม้จะรู้สึกสนุกก็ห้ามแสดงออกมา รูริสลักเรื่องเหล่านั้นไว้ในจิตใจ

 

แต่ว่า

 

「……….」

 

หลังจากที่คิดเรื่องเหล่านั้นแล้วเดินจนครบ 15 นาที 

วินาทีที่ได้เห็นร่างมุชิกิในสถานที่นัด หัวใจของรูริก็กู่ร้องราวกับลืมสิ่งเหล่านั้นไปจนหมดสิ้น

แล้วทางนั้นก็สังเกตเห็นรูริ มุชิกิหันหน้าเข้ามาหา

 

「──รูริ」

 

「……….!」

 

รูริเผลอสะดุ้งตอนที่ถูกเรียกชื่อ

แต่ก็แสร้งทำเป็นใจเย็นแล้วเชิดหน้าอย่างไม่สบอารมณ์

 

「อะไรยะ มีอะไรไม่พอใจหรือไง? จริงๆแค่ยอมมาด้วยก็อยากให้ขอบคุณแล้วด้วยซ้ำนะ?」

 

จากนั้น มุชิกิก็ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจแล้วมองไปทั่วตัวรูริ

 

「สวยมากเลยล่ะ ทำเอาตกใจเลยนะ」

 

「……….!?」

 

พอถูกแย็บเข้าอย่างไม่ได้คาดการณ์ แก้มของรูริก็ถูกย้อมเป็นสีแดงแล้วบิดตัวไปมา

จากนั้น ก็รีบตบหน้าตัวเอง ปัง! แล้วกลับเป็นสีหน้าจริงจัง

 

「ระ รูริ?」

 

「ไม่ต้องสนใจหรอก แค่ยุงน่า ที่สำคัญกว่านั้น วันนี้──」

 

แล้วในตอนที่รูริกำลังพูดอย่างนั้น ก็หยุดลงกลางคันแล้วกระพริบตาปริบๆ

เหตุผลนั้นง่ายมาก เพราะที่ด้านหลังของมุชิกิ มีคนที่คุ้นหน้าอยู่อีกคน

 

──สาวใช้ของไซกะ คาราสุมะ คุโรเอะ

 

「อรุณสวัสดิ์ค่ะ」

 

คุโรเอะในชุดไปรเวทพูดแล้วโค้งให้รูริ รูริก้มหัวเล็กน้อยเป็นการตอบรับ

 

「หือ? อา อืม อรุณสวัสดิ์」

 

แล้วหลังจากนั้นหลายวินาที

 

「──ไม่ใช่สิ เดี๋ยวก่อนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!」

 

รูริก็ตะโกนออกมาเหมือนจะระเบิดคอตัวเอง  

 

 

 

「เหวอ ปะ เป็นอะไรไปน่ะ รูริ」

 

รูริที่อยู่ๆก็ตะโกนออกมา ทำเอามุชิกิถึงกับผงะ

 

「นั่นมันคำพูดของทางนี้ต่างหาก!? ทำไมคุโรเอะถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ!?」

 

「ทำไมเนี่ย…..ก็เพราะออกมาเดินข้างนอกด้วยกัน」

 

「หา…..!?」

 

พอมุชิกิพูดออกไป รูริก็ยิ่งเบิกตากว้างขึ้น

มือทั้งสองข้างเลิ่กลั่ก แล้วเริ่มพึมพำอะไรอยู่คนเดียว

 

「…..อะไรกัน? หมายความว่ายังไง…..? ด้วยกันเนี่ย….. หมายถึงเดท 3คนหรอ? อย่าบอกนะว่า『คนรัก』ที่พูดถึงไม่ใช่ฉัน แต่เป็นคุโรเอะ? 

ถ้างั้นชวนฉันมาทำไม…..? จะพามาดูตัวเองหวานแหววกับคุโรเอะเหรอ…..!? 

