King propose 4 การแอบพบปะ Part 1

หลังการปรากฏตัวอย่างแปลกประหลาดของปัจจัยแห่งการสูญสลายจำนวนมาก  

 

มุชิกิที่กลายร่างเป็นไซกะ แวะมาเยี่ยมเยียนตึกพยาบาลที่ตั้งอยู่ในเขตตะวันออกของ〈อุทยาน〉

ถึงจะเรียกว่าตึกพยาบาลของโรงเรียน แต่ขนาดก็ไม่ได้ต่างไปจากโรงพยาบาลสักเท่าไหร่ เป็นอาคารขนาดใหญ่สูง 5 ชั้น

 

ห้องตรวจชั้น 1 ตอนนี้เต็มไปด้วยเหล่านักเรียนที่มาจากลานฝึก

แต่ว่า จากที่เห็นก็ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บร้ายแรง แม้แต่คนที่ดูจะเจ็บหนักที่สุดก็ยังแค่ระดับแผลถลอก

แทนที่จะใช้คำว่ารักษาพยาบาลฉุกเฉิน เรียกว่าการตรวจแบบกันไว้ดีกว่าแก้จะน่าจะเหมาะกว่า

 

「──โอ้ไซกะ โชคร้ายจริงนะ」

 

ระหว่างที่มุชิกิกำลังคิดแบบนั้น เด็กผู้หญิงที่สวมเสื้อกาวน์ตัวใหญ่ทับเครื่องแต่งกายเบาๆเหมือนชุดชั้นในก็เดินออกมาจากข้างในตึก

หนึ่งในแถวหน้าของ〈กองอัศวิน〉เอลูลูก้า เฟรเอล่า จะว่าไปก็ได้ยินว่าในเวลาปกติรับหน้าที่เป็นหน่วยแพทย์ของอุทยานอยู่เหมือนกัน

 

「อา เอลูลูก้า」

 

พอมุชิกิหันไป นักเรียนโดยรอบก็ยืดหลังตรงเพื่อทำความเคารพ  เอลูลูก้าเห็นแบบนั้นจึงสะบัดแขนเสื้อกาวน์ไปมา

 

「มิต้อง มิต้อง คนบาดเจ็บมิต้องฝืนหรอก」

 

เอลูลูก้าพูดอย่างสบายๆ จากนั้นก็มองไปทั่วชั้นแล้วลูบคาง「ฮึ่ม」

 

「จำนวนพอสมควรเลยนะ ไหนดูซิ──」

 

เอลูลูก้าเอานิ้วประกบกัน ทำท่าเหมือนประสานอิน

จากนั้น ที่ผิวของเธอก็มีสัญลักษณ์สีแดงเหมือนรอยสัก 2 อันปรากฏขึ้น

 

「วิวรณ์บทที่ 2 ── โฮโรเคอุ(ฝูงหมาป่า)」

 

พอพูดจบ รอบตัวของเอลูลูก้าก็มีสัตว์จำนวนมากปรากฏขึ้น

เป็นหมาป่าที่มีเส้นขนเรืองแสงจางๆ และมีสัญลักษณ์แบบเดียวกับเอลูลูก้าอยู่บนตัว

หมาป่าจำนวนไม่ต่ำกว่า 10 ตัวเตะพื้นกระจายตัวตามสัญญานมือของเอลูลูก้า มุ่งหน้าหานักเรียนที่แออัดกันอยู่เต็มห้อง

จากนั้น ก็ทำท่าเหมือนดมกลิ่นฟุดฟิด แล้วเลียแผลฟันแผลถลอกตามร่ายกายของนักเรียน

 

「เอ๊ะ อะ อะไรเนี่ย?」

 

「ฮะ เฮี้ยะฮุฮุ……」

 

คงจั๊กจี้ล่ะมั้ง นักเรียนหลายคนบิดตัวแล้วหัวเราะออกมา

 

「อยู่นิ่งๆกันสักพักซิ」

 

พอเอลูลูก้าพูดเหมือนดุออกไป จุดที่ถูกพวกหมาป่าเลียก็เรืองแสงอ่อนๆ──แล้วบาดแผลตรงนั้น ก็ค่อยๆจางหายไป

 

「──────」

 

ภาพที่เห็น ทำให้เผลอเบิกตากว้าง แม้จะเคยได้ยินจากคุโรเอะ พอได้เห็นของจริงก็ซ่อนความประหลาดใจไว้ไม่อยู่

