Househusband-wannabe Boy and Idol Girl 2.1: ข้อเสนอจากเธอ

Househusband-wannabe Boy and Idol Girl Ep 2.1

วันรุ่งขึ้น โอโตซากิมาโรงเรียนและพูดคุยกับเพื่อนร่วมชั้นของเธอเหมือนเคย

ดูเหมือนว่าเธอจะกลับบ้านได้อย่างปลอดภัยหลังจากนั้น พอผมได้ยืนยันเรื่องนี้แล้ว

ผมก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเธออีก

ผมหันหน้าหนีจากเธอและหันไปหายูกิโอะที่นั่งข้างหน้าแทน

“แปลกแหะ ที่รินทาโร่จ้องโอโตซากิซัง” (ยูกิโอะ)

“จ้องเธออย่างนั้นเหรอ? เมื่อวานก็จ้องเธอแบบนี้นิ” (รินทาโร่)

“ก็ใช่แต่สายตานายที่ใช้มันไม่เหมือนกันนะ”(ยูกิโอะ)

“ไม่มีทางหรอกน่า อย่าจินตนาการไปเองดิ” (รินทาโร่)

“อื้มๆ แต่ผมคิดอย่างนั้นนินา” (ยูกิโอะ)

“ต่อให้เป็นเพื่อนที่สนิทแค่ไหน ก็อาจจะคิดผิดก็ได้เฟ้ย”

ผมดีใจจริงๆ ที่รีเซ็ตความสัมพันธ์กับโอโตซากิได้

ถ้าผมยอมรับคำขอของเธอ

ยูกิโอะอาจจะรู้เรื่องนี้ในทันทีเลยก็ได้

ตอนที่ผมคุยกับยูกิโอะ โทรศัพท์ก็สั่นขึ้นมา

ดูเหมือนว่ามีสายมาจากอาจารย์ ฮิมิโกะ

“ขอความช่วยเหลือด่วน! ฉันพบข้อบกพร่องในต้นฉบับ และวันนี้ต้องการความช่วยเหลือจากนายนะ”

ผมขมวดคิ้วเมื่ออ่านข้อความ

“วันนี้ถึงกําหนดเส้นตายแล้วไม่ใช่หรอ” (รินทาโร่)

“งานหรอ” (ยูกิโอะ)

“ใช่ อาจารย์ ฮิมิโกะ บอกว่าพบข้อบกพร่องในงานที่ควรจะทำเมื่อวานนี้ เธอบอกผู้ช่วยของเธอทุกคนให้หยุดงาน หนึ่งวัน ดังนั้นเธอจะพึ่งพาผมได้เท่านั้น” (รินทาโร่)

“ผมเดาว่าคงไม่มีอะไรต้องทํามากนักถ้าเธอโทรหาผมแค่คนเดียว” (รินทาโร่)

ผมจะถือว่ามันเป็นโบนัสแล้วไปกันที่ได้ทำงานหาเงินเพิ่ม

“ได้เป็นผู้ช่วยนักเขียนการ์ตูนชื่อดังเนี่ย อิจฉาจังน้า” (ยูกิโอะ)

“นายคงพูดคํานั้นออกไปไม่ได้ ถ้าได้เห็นผู้ช่วยที่กลายเป็นซอมบี้จํานวนมากที่นั่น”

ผมส่งข้อความโอเคถึงอาจารย์ ฮิมิโกะ และก็เก็บโทรศัพท์ไปในเสื้อ

ทันทีที่เลิกเรียน ผมก็ออกจากโรงเรียนและไปที่ทำงานเหมือนเมื่อวาน ผมถามอาจารย์ ฮิมิโกะ เกี่ยวกับงานที่ผมต้องทำในวันนี้

“ขอโทษน้าา รินทาโร่~” (ฮิมิโกะ)

“ไม่เป็นไร อาจารย์บอกเองนิว่าจะเพิ่มเงินให้อย่างงามเลย” (รินทาโร่)

“แน่นอน ฉันจะจ่ายให้นายอย่างงดงามเลย!” (ฮิมิโกะ)

