Househusband-wannabe Boy and Idol Girl 1:2 ไอดอลหิวว

หลังเลิกเรียนผมก็ไปทำงานพาร์ทไทม์

ที่ทำงานเป็นห้องในอพาร์ตเมนต์ซึ่งอยู่ห่างจากสถานีใช้เวลาเดินเพียง 15 นาที 

เมื่อผมเปิดประตูหน้า ก็จะเห็นรองเท้าหลายคู่วางอยู่และมีคนอีกหลายคนอยู่ด้วย

เมื่อเดินไปสุดทางเดิน ก็จะมีคนที่ทำงานเป็นผู้ช่วยวาดมังงะ

ผู้หญิงที่นั่งอยู่ท้ายสุดคือเจ้านายของผม

“ขอบคุณสําหรับการทํางานหนักนะครับ ผมซื้อเครื่องดื่มชูกำลังมาให้” (รินทาโร่)

ขณะที่ผมถือถุงจากร้านสะดวกซื้อไว้ในมือ ทุกคนก็หันมามองทันที บางทีพวกเขาอาจไม่ได้นอนเลย ดวงตาที่แดงก่ำของพวกเขาดูน่ากลัวเล็กน้อย

“รินทาโร่~! ขอบคุณนะ~!” (ฮิมิโกะ)

“อาจารย์ คุณกําลังทําให้ผมกลัวนะ คุณยังไม่หลับไปนานแค่ไหน” (รินทาโร่) 

“ไม่ต้องห่วงน่า แค่สองคืนเอง” (ฮิมิโกะ)

“ไม่ห่วงก็บ้าแล้ว!” (รินทาโร่)

ผมถอนหายใจและยื่นเครื่องดื่มชูกำลังให้กับเธอและผู้ช่วยของเธอ

นี่คือที่ทำงานของอาจารย์ ยูซึกิ ฮิมิโกะ นักวาดมังงะที่ประสบความสำเร็จ 

ผมได้รับการว่าจ้างให้เป็นผู้ช่วยของเธอ และรับผิดชอบการวาดภาพพื้นหลังและการใช้โทนสี ผมจะมาที่นี่ในวันหยุด แต่ถ้าใกล้กำหนดส่งผมมาที่นี่หลังเลิกเรียนเพื่อช่วย

“ฮ่าฮ่า……เป็นลูกพี่ลูกน้องที่ขึ้เป็นห่วงจริงๆ นะ” (ฮิมิโกะ)

“เครื่องดื่มชูกำลังเป็นเป็นของช่วยให้หายง่วงชั่วคราว ดังนั้นต้องเข้านอนทันทีถ้าวาดเสร็จนะครับ” 

 “ไม่ต้องบอกฉันหรอก ฉันคิดอีกว่าสักพักคงสลบไปเอง” (ฮิมิโกะ)

“เดียวก็ได้ตายจริงๆหรอก…. (รินทาโร่)

ตามที่อาจารย์ ฮิมิโกะ กล่าว เธอกับผมเป็นญาติกัน นี่คือเหตุผลที่เธอจ้างผม 

และตอนนี้ผมได้เรียนรู้งานนี้ และผมก็เป็นหนึ่งในกำลังสำคัญในการทํางานนี้ 

“ผมไปทำงานก่อนนะ” (รินทาโร่)

ผมนั่งลงที่ที่เตรียมไว้ให้และรับต้นฉบับพร้อมภาพวาดลายเส้น ผมวาดพื้นหลัง 

ด้วยองค์ประกอบตามที่กำหนด และวางโทนสีในตำแหน่งตามที่กําหนด 

มันไม่ใช่งานง่าย แต่เมื่อชินกับมันแล้ว ก็พบว่ามันไม่ยาก

เพลงใหม่ของ มิวสตาร์ ที่กำลังถูกพูดถึงในวันนี้ ผมกำลังฟังขณะทำงานเงียบๆ

“——นี่!  ริมทาโร่ ได้เวลากลับบ้านแล้ว” (ฮิมิโกะ)

