ตอนที่ 768 เขากำลังโกหก
……….
บนหน้าจอขนาดยักษ์
คนและเสือเผชิญหน้ากัน
คลื่นยังคงเคลื่อนตัวอยู่ใต้ผืนน้ำ
เรือลำเล็กลอยอยู่กลางทะเลอย่างเงียบเชียบ ไม่มีใครรู้ว่าท้ายที่สุดแล้วเรือลำนี้จะลอยไปที่ใด
พายเริ่มดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอด
เขาพบว่ามีเสบียงอาหารและน้ำจืดอยู่ในเรือชูชีพ นอกจากนั้นในเรือยังมีคู่มือเอาชีวิตรอด ซึ่งในนั้นได้สอนเขาถึงการเอาชีวิตรอดท่ามกลางมหาสมุทรจนกว่าความช่วยเหลือจะมาถึง
บนเรือมีแพด้วย
เขาผลักแพนั้นลงในทะเล และตนอยู่บนแพ เพื่อหนีให้ห่างจากเสือบนเรือ
เขาพยายามฝึกให้เสือเชื่อง
แต่เขาไม่ใช่นักฝึกสัตว์ที่มีฝีมือดี แผนการฝึกสัตว์ของเขาจึงจบลงด้วยการที่ปาร์กเกอร์ฉีดปัสสาวะสีเหลืองใส่หน้าเขา
พายรู้ว่าเสือว่ายน้ำได้
เมื่อเสือหิวสุดขีด มันจะต้องว่ายน้ำมากินเขาอย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นเขาจำเป็นต้องพยายามจับปลาเพื่อเป็นอาหารให้กับเสือ
แหล่งน้ำมีไม่มาก
เมื่อฝนตก เขาจะรองน้ำฝนสำหรับกินและใช้ และแบ่งให้กับเสือ
คนหนึ่งคนและเสือหนึ่งตัว ใช้ชีวิตเช่นนี้ไปทีละวัน
กระบวนการนี้ไม่ได้ยืดเยื้อและน่าเบื่อเกินไป
มหาสมุทรสีฟ้าคราม ครั้นเงียบสงบนั้นงดงามประหนึ่งฟ้าคราม
เมื่อยามค่ำคืนมาถึง แสงดาวบนท้องฟ้าทำให้ผิวน้ำงดงามชวนเคลิบเคลิ้ม
ยามมหาสมุทรพิโรธ เกลียวคลื่นโหมซัดอย่างรุนแรงจนเรือโค ลงเคลงท่ามกลางลมพายุ
ฝูงปลานกกระจอก…
แมงกระพรุนเรืองแสงยามราตรี…
ฝูงปลาโลมาว่ายผ่านไป
นอกจากนั้นยังมีวาฬกำลังแหวกว่ายเป็นกลุ่ม จนเกิดเป็นคลื่นนับไม่ถ้วน
อย่างไรก็ตาม
อาหารและน้ำไม่ได้มีอยู่ร่ำไป ท้ายที่สุดเสือก็หิวสุดขีด มันลองจับปลาในน้ำ จากนั้นจึงว่ายน้ำมาหาพาย
มันจะกินพาย!
พายกระโดดจากแพขึ้นบนเรือ และเก็บแพกลับมา ปล่อยให้เสือลอยอยู่ในท้องทะเล
ยามที่ผู้ชมคิดว่าเสือต้องถึงฆาตเสียแล้ว จู่ๆ พายก็ใจอ่อนขึ้นมา และช่วยเสือขึ้น
หลังจากนั้นไม่กี่วัน
เขาพยายามฝึกให้เสือเชื่องทีละนิดด้วยการป้อนเนื้อปลาให้กับเสือ
ในครั้งนี้ เขาทำสำเร็จ
……
นี่คือการผจญภัยที่แสนมหัศจรรย์ เมื่อเสือถูกฝึกให้เชื่อง ผู้ชมบางคนก็อดไม่ได้ที่จะกู่ร้องด้วยความดีใจ!
“งดงามมาก!”
“การเดินทางในมหาสมุทรครั้งนี้ถึงเต็มไปด้วยอันตราย แต่ฉากก็สวยงามจริงๆ แถมยังมีแมงกระพรุนเรืองแสงด้วย!”
“ปลาพวกนี้สวยมาก!”
“ตรงช่วงปลาดาบตลกมาก ปลาดาบฝูงหนึ่งบินมา ปรากฏว่าปลาตัวที่ใหญ่ที่สุดถูกพายจับไป ส่วนน้องเสือต้องกินปลาตัวเล็กๆ อย่างน่าสงสาร!”
