Genius Doctor Black Belly Miss 1556 เล่นด้วยก็ได้ (2)

ตอนที่ 1556  เล่นด้วยก็ได้ (2)

จวินอู๋เสียนั่งอยู่ที่โต๊ะพลางขมวดคิ้วมองประตูที่ปิดสนิทนั้น  แม้ว่านางจะไม่เห็น  แต่จะต้องมีคนกำลังทำเรื่องชั่วร้ายอยู่นอกประตูอีกแน่

พวกเด็กใหม่ของสำนักธาราเมฆไม่พอใจนาง  นางเข้าใจได้  เพราะได้เดาผลลัพธ์เช่นนี้เอาไว้ตั้งแต่ต้นแล้ว  ก่อนที่จะเกิดเรื่องทั้งหมดนี้  จวินอู๋เสียได้เตรียมตัวไว้ระดับหนึ่ง  นางวางแผนเปิดเผยคุณค่าของตัวเองต่อหน้าผู้อาวุโสของสิบสองวิหาร  นั่นทำให้นางกลายเป็นคนที่ไม่สามารถแตะต้องได้และยังต้องพยายามทุกวิถีทางเพื่อเอาชนะใจนางอีกด้วย  ซึ่งตอนแรกแผนของนางก็ประสบความสำเร็จเป็นอย่างดี

ตอนแรกๆผู้เยาว์พวกนี้ก็ปฏิบัติตามคำสั่งของวิหารต่างๆที่มอบให้  ไม่มีใครกล้าหาเรื่องจวินอู๋เสียอย่างโจ่งแจ้ง  ส่วนคำพูดโต้เถียงขัดแย้งกันนั้น  จวินอู๋เสียไม่สนใจ

แต่สิ่งต่างๆก็เริ่มเปลี่ยนไปจากการกระทำแปลกๆของวิหารมารโลหิต

ถ้าสถานการณ์ยังเป็นเหมือนตอนเริ่มต้น  จะไม่มีใครกล้าฝ่าฝืนคำสั่งของวิหารตัวเองมาหาเรื่องจวินอู๋เสียแน่  แต่ “การปกป้อง” ของวิหารมารโลหิตได้กระตุ้นและปลุกปั่นอารมณ์ของพวกวัยรุ่นเลือดร้อนให้รุนแรงขึ้น

เนื่องจากพวกวัยรุ่นมีแนวโน้มที่ใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล  ถูกกระตุ้นเข้าแบบนี้  พวกเขาจะยังจำคำสั่งที่เคยได้รับมาได้ยังไง  การที่พวกเขาไม่เข้ามาต่อสู้กับจวินอู๋เสียตรงๆก็นับว่าเป็นความมีเหตุผลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่พวกเขาทำได้แล้ว

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น  ชีวิตของจวินอู๋เสียก็ถูกรบกวนมากแล้ว

เหตุผลทั้งหมดนี้  จวินอู๋เสียเข้าใจดีอยู่แล้ว

มันก็แค่อุบายเลวๆของวิหารมารโลหิต  คิดจะทำให้นางโดดเดี่ยวอย่างสมบูรณ์  พอนางถูกล้อมรอบด้วยศัตรู  พวกเขาก็จะแสดงตัวเป็นผู้ช่วยให้รอดเพื่อจะได้เอาชนะใจนาง

ต้องพูดเลยว่า  ถึงแม้อุบายนี้จะชั่วร้าย  แต่อย่างน้อยพวกเขาก็ใช้สมองคิดแล้ว

เพียงแต่……

จวินอู๋เสียหรี่ตาเล็กน้อย

คิดจะใช้นาง  ก็ต้องเตรียมตัวที่จะถูกนางใช้กลับด้วย

ความเย็นเยียบทอประกายในดวงตาของจวินอู๋เสีย  นางลุกขึ้นยืนและเดินออกไปทางประตู  พวกผู้เยาว์ที่รวมตัวกันตามทางเดินเพื่อชมการแสดง  ไม่ได้แสดงความสำนึกผิดแม้แต่น้อยเมื่อเห็นจวินอู๋เสียออกมา  รอยยิ้มร้ายกาจยังคงอยู่บนใบหน้าของพวกเขา

จวินอู๋เสียมีสีหน้าเย็นชาขณะเดินไปยืนที่หน้าห้องของกู่ซินเยียน  และเคาะประตูเสียงดังต่อหน้าทุกคนที่นั่น

ทันทีที่กู่ซินเยียนเปิดประตูออกมา  นางก็เห็นจวินอู๋เสียยืนหน้านิ่งอยู่ที่หน้าประตูห้องของนาง  การที่จวินอู๋เสียปรากฏตัวที่หน้าห้องของนางทำให้ดวงตาของกู่ซินเยียนฉายแววประหลาดใจขึ้นมา

เป็นที่ทราบกันดีว่าในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมา  นางพยายามอย่างหนักเพื่อสานสัมพันธ์กับจวินอู๋เสีย  ไม่ลังเลที่จะไปหาเขาบ่อยๆ  แต่สุดท้ายก็ไม่ได้แม้แต่รอยยิ้มจากจวินอู๋เสีย  ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาจะมาหานางเลย  จวินอู๋เสียไม่เคยเป็นฝ่ายมาหานางก่อนเลยสักครั้ง

แต่วันนี้  จวินอู๋เสียมาเคาะประตูห้องของนางด้วยตัวเองจริงๆ!

นั่นทำให้กู่ซินเยียนค่อนข้างประหลาดใจทีเดียว

“จวินอู๋?  มาหาข้ามีอะไรงั้นหรือ?”  แม้ว่าจะประหลาดใจกับการกระทำของจวินอู๋เสีย  แต่ใบหน้าของกู่ซินเยียนยังคงมีรอยยิ้มสดใส

ไม่ว่าจวินอู๋จะมาหานางด้วยเรื่องอะไร  อย่างน้อยจวินอู๋ก็เป็นฝ่ายเริ่มก่อน!

“มีเวลาไหม?”  จวินอู๋เสียเอ่ยปากอย่างใจเย็น

กู่ซินเยียนพยักหน้าทันที

“ไปกับข้าหน่อย”  จวินอู๋เสียยื่นคำเชิญให้กู่ซินเยียน

กู่ซินเยียนมีสีหน้าแปลกใจทันที  จวินอู๋เสียเชิญนางออกไปด้วยกัน?  นี่……ทำให้กู่ซินเยียนตกใจจริงๆ

แต่กู่ซินเยียนยังไม่ทันได้ตอบสนอง  จวินอู๋เสียก็หันหลังเดินออกไปแล้ว

กู่ซินเยียนรีบตามไปชนิดที่ไม่ยอมให้ชักช้าเลยแม้แต่น้อย

บรรดาผู้เยาว์ที่ยืนอยู่ตรงทางเดินมองจวินอู๋เสียกับกู่ซินเยียนเดินตามหลังกันมาติดๆด้วยความประหลาดใจ  แววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