ด้วยเหตุนี้ โจวเหวินจึงตัดสินใจส่งสัตว์อสูรไปท้าทายเขา
สัตว์อสูรตัวนั้น จงชือหยาต้องรู้จัก ถ้ายายอมรับคำท้าของสัตว์อสูร เขาอาจจะเป็นจงชือหยา
แน่นอน เพื่อเป็นการป้องกันไว้ก่อน โจวเหวินจะไม่เสียสละกำลังรบหลักของเขา
สัตว์อสูรตัวไหนที่ฉันควรจะส่งไปท้าเขา? หลังจากครุ่นคิด โจวเหวินก็ไม่สามารถนึกถึงสัตว์อสูรเหมาะสมได้
ถ้าเขาส่งสัตว์อสูรต่อสู้หลักอย่างทรราชเบม่อน ไม่ใช่แค่จงชือหยาเท่านั้นที่รู้ แต่ทุกคนรู้ว่ามันคือสัตว์อสูรของโจวเหวิน
นอกจากนี้ ถ้ายาไม่ใช่จงชือหยา ใครจะรู้ว่าเขาจะใช้ทักษะแปลกๆอะไร หากเบม่อนถูก่า มันจะเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่
ถ้าเขาไม่กลัว จักรพรรดิรัตติกาลและสิ่งมีชีวิตระดับความกลัวแล้วละก็ คงไม่ใช่ความคิดที่ดีที่โจวเหวินส่งธิดาปีศาจไปชิงอันดับหนึ่ง อย่างไรก็ตาม โจวเหวินไม่รู้ว่าผู้ที่อยู่ในระดับควาทกลัวที่ช่อนอยู่ในเงามืดมีจำนวนเท่าไหร่ เขาไม่กล้าเสี่ยงขนาดนั้น
หลังจากครุ่นคิด โจวเหวินก็นึกถึงสัตว์อสูรที่เหมาะสม
ย้อนกลับไปเมื่อจงชือหยาใช้ผ้าคลุมล่องหนแลกกับคริสตัลของเมดูช่า มีคนไม่มากที่รู้ว่าผ้าคลุมล่องหนอยู่กับโจวเหวิน แน่นอนว่าจงชือหยาเป็นหนึ่งในนั้น
นอกจากนี้ผ้าคลุมล่องหนยังมีประโยชน์ ด้วยการล่องหนอย่างสมบูรณ์สามนาที มันไม่ง่ายเลยที่จะ่ามัน ยังมีเวลาที่จะยอมแพ้
ประโยชน์อีกอย่างหนึ่งคือคนธรรมดาไม่สามารถเห็นผ้าคลุมล่องหน และไม่รู้ว่าสัตว์อสูรของเขากำลังท้าทาย สิ่งนี้ทำให้มันง่ายขึ้นมาก
เมื่อคำนึงถึงสิ่งนี้ โจวเหวินจึงเรียกผ้าคลุมล่องหนและให้มันลอยไปทางลูกบาศก์
เนื่องจากผ้าคลุมล่องหนนั้นมองไม่เห็นตั้งแต่แรก จึงไม่มีใครมองเห็นมันได้ มีเพียงผู้เชี่ยวชาญระดับสูงเท่านั้นที่สามารถใช้วิธีการพิเศษบางอย่างเพื่อสัมผัสถึงการมีอยู่ของผ้าคลุมล่องหน
อย่างไรก็ตาม ความสนใจของทุกคนมุ่งเน้นไปที่การต่อสู้ระหว่างยา และผู้พิทักษ์คนอื่นๆ ไม่มีใครสังเกตเห็นการมาถึงของผ้าคลุมล่องหน
ยาแข็งแกร่งมากจริงๆ แต่การต่อสู้ต่อเนื่องทำให้เขาเหนื่อยมาก เห็นได้ชัดว่าพลังและความเร็วของเขาลดลง
อย่างไรก็ตาม ผู้พิทักษ์ยังคงพ่ายแพ้ต่อยา อย่างไรก็ตาม ใครๆ ก็บอกได้ว่าพลังของยากำลังลดลงและดูเหมือนจะไม่ไร้เทียมทานเหมือนเมื่อก่อน
ทันทีที่ผู้พิทักษ์ยอมรับความพ่ายแพ้ ก็มีคนอื่นออกมาท้าทาย
เกือบในเวลาเดียวกัน โจวเหวินได้ส่งผ้าคลุมล่องหนไปท้าทาย แสงจากลูกบาศก์ของเมืองจักรพรรดิพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าทำให้ทุกคนตกตะลึง
“มันคือใคร? ใครเป็นผู้ท้าทายของที่นี่? เมืองจักรพรรดิของเรามีผู้พิทักษ์เข้าร่วมการต่อสู้งั้นเหรอ?
