Goblin Kingdom 66

[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน

[เลเวล] 15

[คลาส] ลอร์ด , หัวหน้ากลุ่ม

[ทักษะ] <<Ruler of the Horde>> <<ปฏิปักษ์>> <<คำรามอย่างรุนแรง>> <<ความชำนาญการใช้ดาบ B – >> <<ความละโมบที่ไม่สิ้นสุด>> <<การจ้องมองจากปีศาจ>> <<จิตวิญญาณของราชัน>> <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญา>> <<ดวงตามรกตของงู>> <<การเต้นรำแห่งความตาย>> <<ดวงตาของงูสีชาด>> <<การจัดการเวทมนตร์>> <<นักรบคลั่ง>> <<Third Impact>> <<สัญชาตญาณ>> <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญา II>>

[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพธิดาแห่งนรก อัลทีเซีย

[แอตทริบิวต์] ความมืด, ความตาย

[สัตว์ใต้บังคับบัญชา] โคโบลชั้นสูง (เลเวล 1) กัสต้า (เลเวล 20) ซินเธีย (เลเวล 20) บุย (เลเวล 36)

◇◆◇

“ท่านกำลังบอกให้เรายกโทษเผ่าเกิร์ดการ์ ที่สังหารพี่น้องของเรา!?” กิลมิถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ถูกต้อง” ผมตอบ

ขอโทษด้วย แต่ผมไม่มีความตั้งใจที่จะเปลี่ยนแปลงสิ่งนี้ มันเป็นสิ่งที่ผมตัดสินใจแล้ว

กิลมิปลดปล่อยความโกรธอย่างหนักหน่วง การที่เขาประท้วงทำให้ก็อบลินเผ่าเกิร์ดการ์รวมตัวกันอย่างอึดอัด

ดูเหมือนฉายากาดิเอต้านักธนูคนแรกจะมีผลบางอย่างที่ทำให้เขาพิเศษขึ้น

“ทำไม? ทำไมท่านถึง…”

ความบ้าคลั่งที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากก็อบลินตรงหน้า เขาไม่โหยหาอะไรนอกจากการแก้แค้น

แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเขาเป็นก็อบลินที่น่าทึ่งมาก เป็นไปได้ไหมว่าเขาจะมีสติปัญญาเท่าเทียมกับกิซาร์?

“ความแข็งแกร่งของพวกเขาเป็นสิ่งที่จำเป็น”

“แต่! “

“สิ่งที่ข้าแสวงหาคือจุดจบของโลกใบนี้ กิลมิ”

ก็อบลินที่เรียงรายมองหน้ากัน ขณะที่พวกเขาอยู่ในความตื่นตระหนก โดยมีทั้งเผ่ากันระ เผ่าพาราดัว เผ่าเกิร์ดการ์และแม้กระทั่งลูกน้องของผมเอง

“ท่านกำลังบอกว่าพลังของเรามีไม่เพียงพอ!?”

“มันไม่ใช่แบบนั้น แต่ -”

“…มีบางสิ่งที่ข้าต้องการพูด”

ขณะที่กิลมิกับผมกำลังคุยกัน รัสกาก็พูดแทรกขึ้นมา

“เจ้า! “

กิลมิตะคอกกลับไปด้วยความโกรธ แต่รัสกาเพียงแค่เดินเข้ามาหาเขาอย่างเงียบ ๆ

“ข้าต้องการที่จะเป็นราชา”

ด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่ง น้ำเสียงของเขาที่ดังก้องอย่างเป็นธรรมชาติ ยิ่งทำให้เกิดความวุ่นวายขึ้นในหมู่ก็อบลิน

“แต่ข้าล้มเหลว”

ทุกครั้งที่รัสกาเปิดปาก ก็อบลินโดยรอบจะเงียบลง เพราะพวกเขาพยายามฟัง

“ข้าเตรียมพร้อมที่จะสูญเสียทุกอย่าง เพราะข้าต้องการจะให้เผ่าของข้ารอด”

“ตอนนี้เจ้ากำลังจะพูดอะไร!?”