 

「──ถ้างั้น ตรงนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกหมาป่าก็ได้มั้ง ไซกะ เจ้าน่ะมาทางนี้ เรื่องที่ระดับเจ้าไม่มีทางได้รับบาดแผลจากปัจจัยแห่งการสูญสลายระดับนี้น่ะก็รู้อยู่หรอก แต่ก็กันไว้ก่อนนะ」

 

「เอ๊ะ?」

 

「กับพวกนักเรียนยังคงพอไหว แต่พอเป็นจอมเวทย์ระดับเจ้า ฝากให้พวกหมาป่าไม่ได้หรอก」

 

「อะ อา」

 

มุชิกิทำตามที่เอลูลูก้าบอก เข้าไปในห้องตรวจที่อยู่ในส่วนลึกของชั้น

ข้างในมีโต๊ะทำงาน เตียงแบบง่ายๆและเก้าอี้สองตัวตั้งเรียงกัน เป็นห้องแบบเรียบๆห้องหนึ่ง  

เอลูลูก้าให้มุชิกินั่งเก้าอี้ แล้วหย่อนเอวบนเก้าอี้อีกฝั่ง

 

「ไหนดูซิ」

 

จากนั้น เอลูลูก้าก็ขยับตัวอย่างเป็นธรรมชาติ เอื้อมมือไปคว้าชายเสื้อพละของมุชิกิแล้วถลกขึ้น เปิดเผยหน้าท้องของมุชิกิสู่บรรยากาศ

 

「……!?」

 

แม้จะตั้งใจทำตัวให้สมเป็นไซกะตลอดเวลา แต่การกระทำที่เหนือความคาดหมายทำให้มุชิกิเผลอทำตาโต

พอทำแบบนั้น เอลูลูก้าก็ขมวดคิ้ว「หืม?」

แวบแรก มุชิกิคิดว่าอีกฝั่งรู้สึกเอะใจเพราะการตอบสนองของตนเข้าเสียแล้ว แต่เหมือนจะไม่ใช่

สายตาของเอลูลูก้า จ้องมองไปยังสิ่งที่ถูกยกขึ้นพร้อมกับเสื้อพละ ──หน้าอกอวบอิ่มของมุชิกิ──พูดให้ถูกคือของไซกะต่างหาก

 

「อะไรกัน นี่หรือว่าเจ้า…ไม่ได้ใส่เสื้อในอย่างงั้นรึ」

 

「──อะ」

 

มุชิกิหายใจขัดเล็กน้อย

 

ชุดพละที่ห่อหุ้มร่างกายอยู่ตอนนี้เป็นของนักเรียนหญิง แต่ว่า นั่นไม่ได้เป็นเพราะมุชิกิไปเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังการสับเปลี่ยนตัวตน 

ต่อให้ไม่อยากความแตกขนาดไหนก็ไม่ใช่เวลาที่จะไปเปลี่ยนชุด

คุโรเอะเคยพูดไว้ว่า ชุดนักเรียนกับชุดพละที่ถักจากด้ายวิญญาณจะทำปฏิกิริยากับเวทย์มนต์ สามารถเปลี่ยนเป็นของผู้ชายหรือผู้หญิงได้ตามการสับเปลี่ยนตัวตน

แต่ว่า ท้ายที่สุดก็เป็นแค่การเปลี่ยนเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นของผู้ชายให้เป็นของผู้หญิง สิ่งที่ไม่มีอยู่ตั้งแต่แรกก็ไม่สามารถทำขึ้นมาใหม่ได้

ใช่ และนั่นหมายความว่ามุชิกิที่แปลงร่างเป็นไซกะเพราะสถานการณ์ฉุกเฉิน ตอนนี้อยู่ในสถานะโนบรา

 

「อา ไม่ใช่ คือว่านี่น่ะนะ──」

 

มุชิกิลุกลี้ลุกลน พยายามคิดหาเหตุผลที่สมเป็นไซกะ

แต่ว่า แม้ว่าจะพยายามมากขนาดไหน ก็ไม่สามารถคิดอะไรได้นอกจากเหตุผลที่ดูเหลวไหล เหตุผลที่ดูประมาท แล้วก็เหตุผลที่ดูลามกนิดหน่อย

