Goblin Kingdom 4

ในที่สุดพวกผมก็เจอมัน

ออร์คแบกของที่มีขนาดใหญ่กว่าตัว ขณะที่ข้างๆมีกระบองเก่าๆแกว่งอยู่

มันเดินด้วยท่าทีมั่นใจของผู้ล่า

แต่ ไม่ใช่สำหรับวันนี้…

เนื่องจากมันกำลังเดินไปทางกับดักที่เตรียมไว้

พวกเราซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ข้างๆที่ไม่ห่างมากนัก

“กูววว..”

แต่ก่อนที่จะถึงกับดัก ออร์คที่มีสมองอยู่น้อยนิดกลับชะงัก

แขนของมันกระตุก ก่อนจะสำรวจสภาพแวดล้อม

เมื่อคิดว่าเราอาจจะถูกพบ ผมได้แต่หวังว่ามันจะเดินผ่านต่อไปอย่างว่องไว

“กา กา!”

ผมได้ยินเสียงร้องข้างๆ หนึ่งในก็อบลินตกใจที่ได้ยินเสียงขู่ ด้วยความหวาดกลัวทำให้มันวิ่งหนีออกจากพุ่ม

ทันใดนั้นสายตาของออร์คก็มุ่งความสนใจไปยังก็อบลินตัวนั้น

“กู กาา!”

ผมเดาะลิ้นอย่างช่วยไม่ได้ขณะกระโดดออกมา

“ประจำตำแหน่ง!!”

ผมสั่งให้พวกมันประจำที่ ผมฟันดาบยาวปะทะกับกระบอง

ราวกับดาบฟาดไปชนต้นไม้ยักษ์ อย่างที่คาดไว้ มันไม่ได้บาดเจ็บแม้แต่น้อยจากการโจมตีของผม

ออร์คที่คำรามด้วยความโกรธ มันหงุดหงิดและหันหน้ามาทางผม

แค่มันจ้องมอง ร่างกายผมกลับสั่น…ราวกับว่าถูกกดด้วยอะไรสักอย่างที่หนักมากจนไม่มีแรงแม้แต่จะยืน

ความกดดันที่ทำให้ร่างกายตึงเครียด…

นี่คืออะไร!?

มันฟาดกระบองลงมา…การตอบสนองที่เชื่องช้าของผมไม่ค่อยช่วยอะไรมากนัก

สิ่งที่ผมเห็น…คือภาพที่เคลื่อนไหวช้าๆ

ผมกำลังจะตาย?

ความรู้สึกหวาดกลัวพาดผ่านไปยังผิวหนัง

โดยไม่สามารถขยับตัวได้ เสียงลมจากกระบองดังผ่านเข้ามาในหูของผม

“กูววว!”

ผมพยายามขับไล่ความหวาดกลัวให้หายไป โดยการปล่อยเสียงร้องออกมาอย่างหมดหวัง

ผ่านการมอง …การกระพริบตาและกัดฟัน ขณะที่กระบองฟาดลงมา ผมพยายามกระโดดถอยหลัง

ผมเคลื่อนไหวไปที่ๆกับดักวางไว้

ขณะลากร่างอันหนักอึ้งเพื่อหลบหนี ถ้าเพียงแค่โดนครั้งเดียว สมองของผมจะกระจายทันที

เหลือระยะห่างเพียงสามก้าว …แต่ในขณะที่ผมพยายามหลบ กระบองฟาดเฉี่ยวไปโดนไหล่ของผม

เมื่อความเจ็บปวดเข้าปะทะ ไหล่ซ้ายของผมหักทันที

“กูว~”

ความต่างของพลังมันมากเกินไป

“กูรูอาาา!”

ออร์คกู่ร้องขณะฟาดกระบองลงมาอีกครั้ง

โดยไม่สามารถขยับตัวได้ สิ่งที่ผมทำคือจ้องไปที่มัน

ผม –––

ผมจะตายที่นี่?

มันต้องไม่ใช่อย่างนั้น!?

––– แน่นอน ว่าไม่!

