King propose 1 หลอมรวม part 1

「อือ……อุ……」

 

มุชิกิตื่นขึ้นมาบนเตียงสี่เสาหรูหรา กะพริบตาปริบๆแล้วกวาดสายตาไปรอบ ๆ

เป็นห้องที่กว้างขวางมีโต๊ะและตู้เสื้อผ้าแนวแอนทีคตั้งอยู่ข้างกำแพง โต๊ะข้างหัวเตียงตกแต่งด้วยโคมไฟที่ดูทันสมัย 

ส่วนพื้นห้องถูกปูด้วยพรมที่ดูมีระดับและมีเส้นแสงอาทิตย์ระยิบระยับสาดส่องเข้ามาจากรูม่าน

ได้ตื่นขึ้นมาในห้องนอนหรู ๆ นี่มันช่างยอดเยี่ยมเสียจริง

แต่ปัญหาก็คือ―――ทุกอย่างในห้องเนี่ย มันไม่คุ้นตาเอาเสียเลย

 

「ที่นี่มัน……」

 

พูดพึมพำแต่อาจจะเพราะเพิ่งตื่นก็เลยหูอื้อจนไม่ค่อยได้ยินเสียงตัวเอง

มุชิกิพยายามไล่ทวนความคิดพร้อม ๆกับเครื่องหมายคำถามที่ลอยขึ้นเหนือหัว

―― เท่าที่จำได้ เขาชื่อคูกะ มุชิกิ อายุ 17 ปี เป็นนักเรียนมัธยมปลายที่จังหวัดโตเกียวเขตโอวโจว

ความทรงจำสุดท้ายก่อนที่จะวูบหลับไปก็คือ……ทางเดินกลับบ้าน

ใช่แล้ว ตอนนั้นมุชิกิกำลังกลับจากโรงเรียนนี่、 ทำไมถึงตื่นขึ้นมาในที่แบบนี้、 ตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ。

……ถูกใครลักพาตัวมาเหรอ? หรือโดนรถชนแล้วขึ้นสวรรค์? หรือว่าเมาแล้วไปค้างคืนกับผู้หญิงที่ไหนมา?

……จะแบบไหนก็ดูไม่ใช่อยู่ดี

แปลว่ายังฝันอยู่อย่างงั้นเหรอ?

มุชิกิหยิกแก้มตัวเองด้วยสติอันคลุมเคลือ

ไม่ค่อยเจ็บ、ตกลงฝันอยู่จริง ๆสินะ หรืออาจจะแค่หยิกแรงไม่พอก็ไม่รู้

ยังไงก็ตาม、อยู่ที่นี่ต่อไปก็คงไม่ได้อะไร

มุชิกิลุกจากเตียง สวมรองเท้าแตะที่วางอยู่แถวนั้น แล้วเดินโซเซไปเปิดประตูออกจากห้อง

ทันใดนั้น――

 

「เอ๊ะ……?」

 

มุชิกิตาเบิกโพลงด้วยความตกตะลึง

ทันทีที่ก้าวผ่านประตู ภาพทิวทิศน์รอบตัวมุชิกิได้เปลี่ยนอย่างสิ้นเชิงราวกับถูกเคลื่อนย้ายในชั่วพริบตา

 

ข้างบนมีพระอาทิตย์และท้องฟ้าสีฟ้าส่วนบนพื้นดินมีทางเดินที่ทอดยาวออกไปข้างหน้า ระหว่างทางมีน้ำพุและต้นไม้ข้างทางประดับอยู่

ที่สุดปลายทางเดินมีอาคารที่ดูโอ่อ่ามีราศีตั้งตระหง่านราวกับพระราชาที่นั่งอยู่บนบัลลังค์