แย่แล้ว จะแบบไหนก็ดูไม่สมเป็นไซกะ

พอเห็นมุชิกิที่คิดไม่ออกว่าควรจะพูดอะไร เอลูลูก้าก็ยกมุมปากขึ้น

 

「เอาน่า ก็เจ้านั่นมันน่ารำคาญนี่น้อ เข้าใจความรู้สึกเลยล่ะ ตัวข้าหากไม่ถูกรูริห้าม ใต้เสื้อกาวน์นี่ก็ไม่อยากใส่อะไรเลยล่ะ」

 

「…..ฮะ ฮ่า」

 

รู้สึกเหมือนจะเข้าใจอะไรผิดแบบแปลกๆเข้าแล้ว 

แต่ว่า…ถ้าปฏิเสธตรงนี้แล้วถูกตั้งคำถามจะลำบากเอา

มุชิกิส่งยิ้มแบบคลุมเคลือ

แล้วรอยยิ้มนั่น ก็ถูกเปลี่ยนเป็นความตกใจทันที

เหตุผลนั้นง่ายมาก เพราะอยู่ๆเอลูลูก้าก็ใช้ลิ้นไถไปตามหน้าท้องของมุชิกิ

 

「ฮย้าฟ….!?」

 

ทนไม่ไหว มุชิกิเผลอร้องเสียงสูงแล้วบิดตัว เอลูลูก้าหันมาทางมุชิกิด้วยสีหน้าฉงน

 

「อะไรกัน อยู่ๆก็ส่งเสียงแปลกๆออกมา」

 

「อะ คือแบบว่า…..เอลูลูก้า ทำอะไร…..?」

 

「ถามอะไรแปลกๆ ก็ต้องเป็นตรวจอยู่แล้วมิใช่หรือไง เหงื่อน่ะ บอกได้ชัดเจนกว่าคำพูด 100 เท่าเชียวนะ──」

 

แล้วระหว่างที่กำลังพูด เอลูลูก้าก็ทำหน้าสงสัยออกมา

 

「ไซกะ นี่เจ้า สุขภาพไม่ดีอย่างงั้นรึ…..?」

 

「เอ๊ะ ทะ ทำไมเหรอ?」

 

「เปล่าหรอก แบบว่า…รสชาติต่างจากปกตินิดหน่อยล่ะน่ะ」

 

「─────!」

 

คำพูดของเอลูลูก้า ทำให้หัวใจบีบแน่น ──อย่าบอกนะว่าเธอคนนี้ รู้ว่ามุชิกิไม่ใช่ไซกะอย่างชัดเจนแล้ว

 

「หืออ…..? ไหนลองอีกที──」

 

「อ๊ะ เดี๋ย──」

 

เอลูลูก้าเลียปากตัวเอง แล้วเอาหัวมุดเข้าไปในเสื้อพละของมุชิกิอีกครั้ง มุชิกิรีบดันหัวเอลูลูก้าออกอย่างร้อนรน

ขืนโดน 『ตรวจ』ไปมากกว่านี้ คงเลี่ยงการเผยตัวจริงไม่พ้นแน่──แล้วยิ่งกว่านั้น การกระทำที่กะทันหันทำให้หัวใจเต้นรัวมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ถ้าเกิดรับมือไม่ดีอาจจะเกิดการสับเปลี่ยนตัวตนต่อหน้าเอลูลูก้า

 

「นี่เจ้า ทำอะไรเนี่ย อยู่นิ่งๆเสีย」

 

「ไม่ล่ะ คือฉันไม่เป็นไรหรอกน่า──」

 

ระหว่างที่มุชิกิกับเอลูลูก้ากำลังรุกรับกันในห้องตรวจขนาดเล็ก เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

 

「──ขออภัยที่มารบกวนค่ะ ท่านเอลูลูก้า ขอเวลาสักนิดได้ไหมค่ะ」

 

จากนั้นผู้หญิงที่ดูเหมือนจะเป็นพยาบาลก็แง้มประตูเล็กน้อยแล้วพูดเข้ามา

เอลูลูก้าสั่นคิ้ว หันไปทางนั้นแล้วลุกจากเก้าอี้

 

「ฮึ่ม จะรีบกลับมา รอนี่เดี๋ยวนะ」

 

เอลูลูก้าชี้ที่มุชิกิแล้วพูด จากนั้นก็เดินออกไปจากประตูห้องตรวจ

มุชิกิมองส่งแผ่นหลังนั่นหายลับ แล้วถอนหายใจออกมาเฮ้อใหญ่ๆ

 

