บทที่ 14 – ณ เกมเซ็นเตอร์
หลังจากกินกันจนครบชั่วโมง พวกเราก็เดินออกจากร้านคุชิคัตสึกันด้วยความพอใจ
“ฟู่~ อิ่มจัง”
“ฉันเองก็เหมือนกัน ตอนนี้ฉันกินอย่างอื่นไม่ไหวแล้วเหมือนกัน”
ในกรณีของอาซานางิ เธอไม่เพียงแต่กินคุชิคัตสึเท่านั้น แต่เธอยังกินของหวานเข้าไปด้วย อย่างไรก็ตามรูปร่างของเธอก็ยังคงผอมสวยอยู่เหมือนเดิม…ผมสงสัยจริงๆว่าคุชิคัตสึที่เธอกินเข้าไปมันหายไปไหนหมด?
“เอาล่ะ กินข้าวเสร็จแล้ว ไปที่อื่นกันเถอะ”
“เอ๊ะ เราไม่ได้กำลังจะกลับบ้านกันหรอ?”
ด้วยความที่กินไปอย่างเต็มที่ ตอนนี้เปลือกตาของผมรู้สึกหนักมาก แม้ตอนนี้จะยังหัวค่ำอยู่ แต่ถ้าหัวถึงหมอนเมื่อไหร่ ผมรับรองได้เลยว่าผมต้องผลอยหลับไปในทันทีอย่างแน่นอน
“ทำแบบนั้นไม่ได้นะ หลังจากกินข้าวก็ต้องไปออกกำลังกายช่วยย่อยสิ แล้วอีกอย่าง…ตอนนี้ยังมีเงินเหลืออีกตั้ง 500 เยนนะ”
เห็นได้ชัดว่าอาซานางิ กำลังวางแผนที่จะใช้งบประมาณของผมจนกว่าจะหมดตัว
2,000 เยนนี้นอกจากจะเป็นเงินสำหรับอาหารเย็นแล้ว ก็ยังเป็นเงินสำรองค่าใช้จ่ายรายเดือนของผมด้วย ถ้าเกิดใช้มันจนหมด…แผนการซื้อของในอนาคตของผมก็….
“ไปกันได้แล้ว!…หรือนายจะปล่อยให้ผู้หญิงอ่อนแอเดินเที่ยวคนเดียวในเวลาแบบนี้? มาเอะฮาระ นายมันแย่ที่สุดเลย~”
“ขอบอกตามตรง…เธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอและมีใบหน้าที่หนามาก”
ดูเหมือนว่าผมจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตามอาซานางิไป
หลังจากออกจากร้านอาหารคุชิคัตสึแล้ว ผมกับอาซานางิก็เดินทางไปยังย่านศูนย์รวมความบันเทิงภายในบริเวณสถานีรถไฟ
เนื่องจากมันเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์…และแม้ว่าจะเลยเวลาอาหารเย็นไปแล้วก็ตาม…สถานที่แห่งนี้ก็ยังเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย แสงริบหรี่ที่สาดส่องออกมาจากตู้เกมแต่ละตู้ช่วยทำให้พื้นที่ที่มืดสลัวสว่างขึ้นมาเล็กน้อย เสียงเบสทุ้มลึกที่สะท้อนไปมาจนพื้นสั่นไหว
…และแน่นอนว่ายังมีเสียงกรี๊ดของผู้คนที่กำลังสนุกสนานไปกับการเล่นเกม
“รอนี่แปบนึงนะ เดี๋ยวฉันไปแลกโทเค็นก่อน”
“ขอบใจนะ”
ดูเหมือนว่าถ้าต้องการเล่นตู้เกมพวกนี้ จะเล่นได้โดยการจ่ายโทเค็นที่ต้องไปแลกมา ผมและอาซานางิมีเงินคนละ 500 เยน ดังนั้นเราจึงตัดสินใจแลกโทเค็นด้วยเงินทั้งหมด 1,000 เยน
ดูเหมือนว่าเงิน 1,000 เยนจะทำให้เราได้โทเค็นมาจนเกือบจะเต็มถ้วยใส่เหรียญ…จำนวนของมันค่อนข้างเยอะทีเดียว
ถ้าเรามีเหรียญเยอะขนาดนี้…เราจะสามารถเล่นกันได้ประมาณหนึ่งชั่วโมงหรือป่าวนะ?
“มาเอะฮาระมาที่นี่ครั้งแรกเหรอ?”