มะ ไม่ได้ไม่ได้ ใจเย็นๆก่อนฟุยะโจว รูริ จอมเวทย์ต้องไม่ตื่นตระหนก…..จงคิดหาทุกความเป็นไปได้…..」

 

รูริเอามือแตะหน้าผาก แล้วเริ่มคิดด้วยสายตาจริงจัง

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหล่อนกำลังพูดอะไรอยู่ แต่พอจะจับใจความได้ว่า กำลังตกใจกับการที่คุโรเอะมาอยู่ตรงนี้  

แต่ก็ไม่เข้าใจความหมายอยู่ดี เดิมทีถ้าไม่มีคุโรเอะ การสืบสวนในวันนี้คงเป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ

 

มุชิกิ──นึกถึงบทสนทนาที่คุยกับคุโรเอะในวันที่ถูกโจมตีจากปัจจัยแห่งการสูญสลาย

 

(มีสิ่งที่สามารถทำได้เฉพาะตอนที่อีกฝั่งรู้ว่าท่านไซกะยังมีชีวิตอยู่ค่ะ)

 

(สิ่งที่ทำได้…..เหรอครับ?)

 

(ค่ะ นั่นคือ──การสืบสวนภายนอกอุทยานค่ะ คงจะปฏิเสธไมได้ว่า มีโอกาสที่ศัตรูยังไม่รู้ถึงการรอดชีวิตของท่านไซกะ 

ดังนั้น จึงควรหลีกเลี่ยงการเผยตัวที่นอก〈อุทยาน〉 แต่ว่า ถ้าถูกจับได้อยู่แล้วก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งค่ะ

ก่อนอื่นไปจุดที่ท่านไซกะถูกลอบโจมตีโดยตรงแล้วตรวจสอบร่องรอยของพลังเวทย์ แน่นอนว่าถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้มีอัศวินมาคอยคุ้มกันค่ะ──)

 

หลังจากนั้นก็แยกทางกับคุโรเอะ แล้วบังเอิญไปเจอรูริ มุชิกิเลยรีบร้องขอความช่วยเหลือ  

แม้แต่คุโรเอะยังชมอย่างประหลาดใจกับการทำงานอย่างรวดเร็ว

 

คุโรเอะที่เห็นปฏิกิริยาของรูริ เอามือแตะคาง「ฮึ่ม….. 」

จากนั้นก็ทำท่าเหมือนคิดอะไรได้ ขยับตัวเข้ามาใกล้มุชิกิ

 

「──เพราะคุณมุชิกิยืนกรานก็เลยอนุญาติ แต่ดูเหมือนคุณรูริจะไม่พอใจสินะคะ งั้นคงช่วยไม่ได้ เราไปเดินกันสองคนก็แล้วกันค่ะ แค่เราสองคน 」

 

「เอ๊ะ?」

 

「น่ะ…..!?」

 

การย้ำคำว่า ‘แค่สองคน’ ของคุโรเอะ ทำรูริตาเบิกโพลง

 

「ทะ ทำไมถึงเป็นงั้นไปได้เล่า! ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย!」

 

「อย่าฝืนตัวเองเลยค่ะ ต่อให้ไม่เป็นห่วง ฉันก็จะดูแลดาร์ลิ──คุณมุชิกิให้เอง」

 

「ดาร์ลิง!? เมื่อกี้จะพูดว่าดาร์ลิงใช่ไหม!?」

 

รูริขึ้นเสียงด้วยความตกใจ ทำท่าเหมือนจะดึงผมตัวเอง จากนั้น「โช๊ะ!」ก็เข้าไปแยกมุชิกิกับคุโรเอะออกจากกัน

 

「…..อา อา~โธ่! เข้าใจแล้วน่า! ไม่สิ ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจก็เถอะ แค่ไปด้วยก็พอแล้วใช่ไหมล่ะ!」

 

แล้วพูดแบบหมดอาลัยตายอยาก

ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจก็เถอะ แต่ดูเหมือนจะยอมรับแล้ว มุชิกิถอนหายใจอย่างโล่งอก

 

「ดีจัง ถ้ารูริไม่มาด้วยคงไม่รู้จะทำยังไงเลยล่ะ」

 

「นกุฟเฟวะ!」

 

พอมุชิกิพูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม รูริก็สำลักอย่างหนัก

พอเห็นสภาพของรูริ คุโรเอะก็กระซิบเข้ามา

 

「──ดูเหมือนจะผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ」

 

「คุโรเอะ …..ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะครับ?」

 

พอมุชิกิถามกลับด้วยเสียงกระซิบระดับเดียวกัน คุโรเอะก็พยักหน้าตอบกลับเบาๆ

 

「เป็นการคาดเดา เลยอาจจะมีส่วนที่เข้าใจผิดอยู่สักหน่อยนะคะ แต่ว่า…..ขืนปล่อยไว้แบบนั้น คิดว่าอาจจะโกรธจนกลับไปก่อน ก็เลยใส่ไฟเข้าไปนิดหน่อยค่ะ」

 

「อ๊า อย่างนี้นี่เอง…..」

 

「แล้วก็」

 

「ครับ?」

 

「ปฏิกิริยาของอัศวินฟุยะโจวก็ตลกดีด้วยค่ะ」

 

「……….」

 

มุชิกิรู้สึกเหมือนนั่นจะเป็นเหตุผลหลัก…..แต่ก็ตัดใจว่าอาจจะคิดไปเอง

พอทั้งคู่กระซิบกระซาบคุยกันเสร็จ รูริที่ดูเหมือนจะใจเย็นลงนิดหน่อยก็หันมา

 

「…..ถ้างั้น วันนี้จะไปที่ไหนล่ะ? ดูหนัง? พิพิทธภัณฑ์สัตว์น้ำ? หรือจะไปสวนสนุกเลย?」

 

「เอ๊ะ?」

 

มุชิกิทำหน้าเอ๋อกับคำพูดของรูริ

พอเห็นแบบนั้น รูริก็เบ้ปาก

 

「หา? อย่าบอกนะว่าฝั่งนั้นเป็นคนชวนแท้ๆแต่กลับไม่ได้คิดอะไรไว้เลยน่ะ? ช่วยไม่ได้น้า…..」

 

「อ๊ะ ไม่ใช่แบบนั้นหรอก วันนี้เราไม่ไปที่แบบนั้นกันหรอกนะ? มีที่อื่นที่ควรจะไปอยู่น่ะ」

 

「ที่ที่ควรจะไป…..」

 

รูริคิดทวนคำพูดของมุชิกิ จากนั้น ก็หน้าแดงก่ำหายใจติดขัดเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้

 

「ยะ อยู่ๆพูดอะไรออกมายะ! คุโรเอะก็อยู่ด้วยทั้งคนไม่ใช่เหรอ!?」

 

「? อือ คุโรเอะไม่อยู่ก็คงไม่ได้แหละนะ」

 

「…..! วางแผนไว้แล้ว…..งั้นเหรอ…..? เอ๊ะ หรือว่าเหตุผลที่คุโรเอะมาด้วย、คือมาเป็นคนดู…..!? ไม่สิ หรือว่าจริงๆแล้วคนที่เป็นฝ่ายดูคือฉันกันแน่…..!?」

 

รูริเหงื่อแตกเหมือนกำลังสับสน

มุชิกิเอียงคอ แล้วยื่นมือไปหารูริ

 

「ทำอะไรอยู่น่ะ? ไปกันเถอะ?」

 

「เอ๊ะ? อะ อึ อืม──」

 

รูริพยักหน้าอย่างลังเล แล้วจับมือของมุชิกิอย่างเป็นธรรมชาติ──จากนั้นก็สะดุ้งโหยง

พอถึงตรงนั้น มุชิกิก็รู้สึกตัว เพราะความเคยชินในอดีตเลยคิดจะจับมือรูริ

 

「อ๊ะ ขอโทษที รูริก็ม.ปลายแล้วนี่นะ」

 

「…..! มะ ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย!? ถ้ามุชิกิอยากจับ ก็จะไม่ห้ามหรอกนะ!?」

 

「ไม่หรอก อย่าฝืนเล──」

 