“อะไรนะ ผมยังทำไม่เสร็จเลยนะ” (รินทาโร่)

 “ตอนนี้สามทุ่มแล้ว ฉันปล่อยให้เด็กทำงานต่อไม่ได้แล้ว นอกจากนี้เหลือหน้าเดียวเท่านั้น ฉันมั่นใจว่าฉันจะทำมันเสร็จแน่นอน” (ฮิมิโกะ)

“….ผมเข้าใจแล้ว ผมขอโทษด้วย ที่ปล่อยให้คุณทำที่เหลือ ” (รินทาโร่)

“ไว้เจอกันใหม่คราวหน้านะ” (ฮิมิโกะ)

อาจารย์ ฮิมิโกะ ยกนิ้วให้ จู่ๆ ก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าด้วยความหวัง 

ต้นฉบับของเธอมักจะวาดด้วยฝีมือที่ยอดเยี่ยม แต่ความจริงที่ว่าเธอทำงานจนกว่าจะถึงกำหนดส่ง หมายความว่าเธอใช้ความพยายามอย่างมากในการวาดเรื่องราว 

อันที่จริงต้นฉบับที่ผมเห็น งานที่เธอวาดนั้นมีคุณภาพสูงกว่าปกติมาก

และทำให้ผมอ้าปากค้างกับความสวยมาหลายครั้งแล้ว

เดิมทีอาจารย์ ฮิมิโกะ เป็นคนที่ชอบศิลปะอยุ่แล้ว และเธอทุ่มสุดตัวอย่างมากกับผลงานของเธอ นั่นเป็นเหตุผลที่เธอทำงานเสร็จโดยสุดฝีมือ และผมรู้สึกเสียใจกับผู้ช่วยของเธอที่ต้องทำไปด้วยกันกับเธอ ถึงแม้มันจะเป็นงานของพวกเขาก็ตาม

พวกเขาดูเหมือนคนตาย ผมละแปลกใจจริงๆที่พวกเขายังมีชีวิตอยู่

“ขอบคุณสําหรับการทํางานหนักนะครับทุกคน” (รินทาโร่)

หลังจากที่ผมพูดไปแบบนั้น ซอมบี้หน้าน้ำเงิน– ไม่ใช่สิ ผมหมายถึงผู้ช่วยก็โบกมือให้ บอกตามตรง ผมกลัวนิดหน่อย

ผมออกจากที่ทำงานและมุ่งหน้าไปที่สถานี

บ้านของผมอยู่ห่างจากที่ทำงาน สามสถานี ดังนั้นทั้งหมด ห้าสถานีจากโรงเรียน

ผมลงจากรถไฟที่สถานีสุดท้ายพร้อมกับกลุ่มพนักงานออฟฟิศที่เพิ่งเลิกงานดึก

อาจจะเพราะมาช้าแต่ก็โล่งใจหน่อยที่ได้เห็นฉากเดิมๆที่หน้าสถานี

อย่างไรก็ตามท่ามกลางเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ 

รถยนต์หรูหราที่เรียกได้ว่าเป็นวัตถุแปลกปลอมก็เข้ามาใน ฉากนี้

ผมเดาว่าพวกเขาไม่มีปัญหาเรื่องเงิน น่าอิจฉาจัง ด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

ผมกำลังจะเดินทางกลับบ้านตามปกติ

อย่างไรก็ตาม ผมอดไม่ได้ที่จะหยุดเมื่อเห็นคนออกมาจากรถคันนั้น

เธอมีผมสีบลอนด์ที่สวยงามและมีสไตล์ที่เหนือชั้นกว่านักเรียนมัธยมปลาย

ดูเหมือนว่าเธอจะปลอมตัวอยู่

ด้วยหมวกที่สวมศีรษะและแว่นกันแดดบนใบหน้า แต่เธอก็ต้องเป็นเธออย่างแน่นอน

ไอดอล โอโตซากิ เรย์

หลังจากลงจากรถ โอโตซากิและคนขับดูเหมือนจะคุยกันได้สักคำหรือสองคำ

จากนั้นก็ออกจากสถานี

บางทีอาจเป็นเพราะบริเวณด้านหน้าสถานีมีคนน้อย จึงไม่มีใครสังเกตเห็นการปรากฏตัวของ โอโตซากิ เลย