“งานจะเท่ากับที่ทุกคนเมื่อวานต้องทำน้า” (ฮิมิโกะ)

“อะไรนะ ผมจะเป็นผู้ช่วยคนเดียวที่ทำแบบนี้ ไม่สำคัญหรอกว่าฉันจะได้รับเงินแค่ไหนผมนึกว่าจะไม่มีอะไรทำมากถ้าผมเป็นคนเดียวที่ถูกเรียก งานมันยากกว่าเมื่อวาน ผมพูดตรงๆเลย เพราะผมต้องทำงานคนเดียว”

“ขอโทษ… ฉันขอโทษจริงๆนะ” (ฮิมิโกะ)

“พอเลย! ถ้าอาจารย์มีเวลาขอโทษได้โปรดช่วยกันทำงาน!ด่วนๆเลย” (รินทาโร่)

“รับทราบ! ฉันจะรีบทำเดียวนี้ค่ะ!” (ฮิมิโกะ)

อาจารย์ ฮิมิโกะ เป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียงมาก ดังนั้นขอเถอะอย่าแสดงอะไรที่น่าสมเพชให้ผมดู

ผมแน่ใจว่าเหตุผลที่เธอโทรหาผมคนเดียวก็เพื่อป้องกันไม่ให้ใครเห็นด้านที่น่าสมเพชของเธอ

แต่ได้โปรดอย่าแสดงให้ผมเห็นเยอะเกินไป ผมเคารพอาจารย์มากนะ

(ม-นิ้วผมเริ่มชาไปหมด……

ผมเริ่มทำงานเมื่อประมาณ 16.00 น. และต้องดิ้นรนเป็นเวลาเจ็ดชั่วโมง เมื่อวานเธอใหผมกลับบ้าน ตอน 21.00 น. แต่วันนี้เลยเวลานั้นไปสองชั่วโมง

แต่ด้วยความพยายามของผม ผมคิดว่าต้นฉบับนี้จะดีกว่าเมื่อวาน

แม้อาจารย์ ฮิมิโกะ จะดูอ่อนล้า แต่การแสดงออกของเธอพึงพอใจอย่างมากกับผลงาน

“เ–เสร็จแล้ว! รินทาโร่!” (ฮิมิโกะ)

“เสร็จซักที….. ผมจะกลับบ้านก่อนนะครับ” (รินทาโร่)

“ขอบใจมากน้า ฉันจะจ่ายค่าแท็กซี่ให้กลับไปพักผ่อนให้สบายนะวันนี้” (ฮิมิโกะ)

“ขอบคุณมากนะครับ เช่นกันครับ อาจารย์ก็ควรไปนอนได้แล้ว (รินทาโร่)

“ได้ ฉันจะนอนอย่างคนตายเลยละ” (ฮิมิโกะ)

ผมหันหลังให้กับเธอ และออกจากที่ทำงาน ผมนั่งแท็กซี่ด้วยเงินที่เธอให้มาและมาถึงหน้าบ้านช้ากว่าปกติมาก ทางเข้าอพาร์ทเมนต์ถูกล็อคโดยอัตโนมัติ

ผมต้องป้อนรหัสผ่าน ตอนที่ผมกำลังจะป้อนรหัสผ่าน

ผมสังเกตเห็นบางอย่าง

“….เธอกำลังทำอะไรอยู่?” (รินทาโร่)

“รอชิโดคุงอยู่น่ะสิค่ะ” (เรย์)

เธอนั่งอยู่ที่ปลายทางเข้า ดูเหมือนว่าเธอจะปลอมตัวได้ดีขึ้น เมื่อวานเธอปลอมตัวโดยสวมแค่ หน้ากาก แว่นกันแดด และคลุมผมด้วยฮู้ด พูดตามตรงมันทำให้เธอดูน่าสงสัยมากขึ้น แต่ถ้าพวกเขาเข้าใกล้กันมาก พวกเขาคงไม่สังเกตว่าเธอคือ โอโตซากิ เรย์

“…ผมบอกแล้วว่าอย่ากลับมาอีกใช่ไหม” (ริมทาโร่)

