King propose 2 อุทยาน part 1

 

ณ สถาบันฝึกฝนจอมเวทย์ที่อาศัยอยู่ในจังหวัดโตเกียวเขตโอวโจว ──〈อุทยานแห่งความว่างเปล่า〉

ขณะนี้ ห้องเรียนระดับสูงปี 2 ห้อง 1 กำลังอัดแน่นไปด้วยบรรยากาศตึงเครียดอย่างน่าประหลาด

 

「………」

 

นักเรียนที่นั่งเรียงกันเป็นแถว และอาจารย์ที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะผู้สอน ทุกคนต่างทำหน้าแข็งทื่อและกลั้นหายใจ 

ราวกับว่าการเผลอปล่อยลมหายใจออกไปเพียงครั้งเดียวจะทำให้เกิดหายนะอันใหญ่หลวง

สภาพนั้น ราวกับฝูงสัตว์กินพืชแสนอ่อนแอกำลังพยายามซ่อนตัวจากสัตว์กินเนื้อขนาดใหญ่ หนีจากสายตาของศัตรูตามธรรมชาติ หลบเลี่ยงความสนใจของผู้ที่เหนือกว่า พยายามกลืนตัวเองกับฉากหลังอย่างเอาเป็นเอาตาย

สำหรับจอมเวทย์ที่มีหน้าที่ปกป้องโลกจากการล่มสลายนั้น ช่างเป็นภาพที่ดูพึ่งพาไม่ค่อยได้

แต่ว่า ผู้ที่จะสามารถกล่าวโทษความขี้ขลาดของพวกเขาหาได้มีไม่

นั่นเป็นเพราะว่า─

 

「ถะ ถ้างั้น ขอแนะนำนักเรียนใหม่ค่ะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปจะมาเรียนร่วมกับทุกคน ท่านคุโอซากิ ไซกะ──อ๊ะ หมายถึง คะ คุณไซกะ…ค่ะ」

 

ผู้นำของโรงเรียนแห่งนี้ จอมเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก

แม่มดหลากสี──คุโอซากิ ไซกะ ดันมาเข้าเป็นนักเรียนใหม่ยังไงล่ะ

 

「อ่า…อืม ฝากตัวด้วยนะ ทุกคน」

 

อายุถ้าดูจากภายนอกก็แทบจะไม่ต่างจากเหล่านักเรียนเลย เส้นผมเงางามปลิวสไว เป็นสาวงามที่เปล่งประกาย

เครื่องแบบที่ยังไม่คุ้นชิน แต่กลับดูเข้ากันแบบสุดๆ ถ้าสมมุติว่าในห้องเรียนแห่งนี้มีแต่คนที่ไม่รู้จักเธอละก็ จำนวนของคนที่ถูกช่วงชิงหัวใจจากรูปลักษณ์นั่น คงเกินกว่าจะนับได้ด้วยมือข้างเดียว

ทว่า ปริมาณพลังเวทย์อันเอ่อล้นของเธอ เรื่องเล่าวีรกรรมที่ถูกสลักลงในโสตประสาตผู้คนของเธอ และดวงตาหลากสีที่งดงามจนน่าพรั่นพรึงของเธอ ไม่อนุญาตให้พวกเขาคิดเช่นนั้น

 

(……อาจารย์ใหญ่เข้ามาเป็นนักเรียนใหม่เนี่ยนะ…? ตะ ตั้งใจจะทำอะไรกันเนี่ย…? )

(หรือว่าจะมาตามหานักเรียนที่มีแวว…? ถ้างั้นไม่ทำอะไรให้สะดุดตาไม่ได้แล้ว…!)

