เสียสติแล้ว!
หลินเยวียนเสียสติแล้ว!
ผู้ชมเสียสติแล้ว!
ชาวเน็ตก็เสียสติแล้ว!
เวทีนี้ระเบิดแล้ว!
เมื่อเพลงนี้จบลง ประหนึ่งเกิดระเบิดนิวเคลียร์ทำลายล้าง ก่อนหน้านี้ผู้ชมในห้องส่งและผู้ชมหน้าจอนับไม่ถ้วนเคยตะโกนชื่อเทพีแห่งการล้างแค้น ทว่าในเวลานี้ความบ้าคลั่งกลับทบทวีเป็นเท่าตัวแสดงออกผ่านเสียงตะโกนและกรีดร้องชื่อของหลานหลิงอ๋อง เสียงก่นด่า เสียงเชียร์ และเสียงต่อต้านทั้งมวลในห้องส่งล้วนมลายหายไปท่ามกลางความบ้าคลั่ง!
หดหู่…
สับสน…
สิ้นหวัง…
เจ็บปวด…
อันที่จริงเราทุกคนล้วนมีความรู้สึก ทุกคนมีช่วงเวลาแห่งความโกรธ ทุกคนมีวันคืนซึ่งทำได้เพียงฝืนทนและยืนหยัดอย่างเงียบงัน ทุกคนมีค่ำคืนซึ่งไม่อาจข่มตาหลับและสงสัยในตนเอง แต่ในเวลานี้ความรู้สึกของผู้ชมทุกคนล้วนถูกปลดปล่อยเมื่อเสียงกรีดร้องครั้งจนแทบขาดใจในบทเพลงจบลงในท่อนสุดท้าย บนเวทีเช่นนี้ กอปรกับสิ่งที่หลานหลิงอ๋องเผชิญมาตลอดการแข่งขัน พลันได้รับความเห็นใจจากสาธารณชนร่วมกัน
เพลงนี้ทำให้ผู้ที่ได้ฟังล้วนหลั่งน้ำตา !
มาจากก้นบึ้งของจิตใจ!
อย่างแท้จริง!
ซย่าฝานซึ่งอยู่ด้านล่างเวทีกำลังกู่ร้อง ซุนเย่าหั่วเองก็เช่นกัน จ้าวอิ๋งเก้อมองไปยังร่างบนเวทีด้วยแววตาตกตะลึง เธอคิดว่าอีกฝ่ายจะทำให้ทั้งบลูสตาร์เงียบปากทันทีหลังจากถอดหน้ากาก
แต่ว่า
ทำไมต้องถอดหน้ากาก
ถ้าหากทำให้ทุกคนเงียบปากด้วยวิธีถอดหน้ากาก เช่นนั้นจะต่างอะไรกับหยวนซีและแฟนคลับที่เอาแต่เอ็ดอึงต้องการแก้แค้น?
ก็เป็นได้เพียงการแข่งขันว่าใครเหนือกว่าใครอีกครั้ง!
เสียงของใครดังกว่า!
ฉากนั้นคงสร้างความสั่นสะเทือนได้ ทว่าหลานหลิงอ๋องจะหวังให้ผู้คนเบนปลายกระบอกปืนออกไปเพียงเพราะเขาคือเซี่ยนอวี๋น่ะหรือ?
แบบนั้นง่ายเกินไป!
พวกคุณแพ้แล้ว!
แพ้ตั้งแต่ก่อนถอดหน้ากากด้วยซ้ำ!
นี่คือการตอกหน้าของหลานหลิงอ๋อง!
ความแตกต่างของเรื่องนี้อยู่ที่
ไม่ใช่พวกคุณฟังเพลงนี้เพราะหลานหลิงอ๋องคือใคร!
แต่พวกคุณควรฟังเพลงนี้เสียก่อน แล้วค่อนขบคิดดูให้ดีว่าหลานหลิงอ๋องคือใคร!
เรื่องบางเรื่องจำเป็นต้องเกิดขึ้นก่อนถอดหน้ากาก และเมื่อเป็นเช่นนี้ เซี่ยนอวี๋จึงจะไร้ช่องโหว่ให้ถูกโจมตี!
เขาทำได้แล้ว
โน้ตสุดท้ายของบทเพลงนั้นสูงเหลือเกิน สูงจนนักร้องส่วนมากรับมือไม่ไหว!
แต่ทุกคนไม่สนใจความหมายแฝงทางเทคนิคในเสียงสูงนี้อีกต่อไป แต่กลับสนใจอารมณ์ซึ่งอัดแน่นอยู่ในเสียงสูง นั่นคือบทสรุปที่ง่ายที่สุดสำหรับสิ่งที่เขาเผชิญมาโดยตลอดในการแข่งขัน
เสียงหนึ่งร้องเพื่อปลุกใจ!
เสียงหนึ่งร้องจนสะเทือนใจ!
ถ้าหากการร้องเพลงไม่เคยจากไปของหลินเยวียนทำให้จำนวนคอมเมนต์แตะถึงจุดสูงสุด ความรู้สึกซึ่งแทรกซึมอยู่ในบนเพลงก็ทำให้ปริมาณคอมเมนต์บนหน้าจอนั้นท่วมท้นจนบนบังภาพหน้าจอ
ผู้ชมสมองชาวาบ!
‘เพลงอะไรเนี่ย!’
‘ฟังแล้วแทบบ้า!’
‘หลานหลินอ๋องบ้าไปแล้ว!’
‘รู้สึกเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่าง!’
‘ท่อนพีคผมนี่น้ำตาไหลเลย นี่ไม่ใช่แค่ความพยายามเบื้องหลังของนักร้องอย่างเดียวที่ไหน คนทั่วไปก็พยายามอย่างหนักวันแล้ววันเล่าเหมือนกัน แต่มีใครเคยสนใจบ้างล่ะ’
‘ขนลุกซู่เลย!’
‘เสียงกรีดร้องในตอนท้ายเหมือนร้องมาจากจิตวิญญาณของฉันจริงๆ ต้องให้หลานหลิงอ๋องเลียนแบบเสียงร้องไห้ของเทพีแห่งการล้างแค้นด้วยเหรอ เสียงร้องไห้คือการแสดงออกของผู้ที่อ่อนแอ เวทีนี้ไม่ได้แข่งขันเรื่องความสะเทือนใจ นักร้องสมัยนี้ทำเหมือนถ้าไม่ร้องไห้ในเพลงของตัวเองสักหน่อยจะไม่มีคนฟัง ใช่แล้วฉันกำลังพูดถึงเทพีแห่งการล้างแค้น มีที่ไหนคนจะแก้แค้นแต่กลับร้องไห้โชว์ ที่คุณประกาศกร้าวว่าจะล้างแค้น ต่อให้แพ้ ฉันก็จะไม่หัวเราะเยาะ แต่คุณร้องเพลงจบแล้วร้องไห้นี่ตีความได้หลายอย่าง จะให้หลานหลิงอ๋องแบกรักคำด่าว่ารังแกผู้หญิงงี้เหรอ? หลังจากหลานหลินอ๋องถอดหน้ากาก ไม่ว่าจะแฟนคลับพวกนั้นจะบุกมายังไงฉันจากทุบให้หมด!’
‘ฟังแล้วได้อารมณ์!’
‘นี่คือเพลงรบที่สมบูรณ์แบบ!’
‘ปกติผมไม่ชอบแสดงความเห็นอะไร แต่ครั้งนี้ทนไม่ไหวแล้ว หลานหลิงอ๋องทำผมทึ่งมาก ตอนดูถ่ายทอดสดกลุ่มผู้สนับสนุนพวกนั้นเหมือนเป็นบ้าไปแล้ว ใครไม่รู้บ้างว่าจ่ายเงินจ้างมาเพื่อแข่งราคา เพลงนี้ร้องแล้วทำให้คนพวกนั้นตระหนักได้!’
ปู้ลั่ว!
บล็อก!
โมเมนต์!
การพูดคุยเกี่ยวกับเพลง ‘เกินจริง’ ปรากฏในทั่วทุกมุมบนโลกออนไลน์!
ส่วนคนที่ยังไม่ชอบหลานหลิงอ๋องพลันหดหัวไปอย่างช่ำชอง!
พวกเขาทำได้เพียงเฝ้ารอต่อไป!
จนกว่าหลานหลิงอ๋องจะถอดหน้ากาก!
เมื่อถึงตอนนั้น พวกเขาจะส่งสัญญาณเริ่มโจมตีในทันที!
และช่วงเวลาดังกล่าวก็ใกล้เข้ามาแล้ว!
……
ในขณะนั้น
ในห้องรับรองด้านหลังเวที
หงส์ขาวซึ่งมักมีบุคลิกเย่อหยิ่งอยู่เสมอกล่าวออกมาอย่างจริงใจ
“นี่คือเพลงเดียวที่ฉันไม่มั่นใจว่าจะชนะ เป็นเพลงเดียวที่ฉันไม่กล้าขึ้นไปแข่งบนเวทีกับเขา ไม่ใช่เพราะเทคนิคหรือเนื้อเพลงดี อันที่จริงก็ดีทั้งหมดนั่นแหละ แต่สิ่งสำคัญที่สุดคือเขาใช้ความรู้สึกขับร้องสิ่งที่เผชิญมาตลอดทั้งการแข่งขัน!”
ทันใดนั้นหงส์ขาวก็ฉุกคิดขึ้นได้
เมื่อเธอพบกับหลานหลิงอ๋องก่อนการแข่งขันในวันนี้ คำพูดของอีกฝ่ายนั้นไร้เหตุผลสิ้นดี
ที่แท้ก็มีเค้าลางของเพลงนี้มาตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว
ฉันโชคดีมากที่ได้มีส่วนร่วมและเป็นสักขีพยานในเหตุการณ์เช่นนี้
หากมีโอกาส เธอก็อยากแบ่งปันเรื่องราวเล็กๆ ของการ ‘ไม่สนใจ’ กับโลกภายนอกบ้าง
“ศิลปะ…”
ในห้องรับรองข้างๆ
เอล์ฟเริ่มเอ่ยเสียงเบา
เมื่อกล้องสลับไปในห้องรับรองของมหาราชา มหาราชาไม่ได้พูดอะไร
ไม่รู้ว่าเขาลุกขึ้นยืนตั้งแต่เมื่อไหร่ แววตาจับจ้องไปยังเวทีการแสดงซึ่งฉายผ่านหน้าจอโทรทัศน์บนกำแพง แม้สวมเสื้อผ้าแต่ยังคงสัมผัสได้ว่าขนลุกซู่!
อีกด้านหนึ่ง
ผู้ชมด้านล่างเวทีปรบลุกขึ้นยืนปรบมืออยู่นาน กว่าในห้องส่งจะสงบลงในที่สุด
ระหว่างนั้นเกิดฉากที่น่าสนใจขึ้นอีก
นั่นคืออันหงขึ้นไปบนเวทีและพยายามพูดอยู่หลายครั้ง แต่กลับถูกขัดจังหวะด้วยเสียงปรบมือ
อย่างไรก็ตาม
สิ่งที่ทำให้เสียงปรบมือสงบลง กลับไม่ใช่เพราะอันหงจงใจควบคุมเวที แต่เป็นเพราะจู่ๆ กล้องก็ฉายไปยังเทพีแห่งการล้างแค้นซึ่งตะลึงงันไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
เธอทำอะไรไม่ถูก
มือของเธอสั่นเทิ้ม
ชั่วขณะนั้น เธอเองก็เริ่มตกใจกับเพลงนี้ของหลานหลิงอ๋อง
เมื่อหลานหลิงอ๋องร้องเพลงจบ เธอกลับลืมความตกใจไปเสียสนิท ทำได้เพียงยืนอยู่กับที่
เหมือนกับเด็กประถมกำลังเหม่อลอย
ล้างแค้น?
เห็นใจ?
แข่งกันอย่างไร
จะล้างแค้นอย่างไร
ความเห็นใจอยู่ที่ไหน
ถ้าหากในเธอยังไม่ลืมการแสดงของตนเอง ในเวลานี้เธอควรทรุดลงและร้องไห้อีกครั้ง
ทว่าในตอนนี้เธอไม่ได้ตระหนักถึงการแสดง
สีหน้าของเธอภายใต้หน้ากากนั้นนิ่งค้างจนแทบเหมือนกับอิ่นตง
จบแล้ว!
จบสิ้นแล้ว!
สมองซึ่งชะงักงันของเธอพยายามเคลื่อนไหว แต่ทุกเซลล์ในร่างกายกลับบอกเธอว่า
ในการแข่งขันเวทีนี้เธอแพ้ราบคาบแล้ว!
เวทีซึ่งดูคล้ายกับเป็นการล้างแค้นอย่างงดงาม สามารถประกาศความพ่ายแพ้ได้ล่วงหน้าแล้ว!
“ฮู้ว…”
ในที่สุดอันหงก็ผ่อนลมหายใจ
เขาจ้องมองไปยังเทพีแห่งการล้างแค้น ก่อนที่สายตาจะเบนไปยังหลานหลิงอ๋องอย่างเงียบงัน “ที่จริงตอนนี้ผมอยากให้อาจารย์หลานหลิงอ๋องพูดอะไรสักหน่อย คุณมักจะแสดงออกผ่านบทเพลงเสมอ งั้นในครั้งนี้มีอะไรอยากบอกไหมครับ?”
หลินเยวียนส่ายหน้า
อันหงชะงัก ทันใดนั้นจึงคลี่ยิ้ม
“มีความเป็นหลานหลิงอ๋องมากเลยละครับ อย่างนั้นขอเชิญเทพีแห่งการล้างแค้นกลับขึ้นมาบนเวทีของเรา จากนั้นขอเชิญคณะกรรมการตัดสินแสดงความคิดเห็นต่อนักร้องทั้งสองท่านของเราด้วยครับ อาจารย์เจิ้งจิง…”
“เดิมทีฉันไม่อยากแสดงความคิดเห็นหรอก”
เจิ้งจิงเหลือบมองเทพีแห่งการล้างแค้น และมองไปยังหลานหลิงอ๋อง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน “ฉันยอมรับนักร้องที่สูญเสียการควบคุมทางอารมณ์บนเวทีได้ แต่ทุกเรื่องล้วนขึ้นอยู่กับสถานการณ์ เพียงแต่การแสดงในวันนี้ ฉันเกลียดพฤติกรรมที่คุณเพิ่มแรงกดดันให้คู่แข่งด้วยเสียงร้องไห้จริงๆ !
เทพีแห่งการล้างแค้นพยายามโต้แย้ง “ฉันคิดว่า…”
เจิ้งจิงเอ่ยตัดบทอย่างไร้ปรานี “คุณคิดว่าอะไรฉันไม่ต้องการ นี่คือสิ่งที่ฉันคิด”
……………………………………………………
[ก่อนจะเริ่มตอนนี้ เนื้อเพลงคือเวอร์ชันภาษาจีนกลางของเซียนหลิน เนื่องจากเพื่อให้เหมาะกับเรื่องราว แต่เพื่อให้ได้อรรถรสของการระบายอารมณ์ แนะนำให้ฟังเวอร์ชันคอนเสิร์ตของเฉินอี้ซวิ่น ทุกคนสามารถเลือกฟังได้ตามรสนิยมของตนเอง]
เข้าไปในห้องรับรองได้ไม่นาน
ทันใดนั้นถงถงก็กระวีกระวาดมา “อาจารย์หลานหลิงอ๋องคะ ลำดับการแสดงออกแล้วค่ะ คุณกับเทพีแห่งการล้างแค้นจะได้ขึ้นแสดงเปิดเวทีในวันนี้!”
เปิดเวทีอีกแล้ว?
จู่ๆ หลินเยวียนก็ฉุกคิดเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ เขาพยักหน้า ลุกขึ้นเดินออกไปยังเวทีพร้อมกับถงถง
ในขณะนี้
การถ่ายทอดสดได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว ผู้ชมในห้องส่งต่างกระซิบกระซาบกัน
ท่ามกลางเสียงดังกึกก้อง ทันใดนั้นอันหงก็เอ่ยขึ้น
“ต่อจากนี้ขอเชิญเทพีแห่งการล้างแค้นกับอาจารย์หลานหลิงอ๋องขึ้นมาพร้อมกันบนเวทีครับ พวกเขาจะเริ่มต้นการแข่งขันเวทีแรก!”
หลินเยวียนก้าวขึ้นไปบนเวที
ขณะเดียวกัน
ณ ทางเข้าอีกด้านหนึ่ง เทพีแห่งการล้างแค้นก็เดินขึ้นบนเวที
ทั้งสองยืนเคียงคู่กัน
อันหงกล่าวกลั้วหัวเราะ “วันนี้จะไม่กำหนดว่าใครร้องก่อน นักร้องทั้งสองท่านสามารถกำหนดกันเองได้ และสามารถเป่ายิงฉุบกันได้ครับ”
ด้านล่างเวที
เทพีแห่งการล้างแค้นมองไปยังหลานหลิงอ๋อง ทันใดนั้นจึงหยิบไมโครโฟนขึ้นมาพูด “ไม่ต้องเป่ายิงฉุบหรอก ได้ยินมาว่ามีอาถรรพ์ลึกลับบนเวทีนี้ที่บอกว่าใครเริ่มก่อนแพ้ ฉันอยากลองทำลายอาถรรพ์ดู อาจารย์หลานหลิงอ๋องคิดว่าอย่างไร”
“อ้อ”
หลินเยวียนไม่มีความเห็น
เขาเดินออกจากเวทีไปอย่างรู้งาน
เทพีแห่งการล้างแค้นหัวเราะ ไม่ได้เริ่มร้องเพลงในทันที แต่กลับพูดต่อไป
“เพลงที่ฉันจะร้องต่อไปนี้เป็นเพลงเพื่อตัวฉันเอง และเพื่อแฟนคลับของฉัน และเพื่อผู้คนที่คอยสนับสนุนฉันมาตลอด ฉันไม่สนใจเกียรติยศของราชาราชินีเพลง เพราะเดิมทีฉันก็คือรา! ชิ! นี! เพลง!”
แปะๆๆ!
เสียงปรบมือดังกึกก้อง!
เทพีแห่งการล้างแค้นเงยหน้าขึ้น “มีบางอย่างฉันไม่พูด เพราะอยากพูดบนเวที มี บางเรื่องที่ฉันไม่ทำ เพราะอยากทำบนเวที หลานหลิงอ๋อง คุณเคยได้ยินเรื่องการล้างแค้นบ้างไหม?”
หลินเยวียนไม่ตอบ
ทว่าหลังจากที่เทพีแห่งการล้างแค้นเอ่ยวาจาออกไป ผู้ชมทั้งห้องส่งพลันเฮลั่นด้วยความตื่นเต้น แม้แต่สีหน้าของคณะกรรมการตัดสินก็เปลี่ยนไป ถึงขั้นมีคนพูดขึ้นอย่างอดไม่ได้
“หยวนซี!”
และในขณะเดียวกัน
ผู้ชมซึ่งรับชมผ่านหน้าจอ ต่างกระหน่ำคอมเ มนต์นับไม่ถ้วนในฉับพลัน เห็นได้ชัดว่าทุกคนเข้าใจความนัยของเทพีแห่งการล้างแค้น
‘หยวนซี!’
‘เธอมาล้างแค้น!’
‘เทพีแห่งการล้างแค้นไง!’
‘ที่แท้ก็มาเพื่อล้างแค้น!’
‘คำวิจารณ์ของหลานหลิงอ๋องต่อหยวนซีก่อนหน้านี้ ทำให้หยวนซีเคียดแค้น เธอเลยมาในฐานะเทพีแห่งการล้างแค้น เพื่อเอาชนะหลานหลิงอ๋องบนเวที!’
‘…’
ฮอร์โมนพลุ่งพล่าน!
นี่คือคำแถลงในการชำระแค้น!
นี่คือฉากโปรดของผู้ชม เทพีแห่งการล้างแค้นพึงพอใจกับผลลัพธ์ของคำพูดของตนเป็นอย่างมาก เมื่อเสียงกู่ร้องในห้องส่งเงียบลง เธอจึงเปล่งเสียงร้องทันใด
“รอยแผลรอยนี้”
“ใครทิ้งให้ข้า”
“พายุทรายกระหน่ำ”
“แผดเผากายา”
“พายุหิมะคำราม!”
“ใคร่ถามได้ยินไหมหนา”
“เลือดแลกเลือดดูสักครา!”
“หากการล้างแค้นคือความถือมั่นของข้า เพลงนี้จะร้องจนเสียงข้าแหบพร่า หากคำสาปของชีวิตคือเบ่งบานและโรยรา ความสิ้นหวังเป็นปราการให้แก่ข้า!”
“ล้างแค้นเถิด!”
“ล้างแค้นกัน!”
“ปรปักษ์ของข้าอยู่หนใด ได้ยินบ้างไหมเสียงของข้า ใครเริ่มขับขานบทเพลงมรณา นกกาแห่งความตาย เจ้าลงดาบในวันหิมะหนา บนหน้าผาโดดเดี่ยวทั้งเหน็บหนาว ร่วงหล่นลงกลางหาว อาทิตย์อัสดงมองดูจุดจบของเจ้า นกกามองดูจุดจบของเจ้า ให้ข้าได้เห็นจุดจบของเจ้า…”
เสียงโกรธ!
เสียงโกรธอันทรงพลัง ราวกับเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ของเทพีแห่งการล้างแค้น ยามที่เธอร้องจนถึงท่อนสุดท้าย เสียงของเธอสั่นเครือราวกับกำลังร้องไห้!
เมื่อร้องจบ
เทพีแห่งการล้างแค้นนั่งยองลงอย่างหมดเรี่ยวแรง
ไม่มีใครมองเห็นใบหน้าภายใต้หน้ากาก แต่ทุกคนได้ยินเสียงสะอื้น เธอพยายามอย่างหนักที่จะข่มกลั้นไว้ เพียงแต่ร่างกายท่อนบนกลับสูญเสียการควบคุม
เธอร้องไห้แล้ว
ผู้ชมในห้องส่งมากมายรู้สึกใจสลาย เมื่อมีคนร่ำไห้น้ำตานองหน้า พวกเขาจึงช่วยกันเอ่ยปลอบ
“ไม่ต้องร้อง!”
“เทพีแห่งการล้างแค้นคุณเก่งที่สุดแล้ว!”
“เทพีแห่งการล้างแค้นสู้ๆ !”
“คุณคือเทพีตัวจริง!”
“ไม่ต้องเสียใจ!”
“อย่าเศร้าไป!”
“พวกเราสนับสนุนคุณอยู่นะ!”
“…”
แน่นอนฉันรู้ว่าพวกคุณสนับสนุนฉัน
ใบหน้าภายใต้หน้ากากเทพีแห่งการล้างแค้นมีน้ำตาอยู่จริงๆ
แต่ไม่มีใครเห็น และไม่มีใครมองเห็น มุมปากของเธอยกยิ้มขึ้น
หลานหลิงอ๋อง
ขอบคุณที่ยกเวทีให้ฉัน
การแสดงของฉันไม่ใช่เพียง ‘ล้างแค้น’
ฉันยังอยากแสดงอย่างหนึ่งให้คุณเห็น…
เวทมนตร์แห่งจิตใจมนุษย์!
เมื่อเสียงร้องไห้ของฉันดังออกไปเช่นนี้ ไม่ใช่เพียงแฟนคลับของฉันหรอก แต่ทั้งโลกจะหันมาเป็นศัตรูของคุณ!
ร้องเพลงคือการแสดง!
บางครั้งความสามารถก็กลายเป็นเครื่องประดับได้ ใครบอกว่าร้องเพลงแล้วจะแสดงไม่ได้?
ใช่แล้ว
เมื่อร้องเพลงนี้จบ
ผู้ชมทั้งห้องส่งตกตะลึง!
เข้ากับสถานการณ์!
ชวนตกตะลึง!
วันนี้เพลงที่เธอเลือกคือเพลง ‘ล้างแค้น’!
นี่คือบทเพลงสุดคลาสสิกของบลูสตาร์ ธีมหลักคือการล้างแค้น!
และเยี่ยจือชิวซึ่งเป็นผู้ประพันธ์เพลงนี้ก็นั่งอยู่ด้านล่างเวที!
กล้องฉายไปยังใบหน้าของเยี่ยจือชิว
เยี่ยจือชิวคล้ายกับฉุกคิดถึงความทรงจำบางอย่าง แลดูสับสนอยู่บ้าง
ทันใดนั้นเทพีแห่งการล้างแค้นจึงหันไปจ้องมองหลานหลิงอ๋อง
“ต่อไปขอเชิญอาจารย์หลานหลิงอ๋อง…”
อันหงมองไปยังเทพีแห่งการล้างแค้นด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างซับซ้อน
เทพีแห่งการล้างแค้นถอยกลับไป
หลินเยวียนเดินไปยังเวที
อันหงถาม “หลานหลิงอ๋องมีอะไรจะพูดไหมครับ”
หลินเยวียนส่ายหน้า
หน้าจอ
แฟนคลับของหยวนซีฟังจนร้องไห้ออกมาแล้ว หัวใจของพวกเขาราวกับถูกมีดกรีด
‘ฟังจนปวดใจเลย’
‘หลานหลิงอ๋อเป็นใครมาว่าหยวนซีของพวกเรา!’
‘คุณรู้ไหมว่าคำพูดของคุณแค่ประโยคเดียวสร้างบาดแผลให้หยวนซีมากแค่ไหน’
‘หยวนซีร้องไห้แล้ว!’
‘พอใจหรือยัง!’
‘หยวนซีมาเข้าร่วมการแข่งขันนี้ก็เพราะหลานหลิงอ๋อง และร้องเพลงนี้ให้กับหลานหลิงอ๋อง แต่ฉันว่าไม่คุ้มค่าเลย หยวนซีเจ็บปวดจริงๆ !’
‘หลานหลิงอ๋องคุณรู้บ้างไหมว่าหยวนซีพยายามแค่ไหน’
‘ทั้งที่เธอพยายามขนาดนี้แล้วแท้ๆ หลานหลิงอ๋องเอาอะไรมาตัดสินคนอื่น!’
‘สงสารหยวนซีมาก!’
‘หลานหลิงอ๋อง รับการล้างแค้นซะเถอะ!’
‘คุณคงรู้ใช่ไหมว่าปากพาซวยหมายถึงอะไร!’
‘เทพีแห่งการล้างแค้นจงเจริญ!’
‘ดื่มด่ำกับเพลงสุดท้ายของคุณแล้วถอดหน้ากากออกซะ!’
‘เราทุกคนไม่ปล่อยคุณไว้หรอก!’
‘เทพีแห่งการล้างแค้นไม่ได้มีแค่คนเดียว เธอเป็นตัวแทนของนักร้องทุกคนที่ถูกหลานหลิงอ๋องโจมตี!’
‘ประกาศผลล่วงหน้าเลยได้ไหม ไม่อยากฟังหลานหลิงอ๋องร้องเพลง’
‘จู่ๆ ก็ไม่ชอบหลานหลิงอ๋องแล้ว’
‘…’
นี่คือแฟนคลับของหยวนซีและนักร้องคงอื่นๆ รวมไปถึงชาวเน็ตที่ไม่ชอบหลานหลิงอ๋อง!
ใช่แล้ว
มากันหมด
เนื่องจากช่วงนี้หลานหลิงอ๋องไม่มีอะไรให้ติ กองทัพแฟนคลับเหล่านี้ก็หายไปช่วงหนึ่ง
แต่…
พวกเขาไม่เคยหายไปจริงๆ !
พวกเขากำลังเฝ้ารอ!
พวกเขากำลังเฝ้ารอให้หลานหลิงอ๋องพ่ายแพ้การแข่งขันในวันนี้!
พวกเขากำลังเฝ้ารอให้หลานหลิงอ๋องถอดหน้ากาก!
พวกเขากำลังเฝ้ารอให้ตัวตนของหลานหลิงอ๋องถูกเปิดเผย!
เมื่อหลานหลิงอ๋องสูญเสียการปกป้องจากหน้ากาก เขาจะเผชิญกับเสียงวิพากษ์วิจารณ์อย่างมืดฟ้ามัวดิน!
วันนี้คือรอบสุดท้าย หลานหลิงอ๋องจำเป็นต้องถอดหน้ากาก ฉะนั้นพวกเขาจึงมาแล้ว!
และเมื่อเสียงร้องไห้ของเทพีแห่งการล้างแค้นดังขึ้น
แม้แต่ผู้คนที่ผ่านไปมาก็ยังสะเทือนใจ
หลานหลิงอ๋อง
ดูเหมือนจะทำเกินไปจริงๆ
มีเพียงคนส่วนน้อยที่สนับสนุนหลานหลิงอ๋อง และยังคงยืนหยัดต่อสู้
เขา!
ไม่ได้ผิด!
……
ในตำแหน่งคณะกรรมการตัดสิน
เจิ้งจิงถอนหายใจ ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่สีหน้าชวนให้ขบคิด
ถ้าหากเป็นผู้ที่เคยเรียนไมโครเอ็กเพรสชันมาบ้าง อาจมองเห็นการเหยียดหยามวาบผ่านแววตาของเธอ
อิ่นตงเงียบไปเช่นกัน
เยี่ยจือชิวสีหน้าซับซ้อน
หยางจงหมิงเงยหน้าขึ้นมองหลานหลิงอ๋อง เหยียดหลังตรงขึ้นเล็กน้อย
ในเวทีนี้
คุณจะร้องเพลงอย่างไร
คุณจะร้องเพลงอย่างไร
หยวนซี คุณล้ำเส้นแล้ว
คุณได้รับแรงสนับสนุนจากทั้งโลก
แต่คุณกำลังยืนอยู่ต่อหน้ายักษ์
และยักษ์ที่ว่านี้ ไม่ได้มีแค่ตนเดียว
คุณต้านทานไม่ได้
ทั่วทั้งโลกไม่อาจต้านทานได้!
……
วงดนตรีมองมายังหลินเยวียน
หลินเยวียนพยักหน้า
เสียงประสานของเครื่องดนตรีหลายชนิดดังขึ้น
ขณะเดียวกัน
บนหน้าจอขนาดใหญ่ปรากฏข้อมูลของบทเพลง
ในครั้งนี้
ไม่มีข้อมูลมากมาย
มีเพียงสองคำ
เกินจริง!
ทว่าขณะดนตรีกำลังบรรเลงอยู่นั้น จู่ๆ หลินเยวียนก็หยิบไมโครโฟนขึ้นมาพูดว่า “ทำไมต้องล้างแค้น?”
ใช่แล้ว
ทำไมต้องล้างแค้น
ฉันได้ก่อกรรมทำชั่วจนแม้แต่สวรรค์และผู้คนต่างเคียดแค้น ถึงขั้นที่ต้องตอบโต้กันในนาม ‘ล้างแค้น’ เชียวหรือ?
‘แค้น’
คำคำนี้
หนักหนาเกินไป
ไม่จำเป็น
ต้องพูดเกินจริง
รับไม่ไหว
แบกไว้ก็ไม่ได้
ถ้าคุณเพียงแค่ไม่พอใจ ไม่เห็นจำเป็นต้องขยายให้เป็น ‘แค้น’
ถ้าคุณมีเพียงความขุ่นข้องหมองใจส่วนตัว ไม่เห็นจำเป็นต้องร้องเพลงในนามของ ‘แฟนคลับ’
ความน้อยเนื้อต่ำใจของคุณ…
กับความน้อยเนื้อต่ำใจของแฟนคลับ…
เชื่อมโยงกันจริงหรือ?
มันชั่วร้ายถึงขนาดที่คุณต้องยกสิ่งที่เรียกว่ากระบี่แห่งการล้างแค้นขึ้นมาเชียวหรือ?
ไม่มีใครตอบได้
………………………………………………..
ตกเย็น
หลินเยวียนกลับถึงบ้าน
เขาได้เสียงของพี่สาวดังมาแต่ไกล “หลานหลิงอ๋องของเราเก่งสุดๆ เสียงแหบยังร้องได้ขนาดนั้น…”
หลินเหยา “พี่คะ หนูดูรายการแล้ว”
หลินเซวียน “แกล้งๆ ทำเป็นยังไม่ได้ดู ได้โปรดฟังฉัน แต่ทอดมองเขาสูงสุดตา…อ่าไม่ได้ เพี้ยนแล้ว”
“โฮ่งๆ !”
หนานจี๋เห่ามาทางหลินเยวียน
หลินเซวียนหันไปมอง “น้องชายกลับมาแล้ว อยากฟังพี่ร้องเพลงไหม…”
หลินเยวียนเดินขึ้นไปข้างบน
หนานจี๋แกว่งหาง
หลินเซวียนเบ้ปาก พูดเจื้อยแจ้วให้น้องสาวฟังต่อไป
ชั้นบน
หลินเยวียนอยู่ในห้องนอน เขาเปิดก๊อกน้ำและทดสอบอุณหภูมิของน้ำ ไม่มีปัญหา เครื่องทำน้ำอุ่นได้รับการซ่อมแซมแล้วในวันนี้
“มาอาบน้ำ”
หลินเยวียนมองไปยังหนานจี๋
เมื่อคืนวานหนานจี๋อาบน้ำยังไม่ล้างเจลอาบน้ำออก ทั้งตัวเต็มไปด้วยฟอง
แต่กลับถูกหลินเยวียนเป่าจนแห้งทั้งอย่างนั้น
หนานจี๋ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะนอนลงแต่โดยดี
ลเมื่ออาบน้ำเสร็จ หลินเยวียนเป่าแห้งให้หนานจี๋อีกครั้ง จากนั้นจึงนอนเล่นโทรศัพท์บนเตียง
ลสิ่งสำคัญคือเขาต้องอ่านความคิดเห็นบนโลกออนไลน์หลังจากการแข่งขันในรอบนี้
นี่กลายเป็นวิธีการพักผ่อนของหลินเยวียนไปแล้ว
ไม่ทันไร
หลินเยวียนก็บังเอิญไปเห็นหัวข้อหนึ่ง
เป็นหัวข้อสนทนาซึ่ง [ตงสยงเจี้ยง] เป็นผู้โพสต์ มีชื่อว่า
‘หลานหลิงอ๋องไม่พูดไม่จาแล้ว แต่ไม่ใช่เพราะเสียงแหบ แต่เพราะมีคนบีบคอเขาอยู่’
เริ่มต้นด้วยความคิดเห็นของตงสยงเจี้ยงเอง
‘เป็นเรื่องน่าเศร้าเล็กน้อยที่ในหลายรอบที่ผ่านมา หลานหลิงอ๋องพูดน้อยลงเรื่อยๆ แถมยังไม่แสดงความคิดเห็นต่อการแสดงของนักร้องคนอื่นๆ เดิมทีฉันคิดเพียงว่าเขาคงลืม หรือไม่ทีมงานรายการก็ไม่ใส่ฟุตเทจที่เขาพูดลงไป จนกระทั่งได้ฟังเพลงที่เขาร้องในวันนี้ ถึงได้รู้ว่าที่จริงแล้วเขาแค่เหนื่อยแล้ว’
‘ดูเนื้อเพลงไม่สนใจสิ’
‘ภายนอกเป็นเพลงรัก แต่แท้จริงแล้วสิ่งที่ร้องออกมาคือคำพูดที่อยู่ในใจ’
‘ถูกหรือผิด อย่าได้คิดเช่นนั้นเสมอไป ใช่หรือไม่ อย่าบอกว่าฉันไม่เสียดาย แตกสลายก็แตกสลาย สมบูรณ์แบบคงเป็นไปไม่ได้ ปลดปล่อยตัวเอง ฉันถึงโบยบินได้ไกล…’
‘ใช่แล้ว’
‘ถ้อยคำด่าทอมีมากเกินไป ทุกครั้งที่เขาเอ่ยปากพูด ล้วนนำมาซึ่งประเด็นโต้เถียง มีบางคนเช่นจ้าวอิ๋งเก้อและเอ๋อลั่วอี (ซึ่งล่าถอยไปแล้ว) ที่เข้าใจและยอมรับคำวิจารณ์ และมีบางคนเช่นนักร้องอย่างหยวนซี(ซึ่งน่าจะเป็นเทพีแห่งการล้างแค้น) และแฟนคลับที่ระเบิดโทสะ กลุ่มนั้นพูดไปสองไพเบี้ย นิ่งเสียตำลึงทองอย่างแท้จริง เพราะฉะนั้นหลังจากวิพากษ์วิจารณ์ทีมที่สามจบ หลานหลิงอ๋องก็ไม่เคยเอ่ยถึงนักร้องคนอื่นอีก เพราะเขาถูกคำตำหนิติเตียนบีบคออยู่ คนที่กล้าพูดความจริงบนโลกนี้ได้หายไปอีกหนึ่งคนแล้ว’
‘…’
การวิเคราะห์นี้ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวาง
‘เหมือนกับที่บอกไว้ในเนื้อเพลง หลานหลิงอ๋องแสวงหาความสมบูรณ์แบบ ดังนั้นเขาจึงชี้ถึงความบกพร่องที่เขาเห็น แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครชอบฟัง’
‘มีคนหมกมุ่นอยู่กับสิ่งที่ถูกและผิด ย่อมมีคนคิดว่าเขาจริงจังเกินไป’
‘ทุกคนชอบคนจริง แต่ตัวเองกลับไม่อยากเป็นแบบนั้น’
‘ราชาหน้ากากนักร้องก็คือวงการบันเทิง วงการบันเทิงไม่ชอบอะไรแบบนี้ เขาเล่นแบบนี้ไม่มีเพื่อนเล่นด้วยหรอก แต่ฉันชอบคนแบบหลานหลิงอ๋อง’
‘ก้นนั่งอยู่ตรงไหน สมองก็สั่งการตามนั้น’
‘พวกเราไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องทางผลประโยชน์ คิดว่าหลานหลิงอ๋องเก่งมาก แฟนคลับของนักร้องเหล่านั้นกลับทนไม่ได้ที่คนอื่นวิจารณ์ไอดอลของพวกเขาแค่ประโยคเดียว ต่อให้สิ่งที่คนเขาพูดจะมีเหตุผลแล้วยังไง ที่จริงคนที่โมโหกระฟัดกระเฟียดส่วนมากคือแฟนคลับ คนผ่านไปผ่านมาต่อให้ไม่ชอบหลานหลิงอ๋อง อย่างน้อยก็ไม่ได้ใช้คำพูดรุนแรง’
‘…’
นอกจากนี้ยังมีอีกหลายคนไม่เห็นด้วย
‘ก็แค่เพลงรัก เอาอะไรมามีความหมายแฝงมากขนาดนั้น มีเหตุผลที่เขาเงียบ เพราะเขากลัวไงล่ะ’
‘แรงกดดันจากความเห็นของประชาชนมีมหาศาล เขาสวมหน้ากากอยู่จะไม่สนใจก็ได้ แต่พอถอดหน้ากากล่ะ?’
‘รอบหน้าก็ถอดหน้ากากแล้ว เขาต้องรู้จักสะสมคุณงามความให้ตัวเองบ้าง ไม่งั้นเมื่อไหร่ที่ตัวตนเปิดเผย สิ่งที่รอเขาอยู่คือหายนะแบบไหนคงไม่ต้องให้บอกล่ะมั้ง’
‘ตอนนี้สายไปแล้ว เขาล่วงเกินคนมามาก ต่อให้มานึกกลัวคงไม่ได้ พอถึงตอนนั้นน่าจะโดนทุบตาย’
‘หลังจากถอดหน้ากาก ทหารนับพันตั้งทัพรอเขาอยู่’
‘…’
ความขัดแย้งยังไม่ยุติลง
‘หลานหลิงอ๋องถอดหน้ากากเมื่อไหร่ผมจัดการเขาแน่ ผมเป็นแฟนคลับของเอ๋อลั่วอี’
‘อย่ามาตีเนียนเป็นแฟนคลับเอ๋อลั่วอีหน่อยเลย กดเข้าไปในแอคของคุณมีแต่หัวข้อเกี่ยวกับหยวนซี’
‘ไอดอลของพวกคุณยังไม่ทันพูดอะไร พวกคุณเดือดร้อนแทนซะแล้ว’
‘เราเดือดร้อนมานานแล้ว หลานหลิงอ๋องล่ะเดือดร้อนไหม เขากลัวจนปิดปากเงียบไปแล้ว’
‘…’
การถกเถียงไม่ยุติลงสักที
หลินเยวียนส่ายหน้า วางโทรศัพท์ลง จู่ๆ ก็หมดความสนใจที่จะท่องโลกออนไลน์ต่อ
อย่างไรก็ตาม โพสต์นี้ย้ำเตือนหลินเยวียน
ระยะนี้ตนไม่ได้วิพากษ์วิจารณ์นักร้องคนอื่นจริงๆ เขาทำไปเช่นนั้นตามสัญชาตญาณ แต่กลับไม่รู้เลยว่าทำไมระยะนี้ถึงทำเช่นนั้น…
เพราะไม่มีอะไรจะพูดหรือ?
ไม่เลย
เพียงแต่ตนตระหนักได้ว่า ไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความดีกว่า
เพราะกลัวถูกคนที่เกลียดตามมาถล่มหลังถอดหน้ากากหรือ?
ก็ไม่ใช่
หลินเยวียนไม่เคยกลัวกองทัพชาวเน็ตเหล่านั้นเลย
เพียงแต่จู่ๆ หลินเยวียนก็นึกถึงแฟนๆ ซึ่งอุตส่าห์เดินทางมาไกล เพียงเพื่อตะโกนบอกเขาว่า ‘สู้ๆ นะ’ ที่หน้าประตูศูนย์ดนตรีกลางในวันนั้น
พวกเขายอมเปิดศึกกับผู้คนบนโลกออนไลน์เพื่อเขา
จวบจนปัจจุบันนี้ยังไม่มีวี่แววว่าจะสงบลงเลย
ถ้าหากตนไม่พูด
หลังจากนี้ทุกคนจะได้ไม่ต้องทะเลาะกันอีก
ความจริงเป็นเช่นนั้นแน่นอน
เนื่องจากช่วงนี้ตนไม่ได้พูดอะไรที่กลายเป็นประเด็นถกเถียงได้ คอมเมนต์กระสุนบนหน้าจอจึงปรองดองกันมากขึ้น
ผู้คนทะเลาะกันบางครั้งคราว
แต่อย่างน้อยความเคลื่อนไหวก็น้อยลงมาก
จนหายไปอย่างสิ้นเชิงในภายหลัง
เพราะฉะนั้น…
เขาต้องเรียนรู้ที่จะไม่สนใจบ้าง
ที่แท้ตนก็นับว่าเป็นคนรักสงบ เมื่อคิดเช่นนี้ หลินเยวียนจึงคิดว่าเขาปล่อยวางได้แล้ว
ทว่าไม่กี่วันต่อจากนั้น จู่ๆ เขาก็รู้สึกหมดเรี่ยวหมดแรง ถึงขั้นหดหู่ขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล
เขาไม่อยากซ้อมร้องเพลง และไม่อยากพูดกับใคร
คนที่บ้านไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลินเยวียนเสียงแหบ
ถึงอย่างไรเขาเป็นคนพูดน้อยแต่ทุนเดิม ต่อให้ไม่พูดไม่จาทั้งวันก็ไม่มีใครรู้สึกแปลกใจ
กลับเป็นน้องสาวซึ่งสังเกตเห็นว่าหลินเยวียนอารมณ์ไม่ดี เธอจึงว่าง่ายกว่าเดิมมาก ระหว่างกินอาหาร เธอยังแอบกินผักใบเขียวไปไม่น้อย
แม่จะทำอาหารจานผักปริมาณกำลังพอดีทุกวัน นับว่าเป็นภารกิจ ประจำวันซึ่งมอบหมายให้หลินเยวียนและหลินเหยา
ต้องกินให้หมดภายในหนึ่งวัน
ถ้าหากไม่มีหนานจี๋คอยลอบช่วยเหลือ หลินเยวียนและหลินเหยาคงรับมือไม่ไหว
เป็นเช่นนี้
จนผ่านไปหลายวัน
ในที่สุดเสียงของหลินเยวียนก็ดีขึ้นมาก จนไม่ส่งผลกระทบต่อการแข่งขันแล้ว และบรรยากาศในการแข่งขันรอบรองชนะเลิศค่อยๆ แผ่เข้าปกคลุม
บนอินเทอร์เน็ต
ประเด็นถกเถียงเกี่ยวกับราชาหน้ากากนักร้องเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนเกือบแตะถึงจุดสูงสุดนับตั้งแต่มีการแข่งขันมา!
ขณะเดียวกัน
ในการจัดอันดับความนิยมของนักร้องในราชาหน้ากากนักร้อง ปัจจุบันนี้เหลือนักร้องเพียงหกคนเท่านั้น
สี่อันดับแรกคือราชาราชินีเพลง
อันดับที่ห้าคือนางเงือก
ส่วนหลานหลิงอ๋องอยู่ในอันดับต่ำสุด
เดิมทีนี่ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจ
ทุกคนถูกอกถูกใจราชาราชินีเพลงมากกว่า
ทว่าสิ่งที่น่าแปลกคือ…
ความนิยมของหลานหลิงอ๋องนั้น แม้แต่กับนางเงือกก็ยังนับว่าห่างไกลกันมาก
หลินเยวียนคิดว่านี่เป็นเพียงปรากฏการณ์ปกติ
จนกระทั่งขณะกำลังจะออกจากบ้านและมุ่งหน้าไปยังเวทีการแข่งขัน เขาได้ยินพี่สาวบ่นว่า
แฟนคลับของนักร้องพวกนี้น่าเกลียดมาก จงใจโหวตให้นักร้องห้าอันดับแรก แต่ไม่โหวตให้หลานหลิงอ๋อง เดิมทีความนิยมของหลานหลิงอ๋องอยู่อันดับห้า แต่เขาถูกดันลงไปอันดับหก ดันลงไปอันดับหกยังไม่เท่าไหร่ ทำไมต้องปั่นโหวตให้ห้าอันดับแรก จนสถิติของหลานหลิงอ๋องแย่ขนาดนี้!”
