Goblin Kingdom 28

[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน

[เลเวล] 60

[คลาส] ดยุค , หัวหน้ากลุ่ม

[ทักษะ] <<สั่งการ>> <<ปฏิปักษ์>> <<คำรามอย่างรุนแรง>> <<ความชำนาญการใช้ดาบ B->> <<ความละโมบที่ไม่สิ้นสุด>> <<การจ้องมองจากปีศาจ>> <<จิตวิญญาณของราชัน>> <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญา>> <<ดวงตามรกตของงู>> <<การเต้นรำแห่งความตาย>> <<ดวงตาของงูสีชาด>> <<การจัดการเวทมนตร์>> <<นักรบคลั่ง>> <>

[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพธิดาแห่งนรก อัลทีเซีย

[แอตทริบิวต์] ความมืด, ความตาย

[สัตว์เลี้ยง] โคโบล (เลเวล 9)

[สถานะผิดปกติ] เสน่ห์ของนักบุญ

◇◆◇

[ก็อบลิน] กิก้า

ก็อบลินที่อาศัยอยู่กับผู้นำคนก่อนและพ่ายแพ้ให้กับออร์ค แต่ปัจจุบันเขาเป็นก็อบลินที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาผู้ใต้บังคับบัญชาของผม เขาเป็นผู้ใช้หอก

[ก็อบลิน] กิกูว

อดีตผู้นำหมู่บ้าน เขาถูกกดดันเพื่อสละตำแหน่งให้กับผม เขาใช้ดาบยาวและค่อนข้างฉลาด เมื่อเทียบกับก็อบลินแรร์ทั่วไป

[ก็อบลิน] กิกิ

เป็นที่รู้จักในฐานะผู้ฝึกสัตว์ เขาเลื่อนคลาสในหลังจากการล่ากวางเอเรล เป็นความสามารถของเขาค่อนข้างหายากและเขาชอบที่จะใช้ขวาน

[ก็อบลิน] กิโก

ก็อบลินที่มีบาดแผลมากมายทั่วร่าง อาหารส่วนใหญ่มักถูกขโมยโดยเกรย์วูฟ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะติดตามผม เขาเป็นคนที่มีประสบการณ์มากที่สุดในหมู่พวกก็อบลินแรร์

[ก็อบลิน] กิซาร์

ดรูอิด (ก็อบลินแรร์) ผู้ใช้เวทย์ลมที่เพิ่งเข้ากลุ่ม

◇◆◇

สิ่งแรกที่ผมเห็นเมื่อเปิดตาคือเรเชียและลูกน้องของผม ดูเหมือนว่าเธอกำลังจะร้องไห้ ขณะที่พวกเขากำลังมองดูผมอย่างกังวล

เมื่อมองไปรอบ ๆ ผมสังเกตว่าเรายังอยู่หน้าถ้ำ เขี้ยวที่จมอยู่ที่คอและบาดแผลที่ไหล่หายไป บาดแผลของผมถูกรักษาด้วยความเร็วที่น่ากลัว …นี่ช่างเป็นพลังที่ไร้เหตุผล

ผมรอให้บาดแผลปิดก่อนจะลุกขึ้นยืน

แต่ร่างกายยังอ่อนแรง …ผมคงจะเสียเลือดไปเกินมากเกินไป

ผมหัวเราะและส่ายหัวกับตัวเอง จากนั้นก็ถามกิก้า “ผ่านไปนานเท่าไหร่จากตอนที่ข้าหลับไป? “

เขาตอบผมว่า “กิกิสั่งสัตว์เลี้ยงให้วิ่งเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ มันจึงผ่านมาไม่นานเท่าไหร่… “

ผมเงยหน้าขึ้น แสงจากดวงอาทิตย์ช่างแสบตา จากนั้นก็มีเสียงบ่นของเรเชีย

“กิกิ ฮึก เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อพาฉันมาที่นี่ คุณรู้มั้ย? ฮึกฮือ …ดังนั้นคุณควรจะขอบคุณเขาและกิก้าด้วยเช่นกัน ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาเรียกทุกคนมาที่นี่อย่างรวดเร็ว ฮือ มันอาจจะสายเกินไปที่จะช่วยคุณ! “

“โอ้ ขอโทษที่ทำให้กังวลล่ะ”ผมตอบ

จากนั้นก็ค่อย ๆ วางมือลงบนศีรษะเพื่อหยุดเธอจากการเทศน์อันยาวนาน

“T-T ไม่มีทางที่ฉันจะเป็นห่วงคุณ” เธอแย้ง

โดยไม่สนใจเธอ ผมไปข้างหน้าและขอบคุณกิกิ

“กิกิ เจ้าทำงานได้ดีมาก”ผมกล่าว

กิกิโค้งคำนับและผมก็ขอบคุณกิก้าต่อไป

“เจ้าด้วยกิก้า ขอบคุณช่วยข้าไว้”