(แต่ว่า…ถ้าเผลอไปทำอะไรสะกิดใจเข้า…)

 

เสียงตะโกนที่ไม่เป็นเสียงของเหล่านักเรียนดังกลบไปทั่วห้อง

ส่วนตัวอาจารย์ที่รับหน้าที่แนะนำไซกะให้กับทุกคนก็ยืนตัวสั่นมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ดูท่าคนที่รู้สึกประหม่าที่สุดในห้องก็คงเป็นเธอนี่แหละ

แล้วในตอนนั้น

 

「……ทนไม่ไหวแล้วค่ะ」

 

นักเรียนหญิงหน้าตาจริงจังที่นั่งอยู่เหมือนจะทนอะไรไม่ได้สักอย่าง แล้วลุกขึ้นมา

 

『น่ะ…!』

 

พอเห็นภาพนั้น เหล่านักเรียนรวมถึงอาจารย์ประจำชั้นถึงกับหายใจไม่ออก

 

「……! มะ ไม่ได้นะฟุยะโจว! เก็บอาการไว้!」

「ช่วยอดทนไว้ด้วยค่ะ! อีกฝ่ายคือท่านแม่มดเชียวนะ!」

「งานที่อุตส่าได้มาทั้งที จะทิ้งมันไปอย่างงั้นเหรอ!?」

 

แล้วผู้คนรอบๆตัวนักเรียนหญิงก็พากันส่งเสียงหยุดราวกับเขื่อนแตก

ทว่า ด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นและการเตรียมใจ นักเรียนหญิงคนนั้นก้าวเท้าหนักแน่นไปตรงหน้าไซกะ 

 

「ท่านแม่มดคะ」

「หืม อะไรกันนะ?」

 

พอไซกะเอียงคอสงสัย นักเรียนหญิงที่ยังคงสีหน้าทมึน ควักสมาร์ทโฟนออกมา

 

「──ขอรูปนึง ได้มั้ยคะ…?」

 

จากนั้น ก็ถามออกมาด้วยแก้มที่แดงระเรื่อพร้อมเหงื่อที่ไหลซึมจากหน้าผาก

และจากคำพูดนั้น เหล่านักเรียนต่างพากันกุมขมับเป็นคำว่า 『เอาเข้าจนได้…』

ใช่แล้ว นักเรียนของ〈อุทยาน〉ปี 2 ห้อง 1 ผู้เป็นถึงหนึ่งในระดับแถวหน้าของ〈กองอัศวิน〉ฟุยะโจว รูริ

เด็กสาวผู้มีพฤติกรรมเรียบร้อย รวมถึงผลการเรียนก็ดีเด่นคนนี้──เป็นโคตร โคตร โคตรแฟนของคุโอซากิ ไซกะ

 

「คะ…คุณฟุยะโจว! เสียมารยาทนะ! กลับที่เดี๋ยวนี้!」

 

ในที่สุด อาจารย์ประจำชั้น คุริเอดะ โทโมเอะ ก็ออกมาห้ามรูริ

เป็นอาจารย์เพศหญิงอายุ 20 ปีกลางๆ ส่วนสูงก็มากกว่าไซกะประมาณ 1 หัวได้ แต่ด้วยท่าทีปวกเปียก หรือเสียงที่สั่นเครือ หรืออาจจะเพราะทั้งสองอย่างคู่กันก็ได้ เลยทำให้มองดูเด็กลง

 

「…ขอโทษด้วยค่ะอาจารย์ ทราบดีว่าเป็นการเสียมารยาท แต่ว่า…ผู้หญิงน่ะ ก็มีเวลาที่รู้ว่าไม่ไหวแต่ก็ยังต้องสู้อยู่ค่ะ…!」

「หมายความว่ายังไงนั่นน่ะ ต่อหน้าท่านอาจารย์ใหญ่ช่วยอย่าทำตัวมีปัญหาจะได้มั้ย!?