ในบางครั้ง
ต้นไม้อยากสงบ แต่พายุกลับไม่ยอมหยุด
หลินเยวียนไม่ได้พูดจา จนกระทั่งขึ้นรถของกู้ตงตรงไปยังสนามแข่งขัน
กู้ตงซึ่งสวมหน้ากากอนามัยปกปิดใบหน้ากล่าว “วันนี้เข้าประตูหลัก ทีมงานรายการจะเริ่มถ่ายทำตั้งแต่ลงจากรถค่ะ”
หลินเยวียนตอบ “อื้ม” ก่อนจะหลับตาลงเพื่อทำสมาธิ
ยี่สิบนาทีผ่านไป
รถก็มาถึง
หลินเยวียนมองผ่านหน้าต่างรถออกไปข้างนอก ผู้คนเสียงดังจ้อกแจ้กจอแจ ต่างคนต่างป้ายสนับสนุน
มีแฟนคลับของมหาราชา
มีแฟนคลับของหงส์ขาว
มีแฟนคลับของเทพีแห่งการล้างแค้น
มีแฟนคลับของนางเงือก
มีแฟนคลับของเอล์ฟ
และแน่นอนว่ามีแฟนคลับของหลินเยวียน
อย่างไรก็ตาม เมื่อดูเผินๆ กลุ่มผู้สนับสนุนของหลานหลิงอ๋องนั้นมีบางตาที่สุด กลุ่มผู้สนับสนุนของนักร้อ งคนอื่นๆ นั้นมีมากกว่าของหลินเยวียนหลายเท่า
หลินเยวียนกล่าวว่า “ผมล่วงเกินคนไว้มาก”
กู้ตงเบ้ปาก “หมายถึงจำนวนแฟนคลับเหรอคะ? งั้นตัวแทนหลินคงไม่รู้ ว่าแฟนคลับของคุณมีไม่น้อย คุณเห็นว่าแฟนคลับของนักร้องคนอื่นมีเยอะ เพราะคนกลุ่มนี้ส่วนมากจะถูกนักร้องหรือบริษัทจัดเตรียมไว้ล่วงหน้า ผู้บริหารระดับสูงของบริษัทรู้ว่าพวกเขาจะเข้าร่วมการแข่งขัน ที่ทำแบบนี้ก็เพื่อสร้างภาพลักษณ์ให้นักร้อง ไม่เหมือนกับบริษัทเราที่ไม่รู้เลยว่าตัวแทนหลินเข้าร่วมการแข่งขัน ไม่งั้นอย่างน้อยบริษัทจะช่วยควบคุมพวกความคิดเห็นในเน็ตได้ค่ะ และจัดหากลุ่มผู้สนับสนุนให้ได้มากกว่าด้วย…”
“อ้อ”
หลินเยวียนไม่ออกความเห็น
ในขณะนั้น
ไกลออกไป รถหรูคันยาวปรากฏขึ้น เคลื่อนมาอย่างรวดเร็วจนเกือบดริฟต์ จากนั้นเทพีแห่งการล้างแค้นเดินลงจากรถโดยมีบอดีการ์ดคอยคุ้มกัน
“เทพีแห่งการล้างแค้น!”
“เทพีแห่งการล้างแค้น!”
“เทพีแห่งการล้างแค้น!”
เทพีแห่งการล้างแค้นหยุดโบกมือ ผู้สนับสนุนของเธอตะโกนร้องเรียกอย่างบ้าคลั่ง
ถ้าหากไม่มีบอดีการ์ดคอยกีดกันไว้ พวกเขาคงบุกเข้าไปในห้องส่งแล้ว
อย่างไรก็ตาม เสียงเหล่านี้นับว่ามีพลังมหาศาล
กลุ่มผู้สนับสนุนหลานหลิงอ๋องซึ่งอยู่ด้านข้างถูกเบียดออกไปด้านข้าง ในนั้นมีคนถูกฝูงชนเบียดจนล้มลง
หลินเยวียนสีหน้าเปลี่ยนทันใด ความโกรธเคืองปรากฏในแววตา
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีเพื่อนเข้ามาพยุงได้ทันเวลาก่อนจะล้มคะมำลง หลินเยวียนจึงเบาใจขึ้น
เด็กผู้หญิงซึ่งในมือถือป้ายสนับสนุนถูกเบียดจนป้ายหลุดจากมือโดยไม่ตั้งใจ แต่ปรากฏว่าป้ายถูกแฟนคลับของนักร้องคนอื่นๆ เหยียบซ้ำ
เด็กหญิงคนนั้นตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก
เมื่อคนกลุ่มนี้ผ่านไป แฟนคลับของหลานหลิงอ๋องจึงรีบวิ่งมา และเก็บป้ายสนับสนุนขึ้นมาเช็ดรอยเท้าและคราบฝุ่น
“โชคดีที่ไม่เป็นไร”
กู้ตงซึ่งอยู่ในตำแหน่งคนขับก็เห็นเหตุการณ์นี้เช่นกัน
เธอเกือบรีบออกไปช่วยแล้ว ถ้าเกิดเหตุการณ์เหยียบกันคงเลวร้ายมาก “คนพวกนี้เห็นคนดังแล้วไม่คิดชีวิตกันเลย เมื่อกี้คนคนนั้นน่าจะบาดเจ็บ ตัวแทนหลินเดี๋ยวคุณ เอ๊ะ…”
กู้ตงหันกลับไป จึงพบว่าหลินเยวียนลงจากรถแล้ว ขณะนี้กำลังจะเข้าประตูไปภายใต้การดูแลของบอดีการ์ด
ทว่าหลินเยวียนไม่ได้เข้าไปด้านในทันที
เขายืนอยู่ในบริเวณทางเข้าในตำแหน่งที่คนอื่นมองไม่เห็น ทันใดนั้นก็หันกลับไปมองกลุ่มผู้สนับสนุนของตน
เด็กผู้หญิงซึ่งทำป้ายหลุดมือเมื่อครู่กำลังพยายามเช็ดป้ายซึ่งเห็นได้ชัดว่าถูกเช็ดจนสะอาด น้ำตาหยดเผาะๆ
“ทำไมไม่เข้าไปด้านในล่ะ”
หงส์ขาวก็ปรากฏตัวจากที่ไหนสักแห่ง ท่าทางราวกับกำลังกลัวกลุ่มผู้สนับสนุนบุกเข้ามา “บริษัทชอบทำเรื่องเว่อร์ๆ แบบนี้อยู่เรื่อย วันนี้คุณ…”
“สนใจ”
จู่ๆ หลินเยวียนก็เอ่ยสามคำนี้อออกมา ก่อนจะเดินไปหาถงถงซึ่งอยู่ไกลออกไป ทิ้งไว้เพียงแผ่นหลังให้กับหงส์ขาว
หงส์ขาวตกตะลึงอยู่นานกว่าจะตั้งสติได้…
หลานหลิงอ๋องกำลังตอบคำถามของเธอเมื่อสัปดาห์ก่อน
เพียงแต่คำตอบของคำถามนี้…
เหมือนจะเปลี่ยนไปแล้ว?
น่าตื่นเต้นมาก!
ตื่นตะลึงสุดๆ!
สำหรับผู้ชมแล้ว!
นี่คือฉากดังซึ่งควรค่าแก่การจารึก!
วังหลังของเซี่ยนอวี๋อาศัยความสามารถของตนเอง ก้าวขึ้นสู่สิบสองคนสุดท้ายในรายการราชาหน้ากากนักร้องได้จริงๆ!
หลังจากนั้น!
พวกเขาก็ประกาศก้องต่อหน้าผู้ชมนับไม่ถ้วนจากทั้งฉิน ฉี ฉู่ และเยี่ยนว่า
พวกเราคือแก๊งวังหลังของเซี่ยนอวี๋!
พวกเราจะเป็นราชวงศ์ปลาให้ได้!
ถ้าหากนักร้องเหล่านี้พูดเช่นนี้ในโอกาสอื่น ผู้ชมคงทำได้เพียงหัวเราะเยาะ
ถ้านักร้องกลุ่มนี้ตกรอบตั้งแต่เนิ่นๆ ผู้ชมคงรู้สึกเพียงน่าสนใจ
แต่พวกเขาสู้มาจนถึงรอบสิบสองคนสุดท้ายได้เกือบทั้งหมด…
ถึงรอบหกคนสุดท้าย!
ทุกคนสามารถพูดได้โดยไม่ต้องถ่อมตัว!
นักร้องทุกคนที่ผ่านเข้ามาถึงรอบสิบสองคนและหกคนสุดท้ายในราชาหน้ากากนักร้องนับว่าน่ากลัวเป็นอย่างยิ่งบนบลูสตาร์
แข่งขันบนเวทีเดียวกับราชาราชินีเพลง!
ถึงขั้นเอาชนะคู่ต่อสู้ได้!
จะมีโล่เกียรติยศใดที่เจิดจรัสไปกว่านี้อีก?
เพราะฉะนั้นในยามนี้ชาวเน็ตต่างตื่นเต้นและบ้าคลั่ง
‘พ่อเพลงอวี๋มาดูเร็ว นี่คือดินแดนที่คุณสร้างขึ้น!’
‘ราชวงศ์ปลา ซึ้งเหมือนกันนะเนี่ย’
‘ถ้าปลาเหล่านี้มีพ่อเพลงอวี๋คอยดูแล ต่อไปจะล้วนเป็นเมล็ดพันธุ์ของราชาราชินีเพลง’
‘นางเงือกมีความสามารถมากพอที่จะเป็นราชินีเพลง เป็นไปได้มากว่าจะเป็นเจียงขุย นักร้องหญิงคนไหนที่เคารพพ่อเพลงอวี๋ขนาดนี้ เมื่อปลายปีที่แล้ว อาจารย์เซี่ยนอวี๋พาเจียงขุยบุกมหาสงครามเทพเซียนได้ด้วยซ้ำ!’
‘มิน่าล่ะนางเงือกถึงเข้ารอบหกคนสุดท้าย!’
‘นางเงือกเคยตามพ่อเพลงอวี๋จัดการราชาราชินีเพลงมาแล้วนะ!’
‘แก๊งวังหลังถอดหน้ากากแล้ว แย่งซีนพวกหุ่นยนต์ไปเต็มๆ’
‘ทำเอาผมชักสงสัยแล้วว่าหลานหลิงอ๋องคือใคร!’
‘คนคนนี้เหมือนปรากฏตัวขึ้นมาเฉยๆ ก่อนหน้านี้เขาเคยร่วมงานกับเซี่ยนอวี๋หรือเปล่านะ?’
‘…’
ไม่ใช่ว่าชาวเน็ตไม่เคยคาดเดาตัวตนของเซี่ยนอวี๋
ทว่าเดาได้ยากจริงๆ
นักร้องคนอื่นๆ ยังพอมีเบาะแส
มีเพียงหลานหลิงอ๋อง ที่เหมือนโผล่ออกมาจากก้อนหินอย่างไรอย่างนั้น!
ทันทีที่พวกเขาปรากฏตัวบนเวที จะต้องเกิดหัวข้อสนทนาไม่รู้จบ นอกจากนั้นเขายังเข้ารอบหกคนสุดท้าย แม้แต่รอบที่เขาเสียงแหบเสียงแห้งยังล้มเขาไม่ได้
พรึบๆ
การถ่ายทอดสดยังไม่ทันจบ
ชาวเน็ตก็เริ่มพูดคุยเรื่องนี้กันแล้ว
ฮ็อตเสิร์ชของทั้งปู้ลั่วและบล็อกล้วนถูกยึดครองโดยหัวข้อเกี่ยวกับรายการราชาหน้ากากนักร้อง
#วังหลังเซี่ยนอวี๋ถอดหน้ากาก
#พวกเราคือราชวงศ์ปลา
#ซุนเย่าหั่วและเพลงกุหลาบแดง
#นางเงือกเข้ารอบหกคน
#พ่อเพลงอวี๋
นอกจากนั้น ผู้คนมากมายยังพูดคุยเกี่ยวกับบทเพลงซึ่งปรากฏบนเวที
และเพลงที่หลานหลิงอ๋องขับร้องด้วยเสียงแหบ เป็นสิ่งที่สร้างความประหลาดใจให้กับผู้คนได้มากที่สุด
ไม่ใช่เวทีที่ดีที่สุดในบรรดาการแสดงทั้งหมด
แต่เป็นเวทีที่กลายเป็นที่พูดถึงมากที่สุด!
เพลง ‘เขาคงรักเธอมาก’ สไตล์การร้องอันเป็นเอกลักษณ์ได้รับคำชื่นชมอย่างเป็นเอกฉันท์
เพลง ‘ไม่สนใจ’ ผู้คนมากมายตีความความหมายแฝงในเพลง บ้างก็มองว่าเพลงนี้คือการตอบโต้ของหลานหลิงอ๋องต่อประเด็นการถกเถียงภายนอก
และบนเวทีในขณะนี้
หลังจากหลินเยวียนตะโกนคำขวัญว่า ‘พวกเราคือราชวงศ์ปลา’ ความรู้สึกละเอียดอ่อนก็ผุดขึ้นในใจของหลินเยวียนในทันใด
บางที…
แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
นี่เป็นถ้อยแถลงของพวกคุณ
แต่ผมเองก็พูดตามไปด้วย
งั้นทำไมไม่ลองทำให้ถ้อยแถลงนี้กลายเป็นจริงดูล่ะ
……
การแข่งขันจบลงพร้อมกับเสียงปรบมือของผู้ชม
หลังเวที
ถงซูเหวินพานักร้องทั้งหกคนมารวมกัน กล่าวอย่างยิ้มแย้ม “ขอแสดงความยินดีที่ผ่านเข้ารอบหกคนสุดท้ายนะครับ ในรอบต่อไปคือรอบรองชนะเลิศ หวังว่าทุกท่านจะเตรียมตัวมาเป็นอย่างดี”
ทุกคนพยักหน้า
ถงซูเหวินพูดต่อ “หลังจากนี้จะเป็นกฎในการแข่งขันรอบรองชนะเลิศนะครับ ยังคงใช้รูปแบบจับคู่ ครั้งนี้เราจะแจ้งคู่ต่อสู้ให้คุณทราบส่วงหน้า และจะเป็นผลจากการจับคู่แบบสุ่มด้วย”
ผู้ชมมองไปยังถงซูเหวิน
รู้ล่วงหน้าว่าคู่ต่อสู้เป็นใคร จะสามารถเลือกเพลงมารับมือได้ กฎใหม่นี้น่าสนใจมากทีเดียว
“ผมขอประกาศเลยแล้วกันครับ”
ถงซูเหวินหยิบบัตรใบหนึ่งออกมา “การแข่งขันในรอบต่อไป มหาราชาปะทะนางเงือก…”
มหาราชาเงียบ
นางเงือกก็เงียบเช่นกัน
ถงซูเหวินอ่านต่อ “และหงส์ขาวปะทะเอล์ฟ…”
หลังจากนี้ไม่จำเป็นต้องอ่านแล้ว
หลานหลิงอ๋องปะทะเทพีแห่งการล้างแค้น
ทว่าถงซูเหวินยังคงอ่านออกมา
เทพีแห่งการล้างแค้นมองไปยังหลานหลิงอ๋อง แววตาของเธอราวกับมีเปลวไฟปะทุ
เอล์ฟจนใจ “พูดตามตรง ฉันอยากเจอหลานหลิงอ๋อง…”
“หลานหลิงอ๋องเป็นของฉัน/ผม”
เทพีแห่งการล้างแค้นและมหาราชาเอ่ยขึ้นพร้อมกัน
หงส์ขาวสับสน
นางเงือกงุนงง
เอล์ฟไม่พอใจหลานหลิงอ๋องเป็นเรื่องปกติ เนื่องจากเอล์ฟเคยถูกหลานหลิงอ๋องวิพากษ์วิจารณ์ และต้องการล้างแค้นให้กับทีมของตนมาโดยตลอด
แต่มหาราชามาประสมโรงทำไม?
หลานหลิงอ๋องเหมือนจะไม่ได้โจมตีมหาราชานี่นา?
นอกจากว่า…
สีหน้าภายใต้หน้ากากของนักร้องเหล่านี้น่าตื่นเต้นมากทีเดียว
มหาราชาก็ไม่ได้อธิบาย
หลินเยวียนกลับไม่คิดเช่นนั้น
ถงซูเหวินกล่าวกลั้วหัวเราะ “สามเวทีไม่พอนะครับ ในรอบต่อไปในบรรดานักร้องทั้งหกท่าน จะมีนักร้องหนึ่งท่านที่ทำผลงานได้ดีที่สุดได้รับการรับรองจากคณะกรรมการตัดสินทั้งสี่ท่าน และเข้ารอบชิงไปทันที”
นักร้องทั้งหกคนมีปฏิกิริยาแตกต่างกันไป
ถงซูเหวินพูดต่อ “นักร้องสามท่านที่แพ้จะตกรอบในทันที การแข่งขันดำเนินมาถึงระดับนี้ไม่มีโอกาสคืนชีพแล้วครับ ส่วนนักร้องทั้งสามท่านที่ชนะ นอกจากท่านที่ได้รับเลือกให้เข้ารอบไปแล้ว อีกสองท่านจะต้องแข่งกัน จากนั้นนักร้องที่ชนะจะเข้าไปร้องในรอบชิงกับนักร้องซึ่งถูกเลือกให้เข้ารอบไปก่อนหน้า ผู้ชนะในตอนสุดท้ายจะได้เป็นแชมป์รายการราชาหน้ากากนักร้องซีซันหนึ่ง!”
ทุกคนพยักหน้า
วางแผนเช่นนี้สมเหตุสมผลมาก
กฎการแข่งขันในรายการนี้สมเหตุสมผลมาโดยตลอด ไม่เคยมีเหตุการณ์ที่ไม่ยุติธรรม
อันที่จริงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ยุติธรรม
ราชาราชินีเพลงตั้งมากมายมากองรวมกัน ต่อให้เป็นนักร้องแถวหน้าก็สร้างอิทธิพลได้อย่างน่าสะพรึงกลัว ทีมงานรายการกล้าตุกติกกับใครด้วยหรือ?
มิหนำซ้ำยังมีชื่อสมาคมวรรณศิลป์วางเด่นหราอีก
นักร้องต่างแยกย้ายกัน
ทุกคนต่างกลับบ้าน
ในเวลานั้นจู่ๆ หงส์ขาวก็ดึงหลินเยวียนไว้
“มีอะไรหรือเปล่า”
“ไว้จบรายการแอดวีแช็ตกัน”
“ได้”
“แล้วก็…”
“เชิญพูดมาได้ตามตรง”
“ที่จริงฉันสงสัย…”
หงส์ขาวจ้องมองหลานหลิงอ๋องผู้ที่เธอชื่นชอบมาตั้งแต่เริ่มการแข่งขัน “เพลงไม่สนใจที่คุณร้อง เป็นแค่เพลงรักธรรมดาหรือเปล่า?”
หลินเยวียนหัวเราะ ไม่ได้เอ่ยตอบ
หงส์ขาวราวกับพบคำตอบอย่างคลุมเครือจากปฏิกิริยาของหลานหลิงอ๋อง เธอถอนหายใจอย่างแผ่วเบา
“ฉันก็เคยเป็นแบบนี้เหมือนกัน…”
หลินเยวียนไม่ได้ยิน
เขาเดินออกมาแล้ว
ในความเป็นจริง เขาไม่สามารถบอกได้ว่าเขามีความรู้สึกอย่างไรขณะที่ร้องเพลง ‘ไม่สนใจ’
บางที…
บางทีเขาอาจได้รับผลกระทบจากความขัดแย้งในโลกภายนอกจริงๆ…
ว่ากันว่าผู้ที่สวมหน้ากากไม่สามารถพูดความจริงได้
แต่เมื่อหลินเยวียนสวมหน้ากาก กลับรู้สึกว่าตนได้ฟังความจริงมากมาย
นี่เป็นสิ่งที่เขาอยากได้ยินเมื่อไม่ได้สวมหน้ากาก และมีปฏิสัมพันธ์กับคนรอบตัวในฐานะเซี่ยนอวี๋
เขาเพิ่งรู้
ว่าที่จริงแล้วมีคำพูดมากมาย ที่คนอื่นไม่อยากรับฟัง
ว่าที่จริงแล้วมีหลายเรื่อง ที่คนอื่นไม่สนใจ
ต่อให้สิ่งที่ตนพูดไปนั้นเป็นความจริง
แต่แล้วอย่างไร
คนเขาไม่สนใจ
งั้นฉันเองก็ควรจะ…
ไม่สนใจเหมือนกัน?
………………………………………………
ต้องบอกว่า การเลือกของบรรดาผู้แพ้เป็นการกระโดดเข้ากองไฟอย่างแท้จริง และโดยมากไม่จำเป็นต้องสงสัยว่า
หมาป่าเดียวดายแพ้
เขาเลือกมหาราชา และมหาราชาก็ใช้การเอาชนะหมาป่าเดียวดายพิสูจน์ให้เห็นถึงความเหนือกว่าของตนอีกครั้ง
หุ่นยนต์พ่ายแพ้เช่นกัน
คู่แข่งของเขาคือเทพีแห่งการล้างแค้น ช่างเป็นเวทีที่น่าเสียดาย เพราะคะแนนของหุ่นยนต์ชนะ แต่เทพีแห่งการล้างแค้นได้โบนัสหนึ่งร้อยคะแนนจากการชนะตั้งแต่ในรอบแรก
ปลาปักเป้าแพ้แล้ว
เธอเลือกเอล์ฟ และเอล์ฟเป็นราชินีเพลง ความสามารถของราชินีเพลงกำราบนักร้องแถวหน้าได้อย่างไม่ต้องสงสัย
ปลาหัวโตแพ้เช่นกัน
หงส์ขาวเพียงแค่ใช้ฝีมือในการแข่งขันปกติ ก็สามารถเอาชนะคะแนนโหวตในการแข่งขันกับปลาหัวโตได้
ทว่าปาฏิหาริย์คือ!
นางเงือกชนะ!
ในฐานะนักร้องแถวหน้า เธอเอาชนะราชินีเพลงอย่างดอกเดซีไปได้ ต่อให้อีกฝ่ายจะมีโบนัสหนึ่งร้อยคะแนนอยู่แล้วก็ไม่อาจหลีกหนีความพ่ายแพ้ในตอนสุดท้ายได้!
ในขณะนั้นเอง!
ทุกคนเข้าใจ ว่าถึงแม้นางเงือกจะเป็นนักร้องแถวหน้า แต่อนาคตเธอของเธอในฐานะราชินีเพลงจะไม่มีใครหยุดยั้งได้!
ในที่สุด
ก็ถึงคราวของปลายักษ์และหลานหลิงอ๋อง สองคนนี้ถูกบังคับให้เผชิญหน้ากัน แต่เมื่อถึงเวทีของปลายักษ์ จู่ๆ เขาก็หันไปมองทางหลานหลิงอ๋อง
อันหง “อาจารย์ปลายักษ์”
ปลายักษ์กล่าวกลั้วหัวเราะ “ในเวทีนี้ต่อให้ผมชนะ แต่ผมคงแพ้ในเวทีต่อไป ผมจึงอยากใช้โอกาสนี้ โอกาสที่หาได้ยากนี้ ร้องเพลงที่มีความหมายอย่างมากในชีวิตของผม บางทีเมื่อเพลงนี้ดังขึ้น ทุกคนอาจเดาตัวจริงของผมได้ แต่ว่า เพลงนี้เป็นเพลงที่ผมตั้งใจว่าจะร้องออกมาอย่างเต็มที่ ตั้งแต่ตัดสินใจเข้าร่วมรายการราชาหน้ากากนักร้อง ขณะเดียวกันผมก็อยากใช้เพลงนี้ขอบคุณใครสักคน!”
เพลงอะไร
ขอบคุณใคร
ข้อสงสัยทั้งหมด ได้รับคำตอบเมื่อบทเพลงสุดคลาสสิกอย่างกุหลาบแดงดังขึ้นสะกิดหัวใจของผู้ชมมากมาย ตัวตนของปลายักษ์นับเป็นอันถูกเปิดเผย
ซุนเย่าหั่ว!
เขาร้องเพลงนี้!
เขากำลังแสดงความเคารพต่อเซี่ยนอวี๋
คนที่เขาอยากขอบคุณ!
ก็คือเซี่ยนอวี๋!
คนอื่นไม่รู้
ว่าเพลงนี้ในมือของซุนเย่าหั่วเกือบถูกช่วงชิงไปเสียแล้ว
ไม่มีใครรู้ ว่าท่ามกลางความสิ้นหวังอันมืดมิดและเหน็บหนาว คำพูดที่ว่า ‘ไปอัดเพลง’ ของชายคนนั้นทำให้เขามีความหวัง
เมื่อร้องเพลงจบ
เขาค่อยๆ โค้งคำนับ ก่อนจะเดินเข้าหลังเวทีไป
เขายังคงปฏิบัติตามกฎของรายการ ไม่ได้ถอดหน้ากาก ต่อให้ในเวลานี้เขาพร้อมจะเปิดเผยตัวตนแล้ว
หลินเยวียนฟังอย่างเงียบเชียบ
เพลงกุหลาบแดงที่คุ้นเคย
รุ่นพี่ซุนเย่าหั่วที่คุ้นเคย
เขาได้ยินแล้ว
จู่ๆ หลินเยวียนก็ฉุกคิดขึ้นได้ว่าตนยังมีภารกิจช่วยให้รุ่นพี่ซุนเย่าหั่วได้เป็นราชาเพลงอีก
บางทีภารกิจนี้ควรบรรจุเข้าไปในแผนงาน
เมื่อคิดเช่นนี้
หลินเยวียนจึงเดินขึ้นเวที
อันหงยิ้มให้หลินเยวียน “ตอนนี้อาจารย์หลานหลิงอ๋องมีอะไรอยากพูดไหมครับ?”
“ร้องเพลงเถอะ”
หลินเยวียนยังคงไม่ชอบพูดเช่นเคย
พิธีกรลงจากเวทีไป
คอมเมนต์กระหน่ำตามมา
‘หลานหลิงอ๋อง: ลงไปได้แล้ว’
‘หลานหลิงอ๋อง: อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังแอบขำสิ่งที่ฉันพูด’
‘กลับเข้าเรื่องดีกว่า พวกคุณคิดว่าเวทีนี้หลานหลิงอ๋องมีโอกาสไหม’
‘ต้องดูเพลงก่อน’
‘หรือว่าเขาจะงัดเพลงที่ใช้เสียงแหบร้องอย่างเพลงเขาคงรักเธอมากขึ้นมาอีก?’
‘ยาก’
‘…’
เมื่อเสียงดนตรีดังขึ้น
หลินเยวียนมองไปยังผู้ชมด้านล่างเวที ร้องเพลงเสียงแผ่วเบา
“ไม่สนใจ
ใครตกหลุมรักใคร
ไม่สนใจ
ใครทำให้ท้อใจ
ความสุขที่เคยมี
คือความงามชั่วคราว
ความสุขผ่านไป
แบกรับความเจ็บช้ำ…”
ยังคงเป็นเพลงรัก ยังคงเป็นเสียงอันแหบพร่า นอกจากนั้นในครั้งนี้ยังแหบพร่ายิ่งกว่าเดิม มีโน้ตหลายตัวที่หลุดไป ผู้ชมต่างดวงตาเบิกกว้าง
“โอ้มายก้อด!”
“มีจริงด้วย!”
“เสียงแหบแบบไม่ไหวแล้ว แต่ก็ใช้เพลงที่ต้องใช้เสียงแหบอีกแล้ว!”
“แต่ เพราะมาก!”
“มาคิดดูดีๆ แล้ว เพลงนี้ถ้าเสียงไม่แหบน่าจะไม่ได้อรรถรส เสียงแหบกว่าเพลงที่แล้วอีก!”
“ปังมาก!”
“แม่เจ้า!”
“เดี๋ยวนะ เพลงนี้…แอบเหมือนคำสารภาพของหลานหลิงอ๋องต่อสถานการณ์ตอนนี้?”
“คิดแล้วก็จริงนะ!”
“ไม่สนใจ?”
“ไม่สนใจเสียงด่าทอ หรือว่า?”
“…”
ไม่มีใครรู้ว่าหลานหลิงอ๋องกำลังสารภาพต่อสถานการณ์ในตอนนี้หรือไม่ เขาคล้ายกับกำลังร้องเพลงรัก แต่ก็คล้ายกับไม่ได้เพียงแค่ร้องเพลงรัก
“ถูกหรือผิด
อย่าได้คิดเช่นนั้นเสมอไป
ใช่หรือไม่
อย่าบอกว่าฉันไม่เสียดาย
แตกสลายก็แตกสลาย
สมบูรณ์แบบคงเป็นไปไม่ได้
ปลดปล่อยตัวเอง
ฉันถึงโบยบินได้ไกล…”
คณะกรรมการตัดสินสบตากัน จากนั้นจึงหันไปจ้องมองเนื้อเพลงด้วยสีหน้าครุ่นคิด
ขณะเดียวกัน
ผู้ชมทุกคน ก็จ้องมองเนื้อเพลงบนหน้าจอขนาดใหญ่เช่นเดียวกัน
นี่คือเนื้อเพลงรักจริงหรือ?
ทำไมถึงเหมือนกับหลานหลิงอ๋องเขียนออกมาจากการแข่งขันเสียมากกว่า
ประหนึ่งว่าในเนื้อเพลงเขียนว่า
เพราะฉันหมกมุ่นอยู่กับสิ่งที่ผิดและความถูกต้อง ฉันจึงถูกตำหนินับหลายครั้งหลายหน เพราะฉันไล่ตามความสมบูรณ์แบบมากเกินไป ฉันจึงทนทุกข์กับความขัดแย้งนับครั้งไม่ถ้วน…
ตอนนี้น่ะหรือ?
เขาตัดสินใจว่าจะไม่กังวลกับเรื่องเหล่านี้อีกต่อไป
หลินเยวียนยังร้องต่อไป
“ไม่สนใจ
ไม่สนใจ
ให้อภัยความผิดพลาดบนโลกทั้งหลาย
ไม่สนใจ
ฉันไม่สนใจ
ปล่อยตัวเองกลับไปทุกข์ทนทำไม…”
เสียงของเขายังคงเบาไปชั่วครู่เพราะความแหบพร่า ทว่าการร้องเพลงของเขากลับไม่ได้สูญเสียความสามารถในการถ่ายทอดอารมณ์เพียงเพราะความแหบพร่า เช่นเดียวกับเพลงที่แล้ว เสียงที่ไม่แหบพร่ากลับไม่อาจถ่ายทอดความรู้สึกนี้ออกมาได้ เมื่อร้องถึงครั้งที่สาม เสียงของหลินเยวียนมีทั้งเสียงจริงและเสียงหลบระคนกัน นั่นเป็นเทคนิคขั้นสูงในการใช้เสียงหลบ เสียงของหลินเยวียนแหบจนไม่สามารถรับมือไหวทั้งเพลง ทว่าเพลงนี้จำเป็นต้องใช้เสียงหลบเพียงครั้งเดียว
“ฉันไม่สนใจ”
เพลงของเขา ร้องจบแล้ว
แต่ทว่า…
สิ่งที่เพลงนี้เหลือไว้ทำให้ผู้ชมกลับขบคิดไม่สิ้นสุด
ไม่สนใจ?
ไม่สนใจจริงหรือ?
หรือเป็นการหลอกตัวเองในความรัก?
หรือว่า…
หลานหลิงอ๋องกำลังบอกทุกคนว่า ต่อให้เสียงแหบก็ไม่สนใจ?
เขายังร้องได้?
หรือว่า…
เพลงนี้คือการตอบรับกับเพลงก่อนหน้านี้?
เขาคงรักเธอมาก
คำพูดนี้คือการปลอบใจตนเอง
ไม่สนใจ เป็นการปล่อยวางซึ่งดูเหมือนง่ายดาย แต่แท้จริงแล้วเป็นเพียงการหลอกตนเอง
และเหมือนกับการตอบสนองต่อความขัดแย้งของโลกภายนอกมากกว่า
‘ฉันไม่สนใจหรอก’
คนที่พูดประโยคนี้
จะมีสักกี่คนที่พูดออกมาจากใจจริง
เพลง ‘ไม่สนใจ’ ของหลานหลิงอ๋อง สรุปแล้วมีความหมายแฝงอยู่มากแค่ไหนกันแน่?
ไม่มีใครรู้
แต่เมื่อบทเพลงนี้จบลง เสียงปรบมือในห้องส่งดังกระหึ่ม
คอมเมนต์ปรากฏบนหน้าจอ
‘เวทีนี้ควรชนะ’
‘เสียงแหบขนาดนี้ หยิบเพลงใหม่ที่ต้องใช้เสียงแหบร้องออกมาสองเพลง แถมเพลงคุณภาพสูงซะด้วย ไม่มีเหตุผลให้ไม่เข้ารอบ’
‘ไม่สนใจ เพลงที่ดี!’
‘ไม่สนใจจริงหรือเปล่าไม่รู้ ถ้าไม่มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้น ฉันจะคิดว่าเพลงนี้คือเพลงรักเกี่ยวกับการประนีประนอมกับตนเอง แต่ถ้าบวกกับเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่มีใครรู้ว่าไม่สนใจของเขาคืออะไร’
‘…’
การถกเถียงของผู้คนไม่ได้รับคำตอบ หลานหลิงอ๋องดูเหมือนจะไม่ได้มีนิสัยชอบอธิบายว่าเพลงของตนสื่อถึงอะไร
แต่ว่า!
เมื่อถึงเวลาลงคะแนน เขาก็ชนะแล้ว
ด้วยเสียงแหบพร่าเช่นนี้ เขาใช้เพลงพิเศษสองเพลงเอาชนะการแข่งขันในรอบนี้ และคว้าตั๋วเข้าสู่การแข่งขันรอบต่อไป
ต่อจากนั้น
นักร้องหกคนซึ่งพ่ายแพ้ เริ่มถอดหน้ากาก
……
หมาป่าเดียวดายถอดหน้ากากเป็นคนแรก
เขาคือราชาเพลงคนหนึ่งจากฉีโจว
หลังจากนั้นดอกเดซีถอดหน้ากาก
เธอคือราชินีเพลงจากฉีโจว
ทั้งสองสบตากันอย่างยิ้มแย้ม คล้ายกับต่างฝ่ายต่างคาดเดาตัวตนกันและกันออก
หุ่นยนต์ถอดหน้ากาก
เขาคือราชาเพลงจากฉู่โจว
และตามมาติดๆ
ปลาหัวโตถอดหน้ากาก
ไม่ต้องสงสัย ซย่าฝานนั่นเอง
ปลายักษ์ถอดหน้ากาก ไม่ต้องสงสัยเช่นกัน เพราะเขาคือซุนเย่าหั่ว
และเมื่อปลาปักเป้าถอดหน้ากาก
หลายคนบนโลกออนไลน์เดาได้ถูกต้อง และสอดคล้องกับการคาดเดาของคณะกรรมการประเมินในเพลงแรก
จ้าวอิ๋งเก้อ
…………………………………………………
ขณะที่แสงไฟดับลง
หลินเยวียนวางไมโครโฟน
เห็นได้ชัดว่าเพลงร้องจบแล้ว แต่ด้วยเสียงเปียโนอันไพเราะของวงดนตรีสด ความโศกเศร้าดูเหมือนจะยังคงรินไหลเข้าสู่หัวใจของผู้ชม เสียงแหบแห้งแต่เปี่ยมเสน่ห์ยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทของผู้ชม
“แม่เจ้าโว้ย!”
“มาเหนือเมฆ!”
“โหดขึ้นมาเฉย?”
“แบบนี้จะพลิกโผได้”
“ฟังแล้วร้องไห้เลย เพลงนี้ผมต้องกลับไปโหลดฟัง ฉันควรอยู่ใต้ท้องรถ ไม่ควรไปอยู่ในรถ เพลงนี้เขียนในวันที่ภรรยาผมนอกใจหรือเปล่าเนี่ย”
“พี่ชายอดทนไว้!”
“เข้มแข็งไว้พี่ชาย!”
“ไม่มีอะไรให้ต้องอดทน ตอนนั้นผมเองก็อยากไปอยู่ใต้ท้องรถให้รู้แล้วรู้รอด แต่ถ้าเกิดพวกเขาทำเรื่องอะไรขึ้นมา ผมอยู่ใต้ท้องรถคงทรมานมากกว่าอยู่ในรถแน่ๆ”
“…”
เป็นเพลงพ็อปเหมือนกัน บรรยายเรื่องราวความรักเหมือนกัน เป็นความรู้สึกอกหักเหมือนกัน ทว่าเมื่อนำผลงานของปลาหัวโตมาวางคู่กับผลงานของหลานหลิงอ๋อง เรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้คงคาดเดาได้ไม่ยาก!
แปะๆๆ!
เมื่อเสียงดนตรีจบลง เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่วทั้งห้องส่ง มอบให้แด่หลานหลิงอ๋องผู้ซึ่งไม่สบายจนเสียงแหบแห้งแต่ยังคงยืนหยัดร้องเพลงต่อไป และมอบให้แด่การอุทิศตนในครั้งนี้ของเขา น่าจะเป็นเสียงที่มีเอกลักษณ์โดดเด่นที่สุดบนเวทีแห่งนี้!
“เอาละครับ!”
อันหงเดินไปยังเวที ทั้งยังอุตส่าห์นำน้ำขึ้นไปให้หลานหลิงอ๋อง แน่นอนว่ามาพร้อมกับหลอด “ขอบคุณสำหรับการแสดงของอาจารย์หลานหลิงอ๋องครับ ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยนะครับว่านักร้องสักคนหนึ่งจะทำผลงานได้ยอดเยี่ยมเช่นนี้ในยามที่เสียงแหบพร่า คณะกรรมการตัดสินมีอะไรอยากพูดไหมครับ”
“ผมมี!”
เยี่ยจือชิวเอ่ยขึ้นเป็นคนแรก จากนั้นจึงร้องเพลงเลียนเสียงหลานหลิงอ๋องเมื่อครู่อยู่หลายประโยค สุดท้ายจึงเอ่ยอย่างจนใจ “ครั้งก่อนหลานหลิงอ๋องร้องเพลงจนผมรู้สึกขาดอากาศหายใจ ครั้งนี้ร้องเพลงจนผมรู้สึกหายใจติดๆ ขัดๆ ตอนที่หลายคนคิดว่าเขาคงจะไปต่อ เขากลับไม่มีลม แต่รูปแบบการแสดงประเภทนี้กับเหมาะเจาะลงตัวกับเพลงนี้อย่างยิ่ง!”
“น่าทึ่งมาก!”
สีหน้าของเจิ้งจิงในเวลานี้ตกตะลึง “เห็นชัดๆ เราทุกคนคิดว่าการแสดงของหลานหลิงอ๋องจะได้รับผลกระทบเนื่องจากปัญหาด้านเสียงของเขา แต่ฉันมองเห็นหลานหลิงอ๋องผู้ไม่ยอมจำนนต่ออุปสรรค!”
“เก่งมาก!”
อิ่นตงยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย
หยางจงหมิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ก่อนหน้านี้ผมเคยบอก ว่าผมจะไม่ให้คะแนนเห็นใจเพียงเพราะเสียงของคุณ ดังนั้นประเดี๋ยวตอนที่ผมให้คะแนนคุณ จะหมายความว่าผมชอบเพลงนี้ของคุณ นี่เป็นเพลงเชิงพาณิชย์ซึ่งเรียกได้ว่าคุณภาพโดดเด่นและประสบความสำเร็จมาก ทั้งเนื้อร้อง ทำนอง และเสียงร้องเข้ากันได้อย่างลงตัว!”
คำวิจารณ์เชิงบวก!
มีแต่คำวิจารณ์เชิงบวก!
แน่นอนว่าคณะกรรมการทั้งสี่ก็ชื่นชมการแสดงของปลาหัวโตเช่นกัน เพียงแต่เห็นได้ชัดว่าผลงานในเวทีนี้ของปลาหัวโตเป็นรองหลานหลิงอ๋อง ดังนั้นเมื่อประกาศผลคะแนน เธอจึงพ่ายแพ้ไปอย่างไม่ต้องสงสัย
“เยี่ยมมาก!”
แม้ว่าจะแพ้ แต่ปลาหัวโตกลับไม่ได้เสียใจ เธอมีท่าทีสบายใจ เพราะการก้าวเข้าสู่รอบสิบสองคนสุดท้ายคือขีดจำกัดของเธอแล้ว เธอรู้ว่าคงเป็นเรื่องยากที่ตนเองจะหาโอกาสพลิกสถานการณ์กลับมาในการท้าชิงต่อจากนี้ นอกเสียจากว่าจะแข่งกับหลานหลิงอ๋องต่อไป…
แต่เธอไม่ต้องการทำเช่นนั้น
เพียงแค่ยอมรับความพ่ายแพ้เท่านั้นเอง
เมื่อกลับไปยังห้องรับรองของตน หลินเยวียนผ่อนลมหายใจ ถงถงรีบยกน้ำชาเข้ามาให้ ทั้งยังช่วยตบหลังเขาเบาๆ “เวทีนี้ของอาจารย์หลานหลิงยอดเยี่ยมไปเลยค่ะ เสียงแหบของคุณเจ๋งสุดๆ!”
หลินเยวียนไม่ได้พูดอะไร
โชคดีที่เขาเตรียมเพลงล่วงหน้าไว้มากพอ ไม่อย่างนั้นในเวทีนี้คงหนักหน่วงมาก
การแข่งขันต่อจากนั้นดุเดือดมาก
หุ่นยนต์แพ้เทพีแห่งการล้างแค้น หมาป่าเดียวดายแพ้หงส์ขาว ส่วนนางเงือกแพ้ดอกเดซี เอล์ฟเอาชนะปลายักษ์ และมหาราชาชนะปลาปักเป้า
ในนั้น
นางเงือกทำผลงานได้อย่างยอดเยี่ยมที่สุด คะแนนโหวตของเธอเกือบเทียบเท่าดอกเดซี ดอกเดซีคนนี้เป็นผู้เข้าแข่งขันระดับราชินีเพลงจากทีมที่สอง ถึงแม้จะเป็นราชินีเพลงซึ่งฝีมือค่อนข้างอ่อน แต่นางเงือกสามารถทำคะแนนขึ้นเบียดเข้าใกล้เช่นนั้นได้นับว่าไม่ได้มาเล่นๆ!
แน่นอน
ศึกระหว่างราชาราชินีเพลงอย่างหุ่นยนต์และเทพีแห่งการล้างแค้น รวมไปถึงหมาป่าเดียวดายและหงส์ขาวก็ตื่นตาตื่นใจเช่นกัน ตื่นตาตื่นใจถึงระดับที่เกินต้านทาน สอดคล้องกับกฎการแข่งขันในรอบนี้อย่างสมบูรณ์แบบ
……
จากกฎของการแข่งขัน นักร้องที่ชนะจะต้องยอมรับคำท้าจากผู้แพ้ ฉะนั้นเมื่อการแข่งขันรอบแรกจบลง ทุกคนจึงไปรวมตัวกันบนเวที ผู้ชนะและผู้แพ้ถูกแบ่งที่นั่งเป็นสองฝั่ง
ทันใดนั้นเอง
สายตาของทุกคนต่างไปรวมกันที่หลานหลิงอ๋อง ถึงแม้หลานหลิงอ๋องจะชนะในรอบแรก แต่เสียงของเขามีปัญหาจริงๆ และดูไลน์อัปผู้ชนะสิ
มหาราชา!
เอล์ฟ!
ดอกเดซี!
หงส์ขาว!
เทพีแห่งการล้างแค้น!
ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน หลานหลิงอ๋องคือนักร้องที่ท้าชิงง่ายที่สุด ชั่วขณะนั้นแววตาของบรรดาผู้เข้าแข่งขันต่างซับซ้อนขึ้นมา ในกลุ่มผู้แพ้มีราชาเพลงอีกสองคนได้แก่หมาป่าเดียวดายและหุ่นยนต์
“จบเห่แล้ว!”
“หลานหลิงอ๋อง!”
“ทีนี้นักร้องทุกคนที่แพ้จะต้องอยากเลือกหลานหลิงอ๋องแน่ๆ เพลงแรกของหลานหลิงอ๋องเล่นแง่เกินไป จนเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเกิดปาฏิหาริย์ขึ้นเหมือนในรอบแรก!”
“…”
ผู้ชมต่างถกเถียงกัน
พิธีกรอันหงเอ่ยอย่างยิ้มแย้ม “นักร้องทุกท่านเชิญเลือกคู่ต่อสู้ของตัวเอง ผมขอเน้นย้ำอีกครั้งนะครับว่าผู้ท้าชิงไม่สามารถเลือกนักร้องคนเดียวกัน การต่อสู้แบบตะลุมบอนไม่ยุติธรรมอย่างเห็นได้ชัด เราจะให้ผู้แพ้ซึ่งได้คะแนนสูงกว่าเลือกก่อน เริ่มจากอาจารย์หมาป่าเดียวดายของพวกเราครับ!”
“มหาราชา”
ทันที่ที่หมาป่าเดียวดายพูดออกไป
ทั้งห้องส่งล้วนตกตะลึง
หมาป่าเดียวดายไม่ได้เลือกหลานหลิงอ๋องที่แลดูอ่อนแอที่สุด แต่กลับเลือกมหาราชาซึ่งเห็นได้ชัดว่าฝีมือแข็งแกร่งที่สุด…
เจ๋งเป้ง!
อันหงเองก็ประหลาดใจมากเช่นกัน
เขาเอ่ยอย่างยิ้มแย้ม “เป็นตัวเลือกที่เหนือความคาดหมายจริงๆ ครับ คู่ต่อสู้ในเวทีต่อไปของอาจารย์มหาราชาคืออาจารย์หมาป่าเดียวดายครับ!”
“ดอกเดซี”
นางเงือกเอ่ย
ไม่เลือกหลานหลิงอ๋อง แต่กลับเลือกดอกเดซีซึ่งทำเธอพ่ายแพ้ไปในเวทีแรกอย่างน่าเสียดาย นักร้องหญิงก็เจ๋งเป้งไม่แพ้กัน มาถึงก็มุ่งตรงไปหาราชินีเพลงเลย!
ทั้งห้องส่งส่งเสียงเชียร์!
อันหงยิ้มกว้างยิ่งกว่าเดิม “เห็นทีอาจารย์นางเงือกยังไม่ยอมจำนนในความพ่ายแพ้ต่ออาจารย์ดอกเดซีสินะครับ งั้นต่อไปนั้กร้องท่านที่สามจะเลือกอย่างไรดีครับ”
“เทพีแห่งการล้างแค้น”
หุ่นยนต์ชำเลืองมองหลานหลิงอ๋อง กัดฟันพูดออกไป เขาคือสมาชิกของทีมที่หนึ่ง และเขาไม่อยากทำให้หลานหลิงอ๋องลำบากใจ
“เอล์ฟก็แล้วกัน”
ปลาปักเป้าก็เหลือบมองหลานหลิงอ๋องเช่นกัน หลังจากนั้น จึงเอ่ยอย่างยิ้มแย้ม “ฉันรู้ว่าฉันไม่มีหวังมากนัก แต่อาจารย์หลานหลิงอ๋องยังไปต่อได้”
“…”
เมื่อปลาหัวโตตัดสินใจเลือกหงส์ขาว ปลายักษ์จึงหันมองซ้ายขวาด้วยความสับสน
ไม่เหลือใครแล้ว
เหลือแค่เขากับหลานหลิงอ๋องแล้ว
เมื่อเผชิญกับผลลัพธ์นี้ ผู้ชมและชาวเน็ตล้วนตกตะลึง
“บ้าไปแล้ว!”
“ไม่มีใครเลือกหลานหลิงอ๋อง?”
“เห็นชัดๆ ว่านี่คือจังหวะที่ต้องเลือกหลานหลิงอ๋องแล้ว!”
“จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่าแก๊งปลาที่จริงแล้วก็สามัคคีกัน”
“จริง ไม่มีใครเลือกท้าชิงกับหลานหลิงอ๋อง”
“หุ่นยนต์ก็เหมือนกัน เขารู้อยู่เต็มอกว่าเลือกหลานหลิงอ๋องแล้วมีโอกาสมากที่สุด แต่กลับ…”
“ปลายักษ์ก็ไม่มีโอกาสเลือกแล้ว ไม่งั้นผมว่าเขาเองก็คงไม่เลือกหลานหลิงอ๋อง”
“…”
สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเหนือความคาดหมายของใครหลายคน!
ไม่มีใครรู้ว่าแก๊งปลาเปล่านี้คิดอะไรอยู่!
ส่วนเหตุผลที่แท้จริง…
บางทีอาจต้องรอให้พวกเขาถอดหน้ากากจึงจะกระจ่าง
…………………………………………………
บนเวที
อันหงเอ่ยอย่างจนใจ “ทุกคนคงจะสังเกตเห็นแล้วนะครับ ร่างกายของอาจารย์หลานหลิงอ๋องไม่ได้อยู่ในสภาพเต็มร้อย แต่นี่คือการแข่งขัน เราหวังว่านักร้องทุกคนจะพยายามอย่างเต็มที่ และไม่สนใจปัญหาอื่น ต่อจากนี้ขอเสียงปรบมือให้กับนักร้องท่านแรกซึ่งจะขึ้นเวทีในวันนี้ อาจารย์ปลาหัวโตครับ!”
เสียงปรบมือในห้องส่งดังขึ้น
ปลาหัวโตเดินขึ้นเวที สูดลมหายใจเข้าลึก จากนั้นจึงหยิบไมโครโฟนขึ้นมา
“ฉันรู้สึกเสียใจมากกับสภาพร่างกายของหลานหลิงอ๋อง แต่ฉันจะยังคงแสดงความสามารถอย่างเต็มที่ ฉันทั้งเคารพผู้ชม และเคารพอาจารย์หลานหลิงอ๋องเช่นกัน!”
คณะกรรมการตัดสินพยักหน้า
ในฐานะคู่แข่ง จงทุ่มเทอย่างเต็มที่ โดยไม่จำเป็นต้องคำนึงถึงเรื่องอื่น ถึงอย่างไรการแข่งขันก็ไม่ใช่เรื่องของคนเพียงคนเดียว
ไม่นาน
การแสดงก็เริ่มต้นขึ้น
ปลาหัวโตขับร้องเพลงบัลลาด
เธอคล้ายกับเกิดมาเพื่อเพลงพ็อป เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นหนึ่งในผู้เข้าแข่งขันเพียงไม่กี่คนที่ไม่ถนัดเสียงสูง แต่สามารถผ่านเข้ารอบสิบสองคนสุดท้ายได้
……
ในพื้นที่รอคอย
หลินเยวียนฟังคู่ต่อสู้ร้องเพลงอย่างเงียบเชียบ มุมปากใต้หน้ากากยกขึ้นเล็กน้อย
ซย่าฝานสินะ
ในเวทีที่ผ่านมา หลินเยวียนฟังไม่ออกเลย
แต่ในเวทีที่ปลาหัวโตต้องการแสดงความแข็งแกร่งออกมา จะต้องงัดเอกลักษณ์ในเสียงของตนออกมา นี่ไม่ใช่เวลามาห่วงหน้าพะวงหลังเพื่อปกปิดตัวตนอีกต่อไป
การเข้ารอบ!
คือสิ่งที่สำคัญที่สุด!
หลินเยวียนเชื่อว่าต่อให้ซย่าฝานรู้ว่าตนคือหลินเยวียน ก็จะไม่ยอมออมมือ นี่คือวิถีแห่งการอยู่ร่วมกันของพวกเขา
ในความจริงแล้ว
ซย่าฝานไม่ได้ออมมือจริงๆ
เธอทำผลงานในการแข่งขันเวทีนี้ได้อย่างยอดเยี่ยม!
เพลงพ็อปอาจถูกบางคนวิพากษ์วิจารณ์ว่าไม่มีความหมายหรือเป็นเพลงเชิงพาณิชย์มากเกินไป แต่ต้องยอมรับ ว่าที่เพลงพ็อปคือเพลงพ็อป ก็เพราะสาธารณชนชอบฟัง!
โลกมนุษย์
มีความรู้สึก มีความรัก
ปุถุชนล้วนเป็นเช่นนั้น
ผู้คนมากมายร้องเพลงเกี่ยวกับเรื่องราวระหว่างคู่รัก แม้แต่ผลงานคลาสสิกชิ้นเอกของโลกอย่าง ‘เจน แอร์[1]’ ก็เป็นเช่นนั้น ไม่ว่าอย่างไร พันปีร้อยปีผ่านไปผลงานซึ่งเกี่ยวข้องกับความรักก็ไม่มีวันเลือนหายไปจากตลาด
……
หลินเยวียนเดาออกแล้ว
ผู้ชมหลายคนก็เดาออกเช่นเดียวกัน
“เสียงคุ้นมากเลย…”
“ซย่าฝานไง!”
“ใช่แล้ว เสียงของซย่าฝาน!”
“ซย่าฝานร้องเพลงพ็อปเก่งมาก!”
“เสียงของซย่าฝานเหมาะกับเพลงประเภทนี้มาก!”
“ปลาหัวโตต้องเป็นซย่าฝานแน่ๆ เวทีนี้ปิดไม่ได้อีกต่อไป!”
“ยิ่งใกล้รอบชิงยิ่งปิดไม่ได้”
“…”
เมื่อซย่าฝานร้องจบ เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่วทั้งห้องส่ง
เพลงนี้เป็นเพลงภาษาจีนกลางทั่วไป และยังเป็นเพลงพ็อปทั่วไป ไม่ได้มีเสียงสูง ไม่ได้มีทักษะในการร้องที่ซับซ้อน แม้แต่คนทั่วไปก็สามารถร้องเพลงนี้ในคาราโอเกะได้
มาตรฐานไม่สูง
เป็นเพียงการร้องเพลงเกี่ยวกับเรื่องราวความรักของคู่รักทั่วไป ทว่าบทเพลงซึ่งบรรยายเรื่องราวความรัก ในเวลานี้กลับสร้างความซาบซึ้งให้กับผู้ชมจนทุกคนต่างปรบมือให้โดยไม่ลังเล
ใครบอกว่าร้องเพลงต้องอวดเทคนิค?
ใครบอกว่าบนเวทีต้องร้องเสียงสูง?
เพลงพ็อปเป็นของสาธารณชน เสียงของปลาหัวโตก็เป็นของสาธารณชน เสียงของเธอสร้างความประทับใจอันสมบูรณ์แบบที่สุดของเพลงนี้ให้กับผู้คนนับไม่ถ้วน และความเก่งกาจของปลาหัวโตอยู่ที่ เธอขับร้องเพลงพ็อปซึ่งทุกคนฟังกันไม่รู้กี่ครั้งกี่หน ให้ออกมามีกลิ่นอายที่คนทั่วไปไม่อาจทำได้
……
ถงถงยิ้มขื่น “เพราะมากเลย”
หลานหลิงอ๋องพยักหน้า
ซย่าฝานร้องเพลงนี้บนเวที เหมือนนอนรอคะแนน
ถูกต้อง
นอนรอคะแนน
จุดเด่นของเพลงประเภทนี้คืออาจไม่ได้คะแนนสูงเป็นพิเศษ แต่ตราบใดที่แสดงฝีมือออกมาได้อย่างสมบูรณ์แบบ สุดท้ายแล้วคะแนนที่ได้จะไม่น้อยอย่างแน่นอน
ก็เพลงกระแสนิยมไงล่ะ
หลินเยวียนลอบใช้ยาที่ได้มาจากระบบจนหมด ยานี้ไม่ได้ช่วยฟื้นฟูเสียงของหลินเยวียนได้ทันที แต่อย่างน้อยก็สามารถป้องกันไม่ให้เขาไอขณะร้องเพลงได้
……
ช่วงแสดงความคิดเห็นอยู่ด้านหลัง เพราะการดวลหนึ่งต่อหนึ่งเช่นนี้ จำเป็นต้องให้นักร้องทั้งสองคนร้องต่อกัน เพราะฉะนั้นพิธีกรจึงเอ่ยชื่อ ‘หลานหลิงอ๋อง’ หลังจากที่ปลาหัวโตเพิ่งร้องเพลงจบ
“ไปแล้วนะ”
หลินเยวียนเอ่ย จากนั้นจึงเดินขึ้นเวที
ทั้งห้องส่งเงียบลง
ในตำแหน่งคณะกรรมการตัดสิน
จู่ๆ หยางจงหมิงก็กล่าวขึ้นมา “ผมจะไม่ให้คะแนนเห็นใจเพียงเพราะคุณเสียงแหบ เวทีนี้ให้คะแนนตามผลงานของนักร้อง”
“ไม่มีปัญหา”
นี่คือสิ่งที่หลินเยวียนอยากเห็น
หน้าจอ
เมื่อหลานหลิงอ๋องขึ้นเวที คอมเมนต์ก็เริ่มหลั่งไหลมาไม่หยุด
‘จะร้องจริงเหรอ?’
‘ถอนตัวเลยดีกว่า’
‘เสียงแบบนี้ยังแข่งได้อีก?’
‘เสียงแหบเกิ๊น’
‘รู้สึกว่าเสียงแหบกว่าเวทีที่แล้ว’
‘…’
ทุกคนจินตนาการไม่ออก ว่าในสถานการณ์เช่นนี้ หลานหลิงอ๋องจะร้องเพลงอะไร
ในขณะนั้นเอง
แสงไฟพลันมืดลง
ข้อมูลเพลงปรากฏบนหน้าจอ
ชื่อเพลง: เขาคงรักเธอมาก[2]
เซี่ยนอวี๋
ทำนอง:เซี่ยนอวี๋
ขับร้อง: หลานหลิงอ๋อง
หลานหลิงอ๋องถือไมโครโฟน ค่อยๆ เปล่งเสียง
“หลบในรถคันเดิม
กับขวดไวน์ในมือ
อยากมอบให้เธอ
เซอร์ไพรส์ในวันเกิด…”
หลินเยวียนเปล่งเสียงออกไป ตอนนี้ผู้ชมหลายคนอึ้งไป ราวกับถูกโจมตีขึ้นมากะทันหัน
คณะกรรมการตัดสินทั้งสี่ต่างมองหน้ากัน
เสียงนี้…
เห็นชัดๆ ว่าแหบพร่า!
แต่ว่า…
เสียงแหบพร่านี้ เมื่อร้องออกมาแล้วกลับมีเสน่ห์เกินกว่าจะบรรยายได้ ราวกับเพลงนี้ควรใช้เสียงแหบพร่าเช่นนี้มาขับร้อง
“เธอเดินใกล้เข้ามา
เสียงสองคนพูดจา
จะทำยังไงหนา
ตกใจอยู่ตรงนี้…”
ยังคงเป็นเสียงแหบพร่า แต่ให้ความรู้สึกที่ไม่อาจพรรณนาได้ ทว่าดังขึ้นจากก้นบึ้งในหัวใจของผู้ชมอย่างแผ่วเบา ผู้ชมราวกับเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ในรถ มองไปยังหญิงสาวผู้เป็นที่รักปรากฏตัวพร้อมกับผู้ชายอีกคนหนึ่งต่อหน้าต่อตาอย่างสิ้นหวัง ในมือของเขายังคงถือของขวัญเซอร์ไพรส์วันเกิดซึ่งตั้งใจมอบให้กับอีกฝ่าย…
ตามมาด้วยเสียงเปียโนเศร้าๆ
หลินเยวียนก้มหน้าลงเล็กน้อย
“ฉันควรอยู่ใต้ท้องรถ
ไม่ควรไปอยู่ในรถ
มองดูความรักอันแสนหวาน
ก็ดีเหมือนกัน
ได้โปรดจงมอบความกล้าหาญ
ถึงเวลาที่ฉันยอมแพ้สักที…”
พรึบๆ!
สีหน้าของผู้ชมเปลี่ยนไปทันที!
สองคำสุดท้ายของหลานหลิงอ๋อง แหบพร่าราวกับกำลังจะทรุดกายลงบนพื้นอยู่รอมร่อ ในสถานการณ์ซึ่งถ่ายทอดผ่านบทเพลง ความเจ็บปวดนี้กลับทำให้ผู้คนรู้สึกเช่นเดียวกัน ปราศจากเสียงสูงเหมือนกัน แต่ทุกคนกลับสัมผัสถึงอารมณ์อันล้นปรี่
เขาคงรักเธอมาก
คงรักเธอมากกว่าฉัน
เป็นเวลาเพียงชั่วพริบตาที่เราเลิกรา
เขาคงรักเธอมาก
เอาใจเธอมากกว่าฉัน
ไม่เหมือนฉันเอาแต่ใจคอยดึงดัน
ให้เธอเหนื่อยใจ…”
เมื่อร้องถึงตรงนี้ ดวงตาของผู้ชมพลันเบิกกว้าง ถึงขั้นที่มีคนอ้าปากค้างอย่างเซ่อซ่า ดนตรีอันไพเราะดังก้องในโสตประสาท กอปรกับเสียงนี้ นำพาความเจ็บปวดและจนใจจากการเลิกรา!
เขาร้องเพลงได้!
เขาร้องเพลงได้จริงๆ!
เห็นชัดๆ ว่าเสียงแหบแห้งแทบแย่ แต่กลับทำให้เสียงนี้สะเทือนอารมณ์ได้อย่างถึงที่สุด!
“พระเจ้าช่วย!”
“นี่มันเสียงอะไรกัน!”
“เสียงแหบขนาดนี้ยังร้องให้เพราะได้”
“เขาทำได้ยังไง!”
“ครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าเสียงแหบแห้งก็เพิ่มเสน่ห์ให้กับเพลงได้มากขนาดนี้ เพลงนี้สุดยอดไปเลย!”
“มีเสน่ห์มาก!”
“ทั้งที่ไม่ได้กินเหล้า แต่รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเมา เสียงนี้เป็นเสียงแหบที่ดีที่สุดเท่าที่เคยฟังมา!”
“…”
ถูกต้อง
เพลงนี้คือ ‘เขาคงรักเธอมาก’ ผลงานชิ้นโบแดงของของอาตู้
เอ่ยถึงเสียงแหบ
อาตู้คือชื่อที่ใครๆ ก็พูดถึง
และในเวทีนี้ หลินเยวียนนึกถึงเพลงนี้ขึ้นมาได้ก็เพราะเสียงที่แหบพร่า!
กล่าวให้ชัดคือ…
คงเป็นเรื่องยากสำหรับหลินเยวียน ที่จะร้องเพลงนี้ให้จบยามที่เสียงของเขาปกติ แต่เนื่องจากเสียงของเขาแหบห้าว เขาจึงสามารถร้องเพลงนี้ออกมาได้อย่างมีประสิทธิภาพสูงสุด!
……
ด้านหลังเวที
นักร้องทุกคนต่างประหลาดใจ
หงส์ขาวเอ่ยอย่างตกตะลึง “เสียงนี้สุดยอดมาก!”
หุ่นยนต์ตบหน้าขาฉาด “ถ้าเสียงไม่แหบร้องไม่ได้!”
ปลาปักเป้าพึมพำ “มีเพลงที่ใช้เสียงแบบนี้ด้วย!”
นางเงือกกัดริมฝีปาก “เพลงนี้กับเสียงของเขาในตอนนี้เกิดมาคู่กัน…”
เกิดมาคู่กัน!
ทุกคนคิดว่า หลานหลิงอ๋องเสียงแหบแล้ว ผลงานของเขาจะแย่ลง ใครจะไปคิดว่าเขาจะหยิบเพลงเช่นนี้ออกมาหลังจากที่เสียงของเขาแหบ!
ตะลึง!
ตะลึงสุดๆ!
ปลาหัวโตร้องเพลงพ็อปซึ่งบรรยายเกี่ยวกับความรัก มีเอกลักษณ์ของตนเองสูง ส่วนเพลงพ็อปซึ่งบรรยายเรื่องราวความรักที่หลานหลิงอ๋องร้อง ไม่ได้เรียกว่ามีเอกลักษณ์แล้ว แต่ต้องเรียกว่า
ยืนหนึ่งในวงการเพลง!
………………………………………………..
[1] เจน แอร์ (Jane Eyre) นวนิยายรักคลาสสิกชื่อดังเรื่องหนึ่งของโลก โดยชาร์ล็อต บรอนที นักเขียนชาวอังกฤษ
[2] เขาคงรักเธอมาก ขับร้องโดยอาตู้ (A-Do)
วันรุ่งขึ้น
กู้ตงขับรถไปรับหลินเยวียนเพื่อไปส่งยังศูนย์ดนตรีกลาง
หลินเยวียนนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนเบาะด้านหลัง
บนอินเทอร์เน็ตมีการถกเถียงมากมายเกี่ยวกับการแข่งขันในวันนี้
‘การแข่งขันจะเริ่มขึ้นแล้ว!’
‘การแข่งขันรอบท้าทาย!’
‘เวทีรอบวันนี้โหดแน่ๆ ทั้งหมดเป็นราชาราชินีเพลงกับแก๊งปลา!’
‘หมู่ปลารับมือเวทีนี้ไม่ไหวแน่’
‘ก็ไม่แน่นะ บางทีอาจมีปลาที่จัดการกับราชาราชินีเพลงก็ได้’
‘จะว่าไป หลานหลิงอ๋องนับว่าเป็นแก๊งปลาไหม?’
‘จากรูปลักษณ์แล้ว หลานหลิงอ๋องไม่ใช่แก๊งปลา แต่จากคุณสมบัติแล้ว หลานหลิงอ๋องก็เป็นปลาตัวหนึ่ง เพราะเพลงใหม่ทั้งหมดของหลานหลิงอ๋องทั้งหมดในการแข่งขัน เซี่ยนอวี๋เป็นคนเขียนให้!’
‘อู้ว’
‘ฮ่าๆๆๆ วัตสันคุณเจอจุดบอดแล้ว!’
‘…’
เมื่ออ่านถึงตรงนี้
จู่ๆ หลินเยวียนก็จามออกมา
กู้ตงซึ่งกำลังขับรถเอ่ยว่า “ตัวแทนหลินหนาวเหรอคะ เดี๋ยวฉันปิดหน้าต่างให้”
“หนาวนิดหน่อย”
หลินเยวียนตอบไปตามสัญชาตญาณ
แต่ถึงกระนั้น เมื่อเสียงของหลินเยวียนดังขึ้น ทั้งเขาและกู้ตงต่างชะงักไปพร้อมกัน
เสียงแหบแห้ง!
เสียงของหลินเยวียนแหบแห้งสุดๆ!
กู้ตงรู้สึกร้อนรน รีบปิดหน้าต่างทันที “ตัวแทนหลินเป็นอะไรคะ”
“แค่ก”
หลินเยวียนกระแอมเพื่อให้คอโล่ง จากนั้นจึงพบว่าคอรู้สึกไม่สบายเอาซะเอย เขาจึงดื่มน้ำ และขณะกลืนน้ำลงไปนั้นก็รู้สึกเจ็บเล็กน้อย
“คงไม่ได้เป็นหวัดใช่ไหมคะ?”
“เหมือนจะเป็นครับ”
เสียงของเขายังคงแหบพร่า
หลินเยวียนอดนึกถึงเรื่องน้ำอุ่นเมื่อคืนไม่ได้ ขณะนั้นก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมาเล็กน้อย
เมื่อคืนฝืนล้างตัวด้วยน้ำเย็น ตอนนั้นไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ ใครจะไปคิดว่าวันนี้จะเป็นหวัดซะได้!
เป็นหวัดยังไม่เท่าไหร่
ด้วยสภาพร่างกายของหลินเยวียนในปัจจุบันนี้ เป็นไข้หวัดเล็กน้อยไม่ได้ส่งผลกระทบต่อร่างกายของเขา
แต่ปัญหาที่เสียงนี่สิเรื่องใหญ่
วันนี้เขาต้องร้องเพลง!
กู้ตงเริ่มตื่นตระหนก “งั้นต้องไปซื้อยาแก้หวัดให้คุณแล้ว…ยาแก้หวัดไม่มีประโยชน์ เสียงของคุณคงไม่หายดีในเวลาแค่ประเดี๋ยวเดียว การแข่งขันวันนี้ทำยังไงดีคะ”
“ใจเย็นๆ ครับ”
หลินเยวียนเอ่ยปลอบ ก่อนจะเอ่ยเรียกระบบในใจ “ไหนนายบอกว่าร่างกายแข็งแรงไง”
ระบบปรากฏขึ้นพร้อมกับเสียงดังติ๊งต่อง
“ก่อนหน้านี้เคยเตือนโฮสต์ไปแล้ว ว่าอาการจำพวกไข้หวัดไม่ได้ครอบคลุมอยู่ในการรับประกันของระบบ”
หลินเยวียนจนใจ
ระบบเคยเตือนเขาแล้วจริงๆ
ครั้งนี้ตนประมาทเกินไป
ต่อให้ความสามารถในการร้องเพลงจะดีแค่ไหน ก็ไม่อาจทนต่อความระคายคอได้
นอกจากนั้น ร่างกายของเขาก็แข็งแรงมากแล้ว แข็งแรงจนหลินเยวียนไม่รู้สึกวิงเวียนหลังจากตื่นนอน
ถ้ารู้แต่แรก เมื่อคืนเขาล้างตัวให้หนานจี๋ก่อนดีกว่า
เขายังคงเยือกเย็น “มีวิธีแก้ไขเรื่องนี้ไหม”
ใช้เสียงแบบนี้ร้องเพลง การแสดงของเขาต้องได้รับผลกระทบอย่างแน่นอน ถ้าตกรอบด้วยเหตุผลนี้ก็ออกจะเกินไปหน่อย
ระบบเอ่ย
“ในร้านค้าของระบบมียารักษาคอให้คงที่ แต่ไม่สามารถช่วยให้โฮสต์ฟื้นตัวได้ ทำได้เพียงแก้อาการไม่สบายของโฮสต์เท่านั้น”
“ยาชา?”
“จะเข้าใจแบบนั้นก็ได้ ทำได้เพียงแก้ปัญหาอาการไม่สบายคอของโฮสต์ แต่เสียงแหบนั้นไม่สามารถรักษาได้”
“เท่าไหร่”
“หนึ่งหมื่นหยวน”
“ถูกขนาดนั้น?”
ในใจพูดประโยคนี้จบ จู่ๆ หลินเยวียนก็รู้สึกผิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
แต่เขาไม่มีเวลาใส่ใจเรื่องเหล่านี้มากนัก ทำได้เพียงจ่ายเงินซื้อยาขนานนี้กับระบบ เข้าไปข้างในแล้วค่อยลองใช้
“ฉันจะไปซื้อยาแก้เจ็บคอให้ค่ะ”
กู้ตงจอดรถในลานจอดรถของศูนย์ดนตรี ก่อนหันไปมองหลินเยวียน
“ไม่ต้องครับ”
หลินเยวียนดื่มน้ำอีกครั้ง “ฝืนหน่อยก็ได้แล้ว”
“ไม่ได้นะคะ!”
กู้ตงตื่นตระหนกยิ่งกว่าเดิม “เสียงแหบถึงขนาดนี้ เราไม่แข่งแล้วดีไหมคะ ถึงยังไงนักประพันธ์เพลงอย่างคุณก็ไม่ต้องหากินด้วยการแข่งนี้…”
“จะต้องมีวิธีครับ”
หลินเยวียนฝืนอาการระคายคอ “ผมขึ้นไปก่อนนะ”
“คุณไม่เป็นไรจริงๆ ใช่ไหม?”
“ไม่เป็นไร”
หลินเยวียนขึ้นไปชั้นบน
จะไม่เป็นไรได้ยังไง
เป็นหวัดจนเสียงแหบเสียงแห้ง ดื่มน้ำยังเจ็บคอ นับประสาอะไรกับการร้องเพลง แม้แต่เนื้อเสียงก็พลอยได้รับผลกระทบไปด้วย
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ จึงมีหลายเพลงที่หลินเยวียนไม่สามารถร้องได้อย่างเต็มศักยภาพ
ตัวอย่างเช่นเพลงไม่เคยจากไป
เพลงประเภทนี้ต้องใช้เสียงที่พุ่ง ทว่าด้วยเสียงแหบแห้งเช่นนี้ หลินเยวียนจึงร้องเสียงพุ่งไม่ออก
ไม่มีวิธีอื่น
ตอนนี้ทำได้เพียงใช้ยาจากระบบมาบรรเทาอาการเจ็บคอ เพียงแต่การเลือกเพลง วันนี้ตนต้องพิจารณาอย่างรอบคอบ…
เดินออกจากลิฟต์
ถงถงเดินมาต้อนรับ ด้านข้างมีช่างกล้องตามมา “อาจารย์หลานหลิงอ๋อง เรื่องกฎได้แจ้งกับคุณไปแล้ว ก่อนการแข่งขันยังต้องการซ้อมอีกไหมคะ?”
“ไม่จำเป็น”
หลินเยวียนเอ่ยตอบ
หลายวันมานี้เขาซ้อมทุกอย่างที่ควรซ้อมแล้ว สามารถขึ้นเวทีได้เลย
อย่างไรก็ตาม
ทันทีที่หลินเยวียนอ้าปากพูด ถงถงก็ชะงักไปทันที
เธอเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ “เสียงของอาจารย์หลานหลิงอ๋อง…แหบนิดหน่อยหรือเปล่าคะ?”
เพราะหลินเยวียนพูดเพียงสองคำ เธอจึงไม่มั่นใจว่าตนฟังผิดไปหรือเปล่า
“เป็นหวัด…นิดหน่อย…แค่ก…”
หลินเยวียนไออย่างต่อเนื่อง
ร่างกายของเขาไม่มีอะไรผิดปกติ
เขาร่างกายอ่อนแอตั้งแต่เด็ก ทุกครั้งที่ป่วยมักอาการหนัก
ตอนนี้ทั้งที่เป็นหวัดอยู่แท้ๆ แต่นอกจากเจ็บคอแล้ว คล้ายว่าเขาจะไม่มีอาการอื่นเลย
“แบบนี้คุณเรียกว่าเป็นหวัดนิดหน่อย?”
ถงถงหน้าเปลี่ยนสี เสียงแหบเสียขนาดนี้จะร้องเพลงได้อย่างไร
“ฉันจะตามคนมาให้น้ำเกลือคุณนะคะ!”
“ไม่ต้องหรอก”
หลินเยวียนชำเลืองมองกล้อง “ถ้ายังคุยกันอยู่จะไม่ทันเวลา”
ช่างกล้องกำลังดำเนินการถ่ายทำ
การถ่ายทอดสดใกล้จะเริ่มต้นขึ้น
ถงถงกัดฟัน “ฉันจะไปปรึกษาผู้กำกับสักหน่อย ให้คุณขึ้นเวทีเป็นคนสุดท้าย”
หลินเยวียนโบกมือ “ปฏิบัติตามกฎการแข่งขันเถอะ”
“แต่ว่า…”
“อาจารย์หลานหลิงอ๋อง”
ปลาปักเป้าซึ่งอยู่ด้านข้างเพิ่งมาถึง เมื่อเห็นหลานหลิงอ๋องจึงรุดมากล่าวทักทาย จากนั้นเธอคล้ายกับกลัวว่าเสียงของตนจะตื่นเต้นเกินไป หลังจากนั้นจึงกดเสียงท้ายซึ่งดังอย่างห้ามไม่อยู่ให้เบาลง
หลินเยวียนตอบ “สวัสดี”
“เสียงของคุณ…” ปลาปักเป้าประสาทสัมผัสต่อเสียงไวมาก
ถงถงเอ่ยอย่างจนใจ “อาจารย์หลานหลิงอ๋องเป็นหวัดค่ะ ฉันเองก็ไม่รู้ว่ารอบนี้จะทำยังไงดี ต้องส่งผลกระทบกับการร้องเพลงแน่เลย”
ปลาปักเป้าร้อนรน “ฉีดยา!”
“ไม่ได้นะ!”
หลินเยวียนสะดุ้งโหยง
เขาไม่กลัวอะไรนอกจากการฉีดยา เมื่อเห็นเข็มฉีดยาแล้วมีปมในใจ “ก่อนออกมาฉีดยาไปแล้ว”
พูดจบ
หลินเยวียนรีบปรี่เข้าไปในห้องรับรองราวกับกำลังวิ่งหนี
ปรากฏว่าผ่านไปไม่นาน ปลาปักเป้าถึงกับพาหุ่นยนต์ หงส์ขาว และนางเงือกมาพร้อมกัน
ทั้งหมดล้วนมาจากทีมที่หนึ่ง
เห็นได้ชัดว่าพวกเขารู้ข่าวว่าหลานหลิงอ๋องเป็นหวัดและเสียงแหบ
“จะร้องได้ไหม”
หงส์ขาวเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
หลินเยวียนตอบ “พอไหว”
หุ่นยนต์ไม่ได้ทำท่าทางตลกขบขันอีก “อย่าฝืนนะ”
ปลาปักเป้าเอ่ยอย่างจนใจ “คุณฉีดยามาแล้วจริงๆ ใช่ไหม”
“ฉีดมาแล้ว”
หลินเยวียนเอ่ย อันที่จริงนี่ไม่ใช่ปัญหาเรื่องการฉีดหรือกินยา ร่างกายของตนไม่มีปัญหา
ที่มีปัญหาคือเสียง
ไม่มียาที่ทำให้เสียงฟื้นตัวได้ทันทีหรอก
“การแข่งขันของวันนี้เดิมทีก็หนักอยู่แล้ว”
นางเงือกเอ่ยเสียงเบา ก่อนจะหันไปมองหน้าจอโทรทัศน์บนฝาผนัง “การถ่ายทอดสดเริ่มแล้ว”
……
ใช่
การถ่ายทอดสดเริ่มแล้ว
บนเวที อันหงเริ่มพูด ยังคงมีผู้ชม 700 คน กรรมการ 50 คน และกรรมการตัดสินระดับพ่อเพลงสี่คนจากรอบที่แล้ว
ทั้งห้องส่งส่งเสียงเชียร์!
บนหน้าจอ ผู้ชมต่างกระหน่ำคอมเมนต์กันเข้ามานับไม่ถ้วน
‘มาแล้วๆ!’
‘รอบนี้ต้องปังกว่ารอบทีมแน่!’
‘ปลาทอด…’
‘ความสามารถของแก๊งปลานับว่าเสียเปรียบในบรรดาผู้ท้าชิงสิบสองคน’
‘ราชาราชินีเพลงจากทั้งสี่ทีมเข้าสิบสองคนสุดท้ายทั้งหมด’
‘มหาราชาไร้เทียมทาน!’
‘เชียร์หมาป่าเดียวดาย!’
‘หงส์ขาวนัมเบอร์วัน!’
‘หลานหลิงอ๋องสู้ๆ!’
‘รอบนี้นั่งรอดูหลานหลิงอ๋องตุ้บ!’
‘…’
อันหงเริ่มกล่าวแนะนำกฎการแข่งขัน
ขณะเดียวกัน ต่อหน้าผู้ชมจำนวนนับไม่ถ้วน จอใหญ่ก็เริ่มจับสลากเพื่อตัดสินลำดับการประลองรอบแรกของวันนี้
ปลาหัวโต vs หลานหลิงอ๋อง
หุ่นยนต์ vs เทพีแห่งการล้างแค้น
มหาราชา vs ปลาปักเป้า
หงส์ขาว vs หมาป่าเดียวดาย
นางเงือก vs ดอกเดซี
เอล์ฟ vs นางเงือก
“หลานหลิงอ๋องขึ้นเวทีคู่แรกเลย!”
“หุ่นยนต์มือไม่ค่อยขึ้นแฮะ จับได้คู่ต่อสู้เป็นราชินีเพลงอีกแล้ว!”
“หงส์ขาวกับหมาป่าเดียวดายให้ความรู้สึกเหมือนแข่งรอบชิงกันล่วงหน้า หมาป่าเดียวดายเป็นผู้เข้าแข่งขันที่แข็งแกร่ง เป็นหนึ่งในว่าที่แชมป์!”
“อยากให้หลานหลิงอ๋องจับได้ราชาราชินีเพลง”
“อยากเห็นหลานหลิงอ๋องตกรอบก็บอกมาตามตรง”
“ก่อนหน้านี้หลานหลิงอ๋องก็เจอกับราชาเพลงมาแล้ว คนเขาก็ยังอยู่บนเวทีไม่ใช่หรือไง”
“ปลาหัวโตน่าจะสู้หลานหลิงอ๋องไม่ได้”
“…”
แม้ว่าแฟนคลับของนักร้องหลายคนจะไม่พอใจหลานหลิงอ๋อง แต่ต้องยอมรับว่าความสามารถที่หลานหลิงอ๋องแสดงออกมานั้นแข็งแกร่งกว่าปลาหัวโต
ในขณะนั้นเอง
รายการเริ่มฉายเนื้อหาซึ่งบันทึกไว้ก่อนหน้านี้ รวมไปถึงส่วนที่หลานหลิงอ๋องเป็นหวัดด้วย
เพียงชั่วพริบตาเดียว!
คอมเมนต์ก็คึกคักขึ้นมา
‘ไม่มั้ง?’
‘หลานหลิงอ๋องเสียงแหบแล้ว!’
‘งั้นก็หมายความว่า เสียงที่สามของเขาใช้ไม่ได้แล้ว?’
‘งั้นเขาจะแข่งยังไง’
‘ฮ่าๆๆๆ หลานหลิงอ๋องจมน้ำแล้ว’
‘แนะนำให้หลานหลิงอ๋องไปซ้อมเพลงเหน็บหนาวอีกสักรอบ ตอนถอดหน้ากากอาจได้ใช้’
‘หลานหลิงอ๋องเป็นหวัดได้ไงล่ะเนี่ย เสียงแบบนี้ฟังแล้วไม่โอเคเลย’
‘…’
ขณะเดียวกัน
ผู้ชมด้านล่างเวทีเห็นสถานการณ์ด้านหลังเวทีผ่านหน้าจอใหญ่ ทั้งห้องส่งก็พลันตกอยู่ในความโกลาหล
“หลานหลิงอ๋องเสียงพังแล้ว!”
“เป็นหวัด เสียงก็แหบง่าย”
“บ้าน่า ประเด็นคือหลานหลิงอ๋องแข่งเป็นคู่แรก!”
“หลานหลิงอ๋องคนนี้มาเหนือความคาดหมายตลอด แม้แต่ป่วยยังเหนือความคาดหมาย!”
“จะร้องยังไงล่ะทีนี้!”
“…”
คณะกรรมการประเมินต่างมองหน้ากัน
ทางคณะกรรมการตัดสิน อิ่นตงขมวดคิ้ว “แย่แล้ว”
เจิ้งจิงส่ายหน้า “ถ้าแพ้เพราะเรื่องนี้ก็ออกจะน่าเสียดายไปหน่อย ฉันคิดว่าเขาสู้กับราชาราชินีเพลงอีกได้”
เยี่ยจือชิวยิ้มขื่น “สถานการณ์แบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรก”
หยางจงหมิงไม่ได้พูดอะไร
เหตุการณ์เช่นนี้ในการแข่งขันร้องเพลงไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรก และเรื่องทำนองนี้ส่งผลต่อการแสดงของนักร้อง
แต่ในฐานะคณะกรรมการตัดสิน ต้องรักษาความเป็นกลาง ไม่สามารถแสดงความเห็นอกเห็นใจแก่นักร้องเนื่องจากเหตุผลส่วนตัวได้
พ่อหนุ่ม…
ยังไหวอยู่ไหม
หยางจงหมิงหรี่ตาลงเล็กน้อย
ในเวลานั้น
ผู้ชมมีอารมณ์แตกต่างกันไป
แต่ไม่ว่าจะรู้สึกสะใจ หรือแอบเสียดาย หรือเพียงแค่อยากรับชมความสนุก ทว่าความคิดที่ทุกคนมีต่อหลานหลิงอ๋องล้วนเหมือนกันคือ
จะไปแข่งได้อย่างไร?
………………………………………………….
เมื่อมหาราชาเอาชนะคู่แข่งด้วยคะแนนโหวตอันท่วมท้น ครอบครัวของหลินเยวียนก็กำลังดูรายการอยู่เช่นกัน
“มหาราชาแข็งแกร่งมาก!”
หลินเซวียนพูดขึ้นอย่างอดไม่ได้
หลินเหยาซึ่งอยู่ด้านข้างพยักหน้า
คว้าอันดับหนึ่งตลอดสี่สัปดาห์ในการแข่งขันรอบจัดอันดับ ในการแข่งขันรอบทีมก็ข่มคู่แข่งเสียจมดินด้วยสถิติคะแนนโหวตสูงสุด สมกับชื่อมหาราชาของเขา
ยิ่งใหญ่เกรียงไกรสุดๆ
“สุดยอดมาก”
แม่ซึ่งเป็นครูสอนดนตรีปลดเกษียณกล่าวอย่างจริงจัง “ดูจากการแข่งขันตอนนี้ มีแค่หงส์ขาวกับหมาป่าเดียวดายที่จะมีความหวังจะเอาชนะมหาราชาได้ แต่ต่อให้เป็นสองคนนี้ก็ยังเป็นรองมหาราชาเล็กน้อย มหาราชาคนนี้เหมือนหุ่นยนต์สำหรับร้องเพลง…”
“หลานหลิงอ๋องของบ้านเราก็เก่งมากนะคะ!”
หลินเซวียนตอบกลับอย่างห้ามไม่อยู่
ตอนนี้เธอชอบหลานหลิงอ๋องจริงๆ ระยะนี้เปิดเพลงไม่เคยจากไปวนซ้ำหลายรอบ
หลินเหยาเอ่ยแย้งพี่สาวคนโต “หลานหลิงอ๋องไม่ใช่ของบ้านเราสักหน่อย”
หลินเยวียน “…”
หลานหลิงอ๋องเป็นของบ้านพวกเธอจริงๆ
หนานจี๋เห่าสองครั้ง ราวกับต้องการพูดอะไร
หลินเยวียนสีหน้าเปลี่ยน รีบส่งกระดูกเข้าปากหนานจี๋ในทันที
เงียบเร็ว!
หมาตัวนี้รู้มากเกินไปแล้ว!
ในขณะนั้นเอง
พี่สาวตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง “ดูเร็วๆ ปลาตะพัดทองถอดหน้ากากแล้ว!”
หลินเยวียนมองหน้าจอโทรทัศน์ตามสัญชาตญาณ
ปลาตะพัดทองถอดหน้ากากแล้ว และตัวตนของเขาก็เป็นดังเช่นที่ชาวเน็ตคาดเดา
เฉินจื้ออวี่!
หลินเซวียนตื่นเต้น “เป็นลูกคนรองตลอดกาลรุ่นแรกจริงด้วย!”
หลินเหยาบอก “ปลาตัวอื่นเหมือนจะได้เข้ารอบ เฉินจื้ออวี่เป็นปลาตัวแรกที่ถอดหน้ากาก”
แม่เอ่ยว่า “เฉินจื้ออวี่โชคไม่ดี เจอกับหมาป่าเดียวดาย นั่นราชาเพลงเชียวนะ”
“…”
หลินเยวียนไม่พูด
เมื่อกินข้าวเสร็จ เขาขึ้นไปชั้นบนล็อกอินเข้าปู้ลั่ว
บนโลกออนไลน์ล้วนถกเถียงกันเกี่ยวกับราชาหน้ากากนักร้อง มีหลายหัวข้อสนทนาที่หลินเยวียนอ่านอย่างสนุกสนาน
ตัวอย่างเช่น หัวข้อสนทนาว่าทุกคนเดาว่านักร้องคนนั้นคนนี้เป็นใคร…
แน่นอน
สิ่งที่ขาดไม่ได้คือการหยิบยกนักร้องซึ่งผ่านเข้ารอบมาเปรียบเทียบความสามารถกัน
ตอนนี้เหลือนักร้องทั้งหมดสิบสองคน
หลินเยวียนลองประเมินคร่าวๆ คิดว่าสำหรับโลกภายนอกแล้ว ฝีมือของตนน่าจะอยู่ที่ประมาณอันดับที่หก
ใกล้เคียงกับที่คิดไว้
การตัดสินของผู้ชมขึ้นอยู่กับผลงานในการแข่งขันเป็นหลัก
หลังจากหลินเยวียนได้รับทักษะการร้องเพลงเพิ่มเติมจากระบบ เนื่องจากระดับความยากของผลงานที่เลือกไม่นับว่าสูงนัก ดังนั้นจึงไม่ได้ระเบิดฝีมือออกมาอย่างเต็มที่
การคาดคะเนว่าได้อันดับที่หกนี้เพิ่งเพิ่มสูงขึ้นมาไม่นาน
เพราะหลินเยวียนร้องเพลงซึ่งทดสอบทักษะการร้องในการแข่งขันรอบทีมอย่างเพลงไม่เคยหายใ…
เพราะร้องเพลงไม่เคยจากไป และเอาชนะนักรบเอ๋อลั่วอีซึ่งมีแนวโน้มได้เปรียบกว่า
นอกจากนั้น
สำหรับเรื่องการถอดหน้ากากของเฉินจื้ออวี่ บนโลกออนไลน์ก็มีการถกเถียงกัน
‘ในที่สุดก็มีปลาลอยเท้งเต้งขึ้นมาแล้ว!’
‘เป็นเฉินจื้ออวี่จริงด้วย!’
‘ฮ่าๆๆ ลูกคนรองตลอดกาลรุ่นแรก!’
‘เขาปลดเกษียณไปแล้ว ตอนนี้เป็นยุคสมัยของราชาเพลงเฟ่ยหยาง!’
‘ไม่มีอะไรน่าสงสัยนี่ เฉินจื้ออวี่เลือกเป็นปลาตะพัดทองก็แทบชัดเจนอยู่แล้ว!’
‘งั้นหมายความว่าปลาตัวอื่นเราก็อาจเดาถูกเหมือนกัน’
‘ฮ่าๆๆ เอาเป็นว่าในรอบหน้า นอกจากเฉินจื้ออวี่แล้ว คงได้เห็นหน้าค่าตาปลาตัวอื่นๆ!’
‘โลกใต้ท้องทะเล!’
‘…’
จู่ๆ หลินเยวียนก็นึกสงสัย
ว่าในรอบหน้าตนอาจต้องแข่งกับปลาสักตัวหนึ่ง
เพราะในการแข่งขันนี้มีปลาเยอะแยะไปหมด!
ผู้เข้าแข่งขันสิบสองคน!
เป็นปลาไปแล้วสี่คน!
มีโอกาสหนึ่งในสามที่จะจับได้คู่แข่งเป็นปลา!
อ่า
หลินเยวียนตบหัวตนเอง
คุณครูวิชาคณิตศาสตร์คงโกรธน่าดู
ถ้าไม่นับตนเอง ควรเป็นสี่ในสิบเอ็ดมากกว่า
ช้อนขึ้นมาจากใต้ท้องทะเลโดยแท้
มิหนำซ้ำหลินเยวียนยังรู้สึกว่าถ้าตนช้อนได้ปลาขึ้นมาจริงๆ คงจะเป็นคนคุ้นเคยสักคนหนึ่ง เขาพอจะจับเสียงของคนเหล่านี้ได้
ในเวลานั้นโทรศัพท์มือถือของหลินเยวียนดังขึ้น
เป็นสายซึ่งถงซูเหวินโทรมา
“โทรมารบกวนอาจารย์เซี่ยนอวี๋อีกแล้ว คือทางนี้อยากแจ้งกับคุณเรื่องกฎของการแข่งขันรอบต่อไปน่ะครับ”
“กฎอะไรครับ”
“ในการแข่งขันรอบท้าชิงเราจะแบ่งนักร้องทั้งสิบสองคนออกเป็นสองกลุ่ม นักร้องหกท่านสุดท้ายที่แพ้จะสามารถท้าชิงนักร้องหกท่านที่ชนะได้ และถ้าท้าชิงสำเร็จก็จะได้อยู่บนเวที…”
“ครับ”
ถ้าคิดตามกฎนี้แล้ว การชนะในครั้งแรกจะไม่มีความหมายเลย จะต้องมีกฎเกณฑ์อื่นมาเสริมอย่างแน่นอน
แน่นอนว่าถงซูเหวินก็ขบคิดเรื่องนี้
“เพื่อให้ทุกคนเห็นความสำคัญของการแข่งขันในรอบที่หนึ่ง เราจะให้นักร้องที่ชนะในรอบที่หนึ่งมีคะแนนโหวตสะสมไปก่อนหนึ่งร้อยคะแนน ดังนั้นเมื่อไปแข่งขันกับผู้ท้าชิง ย่อมได้เปรียบเป็นธรรมดา”
“เข้าใจแล้วครับ”
กฎข้อนี้สมบูรณ์กว่าที่หลินเยวียนคิดไว้
และเขาก็เข้าใจเจตนาที่ทีมงานรายการวางแผนเช่นนี้ได้อย่างถ่องแท้
ไม่กลัวว่าการจับสลากจะเกิดอาถรรพ์ ส่งผลให้ราชาราชินีเพลงเจอกันล่วงหน้า จนทำให้ผู้เข้าแข่งขันซึ่งมีความสามารถเป็นรองเข้ารอบ?
ตอนนี้ไม่เป็นเช่นนั้นแล้ว
สมมุติว่าหลินเยวียนกับหงส์ขาวเผชิญหน้ากัน ต่อให้หลินเยวียนทำพลาดและพ่ายแพ้ในการแข่งขัน เขาจะสามารถเลือกท้าทายนักร้องคนใดคนหนึ่งในบรรดาผู้ชนะหกคนได้
นี่เป็นการรับประกันอย่างหนึ่ง
อีกฝ่ายมีหนึ่งร้อยคะแนนแล้วอย่างไร?
ถ้าฝีมือของตนแข็งแกร่งพอ ความแตกต่างหนึ่งร้อยคะแนนนั้นไม่ได้มากเลย สามารถพลิกขึ้นมาชนะได้อย่างง่ายดาย
แน่นอน
หนึ่งร้อยคะแนนนี้ยังมีความสำคัญอย่างมากสำหรับผู้เข้าแข่งขันซึ่งอยู่ในระดับเดียวกัน
เนื่องจากภายใต้สถานการณ์ที่ความสามารถใกล้เคียงกันนี้เอง คะแนนโหวตหนึ่งร้อยคะแนนจะชี้เป็นชี้ตายได้ทันที!