“ใช่ แต่ฉันมาที่นี่เพราะฉันมีเรื่องขอร้องชิโดวคุงจริงๆนะคะ” (เรย์)

เธอช่างเป็นผู้หญิงที่เข้าใจยากซะจริง

มันอาจจะง่ายที่จะปฏิเสธเธอที่นี่ แต่ถ้าเธอเรียกผมว่า “ชิโดว รินทาโร่ เป็นคนที่น่ากลัว”ผมคงอยู่อย่างสงบสุขไม่ได้แน่ๆ

ไอดอล แบบเธออยู่ในลำดับชั้นที่สูงเกินกว่าจะรับการดูหมิ่นได้

“เข้าใจแล้ว ผมจะฟังเรื่องที่จะขอ เข้าบ้านมาสิ” (รินทาโร่)

“อื้ม ขอบคุณค่ะ” (เรย์)

ด้วยน้ำเสียงที่มีความสุขเล็กน้อย โอโตซากิ มาข้างหลังในบ้าน

ผมปล่อยให้เธอเข้าไปนั่งบนโซฟาเหมือนเมื่อวาน

“ผมจะทำกาแฟให้ เธอดื่มกาแฟดำได้ไหม” (รินทาโร่)

“ขอแบบหวานๆหน่อยนะคะ” (เรย์)

“ได้สิ ผมจะใส่นมและน้ำตาลให้” (รินทาโร่)

ผมผสมนมและน้ำตาลลงในกาแฟดำแล้ววางตรงหน้าเธอ

ปกติผมดื่มกาแฟดำ แต่วันนี้ทำให้หวานขึ้น ผมทำแบบนี้เพื่อฟื้นตัวจากความเหนื่อยล้า

เมื่อผมสงบลงจากความวุ่นวายที่เกิดจากการมาของเธอ ผมก็สบตากับเธอและถามว่า

“แล้วเธอจะขออะไรจากผมหรอ” (รินทาโร่)

“ฉันคิดเรื่องนี้มาทั้งวันแล้ว และท้ายที่สุด ฉันอยากทานอาหารของชิโดคุงอีกครั้งจริงๆค่ะ” (เรย์)

“เมื่อวานผมปฏิเสธเธอแล้วใช่ไหม…?” (รินทาโร่)

“ใช่ค่ะ แต่ฉันลืมรสชาติมันไม่ได้ อาหารกลางวันวันนี้ เทียบไม่ได้กับรสชาติที่นายทำให้กินได้เลยค่ะ”

ความจริงที่ว่าเธอชอบอาหารของผมมากพอที่จะบุกเข้ามาหาผมถึงบ้าน

ทำให้ผมมีความสุขนิดๆ ถ้าผมยอมรับคำขอของเธอแล้วหมกมุ่นอยู่กับความสุขชั่วคราวนั้น

ผมจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน

“ของมันแน่นอนอยุ่แล้ว แต่มันเป็นไปไม่ได้ อย่างที่ผมบอกไปหลายครั้งแล้วว่าถ้ามีใครมาเห็นเธอกับผมอยู่ด้วยกัน ชื่อ โอโตซากิ เรย์ คงจะเสียหาย ผมรับไม่ได้หรอกนะ อย่างแรกเลยแม้แต่ค่าอาหารก็เพิ่มเป็นสองเท่าด้วย อาจฟังดูแปลกๆ แต่ผมไม่อยากให้มีเงินเก็บออมน้อยลง”

ผมพยายามเก็บรายได้ให้มากที่สุด เผื่อว่าเป้าหมายในชีวิตของผมจะไม่สมหวัง

และไม่เพียงแต่ทำลายความคาดหวังของเหล่าแฟนคลับเท่านั้น

แต่ยังทำให้เงินออมของผมสูญเปล่าไปด้วย

ไม่สําคัญว่ามีโอกาสได้ใกล้ชิดไอดอลมากแค่ไหน

ผมก็ขอปฏิเสธจะดีกว่า

“ยอมแพ้เถอะ ยังไงเธอก็เป็นคนมีชื่อเสียงและมีเงินมากมาย เธอสามารถไปร้านอาหารที่ดีกว่านี้ได้ง่ายๆ เธอไม่จำเป็นต้องมาให้ผมทำอาหารให้เลย” (รินทาโร่)