「ถ้ามุชิกิ! ยังไงก็อยากจะจับมือให้ได้! ก็จะไม่ห้ามหรอกนะ!!」

 

รูริพูดเน้นทีละคำ

พอมุชิกิมีเครื่องหมายคำถามลอยขึ้นเหนือหัว คุโรเอะก็เดินไปฝั่งตรงข้ามอย่างเป็นธรรมชาติ──แล้วคว้ามือของมุชิกิ

 

「เอาล่ะ ไปกันเถอะค่ะ」

 

「อ๊ะ ครับ」

 

「เดี๋ยวเซ่────────!」

 

พอคุโรเอะกับมุชิกิทำท่าจะเดินออกไป รูริก็ตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง

 

「อะไร…..คุโรเอะ นี่เธอ…..อะไร!?」

 

「ถึงจะถามว่าอะไรก็เถอะค่ะ」

 

คุโรเอะตอบกลับไปอย่างใจเย็นสุดๆ

ปฏิกิริยาเย็นเยียบของคุโรเอะ ทำให้รูริกัดฟัน「กุนุ……」อย่างเจ็บใจ 

แล้วในที่สุดก็เหมือนจะทำใจได้ เดินเข้ามาคว้ามือขวาของมุชิกิ

 

「…..ป่ะ ไปกันเถอะ」

 

「เอ๊ะ? อะ…..อืม」

 

รูริพูดออกมาด้วยใบหน้าที่ถูกย้อมเป็นสีแดง

มุชิกิที่มือซ้ายถูกจับจองโดยคุโรเอะ ส่วนมือขวาเป็นรูริ เริ่มออกเดินตามทางเท้า

──ออกจากลานกว้างหน้าสถานีไปตามถนนใหญ่

มุชิกิที่กำลังถือดอกไม้สองมือ ถูกผู้คนที่เดินผ่านไปมามองด้วยสายตาแปลกๆ

แต่ว่า…ตอนนี้ความรู้สึกซึ้งใจที่ได้กลับมา『ภายนอก』อีกครั้งมันยิ่งใหญ่กว่า  

ทิวทัศน์แสนคุ้นตาที่ชวนให้รู้สึกคิดถึง แม้จะผ่านไปแค่เพียงไม่กี่วัน แต่กลับรู้สึกเหมือนเป็นเวลาที่นานเอามากๆ

มุชิกิเหม่อมองฟ้าโดยไม่รู้ตัว แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ รับเอาความรู้สึกเหมือนคิดถึงบ้านอย่างน่าประหลาดเข้าไปเต็มปอด

 

「──อ๊ะ」

 

แล้วในระหว่างกำลังเดิน รูริก็ส่งเสียงเหมือนเจออะไรบางอย่าง

พอมองตามสายตาของรูริ ก็พบกับรถขายเครปที่จอดอยู่

 

「ช่วยไมได้นะ! ถ้าพูดถึงขนาดนั้นจะกินให้ก็ได้!」

 

「ยังไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย…..อยากกินเหรอ?」

 

พอยิ้มขมๆให้กับคำพูดที่ไม่มีปี่มีขลุ่ยของรูริ รูริก็พองแก้มแล้วส่งสายตากลับมา

 

「…..เป็นของกินสำหรับเวลาแบบนี้(เดท)ไม่ใช่เหรอ?」

 

「…..เอ๊? ไม่ใช่ว่าเวลาแบบนี้(สืบสวน)ไม่ควรกินหรอกเหรอ?」

 

มุชิกิกับรูริ ต่างฝ่ายต่างพูดแบบนั้นใส่กัน แล้วเอียงคอด้วยความสงสัย

แต่ว่า จริงอยู่ที่รูริมีท่าทีเหมือนอยากกิน ยังไงก็ไม่มีเหตุผลให้ปฏิเสธอยู่แล้ว

เลยส่งสายตาขออนุญาติไปทางคุโรเอะ ทันใดนั้น คุโรเอะที่น่าจะเดาเจตนาออกก็ลดสายตาลงแล้วพยักหน้า

 