“ยิงลูกศรมาที่ตาข้า”

เมื่อได้ยินพูดคำเหล่านั้น ดวงตาของทุกคนก็เบิกกว้าง

แม้แต่กิลมิที่โกรธก็ยังตกใจ

“ข้าจะรับศรลูกนั้นโดยไม่กะพริบตา หากข้าล้มเหลวแม้เพียงเล็กน้อย ข้าจะมอบชีวิตนี้ให้แก่เจ้า แต่ถ้าข้าไม่กะพริบตา ข้าอยากจะขอแค่เราละทิ้งความแค้นต่อกัน”

ทุกสายตามารวมตัวกันที่กิลมิ มันเป็นคำขอที่ไร้เหตุผล ไม่มีตัวเลือกใดเลยสำหรับสิ่งที่กิลมิต้องการ แต่คำพูดของรัสกาทำให้ทุกคนรอการตอบกลับของกิลมิ

ถ้ากิลมิปฏิเสธ เขาก็จะถูกกล่าวหาว่ายิงธนูได้แย่มากจนไม่มั่นใจที่จะยิงโดนตาของรัสกา จริง ๆ แล้วการปฏิเสธนั้นเป็นคำตอบที่ชัดเจน แต่คำพูดของรัสกาปิดกั้นตัวเลือกนั้น

ตามความคาดหมาย นี่เป็นความสามารถของหัวหน้าเผ่า

เขารู้ว่าเมื่อใดควรแสดงความกล้าหาญ ดูเหมือนกิลมิจะไม่สามารถเอาชนะเขาได้ในการต่อรอง

“…ได้ เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ”

แต่เขาผิดไปก้าวหนึ่ง เพราะหากกิลมิยิงลูกศณทะลุจากดวงตาไปยังสมองของรัสกา เขาจะตายไป ดังนั้นผมจึงส่งสัญญาณให้กิโก อะมัทสึกิ

กิโกจึงพยักหน้ารับข้อความของผม

รัสกาและกิลมิเผชิญหน้าโดยมีระยะห่างกันประมาณ 20 เมตร ในมือของกิลมิคือคันธนูที่เขาใช้มาโดยตลอด รอบตัวเขามีพี่น้องที่ร้องเรียกและถามเขาว่า “เจ้าจะทำจริง ๆ เหรอ?” ตอนนี้การแสดงออกของกิลมิใกล้เคียงกับความสับสนมากกว่าความโกรธ

เขาย่นคิ้วหลังจากถูกถาม แต่เขาไม่ได้ให้คำตอบใด ๆ และขับไล่พรรคพวกออกไป ภายใต้ข้ออ้างว่าตนต้องการสมาธิ

ทางฝั่งของรัสกาคือก็อบลินเผ่าเกิร์ดการ์ที่น้ำตาไหล ไม่มีอะไรนอกจากความสับสน เมื่อหัวหน้าที่เคารพกำลังจะเสียสละตัวเองเพื่อพวกเขา

บางคนแนะนำให้เขาหนีไป แต่รัสกากลับส่ายหัวอย่างไร้ความรู้สึก เขายังคงยืนอยู่ที่เดิม ดังนั้นเผ่าเกิร์ดการ์จึงอดไม่ได้ที่จะแสดงความสับสนออกมา

“ถึงเวลาแล้ว” ผมประกาศ “ให้ข้ายืนยัน ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร – ไม่ว่ารัสกาจะมีชีวิตหรือตาย – ความเป็นปฏิปักษ์ทั้งหมดจะถูกกำจัดออกไปใช่มั้ย?”

“แน่นอน” รัสกาตอบอย่างใจเย็นพร้อมกับกอดอก

“งั้นเรามาเริ่มกัน”

ก็อบลินทั้งสองแยกจากกัน แม้แต่ตัวผมก็ทำอะไรไม่ถูกในช่วงเวลาเช่นนี้

“ข้ามาจากเผ่ากันระ บุตรบุญธรรมของมาสเตอร์กิแลน กาดิเอต้านักธนูคนแรกรา กิลมิ ข้าจะใช้ลูกศรดอกนี้ เพื่อเรียกร้องความยุติธรรมจากผู้ที่ตายไป!”

กิลมิเตะหินด้วยเท้าของเขา

เขารั้งธนูจนสุดสาย เป้าหมายเพียงอย่างเดียวคือความตายของศัตรูตรงหน้า ในขณะที่เขาเล็งธนูไปที่ดวงตาข้างขวาของรัสกา เขาประคองลมหายใจอย่างสม่ำเสมอ ไม่มีความผิดพลาดแม้แต่น้อยในการเคลื่อนไหวของเขา

ในช่วงเวลานั้นเองที่ก็อบลินทุกตัวเฝ้าดูลูกศรดอกนั้นอย่างระมัดระวัง

◆◇◇

กิลมิกัดฟัน

ยังไง? ผู้ชายคนนี้สามารถรักษาความสงบนี้ได้ยังไง เขาน่าจะรู้ดีว่ากิลมิไม่มีเจตนาที่จะไว้ชีวิตเขา

จิตใจและอารมณ์ของกิลมิลุกเป็นไฟ ขณะที่ความคิดต่อสู้กันภายในตัว

เขารู้ว่าการทำให้หัวหน้าทางตะวันออกขุ่นเคืองนั้นเป็นการกระทำที่โง่เขลา

เขารู้แล้วแต่ก็ยัง…!