ถึงจะดูต่างจากที่มุชิกิรู้จักโดยสิ้นเชิง แต่ก็รู้สึกได้ว่าเป็นอาคารเรียน

ด้วยความงุนงงกับการเปลี่ยนแปลงอย่างกระทันหัน มุชิกิหันกลับไปมองด้านหลัง

ทว่า、ห้องนอนที่มุชิกิอยู่มาจนถึงเมื่อกี้ กลับหายไปโดยไม่เหลือแม้แต่เงา

ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น มุชิกิยกมือขึ้นกุมศรีษะ

 

「……ฝัน、จริงๆสินะ?」

 

แต่จะเอาแต่ยืนพะวงอยู่แบบนี้ก็ไม่ได้

เหตุผลง่ายๆก็คือที่นี่มันต่างกับห้องนอนเมื่อกี้ มีเงาคนมากมายกระจัดกระจายไปทั่ว

ดูท่าจะเป็นนักเรียนล่ะมั้ง เหล่าเด็กหนุ่มเด็กสาวในเครื่องแบบกำลังเดินไปทางอาคารหลังใหญ่

ในกลุ่มคนพวกนั้นมีบางส่วนที่อยู่ ๆก็โผล่มาทำให้มุชิกิตกใจจนเผลอหยุดฝีเท้าแล้วจ้องตาโต

 

「อะ――」

 

มันแน่อยู่แล้ว อยู่ ๆมีคนเดินออกมาจากความว่างเปล่ามันก็ต้องตกใจสิ

……แต่ก็นะ คนที่ตกใจที่สุดก็คือตัวมุชิกิเองไม่ผิดแน่

ก่อนอื่น、คงต้องหาข้อมูลก่อนว่าที่นี่คือที่ไหน แล้วอธิบายว่าตัวเองไม่ใช่คนน่าสงสัยด้วย

มุชิกิหันไปหานักเรียนหญิงที่อยู่ใกล้ที่สุด 

 

「คือว่า――」

 

แต่ว่า、เธอไม่ฟังมุชิกิพูดจนจบด้วยซ้ำ

 

「――อรุณสวัสดิ์ค่ะ、 ท่านแม่มด」

 

นักเรียนหญิงคนนั้นโค้งให้ด้วยความเคารพและกล่าวทักทาย

 

「……เอ๊ะ?」

 

มุชิกิเบิกตากว้างกับการตอบสนองที่ไม่ได้คาดคิด

จากนั้นเหล่านักเรียนรอบ ๆตัวก็พากันโค้งทักทายตาม ๆกัน

 

「อรุณสวัสดิ์ครับ」

「สวัสดีตอนเช้าค่ะ、ท่านแม่มด」

「วันนี้ก็ยังสวยเหมือนเดิมนะคะ」

「………?」

 

มุชิกิยืนงงกับคำพูดของพวกนักเรียนอยู่ตรงนั้น

ไม่ แค่นั้นยังไม่หมด ยังมีอาจารย์กับชายวัยกลางคนเดินมาข้างหลังอีก

 

「อรุณสวัสดิ์ครับ、อาจารย์ใหญ่」

 

แล้วก็เข้ามาทักทายอย่างสุภาพ

――ท่านแม่มด

――อาจารย์ใหญ่

แต่ละคำที่เรียกมามีแต่คำไม่คุ้นหูทั้งนั้น ทำให้มุชิกิยิ่งเอียงคอหนักขึ้นไปอีก

อย่างน้อยตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยถูกเรียกแบบนี้ล่ะนะ

จะว่ายังไงดี ยังไงก็คิดว่าไม่น่าใช่คำที่ไว้เรียกเด็กหนุ่มมัธยมปลายแบบมุชิกิแน่ ๆ

 

「……หืม?」

 

ยังไม่ทันได้หายงงดี มุชิกิก็ก้มลงไปมองร่างกายตัวเองแล้วจึงรู้สึกตัว

มองไม่เห็นขาตัวเอง

ถ้าจะให้พูดให้ถูกก็คือระหว่างตากับขาดันมีสิ่งกีดขวางมาบดบังทัศนวิสัย

 