「งั้นไหนๆแล้ว ไปซื้อกันเถอะ」

 

「จริงเหรอ!?」

 

พอมุชิกิพูด ใบหน้าของรูริก็เปล่งประกาย──แต่ก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าไม่สบอารมณ์ทันที

 

「อะ เอาเถอะ…..ก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอกนะ? ยังไงมุชิกิก็จะต้องออกจาก〈อุทยาน〉อยู่แล้ว แทนที่จะบอกว่าอำลา เหมือนเป็นอาหารมื้อสุดท้ายมากกว่ามั้ง?」

 

รูริพูดเสริมขึ้นมาเหมือนเพิ่งนึกได้ มุชิกิเหงื่อตก

 

「ทำไมอยู่ๆถึง…..ที่สำคัญกว่านั้น ทั้งคู่จะกินรสอะไรล่ะ?」

 

「…..งั้น สตอร์เบอร์รี่&ครีม」

 

「ของฉันเป็นบานาน่า&ช็อกโก้ค่ะ」

 

คุโรเอะกับรูริดูเมนูที่ตั้งอยู่หน้าร้านแล้วตอบกลับ

จากนั้นมุชิกิก็ดูบ้าง หลังคิดอยู่เล็กน้อยก็พูดออกมา

 

「อืมม งั้นฉันเอาเป็นสตรอเบอร์รี่&ครีมเหมือนกันก็แล้วกัน」

 

「──ช่ะ!」

 

พอมุชิกิบอกตัวเลือก รูริก็ชูกำปั้นแห่งชัยชนะ แล้วหันไปมองเยาะเย้ยใส่คุโรเอะ

 

「ก็นั่นแหละน้า─? ถึงจะไม่เจอหน้ากันตั้งหลายปีแต่ก็ยังเป็นพี่น้องกันล่ะ─? ความชอบก็เลยคล้ายกันหรือเปล่าน้า─? เอาเถอะ มีแค่เรื่องนี้ที่คงจะช่วยไม่ได้แหละนะ─?」

 

「……….」

 

คุโรเอะไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ สีหน้ายังคงเหมือนเดิม…..แต่ไม่รู้ทำไม กลับรู้สึกเหมือนดูหงุดหงิดขึ้นมานิดหน่อย

 

「เอ่อ…..ถ้างั้น จะสั่งแล้วนะ?」

 

หลังสั่งกับพนักงานร้านและซื้อเสร็จเรียบร้อย ก็พากันไปนั่งม้านั่งใกล้ๆ

เพิ่มเติมคือ เพราะถือเครปอยู่ก็เลยจับมือไม่ได้ แต่ตำแหน่งนั่งคือมุชิกิอยู่ตรงกลาง ทางขวาประกบโดยรูริ ส่วนคุโรเอะอยู่ทางซ้าย

 

「งั้น ทานล่ะนะครับ งั่ม…..」

 

จากนั้น ก็กัดเครปที่ห่อสตรอเบอร์รี่กับครีมสดเข้าเต็มปาก รสชาติหวานละมุนกับความเปรี้ยวสดชื่นแผ่ซ่านไปทั่วปาก

 

「อืม…..เครปเนี่ย ถึงจะไม่ได้กินบ่อยขนาดนั้น แต่อร่อยเนอะ」

 

「อื้อ อร่อยมากเลย เพราะได้กินกับท่านพี่เลยยิ่งอร่อย」

 

 

「เอ๊ะ?」

 

「บอกว่า รีบๆเลิกเป็นจอมเวทย์แล้วออกจาก〈อุทยาน〉ไปได้แล้ว น่ะ」

 

「เอ๊ เมื่อกี้พูดงั้นเหรอ!?」

 

พอเห็นมุชิกิที่กำลังงงกับคำพูดของรูริ คุโรเอะที่กำลังกินเครปบานาน่า&ช็อกโก้อยู่ทางซ้ายมือก็หันมา  

 

「ฮึ่ม สนใจรสชาติของทางนั้นอยู่นิดหน่อยค่ะ คุณมุชิกิ มาแลกกันคนละคำไหมคะ?」

 

