God of Fishing 173

Chapter 173: 100 ครั้ง

หานเฟยโกรธ แม้ว่าเซียเสี่ยวจานมักจะลอบโจมตีเขาเป็นประจํา แต่นั่นก็เป็นเพียงการเล่นกันระหว่างเพื่อนเขาไม่ยอมให้คนนอกรังแกเธอแน่นอน!

ที่สําคัญไปกว่านั้นถ้าตอนนี้เซียเสี่ยวจานคลั่งไปโดยมีคนจํานวนมากอยู่ด้วยแล้วถ้าเธอฆ่าคนไปหลายสิบคนล่ะ? แล้วพวกเขาจะจัดการความยุ่งเหยิงที่จะเกิดขึ้นได้อย่างไร?

หานเฟยก้าวขึ้นไปในอากาศใช้เทคนิคการรักษากับเซียเสี่ยวจานและในเวลาเดียวกันก็ยิงผลไม้สีเขียวใส่เซียเสียวจ้าน

หานเฟยตะโกนว่า“ล้างพิษ

จากนั้นโซ่เจ็ดเส้นก็พุ่งออกมาจากทุกด้าน

หานเฟยคําราม “โซ่เจ็ดดวงดาว…”

แคร็ง…

ซูเย่ไปพยายามใช้กรงเล็บของเขาเพื่อป้องกันโซ่ แต่เขาก็ถูกพันทันที่ที่พวกมันเข้าใกล้

แต่หานเฟยแอบถอนหายใจ ซูเย่ไปมีกรงเล็บแปดกรงเล็บ แต่ตอนนี้เก้าหางมีเพียงเจ็ดหางและไม่สามารถพันธนาการเขาได้ทั้งหมด

ซูเย่ไปสะดุ้ง นี่มันอะไรกัน? โซนี้มันมีชีวิตอยู่หรือเปล่าเนี่ย?

เมื่อเห็นหานเฟยวิ่งเข้ามาหาเขาเขาจึงตะโกนว่า “เชื่อม”

หานเฟยเย้ยหยัน เขาคิดว่าเขาสามารถปิดกั้นฉันด้วยสัตว์วิญญาณได้งั้นหรอ?

ในความสับสนวุ่นวายหานเฟยถือตราประทับขนาดเล็กไว้ในมือ เขาไม่เคยใช้ตราประทับเล็ก ๆ นี้เขาไม่ต้องการใช้มันแต่ตอนนี้เขาโกรธมากผู้ชายคนนี้กล้าวางยาพิษเซียเสี่ยวจ้านแบบนั้นได้ยังไง?!

ตูม!

ซูเย่ไปเพิ่งเห็นว่าขณะที่หานเฟยชกตราประทับขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า ในช่วงเวลาต่อมาซูเย่ไปถูกทุบลงกับพื้นเหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่และเขาก็สร้างหลุมขนาดใหญ่

หานเฟยแอบใส่ตราน้ำวนเข้าไปในหลอมจักรวาลโดยคิดกับตัวเองว่าไม่มีใครเห็นมัน ตราประทับมีขนาดเล็กมากและฉันสามารถถือมันไว้ในมือได้

ตอนนี้ยกเว้นหยุนฉีที่ยังคงต่อสู้กับจางซวนหยูสมาชิกในทีมของ สถาบันที่หนึ่งทั้งหมดถูกจัดการแล้ว

หานเฟยมองไปที่หยุนฉีทันที ทว่าหยุนฉีเลิกคิ้วกวาดจางซวนหยออกไปด้วยดาบและกระโดดถอยหลัง “ฉันยอมแพ้”

หยุนฉีไม่ใช่คนโง่ เพื่อนร่วมทีมของเขาทั้งหมดไม่สามารถสู้ได้แล้วและหานเฟยคนเดียวเอาชนะพวกเขาทั้งสามคนได้ ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอื่น

ผู้ประกาศพูดตะกุกตะกัก “ยะ..ยอมแพ้…ว้าว! ตํานานอันธพาลได้ทําภารกิจสําเร็จแล้ว ในรอบเกือบสามสิบปีที่ผ่านมาพวกเขาชนะการประลอง 100 ครั้งในสนามประลองทะเลครามแห่งนี้สําเร็จอีกครั้งจนได้!ว้าว…”

ท่ามกลางเสียงเชียร์ที่มีต่อหานเฟยและคนอื่น ๆ ในตอนนี้เซียเสี่ยวจ้านดูดีขึ้นมาก เธอมองไปที่หานเฟยและบ่น“ฉันไม่รู้ว่าเขามีพิษร้ายขนาดนี้…”

หานเฟยรู้สึกโล่งใจ “ไม่เป็นไร แต่น่าเสียดายที่อโรวาน่ายักษ์ของคุณถูกเปิดเผยซะแล้ว”

เซียเสี่ยวจานยักไหล่ “ไม่เป็นไร ต้องกังวลหรอก”

หานเฟยเป็นห่วง “แล้วอาการเป็นอย่างไรบ้าง?”