「นี่มัน……อะไรเนี่ย」

 

ที่หน้าอกมีก้อนมวลสารขนาดใหญ่ที่ไม่สามารถมองทะลุได้ติดอยู่

มุชิกิยืนคิดอยู่สักพักหนึ่ง、จากนั้นจึงตัดสินใจเอื้อมมือไปจับ

「………!?」

 

วินาทีนั้น、ความรู้สึกนุ่มนิ่มกระจายไปทั่วฝ่ามือ

แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกจั๊กจี้ที่หน้าอกด้วย

 

「นะ、นี่มัน…」

 

เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่ของที่สร้างขึ้น

เจ้าสิ่งนุ่มนิ่มนี่งอกมาจากตัวมุชิกิเอง

แล้วยังไม่หมด เท่าที่มุชิกิจำได้ทั้งมือและนิ้วก็ไม่ได้เล็กและขาวขนาดนี้

 

「……………」

 

พอเอาข้อมูลที่ได้มารวมกัน มุชิกิก็รีบวิ่งออกจากที่ตรงนั้น

พอมาถึงน้ำพุที่ตั้งอยู่กลางทางก็รีบมองลงไปบนผิวน้ำ

เมื่อได้ได้เห็นใบหน้าของ『ตัวเอง』ที่สะท้อนออกมา มุชิกิก็หมดคำพูด

นั่นเป็นเพราะสิ่งที่สะท้อนอยู่บนผิวน้ำนั้น ไม่ใช่ร่างของเด็กหนุ่มมัธยมปลายที่คุ้นเคย―

แต่เป็นเด็กสาวแสนงดงาม เจ้าของผมยาวสลวยและดวงตาหลากสี

 

「―――」

 

ใช่แล้ว、ไม่ผิดแน่ ไม่มีทางเข้าใจผิดได้เด็ดขาด

ตอนนี้มุชิกิ …..ได้กลายเป็นสาวน้อยไปแล้ว

 

ถ้าให้พูดแบบเก็บๆหน่อยละก็ ไม่เข้าใจอะไรเลย ตั้งแต่ตื่นมาเมื่อกี้ก็มีแต่อะไรแปลก ๆเกิดขึ้นเต็มไปหมด ต่อให้เป็นฝันก็หลุดโลกเกินไป

แต่ว่า――ถ้าจะให้พูดจากใจจริง

ที่มุชิกิพูดไม่ออกน่ะไม่ใช่เพราะตัวเองกลายเป็นสาวน้อยหรอกนะ

มันเรียบง่ายกว่านั้น โรแมนติกกว่านั้น และก็บ้าบอยิ่งว่านั้นด้วย

ราวกับนาร์ซิสซัสจากตำนานกรีก มุชิกิได้หลงเสน่เงาของ『ตัวเอง』บนผิวน้ำไปเสียแล้ว

มุชิกิลูบแก้มตัวเองแบบกึ่งไม่รู้ตัว

เสียงเต้นตุบตับของหัวใจค่อย ๆทวีความรุนแรงขึ้น

ความรู้สึกเหมือนสมองกำลังถูกบุกยึดโดยข้อมูลที่ไหลเข้ามาจากทางสายตา

นี่มัน ……ช่างเป็นความรู้สึกที่เหลือเชื่อ ช่างสุดยอด――และช่างหอมหวานอะไรแบบนี้

แน่นอนว่ารูปลักษณ์นั้นงดงาม ดวงตาที่เรียวยาว จมูกที่ได้รูป และริมฝีปากอันน่าหลงใหล 

ราวกับเป็นการจัดสมดุลใบหน้าที่เกิดจากปาฏิหารย์ หรือจะให้เรียกว่างานศิลปะชั้นยอดก็ไม่ได้ถือว่าพูดเกินจริงแต่อย่างใด