“มันเป็นสิ่งที่ข้าต้องทำ” เขาตอบ

หลังจากที่ขอบคุณเขาด้วยการพยักหน้า ผมเดินไปหากิโกที่กำลังเฝ้าอยู่หน้าถ้ำ

“มีใครเข้าไปข้างในรึยัง? ” ผมถาม

“ไม่ขอรับ …ยังไม่มีใครเข้าไป” เขาตอบน้ำเสียงวิตกกังวล

ผมสั่นศีรษะเพื่อขับไล่ความเข้าใจผิดของเขา ก่อนจะกล่าวต่อไป

“ไม่เลย เจ้าทำหน้าที่ได้ดีแล้ว “

มันจะเป็นการดีกว่าที่จะไม่ให้ใครเข้าไป แม้แต่กิโกที่มีความแค้นต่อเกรย์วูล์ฟ อย่างไรก็ตามเขาสามารถจัดการได้อย่างถูกต้อง นั่นเป็นสิ่งที่ควรแก่การชื่นชม

จากนั้นกิซาร์ก็รายงานความเสียหายที่เกิดขึ้นจากการต่อสู้

“มีไม่กี่คนที่เสียชีวิตในสงครามครั้งนี้ การจัดกลุ่มก็อบลินตามที่ท่านบอก …มันดูดีมาก”

ต้องขอบคุณที่ครั้งนี้เราโชคดี ผมคิด

“ได้ ถ้าเป็นอย่างนั้น…”

“กิซาร์ไปเลือกดรูอิด 3 ตัวให้มากับข้า” ผมสั่ง

“ท่านหมายถึงหาอีก 2 ตัวนอกจากข้า? ” เขาตอบพร้อมกับรอยยิ้ม

ต่อจากนั้นผมก็ออกคำสั่งต่อคนที่เหลืออยู่

“กิก้า กิโก เตรียมตัวซะ เราจะเข้าไปสำรวจข้างใน กิกิเจ้าอยู่เพื่อคอยเฝ้าข้างนอก ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น รีบแจ้งให้เราทราบทันที”

ขณะที่พวกก็อบลินคำนับ ผมก็เอาอวัยวะภายในของหมาป่าออกมา

ผมต้องชดเชยเลือดที่เสียไป

น่าเสียดายที่ผมไม่สามารถคิดวิธีอื่นนอกจากวิธีนี้ …แต่ก็ยังคงดีกว่าไม่มีอะไร

จากนั้นเรเชียก็แย้งว่า

“คุณไม่ได้คิดที่จะกลับไปสู้ใช่มั้ย? “

ผมได้แต่ยิ้มอย่างเบื่อหน่ายและตอบคำถามของเธอกลับไป

“ถ้าข้าไม่จบเรื่องนี้ จะต้องมีคนอีกมากที่ตายไป นอกจากนี้ข้าไม่ใช่คนที่จะปล่อยให้โอกาสเช่นนี้หลุดมือ”

“ชะตากรรมไม่มีความเมตตาใด ๆ สำหรับผู้ที่พลาดโอกาส … มันเป็นคำสอนของพระเจ้า ฉันไม่นึกที่คุณจะรู้เรื่องนี้ด้วย “

“ไม่ ข้าก็แค่ใช้หัว …มันเพื่อการที่จะอยู่รอด นั่นคือ… “

“คุณหาว่าฉันโง่? “

“โอ้? เจ้าคิดออก ดีมาก ดูเหมือนว่าจะยังมีความหวังสำหรับเจ้าอยู่ “

เธอทำหน้ามุ่ยแล้วตะโกนว่า

“…งั้นฉันจะไปด้วย! “

“ข้าไม่สามารถรับประกันความปลอดภัยของเจ้าได้” ผมเตือน

“ฉันสามารถดูแลตัวเองได้! ” เรเชียกล่าวอีกครั้ง

“งั้นก็ทำตามที่เจ้าต้องการ” ผมยอมแพ้ให้กับความดื้อรั้นของเธอ

ตอนนี้ …ผมสงสัยว่าอะไรคือสิ่งที่ผลักดันให้เกรย์วูล์ฟทำอย่างนั้น

◇◆◇

เราเดินเข้าไปในถ้ำ

ความมืดระดับนี้ไม่ใช่ปัญหาสำหรับพวกเรา แต่สำหรับเรเชียแล้วมันดูสิ้นหวัง ดังนั้นเพื่อชดเชยความสามารถในการมอง เธอจึงใช้เวทย์แสงเพื่อส่องสว่างให้กับตัวเอง

ถ้ำนี้ไม่ลึกมาก เราจึงไปจนสุดทางหลังจากที่เดินไปได้สักพัก

“นี่เป็นเหตุผลว่าทำไม” ผมพึมพำ

ซากศพของเกรย์วูล์ฟและกองเลือดที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า ดวงตาที่เปิดกว้างแต่ไร้ประกายแสงใด ๆ

มันรู้สึกหดหู่จากการตายของคู่หูของมัน? ผมคิดกับตัวเอง

ขณะที่ผมเดินไปถึงซากศพ ผมสงสัยว่าอะไรคือสาเหตุที่มันตาย บางสิ่งบางอย่างจับจ้องมาที่ผม

“!?”