เซียเสี่ยวจานเม้มริมฝีปากและส่ายหัวเล็กน้อย “ไม่เป็นไร น่าจะดีขึ้นแล้ว”

หานเฟยหายใจอย่างโล่งอก ตราบใดที่เธอไม่ได้คลั่งทุกอย่างก็น่าพอใจ!

ในอัฐจรรย์ผู้คนต่างพากันขว้างมุกคุณภาพระดับกลางๆอย่างบ้าคลั่ง

เมื่อทีมของสถาบันที่หนึ่งปรากฏตัวขึ้นผู้คนนับไม่ถ้วนเดิมพันว่าพวกเขาชนะ แต่ใครจะรู้ว่าทีมตํานานอันธพาลจะยังคงชนะอยู่ได้กัน? บรรดาผู้ที่ชนะพนันต่างก็โยนมุกของพวกเขาด้วยความตื่นเต้น

มีคนร้องอุทานว่า “นั่นคือปาฏิหาริย์! การชนะรวดนับร้อยครั้งในสนามประลองทะเลครามถือเป็นเรื่องมหัศจรรย์”

บางคนก็เห็นด้วย “ทีมตํานานอันธพาลแข็งแกร่งมาก! หานเฟยดูเหมือนจะไม่เหนื่อยเลยจางซวนหยูก็เช่นกันลู่เสี่ยวไปไม่ได้เรียกดอกคานิบาลสีครามของเธอเลยและเลอเหรินกวงก็ไม่ได้เปิดใช้งานกายาพิชัยสงครามของเขาเช่นกัน นั่นคือความพ่ายแพ้อย่างย่อยยับสําหรับสถาบันที่หนึ่ง…”

เมื่อเทียบกับผู้ชมที่ตื่นเต้นแล้วผู้คนจากสถาบันทั้งสามไม่ได้มีความสุขเลย

นักเรียนหลายคนที่มาชมต่างตะลึงซูเย่ไปที่แปดในรายชื่อ 100 อันดับแรก! ผู้ควบคุมที่เกือบจะอยู่ยงคงกระพันตอนนี้พ่ายแพ้! เขาถูกหานเฟยซัดลงกับพื้น!

ในขณะนี้ผู้คนของสถาบันที่หนึ่งพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยชีวิตผู้คนเหล่านี้และทักษะการรักษาต่างๆก็ถูกใช้เมื่อพวกเขาพาซูเย่ไปออกจากหลุมแขนขาทั้งหมดของเขาหักซี่โครงของเขาแตกไปครึ่งหนึ่งผู้เก็บเกี่ยววิญญาณที่กําลังช่วยเขาต่างก็ตกตะลึงหานเฟยใช้พละกําลังเท่าใดในการโจมตีครั้งสุดท้ายกันนะ?

หลายคนจากสถาบันที่หนึ่งกําหมัดแน่น นี่ถือเป็นความอัปยศอย่างมาก

นักเรียนคนหนึ่งกล่าวว่า “พวกเขาพลาดมาก พวกเขาไม่ควรไปลมหานเฟย ผู้ชายคนนั้นเป็นอาวุธที่อยู่ในร่างมนุษย์และแทบจะอยู่ยงคงกระพัน

มีคนโกรธ “หานเฟยใช้ทักษะการต่อสู้อะไรในการโจมตีครั้งสุดท้ายของเขา? เงาผนึกนั่นคืออะไร? มันแข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไง”

ท่ามกลางฝูงชน

เหอเสี่ยวย,หวังไปย,เจียงน่าน,เซียบูฉางและคนอื่น ๆ กําลังงอตัวอยู่เหนือราวบันไดอย่างตกตะลึงเซียเสี่ยวจ้านเคยกล่าวไว้ว่าเมื่อหานเฟยเข้าสู่สถาบันที่สี่เขาต้องรับการโจมตีเป็นเวลา 5 นาที่ภายใต้การคุมของพวกเขาทั้งสี่คน ตอนนี้ดเหมือนว่าหานเฟยแข็งแกร่งกว่าที่พวกเขาคิดไว้มาก?ร่างกายของเขาแข็งแรงผิดปกติไปแล้ว!