“ฉันจะจ่ายให้นาย 300,000 เยนต่อเดือน และฉันจะจ่ายค่าอาหารให้เราสองคนด้วย ดังนั้นทำอาหารใหัฉันกินทุกวันทีสิคะ” (เรย์)

ทันใดนั้น โอโตซากิหยิบเงินจํานวนหนึ่งจากกระเป๋าของเธอมาวางไว้ตรงหน้าเขา

ดูเหมือนว่ามีประมาณ 300,000 เยน

“โอเค! ผมขอรับข้อเสนอนี้!” (รินทาโร่)

“….” (เรย์)

“….” (รินทาโร่)

[ผู้แปล : หืมไอหมอนี่ ขอแค่มีเงิน มันยอมทำหมดเลยนินา55+ ]

โอ้ ไม่นะ ผมถูกล่อลวง โดยเงิน ผมทำเป็นไอและเปิดปากของผมอีกครั้ง

“วันนี้เธออาจจะสามารถจ่ายเงินให้ผมได้ แต่เธอจะสามารถจ่ายให้ผม 300,000 ทุกเดือนเพียง

เพราะเธอเป็นไอดอลได้หรอ อย่าทําอะไรที่เธอทําไม่ได้เลย” ( รินทาโร่)

“ปีนี้ฉันมีโฆษณา 5 ฉบับ เพลงของฉันขายดีมาก และคอนเสิร์ตกำลังจะมีขึ้น ฉันเลยไม่มีปัญหากับเรื่องนั้นเลยค่ะ” (เรย์)

“มันจะน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!” ( รินทาโร่)

ผมไม่รู้ว่าเธอหาเงินมาได้เท่าไหร่ แต่ผมแน่ใจว่าเธอได้เงินจำนวนมากที่คนทั่วไปอย่างผมไม่สามารถหาได้อย่างแน่นอน

“ไม่พอเหรอคะ ถ้าอย่างงั้น 500,000 เยนต่อเดือนก็ได้ค่ะ ปกติแล้วฉันไม่ได้ใช้เงินเยอะเลยไม่มีปัญหาเลยค่ะ” (เรย์)

ผมรีบหยุดเธอขณะที่เธอพยายามหาเงินมาวางตรงหน้าผมเพิ่ม

“ไม่! ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมจะตอบสนองความคาดหวังที่เธอต้องการได้แค่ไหน ดังนั้นไม่จำเป็นต้องเพิ่มเงินให้ผมหรอกนะ” (รินทาโร่)

“แต่….”(เรย์)

“โอเค ผมจะรับข้อเสนอของเธอ” (รินทาโร่)

“จริงเหรอคะ!?” (เรย์)

โอโตซากิ ดวงตาของเธอเป็นประกายและคว้ามือผมไว้ มันทำให้ใจผมเต้นแรงมาก

ซึ่งเหมือนใจผมมันกำลังจะระเบิดออกมา [ผู้แปล : ตู้ม! ระเบิดเป็นโกโก้ครั้น]

“ผมพ่ายแพ้ต่อความกระตือรือร้นของเธอจริงๆ ผมต้องการเงินในการใช้ชีวิต พูดตามตรง

ผมรู้สึดีใจที่เธอให้เธอค่ากับอาหารของผมถึง 300,000 เยน” (รินทาโร่)

“ฉันอยากจะจ่ายให้นายมากกว่านี้จริงๆ แต่ถ้าชิโดคุงบอกว่าไม่ต้อง ฉันก็จะยอมทำแบบนั้นค่ะ” (เรย์)

“โอ้ ทำอย่างนั้นดีแล้ว เมื่อผมตอบสนองความคาดหวังของเธอได้ เมื่อถึงเวลานั้น

เธอจะลองพิจารณามันใหม่ตอนนั้นก็ย่อมได้” (รินทาโร่)

“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ฉันจะทำแบบนั้น” (เรย์)