เพราะฉะนั้นเจตนาของทีมงานรายการจึงชัดเจน
พยายามให้นักร้องซึ่งมีฝีมือค่อนข้างแข็งแกร่งผ่านเข้าสู่รอบตัดเชือก
ถงซูเหวินหัวเราะ “คุณยอมรับได้ก็ดีแล้วครับ เรื่องนี้จำเป็นต้องสื่อสารกับผู้เข้าแข่งขันล่วงหน้า”
“ครับ”
หลินเยวียนวางสาย
หลายวันต่อจากนั้น หลินเยวียนไม่ได้ทำอย่างอื่นเลย
ฝึกซ้อมเพลงเพียงอย่างเดียว
ระบบมอบความสามารถในการร้องเพลงให้กับหลินเยวียน แต่ไม่ได้หมายความว่าหลินเยวียนจะละทิ้งความพยายามของตนเองได้ หากคิดจะควบคุมความสามารถในการร้องเพลงได้ทั้งหมด หรือแม้แต่ไปไกลกว่านั้น เขาจำเป็นต้องทุ่มเทและพากเพียรฝึกซ้อม
กระทั่งในคืนก่อนวันแข่งขันรอบท้าทาย หลินเยวียนยังคงฝึกซ้อมอยู่
ฝึกซ้อมจนถึงเวลาสามทุ่ม จึงหยุดลงอย่างมีสติ
เขาต้องอาบน้ำเข้านอน
พรุ่งนี้ต้องไปแข่งขันที่ศูนย์ดนตรีกลาง วันนี้จำเป็นต้องพักผ่อน เพื่อให้ร่างกายมีความพร้อมเต็มที่
ทันทีที่หลินเยวียนลุกขึ้น หนานจี๋วิ่งเข้ามาเปิดประตูห้องน้ำอย่างคล่องแคล่ว โดยปกติแล้วหมายความว่าหนานจี๋ต้องการอาบน้ำด้วย
ใช่แล้ว
เดี๋ยวนี้เจ้าหมาตัวนี้เปิดประตูเองได้
เมื่อคนในครอบครัวไม่มีเวลาพามันออกไปเดินเล่น หนานจี๋จะเปิดประตูออกไปวิ่งเล่นเอง
พาตัวเองออกไปเดิน
ถึงอย่างไรในละแวกใกล้เคียงก็มีพรรคพวกอยู่ เพียงแต่ระยะนี้เสี่ยวหวงไม่เล่นกับมันแล้ว
อย่างไรก็ตาม หลินเยวียนเริ่มล็อกประตูหลังจากค้นพบพฤติกรรมของหนานจี๋ จะให้หนานจี๋ออกไปโดยลำพังไม่ได้
ถึงหนานจี๋จะดูท่าทางเหมือนไม่กัดคนก็เถอะ แต่จำเป็นต้องสร้างความมั่นใจให้กับผู้คนที่ผ่านไปมา
เข้าไปในห้องน้ำ
หลินเยวียนเริ่มอาบน้ำ
เขาไม่เพียงอาบน้ำให้ตนเอง แต่ยังช่วยอาบให้หนานจี๋ ปรากฏว่าอาบไปได้ไม่เท่าไหร่ จู่ๆ หลินเยวียนก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ
เหมือนว่าอุณหภูมิของน้ำจะต่ำลง…
หลายคนคงเคยประสบกับสถานการณ์เช่นนี้ น้ำที่อาบเดิมทีเป็นน้ำร้อน แต่จู่ๆ น้ำร้อนก็หายไป
น่ากระอักกระอ่วนใจจริงๆ
เพราะในเวลานี้บนร่างกายของหลินเยวียนและหนานจี๋ถูกปกคลุมไปด้วยเจลอาบน้ำ เส้นผมเต็มไปด้วยฟองจากการถูแชมพู
หนานจี๋เริ่มร้อนรน
“ยังมีโอกาส…”
หลินเยวียนถือโอกาสที่น้ำยังไม่ได้เย็นเฉียบเสียทีเดียว รีบล้างตัวแข่งกับเวลา
ตัวเขาเอง
เมื่ออาบตนเองเสร็จ น้ำก็เย็นพอดี ทำอะไรไม่ได้จริงๆ มีน้ำเพียงพอสำหรับหนึ่ง ‘คน’ เท่านั้น
หลินเยวียนขบคิด
ถ้าหลังจากนี้หลินเยวียนใช้น้ำเย็นอาบให้หนานจี๋ หนานจี๋ต้องทนไม่ไหวแน่นอน ไม่สู้ช่วยเช็ดให้หนานจี๋ก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยอาบให้อีกรอบ
เมื่อคิดเช่นนี้
หลินเยวียนช่วยหนานจี๋เช็ดตัวไปพลางฮัมเพลงปลอบหนานจี๋
“ทุกสิ่งคือฟองสบู่[1]…”
หนานจี๋ราวกับหลุดลอยอยู่ในห้วงฝัน ปล่อยให้หลินเยวียนทำตามที่เขาต้องการ
น้องหมาจะไปมีเจตนาชั่วร้ายอะไรได้?
แม่ตะโกนจากชั้นล่าง
“เครื่องทำน้ำอุ่นเหมือนจะพัง หลิงเซวียน พรุ่งนี้โทรเรียกคนมาซ่อมหน่อย วันนี้ไม่ต้องอาบน้ำแล้ว!”
“ยังดีที่หนูยังไม่ได้อาบ” เหยาเหยาเอ่ยอย่างมีความสุข
“ถอดกางเกงแล้ว ทำไมแม่เพิ่งมาบอกล่ะคะ!” พี่สาวร้องออกมาอย่างปวดใจ
ฟู่ๆๆๆ
หลินเยวียนหยิบไดร์เป่าผมออกมาเป่าหนานจี๋ให้แห้ง พลางเป่าฟองสบู่ด้านหลังใบหูของหนานจี๋ ขณะเดียวกันก็ร้องเพลงต่อไป
“น่าจะรู้ว่าฟองสบู่ สลายเมื่อสัมผัส เหมือนกับหัวใจเจ็บช้ำ ทรมานไร้สุ้มเสียง…”
…………………………………………………….
[1] ทุกสิ่งคือฟองสบู่ มาจากเนื้อเพลง ‘ฟองสบู่ (Bubble)’ ของเติ้งจื่อฉี (G.E.M.)
วันต่อมา
ทันทีที่เขาลุกจากเตียงก็ได้ยินเสียงของพี่สาวดังมาจากห้องของน้องสาวซึ่งอยู่ใกล้กัน
“รีบโหวตให้หลานหลิงอ๋องเร็ว ถ้าเธอไม่โหวตฉันไม่โหวต เมื่อไหร่หลานหลิงอ๋องจะได้เฉิดฉาย ถ้าเธอโหวตฉันโหวต ไม่ช้าก็เร็วหลานหลิงอ๋องจะต้องเดบิวต์!”
“เข้าใจแล้ว!”
เหยาเหยาเอ่ยเสียงอ่อนด้วยความจนใจ
ไม่ทันไร
ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นหน้าห้องของหลินเยวียน
“เชิญ”
พี่สาวโผล่หน้าเข้ามา “ขอแนะนำหน่อย ดูการแข่งขันเมื่อวานจบไป พี่ก็กลายเป็นแฟนคลับของหลานหลิงอ๋อง นายรีบโหวตให้หลานหลิงอ๋องเร็ว ถ้านายไม่โหวตฉันไม่โหวต เมื่อไหร่หลานหลิงอ๋องจะได้…”
“โหวตอะไร”
“ทางรายการราชาหน้ากากนักร้องบอกให้ชาวเน็ตโหวตให้นักร้องไม่ใช่เหรอ แฟนคลับหลานหลิงอ๋องอย่างพวกเราคิดว่าหลานหลิงอ๋องคะแนนโหวตน้อยเกินไป เขาเอาชนะนักรบเอ๋อลั่วอีที่อยู่อันดับห้า เขาก็ควรได้ขึ้นเป็นอันดับห้าคนใหม่!”
หลินเยวียน “…”
ทีมงานรายการทำจัดกิจกรรมแบบนี้ด้วย?
“เข้าใจแล้ว”
หลินเยวียนเลียนแบบคำพูดของเหยาเหยา เสียงผู้หญิงจึงออกมา และเสียงอ่อนเหมือนกัน
พี่สาวชะงักไป คิดว่าตนฟังผิดไป ยืนงงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะออกไป
หลินเยวียนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดูการจัดอันดับ
ดูเหมือนจะมีแฟนคลับใหม่อย่างพี่สาวที่โหวตให้ตน
คะแนนนิยมของเขาในรายการราชาหน้ากากนักร้องขึ้นมาสู่อันดับที่แปด ก่อนหน้านี้คลับคล้ายคลับคลาว่าจะอยู่อันดับที่สิบ…
หลินเยวียนไม่ได้คิดมาก
เขาโหวตให้ตนเองหนึ่งคะแนน ตามกฎแล้ว ทุกคนมีโอกาสโหวตได้วันละครั้ง
อันดับด้านหน้าไม่มีการเปลี่ยนแปลง
หุ่นยนต์ขยับขึ้นมาหนึ่งอันดับ ขึ้นมาแทนที่นักรบในอันดับที่ห้า
นักรบถอดหน้ากาก และออกจากการจัดอันดับไปแล้ว
และบนพื้นที่แสดงความคิดเห็นด้านล่างการจัดอันดับ มีชาวเน็ตพูดคุยเกี่ยวกับการแข่งขัน
‘หลานหลิงอ๋องแข็งแกร่งมาก!’
‘ก่อนหน้านี้ทุกคนบอกว่าไพ่ตายของหลานหลิงอ๋องใช้หมดแล้ว นักร้องคนอื่นยังใช้ไพ่ตายไม่หมด แต่ตอนนี้ดูท่าหลานหลิงอ๋องเองก็ยังใช้ไพ่ตายไม่หมด เพลงไม่เคยจากไปสุดยอดมาก!’
‘ธรรมดา’
‘ผมว่าทุกคนก็อวยเพลงไม่เคยจากไปมากเกินไป การแสดงที่ยอดเยี่ยมที่สุดของเมื่อวานคือศึกระหว่างหุ่นยนต์กับเอล์ฟต่างหาก ถึงจะเป็นมหาสงครามเทพเซียนของจริง’
‘ประเด็นคือเอ๋อลั่วอีเลือกเพลงผิด’
‘ถ้าเอ๋อลั่วอีไม่แข่งเรื่องลมหายใจกับหลานหลิงอ๋อง หลานหลิงอ๋องจะไม่มีโอกาสเลย’
‘หลานหลิงอ๋องความคิดลึกล้ำมาก จงใจชักนำให้นักรบแข่งกับเขาในสิ่งที่เขาถนัดที่สุด ผลปรากฏว่าเอ๋อลั่วอีตกหลุมพรางจริงๆ ทำได้แค่บอกว่าหลานหลิงอ๋องรู้วิธีเล่นเกม’
‘ทำไมแฟนคลับของนักร้องเหล่านั้นยังไม่ยอมอีก’
‘การแสดงของหลานหลิงอ๋องเมื่อวานยังไม่พอให้พวกคุณเงียบกันอีกเหรอ’
‘พวกเรายอมรับว่าหลานหลิงอ๋องควบคุมลมหายใจได้ดีมาก แต่มีคนอวยเสียงสูงของเขานี่มันอะไรกัน นักร้องทีมที่หนึ่งพูดกันว่าเสียงสูงของหลานหลิงอ๋องไม่ได้สูงมาก เพียงแต่ลมหายใจยาวมากพอเท่านั้นเอง’
‘ขอร้องละ หลานหลิงอ๋องไม่เคยบอกว่าตัวเองร้องเสียงสูงเลย เห็นๆ อยู่ว่าคนเขาถ่อมตัว’
‘นั่นสิ หลานหลิงอ๋องก็บอกแล้วว่าไม่นับว่าสูง ผมว่านั่นหมายความว่าเขาร้องได้สูงกว่านี้อีก!’
‘การตีความของแฟนคลับของหลานหลิงอ๋องก็เกินไปป่าว เขาบอกว่าไม่นับว่าสูง เพราะเขารู้จักประเมินตนเอง รู้ว่าคนอื่นร้องได้สูงกว่า ไม่ได้แปลว่าเขายังร้องได้สูงกว่านี้อีก’
‘มาเอาอะไรเอ่ย เดี๋ยวเจอมหาราชาก็ตุ้บแล้ว!’
‘มหาราชาน่ากลัวจริงๆ อีกอย่างหลักการของการแข่งขันแบบทีมก็ชัดเจนแล้ว ใครเริ่มก่อนแพ้!’
‘…’
หลินเยวียนส่ายหน้า
ดูเหมือนว่าการแข่งขันในรอบนี้ยังไม่พอสำหรับคลายปมขัดแย้งซึ่งเกี่ยวข้องกับตน
เวทีเดียวไม่พอ ต้องหลายเวทีสักหน่อย
ส่วนที่ทุกคนต่างก็หยอกล้อกันว่าใครเริ่มก่อนแพ้เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทีมที่หนึ่งจัดการทีมที่สาม โดยพื้นฐานแล้วใครเริ่มขึ้นเวทีร้องเพลงก่อนจะแพ้ ช่างเป็นความลี้ลับอะไรปานนี้
หลินเยวียนกดไลก์แฟนคลับซึ่งช่วยพูดแทนเขาโดยไม่คิดมาก
แน่นอนว่าเขาเปิดบัญชีผู้ใช้เล็กๆ ไว้
ส่วนมหาราชาที่ทุกคนพูดถึง หลินเยวียนเองก็กดติดตาม
ถึงอย่างไรมหาราชาก็เป็นนักร้องซึ่งได้รับการยอมรับว่ามีแววเป็นแชมป์มากที่สุด
แม้แต่พ่อเพลงยังประเมินว่า
มหาราชาคือยอดพีระมิดของนักร้องทั้งหมด
หลินเยวียนเห็นด้วยกับคำกล่าวนี้
ผลงานในทุกสัปดาห์ของราชาเพลงล้วนน่าเกรงขาม อีกทั้งเขายังสามารถรับมือกับสไตล์เพลงได้หลากหลาย ในฐานะนักร้องนับว่ามีความสามารถรอบด้านมาก
……
อีกด้านหนึ่ง
ในห้องพักบริษัทแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่กำลังนั่งบนโซฟาดูการแข่งขันแบบทีมใน รายการราชาหน้ากากนักร้อง
“ถวายบังคมมหาราชา!”
ผู้จัดการยิ้มร่าเดินเข้ามา
ชายหนุ่มกดปิดรายการ “อยู่ในบริษัทอย่าเรียกซี้ซั้ว คนอื่นได้ยินเข้าจะถูกเปิดเผยล่วงหน้า”
“ด้านนอกไม่มีคน”
ผู้จัดการรินน้ำอัดลมให้ตนเอง ดื่มเข้าไปคำหนึ่งก่อนจะเอ่ยว่า “หลังจากนี้สามสี่วันจะถึงการแข่งขันของทีมที่สองกับทีมที่สี่”
“ชนะก็พอแล้ว”
น้ำเสียงของชายหนุ่มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ
ผู้จัดการหัวเราะ “ก็จริง คุณได้ที่หนึ่งมาสี่สัปดาห์รวด จะพลาดในการแข่งขันแบบทีมได้ยังไง รีบจบเกมเร็วๆ แล้วเข้าไปรอบชิงดีกว่า…เมื่อกี้คุณดูการแข่งขันของทีมที่หนึ่งกับทีมที่สาม?”
“อืม”
“คิดว่ายังไง”
“อ่อนหัด”
“ทั้งหมดเลย?”
ชายหนุ่มชะงัก สงวนวาจาเล็กน้อย “หุ่นยนต์กับเอล์ฟทำผลงานใช้ได้ หงส์ขาวยังบอกไม่ได้ แต่ผมจัดการได้ การแข่งขันรอบชิงควรจะเป็นหงส์ขาวกับผม”
“หลานหลิงอ๋องล่ะ?”
ผู้จัดการคล้ายกับกำลังหัวเราะ
บรรยากาศรอบตัวของชายหนุ่มพลันหนักอึ้งขึ้นมาในชั่วพริบตา “ผมดีใจมากที่เขายังไม่ตกรอบ!”
“ฮ่าๆๆๆๆ ถ้าหลานหลิงอ๋องรู้ตัวว่าเขาตกเป็นเป้าหมายของมหาราชาที่มีคะแนนนิยมสูงสุด บางทีในรอบหน้าเขาอาจจะอยากตกรอบเองก็ได้นะ”
ผู้จัดการมีความสุขเหลือเกิน
รู้ทั้งรู้ว่าหงส์ขาวนี่สิถึงจะเป็นศัตรูตัวฉกาจของมหาราชา แต่มหาราชากลับจริงจังกับหลานหลิงอ๋องมากกว่าใคร ถ้าโลกภายนอกล่วงรู้เรื่องนี้เข้า อาจกลายเป็นข่าวดังขึ้นมาอีกก็เป็นได้
แววตาของชายหนุ่มเฉียบคมและมุ่งมั่น
ผู้จัดการวางน้ำอัดลม เอ่ยว่า “จะว่าไปก็ควรขอบคุณหลานหลิงอ๋อง ถ้าเขาไม่ได้โจมตีพระเจ้าเฟ่ยของพวกเรา พระเจ้าเฟ่ยของพวกเราคงไม่มีทางขึ้นมาสังหารหมู่บนเวทีในฐานะมหาราชาหรอก”
พรึบ
ชายหนุ่มเปิดม่าน แสงสว่างส่องสะท้อนร่างของเขาในทันที
เฟ่ยหยาง!
ถูกต้อง
ผู้ซึ่งมีคะแนนนิยมเป็นอันดับหนึ่งในปัจจุบันนี้!
‘มหาราชา’ ผู้เข้าแข่งขันซึ่งโลกภายนอกต่างยอมรับว่าเป็นราชาหน้ากากนักร้องซีซันที่หนึ่ง
เฟ่ยหยางนั่นเอง!
ผู้จัดการกล่าว “จะว่าไป เทพีแห่งการล้างแค้นที่ถูกคุณข่มมาตลอดสี่สัปดาห์คงจะเป็นหยวนซี?”
“แปดเก้าสิบเปอร์เซ็นต์”
เฟ่ยหยางตอบโดยไม่ต้องคิด
ผู้จัดการพยักหน้า “งั้นทีมที่สี่ของคุณก็น่าสนใจแล้ว เป้าหมายของคุณกับหยวนซีคือหลานหลิงอ๋อง เพียงแต่ไม่รู้ว่าหยวนซีจะกำจัดหลานหลิงอ๋องไปล่วงหน้าไหม แล้วค่อยถอดหน้ากาก แล้วก็บอกว่าไม่แข่งแล้ว ถึงยังไงก็บรรลุเป้าหมายเรียบร้อย”
“หลานหลิงอ๋องเป็นของผม!”
เฟ่ยหยางโพล่งขึ้นโดยไม่ลังเล
ผู้จัดการอึ้งไป สีหน้าแลดูแปลกพิลึก
ในการแข่งขันแบบทีม นักรบก็พูดเช่นนี้
จากนั้น…
แน่นอน
มหาราชาไม่ใช่นักรบ
มหาราชาคือราชาเพลงเฟ่ยหยาง!
นักรบเอ๋อลั่วอีไม่สามารถเทียบกับเฟ่ยหยางได้ไม่ว่าจะในด้านใด
สิ่งที่เห็นได้ชัดเจนและง่ายดายก็คือ นักรบไม่มีฝีมือที่น่าเกรงขามเท่ามหาราชา ซึ่งเป็นพลังในการควบคุมเวทีที่น่าสะพรึงกลัวอย่างหนึ่ง
หลายวันให้หลัง
ศึกใหญ่ระหว่างทีมที่สองและสี่ก็เกิดขึ้น
มหาราชาเอาชนะคู่ต่อสู้ไปด้วยคะแนนโหวตแปดร้อยคะแนน สร้างสถิติผลต่างคะแนนมากที่สุดในการแข่งขันรอบทีม!
เพียงชั่วลัดนิ้วมือเดียว!
ทั้งโลกออนไลน์ต่างตกตะลึง!
ถึงขั้นมีชาวเน็ตบอกว่า
ราชาหน้ากากนักร้อง มหาราชาเป็นใหญ่ หากหงส์ขาวไม่ออกมา ใครก็ล้มเขาไม่ได้!
……………………………………………………
“คุณร้องเสียงสูงได้!”
หงส์ขาวเอ่ยขึ้นอย่างขำขันทันทีที่หลินเยวียนกลับไปยังหลังเวที ในการแข่งขันที่ผ่านมาหลินเยวียนไม่เคยใช้เสียงสูง
“ไม่นับว่าสูง”
หลินเยวียนขบคิดก่อนจะเอ่ยตอบ
หงส์ขาว “สูงใช้ได้”
ปลาปักเป้า “นับว่าสูงมาก”
นางเงือก “ถึงเสียงจะไม่นับว่าสูงมาก แต่ร้องได้ยาวขนาดนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะทำได้ วิธีการร้องของคุณเป็นเอกลักษณ์มาก ถ้ามีโอกาสขอคำแนะนำด้วยนะคะ”
“อื้ม”
ทีมที่หนึ่งสนทนากันอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อฉากนี้ปรากฏแก่สายตาของผู้ชมกลับกลายเป็นความจนใจ
“ไม่นับว่าสูง?”
“สูงใช้ได้?”
“บ้าไปแล้ว!”
“มืออาชีพก็โหดเกิน!”
“ถ้าเป็นฉัน บอกว่าเพลงไม่เคยจากไปไม่นับว่าสูงนี่ฉันคงเตะกระเด็นไปแล้ว แต่ทีมที่หนึ่งมีแต่นักร้องที่ถนัดร้องเสียงสูง แม้แต่เสียงสูงของปลาปักเป้าก็เกินจริงมาก”
“…”
เป็นฉากที่อลังการสุดๆ
การแข่งขันดำเนินต่อไป ความกระตือรือร้นที่ผู้ชมมีต่อรายการราชาหน้ากากนักร้องไม่ได้จบลงที่การแข่งขันระหว่างหลานหลิงอ๋องและนักรบ อารมณ์ของพวกเขามีแต่จะพลุ่งพล่านขึ้นเรื่อยๆ เพราะรอบนี้ชวนตื่นตาตื่นใจเหลือเกิน!
นักร้องต่างพยายามอย่างหนัก!
การประลองระหว่างหลานหลิงอ๋องและนักรบน่าตื่นตาตื่นใจก็จริง แต่ความคาดหวังของทุกคนล้วนเกิดขึ้นตั้งแต่นักรบประกาศสงครามกับหลานหลิงอ๋องก่อนหน้านี้ ความบาดหมางได้รับการแก้ไขแล้ว ทุกคนจึงเบนความสนใจไปยังการแข่งขันต่อจากนั้น
เวทีต่อๆ มายังคงยอดเยี่ยม
เพราะสองคนซึ่งขึ้นประลองต่อจากนั้นก็น่ากลัวไม่แพ้กัน คนหนึ่งคือหุ่นยนต์ซึ่งเป็นราชาเพลง และเอล์ฟซึ่งเป็นราชินีเพลง ทั้งสองคนคือบุคคลระดับแกนนำในทีมของตน!
หุ่นยนต์ร้องก่อน
ปรากฏว่าทันทีที่หุ่นยนต์เริ่มร้องเพลง เพียงประโยคแรกก็ทำให้ผู้ชมในห้องส่งตื่นตกใจ คณะกรรมการตัดสินมีสีหน้าประหลาดใจเช่นเดียวกัน เพราะนี่เป็นบทเพลงภาษาฉู่!
แตกต่างจากภาษาฉี…
ภาษาฉีซึ่งเป็นภาษาถิ่นของฉีโจวนั้นใกล้เคียงกับภาษากลาง ต่อให้ไม่ใช่ชาวฉีก็สามารถเรียนรู้ได้ เช่นเดียวกับนักร้องชาวฉินโจวอย่างซุนเย่าหั่วซึ่งร้องเพลงภาษาฉีได้ดี และปลาปักเป้าซึ่งขึ้นเวทีก่อนหน้านี้ก็สามารถร้องเพลงภาษาฉีได้ดีเช่นกัน
แต่ภาษาฉู่นั้นต่างออกไป!
ภาษาฉู่นั้นยากมาก นอกจากชาวฉู่ที่ฟังออก คนอื่นๆ จะฟังแล้วรู้สึกเหมือนพวกเขากำลังบ่นอะไรสักอย่าง อย่างไรก็ตาม ระดับความซาบซึ้งในดนตรีของบลูสตาร์ก็สูงมาก และไม่มีใครไม่พอใจเพียงเพราะฟังเพลงไม่ออก เนื่องจากดนตรีและทำนองเป็นสิ่งที่มาคู่กัน เนื้อเพลงแสดงออกถึงอารมณ์และแนวคิดทางศิลปะของผู้สร้างสรรค์ผลงาน ถ้าหากสิ่งเหล่านี้สามารถตีความออกมาได้ เพลงภาษาฉู่จะไม่มีทางถูกหักคะแนน มีแต่จะได้คะแนนเพิ่ม นับประสาอะไรกับเมื่อบนหน้าจอมีเนื้อเพลงและคำแปล!
ยิ่งไปกว่านั้น…
ผู้ชมในห้องส่งมีทั้งชาวฉิน ฉี ฉู่ และเยี่ยน ดังนั้นทันทีที่เสียงของหุ่นยนต์ดังขึ้น ผู้ชมซึ่งเป็นชาวฉู่ต่างก็ตื่นเต้นกันยกใหญ่ บางคนถึงขั้นลุกขึ้นยืนด้วยซ้ำ!
สุดยอดมาก!
ทุกคนชอบความรู้สึกเหนือความคาดหมายเช่นนี้ การออกเสียงภาษาฉู่ของหุ่นยนต์นั้นชัดเจนถูกต้อง เห็นได้ว่าหุ่นยนต์คือราชาเพลงจากฉู่โจว ในที่สุดเขาก็ได้ขับร้องบทเพลงในภาษาที่เขาคุ้นเคยที่สุด!
ด้านหลังเวที
หงส์ขาวตกตะลึง “เขาเป็นคนฉู่เหรอเนี่ย ดูเหมือนว่าทิศทางที่ฉันเดาไว้จะผิดพลาด น่าสนใจจริงๆ”
หลินเยวียนไม่พูด
มิน่าล่ะหุ่นยนต์ถึงมีพฤติกรรมคล้ายกับศิลปินตลก ชาวฉู่ชอบเล่นมุกเกินจริงอยู่บ้าง ส่วนภาษาฉู่ที่ทุกคนกำลังพูดถึงกันอยู่นั้น…
คือภาษาญี่ปุ่น
ทุกทวีปบนบลูสตาร์มีภาษาถิ่นของตนเอง ภาษาถิ่นของฉีโจวคล้ายกับภาษากวางตุ้งบนโลก และภาษาถิ่นฉู่โจวคล้ายกับภาษาญี่ปุ่นบนโลก ส่วนเยี่ยนโจวและฉินโจวใช้ภาษาจีนกลางเป็นหลัก ภาษาถิ่นไม่ได้สืบทอดมามากนัก จึงไม่มีการพัฒนาของดนตรีซึ่งใช้ภาษาถิ่นเยี่ยนโจวเป็นหลัก
ร้องจบเพลง!
ผู้ชมทั้งห้องส่งต่างส่งเสียงเชียร์!
ต่อจากนั้นเป็นการแสดงของเอล์ฟ ปรากฏว่าการแสดงของเอล์ฟไม่ได้เป็นรองเลย เธอไม่ได้ใช้ภาษาพิเศษอื่นใด ยังคงร้องเป็นภาษากลาง ทว่าสิ่งที่เหนือความคาดหมายของอีกฝ่ายคือ…
เสียง!
เอล์ฟนั้นเหมือนกับหลานหลิงอ๋อง มีเสียงที่แตกต่างกัน เธอเริ่มร้องเพลงช่วงแรกด้วยเสียงน่ารัก นี่เป็นเสียงที่ทุกคนคุ้นเคย ปรากฏว่าเมื่อถึงท่อนเวิร์สที่สอง เธอกลับเปลี่ยนไปใช้อีกเสียงหนึ่ง!
ไม่ได้น่ารัก!
แต่มาแบบนางพญา!
คำอธิบายในลักษณะนี้อาจแปลกอยู่บ้าง แต่เอล์ฟกลับสร้างความแตกต่างอย่างมาก ด้านหน้าร้องด้วยเสียงน่ารัก ด้านหลังกลายเป็นเสียงผู้หญิงทรงพลัง ราวกับเป็นความตรงกันข้ามของโลลิตาและนางพญา
“มีคุณอีกคนหนึ่งแล้ว”
นางเงือกมองไปยังหลินเยวียน
เอล์ฟไม่ได้มีเสียงชายหญิงเหมือนกับหลานหลิงอ๋อง แต่เสียงของเธอเปลี่ยนผ่านจากน่ารักเป็นเซ็กซี่ได้อย่างสมบูรณ์แบบ ไม่ใช่เสียงที่นักร้องทั่วไปสามารถทำได้ บวกกับทักษะการร้องที่แข็งแกร่งของเธอ ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นจึงมีความแตกต่างอย่างมาก!
สุดท้ายแล้ว…
หุ่นยนต์ก็พ่ายแพ้
ถ้าหากราชาเพลงประลองกับราชินีเพลง ใครจะแพ้ก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจ ในความจริงแล้วผลงานของหุ่นยนต์ได้ ขจัดข้อกังขาของใครหลายคน ว่าเขาไม่ใช่ราชาเพลง ในเวทีนี้ผลงานของหุ่นยนต์ไม่ได้เป็นรองคู่ต่อสู้ คณะกรรมการตัดสินแบ่งเป็นสองฝักสองฝ่าย สุดท้ายแล้วหุ่นยนต์แพ้ไปเพียงสี่คะแนน เรียกได้ว่าพลาดไปเพียงเส้นยาแดงผ่าแปดเท่านั้น
ทีมที่หนึ่ง
ไม่มีใครพูดอะไร
การแข่งขันก็โหดร้ายเช่นนี้
การประลองหลังจากนั้นยังคงน่าตื่นเต้น เมื่อถึงคราวหงส์ขาวขึ้นเวที เธอแทบคว้าชัยชนะมาได้โดยไม่เปลืองแรง สำแดงฝีมือของราชินีเพลงอย่างเต็มที่ ถึงขั้นที่แม้แต่คณะกรรมการตัดสินยังสะท้อนใจ บอกว่าหงส์ขาวยังแตะไม่ถึงขีดจำกัดของเธอเอง
ขณะเดียวกัน
นางเงือกยังแสดงความแข็งแกร่งและเอาชนะคู่ต่อสู้ของทีมที่สามได้ ส่งผลให้ผู้ชนะชุดแรกถือกำเนิดขึ้น ได้แก่หลานหลิงอ๋อง หงส์ขาว นางเงือก ปลาปักเป้า และเอล์ฟ
ยังเหลืออีกหนึ่งตำแหน่ง
นักร้องห้าคนซึ่งแพ้ในการแข่งขันเริ่มต่อสู้กันอย่างดุเดือด สิ่งที่น่าตื่นเต้นที่สุดคือการประลองระหว่างหุ่นยนต์กับนักรบ ในที่สุดหุ่นยนต์ก็เอาชนะนักรบไปได้ และคว้าโควตาเข้ารอบต่อไป เพียงแต่เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็น่าสนใจขึ้นมาแล้ว
ทีมที่หนึ่งเข้ารอบทั้งหมด!
ทีมที่สามเหลือเพียงเอล์ฟ!
เมื่อหุ่นยนต์กลับมายังพื้นที่รับรอง หงส์ขาวลุกขึ้นและเข้าไปสวมกอดเขาโดยไม่ทันตั้งตัว หลังจากนั้นหุ่นยนต์จึงหันไปหาหลานหลิงอ๋อง กล่าวด้วยภาษาฉู่ว่า “เวทีนี้ต้องขอบคุณคุณ นักรบแพ้ผมเพราะสภาพจิตใจได้รับผลกระทบ การแสดงจึงมีข้อบกพร่อง ไม่อย่างนั้นผมไม่มีทางคว้าโควตาคืนชีพได้หรอก”
“นานิ[1]?”
หลินเยวียนตอบ
ทุกคนต่างขำขัน หลานหลิงอ๋องคนนี้อยากปลอมตัวเป็นชาวฉู่ ถ้าเขาพูดประโยคที่ซับซ้อนกว่านี้ พวกเราคงเชื่ออยู่หรอก แต่ภาษาฉู่ระดับพื้นฐานเช่นนี้มีใครไม่รู้บ้าง โดยเฉพาะคำจำพวก ‘ยาเมะเตะ[2]’ อะไรเทือกนั้น
หลินเยวียน “…”
เขาไม่เข้าใจว่าทุกคนหัวเราะอะไรกัน
และด้านหลังเวทีของทีมที่สาม นักร้องจากทีมที่สามทยอยกันกล่าวลาเอล์ฟ เมื่อนักรบกำลังจะเดินไปยังเวทีเพื่อถอดหน้ากาก จู่ๆ เอล์ฟก็เอ่ยขึ้นว่า “ฉันจะแก้แค้นให้คุณเอง ทีมเรายังมีฉันอยู่”
นักรบชะงักฝีเท้า
เขาไม่ได้ตอบอะไร สุดท้ายแล้วจึงเดินไปถอดหน้ากากบนเวที และเมื่อทีมที่สามถอดหน้ากากครบทั้งหมด ในที่สุดทุกคนก็รู้ตัวตนของนักร้องเหล่านี้สักที
“นักร้องแถวหน้า!”
“นักร้องแถวหน้า!”
“นักร้องแถวหน้า!”
“ราชาเพลง!”
นักร้องสามคนแรกที่ถอดหน้ากากล้วนเป็นนักร้องแถวหน้า และนักรบซึ่งเป็นนักร้องคนที่สี่ซึ่งถอดหน้ากากคือราชาเพลงจากเยี่ยนโจวดังที่เขาเคยกล่าวไว้ แถมยังจัดว่าเป็นนักร้องชื่อดังอีกด้วย!
“เอ๋อลั่วอี!”
“เป็นเขาจริงด้วย!”
“แม่เจ้า หลานหลิงอ๋องกำจัดเอ๋อลั่วอี โหดอยู่นะ เอ๋อลั่วอีเป็นราชาเพลงจากเยี่ยนโจว เพียงแต่สองปีมานี้ปล่อยเพลงน้อยมากก็เท่านั้นเอง แถมเสียงของเขาก็เปลี่ยนไป ฟังไม่ออกเลย!”
“นักรบคือเขาเองเหรอ!?”
“โอ้ว ตอนไม่ถอดหน้ากากยังพอว่า แฟนคลับของนักรบไม่นับว่ามาก แต่แฟนคลับของเอ๋อลั่วอีนี่สิ ตอนนี้แฟนคลับของเอ๋อลั่วอีคงเกลียดหลานหลิงอ๋องเข้ากระดูกดำไปแล้ว หลานหลิงอ๋องล่วงเกินคนเพิ่มอีกกลุ่มหนึ่งแล้ว!”
“ปล่อยจอยแล้วเรื่องนี้”
“เขาแทบจะตั้งตัวเป็นศัตรูกับคนทั้งโลกแล้ว”
“ตั้งตัวเป็นศัตรูกับคนทั้งโลกอะไรล่ะ คุณอ่านนิยายแฟนตาซีมากเกินไปแล้ว ฉันกลับชอบหลานหลิงอ๋องมาก อีกทั้งต้องยอมรับว่าเวทีวันนี้ของหลานหลิงอ๋องเทพมาก มีแค่หุ่นยนต์กับเอล์ฟเท่านั้นที่เทียบได้!”
“…”
การแข่งขันแบบทีมสิ้นสุดลง
หลังจากนี้เป็นศึกระหว่างทีมที่สองและทีมที่สี่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับหลินเยวียนเป็นการชั่วคราว ทว่าผลกระทบที่ตามมาของศึกครั้งนี้ยังคงหมักบ่มต่อไปตามเวลา…
…………………………………………………
[1] นานิ ในภาษาญี่ปุ่นแปลว่า ‘อะไร’
[2] ยาเมะเตะ ในภาษาญี่ปุ่นมีความหมายในทำนองว่า ‘อย่านะ’ ‘หยุดเถอะ’
ทุกคนต่างตกตะลึง!
กล้องหลายสิบตัวของทีมงานรายการจับไปยังใบหน้าอันตกตะลึงของผู้ชมนับไม่ถ้วน ภาพแล้วภาพเล่าเรียงกัน สร้างความตกใจให้แก่ผู้ชมหน้าจอเป็นอย่างมาก!
ต่อให้บทเพลงจะจบลงแล้ว…
ความตกตะลึงนี้ยังคงไม่น้อยลงไป หนำซ้ำกลับยิ่งชวนให้ประทับใจมากขึ้นเมื่อหวนนึกถึง!
ทันใดนั้น!
ก็มีคนส่งเสียงตะโกนขึ้นมา เสียงปรบมือดังขึ้นจากด้านล่างเวที ตั้งแต่ผู้ชมเจ็ดร้อยคนไปจนถึงคณะกรรมการประเมินห้าสิบคน ล้วนปรบมือให้กับการแสดงในครั้งนี้อย่างกึกก้อง!
“เพลงนี้…”
“ไร้เทียมทาน…”
“ก่อนหน้านี้มีคนบอกว่าทักษะการร้องเพลงของหลานหลิงอ๋องไม่ดีไม่ใช่เหรอ แบบนี้บ้านคุณเรียกว่าไม่ดี?”
“ไม่เคยหายใจ!”
“นี่ไม่ใช่คำถามว่าหายใจหรือไม่หายใจแล้ว แต่เขาเชื่อมต่อช่วงไคลแม็กซ์ที่ยาวนานเข้าด้วยกัน รินไหลไปเรื่อยๆ เหมือนกระแสน้ำที่ไม่มีเขื่อนกั้น ฟังจนจบแล้วสมองแทบว่างเปล่า!”
“บ้าไปแล้ว!”
“หลานหลิงอ๋องแทบบดขยี้การแสดงของนักรบตั้งแต่เรื่องเสียงร้อง การหายใจ ไปจนถึงรูปแบบ ทุกๆ จุดที่นักรบโต้กลับจะได้รับการแก้ไขอย่างสมบูรณ์แบบโดยหลานหลิงอ๋อง แถมยังทำออกมาได้ดีกว่าด้วย!”
“…”
ท่ามกลางเสียงปรบมือดังกึกก้อง
ผู้ชมนับไม่ถ้วนต่างถกเถียงกัน
พิธีกรอันหงเดินไปยังเวที น้ำเสียงของเขาแปลกไปเล็กน้อย “ขอขอบคุณอาจารย์หลานหลิงอ๋องที่จัดเทศกาลดนตรีให้กับพวกเรานะครับ ผมเห็นทุกคนตื่นเต้นกันมาก นอกจากนั้นจากสถิติชั่วคราวจากหลังบ้าน ในไลฟ์เมื่อครู่นี้มีคอมเมนต์จากชาวเน็ตหนาแน่นที่สุดนับตั้งแต่มีการถ่ายทอดสดในวันนี้ครับ…”
ทั้งในห้องส่งและโลกภายนอก!
ปฏิกิริยาตอบสนองเหมือนกัน!
พิธีกรมองไปยังเจิ้งจิง เจิ้งจิงหอบหายใจอยู่หลายครั้งก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยความหวั่นเกรง “คนร้องไม่มีปัญหา แต่คนฟังเกือบขาดใจ ที่จริงฉันไม่ประหลาดใจที่เซี่ยนอวี๋เขียนเพลงแบบนี้ออกมาได้ ตั้งแต่ทำนองไปจนถึงรูปแบบเพลงอยู่ในขอบเขตความสามารถของทุกคน แต่ฉันประหลาดใจที่หลานหลิงอ๋องสามารถรับมือกับเพลงที่ระดับความยากสูงแบบนี้ได้”
“ระดับความยากสูงจริงๆ!”
เยี่ยจือชิวซึ่งอยู่ด้านข้างเอ่ยตัดบทเจิ้งจิง สีหน้าแฝงความตกตะลึง “เพลงนี้ต้องใช้การจัดการลมหายใจระดับสูงมาก ไม่ได้หมายถึงหลานหลิงอ๋องมีความจุปอดมากแค่ไหน แต่หมายถึงเขาใช้และควบคุมความจุปอดได้โดยที่ไม่สูญเปล่าเลย นี่คือการหายใจระดับตำราเรียนแล้ว ถ้าพูดถึงการขับร้องเพลงนี้ หลานหลิงอ๋องก็อยู่ในระดับราชาเพลง!”
“ไม่ใช่แค่นั้น!”
อิ่นตงซึ่งเป็นอัมพาตใบหน้าเอ่ยขึ้น “ไม่ได้ยินเสียงหายใจไม่พอ ขณะเดียวกันเขาสามารถลากเสียงสูงและยาวได้นานมาก ผมเชื่อว่าผู้ชมที่ฟังเพลงคงรู้สึกจะหมดลม แต่เขายังทำเสียงให้ดังและสูงขึ้นได้อีก…”
ผู้ชมพยักหน้ารัว!
ก็ใช่น่ะสิ!
ว่ากันว่าลั่นกลองรบครั้งแรกฮึกเหิม ครั้งที่สองเสียขวัญ ครั้งที่สามสูญสิ้นกำลังใจ ทุกคนลำพังแค่ฟังก็รู้สึกสูญสิ้นกำลังใจแล้ว แต่เขากลับยังร้องเสียงดังขึ้นแถมเพิ่มคีย์ของเขาต่อไป ยกระดับให้มโนคติทางศิลปะยิ่งสูงขึ้นด้วย
น่ากลัวเกินไปแล้ว!
หลินเยวียนนิ่งเงียบ
การหายใจเป็นศาสตร์หนึ่งในการร้องเพลง แต่หลินจื้อเซวี่ยนค้นพบวิธีการร้องเพลงแบบค็อกเทลเนื่องจากโรคจมูกอักเสบของเขา วิธีขับร้องเช่นนี้ทำให้เขาสามารถขับร้องเพลงทั้งหมดในเวอร์ชันแสดงสดได้โดยที่ได้ยินเสียงลมหายใจเพียงน้อยนิด และเพลงไม่เคยจากไปเวอร์ชันแสดงสดนี้นับว่าเป็นหนึ่งในการแสดงสดซึ่งอวดความโดดเด่นด้านการหายใจของหลินจื้อเซวี่ยน ส่วนหลินเยวียนต้องทนทุกข์ทรมานไม่น้อยเพื่อค้นหาเคล็ดลับของวิธีร้องเพลงวิธีนี้ เขาถึงกับใช้มิติเสมือนของระบบเพื่อศึกษาค้นคว้าครั้งแล้วครั้งเล่ากว่าจะจับทิศทางได้ ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นจึงนับว่าอยู่ในความคาดหมายของหลินเยวียน
อันหงมองไปยังหยางจงหมิง
หยางจงหมิงจ้องมองหลานหลิงอ๋องอยู่หลายวินาที ราวกับกำลังขบคิดบางอย่าง ทว่าสิ่งที่เขาพูดต่อจากนั้นกลับทำให้ทั้งห้องส่งเสียงหัวเราะครืน “คุณหายใจทางรูขุมขนหรือ?”
หายใจทางรูขุมขนไปอีก
หยางจงหมิงไม่ได้แกล้งสัพยอกต่อ สีหน้าของเขาเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย “ที่จริงทุกคนไม่จำเป็นต้องคอยถกเถียงกันเรื่องลมหายใจหรอก การหายใจแบบนี้จัดอยู่ในระดับตำราเรียนแล้ว แต่พวกเราควรกลับมาพูดถึงตัวบทเพลงกันบ้าง เพลงนี้เป็นเวทีที่ใช้ทักษะการร้องเพลงได้อย่างสมบูรณ์แบบที่สุดเท่าที่ผมดูการแสดงของหลานหลิงอ๋องมาหลายเวที โน้ตยาวในเพลงคือบททดสอบความแข็งแกร่งของเส้นเสียง นอกจากนั้น ทำนองเพลงนี้ยังทำออกมาได้ดี เพียงแต่น่าเสียดายที่ในแง่ของความยาก เพลงนี้อาจกลายเป็นฝันร้ายของนักร้องหลายๆ คนได้”
……
ด้านหลังเวที
หุ่นยนต์พยักหน้าอย่างจริงจัง “เพลงนี้ความยากระดับฝันร้ายจริงๆ ไม่ใช่ว่าท่อนเสียงสูงยาก นักร้องที่ถนัดเสียงสูงร้องได้ทั้งนั้น แต่จุดที่น่ากลัวคือท่อนเสียงสูงยาวเกินไป ยาวจนถึงขั้นที่ทุกคนร้องสูงถึง แต่ลมไม่พอให้ใช้ ผมคนหนึ่งแหละที่ไม่ไหว อาจารย์หงส์ขาวก็น่าจะไม่ไหว พวกคุณล่ะ?”
ปลาปักเป้าส่ายหน้า
นางเงือกส่ายหน้า
ใครจะไปทำได้?
ทีมที่หนึ่งทำไม่ได้ ทีมที่สามก็ทำไม่ได้ พูดให้ชัดก็คือทีมที่สามยังคงเงียบงัน นับตั้งแต่หลานหลิงอ๋องอ้าปากร้องเพลง ทุกคนในทีมที่สามต่างก็พูดอะไรไม่ออก
ผ่านไปนาน
กว่าเอล์ฟจะกระซิบว่า “ท่อนเสียงสูงไม่นับว่าเกินจริง ฉันร้องได้สูงกว่าเขา…”
ทุกคนมองไปยังเอล์ฟ
ยังไม่กระจ่างสินะ
คุณร้องได้สูงกว่าเขาก็จริง แต่ลมหายใจของคุณสามารถร้องได้นานแบบเขาไหม ถ้าเกิดคนเขานึกคึกเล่นมุกนี้กับคุณโดยไม่หายใจหลายสิบวินาทีขึ้นมาล่ะ…
บนเวที
พิธีกรมองไปยังนักรบด้านข้างซึ่งยืนวิญญาณหลุดลอยไปแล้ว พยายามรักษาน้ำเสียงให้เป็นธรรมชาติมากที่สุด “ต่อจากนี้ขอเชิญอาจารย์นักรบขึ้นมายืนบนเวทีพร้อมกับหลานหลิงอ๋อง เพื่อรับคะแนนโหวตจากผู้ชมพร้อมกันด้วยครับ”
นักรบเดินมาอย่างเงียบงัน
ยืนอยู่ด้านข้างหลานหลิงอ๋อง
เขาไม่กล้ามองอีกฝ่าย
เวทีนี้แทบทำให้เขาหมดพลัง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพบว่าการหายใจของหลานหลิงอ๋องคงที่เช่นนี้ นักรบอดไม่ได้ที่จะนึกถึงอาการหายใจหอบของตนหลังจากเพิ่งร้องเพลงจบ…
ปีศาจชัดๆ!
แบบนี้ยังเป็นคนได้อีกหรือ?
หรือเป็นหุ่นยนต์สำหรับร้องเพลง?
มีใครเขาตบหน้ากันแบบนี้ ฉันร้องเพลงจากไป คุณมาถึงก็ร้องเพลงไม่เคยจากไป ใจคอคิดจะให้ฉันจากไปเองใช่ไหม?
นักรบรู้สึกเสียดาย!
ถ้ารู้แต่แรก เขาไม่มีทางแข่งกับหลานหลิงอ๋องเรื่องการหายใจได้ ลำพังเพียงจุดนี้เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย แต่เมื่อหวนนึกถึง นักรบก็ยิ่งหมดหวังเพราะว่า…
ต่อให้เปลี่ยนเพลงก็ทำอะไรไม่ได้!