เขาไม่เห็นด้วยกับความคิดเหล่านั้น

นี่คือศัตรูที่เขาเกลียดชังมากที่สุด ศัตรูผู้รับผิดชอบในการตายของมาสเตอร์กิแลน

ในที่สุดเขาก็สามารถแก้แค้นได้

มีคนของเขาตั้งกี่คนที่เสียชีวิตจากการโจมตีของเผ่าเกิร์ดการ์? มีคนของเขากี่คนที่เสียชีวิตในการล่อให้เผ่าพาราดัวมาติดกับดัก?

นี่ไม่ใช่คนที่เขาควรให้อภัย นี่คือศัตรูที่ฆ่าพี่น้องของเขา!

พี่น้องที่กินข้าวและออกล่าด้วยกัน! แม้แต่คนที่ช่วยชีวิตเขา! ผู้ที่ต้องรับผิดชอบต่อการตายของพวกเขา ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากศัตรูที่อยู่ตรงหน้า!

เขาเพียงแค่ปล่อยลูกศรดอกนี้ให้พุ่งผ่านทะลุเข้าไปในดวงตาของศัตรู ลูกศรจะพุ่งเข้าไปในสมองของรัสกา ทำให้การแก้แค้นนี้จะจบลง แต่ทำไม? ทำไมดวงตาของเขาถึงพร่ามัว

“ธนูคือสิ่งที่เจ้าต้องยิงด้วยใจ”

ภาพของรัสกากลับมืดมน

“อย่าเกลียดเขาเลยกิลมิ”

คำพูดของคนคนนั้นดังก้องอยู่ในจิตใจของเขาอีกครั้ง

ความเกลียดชังจะทำให้หัวใจของเจ้าอ่อนแอลง เมื่อหัวใจอ่อนแอ ลูกศรก็จะพลาดเป้า

เมื่อภาพตรงหน้าเขากำลังบิดเบี้ยว ร่างของกิแลนก็ปรากฏขึ้น

ความอบอุ่นของมือข้างหนึ่งที่ลูบศีรษะเขา … ความทุ่มเทเมื่อเขาสอนธนู …

ทำไม? ทำไมต้องเป็นมาสเตอร์กิแลน? ยิ่งเขาเกลียดรัสกามากแค่ไหน ภาพของมาสเตอร์กิแลนก็ใหญ่โตขึ้นเท่านั้น

ผมทำผิดหรือเปล่ามาสเตอร์กิแลน

ทำไม!? ทำไมผมต้องจำมาสเตอร์กิแลนที่คุยอย่างสนิทสนมกับรัสกาได้ตลอดเวลา!?

มาสเตอร์กิแลน!

◆◇◆

“…มาสเตอร์กิแลน ข้าจำได้แล้ว” กิลมิกระซิบ ขณะที่ลดคันธนูลงช้า ๆ

ทุกคนถอนหายใจอย่างโล่งอก รวมถึงพวกก็อบลินเผ่าเกิร์ดการ์หรือแม้แต่ก็อบลินเผ่ากันระ

“รับสิ่งนี้ไป!”

นั่นเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ผมละสายตาไปจากภาพตรงหน้า ผมไม่สามารถตอบสนองลูกศรดอกนี้ได้ และลูกศรก็แทงเข้าไปในดวงตาข้างขวาของรัสกา

“…!!!”

แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจคือรัสกาไม่ได้กะพริบตา

“ข้ากะพริบตารึเปล่า?”

แม้ว่าลูกศรจะพุ่งไปที่ดวงตาของเขา แต่ร่างของรัสกาไม่มีส่วนใดขยับแม้แต่น้อย

“…ยอดเยี่ยม” กิลมิกระซิบ ขณะที่ทุกคนมองหน้ากัน

“หากยังมีใครที่ปรารถนาจะเป็นศัตรูระหว่างเผ่ากันระและเผ่าเกิร์ดการ์ ข้ารา กิลมิจะเป็นคู่ต่อสู้ของเจ้า จงก้าวออกมาข้างหน้า หากมีใครในหมู่เจ้าที่ไม่พอใจ!”

เมื่อได้ยินเสียงของกิลมิ ผู้คนที่อยู่รอบข้างต่างส่งเสียงเชียร์

◆◇◇◆◆◇◇◆

อ่านนิยายล่วงหน้าได้ในกลุ่ม ที่เพจ Koel-Translate นิยายแปล (ตอนนี้แปลถึงตอน 400 กว่าแล้วนะครับ)

https://www.facebook.com/pg/Koel-Translate-%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%81%E0%B8%9B%E0%B8%A5-111530443746222/posts/

Favorite