「รอดตัว…..ไป…..?」

 

วินาทีต่อมา พอรู้สึกว่าร่างกายเริ่มเรืองแสงอ่อนๆ มุชิกิก็เปลี่ยนจากโหมดไซกะเป็นโหมดมุชิกิ  

──เหมือนจะสับเปลี่ยนตัวตนเข้าแล้ว

เรียกว่าเส้นยาแดงผ่าแปดเลยก็ว่าได้ ถ้าเกิดพยาบาลคนนั้นไม่เข้ามาเรียก อาจกลับเป็นผู้ชายตอนที่ถูกเอลูลูก้าเลียผิวอยู่ก็เป็นได้

แต่ว่า ไม่ใช่เวลาจะมามัวโล่งอก ถึงจะรู้สึกผิด แต่คงต้องรีบออกจากห้องก่อนที่เอลูลูก้าจะกลับมา

แล้วในจังหวะที่มุชิกิเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู

 

「──ขอโทษที่ให้รอนะ ไซกะ」

 

「ว้ะ」

 

พอคิดจะเปิดประตู เอลูลูก้าก็รีบกลับมาจริงๆ มุชิกิสะดุ้ง

 

「หืม?」

 

เอลูลูก้ากวาดสายตาไปทั่วห้องด้วยสีหน้าประหลาดใจ ตรวจสอบหมายเลขห้องตรวจอีกที แล้วจึงกลับมามองที่มุชิกิ

 

「เจ้าเป็นใครกัน แล้วไซกะหายไปไหน?」

 

「อ๊ะ ครับ คือว่า คุณไซกะนึกได้ว่ามีธุระด่วนเลยออกไปแล้ว ตอนนั้นผมบังเอิญอยู่แถวนี้พอดี เลยถูกใช้ให้มาบอกน่ะครับ…..」

 

พอมุชิกิพูดกลบเกลื่อน เอลูลูก้าก็ถอนหายใจอย่างเอือมระอา

 

「เจ้านั่น ก็บอกให้รอก่อนแท้ๆ ยังทำอะไรตามอำเภอใจเหมือนเดิมเลยนะ」

 

ตอนแรกคิดว่าเป็นคำแก้ตัวน้ำขุ่นๆ แต่ดูเหมือนอีกฝั่งจะยอมเชื่อ

มุชิกิลูบอกอย่างโล่งใจ แล้วก้มหัวลงเล็กน้อย

 

「ถ้างั้น ขอตัวนะครับ…..」

 

「อื๋อ? อา──」

 

พอมุชิกิคิดว่าจะหนีเอลูลูก้าพ้น ก็เกิดคิ้วกระตุกขึ้นมา

 

「เดี๋ยวก่อน」

 

「…..! อะ、อะไรเหรอครับ」

 

พอมุชิกิสะดุ้งแล้วหยุดฝีเท้าลง เอลูลูก้าก็ทำจมูกฟุดฟิดเหมือนสงสัยอะไรบางอย่าง

 

「นี่เจ้า เคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า?」

 

「กะ ก็ไม่นะครับ ทำไมเหรอครับ?」

 

「เปล่าหรอก รู้สึกเหมือนเป็นกลิ่นที่เคยดมมาก่อนน่ะ…..」

 

เอลูลูก้าทำท่าเหมือนครุ่นคิด แล้วสุดท้ายก็ชี้ไปทางเก้าอี้

 

「นั่ง」

 

「เอ๊ะ?」

 

「ก็บอกให้นั่งไง เจ้าก็เป็นนักเรียนที่มาจากลานฝึกมิใช่รึ ตอนนี้ข้าก็มือว่างอยู่พอดี จะตรวจให้เป็นพิเศษ」

 

「เอ๋? ไม่ล่ะครับ คือผม」

 

「เอาน่า ก็บอกให้นั่งไง」

 

「……….ครับ」

 

ขืนปฏิเสธไปมากกว่านี้จะดูผิดปกติ มุชิกิตัดใจนั่งบนเก้าอี้แล้วดึงชายเสื้อตัวเองขึ้นพร้อมกับหน้าแดงเล็กน้อย