เจียงน่านกลืนน้ำลาย “พวกเขาเป็นสัตว์ประหลาดทั้งหมด! หานเฟยเอาชนะคู่ต่อสู้สามคนเพียงลําพังสัตว์วิญญาณตัวที่สองของเซียเสี่ยวจานทรงพลังมาก! ปลาตัวใหญ่ตัวนั้นเกือบจะฆ่าทุกคนในสนามประลองด้วยการคํารามเพียงครั้งเดียว…”

หานเฟยโบกมือให้ผู้ชมเลอเหรินกวงก็เช่นกันทั้งสองมีความสุขมากที่ในที่สุดพวกเขาก็สามารถทําสิ่งที่ต้องการได้สําเร็จ

ผู้ประกาศกล่าวอีกครั้งว่า “ดูสิหานเฟยและเลอเหรินกวงยกมือขึ้นอย่างมีความสุข มายกมือขึ้นและแกว่งไปกับพวกเขา…”

หานเฟย: “???”

หานเฟยมองไปที่เจ้าภาพ ผู้ชายคนนี้มีศักยภาพที่จะเป็นดีเจ! ถ้าทุกคนถือแท่งเรืองแสงเขาจะขอให้ทุกคนโบกแท่งเรืองแสงด้วยกันแล้วเต้นด้วยกันไหมเนี่ย?

ผู้ประกาศตื่นเต้นมากเพราะเขาได้อยู่เป็นสักขีพยานในปาฏิหาริย์แห่งการชนะติดต่อกันร้อยครั้งชื่อของพวกเขาจะถูกเขียนไว้ในประวัติศาสตร์ของเมืองทะเลคราม

ผู้ประกาศกล่าวต่อว่า “ในช่วงเวลานี้ทีมตํานานอันธพาลได้รับชัยชนะในการต่อสู้ที่น่าเหลือเชื่อแล้วพวกเขาได้รับบาดเจ็บและมีเลือดออก แต่พวกเขาไม่ได้เป็นอะไรหนักเลย… บอกฉันทีว่าอะไรทําให้พวกเขาประสบความสําเร็จ?มันคือ…”

ผู้ประกาศกําลังจะตอบคําถามด้วยตัวเอง แต่ก่อนที่เขาจะตอบหานเฟยตะโกนว่า “เคล็ดลับสู่ความสําเร็จคือการพยายามเอาชนะหลังจากที่คุณได้รับชัยชนะมากพอคุณจะประสบความสําเร็จ”

ผู้ประกาศ: “???”

ผู้ชม: “???”

เลอเหรินกวงยังตะโกนอีกว่า “เคล็ดลับสู่ความสําเร็จคือกินให้มากขึ้นร่างกายที่แข็งแรงต้องการอาหารเสริม…”

ที่มุมที่นั่งของผู้ชมเสี่ยวฉานปิดหน้าของเขา “ไม่นะ! ดูเหมือนว่าเราจะต้องสอนวัฒนธรรมให้มากขึ้นพวกเขาจะได้ไม่พูดเหมือนคนไม่รู้หนังสืออีกต่อไป…”

ด็กน้อยเหล่านี้อิ่มเอมใจเหลือเกิน…เราควรปล่อยให้พวกเขาพบกับความล้ม

เฒ่าไปพูดอย่างโกรธ เหลวเมื่อพวกเขากลับมา”

ในท้องฟ้า

ประธานของทั้งสามสถาบันดูไม่มีความสุข คราวนี้ไม่มีใครหยุดการกลับมาของสถาบันที่สี่ได้แล้ว

ก่อนหน้านี้สถาบันที่สี่ได้เปิดลงทะเบียนนักเรียน แต่ไม่มีใครประทับใจเลย ใครจะรู้ว่าพวกเขาคัดเลือกนักเรียนห้าคนพร้อมกันในปีนี้ พวกเขาพบเด็กเหล่านี้ที่ไหนกัน!