“ฉันคิดว่าพายจะฆ่าเสือซะอีก!”
“อยู่ด้วยกันมาตั้งหลายวัน ไม่ยอมปล่อยให้ตายแล้ว ตอนเขาเด็กๆ ก็อยากเป็นเพื่อนกับเสือ แถมเขายังลอยเท้งเต้งอยู่คนเดียวกลางมหาสมุทร ต้องการเพื่อน ต่อให้จะเป็นเสือตัวหนึ่งก็เถอะ”
“สเปเชียลเอฟเฟ็กต์นี้สุดยอดมาก!”
“เงินทุนสูงขนาดนี้เห็นทีคงเป็นเรื่องของสเปเชียลเอฟเฟ็กต์ สะใจมาก ในที่สุดเรื่องก็สนุกขึ้นมาสักที ที่ผ่านมาถูกเสือรังแกมาตลอด ทำเอาผมกังวลจนมือชุ่มเหงื่อเลยกันทีเดียว”
“เสือก็เหมือนแมว น่ารักจริงๆ ”
“ถ้าปล่อยฉากนี้ออกมาเร็วหน่อยคงดี โชคดีที่ฉันยังอดทนดูความทรงจำที่น่าเบื่อสามสิบนาทีมาได้ จนกระทั่งประมาณหนึ่งชั่วโมง เรื่องถึงได้น่าตื่นเต้นขึ้นมา!”
“…”
ขณะที่ผู้ชมกำลังกระซิบกระซาบกันอยู่นั้น
อันซวี่เลิกคิ้วเล็กน้อย แม้แต่ผู้กำกับอย่างเขาก็หาข้อบกพร่องจากฉากนี้ไม่พบ มหาสมุทรอันงดงามปรากฏในภาพอย่างสมบูรณ์ ตระการตาจนแทบหยุดหายใจ
เงินทุนลุกเป็นไฟอย่างแน่นอน!
ปฏิสัมพันธ์ระหว่างพายกับเสือ จนกระทั่งพายฝึกให้เสือเชื่องได้สำเร็จนั้นช่างน่าตื่นเต้น ควบคุมจังหวะดำเนินเรื่องได้อย่างลงตัว แม้บรรยากาศจะสิ้นหวัง แต่กลับยังมีเสียงหัวเราะสอดแทรกอยู่บ้าง ไม่น่าเบื่อเลยสักนิด
“เหมือนว่าจะไม่เลวเลยนะ”
เจี่ยงจู๋เอ่ยขึ้น ผู้หญิงมักสนใจในภาพอันสวยงาม เมื่อมีการถ่ายทอดฉากที่ตระการตาเช่นนี้ เธอแทบลืมไปเลยว่านี่คือการเอาชีวิตรอดในท้องทะเล
งดงามจนตะลึง!
ภาพอันตื่นตาตื่นใจ สิ่งมีชีวิตมหัศจรรย์หลากหลายบนท้องทะเล ครีบฉลามแหวกกระแสน้ำเป็นครั้งคราว ดึงดูดใจทว่าอันตรายถึงชีวิต!
แต่อย่าลืม
ว่าปัญหาในการเอาชีวิตรอดยังคงเป็นดาบคมซึ่งพร้อมปลิดชีพพายและเสือ หลังจากลอยอยู่ในน้ำ พวกเขากำลังจะถึงขีดจำกัด ในเวลานั้นลมพายุกลับถั่งโถม!
……
พายุในครั้งนี้รุนแรงมาก!
ระดับความรุนแรงนั้นเทียบได้กับในวันที่เรืออับปาง!
พายชอบทำเรื่องงี่เง่าอยู่เสมอ เช่นเขามักคิดว่าเหตุการณ์เช่นนี้ช่างระทึกใจ และเป็นของขวัญจากทวยเทพ จนกระทั่งเขาได้เห็นว่าเสือกำลังกระเสือกกระสนอย่างสิ้นหวังท่ามกลางเกลียวเคลื่น
พายคำรามขึ้นฟ้า
“ทำไมต้องทำให้มันกลัวด้วย!”
“ผมสูญเสียคนในครอบครัว สูญเสียทุกอย่าง!”
“ผมยอมแพ้!”
“เทพเจ้า!”
“คุณต้องการอะไร!”
พายสติแตกเสียแล้ว บางทีนับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป เขาไม่เชื่อในเทพเจ้าองค์ใดอีกต่อไป ศรัทธาของเขาเริ่มพังทลายลง!