“แปลก ทำไมฉันไม่เห็นใครเลย? ใครเป็นคนท้าทาย?”
“ฉันไม่เห็นอะไรเลย มันอยู่ที่ไหน?”
ขณะที่ทุกคนสับสน คำว่า “ผ้าคลุมล่องหนท้าทายยา” ก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอของลูกบาศก์ อย่างไรก็ตาม พวกเขายังคงมองไม่เห็นมัน บนหน้าจอของลูกบาศก์ เสื้อคลุมล่องหนยังคงล่องหน
“ผ้าคลุมล่องหน… มีคนใช้ผ้าคลุมล่องหน ยังไงก็ตาม นี่ควรเป็นสัตว์อสูรใช่ไหม”(ประมาณว่าคนถามสงสัยว่าเป็นสัตว์อสูรหรือผู้พิทักษ์)
“สัตว์อสูรตัวเดียวกล้าที่จะท้าทายผู้พิทักษ์ เขาไม่มั่นใจเกินไปหน่อยเหรอ? แม้ว่าเขาจะล่องหน แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเอาชนะยา ใช่ไหม”
“แน่นอนว่าไม่ แม้ว่าการล่องหนของผ้าคลุมล่องหนจะดี แต่พลังโจมตีของมันก็ไม่รุนแรง ฉันเกรงว่ามันเจาะเกราะของผู้พิทักษ์ไม่ได้ด้วยช้ำ”
“พูดมากไปก็ไม่มีประโยชน์ เขาคงไม่ยอมรับคำท้าของผ้าคลุมล่องหน ด้วยผู้พิทักษ์มากมายที่ท้าทายเขา เขาควรดูถูกสัตว์อสูร”
ทุกคนรู้สึกว่ามันสมเหตุสมผล แต่แล้วลูกบาศก์ทั่วโลกก็สว่างขึ้น สองชื่อปรากฏขึ้นพร้อมกัน—ยาและผ้าคลุมล่องหน
“โอ้พระเจ้า เป็นความจริง เขายอมรับคำท้าทายของผ้าคลุมล่องหน!”
“เขาทำอะไรอยู่? ต่อสู้กับสัตว์อสูร? ดูท่าแล้วเขาคงเหนื่อยจริงๆ เขาต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อพักผ่อนใช่ไหม”
ทุกคนรู้สึกว่ายายอมรับความท้าทายของผ้าคลุมล่องหนเพราะเขาต้องการพักผ่อน
โจวเหวินรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งเมื่อเห็นว่าผ้าคลุมล่องหนถูกเลือก
ดูจากท่าทางแล้วยาน่าจะเป็นจงชือหยามากที่สุด ขณะที่โจวเหวินครุ่นคิด ผ้าคลุมล่องหนได้เข้าไปในเวทีลูกบาศก์ของช่องว่างแล้วผ่านอุโมงค์บนลูกบาศก์
ยายังคงยืนอยู่ในสนามประลองของลูกบาศก์ โดยถือดาบอมตะบรรพกาลไว้ในมือ เขาไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ ราวกับว่าเขาไม่รู้จักผ้าคลุมล่องหน
นี่คือจงชือหยารึเปล่า? โจวเหวินค่อนข้างไม่แน่ใจเพราะในสายตาของยามีเพียงจิตวิญญาณการต่อสู้ที่ไร้ที่สิ้นสุด
ในวินาทีถัดมา ยาได้ดึงดาบอมตะบรรพกาลออกมาแล้วแทงที่ผ้าคลุมล่องหน
ความสามารถในการล่องหนธรรมดาของผ้าคลุมล่องหน นั้นไร้ประโยชน์อย่างชัดเจนต่อหน้ายา
การจู่โจมของยานั้นรวดเร็วและไร้ความปรานี มันดุร้ายยิ่งกว่าการต่อสู้ครั้งก่อน
โจวเหวินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากสั่งให้ผ้าคลุมล่องหนใช้ความสามารถล่องหนสมบูรณ์ ร่างของผ้าคลุมล่องหนหายไป การโจมตีของยาทะลุผ่าน โดยไม่สามารถทำร้ายมันได้
เมื่อดาบอมตะบรรพกาลผ่านผ้าคลุมล่องหน โจวเหวินก็ค้นพบความผันผวนที่แปลกประหลาด เขาอดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนก
เป็นไปได้ไหมที่ยามีความสามารถในการโจมตีผ่านการล่องหน? ขณะที่โจวเหวินกำลังคิด ทันใดนั้นเขาก็เห็นร่างของยาสลายไปราวกับแสงไฟหลังจากผ่านผ้าคลุมล่องหน จากนั้นเขาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
นี่เป็นความสามารถอะไร? มันเป็นความสามารถล่องหน? โจวเหวินตกตะลึงชั่วขณะ
เมื่อเขาเห็นฉากบนลูกบาศก์อีกครั้งเขาก็ตกตะลึง
บนหน้าจอลูกบาศก์ทั่วโลก ยา ชึ่งอยู่ในอันดับหนึ่ง ตกจากที่หนึ่งเป็นครั้งแรก เสื้อคลุมล่องหนของโจวเหวินมาแทนที่เขา
ครั้งนี้ไม่ใช่แค่โจวเหวินเท่านั้น ทุกคนตกตะลึง ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น
ในการท้าทาย ยาได้โจมตีผ้าคลุมล่องหนเพียงครั้งเดียวก่อนที่จะยอมรับความพ่ายแพ้
เนื่องจากพวกเขามองไม่เห็นผ้าคลุมล่องหน พวกเขาจึงมองเห็นแต่ยาโจมตีเท่านั้น พวกเขาไม่รู้ว่ายาแพ้ได้อย่างไร หรือทำไมเขาถึงยอมรับความพ่ายแพ้
“มันเป็นไปไม่ได้จริงเหรอ? สัตว์อสูรสามารถเอาชนะผู้พิทักษ์ได้จริงหรือ? แล้วผู้พิทักษ์อย่างคุณล่ะ?”
“อะไรนะ สัตว์อสูรเป็นอันดับ1จริงๆ!”
“ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้น นี่มันหลอกลวงแน่นอน ฉันใช้เงินทั้งหมดของฉันเดิมพันว่าชนะ และตอนนี้ฉันสูญเสียทุกอย่าง เงินเก็บของฉันหมดแล้ว โฮ~~”
“พี่ชาย การพนันไม่ดี ไม่ต้องกังวล สงบสติอารมณ์และชำระหนี้ของคุณ ฉันจะดูแลภรรยาของคุณให้”
ผู้พิทักษ์ที่กำลังจะท้าทายยาตกตะลึง เมื่อเห็นยาแพ้และล้มเลิกตำแหน่งแรกของเขา พวกมันตกตะลึงชั่วขณะและไม่รู้ว่าควรดำเนินการต่อหรือไม่
พวกมันควรท้าทายที่แรก—ผ้าคลุมล่องหน—หรือว่ายาที่ตกอันดับที่สองไปแล้ว?
อย่างไรก็ตาม โจวเหวินสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับผ้าคลุมล่องหน มีข้อความเขียนอยู่ด้านในผ้าคลุมล่องหน
“ช่วยฉันครองอันดับหนึ่ง แล้วฉันจะรีบกลับมาใน 48 ชั่วโมง นายต้องไม่เสียอันดับหนึ่ง ไม่อย่างนั้นฉันจะตาย… จงชือหยา…”
โจวเหวินไม่รู้ว่าบรรทัดนี้เขียนว่าอะไร แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่ายาคือจงชือหยา
48 ชั่วโมง… ฉันคิดว่ายากมันเกินไปสำหรับฉัน… โจวเหวินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะครองอันดับหนึ่งในการจัดอันดับเป็นเวลา 48 ชั่วโมง
ตอนนี้ เวลาเตรียมการสำหรับการรับท้าทายทั้งหมดสั้นลงเหลือแค่หนึ่งชั่วโมง ใน 48 ชั่วโมง โจวเหวินต้องยอมรับความท้าทาย48ครั้ง นอกจากนี้ ผู้ท้าทายคนเดิมไม่สามารถท้าทายอีกเป็นครั้งที่สอง ภายในหนึ่งวัน
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