ถะ ถ้าเกิดกลายเป็นความรับผิดชอบของฉันขึ้นมาจะทำยังไง!」

 

พอได้ยินเสียงร้องโหยหวนของโทโมเอะ เหล่านักเรียนก็พากันส่งสายตาประมาณว่า「จริงๆแล้วคือไอนั่นเองเรอะ…」

แต่ดูเหมือนโทโมเอะจะไม่รู้ตัว

 

「……ขอยืนยันไว้ก่อนนะคะ สมมุติว่าฉันเกิดเมินคำสั่งของอาจารย์ต่อไปทั้งแบบนี้ โทษที่เลวร้ายที่สุดคืออะไรคะ」

「เอ๊ะ? กะ ก็คงเป็น…พักการเรียน….ล่ะมั้ง?」

「ฮึ่ม……」

「อ๊า ! อะไรกัน! ไอ้หน้าที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ『ถ้าโทษฐานที่หนักที่สุดมันแค่พักการเรียนละก็ เลือกถ่ายรูป Rare shot ของท่านแม่มดดีกว่า 』นั่นน่ะ !」

「อย่าห้ามกันเลยค่ะ! ท่านแม่มดในชุดนักเรียนน่ะ ไม่ใช่ของที่หาดูกันได้ง่ายๆนะคะ! 

ถ้าฉันเหลือรูปลักษณ์นี้ไว้ให้คนรุ่นหลังดูไม่ได้ละก็ จะมีหน้าไปมองตัวเองในวันพรุ่งนี้ได้ยังไง……!」

「ม่ายยยยยยน้าาาาาา! อย่าทำท่าเหมือนพูดอะไรดีๆออกมา แล้วทำให้ผลประเมินฉันต่ำลงได้ม้ายยยยยย!」

 

โทโมเอะเขย่าไหล่รูริทั้งน้ำตา แต่รูริกลับไม่ขยับเขยื้อนไปจากตรงนั้นแม้แต่ก้าวเดียว เป็นร่างกายที่มีสมดุลยอดเยี่ยมจริงๆ

ทว่า ไซกะที่มองภาพนั้นอยู่กลับยิ้มออกมา

 

「อา──ได้สิ ไม่ใช่เรื่องต้องคิดมากหรอก จงถ่ายเท่าที่อยากเสียเถอะ」

 

จากนั้นก็พยักหน้าให้แล้วพูด

 

「ทะ ท่านแม่มด……?」

「จะดีเหรอคะ!?」

「อืม ก็คุณซะ──ตัวฉันในชุดนักเรียนมันหายากนี่นะ เข้าใจความรู้สึกหรอก เข้าใจมากๆเลย ความชอบตรงกันเลยจริงๆด้วย พูดตรงๆคือถ้าเมื่อเช้านี้คุโรเอะไม่ห้ามไว้ก็คงถ่ายเซลฟี่ไปแล้วล่ะ」

「คะ?」

「อ๊ะเปล่า ที่สำคัญกว่านั้น ถ่ายรูปสินะ ไม่ว่าหรอก──ถ้าเสร็จแล้วจะส่งให้ฉันด้วยหรือเปล่านะ?」

「! คะ…ค่ะ! เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว!」

 

รูริใบหน้าเปล่งประกายขึ้นมา แล้วใช้มือถือตั้งท่าราวกับช่างถ่ายรูปมือโปร ถ่ายรูปไซกะจากหลายมุมหลายองศา

 

「ท่านแม่มด! ทางนี้ค่ะ ช่วยส่งสายตามาทางนี้ด้วยค่ะ!」

 

พอรูริตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น ไซกะก็ไม่แพ้กัน โพสท่าให้อย่างสนุกสนานสุดๆ

 

「ฟุ แบบนี้รึ?」

「อ๊า แจ่มมากค่ะ!  เหมือนเป็นความงามมาเกิดใหม่! ไม่มีตรงไหนที่ไม่งดงามเลยค่ะ!」

「งั้นท่าโพสนี้เป็นยังไงบ้างนะ?」

「สุดยอด! สุดยอดมากเลยค่ะท่านแม่มด! งดงาม! สีหน้าอัจฉริยะมากค่ะ!」

「คุโอซากิ ไซกะที่นั่งพิงหน้าต่างด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย」

「ปี๊~!? ทยัมมัย…ทยัมมัยถึงรู้ภาพแนวที่ฉันอยากถ่ายได้ล่ะค้าาา──!?」

 