ผมเห็นว่าดวงตาของเกรย์วูล์ฟกลับมามีประกายอีกครั้ง ที่ด้านหน้าของผมเ มีกรย์วูล์ฟที่กำลังแสดงอารมณ์บางอย่างความเกลียด? ความโกรธ? …ไม่ มันไม่ใช่?

— ผมเข้าใจแล้ว

ความบ้าคลั่งที่ผมเห็น สายตาที่สบกันขณะที่มันกัดเขี้ยวลงไปที่คอ ผมเข้าใจในที่สุดถึงเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังนัยน์ตาคู่นั้น

“เรเชีย มาตรงนี้หน่อย” ผมพูด

นี่คือเหตุผลว่าทำไม พวกมันอยู่ตรงหน้าตาของผมแล้ว

ผมยกพวกมันขึ้น …ลูกของเกรย์วูล์ฟทั้ง 2 ตัว

ผมไม่ทราบว่าพวกมันกำลังตายหรือพวกมันกำลังนอนหลับอยู่ แต่ผมยังรู้สึกถึงความอบอุ่นจากพวกมันได้ ดังนั้นจึงไม่ควรจะสายเกินไป

ผมกอดลูกหมาป่าทั้ง 2 และเดินออกไปหาเรเชีย

“รักษาพวกมันซะ” ผมพูดจาห้วนๆ

“ค – คุณพูดดี ๆ บ้างไม่ได้รึไง!? ” เธอบ่น

เสียงของเรเชียก็แข็งขึ้นเล็กน้อย แต่เธอจับพวกมันทันที

“การอวยพรจากพระเจ้า (ฮีล) “

แสงสีขาวจาง ๆ ปรากฏขึ้นภายในถ้ำและในวินาทีต่อมาเรเชียพูดว่า

“เรียบร้อยค่ะ”

พวกมันกลับมาแข็งแรงอีกครั้งและนอนหลับเงียบ ๆ

ผมระเบิดหัวเราะอย่างฉับพลัน ราวกับการเยาะเย้ยตนเอง

ผมฆ่าพ่อแม่และขโมยลูกของพวกมัน ภายใต้ข้ออ้างในการใช้ชีวิต ผมกำลังโกหกตัวเอง

ผมไม่ใช่คนใจดีก็จริง แต่ในเวลาเดียวกัน …ผมรู้สึกว่าตัวเองเลือดเย็นเกินไป

เมื่อเห็นสภาพของผมเช่นนั้น เรเชียจึงกล่าวออกมา

“… ทุกสิ่งสามารถมองได้สองด้านเสมอ คุณรู้มั้ย? “

ผมจ้องมองเธอด้วยตาที่เปิดกว้าง …เธออ่านความคิดของผมอีกครั้ง?

“ความจริงที่ว่าคุณกำลังทุกข์ทรมาน มันหมายความว่าคุณยังมีคุณธรรมใช่มั้ย? “เธอกล่าว

ดวงตาสีม่วงที่มองมา อาจไม่แข็งแกร่งเท่าเทพธิดา แต่ดวงตาเหล่านั้นราวกับว่าสามารถมองทะลุผ่านผู้คนได้

“อย่าพูดเรื่องโง่ ๆ ” ผมตอบกลับ “ข้าเป็นเพียงสัตว์ประหลาด ข้าใช้พวกมันเพียงเพื่อเพิ่มศักยภาพของกองทัพ อย่าเข้าใจผิดไป”

ผมจึงได้โกหกออกไป

“เราได้สิ่งที่ต้องการแล้ว พวกเราจะเดินทางกลับ”ผมพูด

ผมนำทุกคนออกจากถ้ำ

“… สัตว์ประหลาดที่แท้จริง เขาจะไม่เรียกตัวเองว่าสัตว์ประหลาดหรอก” เรเชียกล่าว

แต่ผมแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินคำเหล่านั้น

◆◇◇◆◆◇◇◆

อ่านนิยายล่วงหน้าได้ที่เพจ Koel-Translate นิยายแปล

https://www.facebook.com/pg/Koel-Translate-%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%81%E0%B8%9B%E0%B8%A5-111530443746222/posts/

Favorite