หากเป็นกรณีนี้ ผมก็ควรจากไปโดยไม่ยุ่งเกี่ยวกับเธอจะดีกว่า

เธอกับผมเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันตั้งแต่ฤดูใบไม้ผลินี้ และเราไม่ใช่เพื่อนกันหรืออะไรทั้งนั้น

นอกจากนี้ ผมก็ไม่ต้องการที่จะรับผิดชอบต่อเรื่องอื้อฉาวใดๆ ที่อาจเกิดขึ้น

ผมเดินผ่านเธอไป ทําเป็นไม่สนใจเธอเลย

—— จนเมื่อเกิดปัญหาขึ้น

“….!”

ทันใดนั้น ร่างกายของโอโตซากิก็ล้มลง ผมเอื้อมมือไปหาร่างของเธอและพยุงเธอก่อนที่เธอจะแตะพื้น

ดวงตาของผมสบตาสีฟ้าของเธอผ่านแว่นกันแดดของเธอ

“ชิโดะ…คุง?” (เรย์)

“บังเอิญจัง ผมกำลังจะเข้ามาทักคุณ ตอนที่จู่ๆคุณก็ล้มลงมันทำให้ผมตกใจ” (รินทาโร่)

เธอยิ้มกว้างและพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เธอคือสุดยอดสาวสวยในชั้นเรียน

ถ้าผมทำให้เธอประทับใจด้วยน้ำเสียงปกติ ผมไม่รู้ว่าผมจะได้รับการปฏิบัติอย่างไรในชั้นเรียน ถ้าคุณอยู่ในตำแหน่งเดียวกับ โอโตซากิ คุณสามารถทำลายชีวิตมัธยมของเพื่อนร่วมชั้นที่คุณไม่ชอบได้ด้วยคำพูดเพียงคำเดียว ใครๆก็คิดว่าผมพูดเกินจริงไปใช่ไหม?

“เอ่อ…..” (เรย์)

“คุณดูไม่ค่อยสบาย ให้ผมโทรเรียกรถพยาบาลไหม ถ้าคุณไม่สบายใจกับผม

 ผมสามารถโทรหาคนอื่นให้ได้นะ” (รินทาโร่)

“ฉันหิว” (เรย์)

“….หิว?” (รินทาโร่)

ท้องของโอโตซากิร้องเสียงดัง ดูเหมือนว่าหน้าตาที่ไม่สบายทั้งหมดของเธอมาจากความหิวโหย

…ผมนึกว่าคุณจะเป็นลม (รินทาโร่)

“ฮ่าๆ นายพูดตลกจัง” (เรย์)

ผมเอามือออกจากตัวเธอแล้วเธอก็ล้มลงกับพื้น หลังจากที่ผมทำอย่างนั้น 

ผมก็อดไม่ได้ที่จะมองดูเธอด้วยความเสียใจ

“เอ่อ..” (รินทาโร่)

อ่า ผมไม่สามารถหลอกเธอได้

แค่ช่วงเวลานี้ ผมเหนื่อยกับการฝืนยิ้มนี้ ผมจะปฏิบัติต่อเธอเหมือนปกติ

ถ้าผมจะได้รับชื่อเสียงที่ไม่ดี ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะพยายามทำให้มันแย่ลงไปอีก

“………คุณบอกว่าหิว  คุณขยับตัวไม่ได้หรอ? ” (รินทาโร่) 

“ฉันไม่คิดว่าจะคุณพูดแบบนั้น ชิโดะคุง…” (เรย์)

“ตอนนี้ไม่เป็นไรใช่ไหม บอกอาการผมทีสิ” (รินทาโร่)

“ปกติก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น แต่บทเรียนของวันนี้หนักมาก ฉันเหนื่อย หิว ขยับตัวไม่ไหวแล้ว” (เรย์)