จากนั้นที่มุมหนึ่งของห้องเรียน งานถ่ายภาพก็ได้ถูกจัดขึ้น

ภาพของอาจารย์ใหญ่คุโอซากิ ไซกะผู้ถูกยกย่องให้เป็นจอมเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุด กำลังโพสท่านู่นนี่อยู่อย่างสนุกสนาน กับคนถ่ายรูปคืออัศวินที่ปกติจะทำสีหน้าจริงจังอยู่ตลอดเวลา ทำเอาทุกคนเหงื่อตกในหลายๆความหมาย

เหล่านักเรียนที่จนถึงบัดนี้ยังก็ยังไม่สามารถคลายความสับสน จ้องมองไปยังภาพที่ขยายออกไปตรงหน้า

 

(นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ฟะ……?)

(กำลังทดสอบอะไรพวกเราอยู่อย่างงั้นเหรอ…?)

(ความแข็งแกร่งของจอมเวทย์คือความแข็งแกร่งทางด้านจิตใจ……จะตื่นตระหนกไปไม่ได้……)

 

แล้วความสับสนก็ถลำลึกลงไปยิ่งกว่าเดิม

――――――

 

ย้อนเวลาไปกลับไปก่อนหน้านี้เล็กน้อย

 

「….อ่า ถ้างั้น ช่วยอธิบายหน่อยได้มั้ยครับ, คุโรเอะ ทำไมกลายเป็นว่าผม……คุณไซกะต้องไปโรงเรียนในฐานะนักเรียนด้วย? คุณไซกะเนี่ยเป็นอาจารย์ใหญ่ไม่ใช่เหรอครับ」

 

หลังจากจบการประชุม มุชิกิที่กลับมาที่ห้องอาจารย์ใหญ่ก็ยิงคำถามใส่คุโรเอะ

พอทำเช่นนั้น คุโรเอะก็พยักหน้าให้แล้วตอบกลับ

 

「ตามที่พูดไปก่อนหน้านี้ ตอนนี้คุณน่ะ อยู่ในสถานะรวมร่างกับท่านไซกะค่ะ」

「ครับ」

「จริงๆแล้วก็อยากแยกทั้งคู่ออกจากกันให้เร็วขึ้นแม้แต่วินาทีเดียวค่ะ──แต่มันไม่ได้ง่ายแบบนั้น แล้วที่สำคัญกว่า ตอนนี้มีเรื่องที่ยังไงก็ต้องทำอะไรสักอย่างก่อนค่ะ」

「เรื่องที่ถูกคนโจมตี……สินะครับ?」

 

พอมุชิกิถาม คุโรเอะก็พยักหน้าเบาๆ

 

「ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ทราบสถานการณ์ตอนนั้น แต่อีกฝ่ายเป็นศัตรูที่สามารถทำให้ท่านไซกะพลาดพลั้งได้ค่ะ ถ้าเกิดคุณในตอนนี้มาถูกโจมตีเข้าก่อนท่านที่ไซกะจะตื่นขึ้นมาละก็──」

「……….」

 

มุชิกิเงียบไปพร้อมกับเหงื่อแห่งความตึงเครียดที่ไหลซึมออกมา

ต่อให้ไม่พูดจนจบก็เข้าใจความหมาย

ถ้าเกิดคนร้ายปรากฏตัวออกมาตอนนี้ มุชิกิคงได้ถูกฆ่าตายอย่างไม่มีทางสู้แน่นอน

และนั่นก็หมายถึงการตายอย่างสมบูรณ์ของคุโอซากิ ไซกะด้วย

 

「เพราะฉะนั้นก่อนอื่น ต้องทำให้คุณมุชิกิสามารถใช้เวทย์มนต์ได้ดั่งใจก่อนค่ะ ถ้าถึงเวลาที่ฝ่ายนั้นโผล่มา ถ้าไม่มีพลังไปต้านก็ไม่ต้องพูดกันเลยค่ะ」

「เวทย์มนต์เนี่ย……ถ้าหวังให้ทำได้แบบตอนอัลเวียตก็ลำบากนะครับ แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่รู้เลยว่าทำได้ยังไง」