การแสดงสดในเวทีนี้ของหลานหลิงอ๋องไม่ได้มีเพียงความความน่าสะพรึงกลัวของการหายใจ แต่ยังรวมไปถึงคุณภาพโดยรวมของเพลงด้วย ต่อให้ไม่คำนึงถึงการหายใจ เพลงนี้ก็ยังมีพลังทำลายล้างสูงมาก!
เจอเทพสังหารเทพ!
เจอพระสังหารพระ!
เขาทำได้เพียงลอบถอนใจ
ผู้ชมในห้องส่งยังนับว่ามีมนุษยธรรมอยู่บ้าง ไม่มีใครส่งเสียงหัวเราะเยาะ แต่ถึงอย่างนั้นผู้ชมหน้าจอกลับไร้ซึ่งความเห็นอกเห็นใจในด้านนี้ หลายคนระเบิดเสียงหัวเราะโดยไม่ปิดบัง
‘ลากไปตบกลางสี่แยก!’
‘ยังต้องแข่งอะไรอีกล่ะ ต่อให้ผู้ชมใช้เท้าโหวตยังรู้เลยว่าจะโหวตให้ใคร คณะกรรมการตัดสินไม่ได้วิจารณ์การแสดงของนักรบด้วยซ้ำ นับว่าไว้หน้านักรบแล้วนะ’
‘ใครเริ่มก่อนแพ้!’
‘คนโบราณไม่หลอกลวง!’
‘พ่อเพลงบอกว่านี่คือการใช้ลมหายใจระดับตำราเรียน ตอนนี้ใครยังกล้าพูดอีกไหมว่าหลานหลิงอ๋องไม่มีคุณสมบัติจะวิจารณ์การหายใจของคนอื่น คนเขาไม่ควรเอ่ยถึงเรื่องนี้?’
‘…’
แฟนคลับของหยวนซีเงียบ แฟนคลับของเฟ่ยหยางเงียบ แฟนคลับของนักร้องทุกคนที่ไม่พอใจหลานหลิงอ๋อง ในขณะนี้ล้วนพูดไม่ออก นับว่าการตบครั้งนี้เฉียบขาดมากพอ
……
ดนตรีซึ่งทีมงานรายการใส่ระหว่างการโหวตค่อนข้างตึงเครียด แต่เมื่อผลออกมา นักรบหันหลังกลับไปมองยังคะแนนโหวต กลับเป็นต้องหน้าตาตกใจ วันนี้เขาอาจทำสถิติคะแนนซึ่งแตกต่างกันมากที่สุด!
นักรบ: 218 คะแนน
หลานหลิงอ๋อง: 766 คะแนน
คะแนนโหวตรวมแล้วไม่ถึงหนึ่งพันคะแนน หมายความว่ามีคนงดออกเสียง แต่การแข่งขันก็อนุญาตให้ทำเช่นนั้น เมื่อมีคนไม่รู้ว่าจะโหวตให้ใครดี จึงจะเกิดการงดออกเสียงขึ้น เห็นได้ชัดว่ามีคนชื่นชอบนักรบ แน่นอนว่านี่เป็นเรื่องปกติ เพราะคนเราซาบซึ้งกับดนตรีได้จากหลายแง่มุม
“ยินดีด้วยครับ!”
อันหงประกาศเสียงดังท่ามกลางเพลงเฉลิมฉลอง ทำให้ดูคล้ายกับว่าตึงเครียดกับเรื่องเมื่อครู่จริงๆ “อาจารย์หลานหลิงอ๋องได้รับชัยชนะในรอบนี้ ส่วนอาจารย์นักรบของพวกเราต้องไปรออย่างน่าเสียดาย และไปดวลกับผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆ ที่แพ้ เพื่อคว้าโควตาเข้ารอบเพียงตำแหน่งเดียว ตอนนี้ทั้งสองท่านมีอะไรจะพูดไหมครับ อาจารย์หลานหลิงอ๋อง…”
“ขอบคุณ”
หลินเยวียนไม่ได้พูดมาก เขาพูดไปแล้วในการวิจารณ์นักรบในฐานะกรรมการพิเศษ ฟังหรือไม่ฟังล้วนเป็นเรื่องของนักรบเอง ถึงอย่างไรทิศทางความก้าวหน้าของอีกฝ่ายก็มุ่งมาหาตน
“อาจารย์นักรบ”
อันหงมองไปยังนักรบ ต่อให้มีหน้ากากบดบังใบหน้า ทุกคนยังสัมผัสได้ถึงความผิดหวังของนักรบ ในเวทีนี้เขาถูกคู่ต่อสู้ขยี้จมดินจริงๆ
“ฮู้ว”
นักรบสูดลมหายใจเข้าลึก จากนั้นจึงหยิบไมโครโฟนขึ้นมา “ไม่รู้ว่าวันนี้จะต้องถอดหน้ากากหรือไม่ แต่เรื่องบางเรื่องพูดออกมาตอนนี้ก็ไม่เสียหาย ผมเป็นคนเยี่ยนโจว ชาวเยี่ยนโจวอย่างเราชอบการแข่งขันและเชื่อว่าผู้ชนะคือราชา ผมยอมรับว่าแรกเริ่มผมไม่ยอมจำนน แต่เมื่อมาลองคิดดูให้ดีแล้ว ผมรู้สึกว่าการพ่ายแพ้ของผมนั้นสมเหตุสมผล ผมจะนำคำแนะนำของอาจารย์หลานหลิงอ๋องไปไตร่ตรองให้รอบคอบ สำหรับผมแล้ว บางทีนี่อาจไม่ใช่การแข่งขัน แต่คือการเรียนรู้ ในเวทีนี้ ผมยอมรับอย่างสนิทใจ”
ยอมรับอย่างสนิทใจ!
เสียงปรบมือจากด้านล่างเวทีดังขึ้น ใบหน้าภายใต้หน้ากากของหลินเยวียนก็ผุดยิ้มเช่นกัน ไม่ใช่เพราะเขาชนะการแข่งขัน แต่เป็นเพราะเขาสัมผัสได้ว่านักรบค้นพบปัญหาของตนเองแล้ว และนี่คือความปรารถนาของเขาเมื่อวิจารณ์ไปตามตรงในฐานะกรรมการพิเศษก่อนหน้านี้
ต่างคนต่างแยกย้ายกันลงจากเวที
ขณะที่หลินเยวียนกลับมายังทางเดิน เขายังคงได้ยินเสียงกู่ร้องจากผู้ชมด้านล่างเวที ส่วนถงถงซึ่งรออยู่ตรงนี้ก็เช็ดน้ำตาและเข้าสวมกอดหลินเยวียน พลอยให้หลินเยวียนงุนงง
ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ
เขากลับไม่รู้เลยว่าหลังจากที่ถงถงได้ฟังนักรบร้องเพลงแล้ว เธอแทบคิดว่าหลานหลิงอ๋องจะแพ้อย่างไม่ต้องสงสัย เพราะฉะนั้นเธอจึงโทษตัวเองว่าทำไมถึงไม่ช่วยหลานหลิงอ๋องจับสลากให้ได้คู่แข่งที่อ่อนกว่านี้
“ไม่เป็นไร”
หลินเยวียนเอ่ยปลอบ
ถงถงเช็ดน้ำตา “อาจารย์หลานหลิงอ๋องนิสัยไม่ดีเลย ซ่อนความสามารถไว้เหมือนนักร้องคนอื่น จนถึงรอบการแข่งขันแบบทีมถึงจะงัดออกมา”
หลินเยวียน “…”
และผู้ชมเห็นฉากนี้ซึ่งถูกแทรกเข้ามาระหว่างถ่ายทอดสด ต่างคอมเมนต์กันอย่างคึกคัก เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเห็นด้วยกับคำพูดของถงถง หลานหลิงอ๋องคนนี้ซ่อนฝีมือที่แท้จริงไว้!
‘ผลงานระดับราชาเพลง!’
‘ตอนนี้ฉันชักสงสัยแล้วว่าที่ผ่านมาทุกคนเข้าใจผิดหรือเปล่า ที่จริงแล้วราชาเพลงในทีมที่หนึ่งไม่ใช่หุ่นยนต์ แต่เป็นหลานหลิงอ๋อง เขาเพียงแค่ซ่อนความแข็งแกร่งไว้ลึกกว่า!’
‘เสียงสูงโหดมาก!’
‘ก่อนหน้านี้มีชาวเน็ตบอกว่าหลานหลิงอ๋องร้องเสียงสูงไม่ได้ไม่ใช่เหรอ เพลงไม่เคยจากไปนี่คีย์ไม่ต่ำนะ อย่างน้อยหลังจากนี้เราไปร้องกันในคาราโอเกะก็อาจร้องไม่ไหว!’
‘วิธีลดคีย์เยี่ยมยอด!’
‘อย่างที่เรารู้กันดี อีกชื่อหนึ่งของเพลงไม่เคยจากไปคือไม่เคยหายใจ ใครร้องเพลงนี้แล้วหายใจ เป็นหมาทันที!’
‘โฮ่ง!’
……………………………………………..
“ขอบคุณอาจารย์นักรบสำหรับการแสดงอันน่าตื่น…เต้น ขอโทษครับ ฟังเยอะๆ แล้วผมหายใจไม่ออก”
อันหงเอ่ยอย่างขบขัน
ผู้ชมทั้งห้องส่งหัวเราะครืน
ใช่น่ะสิ ไม่รู้ว่านักรบร้องเพลงจนจบด้วยการหายใจน้อยครั้งขนาดนี้ได้ยังไง
“อาจารย์นักรบมีอะไรอยากพูดไหมครับ”
อันหงมองไปยังนักรบ
นักรบปรับลมหายใจ “ทุกท่านอาจสงสัยว่าทำไมผมถึงเลือกเพลงจากไป ที่จริงแล้วมีเหตุผลอยู่สี่ข้อ ข้อที่หนึ่งคือผมอยากแสดงความเคารพต่ออาจารย์หยางจงหมิง สองคือผมใช้เพลงเวอร์ชันเรียบเรียงใหม่ตอบโต้เรื่องการหายใจ ข้อที่สามคือผมคิดว่าการร้องเพลงที่คู่แข่งเคยร้องนั้นน่าสนใจดี ส่วนข้อที่สี่…”
นักรบหยุดชะงัก
อันหงรับลูกคู่ “ข้อที่สี่คืออะไรครับ”
นักรบหัวเราะ “ผมคิดว่าชื่อเพลงนี้ดีครับ”
อันหงอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะเอ่ยขึ้นตามสัญชาตญาณ “จากไป”
โอ้ว!
ผู้ชมนึกออกแล้ว!
‘จากไป’ ไงล่ะ นี่คือมุกซึ่งมีความหมายแฝง ว่าให้หลานหลิงอ๋องจากไป!
ตกรอบ ก็หมายความว่าจากไปใช่ไหมล่ะ?
แรงอยู่นะ!
นี่คุณคิดจะตบหน้าหลานหลิงอ๋องให้ตายคามือเลยหรือไง!
เพลงเดียวสอดแทรกความหมายไว้มากมาย!
สีหน้าของอันหงแลดูแปลกประหลาดอีกครั้ง เขากลั้นขำอีกแล้ว…
บนหน้าจอ
คอมเมนต์ถั่งโถมมาอย่างไม่ขาดสาย
‘ขอบคุณอันหงที่คอยกลั้นขำอย่างแข็งขัน นักร้องพวกนี้แต่ละคนตึงทั้งนั้น!’
‘สะใจ จับหลานหลิงอ๋องแขวนประจานเลย!’
‘หลานหลิงอ๋องฉาวโฉ่แน่!’
‘บ้าน่า เล่นแบบนี้ได้ด้วย?’
‘จากไปก็ดี’
‘…’
อันหงกระแอม “อาจารย์นักรบมีอารมณ์ขันจังเลยนะครับ แต่ตอนนี้ถึงเวลาที่เราต้องเชิญคู่แข่งของอาจารย์นักรบ ซึ่งก็คืออาจารย์หลานหลิงอ๋องขึ้นแสดงบนเวทีครับ!”
นักรบโค้งคำนับก่อนจะลงจากเวทีไป
มีเสียงปรบมือดังขึ้นเกรียวกราว ทว่าขณะที่ผู้ชมกำลังปรบมือนั้น สีหน้ากลับแปลกพิลึก
เวทีนี้ หลานหลิงอ๋องจะใช้อะไรมาสู้
แค่ความน่าเกรงขามก็ถูกข่มซะแล้ว!
คุณบอกว่าคนเขามีปัญหาเรื่องการหายใจ?
ตอนนี้คนเขาจึงอวดเทคนิคการหายใจอันน่าทึ่ง มิหนำซ้ำยังร้องเพลงจากไปที่คุณเคยร้องก่อนหน้านี้อีกต่างหาก!
ยอมหรือยัง?
ผู้ชมยอมแล้ว!
นักรบแข็งแกร่งมาก!
และทุกคนก็ชอบแบบนี้!
ต่อให้หลานหลิงอ๋องทำผลงานออกมาได้ดี ก็ยากที่จะกอบกู้ความรู้สึกของผู้ชมกลับมา เพราะผู้ชมไม่ได้โหวตจากเพลงเพียงอย่างเดียว แต่โหวตเพื่อการตอบโต้เรื่องการหายใจของนักรบในรอบนี้ก็เพียงพอแล้ว!
……
ด้านหลังเวที
เสียงของหงส์ขาวระคนความไม่พอใจ “เวทีนี้ของนักรบตอบโต้ได้ยอดเยี่ยมมาก ใช้การหายใจมาเอาใจผู้ชม แต่เพลงนี้นอกจากการหายใจแล้วไม่ได้มีความน่าสนใจอะไรมากมาย”
“ถูกต้อง!”
ปลาปักเป้าเสริม “นี่เป็นการบีบให้หลานหลิงอ๋องแข่งเรื่องลมหายใจกับเขาไม่ใช่เหรอคะ ถ้าหลานหลิงอ๋องไม่ตอบโต้ไปซึ่งๆ หน้า จะดูเหมือนว่าหลานหลิงอ๋องจงใจหลีกเลี่ยงการต่อสู้”
“เข้าใจได้…”
หุ่นยนต์พยักหน้า “พูดไปก็ป่วยการ นี่เป็นกลยุทธ์อย่างหนึ่งในการแข่งขัน เขาดึงดูดความสนใจของผู้ชมไปไว้ที่ความขัดแย้งเรื่องการหายใจได้ เขาก็ชนะไปครึ่งหนึ่งแล้ว”
ทำไมน่ะหรือ
ก็เพราะเขาใช้ลมหายใจฟาดหน้าไปแล้วน่ะสิ!
เขาพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นเป็นประจักษ์แล้วว่าเทคนิคการใช้ลมหายใจของเขานั้นยอดเยี่ยมแค่ไหน!
“แต่ผลการแข่งขันก็ไม่แน่นอน”
นางเงือกเอ่ยขึ้นทันใด “อย่าลืมว่าใครเป็นคนเขียนเพลงในเวทีที่ผ่านมาของหลานหลิงอ๋อง บางทีเวทีนี้ก็อาจเป็น…”
หืม?
ทุกคนตะลึง แต่กลับส่ายหน้า ต่อให้เซี่ยนอวี๋ช่วยหลานหลิงอ๋องเขียนเพลงแล้วอย่างไร เวทีนี้ไม่ได้วัดกันที่บทเพลงเพียงอย่างเดียวสักหน่อย
……
เมื่อเทียบกับความขุ่นเคืองของทีมที่หนึ่งแล้ว ขณะนี้ทีมที่สามกำลังคึกคัก!
“สุดยอด!”
“สมแล้วที่เป็นนักรบ!”
“เวทีนี้ฟังแล้วสะใจมาก!”
“นี่แหละคือสไตล์ของนักรบ คุณมีจุดไหนไม่พอใจ ฉันก็พิสูจน์จุดนั้นให้เห็นกับตา!”
“เฉียบ!”
นักร้องในทีมที่สามเกรงว่าจะทำให้ผู้ชมไม่พอใจ จึงหันไปอธิบายกับหน้ากล้อง “ที่จริงพวกเราไม่ได้เกลียดหลานหลิงอ๋อง พวกเราเพียงแต่หวังว่าต่อไปเขาจะคิดก่อนพูด ถึงยังไงพวกเราก็…”
พูดต่อไม่ไหวแล้ว
นักร้องในทีมที่สามต่างคนต่างหัวเราะ บางคนหัวเราะจนตัวงอ มีคนหัวเราะจนขาขยับยุกยิกไปมาบนโซฟา บ้างก็ตบหน้าขาของตนเอง จนสามารถสัมผัสได้ถึงความสุขซึ่งพวกเขาส่งผ่านทางหน้าจอ
……
กล้องสลับไปยังมู่สือ
มู่สือคล้ายกับเพิ่งพบเรื่องน่ายินดีบางอย่าง และทำมินิฮาร์ตให้กับกล้อง
คนที่นั่งด้านข้างอดคลี่ยิ้มไม่ได้ พลางตบไหล่มู่สือเบาๆ
เห็นได้ชัด
ว่าใครๆ ก็นึกถึงเรื่อง ‘การหายใจ’ และการตอบโต้ของนักรบช่างเด็ดขาดจริงๆ !
……
ขณะที่ต่างฝ่ายต่างมีปฏิกิริยาตอบสนอง
หลานหลิงอ๋องก็ก้าวขึ้นบนเวที
สิ่งที่รอต้อนรับเขา กลับเป็นสายตาอันซับซ้อนของผู้ชม แน่นอนว่ายังรวมไปถึงคอมเมนต์ต่างๆ บนหน้าจอด้วย
จะแข่งอะไรล่ะ?
ยังต้องร้องเพลงอีกหรือ?
อันหงมองไปยังหลินเยวียน “อาจารย์หลานหลิงอ๋องมีอะไรอยากพูดไหมครับ”
หลินเยวียนส่ายหน้า
ผู้ชมบางคนถอนหายใจ
เขาไม่อยากพูดด้วยซ้ำ
ไม่ปากตะไกรแล้ว ไม่เข้ากับสไตล์ของหลานหลิงอ๋องเอาซะเลย เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เขาคงจะสับสนมาก
มีคอมเมนต์ส่งมา
‘ทำไมครั้งนี้คุณไม่บอกแล้วล่ะว่าคนเขามีปัญหาเรื่องการเปลี่ยนลมหายใจ’
‘หายใจแบบนี้คุณทำได้ไหม’
‘มู่สือ: แค้นนี้ต้องชำระ!’
‘มู่สือ: การหายใจของผมมีปัญหา งั้นคุณว่าการหายใจของนักรบมีปัญหาไหม?’
แต่ก็มีคอมเมนต์โต้กลับ
‘แฟนคลับของนักร้องบางคนเอาแต่ด่าหลานหลิงอ๋อง’
‘เวทีนี้นักรบมีแต่โชว์หายใจ ที่เหลือไม่มีอะไรเลย’
‘การแสดงเขาดูกันที่การหายใจอย่างเดียวหรือไง?’
‘ยังวางรูปแบบไม่ดีพอ’
‘…’
ยังมีบางคนที่สนับสนุนหลานหลิงอ๋อง
แต่ทว่า
ต่อให้เป็นผู้สนับสนุนหลานหลิงอ๋อง ก็ไม่สามารถตำหนิเกี่ยวกับปัญหาด้านการหายใจของของนักรบ
การหายใจเมื่อครู่ น่าทึ่งเหลือเกิน!
……
อันที่จริงความคิดของหลินเยวียนนั้นเรียบง่าย
เขาเพียงแค่รู้สึกว่าก่อนร้องเพลงไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความ
หลินเยวียนหันไป
พยักหน้าให้กับวงดนตรี
แสงไฟส่องกระทบบนร่าง
ทันใดนั้นเสียงเปียโนแผ่วเบาก็ดังขึ้น
ในขณะนั้น
ชื่อเพลงของหลินเยวียนก็ปรากฏบนหน้าจอขนาดใหญ่
ชื่อเพลง: ไม่เคยจากไป
คำร้อง: เซี่ยนอวี๋
ทำนอง: เซี่ยนอวี๋
ขับร้อง: หลานหลิงอ๋อง
ชั่ววินาทีนั้น หลายคนดวงตาเบิกกว้าง
อะไรฟระเนี่ย?
ไม่เคยจากไป?
เพลงที่นักรบเพิ่งร้องเมื่อครู่มีชื่อว่า ‘จากไป’
ปรากฏว่าเพลงในเวทีนี้ของหลานหลิงอ๋องดันมีชื่อว่า ‘ไม่เคยจากไป’
แถมยังเป็นเพลงที่เซี่ยนอวี๋เขียนด้วย?
คุณจงใจหรือเปล่า?
พรึบๆๆ!
สีหน้าของหลายคนตื่นเต้นมาก!
ในตำแหน่งกรรมการตัดสิน
หยางจงหมิงก็สับสนเช่นกัน
เพลงนี้ของเซี่ยนอวี๋มีชื่อว่า ‘ไม่เคยจากไป’?
ถูกต้อง นี่คือเพลง ‘ไม่เคยจากไป’ ของหลินจื้อเซวี่ยน[1]
หลินจื้อเซวี่ยนหรือที่รู้จักกันในชื่อ ‘เซียนหลิน’ สร้างความตกใจให้กับผู้คนนับไม่ถ้วนหลังจากที่เขาร้องเพลงนี้บนเวที แม้แต่ผู้ยิ่งใหญ่ระดับแม่หวง[2]ยังตกตะลึง เพราะไม่มีใครฟังเสียงลมหายใจของหลินจื้อเซวี่ยนออก ทุกคนจึงขนานนามว่าเพลงนี้ ‘ไม่มีการหายใจ’!
นี่คือวิธีขับร้องแบบค็อกเทล[3]ซึ่งหลินจื้อเซวี่ยนเป็นผู้คิดค้นขึ้น ให้ผลลัพธ์ประหนึ่งปราศจากการหายใจ ในเมื่อหลินเยวียนเตรียมเพลงนี้มา แน่นอนว่าเขาต้องศึกษาวิธีขับร้องมาด้วย
เขาจับไมโครโฟน หลับตาลงช้าๆ
เขาไม่ได้เลือกเสียงอื่น แต่ใช้เพียงเสียงบาริโทนซึ่งถนัดที่สุดมาขับร้องท่อนแรก “เคยรักมาก่อน เคยช้ำมาก่อน เคยสัมผัสรสรักขมหวาน หนีชะตามาคอยแกล้งกัน สิ่งที่ต้องการรู้แก่ใจ…”
หืม?
มีผู้ชมสังเกตเห็นว่าขณะที่หลานหลิงอ๋องร้องเพลงแทบไม่ได้ยินเสียงหายใจเลย
“ความในใจที่พูดไม่ออก ความรู้สึกทั้งหมดที่มี โปรดเถิดขอเธอลองคิดดูให้ดี โลกใบนี้จะมีค่าได้อย่างไร ถ้าหากไม่มีเธอ…”
หน้าจอ
ชาวเน็ตตกตะลึง
ทั้งที่มีจังหวะหยุดระหว่างประโยค
แต่เสียงลมหายใจหายไปไหน
แต่ถึงอย่างไร ก็เป็นการร้องเพลงช้าและคีย์ค่อนข้างต่ำ จึงไม่จำเป็นต้องใช้การเปลี่ยนลมหายใจที่มากนัก ดังนั้นจึงไม่มีใครรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเทียบกับการร้องเพลงของนักรบเมื่อครู่
อย่างไรก็ตาม!
ทันใดนั้นเสียงของหลานหลิงอ๋องก็ดังขึ้น ราวกับเคลื่อนจากหุบเขาขึ้นสู่ยอดเขาอย่างไม่ลดละ เปล่งเสียงกังวานชัดด้วยท่วงท่าสง่างามที่สุด
“ได้แต่ทอดมองเขาสูงสุดตา กลับมองไม่เห็นเส้นทางข้างหน้า
เมื่อหันกลับมา ถึงพบว่าเธอยังเฝ้ารอไม่เคยจากไป
เสาะหาผืนน้ำบนเส้นขอบฟ้า กลับมองข้ามผ่านสายน้ำรินมา
เมื่อชีวิตเริ่มอ่อนล้า เธอยังคอยเคียงข้างให้ฉันก้าวต่อไป…”
ในชั่วพริบตา ทุกคนล้วนตกตะลึง!
พระเจ้าช่วย!
เพลงนี้ยอดเยี่ยมมาก!
ราวกับความรู้สึกถูกกระสุนเจาะเข้าเต็มรัก!
ระหว่างท่วงทำนองอันไพเราะ เสียงสูงและโน้ตยาวประสานเข้ากัน เสียงของหลานหลิงอ๋องหนักแน่นเปี่ยมพลัง แต่ยังคงความชัดเจนและประณีต จนผู้ฟังรู้สึกประหนึ่งถูกอิฐหนักกระแทกหน้าระลอกแล้วระลอกเล่า
รื่นไหลไม่ติดขัด!
แต่ว่า…
ลมหายใจล่ะ!
ทำไมไม่เห็นมี?
ผู้ชมต่างตกใจ!
เสียงลมหายใจหายไปไหนแล้ว
คุณเป็นเครื่องเล่นเพลงเวอร์ชันมนุษย์หรือไง?
ทำไมร้องเพลงเสียงสูงขนาดนี้ถึงไม่หายใจ
หลานหลิงอ๋องยังคงร้องเพลงต่อไป แต่ดูเหมือนเขาจะตอบคำถามของผู้ฟังเสียมากกว่า
“บางทีฉันอาจมั่งมี เพราะรักนี้เพียงพอเกินทุกสิ่ง ชีวิตนี้เธอให้พักพิง หัวใจเธอเติมเต็มรอยร้าว นับตั้งแต่วินาทีนี้ อยากโอบกอดเธอไว้ให้นาน อยากมอบความอ่อนหวานให้เธอ ขับขานเพลงรักให้แด่เธอผู้เดียวเท่านั้น…”
ในที่สุดหลานหลิงอ๋องก็หยุดลง
ขณะที่ผู้ชมกำลังผ่อนลมหายใจอย่างแผ่วเบา เสียงเพอร์คัชชันก็ดังขึ้นฉับพลัน!
หลังจากเสียงกังวานใส เสียงเปียโนก็พลันกระหึ่มขึ้น ผสานกับคีย์ที่สูงขึ้นอีกครั้งของหลานหลิงอ๋อง เข้ากระทบโสตประสาทของผู้คนนับไม่ถ้วนในทันที
“ได้โปรดฟังฉัน!!!”
ท่อนคอรัสดังกระหึ่มขึ้นอีกครั้ง!
ราวกับเชื่อมโยงทุกคำเข้าด้วยกัน!
ท่วงทำนองนับไม่ถ้วนถูกผนวกเข้าด้วยกันเป็นการเคลื่อนไหวอันงดงามซึ่งปราศจากเส้นแบ่ง!
พลังทะลุทะลวงของเสียงหลานหลิงอ๋องกระจายไปทุกสารทิศ ลมหายใจของเขาราวกับไร้ที่สิ้นสุด “ได้แต่ทอดมองเขาสูงสุดตา กลับมองไม่เห็นเส้นทางข้างหน้า เมื่อหันกลับมา ถึงพบว่าเธอยังเฝ้ารอ ไม่เคยจากไป…”
ทุกคนกลับมาตึงเครียดอีกครั้ง!
ตู้ม!
ระเบิด!
……
หน้าจอระหว่างการถ่ายทอดสด
คอมเมนต์ถล่มทลาย
‘เพลงนี้ปังมาก!!!!’
‘การหายใจน่ากลัวกว่านักรบอีก!’
‘เพลงนี้โหดแท้ นักรบยังพอฟังออกว่าเขาหายใจบ้าง แต่ของหลานหลิงอ๋องฟังไม่ออกเลย!’
‘ไม่เคยจากไปอะไรล่ะ ไม่เคยหายใจมากกว่ามั้ง!’
‘ไม่หายใจจริงๆ เพลงนี้ห้ามหายใจ!’
‘เขาไม่ต้องหายใจหรือไงนะ’
‘อมก นักรบถอยไปค่าา!’
‘เทียบกับหลานหลิงอ๋องแล้ว จุดนี้นักรบสู้ไม่ได้เลย!’
‘เลือดสาดขนาดนี้เชียว!’
‘พล็อตทวิสต์เหมือนกันนะเนี่ย’
‘ก่อนหน้านี้ใครบอกหลานหลิงอ๋องไม่กล้าพูด!’
‘เขาไม่ใช่แค่กล้า แต่เขาพูดได้โดยที่ไม่หายใจด้วยซ้ำ!’
‘หลานหลิงอ๋อง: จะสอนให้ว่าต้องหายใจอย่างไร’
……
ในตำแหน่งผู้ชม
“ขนลุกไม่ยอมนั่งแล้วคร้าบบ!”
“นี่คือจะสอนวิธีหายใจให้นักรบเลยใช่ไหม!”
“เพลงนี้ปังมาก เหมือนหลานหลิงอ๋องไม่ได้หายใจเลย ฟังแล้วรู้สึกสุดยอดมาก!”
“บ้าไปแล้ว!”
“ลากไปตบกลางสี่แยก!”
“นักรบเล่นครั้งนี้เสียเปล่า!”
“นี่สิถึงเรียกว่าลัทธิไม่หายใจ!”
“เชี่ยยยยยยยย! แม่ไม่ให้พูดคำหยาบ แต่ฉันทนไม่ไหวแล้ว!”
……
ในตำแหน่งคณะกรรมการตัดสิน!
เจิ้งจิงเอ่ย “ไม่มีเสียงหายใจ!”
เยี่ยจือชิวอ้าปากค้าง “ควบคุมลมหายใจได้สมบูรณ์แบบ!”
อิ่นตงคล้ายกับมีสีหน้าปรากฏ แต่แลดูราวกับเขากำลังท้องผูกซะมากกว่า เสียงของเขาราวกับในลำคอกำลังตีบตัน “เสียงสูงขนาดนี้ไม่หายใจเลยหรือ?”
หยางจงหมิงดวงตาเบิกกว้าง!
การควบคุมลมหายใจยอดเยี่ยมมาก แถมเพลงนี้ก็เยี่ยมยอดสุดๆ!
……
ด้านหลังเวที!
หุ่นยนต์มองไปยังหงส์ขาวด้วยความตกตะลึง “แบบนี้…คุณก็ทำได้ไหม?”
หงส์ขาว “ไปไกลๆ เลย!”
ปลาปักเป้าลุกพรวดขึ้นด้วยความตกใจ
นางเงือกกำหมัดแน่น
ในฝั่งของทีมที่สาม นักร้องซึ่งหัวเราะจนตัวโยนด้วยกันเมื่อไม่นานมานี้ต่างเงียบลง ในห้องเงียบสงัดจนแทบได้ยินเสียงเข็มหล่น
……
เพิ่มคีย์อีก!
ร้องคีย์สูงกว่าแล้วอย่างไร!
สิ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลงคือลมหายใจซึ่งดูราวกับอันตรธานหายไป!
เห็นชัดๆ ว่าเป็นการร้องสด!
แต่หลานหลิงอ๋องซึ่งถือไมโครโฟนอยู่นั้นประหนึ่งไม่จำเป็นต้องหายใจ!
ท่ามกลางแสงสปอตไลต์ส่อง มีเพียงเสียงหนักแน่นระคนความโกรธที่ชัดเจน ตามมาด้วยการเปลี่ยนเสียงอย่างหนักหน่วง
“ทุกความรู้สึกผูกมัดฉันไว้ทำอะไรฉันไม่ได้ โลกของฉันมีเธอส่องแสงนำไป เธอสุขฉันก็สุข เธอเศร้าฉันก็เศร้า…แดนแห่งความรักที่เราเฝ้าหา ขอเพียงเรา เงยหน้า แสงแดดพร่างพราย รู้เพียงไม่ใช่ความฝัน ตอนนี้ขอเธอหลับตา ใช้ใจสัมผัส มีเสียงเสียงหนึ่ง บอกว่ารักของเรา…”
หลินเยวียนยังคงร้องต่อไป แต่ถ้าบอกว่าไม่หายใจน่ะหรือ?
จะไม่หายใจได้อย่างไร คนร้องเพลงต้องหายใจกันทั้งนั้น
เพียงแต่มีวิธีหายใจประเภทหนึ่ง ซึ่งจะไม่ได้ยินเสียงลมหายใจเลย!
นักร้องก็ปรับลมหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าในขณะที่ร้องเพลง โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น จนกว่าเขาจะถึงสภาวะที่ดีที่สุดอย่างแยบยล
นักรบทำแบบนั้น
หลินเยวียนก็เช่นกัน
เพียงแต่หลินหยวนปรับลมหายใจระหว่างร้องเพลงให้นุ่มนวลและเงียบมากขึ้น เพื่อให้ผู้คนรู้สึกว่าเขาไม่ได้หายใจเลยก็เท่านั้นเอง
แสงไฟไปรวมกันอีกครั้ง
เสียงของหลินเยวียนต่ำลงเป็นครั้งแรก เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นราวกับกำลังสัมผัสความรู้สึกบางอย่าง และบอกอะไรบางอย่าง
“ไม่เคยจากไป…”
เสียงของเขาค่อยๆ เบาลง เสียงของเปียโนซึ่งตามมาค่อยๆ ดังขึ้น ในเวลานี้ กล้องสลับภาพไปยังผู้ชมในทันที
……
มู่สือตะลึงงัน
ไม่ใช่ตกใจ แต่ตะลึงงัน นิ่งค้างเป็นท่อนไม้[4]เช่นเดียวกับชื่อของเขา
หลานหลิงอ๋องตำหนิเรื่องการหายใจของเขา เขาไม่ปักใจเชื่อ การแสดงเมื่อครู่ของนักรบจึงทำให้เขาสะใจมาก
ทว่าในยามนี้…
คนคนนี้ทำได้ยังไงกัน ทำไมถึงปรับลมหายใจได้ยอดเยี่ยมขนาดนี้ แถมเพลงนี้ก็ดีมากด้วย…
ด้านหลังของมู่สือ
นักร้องคนอื่นๆ ซึ่งตกรอบไปแล้ว ทุกคนต่างมีปฏิกิริยาตอบสนองเช่นเดียวกับมู่สือ
ตัดภาพมาทางนักรบ
มีหน้ากากบดบัง จึงไม่สามารถมองเห็นสีหน้าของนักรบได้
ทว่ามือของนักรบกำลังดัน ‘กำแพง’ ด้านข้างไว้ คล้ายกับพยายามหาที่ประคอง…
“เฮ้ย!”
นี่มันกำแพงที่ไหนกันล่ะ
มันเป็นเพียงโปสเตอร์รายการราชาหน้ากากนักร้อง และเนื่องจากไม่อาจทนรับแรงของนักรบได้ โปสเตอร์จึงหล่นลงบนพื้น
แควก
โปสเตอร์พังซะแล้ว
ภาพของนักรบบนโปสเตอร์ถูกฉีกขาดพอดี
ฉันขาดแล้วเหรอเนี่ย!
……………………………………………………..
[1] หลินจื้อเซวี่ยน (Terry Lin) นักร้องชื่อดังชาวไต้หวัน เข้าประกวดในรายการแข่งขันร้องเพลงของนักร้องมืออาชีพซึ่งมีชื่อว่า I Am A Singer ซีซันหนี่งในปี 2013 และได้รับรางวัลรองชนะเลิศ
[2] แม่หวง หรือหวงฉี่ซาน (Susan Huang) นักร้องชื่อดังชาวจีน เข้าประกวดในรายการ I Am A Singer ซีซันหนี่งในปี 2013 เช่นเดียวกับหลินจื้อเซวี่ยน และได้รับรางวัลที่สี่
[3] วิธีขับร้องแบบค็อกเทล คิดค้นโดยหลินจื้อเซวี่ยน คือวิธีการขับร้องแบบผสมผสานซึ่งมีเสียงจริงและเสียงหลบซ้อนทับกัน และระดับของการผสมเสียงจริงและเสียงหลบจะเปลี่ยนไปตามอารมณ์ในบทเพลง การขับร้องรูปแบบนี้จำเป็นต้องอาศัยความชำนาญในการเปล่งเสียงเรโซแนนซ์และการควบคุมลมหายใจ และวิธีขับร้องแบบค็อกเทลที่ดีจะต้องขจัดจุดผันเปลี่ยนระหว่างเสียงจริงและฟอลเซตโทให้ได้ ซึ่งเป็นสิ่งที่ยากมาก
[4] ท่อนไม้ มาจากตัวอักษรมู่ (木 ) ซึ่งแปลว่าไม้ ในชื่อของมู่สือ
การถ่ายทอดสดเริ่มต้นขึ้น!
อันหงเดินขึ้นเวที หลังจากกล่าวเปิดเวทีอย่างตื่นเต้น อันหงกล่าวแนะนำคณะกรรมการตัดสินชุดใหม่แก่ผู้ชม
“อาจารย์อิ่นตง!”
“อาจารย์เจิ้งจิง!”
“อาจารย์เยี่ยจือชิว!”
“อาจารย์หยางจงหมิง!”
ขณะที่คณะกรรมการทั้งสี่ทักทายกล้อง ผู้ชมซึ่งกำลังรับชมถ่ายทอดสดก็พลันกระปรี้กระเปร่ากันขึ้นมาทันที
“สุดยอด!”
“พ่อเพลงสี่คน!”
“ขอถามว่ามีใครทำได้อีกบ้าง!”
“ไลน์อัปกรรมการตัดสินแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในประวัติศาสตร์ ไม่เคยมีรายการไหนที่เชิญพ่อเพลงมาเป็นกรรมการตัดสินได้สี่คน นี่เรียกว่าเชิญพ่อเพลงจากทั้งสี่ทีมมาเป็นทีมกรรมการตัดสินได้สี่คนในคราวเดียวเลย!”
“…”
หยางจงหมิงเป็นกรรมการตัดสินในทีมที่หนึ่ง
เจิ้งจิงเป็นกรรมการตัดสินในทีมที่สอง
อิ่นตงเป็นกรรมการตัดสินในทีมที่สาม
เยี่ยจือชิวเป็นกรรมการตัดสินในทีมที่สี่
พ่อเพลงทั้งสี่ไม่ว่าจะคนใด ต่างก็เป็นบุคลากรระดับแนวหน้า แต่รายการกลับเชิญพ่อเพลงทั้งสี่มาเป็นกรรมการตัดสินได้พร้อมกัน!
ขณะเดียวกัน
ผู้ชมยังพบว่า คณะกรรมการตัดสินท่านอื่นๆ ในรายการก่อนหน้านี้ เช่นอู่หลง ขณะนี้นั่งอยู่ในตำแหน่งของคณะกรรมการประเมิน
ไลน์อัปอลังการอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!
ในขณะนั้นกล้องหมุนไป
ภาพด้านหลังเวทีก็ปรากฏต่อหน้าผู้ชม
เมื่อเห็นว่าใครในทีมที่สามแย่งกันว่าใครจะได้ประลองกับหลานหลิงอ๋อง ทุกคนก็เฮลั่นขึ้นมาทันที
ค่าความโกรธแค้นนี้ไม่มีใครเทียบเทียมได้
ทว่าภาพที่ทำให้ผู้ชมต้องกระโดดโลดเต้น กลับเป็นช่วงเวลาที่หลานหลิงอ๋องจับสลาก
‘แม่เจ้าโว้ย!’
‘หลานหลิงอ๋องเหน็บหนาวแล้ว!’
‘ทำไมเปิดมาก็เจอนักรบเลย?’
‘ทางหุ่นยนต์ก็โหด เจอเอล์ฟเลยนะ นี่มันศึกระหว่างราชากับราชินีเพลงชัดๆ!’
‘สะใจ!’
‘ฮ่า ทีมสามขอให้นักรบจัดการหลานหลิงอ๋อง’
‘วันนี้หลานหลิงอ๋องจะร้องเหน็บหนาวอีกรอบแล้ว’
‘ฮามาก ถงถงมือตกตลอด!’
‘สอบถามค่ะ หลานหลิงอ๋องได้อันดับหนึ่งสองครั้ง นักรบก็ได้อันดับหนึ่งสองครั้ง ทำไมพวกคุณถึงพูดเหมือนหลานหลิงอ๋องจะต้องแพ้?’
‘ไพ่ตายไง ราชาเพลงอย่างนักรบยังไม่ได้ระเบิดพลังเลย!”
‘หลานหลิงอ๋องไม่ใช่ราชาเพลง ในการแข่งขันรอบที่ผ่านมาเขาน่าจะทุ่มสุดตัวแล้ว ตอนนี้ไม่มีแรงเหลือแล้ว’
‘เป็นแบบนี้นี่เอง’
‘การแข่งขันก่อนหน้านี้ ราชาราชินีเพลงแค่ต้องมั่นใจว่าตัวเองจะไม่ตกรอบ หลังจากนี้คือเวลาที่พวกเขาจะยื่นเขี้ยวเล็บออกมา ถ้าไม่เชื่อพวกคุณก็ลองดูต่อไป’
“…”
คอมเมนต์กระจัดกระจายเต็มหน้าจอ
ผู้ชมส่งเสียงเชียร์
ในที่สุดอันหงก็เชิญผู้เข้าแข่งขันกลุ่มแรกขึ้นมา
ปลาปักเป้าจากทีมที่หนึ่งปะทะกระต่ายจากทีมที่สาม
กระต่ายเริ่มร้องก่อน
ทันทีที่เปล่งเสียง ผู้ชมเป็นต้องตกตะลึง
แข็งแกร่ง!
แข็งแกร่งมาก!
การมีตัวตนของกระต่ายในรอบจัดอันดับนั้นธรรมดา แต่วันนี้การแสดงของกระต่ายนั้นเหนือกว่าการแข่งขันรอบจัดอันดับมาก!
‘เชี่ย!’
‘ที่แท้ก็ซ่อนฝีมือที่แท้จริงไว้?’
‘ครั้งนี้ศึกหนัก เลยจะระเบิดพลังว่างั้น?’
‘ทางปลาปักเป้าล่ะ?’
ในที่สุดผู้ชมก็สัมผัสได้ถึงความโหดร้ายของการแข่งขันรูปแบบทีม!
กระต่ายซึ่งแทบไม่มีตัวตนระเบิดพลังออกมา ถ้าหากก่อนหน้านี้ร้องออกมาในระดับนี้ เธอคงมีความหวังในการคว้าอันดับหนึ่ง!
ไม่นาน
ปลาปักเป้าก็ขึ้นเวที
ปรากฏว่าทันทีที่เธอเปล่งเสียงร้อง ผู้ชมก็แตกตื่นทันใด!
เป็นอย่างที่คิด!
ปลาปักเป้าก็ซ่อนเร้นพลังที่แท้จริงไว้เช่นกัน!
ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้แสดงฝีมือออกมาอย่างเต็มที่!
ปลาปักเป้าในเวทีนี้ ร้องเพลงกุหลาบขาวของเซี่ยนอวี๋ สำเนียงภาษาฉีชัดเจนทำให้ผู้ชมเริ่มสงสัยว่าปลาปักเป้าอาจไม่ใช้จ้าวอิ๋งเก้อ แต่เป็นนักร้องแถวหน้าสักคนหนึ่งจากฉีโจว…
ไพเราะมาก!
ทำผลงานได้อย่างสมบูรณ์แบบ!
ท่ามกลางความตื่นเต้นของผู้ชม
ปลาปักเป้าได้ 590 คะแนน ส่วนกระต่ายได้ 410 คะแนน
เนื่องจากเป็นการถ่ายทอดสดจึงประกาศผลทันทีหลังจากที่นักร้องแสดงจบ
วันนี้มีผู้ชมเจ็ดร้อยคน
คณะกรรมการประเมินห้าสิบคน
และคณะกรรมการตัดสินอีกสี่คน
ผู้ชมแต่ละคนมีหนึ่งคะแนน คณะกรรมการประเมินมีคนละสองคะแนน คณะกรรมการตัดสินมีคนละห้าสิบคะแนน รวมคะแนนสำหรับการแสดงแต่ละรอบคือ 1,000 คะแนน
นักร้องคนใดได้คะแนนโหวตเกินกว่า 500 คะแนน ก็สามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ของตนได้อย่างแน่นอน
‘ฮ่าๆๆ ใครเริ่มก่อนแพ้!’
‘ใครเริ่มก่อนแพ้จริงๆ!’
‘หัวเราะที่หลังดังกว่า!’
‘การแข่งแบบทีมสนุกแบบนี้นี่เอง!’
‘ไม่พูดมาก แข่งแล้วรู้ผลแพ้ชนะเลย!’
‘…’
คอมเมนต์ต่างพากันหยอกล้อ
กระต่ายเริ่มร้องก่อน ผลคือกระต่ายเป็นฝ่ายแพ้ ตรงกับหลักการที่ว่า ‘ใครเริ่มก่อนแพ้’ ไม่ใช่หรือ?
“ทุกท่านครับ”
พิธีกรอันหงคลี่ยิ้มขึ้นทันใด “นักร้องสองคนที่จะเผชิญหน้ากันต่อไปคืออาจารย์นักรบจากทีมที่สาม และอาจารย์หลานหลิงอ๋องจากทีมที่หนึ่งครับผม…”
‘มาแล้วพี่ชาย!’
‘เวทีใหญ่ที่สุดของวันนี้เริ่มแล้ว หลานหลิงอ๋องกับนักรบ!’
‘ศึกแห่งความแค้น ศึกระหว่างพ่อลูก!’
‘รอหลานหลิงอ๋องอยู่พอดี!’
‘ฉันตั้งตารอเวทีนี้ของหลานหลิงอ๋องที่สุด!’
‘อ๊ากๆๆๆ หลานหลิงอ๋องจะถอดหน้ากากแล้วใช่ไหม’
‘ค่ำคืนเหน็บหนาวถวิลหาเพียงแต่เจ้า…’
‘จับได้นักรบเหมือนเปิดได้ไพ่แห่งความตาย!’
‘ทันทีที่หลานหลิงอ๋องถอดหน้ากาก พวกเราแฟนคลับหยวนซีจะยกกองทัพไปถล่มให้เละ!’
‘กองทัพเฟ่ยหยางกำลังรวมพล!’
‘กองทัพมู่สือพร้อมแล้ว!’
‘ทั้งที่รู้ผลการแข่งขันอยู่แก่ใจ แต่ฉันก็อดคาดหวังไม่ได้!’
‘…’
ฉากเด็ดมาถึงในที่สุด!
ไม่ว่าจะผู้ชมในห้องส่งหรือชาวเน็ตหน้าจอต่างใจเต้นไม่เป็นส่ำ ทุกคนอยากดูการแข่งขันคู่นี้มาก!
ในแง่ของความตื่นเต้น ทุกคนตั้งตารอคู่นี้มากกว่ามหาศึกระหว่างราชาเพลงกับราชินีเพลงเสียอีก!
เพราะนี่คือศึกแห่งความแค้นไงล่ะ!
นักรบเคยประกาศสงครามกับหลานหลิงอ๋อง!