นายกเทศมนตรีคิดกับตัวเองแม้ว่าหานเฟยจะดูแข็งแกร่งมาก เขาแข็งแกร่งทั้งในด้านการป้องกันและการรุกเขาเป็นอัจฉริยะ แต่ไม่ได้หายาก แต่เซียเสี่ยวจานนี่สิ…ฉันรู้สึกว่าเคยเห็นปลาตัวใหญ่ตัวนั้นในหนังสือโบราณแต่มันนานเกินไปแล้วที่จะจําได้

หานเฟยและเลอเหรินกวงยังคงแสดงความดีใจและภาคภูมิใจบนสนามประลองอย่างมีความสุขและจางซวนหยูก็ต้องการเข้าร่วมกับพวกเขา อย่างไรก็ตามลู่เสี่ยวไปก็ปล่อยเถาวัลย์ของเธอและลากพวกเขาไปหลังเวที

เป่าจินนําผู้เคนเป็นสองแถวและต้อนรับพวกเขาเป็นแถว

ลู่เสี่ยวไปขมวดคิ้ว “ทําเพื่ออะไร”

เป่าจินยิ้มกว้าง “ในฐานะทีมแรกที่ได้รับชัยชนะในการแข่งขันร้อยครั้งในช่วงเวลากว่า 30 ปี เราขอเชิญคุณรับเหรียญกิตติมศักดิ์จากสนามประลองทะเลครามของเรา นี่เป็นช่วงเวลาแห่งความรุ่งโรจน์และควรค่าแก่การระลึกถึง

เลอเหรินกวงและจางซวนหยยิ้ม ฟังดูสมเหตุสมผลมาก! พวกเขาจะเก็บเหรียญไว้อวดคนอื่น ๆ ในอนาคต

เซียเสียวจ้านที่ยังคงอ่อนแออยู่เล็กน้อยกล่าวอย่างไม่มีความสุขไม่มีรางวัลอื่นหรอ ไข่มุกคุณภาพกลางสักหลายหมื่นเม็ดดีกว่านี้เยอะ!”

หานเฟยพยักหน้า “ไม่สามารถขายเหรียญรางวัลได้ ได้เป็นเงินเป็นประโยชน์มากกว่า”

เป่าจินพูดไม่ออก นี่ถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยนะ!

แต่เขาพูดทันทีว่า “ใช่ใช่คุณควรได้รับรางวัลอย่างแน่นอน แต่ไม่มากนัก ไข่มุกคุณภาพระดับกลาง10,000 เม็ดเท่านั้น”

ดวงตาของเซียเสี่ยวจานสว่างขึ้น “10,000 ต่อคนหรอ?”

เป่าจินพูดอย่างเชื่องช้า “รวมทั้งหมด 10,000…”

เซียเสี่ยวจานหมดความสนใจทันที “นั่นน้อยเกินไป ไม่พอให้ฉันซื้อเสื้อผ้าสักชุด”

เซียเสี่ยวจ้านก็มองไปที่หานเฟย“นายบอกว่าจะทําเสื้อผ้าใหม่ให้ฉันนี่!”

หานเฟยกระพริบตา คุณยังจําสิ่งนี้ได้อีกหรอ? ฉันเกือบลืมไปแล้ว!

ลู่เสี่ยวไปมองไปที่เสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งบนร่างกายของเธอและขมวดคิ้ว “เราควรทําเสื้อผ้าใหม่”

เมื่อเมื่อลู่เสี่ยวไปเห็นออกแบบเมื่อตอนนั้นเธอก็ชอบมันมาก ถ้าหานเฟยสามารถทําเสื้อผ้าที่ดีแบบนั้นให้เธอได้เธอคงจะมีความสุขมาก

หานเฟยพูดอย่างไม่อดทนว่า “เรากลับกันเถอะ ไปกินหม้อไฟกันก่อนไหม”

เซียเสียวจ้านคร่ำครวญ “ฉันต้องการเสื้อผ้าใหม่อ่า”

หานเฟยพูดอย่างไม่อดทน “ไปที่ร้านอาหารหม้อไฟเพื่อรับเงินเดือนของคุณก่อน อย่าลืมว่าพวกคุณมีส่วนแบ่งในร้านอาหารถึงสิบเปอร์เซ็นต์เลยนะ!”

ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงเดินไปข้างหน้า มีเพียงจางซวนหยูเท่านั้นที่มาหาเปาจินหยิบเหรียญและยัดลงกระเป๋าของเขาพูดว่า “อย่าลืมรางวัลของพวกเรานะ! ส่งไปที่สถาบันที่สี่เลย!”

เป่าจินมองไปที่เด็กน้อยเหล่านี้ด้วยความเสียใจ พวกเขาก็ไม่ได้ขาดแคลนเงินเลย! ทําไมพวกเขาถึงขอรางวัลจากฉันอีกนะ? คนเราหาเงินง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?