「วางใจเถอะค่ะ 〈อุทยาน〉แห่งนี้น่ะ คือสถาบันฝึกสอนจอมเวทย์ที่มีหน้าที่สอนใช้เวทย์มนต์อยู่แล้ว ถ้าคิดจศึกษาเรื่องเวทย์มนต์ละก็ ไม่มีที่ไหนเหมาะสมไปกว่าที่นี่อีกแล้วค่ะ」

「เปล่าฮะ ถึงอยู่ๆจะพูดแบบนั้นก็เถอะ ต่อให้เรียนหนักแค่ไหน จะให้คนอย่างผมมาใช้เวทย์ได้แบบคุณไซกะนี่มันก็──」

「อีกอย่างหนึ่ง」

 

พอเห็นมุชิกิมีท่าดูลังเล คุโรเอะก็แทรกขึ้นมา

 

「ถ้าเป็นนักเรียนของ〈อุทยาน〉 จะได้รับเครื่องแบบอย่างไม่มีข้อแม้ค่ะ ตัวผ้าทำจากด้ายวิญญาณชนิดพิเศษ เพิ่มความแข็งแรงทั้งทางกายภาพและเวทย์มนต์ เป็นเหมือนชุดผ้าคลุมของจอมเวทย์ยุคปัจจุบันค่ะ ส่วนที่ปลายสายติดไหล่ติดตั้ง เรียลไลซ์ ดีไวซ์ ซึ่งทำหน้าที่เป็นคทาของจอมเวทย์ยุคปัจจุบันค่ะ คุณมุชิกิคงเคยเห็นจากพวกนักเรียนแล้วสินะคะ」

「…..? อยู่ๆพูดอะไรออกมาน่ะครับ ก็ฟังดูสุดยอดอยู่หรอก แต่ว่า──」

「──เครื่องแบบของ〈อุทยาน〉เนี่ย ดูท่าคงเข้ากับท่านไซกะน่าดูเลยนะคะ」

「ไปครับ」

 

การตอบสายฟ้าแลบที่แม้แต่ตัวเองก็ยังตกใจ

รู้ตัวอีกที มุชิกิก็กำลังพยักหน้าเห็นดีเห็นงามกับการไปโรงเรียนเวทย์มนต์แล้ว

 

「……..」

「เป็นอะไรไปเหรอครับ คุโรเอะ?」

「….เปล่าค่ะ ตัวเองเป็นคนล่อเข้ามา แต่พอเป็นไปตามแผนจริงๆ ดันเกิดความรู้สึกซับซ้อนขึ้นมานิดหน่อยค่ะ」

「…เอาเถอะ สิ่งที่สำคัญคือผลลัพธ์ค่ะ」คุโรเอะพึมพำเหมือนตั้งใจพูดกับตัวเอง

「ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปจะให้คุณมุชิกิไปเรียนที่〈อุทยาน〉นะคะ ส่วนเรื่องโรงเรียน〈ภายนอก〉กับเรื่องครอบครัว

ทางนี้จะเป็นคนจัดการให้เองค่ะ เพราะฉะนั้นอย่าได้เป็นห่วง」

「จัดการที่ว่าเนี่ย…」

「อย่าได้เป็นห่วง」

 

คุโรเอะพูดแบบไม่เปิดโอกาสให้ถาม ……เอาเถอะ ถ้าบอกว่าไม่ห่วงเลยก็คงโกหก แต่ว่าร่างกายตอนนี้จะให้กลับไปก็คงลำบาก ยังไงก็คงต้องพึ่งคุโรเอะ

 

「ห้องเรียนก็… นั่นสินะคะ เอาเป็นระดับสูงปี 2 ห้อง 1 ก็แล้วกัน」

「มีเหตุผลอยู่สินะครับ?」

「ค่ะ ที่ชั้นปี 2 ห้อง 1 มีอัศวินฟุยะโจว รูริอยู่ค่ะ นอกจากเป็นนักเรียนแล้วยังเป็นระดับท็อปของ〈กองอัศวิน〉ด้วย 