หน้าจอเริ่มหมุนภาพลำดับการแสดง
สุดท้ายลำดับการแสดงหยุดลง นักรบขึ้นเวทีเป็นคนแรก
ทันใดนั้นคอมเมนต์จึงเริ่มล้อเลียน
‘ใครเริ่มก่อนแพ้?’
จากนั้นมีคนมาตอบ ‘เมื่อเผชิญกับความแข็งแกร่งที่แท้จริง กฎเกณฑ์ล้วนไร้ผล!’
‘เวทีนี้ใครมาทีหลังแพ้แน่นอน’
‘ก่อนหน้านี้หลานหลิงอ๋องวิจารณ์นักรบว่าหายใจไม่ดี แถมยังแอบแขวะมู่สืออีก วันนี้กรรมจะตามสนอง’
‘นักรบ: ได้ยินว่าผมหายใจไม่ดี แล้วทำไมคุณถึงแพ้ล่ะ’
‘นักรบ: คุณเองก็ไม่เท่าไหร่’
‘นักรบ: ผู้ชนะคือราชา ทีนี้ก็ถึงคราวที่ผมจะวิจารณ์การแสดงของคุณบ้างสินะ?’
“……” ‘…’
ในคอมเมนต์ต่างยิงมุกตลกกัน
ขณะนั้นนักรบเดินขึ้นมาอยู่กลางเวทีแล้ว
เขาหยิบไมโครโฟนขึ้นมา กล่าวกลั้วหัวเราะ “ผมจับได้คู่ต่อสู้ที่ต้องการมากที่สุด ก่อนที่จะเริ่มการแสดง ผมอยากพูดอะไรกับคู่ต่อสู้ของผมสักหน่อย…”
อันหงยิ้มร่า “อ้อ มีคำประกาศสงครามด้วยเหรอครับ?”
นักรบขยับไมโครโฟนเข้าใกล้ปาก “อาจารย์หลานหลิงอ๋องบอกหลายครั้งว่าผมมีปัญหาด้านการเปลี่ยนลมหายใจ ทำไมไม่ลองฟังเพลงนี้ดู แล้วบอกว่าการลมหายใจของผมเป็นอย่างไรบ้าง”
เฮ!
ห้องส่งดังกระหึ่มขึ้นมา!
กลิ่นดินปืนคละคลุ้ง!
ทุกคนล้วนกระปรี้กระเปร่า!
เขากำลังท้าทายหลานหลิงอ๋อง!
ในขณะนั้นนักรบกดมือลง ทั้งห้องส่งค่อยๆ เงียบลง รัศมีแผ่ซ่านออกมารอบกายของนักรบ ที่คือความน่าเกรงขามของราชาเพลง…
ในขณะนั้น
กล้องสลับภาพไปยังด้านหลังเวที
นักร้องจากทีมที่หนึ่งต่างมองไปยังหลานหลิงอ๋อง
จากนั้น
กล้องก็หันไปยังทิศทางซึ่งน้อยคนนักจะให้ความสนใจ
ทุกคนตระหนักได้ว่า ท่ามกลางกลุ่มนักร้องซึ่งเคยถอดหน้ากากมาแล้ว มู่สือซึ่งเคยถูกหลานหลิงอ๋องตำหนิว่ามีปัญหาด้านการหายใจก็อยู่ในที่แห่งนี้ด้วย!
‘ฮ่าๆๆๆ!’
‘ตากล้องรู้งานสุด!’
‘พอนักรบพูดเรื่องการหายใจจบ กล้องก็ตัดไปที่มู่สือเลย!’
‘ปั่นเก่ง!’
‘นักรบจะตบหน้าตรงนี้เลยสินะ!’
‘มู่สือ: พี่ชาย รีบสอนหลานหลิงอ๋องหน่อยว่าเขาหายใจกันยังไง!’
‘มู่สือ: ช่วยผมแก้แค้นด้วยพี่ชาย!’
‘…’
ชาวเน็ตจอมกวนต่างครื้นเครง
ไม่เคยเจอทีมงานรายการซึ่งชอบทำเรื่องแปลกๆ เช่นนี้มาก่อน ประสิทธิผลของรายการทะยานขึ้นสูงรอบด้าน บรรดานักร้องก็ให้ความร่วมมือ!
พรึบ
ในขณะนั้น แสงไฟทั้งหมดดับลง
การแสดงของนักรบ เริ่มต้นขึ้นแล้ว!
ทันทีที่เขาเปล่งเสียง ผู้ชมบางส่วนก็เฮลั่น
เพลง ‘จากไป’!
เพลงจากไปของหยางจงหมิง!
ถ้าความทรงจำของทุกคนไม่มีปัญหาละก็ จะจำได้ว่านี่คือเพลงที่หลานหลิงอ๋องเคยร้องมาแล้วครั้งหนึ่ง และเพลงนี้นี่เองที่ทำให้หลานหลิงอ๋องล่วงเกินเฟ่ยหยาง!
บ้าไปแล้ว!
นักรบคนนี้!
คิดจะตบหน้าให้เต็มแรงเลยใช่ไหม!
เขาจะใช้เพลงที่หลานหลิงอ๋องเคยร้อง มาเอาชนะหลานหลิงอ๋อง?
สิ่งที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจยิ่งกว่าก็คือ!
เพลงนี้ผ่านการเรียบเรียงใหม่อย่างสมบูรณ์โดยนักรบ!
เพลงจากไปเวอร์ชันเรียบเรียงใหม่มีทำนองเร่งเร็ว คีย์สูงขึ้น ในเพลงถึงกับมีการสอดแทรกช่วงแร็ป ไม่นานก็มีคนค้นพบถึงความน่ากลัว
‘พวกคุณลองฟังดู เขาเหมือนว่าจะไม่ได้หายใจเท่าไหร่เลย!’
‘ฟังออกนะว่าหายใจ แต่จำนวนครั้งที่หายใจน้อยมาก!’
‘แม่เจ้าโว้ย!’
‘ไม่ต้องหายใจหรือไง!’
‘นี่คือความโกรธที่มีต่อหลานหลิงอ๋องใช่ไหม?’
‘จำนวนครั้งที่หายใจน้อยมาก โดยเฉพาะในเวอร์ชันที่เรียบเรียงใหม่นี้ ความจุปอดระดับไหนกันเนี่ย!’
‘ลมหายใจมั่นคงไปอีก!’
‘คราวนี้หลานหลิงอ๋องตกที่นั่งลำบากแล้ว!’
‘ทั้งเพลงจากไป ทั้งการหายใจ นี่มันจังหวะลากหลานหลิงอ๋องมาตบกลางสี่แยกชัดๆ’
“ฮ่าๆๆ หลานหลิงอ๋องก็มีวันนี้กับเขาเหมือนกัน!”
‘หาเรื่องผิดคนซะแล้ว!’
‘…’
มีคนตกตะลึง!
มีคนประหลาดใจ!
มีคนสะใจ!
ต่อให้ไม่มีความรู้ด้านดนตรีระดับมืออาชีพ ผู้ชมเองก็ฟังออกว่าการหายใจของเพลงนี้น้อยมาก!
คนทั่วไปร้องเพลงต้องหายใจกันทั้งนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อร้องเพลงซึ่งต้องอาศัยการหายใจที่เพียงพอ แต่นักรบร้องเพลงนี้เปลี่ยนลมหายใจน้อยเหลือเกิน พลังความจุปอดน่าสะพรึงกลัว!
……
หลังเวที
หุ่นยนต์เอ่ยด้วยความตกตะลึง “ความจุปอดของเขาสุดยอดมาก”
หงส์ขาวพยักหน้า “หายใจแบบนี้ได้ต้องมีพื้นฐานที่ดีมาก ต่อให้เป็นราชาราชินีเพลงก็มีแค่ส่วนน้อยที่ทำได้”
หุ่นยนต์กล่าวกลั้วหัวเราะ “คุณทำได้ไหม?”
หงส์ขาวเอ่ยเสียงเรียบ “ถ้าฉันขึ้นเวทีนี้ ไม่ต้องแข่งอย่างอื่น แค่แข่งเรื่องลมหายใจ เขาแพ้แน่นอน”
ความหมายของคำพูดนี้ชัดเจนในตัวเอง
เธอเองก็ทำได้!
แต่ว่า…
หลานหลิงอ๋องล่ะ?
หุ่นยนต์ส่ายหน้า
……
ตำแหน่งคณะกรรมการตัดสิน
อิ่นตงหลุดหัวเราะ “เรื่องลมหายใจนักรบไม่ยอมปล่อยผ่านจริงๆ”
เยี่ยจือชิวรู้สึกจนใจเล็กน้อย “ใช้อารมณ์ตัดสินใจ เพื่อแสดงความสามารถในการหายใจของตัวเอง เขาเสียสละการแสดงด้านอื่นไป”
เจิ้งจิงยิ้มบาง “แต่ฉันคิดว่าดีมากนะ นักร้องควรตอบโต้กันด้วยบทเพลง น่าสนใจมาก”
หยางจงหมิงหรี่ตา เอ่ยเสียงเบา “ถึงจะแปลงเพลงของผมจนแทบจำไม่ได้ แต่การแสดงความจุปอดและลมหายใจใช้ได้จริงๆ เวทีนี้เขาได้พิสูจน์ตัวเองแล้ว ถ้ามีโน้ตบางตัวที่ไม่ต้องฝืนจะดีกว่านี้มาก”
……
ผ่านไปหลายนาที
นักรบร้องเพลงจบแล้ว
เขาหอบหายใจอย่างหนักหน่วง เห็นได้ชัดว่าเพื่อรักษาความถี่ของการหายใจ เขาต้องแบกรับความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส แต่เสียงเชียร์ของผู้ชมในห้องส่งทำให้เขาเข้าใจ
คุ้มค่า!
ลมหายใจของตน!
ทุกคนฟังออก!
บรรยากาศในห้องส่งร้อนแรงขึ้น ผู้คนนับไม่ถ้วนตะโกน
‘นักรบ!’
‘นักรบ!’
‘นักรบ!’
ความมั่นใจอันแข็งแกร่งฉายผ่านแววตาของนักรบ หลานหลิงอ๋อง ทีนี้คุณก็ไม่กล้าพูดเรื่องปัญหาการหายใจของผมแล้วสินะ?
……
ไม่มีใครสังเกตเห็น
จู่ๆ หลานหลิงอ๋องซึ่งกำลังรอขึ้นเวทีชำเลืองมองถงถงซึ่งอยู่ด้านข้าง “เพลงต่อไปตัดสินใจแล้ว…”
“?”
ถงถงงุนงง “คุณเพิ่งตัดสินใจตอนนี้?”
หลานหลิงอ๋องบอก “เล่นเพลงที่แปดที่เตรียมไว้”
ถงถงสับสน “เพลงที่แปด…คุณเตรียมมาทั้งหมดกี่เพลงคะ”
“ไปเถอะ”
หลานหลิงอ๋องไม่ตอบ
แววตาของเขามองไปยังนักรบบนเวที
หลินเยวียนรู้สึกผิดหวัง นักรบจงใจเกินไป โน้ตบางตัวกินแรงมากขนาดนั้น แต่เขากลับไม่ยอมหายใจ สนใจเรื่องเล็กน้อย แต่กลับละเลยเรื่องสำคัญ
แต่ในเมื่ออีกฝ่ายใช้การหายใจเป็นอาวุธ…
เขาเองก็จะทำเช่นกัน
และเพลงที่เขาจะร้องต่อไปนี้มีชื่อว่า…
เอาเถอะ
เขาไม่ได้จงใจจริงๆ นะ
…………………………………………………….
ใช่!
การแข่งขันแบบทีมมาถึงแล้ว!
ในช่วงสี่เดือนที่ผ่านมา ผู้ชมได้รับชมการแข่งขันเพื่อจัดอันดับของทั้งสี่ทีม และพวกเขาก็ตั้งหน้าตั้งตารอการแข่งขันรูปแบบทีมในตำนาน!
ฉะนั้น
เมื่อการแข่งขันในทีมที่สี่จบลง หัวข้อสนทนาทั่วทั้งโลกออนไลน์ล้วนเกี่ยวข้องกับสถานการณ์การแข่งขันแบบทีมในรอบต่อไป
‘แข็งแข็งเจอกัน!’
‘รอบจัดอันดับคัดออกแค่คนเดียว นักร้องหลายคนจึงยังไม่ได้งัดไม้ตายออกมา แต่การแข่งขันแบบทีมต่างออกไป พวกเขาล้วนเป็นหัวกะทิซึ่งแต่ละทีมคัดเลือกมา ถ้าใครประเมินคู่ต่อสู้ต่ำไปมีหวังได้เหน็บหนาวแน่’
‘น่าสนุก!’
‘คู่ต่อสู้ของทีมหนึ่งคือทีมสามเลยนะ แล้วหลานหลิงอ๋องอยู่ในทีมหนึ่งพอดี ซึ่งหมายความว่าต่อจากนี้หลานหลิงอ๋องจะต้องเผชิญหน้ากับความโกรธของทีมสาม!’
‘ฮ่าๆๆๆๆ!’
‘ว่ากันว่าศัตรูจะหัวร้อนเป็นพิเศษเมื่อเผชิญหน้ากัน ทีมที่สามไม่ว่าใครเจอหลานหลิงอ๋องคงงัดพลังทั้งหมดออกมาจัดการเขา เกลียดจนไม่รู้จะพูดยังไง…’
‘ก็พูดไปเรื่อย’
‘แต่จะว่าไป เรื่องนี้ก็ตรงประเด็นอยู่นะ หลานหลิงอ๋องวิจารณ์นักร้องในทีมสาม จัดหนักใส่นักร้องทีมสามซะขนาดนั้น รอบหน้าได้เจอกัน ต้องพังพินาศเหมือนดาวอังคารชนบลูสตาร์แน่!’
‘…’
ความคาดหวังที่มีต่อการแข่งขันรอบทีมนั้นสูงกว่าการแข่งขันรอบจัดอันดับมาก ด้วยเหตุผลบางประการซึ่งทุกคนต่างทราบดี รอบการจัดอันดับมีลักษณะของการแสดงสูง กลิ่นอายของการแข่งขันจึงไม่มากนัก
ดูเหมือนว่าจะเป็นการกระตุ้นให้ทุกคนตื่นเต้นมากยิ่งขึ้น
ทีมงานรายการยังมีการจัดทำแบบสำรวจคะแนนนิยมขึ้นมาด้วย
ทั้งสี่ทีมรวมกันมีนักร้องรวมยี่สิบคน ซึ่งทั้งหมดล้วนปรากฏอยู่ในรายชื่อจากแบบสำรวจคะแนนนิยม ผลปรากฏว่าผู้ที่ได้รับคะแนนนิยมเป็นอันดับหนึ่งคือ
มหาราชา!
ดูเหมือนนี่จะไม่ใช่เรื่องที่น่าสงสัยมากนัก เพราะมหาราชาเป็นนักร้องเพียงคนเดียวที่กวาดอันดับที่หนึ่งสี่สัปดาห์รวด และมีการแสดงซึ่งทรงพลังน่าเกรงขามที่สุดในรายกร
อันดับที่สองคือหงส์ขาว!
ถึงแม้ผลงานของหงส์ขาวจะไม่ได้มีความน่าเกรงขาม แต่ไม่ว่าคณะกรรมการตัดสินหรือผู้ชมต่างก็คิดเหมือนกันว่าหงส์ขาวยังไม่ได้งัดฝีมือที่แท้จริงออกมา
อันดับที่สามคือหมาป่าเดียวดาย
หมาป่าเดียวดายคือนักร้องจากทีมที่สอง เป็นยอดฝีมือซึ่งคว้าอันดับหนึ่งสามสัปดาห์ แม้ว่าความสนใจของทุกคนจะมุ่งเน้นไปยังภาพของหมู่ปลาที่ชิงดีชิงเด่นกัน แต่ความสามารถของหมาป่าเดียวดายก็ได้รับการยอมรับจากผู้ชม
อันดับที่สี่คือเอล์ฟ
เอล์ฟคือนักร้องลึกลับจากทีมที่สามซึ่งถูกหลินเยวียนวิจารณ์ว่าเป็นราชินีเพลงระดับกลาง เนื่องจากบุคลิกอันแปลกประหลาด เธอจึงกลายเป็นที่ชื่นชอบของผู้ชมมากมาย จนหลังจากรายการส่วนที่หลานหลิงอ๋องวิพากษ์วิจารณ์เอล์ฟออกอากาศไป ก็ต้องเผชิญกับคำก่นด่าไม่น้อย
อันดับที่ห้าคือนักรบ
ยังคงอยู่กับนักร้องจากทีมที่สาม เขาได้รับการยอมรับว่าเป็นราชาเพลงลึกลับ บุคลิกคล้ายคลึงกับหลานหลิงอ๋องอยู่บ้าง เป็นคนที่ฉุนเฉียวง่าย พูดและกระทำสิ่งต่างๆ ตามใจตนเอง ถูกชาวเน็ตขนานนามว่า ‘ชายแท้อันดับหนึ่งแห่งราชาหน้ากากนักร้อง’
อันดับที่หกคือเทพีแห่งการล้างแค้น
หลายคนคาดเดาว่าเทพีแห่งการล้างแค้นคือหยวนซี ทว่าเรื่องนี้ไม่ได้รับการยืนยัน แต่อย่างไรก็ตาม สิ่งที่มั่นใจได้ก็คือเทพีแห่งการล้างแค้นคนนี้มีฝีมือระดับราชินีเพลง
คนที่เจ็ดคือหุ่นยนต์…
ส่วนศูนย์กลางของหัวข้อสนทนาอย่างหลานหลิงอ๋องนั้นอยู่ในอันดับที่สิบ ถึงแม้หลานหลิงอ๋องจะเคยคว้าอันดับที่หนึ่งถึงสองครั้ง ทว่าการแข่งขันครั้งที่น่าเชื่อถือที่สุดมีเพียงเวที ‘ผืนน้ำเย้ยเยาะ’ นอกจากนั้นโลกภายนอกยังประเมินความสามารถของหลานหลิงอ๋องว่าค่อนไปทางนักร้องแถวหน้า ดังนั้นการจัดอันดับนี้จึงนับว่ายุติธรรม
แน่นอน
การจัดอันดับมาจากเพียงคะแนนโหวตของชาวเน็ต และปะปนไปกับความชื่นชอบส่วนตัว ดังนั้นการจัดอันดับที่แท้จริงจึงจำเป็นต้องดูจากการแข่งขันหลังจากนี้
……
ไม่ว่าการจัดอันดับโดยชาวเน็ตจะเป็นอย่างไร การแข่งขันยังคงต้องการผลลัพธ์ที่แท้จริง ต่อจากนั้นอีกหลายวัน นักร้องต่างมุ่งหน้าไปยังศูนย์ดนตรีกลางเพื่อซ้อมการแข่งขัน หลินเยวียนก็เช่นกัน ที่เขาไปยังห้องส่งล่วงหน้า เหตุผลหลักก็เพราะแต่ละคนไม่ได้ซ้อมแค่เพลงเดียว
ในที่สุด!
วันที่ 4 เมษายนก็มาถึง วันนี้คือวันที่การแข่งขันประเภททีมในรายการราชาหน้ากากนักร้องเริ่มต้นขึ้น เพื่อป้องกันไม่ให้นักร้องถูกรบกวน ทุกคนจึงเข้าไปในห้องส่งจากลานจอดรถซึ่งปิดมิดชิด ในเวลานี้การถ่ายทอดสดยังไม่เริ่มต้นขึ้น ทว่าได้ดำเนินการบันทึกภาพแล้ว เมื่อการถ่ายทอดสดเริ่มต้นขึ้น ฉากเหล่านี้จะใช้สำหรับตัดแทรกเข้าไป
“อาจารย์หลานหลิงอ๋อง”
เมื่อเห็นหลานหลิงอ๋อง แววตาของถงถงแลดูซับซ้อน “วันนี้เป็นการถ่ายทอดสด คุณต้องใจเย็นๆ หน่อยนะคะ ทางฝ่ายตัดต่อกดดันอยู่บ้าง ถ้าเกิดมีอะไรผิดพลาดขึ้นมาจะตัดออกไม่ทันนะคะ”
หลินเยวียน “อื้ม”
เมื่อเดินผ่านทางเดิน หลินเยวียนพบกับนักร้องจากทีมที่สาม สายตาหลายคู่จับจ้องไปที่หลินเยวียน ราวกับอยากลองประมือดูสักตั้ง แม้แต่นักร้องจากทีมที่สามซึ่งค่อนข้างอ่อนโยนอย่างกระต่าย ยังมองหลินเยวียนอยู่หลายครั้งด้วยความรู้สึกระแวดระวัง
ถงถงจนใจ
เธอได้ดูทีมที่สาม และรู้ว่าหลานหลิงอ๋องล่วงเกินทีมที่สามทั้งทีม สายตาที่มองมาอันที่จริงคือการประกาศสงครามกับหลานหลิงอ๋อง
เข้ามาในห้องรับรอง
ที่นี่คือห้องรับรองรวม มีที่นั่งทั้งหมดห้าที่ ทั้งหมดนี้เตรียมไว้สำหรับนักร้องทีมที่หนึ่ง เมื่อหลินเยวียนมาถึง ก็เห็นหงส์ขาว หุ่นยนต์ และนักร้องคนอื่นๆ ในห้องแล้ว
“หลานหลิงอ๋อง!”
หุ่นยนต์เข้ามาหยอกล้อทันที “ทำไมคุณไปเป็นกรรมการพิเศษให้ทีมที่สามได้ล่ะ ตอนนี้ทีมที่สามคงจะเห็นคุณเป็นหนามยอกอกซะแล้วละ”
ทุกคนหลุดหัวเราะ
หงส์ขาวยกนิ้วโป้งให้หลินเยวียน ส่วนปลาปักเป้าซึ่งนั่งอยู่ด้านข้างโดยไม่พูดจากลับลังเลอยู่บ้าง
“สู้ๆ…”
หลินเยวียนพยักหน้า
ในเวลานี้ผู้กำกับถงซูเหวินกระวีกระวาดเข้ามา กล่าวอย่างรีบร้อน “กฎของวันนี้พวกคุณคงรู้แล้วใช่ไหมครับ ทีมที่หนึ่งจับสลากแข่งกับทีมที่สาม ดังนั้นพวกคุณจะไม่มีทางเจอกับคู่แข่งจากทีมตัวเอง”
ทุกคนพยักหน้า
ถงซูเหวินพูดต่อ “ในการดวลแต่ละครั้ง ผู้ชนะเข้ารอบ ส่วนนักร้องที่แพ้ทั้งห้าคนต้องเข้าไปดวลรอบคืนชีพ มีแค่คนเดียวที่จะได้เข้ารอบ”
“อื้ม”
ทุกคนท่าทางจริงจัง
โอกาสในการตกรอบจากการแข่งขันแบบทีมมีสูงมาก สิบคนมีเพียงหกคนที่จะผ่านเข้ารอบ ถ้าหากหลินเยวียนแพ้ในเวทีแรก จะต้องไปแข่งแบบตัวต่อตัวกับนักร้องคนอื่นที่แพ้ เพื่อชิงโควตาคืนชีพเพียงตำแหน่งเดียว
ยุ่งยากจริงๆ
เพราะฉะนั้นทุกคนจึงคิดว่าจะต้องนำเพลงที่มีพลังมากพอออกมาเป็นเพลงแรก เพื่อป้องกันไม่ให้ตนหล่นลงไปสู่สังเวียนอันทุกข์ระทมเพื่อชิงโควตาคืนชีพ
ถงซูเหวินออกไป
ทีมงานนำสลากเข้ามา
นักร้องต่างมองหน้ากัน จะลงมือจับสลากเอง หรือให้ผู้ช่วยซึ่งทางรายการจัดหามาช่วยจับให้ ทว่าถงถงหันไปมองหลินเยวียน “ฉันมือตกทุกครั้งเลยค่ะ ถ้าเกิดจับได้ราชาราชินีเพลงคงแย่แน่ คุณจับเองดีกว่าค่ะ”
“เชื่อใจคุณ”
หลินเยวียนให้กำลังใจถงถง
ประเด็นคือเขาขี้เกียจขยับตัว
ถงถงส่ายหน้ารัว เธอไม่กล้าจับสลาก แต่เหมือนว่าเธอจะไม่จำเป็นต้องจับแล้ว เพราะนักร้องอีกสี่คนต่างทยอยกันจับสลาก และเปิดเผยคู่ต่อสู้ของตนเป็นที่เรียบร้อย
หงส์ขาว vs พยัคฆ์
หุ่นยนต์ vs เอล์ฟ
นางเงือก vs กระต่าย
ปลาปักเป้า vs ผีเสื้อ
เมื่อเป็นเช่นนี้คู่ต่อสู้ของหลานหลิงอ๋องย่อมชัดเจนแล้ว จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากผู้ที่เหลืออยู่จากทีมที่สามซึ่งยังไม่มีใครจับสลากได้
นักรบ!
ทันทีที่ถงถงเห็นสลากใบนี้ เธอก็ส่งเสียงร้องแหลมสูงด้วยความตกใจ ถ้ารู้แต่แรกเธอรีบจับสลากก็คงดี ตอนนี้ถึงกับเหลือนักรบที่อยู่ระดับราชาเพลงให้หลานหลิงอ๋องเนี่ยนะ!
ดวงซวยชัดๆ!
หลังจากผลการจับสลากปรากฏ นักร้องแต่ละคนต่างเบาใจขึ้น ทุกคนเริ่มผ่อนคลาย มีเพียงคู่ต่อสู้ของหุ่นยนต์และหลานหลิงอ๋องที่ค่อนข้างหิน ทางหุ่นยนต์ยังดีกว่า อย่างน้อยก็เป็นราชาเพลงปะทะราชินีเพลง
ส่วนทางหลานหลิงอ๋อง…
ทว่าไม่มีใครพูดออกมา…
พูดไม่ได้หรอก ถึงอย่างไรหลานหลิงอ๋องก็ใช่ว่าจะไม่มีวุฒิภาวะทางอารมณ์สักหน่อย ถ้าปลอบใจหลานหลิงอ๋อง จะไม่เท่ากับยอมรับว่าฝีมือของหลานหลิงอ๋องสู้นักรบไม่ได้หรอกหรือ?
……
เมื่อเทียบกับความเงียบงันของทีมที่หนึ่งแล้ว ฝั่งทีมที่สามกลับครึกครื้นประหนึ่งจัดงานเลี้ยง หน้ากากพยัคฆ์เอ่ยด้วยความตื่นเต้น “ทางนั้นเริ่มจับสลากแล้ว ตอนนี้ผมหวังว่าจะจับได้หลานหลิงอ๋อง!”
“ฉันด้วย!”
“ฉันก็เหมือนกัน!”
กระต่ายพึมพำเอ่ยไปเช่นกัน ไม่ใช่เพราะความแค้น แต่เพราะเธอกลัวว่าจะต้องเจอกับหุ่นยนต์หรือหงส์ขาว สองคนนั้นคือบอสใหญ่ของทีมที่หนึ่ง
“ฉันอีกคน!”
แม้แต่เอล์ฟก็ดูเหมือนต้องการเผชิญหน้ากับหลานหลิงอ๋อง และในตอนนั้นเอง จู่ๆ นักรบก็เอ่ยขึ้นเสียงเบา “หลานหลิงอ๋องเป็นของผม”
เอาแล้วไง!
ความเคียดแค้นเต็มเปี่ยม ทางทีมที่สามใครๆ ก็อยากเจอกับหลานหลิงอ๋อง พลอยให้ช่างกล้องซึ่งกำลังตามถ่ายร้องออกมาอย่างชอบใจตามไปด้วย ในขณะนั้นถงซูเหวินรีบวิ่งมาอ่านผลการจับสลากพอดี “เวทีแรก นางเงือกกับกระต่าย เวทีที่สองหลานหลิงอ๋องกับ…”
ทุกคนเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน
ถงซูเหวิน “นักรบ!”
ทันใดนั้นสายตาของนักรบคมกริบขึ้นมา ถึงกับอดไม่ได้ลุกพรวดขึ้นมาพร้อมกับโบกสะบัดกำปั้น ขณะที่คนอื่นๆ ส่งเสียงซึ่งไม่อาจสื่อความหมายได้หลังจากที่ถงซูเหวินประกาศชื่อ
“เหน็บหนาวเลย”
หลังจากถงซูเหวินออกไป นักร้องซึ่งสวมหน้ากากพยัคฆ์เอ่ยด้วยสีหน้าหดหู่ “หุ่นยนต์โหดเกินไป ถ้าจับได้เขาไม่มีหวังชนะเลย แต่ผมแพ้ก็ไม่เป็นไร อาจารย์นักรบต้องชนะให้ได้นะครับ!”
“ฉันเองก็ไม่ง่าย”
เอล์ฟยักไหล่ “ถ้าคู่ต่อสู้คือหุ่นยนต์ละก็ ต้องทุ่มสุดตัวถึงจะได้ ทุกคนสู้ไปด้วยกันนะ!”
“สู้ๆ!”
ทีมที่สามให้กำลังใจกันและกัน
ทว่าสุดท้ายทุกคนก็มองไปยังนักรบ พวกเขาต่างไม่ชอบใจหลานหลิงอ๋อง ทุกคนในทีมที่สามจึงหวังว่านักรบจะใช้วิธีสังหารโหดและโค่นหลานหลิงอ๋องได้!
ในเวลานี้
โทรทัศน์บนฝาผนังเริ่มถ่ายทอดสดภาพบนเวที พิธีกรอันหงเดินขึ้นไปบนเวทีแล้ว
เริ่มการถ่ายทอดสด!
ในขณะเดียวกัน ผู้ชมนับไม่ถ้วนซึ่งรับชมผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์หรือโทรทัศน์ ต่างก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน คอมเมนต์วิ่งผ่านหน้าจออย่างคึกคัก
‘เริ่มแล้ว!’
‘ตื่นเต้นแฮะ!’
‘ใครแข่งกับใครอะ’
‘ถ่ายทอดสดนี่แหละตื่นเต้นดี!’
‘อยากดูหลานหลิงอ๋องแข่ง!’
‘หลานหลิงอ๋องจะโดนถอดหน้ากากไหม’
‘ไม่รู้ว่าราชาราชินีเพลงจากทั้งสองทีมจะเจอกันหรือเปล่า ถ้าราชาราชินีเพลงจากสองทีมมาเจอกันก็สนุกเลยละ ไม่แน่เวทีนี้อาจมีขาใหญ่ตกรอบก็ได้นะ!’
‘…’
ที่บ้านของหลินเยวียน หลินเซวียน แม่ และหลินเหยาน้องสาวกำลังจับตาดูการถ่ายทอดสดเช่นเดียวกัน!
………………………………………………
หลินเยวียนนั่งรถกลับบ้านทันทีหลังจากบันทึกเทปรายการเสร็จ เรื่องอื่นๆ จำพวกการประกาศอันดับไม่เกี่ยวข้องกับเขา ส่วนเรื่องที่นักร้องในทีมที่สามท้าทายตน หลินเยวียนไม่ได้ปฏิเสธ เพราะไม่ช้าก็เร็ว ทุกคนจะต้องเจอกันอยู่ดี
เป็นเช่นนี้
จนหลายวันผ่านไป
รายการซึ่งมีหลานหลิงอ๋องรับหน้าที่เป็นกรรมการพิเศษในการแสดงของทีมที่สามก็ออกอากาศ และผลลัพธ์นั้นเป็นไปตามที่ผู้กำกับถงซูเหวินคาดการณ์ไว้ ทั้งเรตติงและประเด็นสนทนาบนโลกออนไลน์ระเบิดเป็นที่เรียบร้อย!
‘ขำขิตเลย!’
‘หลานหลิงอ๋องมาแล้ว!’
‘ฮ่าๆๆๆๆๆ ทีมงานรายการรู้งานจริงๆ นักร้องทีมที่สามคงแทบอกแตก ไปเชิญให้หลานหลิงอ๋องมาวิจารณ์ซะขนาดนี้ แน่ใจใช่ไหมว่าทีมงานรายการไม่ได้จงใจสร้างเรื่อง’
‘แรงอยู่นะ!’
‘ทันทีที่หลานหลิงอ๋องไปนั่งตรงนั้น ฉันก็รู้แล้วว่าไม่ธรรมดา เขาไม่ทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ ฝีปากสับยิ่งกว่ามีดสับหมู ราชาราชินีเพลงอย่าคิดว่าจะรอด!’
‘ยอมใจความกล้าของเขาเลย!’
‘ทั้งหยวนซี มู่สือ จ้าวอิ๋งเก้อ เฟ่ยหยาง เป้าหมายของหลานหลิงอ๋องคือแขวะนักร้องให้ครบทุกคน รายการทำแบบนี้ต่อไปนะ ผมชอบตอนที่หลานหลิงอ๋องวิจารณ์ที่สุดแล้ว!’
‘…’
ผู้ชมครึกครื้นกันยกใหญ่!
แน่นอนว่ามีผู้ชมบางส่วนตำหนิติเตียน ผู้เข้าแข่งขันหลายคนในทีมที่สามได้รับความนิยมสูงมาก เมื่อเห็นหลานหลิงอ๋องโจมตีนักร้องที่ตนชอบ ผู้ชมหลายคนจึงเดือดดาลเป็นธรรมดา และคนกลุ่มนี้ก็มีไม่น้อย
‘หลานหลิงอ๋องรนหาที่ตาย!’
‘รอหลังจากนี้เถอะ!’
‘ราชาราชินีเพลงประกาศสงครามกับเขาซะขนาดนี้ ฉันไม่เชื่อว่าเขาจะรับมือกับการแข่งขันต่อจากนี้ไหว ราชาราชินีเพลงเหล่านี้ยังไม่ได้งัดฝีมือที่แท้จริงออกมา พอถึงตอนนั้นหลานหลิงอ๋องนี่แหละที่จะเข่าทรุด!’
‘รอถอดหน้ากากเลย!’
‘อย่าว่าแต่ราชาราชินีเพลงเลย ต่อให้เป็นนักร้องแถวหน้า หลานหลิงอ๋องก็อาจรับมือไม่ไหว การแข่งขันแบบทีมหลังจากนี้ดุเดือดแน่นอน ฉันสงสัยจริงๆ ว่าเขาจะไปต่อได้อีกสักกี่เวที’
‘…’
การถกเถียงเกิดขึ้นนับไม่ถ้วน!
แน่นอนว่าแฟนคลับหลายคนของนักร้องอย่างเฟ่ยหยางและหยวนซีซึ่งเคยถูกหลานหลิงอ๋องวิพากษ์วิจารณ์ก่อนหน้านี้ก็คอยมาเติมเชื้อไฟ คนกลุ่มนี้เป็นกำลังหลักในการล้อมโจมตีหลานหลิงอ๋องเสมอมา ไม่ได้เห็นหน้าค่าตาหลานหลิงอ๋องมาหลายสัปดาห์ พวกเขาไม่มีที่ระบายโทสะ เวลานี้หลานหลิงอ๋องกลับมาเป็นสนามอารมณ์ยืนเด่นหราให้กับทุกคนแล้ว!
พรึบๆๆ!
ด้านหนึ่งผู้คนนับไม่ถ้วนกำลังครื้นเครง อีกด้านหนึ่งผู้คนนับไม่ถ้วนกำลังโจมตี บนอินเทอร์เน็ตเต็มไปด้วยประเด็นถกเถียงเกี่ยวกับหลานหลิงอ๋อง ในแง่ของความสนใจที่ผู้ชมมีต่อหลานหลิงอ๋องนั้นมากกว่าหมู่ปลาทีมที่สองซะแล้ว!
จนเรื่องนี้แทบกลายเป็นเรื่องปกติ
เพราะการถกเถียงสารพัดรูปแบบนั้นเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่การแสดงเวทีแรกของหลานหลิงอ๋อง อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะมีประเด็นถกเถียงเกิดขึ้นมากเพียงใดก็ไม่อาจหยุดยั้งปณิธานในการวิจารณ์ของหลานหลิงอ๋องได้ การแข่งขันรอบนี้เป็นเพียงจุดเริ่มต้น…
อีกสองสัปดาห์ต่อจากนั้น!
หลานหลิงอ๋องยังอยู่!
ใช้คำพูดของชาวเน็ตคือ หลานหลิงอ๋องคนนี้ไม่ได้กำลังวิจารณ์นักร้อง แต่วิจารณ์นักร้องแบบไม่พักเลยต่างหาก มิหนำซ้ำสไตล์วาทะเชือดเฉือนคมกริบไม่เปลี่ยนแปลง ดวงตาคู่นั้นกำลังปะทุประกายไฟ!
‘มีจิตสังหาร!’
‘ฉันว่าแววตาของหน้ากากนักรบเหมือนอยากจะกินหัวหลานหลิงอ๋องให้รู้แล้วรู้รอด แม้แต่พ่อเพลงอิ่นตงยังรู้จัดใช้ไหวพริบบ้างบางครั้ง ไม่ได้พูดจาขวานผ่าซากแบบหลานหลิงอ๋อง’
‘กระต่ายก็ด้วย’
‘ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ราชินีเพลงเอล์ฟของทีมที่สามหรอกหรือ อย่าเห็นว่าในรายการเอล์ฟดูเฮฮาร่าเริงอยู่ตลอด ในใจอาจคิดแก้แค้นหลานหลิงอ๋องอยู่ก็ได้’
ทุกคนคุยกันเมามันขึ้นเรื่อยๆ!
ปริมาณหัวข้อสนทนาของทีมที่สามในสัปดาห์แรกค่อนข้างซบเซา หลังจากการปรากฏตัวของหลานหลิงอ๋องในสัปดาห์ที่สองสถานการณ์ก็พลิกผัน ความกระตือรือร้นของผู้ชมถูกปลุกให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง!
……
อาจเป็นเพราะเรตติงรายการนั้นดีขึ้นมากจากช่วงวิพากษ์วิจารณ์ของหลานหลิงอ๋อง ถงซูเหวินจึงหวังว่าหลินเยวียนจะยังคงขึ้นเวทีวิจารณ์ทีมที่สี่ต่อไป แต่หลินเยวียนปฏิเสธ “ผมต้องไปเตรียมการแข่งขันหลังจากนี้ครับ”
“ได้ครับ”
ถงซูเหวินตอบ
เมื่อการแข่งขันของทีมที่สี่จบลง จะเข้าสู่บรรยากาศของการแข่งขันแบบทีม ตอนนั้นการแข่งขันจะดุเดือดขึ้นอย่างแน่นอน เป็นเรื่องปกติที่เซี่ยนอวี๋ต้องเตรียมตัวล่วงหน้า “การแข่งขันแบบทีมจะใช้รูปแบบถ่ายทอดสด ดังนั้นทางคุณควรเตรียมซ้อมเพลงไว้ก่อน”
‘ครับ’
หลินเยวียนหมายความเช่นนั้น
เขาไม่มั่นใจว่าเกมการแข่งขันหลังจากนี้จะเป็นอย่างไร คู่ต่อสู้ที่เขาจะเจอคือใคร เพราะฉะนั้นจำเป็นต้องเตรียมเพลงมากเข้าไว้ย่อมดีกว่า เพื่อที่เขาจะได้มีตัวเลือกมากขึ้นในการแข่งขัน
หลังจากวางสาย
หลินเยวียนเรียกระบบออกมา
เขาต้องการเข้าไปในคลังเพลงเพื่อค้นหาเพลง
กระบวนการในการค้นหาเพลงกินเวลาพอสมควร “เพลงเสียงสูงจำเป็นต้องเตรียมไว้บ้าง ต้องเลือกเพลงไว้เผื่ออีกสามสี่เพลงด้วย เพราะเพลงเสียงสูงปรากฏบ่อยที่สุดในการแข่งขัน แต่เพลงประเภทและแนวอื่นก็ต้องมี”
“เพลงนี้ดี”
“เพลงนี้ทดสอบการหายใจ”
“เพลงภาษาฉีเหมือนว่าจะปรากฏบนเวทีสองสามครั้ง ผู้ชมตอบรับดีมาก งั้นเตรียมสองเพลงนี้ไว้ดีกว่า ถึงจะยังไม่แน่ใจว่าจะได้ใช้หรือเปล่าก็เถอะ”
“…”
หลังจากเล่นเพลงวนไปพอประมาณแล้ว หลินเยวียนครุ่นคิด ตัดสินใจแลกซื้อคุกกี้ภาษาจากระบบ นี่คือคุกกี้ซึ่งจะช่วยให้หลินเยวียนเชี่ยวชาญภาษาอื่นได้อย่างรวดเร็ว ถ้าหากไม่มีไอเทมประเภทนี้ละก็ หลินเยวียนจะไม่สามารถขับร้องผลงานเพลงภาษาอื่นนอกจากภาษากลางได้
ยกตัวอย่างเช่นภาษาฉี
ถึงแม้หลินเยวียนจะเคยอยู่ที่ฉีโจว และพูดภาษาฉีพื้นฐานได้บ้าง แต่ถ้าเขาร้องเพลงภาษาฉี คนอื่นจะฟังออกว่าการออกเสียงของเขามีปัญหา เมื่อเป็นเช่นนี้จะส่งผลกระทบต่อการแสดงศักยภาพในการแข่งขัน เพราะฉะนั้นไอเทมจากระบบจะช่วยหลินเยวียนแก้ปัญหาเหล่านี้ได้
วันเวลาต่อจากนั้น
หลินเยวียนไม่ได้ทำเรื่องอื่น เพียงแค่เลือกเพลงหรือไม่ก็เขียนนิยาย บางครั้งก็ไปยืดเส้นยืดสายที่สตูดิโอการ์ตูนเพื่อปรับอารมณ์ของตน คนอื่นมองว่าเรื่องเหล่านี้คืองาน แต่หลินเยวียนกลับคิดว่านี่คือการพักผ่อน ทักษะการวาดภาพระดับปรมาจารย์ทำให้หลินเยวียนมองว่าการวาดภาพคือความผ่อนคลายและความบันเทิง
สิ่งที่น่าสนใจคือ…
หลินเยวียนไม่ได้ไปเป็นกรรมการพิเศษในรายการอีก ส่วนหลัวเวยและผู้ช่วยคนอื่นๆ ทางสตูดิโอกลับใช้เวลาว่างไปกับการรับชมรายการราชาหน้ากากนักร้อง เมื่อไม่มีอะไรทำก็ดูรายการพลางสนทนากัน
“มหาราชาแข็งแกร่งมาก!”
“ผลงานของมหาราชาทรงพลังมาก วันนี้คือสัปดาห์ที่สี่ของทีมที่สี่ มหาราชาได้ที่หนึ่งอีกแล้ว เขาเป็นผู้เข้าแข่งขันคนเดียวในสี่ทีมที่ได้ที่หนึ่งติดต่อกัน แม้แต่คณะกรรมการตัดสินระดับพ่อเพลงยังบอกว่าเขามีแววได้แชมป์!”
“ที่สองก็โหดอยู่นะ!”
“เทพีแห่งการล้างแค้นที่ได้อันดับสองฝีมือน่ากลัวมาก แต่โดนมหาราชาเหยียบทุกครั้ง ได้อันดับสองติดต่อกันทั้งสี่สัปดาห์ ตอนนี้ในเน็ตล้อกันว่าเทพีแห่งการล้างแค้นเป็นลูกคนรองตลอดกาลรุ่นที่สาม”
“โคตรตลก”
“ในที่สุดก็มีลูกคนรองตลอดกาลที่เป็นผู้หญิงบ้าง ชาวเน็ตกวนประสาทพวกนี้สรรหามุกมาได้ตลอด แต่ฉันสงสัยว่าเทพีแห่งการล้างแค้นคือหยวนซี เสียงของเธอมีพรสวรรค์มาก มีความเป็นหยวนซีสุดๆ”
“มีเหตุผล!”
“ถ้าเป็นหยวนซีจริงๆ ก็น่าสนุก เพราะเธอใช้ชื่อว่าเทพีแห่งการล้างแค้น สวมชุดสีดำลึกลับไปทั้งตัว คนที่เธอจะมาล้างแค้นต้องไม่ใช่คณะกรรมการ แต่น่าจะเป็นหงส์ขาวกับ…”
“หลานหลิงอ๋อง!!”
ขณะนี้ก็ปลายเดือนเมษายนแล้ว
การแข่งขันของทีมที่สี่สิ้นสุดลง และการแข่งขันแบบทีมกำลังจะมาถึง แต่กระแสการติดตามจากสาธารณชนของทีมที่สี่นั้นสูงมาโดยตลอด แม้จะไม่มีหลานหลิงอ๋องเป็นกรรมการ เพราะในการแข่งขันในรอบนี้มีนักร้องเบอร์ใหญ่ซึ่งได้รับการยอมรับจากผู้ชม
มหาราชา!
เทพีแห่งการล้างแค้น!
โดยเฉพาะอย่างยิ่งมหาราชา ซึ่งกวาดอันดับหนึ่งตลอดสี่สัปดาห์ เป็นนักร้องเพียงคนเดียวจากทั้งสี่ทีมที่ทำผลงานชนะรวดได้ ในมุมหนึ่ง มหาราชามีกลิ่นอายของแชมป์รายการราชาหน้ากากนักร้องจริงๆ!
นอกจากนี้…
เมื่อตอนที่สี่ออกอากาศไป จึงมีรายงานข่าวมากมายเกี่ยวกับมหาราชาและเทพีแห่งการล้างแค้น คนนับไม่ถ้วนกำลังคาดเดาตัวจริงของทั้งสองคน ทว่ามหาราชาปกปิดได้ค่อนข้างดี สไตล์ของเขาเปลี่ยนไปในทุกเวที
เมื่อเทียบกันแล้ว
หลายคนเดาได้ว่าเทพีแห่งการล้างแค้นคือราชินีเพลงหยวนซีซึ่งเคยถูกหลานหลิงอ๋องและหงส์ขาวโจมตี ทั้งยังมีสื่อระบุอย่างชัดเจนว่าหยวนซีมาในชุดเทพีแห่งการล้างแค้นเพื่อจัดการกับหลานหลิงอ๋องและหงส์ขาว!
โดยเฉพาะหลานหลิงอ๋อง!