──ถ้าบอกว่าไม่อายก็คงโกหก แต่การสับเปลี่ยนตัวตนจากสภาพจิตใจน่าจะเกิดจากไซกะเป็นมุชิกิเท่านั้น เพราะฉะนั้นคงไม่เป็นไร

พอมุชิกิเตรียมใจรอแบบนั้น เอลูลูก้าก็ทำหน้าสับสน

 

「อยู่ๆทำอะไรของเจ้าน่ะ」

 

「…..เอ๊ะ? ก็การตรวจของคุณเอลูลูก้า คือการเลียท้องไม่ใช่เหรอครับ」

 

พอมุชิกิพูด เอลูลูก้าก็ทำตาโตวูบหนึ่งแล้วหัวเราะขบขัน

 

「ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ นี่ไปได้ยินมาจากไซกะสินะ? นั่นน่ะ แค่กับไซกะคนเดียวนะ」

 

「…..อ๊ะ นั่นสินะครับ…..」

 

ความรู้สึกเขินอายเพิ่มเป็นเท่าตัวเพราะรีบด่วนสรุป มุชิกิเอาเสื้อพละที่ดึงขึ้นกลับที่เดิมอย่างเขินๆ

แล้วในตอนนั้น เอลูลูก้าก็จับมือไว้

 

「แต่ก็นะ…..ถึงจะบอกว่าได้ยินมาจากไซกะ ถึงกับเปิดหน้าท้องให้เองเนี่ย เป็นคนที่ใจกล้าขัดกับหน้าตาเสียจริงนะ

──ได้สิ นี่ก็อาจจะเป็นโชคชะตาอะไรสักอย่าง ข้าจะเลียให้เป็นพิเศษก็ได้」

 

「เอ๊ะ? ฮ่า….. เอ๋!?」

 

คำพูดของเอลูลูก้า ทำให้มุชิกิร้องเสียงหลง

พอเห็นแบบนั้น เอลูลูก้าก็เผยยิ้มลามกไม่สมกับรูปร่างหน้าตาที่ดูเด็กออกมา

 

「เอาล่ะเอาล่ะ…..เป็นอะไรไป?」

 

「อ๊ะ ยะ เดี๋──」

 

การขัดขืนอันเปล่าประโยชน์ หน้าท้องถูกโลมเลีย มุชิกิส่งเสียงร้อง「ฮิ้น!」ออกมาอย่างน่าสมเพช

จากนั้น เอลูลูก้าก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

 

「…..หือ? รสชาตินี่มัน…..?」

 

「…..!?」

 

การตอบสนองนั่น ทำให้มุชิกิหายใจขัดขึ้นมานิดหน่อย

เพราะเอลูลูก้าเพียงแค่เลียเหงื่อในโหมดไซกะก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ตอนนี้อาจจะรู้อะไรขึ้นมาแล้วก็เป็นได้

 

「หืออ…..? คิดไปเองหรือเปล่านะ ไหน ลองอีกทีซิ……」

 

「ผ ผมว่า ผมขอตัวก่อน……」

 

「อ๊ะ เดี๋ยวก่อน!」

 

พอมุชิกิร้อนรนจะรีบออกจากห้อง เอลูลูก้าก็จับชายเสื้อพละไว้

 

「มะ ไม่เป็นไรหรอกครับ! ผมน่ะ ไม่มีแผลที่ไหนสักหน่อย!」

 

「เรื่องแบบนั้นจะยังไงก็ช่าง! มาให้ข้าเลียเดี๋ยวนี้! เอาล่ะ ถอดเสื้อซะ!」

 

「กรี้ดดดดดดดดด! หยุดน้าาาาาาาาาา!」

 

「นี่แน่ะ! เดี๋ยวก็จบแล้ว! นอนนับฝ้าไปซะ!」

 

แล้วการต่อสู้ก็ดำเนินต่อไปในห้องตรวจอีกสักพัก

เสียงต่อสู้อันดุเดือดของทั้งคู่ เล็ดออกจากห้องตรวจไปยังโถงทางเดิน จนไปถึงห้องรอที่มีนักเรียนอยู่เต็มไปหมด

หลังจากนั้น ข่าวลือว่า『อัศวินเอลูลูก้าพยายามขืนใจนักเรียนชาย』ก็ถูกแพร่กระจายออกไป  

แต่ว่าตัวมุชิกิในตอนนี้ ไม่ว่างพอที่จะไปสนใจเรื่องแบบนั้น

 

Favorite