ถือเป็นอัจฉริยะคนหนึ่งเลยค่ะ ในสถานการณ์แบบนี้จะถูกโจมตีเมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ การมีจอมเวทย์ฝีมือดีอยู่ใกล้ๆก็ไม่เสียหายอะไรค่ะ 」

「อา──ห้องเดียวกับรูริเหรอครับ ว่าแต่ยัยนั่น เจ๋งขนาดนั้นเลยสินะครับ」

「……หืม?」

 

พอมุชิกิพูดขึ้นมาอย่างเห็นพ้อง คุโรเอะก็เอียงคออย่างประหลาด

 

「จะว่าไปคุณมุชิกิ เหมือนจะรู้เรื่องของเธอสินะคะ คนรู้จักเหรอคะ?」

「อ่า ครับ ──น้องสาวน่ะ」

「………………………………………………………………………………………. หา?」

 

หลังจากความเงียบอันแสนย้าวยาว

คุโรเอะก็อุทานออกมาอย่างผิดนิสัย

 

「คุณน้องสาว…เหรอคะ? ฟุยะโจว รูริคนนั้น?」

「อื้ม อา…ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ตั้งแต่พ่อแม่เลิกกันเมื่อนานมาแล้วก็ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี เป็นพี่น้องที่แยกกันอยู่น่ะครับ」

「…….อุตส่าได้กลับมาเจอน้องสาวที่แยกจากกันในสวนจอมเวทย์ทั้งที จะไม่มีรีแอคชั่นอะไรมากกว่านี้เหรอคะ……? 」

「เฮ้อ ก็ตอนนี้ผมน่ะ ดันอยู่ในร่างของคุณไซกะน่ะสิครับ ต่อให้ได้กลับมาเจอกันก็คงดีใจไม่ออกไม่ใช่เหรอครับ」

「นั่นก็จริงอยู่หรอกค่ะ ……ตกลงจะเป็นคนมีเหตุผลหรือคนเพี้ยนๆก็ไม่รู้สินะคะ」

 

คุโรเอะทำสีหน้าเหมือนยอมรับอะไรไม่ได้สักอย่าง แต่ก็รีบคืนสีหน้าแล้วพูดต่อ

 

「ยังไงก็ตาม จะให้คุณมุชิกิเข้าเรียนที่ห้องเรียนระดับสูงปี 2 ห้อง 1 ในฐานะท่านไซกะนะคะ 

 ──แต่ว่าตรงนั้นก็มีเรื่องที่ต้องระวังอยู่มากโขเลยค่ะ」

「อะไรกันเหรอครับ」

 

พอมุชิกิถาม คุโรเอะก็ชูนิ้วชี้ขึ้นมา

 

「ก่อนอื่นข้อแรกค่ะ──เรื่องที่คุณไม่ใช่ท่านไซกะ ห้ามให้ใครรู้โดยเด็ดขาดค่ะ」

「อา…..นั่นสินะครับ มันพาดเกี่ยวกับเรื่องชื่อเสียงของคุณไซกะด้วยนี่นา」

「จะบอกว่าไม่เกี่ยวเลยก็ไม่ใช่ค่ะ แต่เหตุผลที่สำคัญจริงๆเป็นอีกอย่างค่ะ」

「หมายความว่า?」

「เรื่องที่ท่านไซกะรอดมาได้ มีโอกาสที่จะถูกศัตรูทราบโดยทันทีค่ะ」

 

มุชิกิพึมพำ「……อย่างนี้นี่เอง」แล้วพยักหน้าให้กับคำพูดของคุโรเอะ

ศัตรูที่ควรจะตายไปแล้วกลับยังมีชีวิตอยู่ แถมยังเป็นถึงจอมเวทย์ที่ถูกยกย่องให้เป็นแม่มดที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกด้วย อาจจะใช้เวทย์อะไรสักอย่างที่ตัวเองไม่รู้เลยหนีรอดไปได้ก็เป็นได้───สำหรับฝ่ายศัตรูแล้ว ถือเป็นเรื่องที่น่าระแวงไม่น้อยเลยทีเดียว ต่อให้คิดจะโจมตีเข้ามาอีกครั้ง ก็คงต้องเตรียมการอย่างระมัดระวัง ถ้ามองในแง่เวลา ก็ถือว่าช่วยให้ทางนี้มีเวลาเตรียม