……
สีหน้าของอันซวี่เปลี่ยนไป
ความอึดอัดปรากฏวาบในดวงตาของเจี่ยงจู๋
ใบหน้าของผู้ชมเต็มไปด้วยความกังวล
ทุกคนเริ่มชื่นชอบคนและเสือโดยไม่รู้ตัว พวกเขาชื่นชอบรูปแบบของปฏิสัมพันธ์เช่นนี้
“นึงถึงชีวิศมหัศจรรย์ ทรูแมนโชว์”
อันซวี่เอ่ยขึ้น ตัวเอกในมหัศจรรย์ ทรูแมนโชว์ต้องเผชิญกับลมพายุรุนแรงเช่นกัน ทว่าความแตกต่างคือลมพายุลูกนั้นถูกควบคุมโดยมนุษย์
และความแตกต่างอยู่ที่
ทรูแมนไม่ยอมจำนน!
ทว่าพายกลับตะโกนว่าตนยอมแพ้แล้ว!
“ทรูแมนไม่มีอะไรให้เป็นห่วง เขาเลยไม่กลัว ต่อให้ชีวิตต้องสูญเสียไป แต่พายกลับมีความกังวล เสือกลายเป็นเสาหลักในการมีชีวิตอยู่ต่อของเขาโดยไม่รู้ตัว เมื่อไหร่ที่คนเรามีห่วง ก็ย่อมมีจุดอ่อน…”
เจี่ยงจู๋แสดงความคิดเห็นของตน
นี่คือกลิ่นอายอันเป็นเอกลักษณ์ของภาพยนตร์เชิงศิลปะ ซึ่งสามารถนำพาให้ผู้คนขบคิดอย่างลึกซึ้งได้เสมอ
……
เมื่อคลื่นลมสงบลง เสือหายใจโรยริน พายริมฝีปากแตกแห้ง วิญญาณของพวกเขากำลังจะแหลกสลาย
“พวกเรากำลังจะตาย”
เขาอุ้มเสือไว้ในอ้อมแขน เสือไม่สามารถลืมตาได้อีกต่อไป ผิวหนังของมันเป็นแผลอย่างรุนแรง
อย่างไรก็ตาม
เมื่อความหวังดับสิ้นลง พวกเขาก็มาเกยตื้นบนเกาะแห่งหนึ่ง
นี่คือเกาะลึกลับแห่งหนึ่ง
บนเกาะมีพืชที่กินได้ ทั้งยังมีฝูงเมียร์แคต เมียร์แคตเหล่านี้ไม่กลัวคน นอกจากนี้ใจกลางเกาะมีสระน้ำจืดที่งดงาม!
พายกินพืชคำโต!
เสือกินเมียร์แคตอย่างอิ่มหมีพีมัน!
หลังจากระหกระเหินกลางทะเลอยู่หลายวัน ก็มีที่พำนักพักพิง เมื่อมีเกาะแห่งนี้ พายและเสือก็ไม่ต้องกังวลเรื่องความอยู่รอดอีกต่อไป
อย่างไรก็ตาม
ครั้นยามราตรีมาเยือน พายเห็นเสือวิ่งหนีขึ้นไปบนเรือ เมียร์แคตต่างหนีขึ้นต้นไม้กันจ้าละหวั่น ดังนั้นเขาจึงปีนขึ้นต้นไม้ไปพร้อมกับเมียร์แคตด้วยความหวาดกลัว
ในขณะนั้นเอง
จู่ๆ เขาก็สังเกตเห็นว่า มีซากปลานับไม่ถ้วนลอยอยู่ในสระน้ำจืดซึ่งเขาว่ายในช่วงกลางวัน
นอกจากนั้น
เขายังพบฟันมนุษย์อยู่บนต้นไม้อีกด้วย!
ฟันมนุษย์!
ในมุมมองที่กว้างขึ้น เกาะนี้ส่องแสงเรืองรอง และมีรูปร่างยาว
ในวันรุ่งขึ้น
เขาเก็บเสบียงอาหาร ตัดสินใจเดินทางออกจากเกาะ
เขาผิวปากเรียกเสือ
เสือไปกับเขาจริงๆ
“นี่มันเกาะอะไรกัน”
จู่ๆ นักเขียนก็เอ่ยขึ้น ขณะที่พายเล่าถึงจุดนี้
หากไม่ใช่เพราะฉากตัดไปกะทันหัน ทุกคนคงลืมไปเสียแล้วว่าเรื่องราวเหล่านี้เป็นเพียงคำบอกเล่าและความทรงจำของพาย
“คุณยังไม่เข้าใจอีกหรือ? นี่คือเกาะกินคน!”