“ใช่ ปกติผมจะไปเล่นเกมที่ชั้นบนมากกว่าน่ะ เวลาผมมองมาที่นี่…ผมรู้สึกว่ามัน『เสียงดัง』เกินไปน่ะ”
“งั้นก็เป็นครั้งแรกจริงๆสินะ”
ผมไม่ใช่คนประเภทที่จะอยู่คนเดียวในที่แบบนี้ได้ ในสถานที่ที่มีแต่คนมาเที่ยวกันเป็นกลุ่ม ผมคิดว่าการ 「มาเล่นที่นี่คนเดียวเป็นเวลาสองชั่วโมง」เป็นการกระทำที่ล้ำเส้นมากเกินไป
สำหรับอาซานางิ…ผมคิดว่าเธอคงเคยมาเที่ยวที่นี่กับอามามิซังหลายครั้งแล้ว…เพราะเธอดูคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ดี
“เอาล่ะ ก่อนอื่น…เราไปเพิ่มโทเค็นพวกนี้กันก่อนเถอะ”
“ตอนนี้เธอพูดเหมือนพวกติดปาจิงโกะเลย เธอรู้ตัวใช่ไหม?”
ผมสงสัยว่ามีแค่ผมคนเดียวหรือป่าวที่รู้สึกไม่ค่อยดีกับประโยคที่อาซานางิพูดออกมาก่อนหน้านี้?
“ไม่เป็นไร นายไม่ต้องกังวลไป…ฉันเล่นเกมนี้เก่งมาก…ดั้งนั้นนายต้องเชื่อมั่นในตัวของฉันนะ ฉันจะพานายล่องเรือไปสู่ชัยชนะเอง”
“ชนะที่ก้นทะเลน่ะสิ…ปกติเธอทำแบบนี้ทุกครั้งที่มาที่นี้เลยหรอ?”
“ฉันทำไม่ได้หรอก เพราะเวลาฉันจะทำอะไรแบบนี้…ยูจะคอยมาห้ามฉันตลอดเลย”
“งั้นช่วยเล่นกับผมตามแบบปกติด้วยเถอะ…”
ถึงจะพูดแบบนั้น…แต่ผมก็ไม่รู้อยู่ดีว่าเกมไหนสนุก ทำให้สุดท้ายผมก็ต้องเล่นเกมตามที่อาซานางิเป็นคนแนะนำ
สิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอ LCD ก็คือ…นี่มันเกมแข่งม้าไม่ใช่รึไง?…วิธีการเล่นของเกมนี้นั้นง่ายมาก เพียงคุณลงเดิมพันลำดับการเข้าเส้นชัยของม้าแต่ละตัว หากทายถูก…คุณจะได้รับโทเค็นเพิ่มตามตัวคูณที่กำหนดไว้
“นี่~นี่~ มาเอะฮาระเลือกเบอร์ไหนดี~? แต่ฉันคิดว่าเราควรจะเน้นไปที่เบอร์ 9 น่าจะดีนะ~”
ผมไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี เพราะตอนนี้อาซานางิกำลังจ้องหน้าจอด้วยใบหน้าที่กำลังมีความสุขอย่างมาก
ดูเหมือนจะมีหลายวิธีในการวางเดิมพัน เช่น ทันโช, ซังเร็นตัน และ ไวโดะ ผมกับอาซานางิตัดสินใจวางเดิมพันตามการคาดการณ์ของเรา
(TL: ในเนื้อหามีบอกวิธีลงเดิมพันอยู่ 3 แบบครับ คือ ทันโช(単勝),ซังเร็นตัน(3連単) และสุดท้าย ไวโดะ(ワイド) ซึ่งเป็นศัพท์เฉพาะของสายแท้งม้า ถ้าอธิบายมันจะยาวมาก …ผมก็เลยขอทับศัพท์ไปเลยแล้วกันนะครับ เพราะนึกคำไทยไม่ออกจริงๆ)
ผมตัดสินใจลงเดิมพันแบบทันโช คือทายเบอร์ที่จะชนะเพียงเบอร์เดียว อัตราต่อรองนั้นค่อนข้างต่ำ แต่นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะเล่นเพื่อความสนุก ส่วนอาซานางิ…เธอใส่โทเค็นลงไปเป็นจำนวนมาก…จะไม่เป็นไรใช่ไหมนะ?
[ตอนนี้ ม้าแต่ละตัวเริ่มต้นออกตัวพร้อมกัน! ผู้ที่นำอยู่ตอนนี้คือหมายเลข 8 น่าชื่นช—!!]
“ลุยเลย! เยี่ยมมาก แบบนั้น…!”
