Kill the Hero 46

Kill the Hero 046

Kerung! Kerung!

โคโบลด์กลุ่มใหญ่วิ่งเข้ามาพร้อมกับคำรามสุดเสียง

“เฮ้ย ไอ้พวกโง่!”

เสียงคำรามจากหมีตัวใหญ่ที่ปรากฏด้านหน้าพวกมัน แน่นอนว่าทุกตัวเห็น กลุ่มโคโบลด์พุ่งเข้าหาร่างคล้ายหมีนั้น และเกิดการต่อสู้ครั้งใหญ่ ชายคนนั้นชก และเหวี่ยงโคโบลด์ที่เกาะเขาออกไปด้วยมือเปล่า

แกร่ก!

ด้วยมือของมนุษย์ โคโบลด์ถูกบดขยี้เหมือนดินเหนียว ในขณะที่ฟัน กรงเล็บ และหอกจากโคโบลด์แทงเข้าไปในเกราะ และเนื้อของมนุษย์คนนั้น

ไม่นานนัก สนามรบก็เต็มไปด้วยเลือด และเนื้อ

บึ้ม!

ในที่สุด ทหารโครงกระดูกที่หมอบอยู่ใกล้ ๆ ก็พุ่งใส่โคโบลด์ พวกมันแทง และฟันไปยังโคโบลด์ทุกตัวที่ยังเคลื่อนไหวอยู่

Puk!

ดาบตัดผ่านเนื้อหนังของโคโบลด์ สร้างบาดแผลร้ายแรง

Keng!

เสียงกรีดร้องของโคโบลด์กลบเสียงอื่น ๆ ในสนามรบ แต่โคโบลด์ตัวอื่นไม่อาจละความสนใจได้

“มานี่มา พวกโง่!”

การรวมกันของมนุษย์หมีกับกลุ่มโครงกระดูก ทำให้คิมวูจินไม่ต้องเข้าร่วมการต่อสู้เลย

บึ้ม!

สำหรับทหารโครงกระดูก การต่อสู้เป็นเรื่องไม่ยาก เพราะโคโบลด์ไม่สามารถป้องกันพวกมันได้ ราวกับว่าพวกมันถูกวางลงบนเขียงรอถูกเชือด

ขณะที่ลีจินอาดึงความสนใจกลุ่มโคโบลด์ ทหารโครงกระดูกก็กำจัดพวกมันทีละตัว ไม่นาน จำนวนโคโบลด์ที่ถูกฆ่าก็เกิน 15 ตัว และการต่อสู้ก็ใกล้จะจบลง

Puk!

คิมวูจินเฝ้ามองจากด้านข้างสนามรบ ขณะที่การสังหารหมู่ดำเนินต่อไป เพราะมันไม่อาจเรียกว่าการต่อสู้ได้อีกต่อไป

‘เขาก็ไม่ได้แย่มาก’

มันไม่ได้แย่จริง ๆ แต่แววตาที่แหลมคมของคิมวูจินไม่ได้มองข้ามอะไรไปแม้แต่น้อย

‘อย่างน้อยเขาก็มีความสามารถอยู่’

จริง ๆ แล้ว คิมวูจินไม่ได้พอใจกับสิ่งที่ลีจินอาแสดงมากนัก

‘มันไม่ดีเท่ากับที่ฉันจำได้’

เพราะ ‘อิมมอร์ทัล’ ลีจินอา รอดชีวิตจากการถูกคิมวูจินล่าได้ถึงสองครั้ง ทำให้เขาได้รับการยอมรับจากคิมวูจิน เพราะรู้ถึงตัวตนในอนาคตของลีจินอา ทำให้คิมวูจินผิดหวังกับตัวลีจินอาในตอนนี้มาก

ในอนาคต ลีจินอาแข็งแกร่งมาก เขารู้วิธีใช้ร่างอมตะที่เขาได้รับจากทักษะในตำนานพรแห่งแม่น้ำสติกซ์ ทักษะที่ดีกว่าทุกคน ด้วยระดับในอดีต พูดได้ว่าเขาไม่จำเป็นต้องกลัวความตายเลย เพราะแม้แต่คิมวูจินก็ยังฆ่าเขาไม่ได้

“เฮ้ สเกลี่! นี่ของนาย!”