“เหมือนต้นไม้กินแมลง?”
“ใช่แล้ว ทุกคืนน้ำจืดที่อยู่ใจกลางทะเลสาบจะกลายเป็นกรดกำมะถัน ฆ่าสิ่งมีชีวิตทุกชนิด แผ่นดินทั้งหมดจะสึกกร่อนและสลายไปช้าๆ ดังนั้นฉันเลยนึกถึงผลลัพธ์ที่ตามมาของการอยู่ที่นั่น โดดเดี่ยวและถูกหลงลืมในที่สุด เหมือนกับฟันที่ถูกทิ้งไว้บนต้นไม้”
……
ที่จริงแล้วการผจญภัยของพายไม่ใช่แฟนตาซี แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อภาพที่ปรากฏ ผสมผสานกับประสบการณ์ของเขา ช่วยสร้างให้เกิดรสชาติของแฟนตาซีได้มากขึ้น
ผู้ชมรับชมอย่างเพลิดเพลิน
อย่างไรก็ตาม
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใด จู่ๆ หัวคิ้วของอันซวี่ก็ขมวดมุ่น
“ผิดปกติ…”
เขาเอ่ยขึ้นทันใด
เจี่ยงจู๋ได้ยิน “ตรงไหนผิดปกติ”
อันซวี่ไม่ตอบ เพียงแต่ภาพเหตุการณ์ช่วงกลางคืนเมื่อครู่ฉายวาบขึ้นมาในห้วงสำนึกของเขา
นั่นเป็นภาพมุมกว้าง
ผู้กำกับมีประสาทสัมผัสที่ไวต่อมุมกล้อง ดังนั้นเขาจึงรู้สึกตะขิดตะขวงใจ ว่าทำไมเกาะถึงมีรูปร่างยาวแทนที่จะเป็นทรงกลม ถึงขั้นที่เกาะนี้ดูเหมือน…
คนที่นอนอยู่?
คนที่นอนอยู่!
อันซวี่ตกใจกับความคิดของเขาเอง ไม่รู้ว่าทำไมเขาจึงมีความคิดเชื่อมโยงที่น่ากลัวเช่นนี้ อาจเป็นเพราะรูปร่างของเกาะแลดูเหมือนคนที่นอนอยู่จริงๆ
น่าเสียดายที่นี่คือโรงฉายภาพยนตร์
อันซวี่ไม่สามารถใช้วิธีลากแท็บเพื่อดูจากนั้นซ้ำได้อีก เขาสงสัยด้วยซ้ำไปว่าตนเองอาจตาฝาดไป
เจี่ยงจู๋ไม่ได้มีปฏิกิริยาเฉกเช่นอันซวี่ แต่กลับถูกอันซวี่ชี้นำให้เกิดความคิดบางอย่าง
“คุณรู้สึกไหมว่าเกาะนี้มีบางอย่างผิดปกติ?”
“อย่างเช่น?”
“เมียร์แคตตั้งเยอะแยะ ไม่กลัวคน ใจกลางทะเลสาบจะกลายเป็นกรดกำมะถันเนื่องจากปฏิกิริยาเคมีบางอย่าง แต่ช่วงกลางวันกลับไม่ต่างอะไรกับทะเลสาบน้ำจืด…”
“ก็จริง”
อันซวี่เอ่ยปาก “แต่เรื่องนี้เป็นไปได้ ถ้าบนเกาะไม่มีศัตรูทางธรรมชาติของเมียร์แคต ถ้านี่คือพื้นที่หนึ่งในมหาสมุทร ธรรมชาติก็น่าทึงมาก มีปรากฏการณ์ทางธรรมชาติมากมายที่ไม่สามารถอธิบายได้”
“อืม”
เจี่ยนจู๋ไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงแต่รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยอย่างบอกไม่ถูก
น่าจะตั้งแต่ที่พายพบฟันมนุษย์บนเกาะ จู่ๆ เธอก็รู้สึกประหวั่นพรั่นพรึงขึ้นมา
“เกาะกินคน…”
เธอพึมพำ แต่สายตาของเธอกลับไม่ได้ละจากหน้าจอขนาดใหญ่ ทุกฉากดึงดูดให้เธอดูต่อไปเรื่อยๆ อ้างอิงจากเวลา ภาพยนตร์เรื่องนี้ใกล้จะจบลงแล้ว
เกาะกินคน?