ทว่ามันไม่ใช่แค่นั้น

คำพูดแค่นั้นน่ะ มันใช้อธิบายความรู้สึกอันแสนร้อนแรงนี้ไม่ได้หรอก

อา、 ตอนนี้เข้าใจแล้ว มุชิกิเข้าใจและมั่นใจในความรู้สึกแปลกๆนี่แล้ว

 

――พวกคนรุ่นก่อนน่ะ จะต้องสร้างคำว่า『รัก』 ขึ้นมาเพราะไม่รู้จะเรียกความรู้สึกอันแรงกล้าที่ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดนี้ได้ยังไงแน่นอน

 

「เธอ คือ……ไม่สิ、 ผม คือ……?」

 

มุชิกิพูดพึมพำออกมาโดยไม่รู้ตัวและหยุดหายใจไปครู่หนึ่ง

วินาทีที่ได้เห็นใบหน้านั้น ความทรงจำที่หายไปก็ฟื้นกลับมา

ใช่แล้ว เขารู้จักเด็กสาวคนนี้

ทำไมถึงลืมไปได้นะ ก่อนที่มุชิกิจะหมดสติไปเขาได้พบกับเธอ เด็กสาวผู้มีดอกไม้โลหิตเบ่งบานที่หน้าอก

เด็กสาวคนนั้น――

 

「――อยู่ที่นี่เองหรือคะ」

 

เสียงที่ใสไพเราะราวกับเสียงกระดิ่งของผู้หญิงดังขึ้นที่ด้านหลัง มุชิกิรีบเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ

 

「เอ๊ะ……?」

 

พอมองไปข้างหลังก็พบกับเด็กสาวคนหนึ่ง ซึ่งไม่รู้ว่ามายืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่

ผมสีดำสั้นถูกรวบมัดไว้ข้างหลัง เด็กสาวในชุดดำ แม้แต่ดวงตาที่จ้องมองมาที่มุชิกิก็ส่องแสงสีดำประกายราวกับหินขัด

 

「……ผม、หรือครับ?」

 

มุชิกิชี้ที่ตัวเองแล้วถามออกไป พอเห็นเช่นนั้นเด็กสาวก็ทำท่าเหมือนเดาอะไรได้ ทว่าใบหน้านั้นก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

 

「ขออภัยค่ะ ดูเหมือนว่าความทรงจำจะไม่ได้หลอมร่วมกันสินะคะ คงจะตกใจมากเลย

――ดิฉันชื่อคาราสุมะ คุโรเอะ เป็นผู้รับใช้ส่วนตัวของท่านที่คุณกลายมาเป็นค่ะ ในกรณีที่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น ดิฉันได้เตรียมวิธีรับมือไว้แล้วค่ะ」

 

พอพูดจบเธอก็โค้งให้อย่างสุภาพ

มุชิกิหันกลับไปอย่างรุนแรง

 

「……!  รู้อะไรอยู่สินะครับ? ช่วยบอกทีเถอะ เด็กคนนี้เป็นใครกันครับ!?」

 

เด็กสาวที่เรียกตัวเองว่าคุโรเอะ พยักหน้าให้เล็กน้อยกับคำถามของมุชิกิแล้วตอบ

 

「ท่านผู้นี้คือท่านคุโอซากิ ไซกะ ――เป็นจอมเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกค่ะ」

 

「ชะ――」

 

มุชิกิตาเบิกโพลงกับข้อมูลที่เหนือการคาดเดา

แรงกระตุ้นที่เติบโตขึ้นในอก ทำให้คำพูดหลุดลอดออกจากปากไป

 

「ช่างเป็น…… ชื่อที่งดงามอะไรอย่างนี้――」

 

「……………、หา?」

「เอ๋?」

 

ทั้งคุโรเอะและมุชิกิ ต่างจ้องกันด้วยสีหน้าฉงนแล้วเอียงคอใส่กัน

Favorite