ในขณะนั้นแม้แต่จินมู่ก็ยังเป็นกังวล รีบเข้าไปคุยกับหลินเยวียน “เรื่องมหาราชาเอาไว้ก่อนครับ เทพีแห่งการล้างแค้นคนนี้เหมือนจะเป็นหยวนซีจริงๆ และเธอน่าจะมาเพราะคุณกับหงส์ขาวโดยเฉพาะ ถ้าคุณแพ้หยวนซีขึ้นมา หลังจากนั้นจะบันเทิงเลยนะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ”
หลินเยวียนตอบอย่างไม่คิดมาก
จินมู่ได้ยินดังนั้นจู่ๆ ก็โล่งใจขึ้นมา “ก็จริง คุณไม่กลัวแพ้อยู่แล้ว เพราะคุณไม่กลัวถอดหน้ากาก ยิ่งไปกว่านั้นคนที่แค้นคุณไม่ได้มีแค่หยวนซี ความแค้นที่หน้ากากนักรบกับเอล์ฟจากทีมสามมีต่อคุณไม่ได้น้อยไปกว่าหยวนซีเลย”
หลินเยวียน “…”
แรงแค้นที่เขาได้รับนั้นมากมายจริงๆ
ในเวลานี้จินมู่พูดต่อ “คุณน่าจะรู้ระบบการแข่งขันแล้ว ทุกเวทีจะมีการแข่งขันรายบุคคล นอกจากนั้นตั้งแต่เวทีหน้าเป็นต้นไปจะใช้รูปแบบถ่ายทอดสด ซึ่งน่าจะยิ่งเพิ่มความกดดันให้กับนักร้อง”
หลินเยวียนพยักหน้า
ผู้กำกับถงซูเหวินแจ้งเรื่องนี้กับเขาแล้ว ต่อจากนี้จะเป็นการแข่งขันรูปแบบทีม คู่ต่อสู้ของทีมที่หนึ่งคือทีมที่สาม เมื่อถึงตอนนั้นรายการจะออกอากาศโดยใช้รูปแบบถ่ายทอดสด
“เตรียมตัวพร้อมหรือยังครับ”
“น่าจะนับว่าเพียงพอแล้วครับ”
แววตาของหลินเยวียนพราวประกายวาบ ลำพังแค่วิจารณ์คนอื่นไม่ได้น่าสนใจอะไร เขาอยากร้องเพลงแล้ว…
……………………………………………………..
แม้ว่าจะมองไม่เห็นปฏิกิริยาของนักร้องด้านหลังเวที แต่ผู้ชมค่อนข้างคึกคักทีเดียว
หลังจากความเงียบไม่กี่วินาที ในห้องส่งก็มีเสียงปรบมือเกรียวกราวดังขึ้นฉับพลัน พร้อมกับเสียงเชียร์ของผู้ชมบางส่วน
“โอ้มายก้อด!”
“หลานหลินอ๋องมาจริงด้วย!”
“ปากแบบเขาไม่ได้มาเล่นๆ แน่!”
“ทีมงานรายการรู้งานสุด”
“ผู้กำกับรู้สินะว่าผู้ชมชอบดูอะไร!”
“ทีนี้หลานหลิงอ๋องจะได้เชือดแบบไม่ยั้งมือ!”
“ตื่นเต้นๆ!”
“นักร้องที่มาเวทีนี้คุ้มแล้ว!”
“…”
อีกด้านหนึ่ง คณะกรรมกรรมการตัดสินก็มีความสุขเช่นกัน
คณะกรรมการตัดสินของทุกทีมจะมีการเปลี่ยนแปลง ทีมนี้ก็เช่นกัน
คณะกรรมการในรอบนี้ประกอบด้วยพ่อเพลงและผู้ทรงคุณวุฒิในวงการเพลงอีกสามท่าน
นำทีมโดยพ่อเพลงอิ่นตง
เผื่อใครลืมไปแล้ว อิ่นตงก็ตือพ่อเพลงซึ่งผู้ซึ่งเป็นอัมพาตใบหน้าและร่วมงานกับเฟ่ยหยางมาแล้วสองครั้ง ปรากฏว่าคว้าอันดับสองทั้งสองครั้ง
“คุณได้ดูรอบก่อนๆ ของรายการแล้วใช่ไหม”
“หลานหลิงอ๋องคนนี้ฝีปากเผ็ดร้อน”
“บางครั้งฉันก็คิดว่าเขาพูดจารุนแรงกว่าอาจารย์อิ่นตงซะอีก แต่ส่วนมากฉันก็เห็นด้วยกับสิ่งที่เขาพูด”
“…”
คณะกรรมการตัดสินพูดคุยกัน
พิธีกรบนเวทีกล่าวอย่างยิ้มแย้ม “อาจารย์หลานหลิงอ๋องเพียงแค่มาร่วมแสดงคิดเห็น ไม่ได้ร่วมโหวตครับ และจะแสดงความคิดเห็นหลังจากที่ทุกท่านทำการโหวตให้นักร้องแล้ว ดังนั้นไม่ต้องกังวลครับว่าอาจารย์หลานหลิงอ๋องจะมีผลต่อการแข่งขัน ต่อจากนี้ขอเชิญนักร้องท่านที่หนึ่งขึ้นเวทีครับ!”
ผู้ชมปรบมือเสียงดังยิ่งขึ้น!
ไม่รู้ว่าทุกคนปรบมือให้นักร้องหรือปรบมือให้หลานหลิงอ๋อง หรือเพียงแค่ตื่นเต้นที่จะได้ชมเรื่องสนุก?
หลินเยวียนนั่งบนเก้าอี้
รับชมการแสดงบนเวที
นักร้องคนแรกสวมหน้ากากกระต่าย เป็นนักร้องหญิง หลินเยวียนเคยดูการแสดงเวทีแรกของอีกฝ่าย อีกฝ่ายน่าจะเป็นนักร้องแถวหน้า
เมื่อร้องเพลงจบ
คณะกรรมการตัดสินทั้งหมดแสดงความคิดเห็น
ความคิดเห็นโดยภาพรวมนับว่าค่อนข้างดี
เมื่อกระบวนการทั้งหมดใกล้เสร็จสิ้น ทันใดนั้นอันหงก็หันไปทางขวามือ “ไม่ทราบว่าอาจารย์หลานหลิงอ๋องคิดอย่างไรครับ”
มาแล้ว!
ช่วงเวลาของหลานหลิงอ๋อง!
ผู้ชมกระตือรือร้นขึ้นมาทันที!
หน้ากากกระต่ายซึ่งอยู่บนเวทีสั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว ฝีปากคมกริบของหลานหลิงอ๋องคนนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะทนได้!
หลินเยวียนเงียบ
ทุกคนจ้องมองเขา
ในที่สุด หลินเยวียนก็เอ่ยขึ้น “กระต่ายใช้เทคนิคในการร้องเยอะมาก นี่ไม่ได้ต่อต้านการโชว์สกิลบนเวที แต่ไม่ใช่ทุกเพลงจะใช้โชว์สกิลได้ เพลงนี้ควรใช้การถ่ายทอดอารมณ์มากกว่าเทคนิค ถ้าคุณชอบเล่นเทคนิค แนะนำให้คุณเลือกเพลงที่ต้องใช้วิธีการขับร้องที่ซับซ้อนกว่านี้”
กระต่าย “…”
มาจนได้!
ด้านล่างมีเสียงฮือฮาขึ้นมาทันที ช่วงแสดงความคิดเห็นของหลานหลิงอ๋องที่ทุกคนเฝ้ารอกลับมาอีกครั้ง ยังใจกล้าบ้าบิ่นเหมือนเดิม!
“ใช้ได้!”
“เป็นหลานหลิงอ๋องคนเดิม!”
“หมอนี่พูดจาไม่เคยอ้อมค้อม!”
“ใส่หมดไม่สนลูกใครของจริง!”
“ก็พูดตรงเกิ๊น!”
“วุฒิภาวะทางอารมณ์ต่ำไง ถึงได้พูดจาขวานผ่าซากแบบนี้!”
“ฮ่าๆ อันหงกลั้นขำอีกแล้ว!”
“…”
ทุกคนมองดูสีหน้าของอันหงแล้วอดหัวเราะไม่ได้
อันหงพยายามข่มกลั้นรอยยิ้มสุดชีวิต “เอาละครับ ต่อจากนี้ขอเชิญนักร้องท่านที่สองในวันนี้ของพวกเรา…”
นักร้องคนที่สองน่าจะเป็นราชาเพลง!
เขาคือนักร้องชายซึ่งแต่งกายเป็นนักรบ
เมื่อเผชิญหน้ากับราชาเพลง หลานหลิงอ๋องจะยังคงรักษาความเฉียบคมนี้ไว้หรือเปล่า?
ผู้ชมต่างสงสัย
ไม่นานคำตอบก็ชัดเจน
“เวทีนี้เต็มไปด้วยไฮโน้ต แต่ปัญหาของคุณคล้ายกับมู่สือก่อนหน้านี้ คือจัดการจังหวะหายใจได้ไม่ดี การเปลี่ยนลมหายใจมีปัญหาเล็กน้อย” หลานหลิงอ๋องแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับการแสดงของหน้ากากนักรบ
เอาแล้ว!
เป็นราชาเพลงแล้วยังไงล่ะ!
หลานหลิงอ๋องยังคงเป็นหลานหลิงอ๋องคนเดิม หลานหลิงอ๋องผู้ซึ่งกล้าวิจารณ์ราชาเพลงเฟ่ยหยางอย่างตรงไปตรงมา!
ด้านล่างเวทีฮือฮาขึ้นเรื่อยๆ!
คณะกรรมการประเมินก็คึกคักเช่นเดียวกัน!
“หลานหลิงอ๋องโหดไปอีก พอวิจารณ์หน้ากากนักรบเสร็จ ก็ลากมู่สือออกมาเฆี่ยนอีกรอบ!”
“กล้ามาก!”
“ตอนนี้ฉันละอยากเห็นสีหน้าใต้หน้ากากนักรบจริงๆ ก่อนหน้านี้กรรมการตัดสินเดาว่าหน้ากากนักรบคือราชาเพลงนี่นา!”
“อันหงไม่กลั้นขำแล้ว”
“ผ่านไปนานเข้าเดี๋ยวก็ชินเอง”
“พอรายการออกอากาศไป หลานหลิงอ๋องต้องถูกคนด่าอีกเยอะแน่เลย!”
“ผมขอพูดแบบเดิม ผมว่าเขาพูดมีเหตุผล”
“มีเหตุผลแล้วมีประโยชน์อะไร การแสดงของหลานหลิงอ๋องไม่มีที่ติเลยเหรอ แค่หาเรื่องติใครๆ ก็ทำได้ แต่ฉันยอมรับว่าฉันเองก็ชอบดูเขาพูดเรื่องพวกนี้ น่าตื่นเต้นดี!”
“…”
บนเวที
อันหงกล่าวอย่างยิ้มแย้ม “ขอบคุณสำหรับคำวิจารณ์ของอาจารย์หลานหลิงอ๋องครับ ไม่ทราบว่าอาจารย์นักรบมีความเห็นว่าอย่างไรครับ”
“ผม?”
ชั่วขณะนั้นหน้ากากนักรบหันไปทางหลานหลิงอ๋อง ก่อนจะเอ่ยทีละคำอย่างหนักแน่น “ผมไม่เห็นด้วยกับความคิดของอาจารย์หลานหลิงอ๋อง!”
ผู้ชมตกตะลึง!
ทันใดนั้นก็พลันตื่นเต้นยิ่งกว่าเดิม!
เอาแล้ว!
ได้กลิ่นดินปืน!
จะตีกันบนเวทีไหมเอ่ย
หลานหลิงอ๋องไม่ตอบ
นักรบมองไปทางหลานหลิงอ๋องและพูดต่อ “จู่ๆ ผมก็อยากเจอกับอาจารย์หลานหลินอ๋องในการแข่งขันหลังจากนี้ขึ้นมา พอถึงตอนนั้นหวังว่าอาจารย์หลานหลิงอ๋องจะช่วยชี้แนะผมต่อไป!”
หน้ากากนักรบคนนี้อาจเป็นราชาเพลง!
แถมเป็นราชาเพลงที่ค่อนข้างมุทะลุคนหนึ่งด้วย!
ในรายการเมื่อสัปดาห์ที่แล้วเขาเคยแสดงพฤติกรรมก้าวร้าว และไม่ลงรอยกับคณะกรรมการตัดสินด้วยซ้ำ แม้จะหยุดยั้งได้ทันการณ์ แต่ผู้ชมก็รู้ว่าเขามีอารมณ์รุนแรง
กระต่ายเลือกที่จะเงียบเมื่อเผชิญกับคำวิจารณ์ของหลานหลิงอ๋อง
แต่เมื่อนักรบเผชิญกับคำวิจารณ์ของหลานหลิงอ๋อง เขากลับเลือกที่จะ…
ประกาศสงครามในทันที!
คณะกรรมการตัดสินทั้งสี่สนทนากันอย่างสนุกสนาน
“คมเฉือนคม!”
“รู้อยู่แล้วว่าต้องมีนักร้องที่ทนไม่ได้ต้องตอบโต้กลับ”
“ก่อนหน้านี้หลานหลิงอ๋องวิจารณ์ที่ด้านหลังเวที ไม่ได้พูดต่อหน้านักร้อง ครั้งนี้วิจารณ์ต่อหน้า นักร้องที่อารมณ์ร้อนไม่มีทางทนไหว”
“น่าสนใจ”
อิ่นตงจ้องมองหลานหลิงอ๋อง ราวกับอยากมองผ่านหน้ากาก เพื่อดูว่าใครอยู่ภายใต้หน้ากากนี้กันแน่ เขารู้สึกว่าการจัดการของทีมงานมักมีเจตนาแอบแฝง
หลานหลิงอ๋องจะตอบอย่างไร
สายตาของทุกคนจับจ้องไปยังเขา
หลินเยวียนไม่ได้คิดมาก เขาไม่ได้คิดว่าอีกฝ่ายท้าทายตนเองด้วยซ้ำ เพียงแค่หยิบไมโครโฟนขึ้นมา
“ได้”
เขาตอบรับแล้ว!
สั้นกระชับ!
สมแล้วที่เป็นหลานหลิงอ๋อง!
อันหงกล่าวอย่างยิ้มแย้ม “อาจารย์นักรบดูเหมือนจะไม่ยอมรับคำวิจารณ์ของอาจารย์หลานหลิงอ๋อง เห็นทีพวกเราต้องตั้งตารอการแข่งขันหลังจากนี้ไว้ล่วงหน้าได้เลยนะครับ!”
“…”
นักรบย่างสามขุมลงจากเวที
นักร้องสี่คนต่อมาทยอยขึ้นเวที รวมไปถึงคนที่หกซึ่งเป็นนักร้องลึกลับที่อาจเป็นราชินีเพลง
อย่างไรก็ตาม
ไม่ว่าจะเผชิญหน้ากับราชาหรือราชินีเพลง หลานหลิงอ๋องล้วนปฏิบัติอย่างเท่าเทียม เขาเอ่ยคำพูดจากใจท่ามกล่างการจับจ้องของเลนส์กล้องและผู้ชม สานต่อสไตล์ที่ผ่านมาของเขาอย่างสมบูรณ์แบบ นักร้องทุกคนล้วนได้รับความคิดเห็นอย่างตรงไปตรงมา
“ไฮโน้ตไม่พุ่งพอ เพลงนี้ควรถ่ายทอดผ่านไฮโน้ตที่ทรงพลัง”
“เป็นบาริโทนที่ไพเราะมาก แต่ท่อนที่สองตอนเข้าดนตรีเร่งไปสักหน่อย ผิดพลาดอย่างเห็นได้ชัด คุณต้องขอบคุณนักดนตรีที่รับมือได้เป็นอย่างดี”
“นักร้องชายสิบคนมีเก้าคนที่ร้องได้แบบคุณ ไม่ดีไม่แย่ แต่ขาดเอกลักษณ์”
“…”
คมกริบ!
เฉือนขั้วหัวใจ!
ไร้ปรานี!
ต่อให้หลานหลิงอ๋องจะกล่าวชื่นชมบ้างเป็นบางครั้ง ด้านหลังมักจะตามมาด้วย ‘แต่’ ซึ่งเป็นจุดขัดแย้งเสมอ!
หกคนติดต่อกัน
ทั้งห้องส่งเดือดปุดๆ!
หลานหลิงอ๋องคนนี้ผิดมนุษย์มนา ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาแข่ง จะพูดจาค่อนแคะนักร้องสัปดาห์ละหนึ่งคน
แต่เมื่อเขามาเป็นกรรมการรับเชิญ ก็เปิดฉากรัวใส่ราวกับเป็นปืนกล!
ประหนึ่งนำนักร้องมากองรวมกันแล้วกระหน่ำยิงอย่างไรอย่างนั้น!
นักร้องทีมที่สามถูกหลานหลิงอ๋องวิจารณ์ทีละคนๆ!
โดยเฉพาะนักร้องคนสุดท้าย…
มั่นใจได้ว่าอีกฝ่ายคือนักร้องระดับราชินีเพลง
แต่ถึงกระนั้น คำวิจารณ์ของหลานหลิงอ๋องคือ “เวทีนี้ร้องได้ไม่เลว จัดอยู่ในระดับกลางของราชินีเพลง”
ไม่เลว?
ระดับกลางของราชินีเพลง?
นี่คุณกำลังชื่นชมใช่ไหม แต่ทำไมฉันฟังแล้วรู้สึกแปลกๆ
ชมแบบนี้อย่าชมเลยดีกว่า!
ทว่าราชินีเพลงสวมหน้ากากคนนี้กลับไม่ได้โกรธเคือง เพียงแค่กล่าวอย่างซุกซน “ฉันยอมรับคำพูดนี้ แต่ฉันหวังว่าหลานหลิงอ๋องจะเอาชนะฉันซึ่งเป็นราชินีระดับกลางอย่างเป็นทางการในการแข่งขันหลังจากนี้ ถ้าทำได้ คำวิจารณ์ของคุณจะมีน้ำหนักมากขึ้น”
เอาแล้ว
นักร้องซึ่งแลดูเหมือนจะอารมณ์ดี ยังประกาศสงครามกับหลานหลิงอ๋อง หลานหลิงอ๋องคุณชอบใช้ปากตะไกรของคุณแขวะนักร้องคนอื่นใช่ไหม เก่งนักก็เอาชนะฉันให้ได้สิ!
“ได้”
หลานหลิงอ๋องยังคงพูดสั้นกระชับดังเคย
ทั้งห้องส่งแตกตื่นยกใหญ่ การแสดงความคิดเห็นหลังจากการแสดงทุกเวทีเรียกได้ว่าเป็นจุดไคลแม็กซ์ของรายการ และสำหรับฝีปากของหลานหลิงอ๋องนั้น…
มีคนโมโห!
มีคนตื่นเต้น!
มีคนก่นด่า!
มีคนสนับสนุน!
ประเด็นโต้เถียงซึ่งเกิดขึ้นจากหลานหลิงอ๋อง กลายเป็นหัวข้อสนทนาซึ่งได้รับความนิยมสูงสุดอีกครั้ง ลำพังแต่เรตติงของรายการก็ทะยานขึ้นสูงเต็มปรอท!
ในห้องควบคุม
ผู้กำกับถงซูเหวินยิ้มแฉ่งจนแทบหุบยิ้มไม่ลง เมื่อมีหลานหลิงอ๋อง ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องเรตติงของรายการในสัปดาห์หน้าอีกต่อไป!
อยากให้ใครถอดหน้ากากมากที่สุดน่ะหรือ
ถงซูเหวินมั่นใจ ว่าถ้าหากผู้ชมสามารถเลือกเปิดหน้ากากนักร้องได้เพียงหนึ่งคน ทุกคนจะเลือกหลานหลิงอ๋อง!
………………………………………………………..
การตอบรับถงซูเหวินเพื่อเป็นกรรมการพิเศษในรายการไม่ใช่เรื่องยากเย็นสำหรับหลินเยวียน เขาเองก็ชื่นชอบที่จะให้คำแนะนำอย่างตรงไปตรงมากับนักร้อง และหลังจากนี้เขาก็ไม่มีอะไรทำพอดี
ภาพยนตร์ถ่ายเสร็จแล้ว
นิยายก็ปล่อยไปแล้ว
เรื่องเดียวที่หลินเยวียนต้องกังวลเห็นจะเป็นนิยายชุดเชอร์ล็อก โฮล์มส์ซึ่งต้องหาเวลาเขียน นิยายชุดนี้มีจำนวนตัวอักษรไม่น้อย หลินเยวียนคิดว่าจะใช้วิธีจัดการเช่นเดียวกับนิยายชุดปัวโรต์ ปล่อยออกไปเป็นระยะเวลาหนึ่งแล้วจึงเร่งอัปเดต
หืม?
ในขณะนั้น จู่ๆ หลินเยวียนก็เห็นข้อความในกลุ่มชั้นเรียนซึ่งเมนชันถึงทุกคน หวาลี่อาจารย์ที่ปรึกษาส่งมา ‘นักศึกษาทุกคนควรเตรียมทำปริญญานิพนธ์จบการศึกษาได้แล้ว วิชาเรียนปีห้าใกล้จะจบลงแล้ว ถ้าไม่เริ่มลงมือเขียนปริญญานิพนธ์ตอนนี้ อาจส่งผลกระทบต่อการออกปริญญาบัตรได้ค่ะ’
หลินเยวียนตะลึงงัน
เกือบลืมไปเสียสนิทว่าตนเองอยู่ปีห้าแล้ว ปริญญานิพนธ์ไม่ใช่เรื่องยากอะไร หลินเยวียนเพียงแต่ฉุกคิดขึ้นมาว่าตนน่าจะถอดหน้ากากในเดือนมิถุนายน เมื่อถึงตอนนั้นทั้งมหาวิทยาลัยคงรู้ว่าตนคือเซียนอวี๋ แต่ในเมื่อตัดสินใจเข้าร่วมรายการแล้ว เขาก็เตรียมใจไว้แล้วในระดับหนึ่ง
แน่นอนว่า
ถึงแม้ตัวตนในฐานะเซี่ยนอวี๋ไม่ช้าก็เร็วย่อมถูกเปิดเผย และเขาเองก็มีตัวตนในฐานะนักร้องเพิ่มขึ้นมาอีก ทว่าหลินเยวียนไม่คิดจะใช้ตัวตนในฐานะนักร้องเข้าร่วมงานใดๆ งานอีเวนต์หรือรายการต่างๆ หลินเยวียนยิ่งไม่มีทางเข้าร่วม ถึงอย่างไรเขาก็ไม่จำเป็นต้องใช้ช่องทางนี้ทำมาหากิน
‘รับทราบ’
หลินเยวียนพิมพ์ตอบในกลุ่มแช็ต แต่เพราะเพื่อนร่วมชั้นเรียนคนอื่นๆ ต่างก็ตอบอาจารย์ที่ปรึกษาเช่นเดียวกัน
เขาจึงกดไปเพียง ‘+1’
เด็กผู้หญิงคนหนึ่งในชั้นเรียนชื่อว่าเยี่ยหานเมนชันหลินเยวียน ‘วันก่อนเหมือนฉันเห็นนายที่บริษัท นายเองก็หางานที่สตาร์ไลท์เหมือนกันเหรอ?’
‘ไม่ธรรมดา!’
‘สตาร์ไลท์เอนเตอร์เทนเมนต์?’
‘เทพธิดาเยี่ยหาน!’
‘กว่าฉันจะหางานที่บริษัทเพลงเล็กๆ ได้แทบรากเลือด นึกไม่ถึงว่าเยี่ยหานจะเข้าสตาร์ไลท์แล้ว ตอนนี้สตาร์ไลท์เป็นหนึ่งในบริษัทเพลงชั้นนำของบลูสตาร์เลยละ!’
‘ขาใหญ่!’
‘ท่านเยี่ยหานจุ๊บุๆ เห็นแก่ที่ปกติฉันมักจะช่วยเธอทำเวรบ่อยๆ ต่อไปได้ดิบได้ดีในสตาร์ไลท์แล้วมาดึงฉันไปด้วยนะ!’
‘…’
บางคนอิจฉา
บางคนริษยา
กลุ่มแช็ตของชั้นเรียนไม่ได้คึกคักแบบนี้มานานแล้ว โดยเฉพาะหลังจากขึ้นปีห้า ทุกคนต่างก็เริ่มออกไปฝึกงานยังบริษัทข้างนอก ไม่มีเวลาเข้ามาพูดคุยในกลุ่มมากนัก
อันที่จริง
ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนในชั้นเรียนเป็นความรู้สึกอันบริสุทธิ์ แต่เมื่อเข้าสู่ชั้นปีที่ห้า หลายคนเริ่มฝึกงาน ขณะเดียวกันก็เริ่มเข้าสู่สังคม จิตใจของพวกเขาค่อยๆ เปลี่ยนผ่านกลายเป็นส่วนหนึ่งในสังคม หลายคนถึงขั้นติดต่อกับเยี่ยหานเป็นการส่วนตัวเพื่อใช้ประโยชน์จากความสัมพันธ์ นี่คือสิ่งที่พวกเขาเรียนรู้จากสังคม ขณะเดียวกันเพื่อนร่วมชั้นหลายคนก็เมนชันถึงหลินเยวียนเพื่อสอบถามที่มาที่ไป เยี่ยหานเห็นหลินเยวียนที่สตาร์ไลท์ หมายความว่าหลินเยวียนน่าจะได้งานที่สตาร์ไลท์แล้วเช่นกัน
“อื้ม”
หลินเยวียนตอบกลับไป
เยี่ยหานไม่ได้ใส่ใจเพื่อนร่วมชั้นเรียนคนอื่น เมนชันหลินเยวียนทันที ‘ถ้ามีเวลานัดเจอกันที่โรงอาหารได้นะ คุณน้าของฉันเป็นผู้จัดการที่สตาร์ไลท์ บางครั้งก็ได้บัตรกินอาหารที่โรงอาหารของผู้บริหารระดับสูงมา ไว้วันหลังฉันจะชวนนายไป!’
‘ไม่เป็นไร’
มีคนยินดีเลี้ยงข้าวหลินเยวียนย่อมรู้สึกดีใจเป็นธรรมดา แต่หลินเยวียนกับเยี่ยหานไม่ได้สนิทสนมกัน เขาชอบกินข้าวกับคนที่คุ้นเคยกันมากกว่า และที่สำคัญคือตอนนี้หลินเยวียนกินข้าวที่โรงอาหารของผู้บริหารระดับสูงได้โดยไม่เสียเงิน
ดังนั้นเขาจึงปฏิเสธไป
ไม่ต้องให้ใครเลี้ยงข้าว
นี่คือสวัสดิการที่หลินเยวียนได้รับ
เยี่ยหานเอ่ยปากชักชวนเช่นนี้ก็เป็นเรื่องปกติมาก หลินเยวียนไม่ได้รู้สึกประหลาดใจ คาดว่าหลังจากนี้จะมีนักศึกษาจบใหม่จากวิทยาลัยศิลปะฉินโจวเข้าไปทำงานในบริษัทไม่น้อย ไม่แน่อาจมีเพื่อนร่วมชั้นเรียนคนอื่นๆ อย่างเยี่ยหานอีก
‘ยอดไปเลย!’
‘สตาร์ไลท์เชียวนะ!’
‘เริ่ดมากแม่!’
‘คอนเน็กชันไปอีก!’
เพื่อนร่วมชั้นเรียนยังคงรู้สึกอิจฉา ทว่าสำหรับเรื่องที่หลินเยวียนตอบปฏิเสธเยี่ยหานกลายๆ นั้นไม่มีใครแปลกใจ ผู้หญิงในชั้นเรียนซึ่งตามจีบหลินเยวียนมีตั้งมากมาย เยี่ยหานคือหนึ่งในนั้น นอกจากนี้ ทุกคนรู้ดีว่าฝีมือในการบรรเลงเปียโนของหลินเยวียนยอดเยี่ยมแค่ไหน คนอย่างเขาได้เข้าทำงานในสตาร์ไลท์จึงไม่ใช่เรื่องที่เหลือเชื่อแต่อย่างใด
หลินเยวียนไม่ได้อ่านแช็ตกลุ่มอีก
เขาดูรายการในสัปดาห์ที่แล้วของทีมที่สาม จากนั้นจึงหยิบสมุดเล่มเล็กออกมาจดบันทึกข้อบกพร่องของทุกคน เป็นกรรมการพิเศษจำเป็นต้องทำการบ้านล่วงหน้า
จะพูดออกไปลอยๆ ไม่ได้
เมื่อดูรายการจบ หลินเยวียนพบว่าในกลุ่มแช็ตยังคงพูดคุยกันอยู่ ส่วนมากเป็นเรื่องเกี่ยวกับเยี่ยหาน เยี่ยหานเองก็สนทนากับทุกคนอย่างเพลิดเพลิน มีคนพูดขึ้นด้วยซ้ำว่า ‘เซี่ยนอวี๋ก็อยู่สตาร์ไลท์ แถมยังเป็นขาใหญ่ในมหาลัยเราด้วย เยี่ยหานไปดูให้หน่อยว่าเป็นเทพองค์ไหน!’
‘ไม่ได้หรอก’
เยี่ยหานตอบในกลุ่ม ‘ตอนเข้าไปในบริษัทแรกๆ คุณน้าก็เคยเตือนฉันว่าถ้าไม่มีเรื่องอะไรห้ามไปรบกวนพ่อเพลงอวี๋ นอกจากนั้นพ่อเพลงอวี๋ยังไม่ให้ถ่ายรูป ฉันไม่กล้าสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไปหรอก’
‘…’
หลินเยวียนครุ่นคิด ตนเหมือนจะไม่เคยห้ามใครถ่ายรูปนี่นา แต่เคยปฏิเสธไม่ถ่ายรูป
นี่คงเป็นสาเหตุที่ในบริษัทมีข่าวลือนี้
ตัวตนของเซี่ยนอวี๋ไม่ถูกเปิดเผยคงเป็นเพราะสาเหตุนี้เช่นกัน?
หลินเยวียนไม่ได้คิดมาก
ปิดไฟเข้านอน
หลายวันผ่านไป
หลินเยวียนสวมหน้ากากหลานหลิงอ๋องอีกครั้ง และเดินทางไปยังสถานที่ถ่ายทำรายการราชาหน้ากากนักร้อง
แน่นอนว่าเขาไม่ได้มาเข้าร่วมการแข่งขัน เขามาตามนัดหมายเพื่อเป็นกรรมการพิเศษให้กับรายการ
“อาจารย์หลานหลิงอ๋อง!”
ผู้กำกับถงซูเหวินกระวีกระวาดเข้ามาในห้องรับรองของหลินเยวียน “ตารางในวันนี้ของเราเป็นแบบนี้นะครับ…”
ถงซูเหวินอธิบายสถานการณ์ให้หลินเยวียนฟัง
“ได้ครับ”
หลินเยวียนตอบตกลง
ถงซูเหวินกล่าวอย่างยิ้มแย้ม “งั้นผมขอตัวไปเตรียมงานก่อน คุณเตรียมขึ้นเวทีเถอะ”
“โอเคครับ”
ถงซูเหวินออกไปแล้ว
ไม่นาน การบันทึกเทปรายการก็เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ ขณะเดียวกันหลินเยวียนก็ลุกขึ้นยืนเพื่อตรงไปยังเวทีโดยมีกล้องตามติดไปด้วย
บนเวที
อันหงพิธีกรขึ้นเวที
ระยะนี้อันหงโด่งดังเป็นพลุแตก เหตุผลหลักเพราะก่อนหน้านี้มีสัปดาห์หนึ่ง หลานหลิงอ๋องวิจารณ์เฟ่ยหยางบนเวที สีหน้ากลั้นขำของเขาในฐานะพิธีกรที่ยืนอยู่ด้านข้างขณะนั้นตลกจริงๆ
ตลกจนกลายเป็นไวรัล
ดังนั้นทันทีที่เขาขึ้นเวที ด้านล่างเวทีจึงครึกครื้นเป็นพิเศษ ผู้ชมนับไม่ถ้วนพากันส่งเสียงเชียร์!
หลังจากกล่าวเปิดเวทีอย่างชำนิชำนาญ
อันหงกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ทุกท่านโปรดรอติดตาม ก่อนที่การแข่งขันในวันนี้จะเริ่มต้นขึ้น เรามีแขกรับเชิญพิเศษท่านหนึ่งครับ ขอเสียงปรบมือต้อนรับดังๆ ให้กับกรรมการพิเศษของรายการท่านนี้ อาจารย์หลานหลิงอ๋อง!”
“ใครนะ?”
ผู้ชมด้านล่างซึ่งกำลังส่งเสียงเชียร์ต่างตกตะลึงไปชั่วขณะ คณะกรรมการประเมินก็ตะลึงงันเช่นกัน รวมไปถึงคณะกรรมการตัดสินทั้งสี่ก็มองหน้ากันอย่างอดไม่ได้
ทางเข้าเวที
ทันทีที่เห็นร่างอันคุ้นเคยค่อยๆ เดินตรงไปยังเก้าอี้ในตำแหน่งโดดเด่นสะดุดตา นี่คือนักร้องประจำทีมที่หนึ่งผู้ซึ่งได้ชื่อว่าฝีปากคมกริบ
หลานหลิงอ๋อง!
ด้านหลังเวที!
นักร้องสวมหน้ากากกำลังดื่มน้ำผ่านหลอด แต่ทันทีที่เห็นหลานหลิงอ๋อง ก็สำลักน้ำอย่างแรง
“อะไรกัน”
“หลานหลิงอ๋อง?”
“เข้าใจผิดหรือเปล่า?”
“กรรมการพิเศษ?”
“เชิญเขามาทำไม”
เมื่อหลานหลิงอ๋องนั่งลงที่เก้าอี้แขกรับเชิญพิเศษเรียบร้อย บรรดานักร้องผู้เข้าแข่งขันล้วนตะลึงงัน
เชิญหลานหลิงอ๋องมาแสดงความคิดเห็น?
รายการคิดจะสร้างเรื่องหรือไง!
…………………………………………………
ใช่แล้ว
กระแสของโฮล์มส์กำลังจุดติด!
ร้านหนังสือหลายแห่งเริ่มส่งคำสั่งซื้อด่วนกับคลังหนังสือซิลเวอร์บลู!
เมื่อคำสั่งซื้อหนังสือใหม่ของฉู่ขวงเพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน ผู้บริหารระดับสูงของคลังหนังสือซิลเวอร์บลูจึงเปิดประชุมว่าด้วยเรื่องนี้
เฉาเต๋อจื้อและหัวหน้าบรรณาธิการคนอื่นๆ นั่งด้านล่าง
บรรณาธิการบริหารและผู้บริหารระดับสูงคนอื่นๆ นั่งด้านบน
เวลานี้ผู้บริหารระดับสูงตื่นเต้นยิ่งกว่าใคร แต่ละคนยิ้มกว้างจนหน้าแดงปลั่ง
“อาจารย์ฉู่ขวงสมแล้วที่เป็นตัวท็อปของบริษัทเรา คุณไม่มีทางเห็นเขามือตก!”
“ฉันขอเสนอให้ยกระดับสัญญาของฉู่ขวงขึ้นอีก”
“เรื่องนี้รับพิจารณาอย่างแน่นอน”
“ปัญหาคือระดับสัญญาของฉู่ขวงสูงมากอยู่แล้ว”
“ตอนนี้จะมัวมาคิดเรื่องนี้ไม่ได้ สำนักพิมพ์อื่นจ้องพวกเราอย่างกับหมาป่า อยากดึงตัวฉู่ขวงไปแทบแย่ ถ้าฉู่ขวงถูกดึงตัวไป บริษัทเราคงได้กลายเป็นตัวตลกของวงการแน่ ถ้าเป็นแบบนั้นเรื่องที่น่าปวดใจจะไม่ใช่แค่เรื่องสัญญาอีกต่อไป”
“อืม ฉู่ขวงต้องได้รับการปูนบำเหน็จอย่างสมน้ำสมเนื้อ!”
“แต่พวกคุณอย่าเพิ่งพูดไป ครั้งนี้ผมรู้สึกผิดจริงๆ เกือบคิดว่าหนังสือเรื่องใหม่ของฉู่ขวงจะขายไม่ออกแล้วซะอีก”
“…”
บรรณาธิการบริหารหลี่ว์เป่ยคลี่ยิ้มบาง “พวกคุณไม่เชื่อมั่นในตัวฉู่ขวงเอาซะเลย”
ทุกคนชะงักงัน ต่างหันไปมองหลี่ว์เป่ย
หลี่ว์เป่ยกล่าวเสียงเรียบ “ตอนนั้นเต๋อจื้อมาถามผมว่าถ้าหนังสือใหม่ของฉู่ขวงขายไม่ออกจะทำอย่างไร ผมบอกเขาว่า ตอนเด็กๆ แม่ซื้อลูกบาสให้ผม ตอนหลังผมทำพัง แม่เลยซื้อ…”
“ฉันเข้าใจแล้ว!”
ผู้บริหารระดับสูงคนหนึ่งเอ่ยขึ้นราวกับกำลังตื่นรู้ “คุณหมายความว่า ตราบใดที่ลูกบาสลูกใหม่กับลูกเก่าเล่นได้สนุกเหมือนกัน ก็ไม่มีปัญหา!”
หลี่ว์เป่ยเอ่ยเสียงสูง “ตามนั้นเลยครับ”
เฉาเต๋อจื้อซึ่งนั่งอยู่ด้านล่างเบิกตากว้างในฉับพลัน ทว่าทันทีที่สบตากับหลี่ว์เป่ย จู่ๆ เขาก็ยกนิ้วโป้งขึ้นมา
“บ.ก.บริหารฉลาดหลักแหลมมากเลยครับ!”
ทุกคนต่างพยักหน้า “ฉลาดหลักแหลมจริงๆ!”
หลี่ว์เป่ยกระแอม “เป็นแค่ประสบการณ์น่ะครับ ผมมีข้อเสนอแนะ หัวหน้าแผนกนิทานยังไม่มีการแต่งตั้ง ผมคิดว่าควรตัดสินใจได้แล้ว ผมขอเสนอให้หลินเซวียนเป็นหัวหน้าบรรณาธิการ…”
หลี่ว์เป่ยกวาดตามองคนอื่นๆ “ใครเห็นด้วย ใครคัดค้านครับ”
“ได้นะ”
“เห็นด้วย”
“ไม่มีความเห็น”
“ผมเห็นด้วย”
ทุกคนรู้สึกว่าพลังของหลี่ว์เป่ยในเวลานี้น่าทึ่งอย่างบอกไม่ถูก
หลี่ว์เป่ยพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “งั้นก็ตกลงตามนี้นะครับ เต๋อจื้อก็ทำได้ดีมาก พยายามต่อไป”
ด้านล่างเวที
เฉาเต๋อจื้อยืดอกผึ่งผาย
เหล่าสยงซึ่งนั่งถัดจากเฉาเต๋อจื้อแววตาค่อนข้างขุ่นเคือง
เห็นชัดๆ ว่าฉันมาก่อน…
เฮ้อ
เหล่าสยงปวดตับจริงๆ
แผนกนิยายแฟนตาซีของเขายังคงเป็นแผนกยอดนิยมในบริษัทเฉกเช่นที่ผ่านมา
แต่เมื่อไม่มีฉู่ขวง ผลงานโดยรวมจึงลดลงไปบ้าง
ตอนนั้นเขาไม่คาดคิดว่าหลังจากส่งฉู่ขวงไปยังแผนกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวน ฉู่ขวงจะไปแล้วไปลับไม่กลับมาอีก
ปัวโรต์…
โฮล์มส์…
การถือเนิดของนิยายชุดทั้งสองเรื่องติดต่อกันทำให้แผนกระดับต่ำเตี้ยเรี่ยพื้นในบริษัทอย่างแผนกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนได้เฉิดฉาย
แม้แต่ตำแหน่งที่นั่งในการประชุมบริษัท เฉาเต๋อจื้อยังขยับเข้ามาใกล้ตนมากแล้ว
หลังจากการประชุมจบลง
ไม่นานหลังจากนั้น หลินเซวียนก็ได้รับข่าวว่าตนได้ขึ้นเป็นหัวหน้าบรรณาธิการของแผนก
“ไหนบอกว่าต้องใช้เวลาหลายเดือนในการตัดสินใจ”
“อาจเป็นเพราะคุณทำผลงานได้ดีที่สุดล่ะมั้งครับ”
“มีเหตุผล”
หลินเซวียนคลี่ยิ้มสดใส “ตราบใดที่เราทำงานด้วยความตั้งใจจริง เบื้องบนจะเห็นความพยายามและความทุ่มเทของเรา!”
……
ตกเย็น
ที่บ้าน
โต๊ะอาหารเต็มไปด้วยอาหารเลิศรส หลินเซวียนประกาศด้วยความตื่นเต้นว่าตนได้เลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้าบรรณาธิการแผนกนิทาน
“ยินดีด้วย!”
“ยินดีด้วยที่ได้เลื่อนตำแหน่ง!”
น้องสาวกับแม่ตื่นเต้นมาก
หนานจี๋ก็กระดิกหางด้วยความตื่นเต้นเช่นกัน
หลินเยวียนผุดยิ้ม ดูเหมือนว่าพี่สาวทำงานได้ดีทีเดียว ไม่ทันไรก็ได้เลื่อนตำแหน่งแล้ว!
สำหรับหลินเยวียน นี่นับว่าเป็นข่าวดียกที่สอง
เพราะหลินเยวียนเองกำลังกังวลเกี่ยวกับอนาคตของยอดนักสืบโฮล์มส์
แต่สถานการณ์ในปัจจุบันแสดงให้เห็นว่าโฮล์มส์และปัวโรต์กลายเป็นที่นิยมได้ไม่ต่างกัน!
หลังจากกินข้าวเสร็จ
หลินเยวียนกลับไปยังห้องของตน ท่องโลกออนไลน์สักพัก
บนอินเทอร์เน็ตในขณะนี้มีหัวข้อสนทนามากมายเกี่ยวกับโฮล์มส์ และหลินเยวียนสนใจหัวข้อสนทนาเหล่านี้มาก
แน่นอน
นอกจากหัวข้อสนทนาว่าด้วยเชอร์ล็อก โฮล์มส์แล้ว ยังมีข่าวสารเกี่ยวกับรายการราชาหน้ากากนักร้องด้วย
ขณะนี้คือเดือนเมษายน
ตอนที่หนึ่งของทีมที่สามในราชาหน้ากากนักร้องออกอากาศเป็นที่เรียบร้อย
มีนักร้องลึกลับจำนวนหนึ่งปรากฏขึ้นอีกแล้ว
และแน่นอนว่า
ครั้งนี้ไม่มีปลาแล้ว
แต่สิ่งที่ทำให้หลินเยวียนประหลาดใจคือ…
ชาวเน็ตหลายคนมีท่าทีไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อพูดถึงทีมที่สาม
หากใช้ศัพท์ของชาวเน็ตก็คือ ‘กร่อย’
ทำไมถึงกร่อยน่ะหรือ?
มีชาวเน็ตแสดงความรู้สึกของตน
‘ที่จริงทีมสามเก่งมาก ฝีมือไม่ได้ด้อยไปกว่าสองทีมแรกเลย แต่รู้สึกว่าอรรถรสของรายการสู้สองทีมแรกไม่ได้ สีสันของทีมที่หนึ่งไปรวมอยู่ที่หลานหลิงอ๋อง ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องประเด็นถกเถียง อย่างน้อยทุกคนก็ให้ความสนใจ บางคนถึงกับมองว่าสิ่งที่สนุกที่สุดของรายการก็คือการได้ดูหลานหลิงอ๋องวิจารณ์นักร้องคนอื่น’
‘ทีมที่สองไม่มีหลานหลิงอ๋อง’
‘แต่ข้อดีของทีมที่สองอยู่ที่ ศึกชิงความโปรดปรานในวังหลังของเซี่ยนอวี๋นี่น่าสนใจมาก ปลาทุกตัวเชือดเฉือนกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ขณะเดียวกันก็ทำให้ทุกคนสนุกตามไปด้วย’
‘นั่นยิ่งตอกย้ำความธรรมดาของทีมที่สาม’
‘ไม่มีหลานหลิงอ๋อง ไม่มีฉากชิงความโปรดปรานในวังหลังของเซี่ยนอวี๋ การแข่งขันร้องเพลงน่าตื่นเต้นมากก็จริง แต่ผู้ชมที่ติดตามมาหลายสัปดาห์จะรู้สึกว่ามีบางอย่างขาดหายไป ฉันชักจะคิดถึงหลานหลิงอ๋องขึ้นมาแล้วสิ’
‘…’
โพสต์ต่อจากนั้น มีหลายคนบอกว่า ‘คิดถึงหลานหลิงอ๋อง’
หลินเยวียนอ่านแล้วรู้สึกซาบซึ้งใจ
ตลอดหลายสัปดาห์ที่รายการออกอากาศ เขาไม่ใช่นักร้องซึ่งทำผลงานได้ยอดเยี่ยมที่สุด
แต่ดูเหมือนว่าเขาได้ครองพื้นที่พิเศษในใจของผู้ชม
ในตอนนั้นเอง
โทรศัพท์มือถือของหลินเยวียนดังขึ้น
ผู้ที่โทรเข้ามา ก็คือถงซูเหวินผู้กำกับรายการ
หลินเยวียนกดรับสาย
‘สวัสดีครับ’
‘ขอโทษที่รบกวนนะครับอาจารย์เซี่ยนอวี๋ ก่อนจะโทรมาหาคุณผมก็คิดไม่ตกอยู่นาน…’
‘มีเรื่องอะไรครับ’
‘ทีมงานรายการอยากเชิญคุณมาเป็นกรรมการ…’
‘สถานะของผมในรายการคือนักร้อง’ หลินเยวียนปฏิเสธ
ถงซูเหวินยิ้มขื่น “ไม่มีคุณ เรตติงรายการตกลงมาก ถึงผลลัพธ์จะดีมาก แต่นักร้องทีมที่สามอ่อนโยนกันเกินไป อีกอย่างคุณอย่าเข้าใจผิดนะครับ เราไม่ได้จะให้คุณเป็นกรรมการในฐานะเซี่ยนอวี๋ แต่จะให้รับหน้าที่กรรมการตัดสินในฐานะหลานหลิงอ๋อง พูดให้ชัดเจนคือเราหวังว่าคุณจะมาเป็นกรรมการพิเศษน่ะครับ”
หลินเยวียนอึ้งไป
กรรมการพิเศษของรายการ?
ถงซูเหวินกระแอม “ผู้ชมอยากฟังคำวิจารณ์ของคุณ ผมคิดว่าคุณสามารถมาแสดงความคิดเห็นต่อนักร้องคนอื่นๆ ในรายการได้นะครับ และเพื่อความยุติธรรม ทางรายการจะไม่นับคะแนนโหวตของคุณ แน่นอนว่าถ้าคุณต้องการร่วมโหวต…”
“ไม่ต้องครับ”
หลินเยวียนขบคิด “ผมไปเข้าร่วมได้”
ถงซูเหวินลิงโลด “ดีเหลือเกินครับที่คุณตอบตกลง!”
ถ้าหลานหลิงอ๋องเป็นนักร้องทั่วไป ถงซูเหวินคงไม่กล้ามาตามตัว
ปากคอเราะร้ายไม่เบา
แต่หลานหลิงอ๋องไม่เกรงกลัว!
เมื่อใดที่หลานหลิงอ๋องถอดหน้ากาก!
ทุกปัญหาจะไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป!
“งั้นตกลงตามนี้นะครับ!”
ความตื่นเต้นในน้ำเสียงของถงซูเหวินใกล้ล้นทะลักอยู่รอมร่อ นักร้องทั้งหลายเอ๋ย ลองเจอลมพายุหน่อยแล้วกัน!
……………………………………………..