อันซวี่ได้ยินเสียงพึมพำของเจี่ยงจู๋ ทันใดนั้นในสมองก็ปรากฏแสงสว่างวาบ เขารู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆ ว่ามีบางอย่างผิดปกติ
พาย
เสือ
เกาะกินคน
ฟันมนุษย์
กรดกำมะถันใจกลางทะเลสาบ
เสบียงสำหรับยังชีพ
จุดเริ่มต้นของการเอาชีวิตรอดเริ่มต้นตั้งแต่เรือโดยสารอับปาง ข้อมูลเชิงสัญลักษณ์มากมายเชื่อมโยงเข้าด้วยกัน ภาพฉากในอดีตเล่นซ้ำในห้วงสำนึกของอันซวี่ในทันใด!
พรึบๆๆ!
ภาพฉายกลับในความคิด
ในชั่วขณะนั้นเอง อันซวี่ก็พบว่ามีสิ่งที่แปลกประหลาดมากมายในเรื่องนี้
แรกเริ่มยังคงเป็นกล้วย
อันซวี่ไม่คิดว่ากล้วยเหล่านั้นจะสามารถรับน้ำหนักของลิงอุรังอุตังตัวหนึ่งได้ เขาคิดว่านี่เป็นความผิดพลาด
ทว่าในตอนนี้ ดูเหมื่อว่าจะมีบางอย่างที่ผิดปกติ
และจากความสงสัยนี้เอง อันซวี่จึงนึกโยงถึงเหตุการณ์เรือโดยสารอับปาง
เรือโดยสารลำใหญ่จะอับปางง่ายปานนั้นเลยหรือ?
พายรอดชีวิตมาได้กว่า 200 วันหลังเรืออับปางกลางมหาสมุทร โดยอาศัยเพียงเสบียงบนเรือและคู่มือเอาตัวรอดเล่มหนึ่งเท่านั้น?
พายที่ประสบเหตุเรืออับปางอายุ 17 ปี!
เด็กอายุ 17 ฝึกเสือกลางทะเล?
สิ่งที่เรียกว่าการผจญภัยแบบแฟนตาซีนี้ ความแฟนตาซีอยู่ที่สารพัดเหตุการเหลือเชื่อซึ่งเกิดขึ้นระหว่างททาง
เดี๋ยวนะ!
ในช่วงของเกาะกินคน ทำไมจู่ๆ ถึงเปลี่ยนมาเป็นบทสนทนาหว่างพายกับนักเขียนล่ะ
ในภาพยนตร์มีฉากที่ไร้ประโยชน์ตั้งเยอะแนะ
ถ้ามีฉากที่ไร้ประโยชน์ แสดงว่าผู้กำกับไร้ความสามารถ!
อันซวี่รู้จักตู้อั้นซึ่งเป็นผู้กำกับภาพยนตร์เรื่องนี้
อีกฝ่ายเป็นผู้กำกับชื่อดังคนหนึ่งจากฉีโจว แม้ว่าฝีมือจะยังเทียบตนไม่ได้ แต่นับว่ามีความสามารถ
ผู้กำกับระดับนี้!
บวกกับบทภาพยนตร์ของเซี่ยนอวี๋!
จะถ่ายทำฉากที่ไม่มีความหมายออกมาได้หรือ?
“เขาพยายามเตือนคนดูว่าเรื่องนี้มาจากคำบอกเล่าของพาย งั้นทำไมเขาถึงต้องใช้ฉากแบบนี้เตือนคนดูเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย? สีหน้าของคนดูเหมือนจะแปลกไปเล็กน้อย เขากำลังสงสัย! การตีความแบบนี้น่าจะไม่ผิดหรอก เห็นได้จัดว่าเขาสงสัยถึงความผิดปกติของเกาะนี้! แต่ทำไมเขาถึงสงสัยล่ะ”
จิตใจของอันซวี่ปั่นป่วน
ทันใดนั้นเอง!
เขาเข้าใจแล้ว!
“โกหก!”
นักเขียนสงสัยว่าพายกำลังโกหก!!!!
ทันทีที่ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในสมอง พายพลันรู้สึกหนาวสั่นอย่างไม่อาจอธิบายได้ ร่างกายของเขาสั่นสะท้านไปชั่วขณะ!
![เกิดใหม่เป็นสามีภรรยาชาวสวนผู้มั่งคั่งยุค 70 [宠婚蜜恋在八零]](https://i0.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/11/เกิดใหม่เป็นสามีภรรยาชาวสวนผู้มั่งคั่งยุค-70.jpg?resize=151,215 "เกิดใหม่เป็นสามีภรรยาชาวสวนผู้มั่งคั่งยุค 70 [宠婚蜜恋在八零]")
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