เธอปล่อยมือของเธอออกจากมือของผม

ผมรู้มาตลอดว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเธอ แต่โอโตซากิเป็นคนประหลาดที่ไปไกลกว่านั้น

ผมคิดได้เพียงว่าเธอตั้งใจที่จะจ่ายเงิน 500,000 เยนเพื่อจ้างเพื่อนร่วมชั้นทำอาหารให้เธอ

“แต่เธอต้องสัญญากับผมว่า เมื่อเธอมาที่บ้านของผม เธอต้องพยายามทุกวิถีทางที่จะไม่เปิดเผยตัวตน อย่าปล่อยผมลง และอย่าถอดหมวกและหน้ากาก นี่เป็นเพื่อประโยชน์ของผมด้วย แต่ที่สำคัญที่สุดคือเพื่อตัว โอตาซากิซังเองด้วยนะครับ เข้าใจใช่ไหม?” (รินทาโร่)

“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ เพราะฉันก็ยังคงอยากเป็นไอดอลต่อไป” (เรย์)

“โอเค ตกลงตามนี้ ผมจะทำอาหารให้แล้วเธอก็จ่ายเงินให้ผม” (รินทาโร่)

“ใช่ มันเป็นข้อตกลงที่ดีเลยละค่ะ” (เรย์)

“ก็นะ มันเป็นแค่ข้อตกลงทางวาจา ถ้างั้นอาหารวันนี้ อยากกินอะไร

ผมไม่สามารถเริ่มทำอาหารได้ ขึ้นอยู่กับว่าเธออยากกินอะไร” (รินทาโร่)

“งั้นฉันขอแกงกะหรี่ค่ะ” (เรย์)

“ต้องใช้เวลาสักหน่อยนะ” (ในทาโร่)

“ฉันไม่เป็นไร ฉันจะค้างคืนที่นี่ค่ะ” (เรย์)

“–อะไรนะ?” (รินทาโร่)

โอโตซากิมีรูปลักษณ์ที่สวยงามมาก

โอโตซากิ ที่เป็นไอดอลชั้นนำ จะมาอยู่ที่บ้านของผม…?

สมองของผมไม่สามารถประมวลผลได้ และความสับสนก็แพร่กระจายออกไป

“นายจะต้องทำอาหารให้ฉันกินทุกวัน ฉันจะกินอาหารเช้าที่นี่ทุกวัน

แต่ถ้าต้องเดินทางจากบ้านมาที่นี่ทุกเช้า ฉันจะนอนไม่พอ เพรางั้นฉันจะอยู่ที่นี่” (เรย์)

“อ-เอ่อ ผมเข้าใจแต่มันไม่ได้นะ เข้าใจใช่ไหม” (รินทาโร่)

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะคะ?” (เรย์)

ไม่ใช่ความคิดที่ดีที่นักเรียนมัธยมสองคนจะนอนบ้านด้วยกัน ไม่ว่าเราจะชอบกันมากแค่ไหน…

“เธอไม่สามารถมานอนค้างบ้านผู้ชายได้นะ แม้จะต้องมาทานอาหารด้วยกันทุกวัน “

“แล้วถ้าฉันจะจ่าย 500,000 เยน และฉันจะระวังตัวไม่ให้ใครรู้เรื่องนี้ล่ะคะ” (เรย์)

“อืม ได้สิ” (รินทาโร่)

สุดท้ายผมก็ไม่สามารถชนะเงินได้จริงๆสินะ

[นี่เป็นผลงานเรื่องแรกของผู้แปลหากคำยังผิดพลาดต้องขออภัย สามารถแนะนำเข้ามาได้นะครับ]

#เนื่องจาก โอตาซากิ เป็นไอดอล+ลูกคุณหนู ผมเลยตีว่าเธอน่าจะพูดสุภาพบ่อย เลยใช้ คะ ค่ะ บ่อยหน่อยนะครับ

สามารถติดตามผลงานก่อนใครได้ที่ เพจ แปลเรื่องที่สนใจ

( ใครหาเพจไม่เจอให้พิมในช่องค้นหาว่า @loligot99 ได้เลยนะครับ)