ลีจินอาชกหัวโคโบลด์ที่กัดขาเขาอย่างไม่ไยดี และโยนมันไปให้กลุ่มทหารโครงกระดูก

คิมวูจินมองลีจินอา และเขาก็ไม่เห็นความมุ่งมั่นแน่วแน่ที่ต้องการทำลายสมาคมเมสสิอาห์ที่เคยรู้จัก

‘มันต้องมีสาเหตุ’

ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้น ทำให้เขาเกิดความเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรง

‘การตายของโอเซชานส่งผลกระทบกับนายมากสินะ? ’

บางทีอาจจะเป็นเพราะการตายของโอเซชานที่เปลี่ยนเขาไปถึงขนาดนั้น ถ้าสมาคมเมสสิอาห์ฆ่าโอเซชาน มันก็เป็นไปได้ที่ลีจินอาต้องการแก้แค้น

‘โอเซชานเป็นคนแบบไหนกันนะ’

คิมวูจินรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมากว่าโอเซชานเป็นคนยังไง

‘ตอนนี้อย่าพึ่งไปสนใจเรื่องนั้นแล้วกัน’

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่สำคัญตอนนี้คือการทดสอบลีจินอา นั่นคือจุดประสงค์ของคิมวูจิน ตั้งแต่เริ่มเขายังไม่ได้สนใจจะพิสูจน์ตัวเองให้ใครเห็นเลย เขามีสิ่งที่ต้องทำมากกว่าจะเสียเวลาไปกับการสร้างความประทับใจให้โอเซชานกับลีจินอา

สิ่งที่เขาตั้งใจมองจริง ๆ คือ ลีจินอามีดีพอให้ใช้งานได้หรือไม่ และน่าเชื่อถือพอหรือไม่

‘นายต้องทำงานหนักหน่อยนะ’

เป้าหมายของเขาคือทำให้ลีจินอาบรรลุ และก้าวข้ามระดับที่เขาเห็นในอดีต

[เลเวลเพิ่มขึ้น]

ขณะนั้นเสียงแจ้งเตือนดังขึ้น มันบอกว่าโครงกระดูกของเขากำลังทำลายล้างโคโบลด์

แต่คิมวูจินไม่ได้สนใจแจ้งเตือน เขาหันกลับไปมองจากระยะไกลแทน

Kung!

ทิศทางที่เขาไปก็สามารถได้ยินเสียงกรีดร้องของโคโบลด์ได้

Kung! Kung!

ไม่นาน กลุ่มโคโบลด์ก็ปรากฏตัววิ่งไปยังจุดที่ลีจินอา และโครงกระดูกกำลังสู้อยู่

“ฉันจะบ้าตาย!”

ลีจินอาที่เพิ่งได้พักตะโกนเสียงดังด้วยความหงุดหงิด เมื่อเห็นพวกมัน เขาหันไปหาทหารโครงกระดูก

“นี่ พวกนายไม่อยากประท้วงหยุดงานบ้างเหรอ? นายจะไม่สู้ฟรี ๆ ใช่ไหม? ยุคนี้มันไม่สมเหตุผลแล้วใช่ไหม? อย่างน้อยนายก็ควรจะได้ค่าจ้างรายชั่วโมง!”

เขาทำหน้านิ่ง

“เฮ้ ทำไมทุกคนไม่มาทำงานให้ฉันล่ะ ฉันจะให้ค่าจ้างอย่างยุติธรรมเลย หนีกันเถอะ!”

แน่นอนว่าเขาไม่ได้รับคำตอบ

บึ้ม!

โครงกระดูกเริ่มเตรียมตัวต่อสู้อีกครั้ง ราวกับว่ามันไม่มีปัญหาใด ๆ เลย

“เฮ้! พวก!”

ทันใดนั้น โครงกระดูกทั้งหมดก็หมอบลงบนพื้นพร้อมกันอย่างสมบูรณ์แบบ

ขณะที่เขามองดูฉากนี้อยู่ ลีจินอาก็ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

‘ฉันรู้ระดับความสามารถของนายแล้ว ตอนนี้มาทดสอบความอึดของนายกัน’

การทดสอบของคิมวูจินยังไม่จบ

[ชั้นที่ 1 เคลียร์]

ในระหว่างการทดสอบของลีจินอา พวกเขาฆ่าโคโบลด์ทั้งหมดเท่าที่พวกเขาต้องทำ

“ในที่สุดมันก็จบแล้ว!”

ตลอดระยะเวลา 2 วันนี้ ลีจินอากับทหารโครงกระดูก 9 ตัวได้สู้ และฆ่าโคโบลด์ไปมากกว่า 1,000 ตัว

แน่นอนว่ารวมถึงตัวที่คิมวูจินฆ่าไปด้วย เพื่อใช้งานทักษะเจ้าแห่งสมรภูมิ ดังนั้นจึงไม่อาจพูดได้ว่ามันคือผลงานของลีจินอาคนเดียว แต่เขาก็ยังเป็นคนทำซะส่วนใหญ่

“ฮ่าฮ่า! ฉันทำได้!”