「อ๊ะ ครับ เชิญเลย」

 

มุชิกิพยักหน้าเล็กน้อย แล้วยื่นเครปไปทางคุโรเอะ

แล้วคุโรเอะ ก็ยื่นเครปของตัวเองออกมาเหมือนกัน

มุชิกิกับคุโรเอะกัดเครป「งั่ม」ในเวลาเดียวกัน

 

「วะ ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก──!?」

 

แล้วรูริที่ดูอยู่ ก็ทำหน้าเหมือนตัวละครในหนังผีแล้วร้องออกมา

 

「เหวอ ตกใจหมดเลย อยู่ๆเป็นอะไรขึ้นมาน่ะ รูริ」

 

「นั่นมันคำพูดของทางนี้ต่างหาก!? อยู่ๆก็ทำแบบนั้นกันอย่างเป็นธรรมชาติ!? นั่นน่ะ…..นั่นน่ะมัน’ไอนั่น’แล้วไม่ใช่หรือไง!」

 

รูริพูดออกมาด้วยใบหน้าแดงแจ๋ แล้วชี้ไปที่คุโรเอะกับมุชิกิ

แล้วในที่สุด มุชิกิก็ร้อง「อ๊ะ」แล้วทำตาโตออกมา

 

「นั่นสินะ จะว่าไปก็…..」

 

「เฮ้อ…..แต่ว่า ถึงจะมาโวยวายเรื่องจูบทางอ้อมเอาป่านนี้ก็เถอะค่ะ 」

 

「ป่านนี้!? ป่านนี้นี่หมายความว่าไง!?」

 

การพูดแบบไม่สกสะท้านของคุโรเอะ ทำเอารูริตากลับเป็นสีขาว

พอเห็นแบบนั้น คุโรเอะก็ถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วพูดต่อ

 

「ถ้าคุณรูริกระโดดลงทะเลสาบแล้ว จะมาสนใจกับเพียงแค่ฝนพรำไหมล่ะคะ?」

 

「อย่ามาเปรียบเทียบอะไรที่มีความหมายลึกๆจะได้ไหม!?」

 

หลังรูริตะโกนอยู่พักหนึ่ง ก็ส่งเสียง กุนุนุนุนุ……อย่างเจ็บใจ แล้วเอาเครปยื่นไปทางมุชิกิบ้าง

 

「มุชิกิ แลกกินกับฉันด้วย!」

 

「เอ๊ะ? ก็ได้อยู่หรอก…..แต่รสเดียวกันนะ?」

 

「หา…..!?」

 

พอมุชิกิพูดขึ้นมา รูริก็ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ

 

「จะ เจ้าเล่ห์นักนะ คุโรเอะ…..!」

 

「พูดจาไม่น่าฟังเลยนะคะ」

 

คุโรเอะหรี่ตาลงครึ่งหนึ่งอย่างไม่พอใจ

แต่รูริก็ไม่ใส่ใจ เอาเครปที่ถืออยู่ในมือยัดเข้าปากในคำเดียว แล้ววิ่งไปทางรสขายของซื้อเครปอันใหม่กลับมา

จากนั้นก็งับ 1 คำอย่างกระฉับกระเฉง แล้วยื่นไปทางมุชิกิ

 

「ทรอปิคอลแมงโก้! แบบนี้คงไม่มีอะไรจะบ่นแล้วสินะ…..!」

 

「อะ อืม…..」

 

ถึงจะรู้สึกกดดันนิดหน่อย แต่พอมุชิกิงับเครปเข้าไป รูริก็งับเครปของมุชิกิตาม
 

 

「…..เอเฮะเฮะ」

 

รูริยิ้มร่าออกมาอย่างพึงพอใจ แล้วกินเครปที่อยู่ในมือ

 

「……….」

 

ถึงจะรู้สึกว่ากินเยอะเกินไปก็เถอะ…..แต่พอได้เห็นรอยยิ้มไร้เดียงสานั่น มุชิกิก็หวนนึกถึงวันเก่าๆ

 

Favorite