ในขณะที่สายตาจ้องมองดูหน้าจอขนาดใหญ่ อาซานางิก็พึมพำกับตัวเองด้วยเสียงกระซิบ
ผมเองก็กำลังดูหน้าจอ CG ของเกมอยู่ ถึงยังไงผมก็ลงเดิมพันไปแล้ว แม้ว่าจะไม่ได้จริงจังเท่าอาซานางิ แต่ผมยังแอบคาดหวังว่าจะชนะอยู่บ้าง
“เอ๊ะ? มาเอะฮาระ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป…ไม่ใช่ว่าพวกเราจะงั้นเหรอ? สู้เค้าๆ นายทำได้!”
“จริงจังสุดๆ…”
ผมและอาซานางิต่างวางเดิมพันที่ม้าเบอร์เดียวกัน ดังนั้นถ้ามันเป็นอย่างที่เธอบอก…มันก็จะดีมาก
การแข่งขันกำลังจะเข้าสู่รอบสุดท้าย ในขณะที่ม้าที่เราเลือกควบแซงหน้าตัวอื่นๆ และ–
“ชนะแล้ว!”
“ฉันทำได้! ชนะรางวัลสามเท่าในการเดิมพันครั้งเดียว~!!”
ม้าที่ผมเดิมพันไว้คือม้าตัวแรกที่เข้าเส้นชัย ส่วนอาซานางิยังลงเดิมพันเพิ่มไปกับม้าอีกสอง-สามตัว ส่งผลให้เธอได้รับโทเค็นจำนวนมาก
เมื่อเรานำโทเค็นที่ได้มารวมกัน มันก็กลายเป็นสองเท่าจากตอนแรก
โทเค็นที่ผมกำลังถืออยู่ในตอนนี้นั้นหนักมาก
“ตอนแรกฉันคิดว่ามันจะล้มเหลวซะแล้ว แต่ฉันดีใจนะที่ยอมเสี่ยงกับโชคของมือใหม่ของมาเอะฮาระ ขอบใจนายจริงๆ”
“ด้วยความยินดี”
ผมรู้สึกประหม่าเล็กน้อยเมื่อนึกว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเราแพ้ แต่ยังไงก็ตาม…เราชนะ ดังนั้นด้วยโทเค็นจำนวนมากขนาดนี้ เราสามารถเล่นเกมที่นี่ได้นานเท่าที่เราต้องการ
“เอาล่ะ ในเมื่อเรามีโทเค็นเพิ่มมาขนาดนี้…”
ผมกำลังจะเดินไปยังตู้เกมที่อยู่ถัดไปโดยมีกองโทเค็นจำนวนมากอยู่ในมือ แต่ก่อนที่ผมจะรู้ตัว อาซานางิที่เมื่อสักครู่ยังยืนอยู่ข้างผม ก็ไปปรากฏตัวอยู่หน้าเครื่องเกมแข่งม้าอีกครั้ง
“อาซานางิ เธอกำลังทำอะไร?”
“ฮะ? มาเอะฮาระกำลังพูดเรื่องอะไรน่ะ? นี่คือเกมที่เราจะใช้เพิ่มโทเค็นกันนะ”
เป็นอย่างที่คิดจริงๆ
อาซานางิกำลังลงเดิมพันครั้งต่อไป…ถึงผมจะคิดว่าควรหยุดได้แล้วก็ตาม
นอกจากนี้เธอยังวางเดิมพันเหรียญโทเค็นจำนวนมากที่เราได้มาจากรอบก่อนหน้านี้
และผลที่ได้ก็คือ…
“…นี่～ มาเอะฮาระ”
“อะไร?”
“…ฉันขอโทษ”
“รู้ตัวก็ดีแล้ว”
เราสูญเสียโทเค็นไปจำนวนมากและจบลงด้วยจำนวนที่น้อยกว่าตอนเริ่มต้นเล็กน้อย…
ผมแอบสาบานในใจว่าจะไม่ปล่อยให้อาซานางิเล่นการพนันอีกเป็นอันขาด
☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆
ปล. เสียเวลาไปกับการหาข้อมูลประเภทการลงเดิมพันแข่งม้าไปซะนาน สุดท้ายได้ใช้ 2 บรรทัด (ฮา)
ปล2. อีกตอนไม่ทันคืนนี้นะครับ ผู้แปลติดเกม (ฮา2)
ปล3. รูปตัวอย่างของตอนหน้าครับ
สุดท้ายขอฝาก Durimtok Channel ไว้ด้วยครับผม
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