สิ่งที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่าก็คือ ระหว่างการต่อสู้นั้น ลีจินอาไม่ได้แสดงความอ่อนล้าใด ๆ เลย ถึงแม้ว่าเขาจะเหนื่อยมากก็ตาม

“สเกลี่ ทำได้ดีมาก! มาไฮไฟฟ์กัน! แตะมือ! “

ขณะที่ลีจินอายกแขนขึ้น และเข้าไปใกล้โครงกระดูก พวกมันก็มองเขาเหมือนกำลังมองคนปัญญาอ่อน

“ให้ตายสิ ฉันต้องทำงานหนักเหมือนแทงค์นะ…ไอ้พวกใจร้ายนี่”

ขณะที่ลีจินอากำลังบ่นด้วยสีหน้าเสียใจนั้น คิมวูจินก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา ลีจินอาจับจ้องไปที่ใบหน้าของคิมวูจินทันที แต่คิมวูจินแสร้งทำเป็นไม่เห็นอะไร

ลีจินอากุมท้องแล้วล้มลงกับพื้น

“ฉันทำต่อไปไม่ไหวแล้ว ฉันอาจจะตายก็ได้”

คิมวูจินดึงอาวุธออกจากช่องเก็บของทันที มันเป็นคูครีที่ส่องประกายแวววาว

ลีจินอาอยากจะร้องไห้

“ฉันล้อเล่นไม่ได้หรือไง? แต่ถึงอย่างนั้นก็เป็นไปไม่ได้ที่จะวิ่งต่อโดยไม่หยุดพักนะ ไม่อย่างนั้นก็อาจจะตายได้ วัวไถนาทั้งวัน แต่มันยังได้รับอนุญาตให้กิน แล้วก็นอนเลย!”

ขณะที่ฟังคำอ้อนวอนที่น่าสงสารนั้น คิมวูจินก็ตรวจดูใบมีดของคูครีโดยไม่พูดอะไรสักคำ ราวกับว่ากำลังเตรียมฆ่าใครสักคนอยู่

ลีจินอาลุกขึ้นนั่งทันที

“ฉันหาคู่หูมานานแล้ว แต่ทำไมฉันถึงต้องมาเจอไอ้เวรนี่ด้วยเนี่ย”

เพราะวิธีที่คิมวูจินปฏิบัติกับคนอื่น ทำให้ลีจินอารู้สึกว่าคิมวูจินไม่ใช่มนุษย์

ทันใดนั้นโครงกระดูกก็ล้อมรอบเขา และเขาก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง

‘ไอ้พวกน่ากลัวนี่’

ทหารโครงกระดูกเหล่านี้เป็นเหตุผลที่ลีจินอายอมสู้เป็นเวลานาน โดยไม่ได้ร้องเรียนมากนัก ถ้าพวกมันอ่อนแอหรือเงอะงะ แทนที่จะสู้กับพวกโคโบลด์ ลีจินอาจะโจมตีพวกโครงกระดูกแทน แต่ทหารโครงกระดูกเหล่านี้ไม่ง่ายเลย

สู้กับโคโบลด์อีกพันตัวยังจะดีกว่าสู้กับทหารโครงกระดูก 9 ตัวนี่

แน่นอนว่ายังมีคิมวูจินอยู่เบื้องหลังพวกมันอีก

‘เขาสามารถล่อโคโบลด์ทั้งหมดมา โดยที่ไม่ตายหรือได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว’

ทุกครั้งที่ลีจินอา และพวกโครงกระดูกจัดการฝูงโคโบลด์ได้ คิมวูจินก็จะล่อกลุ่มอื่นเข้ามาอีก เพื่อให้ลีจินอาสู้อยู่ตลอดเวลา

‘ไอ้โรคจิต’

พูดตามตรง ลีจินอาไม่เข้าใจว่ามันเป็นไปได้ยังไง นี่ไม่ใช่สิ่งที่แค่ใช้กำลังก็ทำได้ การจะทำเช่นนี้ได้ ต้องเป็นผู้ที่เข้าใจสภาพแวดล้อมของดันเจี้ยนกับมอนสเตอร์เป็นอย่างดี

‘ชั้นถัดไปมีแต่มนุษย์หมาป่าสีดำใช่ไหมนะ? ให้ตายเถอะ ฉันอาจจะถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ ที่นั่น’

ลีจินอารู้สึกได้ถึงคลื่นแห่งการทำอะไรไม่ได้ ขณะที่เขากำลังจินตนาการถึงการต่อสู้ที่ต้องเผชิญในชั้นที่ 2

ตอนนั้นเองที่คิมวูจินพูดกับเขาว่า

“ทำได้ดีมาก”

“ฮะ? ”

“ฉันจะจัดการชั้นต่อไปเอง”