แต่ว่า ถ้าหากเรื่องของมุชิกิถูกรู้เข้าละก็ ฝ่ายนั้นก็คงบุกเข้ามาอย่างไม่ลังเล เพราะสุดท้ายแล้วคนที่ยืนอยู่ที่นี่ตอนนี้ ก็เป็นแค่มือสมัครเล่นที่มีรูปร่างของไซกะเท่านั้น 

ตราบใดที่ยังไม่รู้ที่ซ่อนของฝ่ายนั้น ก็จำเป็นต้องใส่ใจเรื่องวาจาท่าทาง

แต่ถึงจะพูดแบบนั้น การที่จะทำตามแผนก็มีปัญหาใหญ่อยู่ข้อหนึ่ง

 

「ก็คิดว่าจะพยายามช่วยเต็มที่อยู่แล้วล่ะครับ แต่ว่า…… ถึงจะน่าอาย แต่ผมเนี่ย…ก็ไม่ได้รู้เรื่องของคุณไซกะละเอียดขนาดนั้นสินะครับ」

「ทราบอยู่แล้วค่ะ」

 

คุโรเอะพยักหน้าด้วยท่าทีราวกับเดาเรื่องกลุ้มใจของมุชิกิออกตั้งแต่แรกแล้ว

 

「จะเตรียมบันทึกวีดีโอของท่านไซกะให้ค่ะ ช่วยพยายามเรียนรู้วาจาท่าทางของท่านไซกะเท่าที่ทำได้ด้วยนะคะ」

「เอ๊ะ จะดีเหรอครับ!?」

 

มุชิกิกำลังใจพุ่งขึ้นจนเผลอเอนตัวออกไปข้างหน้า คุโรเอะทำหน้าแขยงเล็กน้อย

 

「อยู่ๆก็รู้สึกไม่อยากให้ดูขึ้นมาเลยค่ะ แต่ว่า…..จะทำภารกิจใหญ่ก็ต้องมีการเสียสละสินะคะ

จะให้เวลาหนึ่งคืนค่ะ ไม่ใช่แค่รูปร่าง แต่ช่วยฝึกจน『กลายเป็น』ท่านไซกะให้ได้ด้วยค่ะ」

「『กลายเป็น』คุณไซกะ……งั้นเหรอครับ」

「เข้าใจว่าพูดอะไรบ้าๆอยู่ค่ะ สำหรับศักดิ์ศรีความมนุษย์แล้ว ถือว่าเป็นคำพูดที่หยาบคายเป็นอย่างยิ่ง 

แต่ว่าตอนนี้───」

「รู้สึกใจเต้นตุบตับขึ้นมาเลยล่ะครับ」

「อ่า ค่ะ ฉันเองก็ไม่เรียนรู้อะไรบ้างเลยนะคะ」

 

พอมุชิกิพูดออกมาด้วยแก้มที่แดงระเรื่อ คุโรเอะก็หรี่มองครึ่งตาและเหงื่อซึมออกจากหน้าผาก

 

「……ถึงจะผิดจากที่ตั้งใจไปบ้าง แต่ก็ถือเป็นเรื่องน่ายินดีสำหรับทางนี้ค่ะ 

───เพื่อเป็นการย้ำเตือนอีกครั้ง ระหว่างที่เข้าเรียนอยู่ ห้ามให้ใครรู้ว่าไม่ใช่ท่านไซกะตัวจริงโดยเด็ดขาด เข้าใจนะคะ?」

「อื้ม ไว้ใจได้เลยครับ ทั้งหมดนี่เพื่อคุณไซกะ」

 

มุชิกิพยักหน้าหงึกๆให้กับการย้ำเตือนของคุโรเอะ

 

Favorite