“กูว… รูววว!”

ขณะที่กระบองนั่นกำลังจะเอาชีวิตของผม

“กูว…!?”

กระบองนั้นหยุดอยู่เบื้องหน้า ออร์คตัวนั้นส่งเสียงร้องออกมาอย่างประหลาดใจ

ความกดดันทำให้ผมหลั่งเหงื่อเย็นเยียบ จากนั้นดวงตาของผมก็เบิกกว้าง

“กิ กูว!”

มีก็อบลินแทงออร์คด้วยหอกที่ทำจากไม้ไผ่…มันเป็นตัวที่หนีไปก่อนหน้า

มันหันกลับไปหาลูกน้องของผม ความกดดันที่ส่งมาลดลง แต่ขาของผมกลับไม่มีแรง

ถึงแม้พวกมันจะจ้องกัน แต่ก็อบลินตัวนั้นยังสั่นอยู่

ยืน! ยืนขึ้นสิวะ!

“กูกู ――”

ขณะที่ออร์คเหวี่ยงกระบองไปที่ก็อบลินตัวนั้น

“กูรรรูวววว!”

ผมโจมตีไปที่ไหล่ของมันในเวลาเดียวกัน

ผมรู้สึกถึงความเหนียวหนืดจากเลือดสีแดงที่ไหลออกมา

แขนออร์คลอยขึ้นไปบนอากาศและตกลงมาที่พื้น จากนั้นออร์คก็หันมาทางผมด้วยความโกรธ

มันโกรธเกรี้ยวและมีน้ำลายไหลกระเซ็นไปทั่ว ราวกับคนบ้า

ออร์คที่วิ่งเข้ามา กรีดร้องด้วยเสียงที่ไม่เป็นคำพูด

── ดี! เข้ามาแบบนั้นแหละ!

จากนั้นผมก็กระโดดหลบไปสามก้าว

ออร์คที่เข้ามาอย่างบ้าคลั่งก็ตกลงไปในหลุมกับดัก

พื้นดินทรุดลงไปเพราะน้ำหนักของออร์ค ข้างในมีหอกและดาบมากมายทะลุผ่านแขนและขาของมัน

เป็นอีกครั้งที่มันกรีดร้อง

แต่คราวนี้มาจากความเจ็บปวด

มีเพียงส่วนหัวเท่านั้นที่โผล่ออกมา ออร์คส่งสายตาอาฆาตมาที่ผม มือของมันพยายามตะกุยดินเพื่อดึงตัวเองขึ้น

ผมเดินเข้าไปในหาออร์ค แล้วฟันเข้าไปที่ส่วนหัวของมัน

น้ำพุเลือดพุ่งออกมาราวกับเป็นการฉลองสำหรับชัยชนะ

“กูรูอาาา!”

ผมกู่ร้องขณะฟันดาบที่เต็มไปด้วยเลือด

อีกครั้งที่มีพลังปะทุจากภายใน ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังจะวิวัฒนาการ

หลังจากการวิวัฒนาการเสร็จสิ้น ผมก็มองไปที่แขนของตัวเอง

มือที่ตอนแรกมีสามนิ้ว แต่ตอนนี้มีสี่ ความหนาของกล้ามเนื้อเพิ่มอย่างผิดปกติและความเจ็บปวดจากการต่อสู้ได้หายไป

สิ่งที่เปลี่ยนไปมากที่สุดคือสีผิว ก่อนหน้าเป็นสีแดงแต่ตอนนี้มันกลายเป็นสีน้ำเงินเข้ม

หลังจากผ่านการยืนยัน ผมมองไปรอบๆตัว ผมเห็นก็อบลินที่เพิ่งผ่านการวิวัฒนาการกลายเป็นก็อบลินแรร์กำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าผม

“ราชัน”

พวกก็อบลินที่เหลืออยู่ก็วิ่งออกมาและคุกเข่า

“ราชัน!”

เมื่อมองไปที่พวกเขา ความทะเยอทะยานของผมก่อตัวมากขึ้นน