“บทเรียน…..” (รินทาโร่)

ตามคาดไอดอลชั้นนํา เพื่อให้การแสดงออกมาดีที่สุดต่อหน้าสาธารณชน 

เธอต้องฝึกฝนหนักทุกวัน

“ถ้าคุณได้กินข้าว คุณจะขยับได้ใช่ไหม” (รินทาโร่)

“อาจจะ……” (เรย์)

“งั้นเดียวผมไปหาของกิ….”(รินทาโร่)

 ขณะที่ฉันกำลังจะพูดว่าไปหาอะไรกินผมก็หุบปาก ถึงจะไปที่ร้านสะดวกซื้อที่ใกล้ที่สุด

 ก็จะทิ้งเธอไว้ที่นี่ประมาณ 5 นาที นอกจากนี้

 ถึงแม้ว่าสถานที่นี้จะไม่พลุกพล่าน แต่เธอก็เริ่มดึงดูดความสนใจจากคนรอบข้าง

 เป็นเพียงเรื่องของเวลาก่อนที่ผู้คนจะรู้ว่าเธอคือ โอโตซากิ เรย์ และมีโอกาสที่ใครบาง   คนที่มีเจตนาร้าย จะพาเธอไปที่ไหนสักแห่ง ในขณะที่ผมไม่อยู่ถึงเราจะไม่สนิทกัน 

แต่ก็เป็นสิ่งที่ไม่ควรมองข้าม

“ผมอาจจะกังวลเกินไป แต่ในกรณีนี้ ถ้าคุณรู้สึกไม่สบายใจก็บอกผมได้นะ” (รินทาโร่)

“อะไร?” (เรย์)

ฉันหันหลังให้เธอและนั่งคุกเข่าให้เธอขึ้นหลัง

“ผมจะพาแบกเธอไว้บนหลัง ขึ้นมาเถอะ (รินทาโร่) 

“คุณจะพาฉันไปไหนหรอ” (เรย์)

“ไปบ้านผม ฉันจะทํากับข้าวให้” (รินทาโร่) 

“จะไม่เป็นการรบกวนหรอ?” (เรย์)

“ถ้าคุณโอเคกับมัน ถ้าคุณไม่อยากไปบ้านผู้ชาย ผมจะทิ้งคุณไว้ที่ร้านอาหารที่ใกล้ที่สุด ผมต้องใช้เนื้อที่หมดอายุวันนี้ ดังนั้นผมจะกลับไปกินข้าวที่บ้าน” (รินทาโร่)

“อบอุ่นกว่าที่คิดนะ…”(เรย์)

“คุณจะเลือกแบบไหน?” (รินทาโร่)

….จากนั้น ฉันจะไปบ้านชิโดะคุง

“ฉันสนใจในอาหารที่ชิโดะคุงทำนะ” (เรย์) 

“อย่างนั้นเหรอ ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ถ้าคุณผิดหวังก็อย่าโทษผมเลย โอเคนะ” (รินทาโร่)

โอโตซากิที่แทบจะไม่ขยับตัวเลยเอาน้ำหนักมาไว้บนหลังของผม

ส่วนนูนขนาดใหญ่ทั้งสองกระทบหลัง ในเครื่องแบบและผมก็ตัวแข็งทื่อ 

แต่ผมยืนขึ้นและพยายามกำจัดความคิดซุกซน 

[#จากผู้แปล แหมชอบอะสิ]

แม้ว่าผมจะรู้สึกได้ถึงน้ำหนักของเธอ แต่ร่างกายของโอโตซากิก็ค่อนข้างเบา

นี่คือความลึกลับของเรือนร่างผู้หญิงด้วยเหรอ—

“ถ้าอย่างนั้น ไปกันเถอะ GO GO” (เรย์) 

“ทําไมคุณทำเหมือนเป็นคนนำกันละ” (รินทาโร่)

คนรอบข้างคงไม่รู้ว่าเธอคือ โอโตซากิ ผมก็เลยรีบเดินไปที่บ้านก่อนที่มันจะกลายเป็นข่าวลือแย่ๆ