แน่นอนว่าช่วงเวลาของชีวิตไม่ได้แบ่งเป็นช่วงเช้าและช่วงบ่าย
ยุคสมัยยังคงเป็นยุคสมัยนี้
แต่เมื่อผู้อ่านกลุ่มแรกอ่านหนังสือใหม่ของฉู่ขวงจบ ทิศทางลมก็เปลี่ยนไป
ไม่เพียงเหลิ่งกวง
ไม่เพียงคาเธอร์
และไม่เพียงรวมไปถึงชายผู้ซึ่งชื่นชอบถกเถียงทางปรัชญากับเพื่อนฝูง
การเปลี่ยนทิศทางของกระแสลมมักเกิดขึ้นจากคนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง หลังจากนั้นจึงเริ่มพัดออกไปอย่างเร่งเร็วประหนึ่งลมพายุสลายหมู่เมฆ
พรึบๆๆ!
ขณะที่ชาวเน็ตมากมายซึ่งยังคงคว่ำบาตรโฮล์มส์และไม่อาจรับรู้ได้อย่างถ่องแท้ ผู้อ่านกลุ่มแรกเริ่มซึ่งเดิมทีคอยค่อนแคะพร้อมกับทุกคน แต่แล้วก็หายตัวไปอย่างลึกลับ จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง
มาพร้อมกับประโยคว่า ‘โฮล์มส์ผู้ยอดเยี่ยม เรื่องพื้นฐานที่ยอดเยี่ยม’!
อะไรฟระ
ถูกอะไรเข้าสิงล่ะเนี่ย
ชาวเน็ตซึ่งยืนกรานจะไม่ซื้อหนังสือต่างพากันตกตะลึง จากนั้นพวกเขาจึงถูกกระแสคลื่นระลอกแล้วระลอกเล่าซัดสาด พร้อมกับมนตร์สะกดพร่ำกรอกใส่โสตประสาทครั้งแล้วครั้งเล่า
‘ฉู่ขวงเจ๋งเป้ง!’
‘ผมยอมแล้วค้าบ!’
‘ตอนแรกคิดว่าปัวโรต์เป็นนักสืบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของบลูสตาร์แล้ว นึกไม่ถึงว่ายังมีโฮล์มส์ที่เก่งพอๆ กับปัวโรต์ ข้ายินดีมอบสมญานามยอดนักสืบให้แก่โฮล์มส์!’
‘ผมหลิวจิ้ง เห็นด้วยโดยประสงค์ออกนาม!’
‘สวัสดีครับทุกคน ผมชื่อโจวเจ๋อ จะขอแนะนำไอดอลคนใหม่ของผมไว้ ณ ที่นี้ ชื่อของเขาคือเชอร์ล็อก โฮล์มส์’
‘…’
ชาวเน็ตซึ่งยังไม่ได้อ่านหนังสือก็ตระหนักได้ในที่สุด พวกเขาไม่ยอมถูกล้างสมอง พวกเขายังคงยืนหยัดต่อต้าน
เราคือพันธมิตรที่ไม่มีวันแตกหัก!
เราคว่ำบาตรโฮล์มส์…
เราคว่ำบาตร…
เราคว่ำ…
เรา…
เสียงของพวกเขาจมหายไป
เจตจำนงของพวกเขาเริ่มสั่นคลอน
จิตวิญญาณของพวกเขาค่อยๆ แตกสลาย
พวกเขายื่นมือขวาจอมทรยศออกมา พวกเขาก้าวสองเท้าอันชั่วร้ายออกมา พวกเขาเริ่มกดสั่งหนังสือ พวกเขาเริ่มออกไปยังร้านหนังสือ
จนกระทั่ง…
พนักงานแคชเชียร์ยิ้มอ่อนมองพวกเขา “ขายหมดเกลี้ยงเลยครับ แม้แต่หยดเดียวก็ไม่เหลือครับ”
พวกเขาเดินคอตกออกมาจากร้านหนังสือ
เจ้าของร้านซึ่งอยู่ด้านหลังพนักงานแคชเชียร์ตบอก หนังสือหมดเกลี้ยงไม่เหลือแม้แต่หยดเดียวจริงๆ แต่น้ำตาของพวกเขา หยดเผาะๆ แล้วเนี่ย
พวกคุณคว่ำบาตรไม่ใช่หรอกหรือ?
พวกคุณตอบว่า ‘ไม่รู้’ ไม่ใช่หรอกหรือ?
ฉันว่าพวกคุณก็รู้อยู่นะ!
มีแค่ร้านหนังสืออย่างพวกเราที่ไม่รู้อะไรเลย!
ฉู่ขวงหลอกลวงฉัน! คนอ่านของฉู่ขวงก็หลอกลวงฉัน!
คนประเภทเดียวกันมักจะคบค้าสมาคมกัน แฟนคลับฉู่ขวงอย่างพวกคุณมันรู้หน้าไม่รู้ใจ ไม่ได้ต่างอะไรกับเจ้าแก่ฉู่ขวงเลยสักนิด!
เป็นผู้ชายเฮงซวยเหมือนกันหมดเลยสินะ!
ทรยศต่อความรู้สึกของร้านหนังสืออย่างพวกเราได้ลงคอ!
เอาเถอะ
ร้านหนังสือบางร้านก็สั่งหนังสือเข้าสต็อกด้วยจำนวนปกติ
ร้านหนังสือหลายแห่งยังคงมีความกลัวฝังใจเกี่ยวกับหนังสือกระบี่เทพสังหาร พวกเขาจึงระมัดระวังทุกฝีก้าว
ความกลัวนี้ทำให้พวกเขาเสียหายอย่างหนัก แต่ในวันนี้เองพวกเขาก็รับการชดเชยในระดับหนึ่งในลักษณะเดียวกัน
พวกเขาไม่จำเป็นต้องเผชิญกับความกระอักกระอ่วนเมื่อต้องเติมสต็อกอย่างเร่งด่วนอีก
เจ้าของร้านหนังสือซึ่งสั่งหนังสือยอดนักสืบโฮล์มส์เข้ามาในปริมาณมากยกยิ้มอย่างรู้ทัน จากนั้นพนักงานด้านข้างซึ่งกำลังง่วนกับงานก็เอ่ยขึ้น “ก่อนที่อาหารจะสุก คนเรามักไม่ทันได้ตระหนักถึงความหิวโหยของตนเอง เมื่อไหร่ที่อาหารยกมาวางตรงหน้า พวกเขาถึงนึกขึ้นมาได้ว่า…”
“หิวมาก?”
“ฉันว่าไม่ใช่นะ ลองดูสักหน่อยดีกว่า”
เจ้าของร้านมองไปทางประตู เป็นอาหารกลางวันแบบเดลิเวอรีซึ่งเขาสั่งมาให้กับพนักงาน และแถมน่องไก่ให้ด้วย
“หอมหวนชวนกินสุดๆ!”
พนักงานต่างกินอาหารซึ่งเจ้าของร้านสั่งมา ที่แท้พวกเขาก็ไม่ได้พูดว่า ‘หิวมาก’ ในขณะนั้นทั้งร้านหนังสือเปี่ยมไปด้วยบรรยากาศแห่งความชื่นมื่น
กลิ่นของอาหารช่างหอมรัญจวนจิต
และบนชั้นหนังสือด้านหน้าซึ่งโดดเด่นที่สุด
ลูกค้ามาใหม่อีกคนหนึ่งกำลังหยิบยอดนักสืบโฮล์มส์เล่มใหม่เอี่ยมขึ้นมาด้วยสีหน้าซับซ้อน
ขณะเดียวกัน
บนโลกออนไลน์
ผู้คนซึ่งพูดถึงโฮล์มส์นั้นมากขึ้นเรื่อยๆ ส่วนคนที่คว่ำบาตรกลับน้อยลงเรื่อยๆ จนแลดูคล้ายกับว่าพวกเขากำลังจะสูญหายไป
‘สนุก!’
‘สนุกนะ!’
‘นักเขียนดาวรุ่งที่ทั้งฉลาด…แล้วก็กล้าหาญอย่างฉู่ขวง ชอบมากเลย!’
‘รู้สึกตื่นเต้นเหมือนตอนที่อ่านปัวโรต์เลย แต่ปัวโรต์ก็คือปัวโรต์ โฮล์มส์ก็คือโฮล์มส์ พวกเขาทั้งคู่เป็นยอดนักสืบที่ฉันชอบ!’
‘อิ่มอกอิ่มใจ!’
‘พออ่านถึงตรงที่โฮล์มส์บอกว่าปัวโรต์เป็นนักสืบคนเดียวที่โฮล์มส์เคารพ ผมรู้สึกอบอุ่นใจจริงๆ อาจารย์ฉู่ขวงคงคิดถึงปัวโรต์เหมือนกัน!’
‘เจ้าแก่ฉู่…อาจารย์ฉู่ขวงเก่งสุดยอด!’
‘โฮล์มส์มีนิสัยรักสันโดษ เป็นคนฉลาดที่ต่อต้านสังคม เชี่ยวชาญหลากหลายสาขา ชอบใส่ใจรายละเอียดและสืบคดีจากเรื่องพื้นฐาน ขณะที่ปัวโรต์มีสไตล์มนุษยธรรมนิยมต่อชีวิตและความเป็นจริง เชี่ยวชาญจิตวิทยาและให้ความสำคัญกับจิตวิทยามากกว่า ตัวละครทั้งสองแตกต่างกันอย่างชัดเจนมาก’
‘…’
ผู้คงในวงการต่างตกตะลึง
ถ้าไม่ได้เห็นบัญชีผู้ใช้ที่คุ้นตาเหล่านี้ พวกเขาคงสงสัยว่าตนเองเดินทางทะลุมิติเวลากันมาหรือเปล่า
ยกตัวอย่างเช่นคนที่ชื่อหวังซั่ง!
มองอะไรล่ะ ก็พูดถึงคุณนั่นแหละ!
ก่อนหน้านี้คุณบอกเองไม่ใช่หรือว่า ‘ต่อให้ต้องตาย ต้องกระโดดลงไปตอนนี้ ผมก็ไม่มีวันยอมรับโฮล์มส์อะไรนั่นหรอก’
ทำไมพลิกลิ้นเร็วซะยิ่งกว่าพลิกหน้ากระดาษอีกล่ะ
อายุก็ยังน้อย เจ้าเล่ห์ขนาดนี้เชียวหรือ?
งงเลยสิ
ในแง่ของปฏิกิริยาตอบสนอง บุคลากรในวงการย่อมงุนงงมากที่สุด
เล่นแบบนี้มีที่ไหนกัน?
ช่วงเช้ายังประกาศปาวๆ ว่าจะคว่ำบาตรหนังสือใหม่ของฉู่ขวง มีท่าทีราวกับจะบุกเข้าไปปล้นสะดมในบ้านฉู่ขวงอย่างไรอย่างนั้น
ช่วงบ่ายก็ก่อกบฏซะแล้ว
ถูกต้อง
ก่อกบฏ
ก่อกบฏอย่างสมบูรณ์แบบ
และเมื่อบุคลากรในวงการเข้าไปอ่านพื้นที่แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับปัวโรต์ของฉู่ขวง คอมเมนต์ร้อนแรงซึ่งพวกเขาสังเกตเห็นคือ
‘ผู้อ่านไม่สามารถอยู่กับอดีตได้เสมอไป ผมเชื่อว่าดวงวิญญาณของปัวโรต์บนสวรรค์คงจะมีความสุขมากเช่นกันที่มีคนสานต่อจิตวิญญาณนักสืบของเขาต่อไป!’
บุคลากรในวงการต่างปาดเหงื่อ
คอมเมนต์นี้มียอดไลก์สูงมาก ต่อจากนั้นล้วนมีแต่คอมเมนต์ที่คล้ายคลึงกัน
‘เจ้าแก่รำลึกถึงปัวโรต์ในหนังสือเรื่องใหม่ ดีใจอะ’
แบบนี้เรียกว่ารำลึกหรือ?
‘ยอมรับว่าโฮล์มก็เป็นยอดนักสืบคนหนึ่งแล้วสินะ’
ยังหยิ่งอยู่อีกไหม?
‘ฉันรู้แต่แรกแล้ว ฉู่ขวงไม่เคยทำให้ผิดหวัง โฮล์มส์จะเป็นผู้นำยุคใหม่’
หัวเราะทีหลังดังกว่าว่างั้น?
‘ไม่มีใครแทนที่ปัวโรต์ได้ แต่มีบางคนที่ยืนเด่นเทียมปัวโรต์ได้’
ผู้คนในวงการเหนื่อยจะค่อนแคะ
ในเวลานี้ทุกคนสังเกตเห็นว่ามีใครคนหนึ่งโพสต์การ์ตูนตลกสี่เฟรมซึ่งถ่ายทอดผ่านมุมมองของผู้อ่าน
ช่องที่หนึ่ง : “จัดการเจ้าแก่ฉู่ขวงซะ! เขาเขียนให้ปัวโรต์ตาย!”
ช่องที่สอง: “โฮล์มส์เป็นใคร ไม่มีใครแทนที่ปัวโรต์ได้!”
ช่องที่สาม: ผู้อ่านเริ่มอ่านหนังสือแล้ว หนังสือมีชื่อว่ายอดนักสืบโฮล์มส์
ช่องที่สี่: ‘โฮล์มส์สุดย้อดดดดดดด!’
‘…’
ในที่สุดผู้คนในวงการก็ตระหนักได้
ที่แท้ผู้อ่านเองก็กู้สถานการณ์ได้ ที่แท้ผู้อ่านก็รู้ว่าพวกเขากำลังทำอะไร ดูฉู่ขวงสิ บีบคั้นผู้อ่านจนสภาพแบบนี้
สะเทือนใจจนคลุ้มคลั่ง!
เขาไม่เพียงตบหน้าเหล่าบรรณาธิการและร้านหนังสือได้ แต่เขายังกล้าตบหน้าผู้อ่านของตนเองอย่างไม่ยั้งมือได้ด้วยเช่นกัน
กระแสของโฮล์มส์กำลังจุดติด
……………………………………………………………
ในวันนี้
ไม่ว่าความรู้สึกแรกเริ่มจะเป็นอย่างไร หลายคนก็ซื้อยอดนักสืบโฮล์มส์ติดไม้ติดมือมาแล้ว แม้ว่าสำหรับใครหลายคน คำว่า ‘ยอดนักสืบ’ ในชื่อหนังสือจะชวนให้รำคาญตาอยู่บ้างก็ตาม
เวลาแปดโมงตรง
บนอินเทอร์เน็ต
ยังมีผู้คนอีกจำนวนไม่น้อยที่แสดงท่าทีต่อต้านโฮล์มส์ แม้ว่าหลายคนจะซื้อยอดนักสืบโฮล์มส์เล่มใหม่ล่าสุดมาแล้ว ถึงกับมีคนอ่านไปพลางเขียนบ่นในโลกออนไลน์
‘หนังสือใหม่ของเจ้าแก่ฉู่ขวงไม่ได้เรื่อง’
‘โฮล์มส์อะไรนี่โคตรโรคจิต มาถึงก็เฆี่ยนศพ ถึงจะทำไปเพื่อสืบคดี แต่จากความรู้สึกแล้วนิสัยไม่ค่อยน่ารักเท่าไหร่ ปัวโรต์ของพวกเราไม่หยาบคายแบบนี้’
‘พยายามเกินไปล่ะมั้ง’
‘ยิ่งอ่านยิ่งหงุดหงิด โฮล์มส์คนนี้ทะนงตัวเกินไป เหมือนเป็นร่างโคลนของเจ้าแก่ฉู่ขวง โฮล์มส์ยังบอกอีกนะว่าบนบลูสตาร์มีแค่ปัวโรต์ที่เทียบกับเขาได้ในด้านการไขคดี!’
‘อะไรนะ’
เมื่อผู้คนบางส่วนซึ่งไม่ได้ซื้อหนังสือมาอ่านได้ยินดังนั้น ความโกรธก็พลันพลุ่งพล่านขึ้นมา ‘เขายังกล้าพูดถึงปัวโรต์อีก เขาทำทุกวิถีทางเพื่อดันโฮล์มส์ขึ้นสู่จุดสูงสุด แบบนี้ยิ่งทำให้ฉันมีความมุ่งมั่นที่จะคว่ำบาตรโฮล์มส์มากขึ้น!’
‘โฮล์มส์จะเอาอะไรมามั่นเอ่ย?’
‘เป็นใครมาเทียบกับปัวโรต์’
‘คำถามคือทั้งที่พวกคุณกำลังคว่ำบาตรโฮล์มส์ ทำไมถึงยังซื้อหนังสือ แถมยังอ่านอีก แบบนี้ไม่ได้ยิ่งทำให้แผนการของเจ้าแก่ฉู่ขวงสำเร็จ แถมช่วยดันยอดขายของเขาอีก?!’
‘…’
กลุ่มคนที่ไม่ซื้อไม่พอใจเป็นอย่างมาก
ไหนบอกว่าจะคว่ำบาตรฉู่ขวงด้วยกัน
แต่พวกคุณดันไปแอบซื้อหนังสือเล่มใหม่
มองภาพรวมไม่ออกหรือ ตอนนี้เจ้าแก่ฉู่ขวงเป็นศัตรูของพวกเราทุกคน การคว่ำบาตรโฮล์มส์คือหน้าที่ของทุกคน พวกคุณรู้บ้างไหมว่านี่เป็นการให้ท้ายศัตรู
‘อ่านแล้วถึงด่าได้ไง!’
ผู้ที่ซื้อยอดนักสืบโฮล์มส์มานั้นอ่านหนังสือไปพลางสื่อสารกับชาวเน็ตซึ่งไม่ได้อ่านหนังสือเป็นบางครั้งบางคราว ‘ถ้าพวกเราไม่ได้อ่านหนังสือ พวกคุณจะรู้ไหมล่ะว่าเจ้าแก่ฉู่ขวงทำเกินไปแค่ไหน ถึงกับกล้าทำกับปัวโรต์ของพวกเราแบบนี้’
‘ถูกต้อง!’
‘ผมยังพบอีกปัญหาหนึ่ง เจ้าแก่ฉู่ขวงอยากให้โฮล์มส์กลายเป็นปัวโรต์คนใหม่ เขาเลยหาผู้ช่วยชื่อวัตสันมาให้โฮล์มส์ วัตสันคนนี้ก็จำลองมาจากเฮสติงส์นี่แหละ!’
‘ใช่แล้ว’
‘นอกจากนั้นเรื่องของโฮล์มส์ก็ยังบอกเล่าผ่านมุมมองของผู้ช่วยอย่างวัตสัน เช่นเดียวกับในนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์ที่เล่าเรื่องผ่านมุมมองบุคคลที่หนึ่งของผู้ช่วย รูปแบบยังคงเหมือนเดิม!’
‘ฉันว่าแล้วเชียว’
‘เจ้าแก่ฉู่ขวงแค่เปลี่ยนชื่อให้ปัวโรต์ ในเมื่อยังใช้รูปแบบยอดนักสืบ โดยมีนักสืบกับผู้ช่วยทำงานร่วมกัน งั้นทำไมต้องตัดจบนิยายชุดปัวโรต์ด้วยล่ะ!’
ทุกคนมีความเคียดแค้นร่วมกัน
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่น่าแปลกคือ
กลุ่มคนซึ่งอ่านหนังสือไปพลางตำหนิเรื่องยอดนักสืบโฮล์มส์ให้ทุกคนฟัง แรกเริ่มเดิมทีต่างกระตือรือร้น ทันทีที่เห็นข้อบกพร่องก็จะนำไปวิจารณ์กับชาวเน็ตทันที แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความถี่ของการแสดงความคิดเห็นบนโลกออนไลน์ของพวกเขาก็น้อยลงเรื่อยๆ จนภายหลังถ้อยคำเสียดสีเหลือน้อยลงมาก
พูดอะไรสักอย่างสิ!
ทำไมไม่ส่งเสียงบ้าง
เมื่อชาวเน็ตซึ่งไม่ได้ซื้อหนังสือสังเกตเห็นเรื่องนี้ต่างก็งุนงงไปบ้าง พวกคุณบอกเองไม่ใช่หรือว่าอ่านแล้วจะได้มีสิทธิ์แสดงความคิดเห็น แล้วความคิดเห็นของพวกคุณล่ะ ไหนบอกว่าจะช่วยกันด่า?
น่าแปลก
จำนวนคนน้อยลงเรื่อยๆ
เมื่อเวลาเก้าโมงเช้าล่วงเลยไป ไม่รู้แน่ชัดว่าเริ่มต้นตั้งแต่เมื่อไหร่ กลุ่มคนซึ่งอ่านยอดนักสืบโฮล์มส์ไปพลางร่วมวิพากษ์วิจารณ์กับชาวเน็ตก็หายไป!
ราวกับอันตรธานไปพร้อมกัน
ชาวเน็ตซึ่งไม่ได้ซื้อหนังสือที่หลงเหลืออยู่ต่างเต็มไปด้วยความสับสนว้าวุ่น บางคนพยายามจงใจเมนชันคนเหล่านั้นซึ่งกำลังอ่านหนังสือ ผลคือมีบางคนปรากฏตัวขึ้นหลังจากถูกเมนชันถึงจริงๆ เพียงแต่มีบางอย่างผิดปกติกับคนเหล่านี้
‘อ่านหนังสืออยู่’
‘อย่าเมนชัน’
‘ไม่ว่าง’
มาอ่านหนังสงหนังสืออะไรกัน?
เมื่อกี้พวกคุณก็ยังออกมากันอย่างคึกคักไม่ใช่หรือ ชาวเน็ตซึ่งไม่ได้ซื้อหนังสือเริ่มหัวเสีย ขณะนั้นเองก็มีคนที่ซื้อหนังสือมาอ่านปรากฏตัวขึ้น ‘พวกคุณไปซื้อหนังสือมาอ่านกันเองสิ ทำไมต้องมาถามพวกเราอยู่เรื่อย’
ผิดปกติ!
ผิดปกติมาก!
ชาวเน็ตซึ่งไม่ได้ซื้อหนังสือและไม่มีหนังสืออ่านต่างขมวดคิ้วมุ่น แต่กลับไม่รู้ว่าปัญหาอยู่ที่ตรงไหน เพียงแต่ในใจกระเหี้ยนกระหือรืออย่างบอกไม่ถูก หรือพวกเราไปซื้อหนังสืออ่านสักหน่อยดีไหม?
อีกด้านหนึ่ง
หลินเยวียนไม่ได้สนใจความเคลื่อนไหวบนโลกออนไลน์ แต่กลับกำลังดูการถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องสไปเดอร์แมน ในเวลานี้ เมื่อการถ่ายทำอันยากลำบากสิ้นสุดลง ผู้กำกับอี้เฉิงกงพลันคลี่ยิ้ม
“เอาละครับ”
หลังจากพูดประโยคนี้จบ อี้เฉิงกงมองไปทางหลินเยวียน คนอื่นในกองถ่ายต่างก็มองไปทางหลินเยวียน หลินเยวียนรับรู้สิ่งที่อี้เฉิงกงและทุกคนต้องการสื่อ เขาก้าวขึ้นด้านหน้า ชำเลืองมองกล้องซึ่งเพิ่งใช้ถ่ายทำไปเมื่อครู่ ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ
“ปิดกล้องแล้ว!”
ความปลาบปลื้มอบอวลไปทั้งกองถ่าย ในที่สุดสไปเดอร์แมนก็ปิดกล้องแล้ว เจี่ยนอี้ซึ่งอยู่ด้านข้างถอดชุดสไปเดอร์แมนรัดรูปของตน ถือมันไว้ในมือพลางโบกไปมาอย่างตื่นเต้น ในที่สุดเขาก็ถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องแรกในชีวิตสำเร็จแล้ว!
“ต่อจากนี้จะเป็นขั้นโพสต์โพรดักชัน”
อี้เฉิงกงยิ้มแย้มพลางมองไปทางหลินเยวียน “ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ไม่ถึงสองเดือนหนังเรื่องนี้ก็จะเสร็จสมบูรณ์ เมื่อถึงตอนนั้นสามารถเตรียมเข้าฉายได้เลย บางทีตอนนี้ตัวแทนหลินอาจพิจารณาตารางเข้าฉายได้ครับ”
หลินเยวียนพยักหน้า
เขาเองก็ดีใจ นี่คือภาพยนตร์เรื่องที่สี่ในชีวิตของเขา เป็นภาพยนตร์เชิงพาณิชย์ที่น่าสนใจมากเรื่องหนึ่ง หลินเยวียนไม่มั่นใจว่าในอนาคตเขาจะสร้างภาพยนตร์แนวนี้อีกไหม แต่การได้ทดลองนั้นทำให้หลินเยวียนรู้สึกสนุกไปด้วย
ร่วมเฉลิมฉลองกับทีมงานสักครู่หนึ่ง
หลินเยวียนหยิบโทรศัพท์ออกมา เตรียมกดเข้าดูความคิดเห็นเกี่ยวกับยอดนักสืบโฮล์มส์ เขาเคยคำนวณเวลาไว้ ขณะนี้เป็นเวลาสี่โมงครึ่ง และผู้อ่านชุดแรกน่าจะอ่านจบแล้ว
ล็อกอินเข้าปู้ลั่ว
ขณะที่หลินเยวียนกำลังค้นหาหัวข้อสนทนาเกี่ยวกับเชอร์ล็อก โฮล์มส์ เขาก็บังเอิญไปเห็นโพสต์แนะนำโดยปู้ลั่วปรากฏขึ้นตรงหน้า นี่เป็นโพสต์ของเหลิ่งกวง นักเขียนวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนในบลูสตาร์ นักเขียนผู้ซึ่งได้ชื่อว่าจอมบ่นเคยประชันวรรณกรรมกับฉู่ขวงและลงเอยด้วยความปราชัย ถึงกับเขียนด้วยน้ำเสียงยกย่อง ‘เดิมทีผมคิดว่าโฮล์มส์จะเป็นเงาสุดท้ายของยุคหลังปัวโรต์ แต่นึกไม่ถึงนี่คือจุดเริ่มต้นครั้งใหม่ของยุคสมัยสำหรับนิยายชุดยอดนักสืบ’
หลังจากนั้น
นักเขียนซึ่งมีชื่อเสียงกว่าเหลิ่งกวง และเคยเขียนคำนิยมให้กับเรื่องฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอ็กซ์เพรสอย่างคาเธอร์ ก็รีโพสต์โพสต์ของเหลิ่งกวง พร้อมทั้งเขียนแคปชันแนบไปว่า ‘ยินดีต้อนรับเข้าสู่ยุคสมัยของโฮล์มส์!’
ขณะนั้นเอง
ชายคนหนึ่งปิดหนังสือยอดนักสืบโฮล์มส์ลงท่ามกลางพรรคพวกซึ่งจ้องมองด้วยความประหลาดใจ จากนั้นจึงเงยหน้าสี่สิบห้าองศามองขึ้นฟ้า “ยุคสมัยนี้จะไม่บดบังแสงอันเจิดจ้าของปัวโรต์ แต่ก็จะไม่บดบังแสงสว่างของคนอื่นเช่นกัน!”
“ฉันเข้าใจทุกอย่าง”
ชายคนนั้นเอ่ยด้วยความตกใจ “แต่ก่อนหน้านี้นายบอกเองไม่ใช่เหรอว่าที่ซื้อยอดนักสืบโฮล์มส์มาก็เพื่อไม่ให้คนซื้อมากขึ้น?”
“ฉันพูดเหรอ?”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“มีคนกล่าวไว้ว่า คนเราพูดสิ่งที่ตนเองเชื่อในแต่ละช่วงเวลาของชีวิต งั้นนายจะให้ทำยังไง เขาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”
“…”
ที่แท้ช่วงสายและช่วงบ่ายสามารถแบ่งได้เป็นสองช่วงเวลาของชีวิตเองหรือ งั้นทำไมนายไม่พูดไปเลยล่ะว่า
ใต้เท้า!
ผลัดเปลี่ยนยุคสมัยแล้วขอรับ!
……………………………………………………….
ห้าวันหลังจากเฉาเต๋อจื้อประกาศว่ายอดนักสืบโฮล์มส์กำลังจะตีพิมพ์ คลังหนังสือซิลเวอร์บลูก็ยืนยันและออกประกาศอย่างเป็นทางการ หนังสือเรื่องใหม่ของฉู่ขวงเข้าสู่การเดินหน้าโปรโมตในทันที
ในเวลานี้
ผู้อ่านยังทำใจกับการตายของปัวโรต์ไม่ได้ การถกเถียงเกี่ยวกับเรื่องนี้ยังคงดำเนินต่อไประลอกแล้วระลอกเล่า ปรากฏว่าจู่ๆ ทุกคนก็เห็นข่าวว่ายอดนักสืบโฮล์มส์กำลังจะตีพิมพ์ ชั่วขณะนั้นเลือดก็พลันเดือดพล่านขึ้นมา
หนังสือใหม่?
ยอดนักสืบ?
โฮล์มส์?
พวกเรายังไว้อาลัยปัวโรต์กันอยู่ แต่คุณกลับกระตือรือร้นเขียนหนังสือเรื่องใหม่ขึ้นมาอย่างอดใจไม่ไหว เคยคิดถึงหัวอกของคนอ่านบ้างไหมว่าเสียใจแค่ไหน?
โมโห!
โมโหแล้วนะ!
ถึงแม้ก่อนหน้านี้ฉู่ขวงจะเคยประกาศเกี่ยวกับหนังสือเรื่องใหม่แล้ว แต่แฟนคลับนิยายชุดรหัสคดีปัวโรต์ยังคงติดงอมแงม ความจริงพิสูจน์ให้เห็นว่าวันเวลาไม่อาจบรรเทาความเคืองแค้นของทุกคนได้ ต่อให้ทุกคนเข้าใจว่าฉู่ขวงเขียนให้ปัวโรต์ตาย หลายคนกลับยังไม่ยอมให้โฮล์มส์เข้ามาแทนที่ปัวโรต์ หลายคนถึงกับตามไปประท้วงบนปู้ลั่วของฉู่ขวง เช่นเดียวกับปฏิกิริยาหลังจากฉู่ขวงประกาศเกี่ยวกับหนังสือเรื่องใหม่
‘ยืนหยัดต่อต้าน!’
‘ฉันประเมินความซื่อสัตย์ของเจ้าแก่นี่ต่ำไปจริงด้วย คิดว่าเขาจะเสียใจกับการจากไปของปัวโรต์ แต่เจ้าแก่นี่กลับเปิดตัวนักสืบคนใหม่อย่างรวดเร็ว นี่มันฆาตกรที่ฆ่าปัวโรต์ชัดๆ!’
‘ไม่ซื้อหนังสือเล่มนี้เป็นอันขาด!’
‘ตอนปัวโรต์ตายผมเคยบอกไว้แล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจะไม่อ่านยอดนักสืบโฮล์มส์เด็ดขาด ยอดนักสืบสำหรับผมมีแค่คนเดียว ไม่เหมือนกับผู้ชายเฮงซวยอย่างฉู่ขวงที่ได้ใหม่แล้วลืมเก่าหรอก!’
‘โฮล์มส์ออกไป!’
‘พวกเรากับฉู่ขวงประนีประนอมกันไม่ได้ พวกเราไม่ต้องการโฮล์มส์อะไรนั่น พวกเราต้องการแค่ปัวโรต์ ไม่ใช่ว่าใครก็เป็นยอดนักสืบได้!’
‘…’
ความรักที่ผู้อ่านมีต่อปัวโรต์นั้นไม่สามารถดูเบาได้เลย อิทธิพลของบุคคลผู้นี้เหนือกว่าตัวละครเสมือนจริง เมื่อการเสียชีวิตของปัวโรต์ได้รับการเผยแพร่ในวันที่ 3 มีนาคม สื่อขนาดใหญ่หลายแห่งถึงกับตีข่าวมรณกรรมของปัวโรต์ มีตัวละครเสมือนอื่นใดที่ทำได้เช่นนี้?
เช่นเดียวกับความกังวลของจินมู่
เมื่อยอดนักสืบโฮล์มส์ใกล้วางจำหน่าย กระแสการคว่ำบาตรโฮล์มส์ก็วนกลับมาอีกครั้ง จนผู้คนในวงการพากันร้องไห้ไม่ได้หัวเราะไม่ออก พร่ำบ่นว่าครั้งนี้ฉู่ขวงทำพลาดแล้วจริงๆ
“ฉู่ขวงทำยังไงล่ะทีนี้”
“กระแสต่อต้านโฮล์มส์ของคนอ่านนั้นมากเกินไป หนังสือเรื่องนี้ของฉู่ขวงคงไม่ใช่ขายไม่ออกหรอกใช่ไหม นึกภาพไม่ออกเลยว่านักเขียนยอดขายสูงลิบระดับเขาจะมีวันที่นิยายขายไม่ออกด้วย”
“ร้านหนังสือจะเลือกทางไหน”
“เรื่องสั่งของเข้ามาทางร้านหนังสือต้องสั่งเข้ามาอยู่แล้ว เห็นคนอ่านบอยคอตโฮล์มส์เยอะขนาดนี้ก็จริง แต่ในความจริงแล้วเป็นแค่อคติที่รอดมาได้เท่านั้น คนอ่านที่ไม่ได้ส่งเสียงอีกมากมายยังยินดีสนับสนุนหนังสือใหม่ของฉู่ขวง แต่คนอ่านส่วนนี้มีเท่าไหร่นั้นบอกไม่ได้ บางทีอาจส่งผลกระทบอย่างมากต่อยอดขายหนังสือเรื่องใหม่ของฉู่ขวงก็ได้”
“…”
ขณะเดียวกัน
ร้านหนังสือแต่ละแห่งก็ตะลึงไปเช่นกัน ตามหลักแล้วหนังสือเรื่องใหม่ของฉู่ขวงต้องสั่งสินค้าให้มากเข้าไว้ หนังสือของฉู่ขวงเคยขายไม่ออกซะที่ไหนกัน ยิ่งไปกว่านั้น ปมในใจของร้านหนังสือจากในปีนั้นซึ่งยอดขายเรื่องกระบี่เทพสังหารต่ำเตี้ยเรี่ยดินเพราะสั่งสินค้าเข้ามาน้อยยังคงไม่จางหายไป
แต่ว่า…
ปัญหาในครั้งนี้เหมือนจะเกิดขึ้นจากผู้อ่านของฉู่ขวงเอง เมื่อก่อนล้วนเป็นเพราะโลกภายนอกดูเบาหนังสือใหม่ของฉู่ขวง ตอนนี้ดันกลายเป็นแฟนคลับของฉู่ขวงคว่ำบาตรหนังสือใหม่ของฉู่ขวงซะเอง แถมคนกลุ่มนี้ยังเป็นผู้บริโภคหลักของผลงานฉู่ขวงอีกด้วย!
ลังเล!
สับสน!
ด้านหนึ่ง ทุกคนไม่อาจเพิกเฉยต่อการคว่ำบาตรจากผู้อ่านได้ อีกด้านหนึ่งก็ไม่อาจต้านทานเสน่ห์ของฉู่ขวง จนรู้สึกว่าความสมดุลในใจของพวกเขากำลังกวัดแกว่งไปมา และร้านหนังสือต่างก็เพิ่งเคยประสบกับสถานการณ์เช่นนี้เป็นครั้งแรก
ด้วยเหตุนี้
ผู้จำหน่ายหนังสือบางรายได้ทำแบบสำรวจสุ่มตัวอย่างในกลุ่มผู้อ่านของฉู่ขวง ทว่าผลลัพธ์ของแบบสำรวจกลับทำให้ร้านหนังสือเหล่านี้สับสนมากยิ่งขึ้น เพราะพวกเขาได้ให้ไว้สามตัวเลือก ได้แก่
(1) สนับสนุน
(2) คว่ำบาตร
(3) ไม่รู้
ผู้อ่านร้อยละ 24 เลือกสนับสนุนฉู่ขวงโดยไม่ลังเล ผู้อ่านร้อยละ 26 เลือกคว่ำบาตร และผู้อ่านอีกร้อยละ 50 เลือก ‘ไม่รู้’
อะไรคือไม่รู้?
พวกคุณกำลังทำให้ร้านหนังสืออย่างเราคิดไม่ตก พวกเราอาจต้องจ่ายค่าเสียหายไปกับคำว่า ‘ไม่รู้’ ของพวกคุณ ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงเมื่อดูผลสำรวจอย่างผิวเผิน จะพบว่าผู้ที่คว่ำบาตรนั้นมีมากกว่าผู้ที่สนับสนุนเล็กน้อย
ถึงเวลาตัดสินใจแล้ว
ร้านหนังสือบางแห่งกัดฟันสู้ และยังคงสั่งสินค้าเข้าร้านตามหลักเกณฑ์เดิมของผลงานของฉู่ขวง ส่วนร้านหนังสือบางแห่งลดการสั่งสินค้าเข้าคลังโดยอ้างอิงจากแบบสำรวจ ทัศนะของตลาดต่อหนังสือเรื่องยอดนักสืบโฮล์มส์ซึ่งส่อเค้าว่าจะแบ่งเป็นสองขั้ว
ขณะนั้น
ในสตูดิโอของหลินเยวียน จินมู่เอ่ยด้วยสีหน้าจนใจ “หัวหน้าสร้างโจทย์ยากให้กับร้านหนังสือแล้วครับ ตอนนี้ไม่มีใครคาดเดายอดขายของยอดนักสืบโฮล์มส์ได้เลย”
หลินเยวียนถาม “อาจินคิดว่ายังไงครับ”
จินมู่ลังเลอยู่ชั่วครู่ เบ้ปากตอบ “คำถามนี้ถามผมไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกครับ เพราะผมอ่านตอนเริ่มต้นของโฮล์มส์แล้ว ผมจึงเข้าใจถึงคุณภาพของหนังสือเล่มนี้ดี…”
หลินเยวียนพยักหน้า “ตามนั้นแหละครับ”
จินมู่ชะงัก ทันใดนั้นก็เข้าใจความหมายของหลินเยวียน ไม่ว่าจะคว่ำบาตรหรือสนับสนุน ยอดขายของนิยายยังคงขึ้นอยู่กับคุณภาพของผลงาน ถึงอย่างไรฉู่ขวงก็ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย
โฮล์มส์สนุกมากจริงๆ
เมื่อพิจารณาจากเสน่ห์ของตัวละครซึ่งปรากฏให้เห็นในบทเปิดเรื่องของโฮล์มส์ ตลอดจนหลักการเรื่องพื้นฐานที่แข็งแกร่ง ไม่มีเหตุผลที่ผู้อ่านจะไม่ชอบตัวละครใหม่นี้เลย ตอนนี้ทุกคนเพียงแต่กำลังสะเทือนใจเท่านั้นเอง
และจะสงบลงในที่สุด
จินมู่ผุดยิ้ม เชาวน์ปัญญาของเจ้านายคนนี้ขึ้นๆ ลงๆ บางครั้งก็ฉลาดเป็นกรด บางครั้งก็ทำสิ่งที่ทำให้พูดไม่ออก
อีกด้านหนึ่ง
เฉาเต๋อจื้อก็กังวลว่าการคว่ำบาตรโฮล์มส์จะส่งผลกระทบต่อยอดขายหนังสือใหม่ของฉู่ขวง เขาอุตส่าห์รุดไปหาบรรณาธิการบริหาร หวังว่าบรรณาธิการบริหารจะช่วยคิดหาวิธี ผลปรากฏว่าบรรณาธิการบริหารกลับยิ้มพลางส่ายหน้า
“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น”
“แต่สถานการณ์ไม่สู้ดีเลยนะครับ”
“ตอนเด็กๆ ผมฝันอยากเป็นนักบาสเก็ตบอล แม่เลยซื้อลูกบาสให้ผม ผมชอบลูกบาสลูกนั้นมาก ภายหลังผมทำมันพังโดยไม่ได้ตั้งใจ ร้องไห้หนักจนแม่ต้องปลอบใจ บอกว่าจะซื้อให้ใหม่อีกลูก ผมบอกว่าผมไม่อยากได้ แต่อยู่มาวันหนึ่งผมตื่นนอน ก็เห็นว่าข้างเตียงมี…”
“ผมเข้าใจแล้ว!”
เฉาเต๋อจื้อกระจ่างขึ้นในทันใด “บ.ก.บริหารจะบอกว่า ตราบใดที่ลูกบาสลูกใหม่ใช้เล่นได้สนุกเหมือนลูกเก่า สุดท้ายแล้วทุกคนย่อมเลือกที่จะยอมรับ!”
“หืม?”
บรรณาธิการบริหารส่ายหน้า “ผมจะบอกว่า แม่ผมเข้าใจผิด แม่แยกไม่ออกระหว่างลูกบาสกับลูกฟุตบอล เลยซื้อลูกฟุตบอลมาให้ผม…”
“เข้าใจแล้วครับ!”
เฉาเต๋อจื้อตกตะลึง และรู้สึกตื่นเต้นยิ่งกว่าเดิม “คุณจะบอกว่า คุณคิดว่าคุณชอบแค่บาส ภายหลังถึงได้รู้ว่าที่แท้ฟุตบอลก็สนุกไม่แพ้กัน!”
“เปล่า”
บรรณาธิการบริหารจ้องเฉาเต๋อจื้อเขม็ง “ผมกำลังบอกว่า ผมไม่ได้เล่นบอลเป็นทุกประเภท และผมก็ไม่ได้ตอบได้ทุกคำถาม!”
เฉาเต๋อจื้อ “…”
อันที่จริงไม่ว่าผู้อ่านจะตอบสนองอย่างไร ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่า ‘ยอดนักสืบโฮล์มส์’ จะวางจำหน่ายอย่างเป็นทางการในร้านหนังสืออีกในไม่กี่วันหลังจากนี้ และไม่ว่าจะเป็นร้านหนังสือหรือสำนักพิมพ์ต่างไม่มีการปรับแผนเป็นพิเศษเนื่องจากการประท้วงของผู้อ่านบางส่วน
ขณะเดียวกัน
ผู้อ่านอีกส่วนหนึ่งซึ่งคอยสนับสนุนฉู่ขวงอย่างเงียบเชียบก็ซื้อหนังสือเล่มนี้แล้ว ผู้อ่านบางส่วนซึ่งกำลังลังเลก็ซื้อหนังสือเล่มนี้เช่นกัน นอกจากนั้นผู้อ่านซึ่งประกาศตัวว่าจะคว่ำบาตรฉู่ขวงก็…
“คว่ำบาตรจริงๆ!”
เพื่อนคนหนึ่งซึ่งประกาศกร้าวมาโดยตลอดว่าจะคว่ำบาตรหนังสือใหม่ของฉู่ขวง กำลังเผชิญกับคำถามจากเหล่าเพื่อนสนิทรอบตัว จนเขาอดไม่ได้ เป็นต้องตบหนังสือยอดนักสืบโฮล์มส์เล่มใหม่เอี่ยมในมือซึ่งเพิ่งซื้อมา “อ่านแล้วจะได้มีสิทธิ์พูดไงฟระ ถ้าไม่อ่านแล้วด่าก็กลายเป็นแค่นักเลงคีย์บอร์ดน่ะสิ ถ้าจะด่าทั้งทีต้องด่าอย่างมีเหตุผล อ่านจบแล้วรอติดเครื่องด่าได้เลย!”
“แต่นายซื้อมาแล้วนะ”
แววตาของเพื่อนคนนี้แฝงความนัยลึกซึ้ง ประหนึ่งเป็นนักปรัชญากลับชาติมาเกิด “ฉันซื้อ ก็เพื่อไม่ให้คนซื้อมากขึ้นต่างหาก…”
………………………………………………
นี่คือเรื่องพื้นฐาน!
นี่ไม่ใช่เหตุผลที่ถูกสร้างขึ้นจากเรื่องไร้สาระ แต่เป็นทักษะพิเศษซึ่งได้รับการยืนยันจากการกระทำเบื้องหลังของโฮล์มส์ อ้างอิงจากบทความที่โฮล์มส์ตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์คือ [นักตรรกะวิทยาไม่จำเป็นต้องเคยเห็นหรือได้ยินเกี่ยวกับมหาสมุทรแปซิฟิก แต่ก็สามารถสรุปได้จากหยดน้ำหนึ่งหยดถึงการมีอยู่ของมัน เพราะทุกชีวิตเป็นห่วงโซ่อาหารขนาดมหึมา ตราบใดที่มองเห็นสถานการณ์ของห่วงโซ่สักห่วงหนึ่ง ก็สามารถอนุมาน และก่อนที่จะเริ่มศึกษาปัญหาอันยากเย็นในแง่มุมทางจิตวิญญาณและจิตวิทยา ผู้เริ่มต้นอาจต้องการเริ่มต้นด้วยการเรียนรู้ปัญหาที่เรียบง่ายกว่า ยกตัวอย่างเช่น เมื่อคุณพบใครสักคน คุณอาจลองระบุประวัติและอาชีพของบุคคลเหล่านั้นได้ การฝึกฝนเช่นนี้อาจดูไร้เดียงสาและน่าเบื่อ แต่มันกลับช่วยฝึกฝนให้ความสามารถในการสังเกตฉับไวขึ้นมา ทั้งยังช่วยสอนเราว่าควรสังเกตที่ใด และควรสังเกตอะไร เช่น เล็บมือ แขนเสื้อ รองเท้า แม้แต่ส่วนเข่าของกางเกง หนังด้านระหว่างนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ สีหน้า ปลายแขนเสื้อ เป็นต้น ไม่ว่าจะเริ่มต้นจากจุดใดที่กล่าวมาข้างต้น สามารถเปิดเผยอาชีพของเขาได้ ดังนั้นหากคุณเรียนรู้ที่จะเชื่อมโยงสถานการณ์เหล่านี้ แต่กลับยังไม่สามารถทำให้ผู้สืบคดีเข้าใจได้ในทันที นั่นก็เป็นเรื่องที่ยากจะจินตนาการแล้ว]
ยากจะจินตนาการ?
ประโยคสุดท้ายโอหังจริงๆ แต่ดูเหมือนว่านี่จะเป็นเอกลักษณ์ของเชอร์ล็อก โฮล์มส์ เขาชอบมองผู้อื่นด้วยสีหน้าไม่เข้าใจหลังจากให้เหตุผลที่ซับซ้อน ละเอียดถี่ถ้วน และฉลาดหลักแหลม
ราวกับกำลังบอกว่า
เรื่องนี้ยากหรือ?
เช่นเดียวกับที่เขาบอกว่า ‘เรื่องนี้เดาได้ไม่ยาก’ หลังจากเห็นข้อมูลของวัตสันเพียงแวบเดียว นี่คือสิ่งที่ปัวโรต์จะไม่มีวันพูด เพราะปัวโรต์คิดว่าเป็นเรื่องปกติที่คนธรรมดาจะคาดเดาไม่ได้ และเขาคือปัวโรต์ซึ่งเป็นอัจฉริยะในด้านนี้
เป็นไปดังคาด
ห้องประชุมแทบระเบิด บรรณาธิการทุกคนต่างแสดงความคิดเห็นอย่างเซ็งแซ่ ความกังวลว่าโฮล์มส์จะคล้ายกับปัวโรต์เกินไปหรือไม่นั้นมลายหายไปทันที!
“โคตรปัง!”
“นี่เป็นครั้งแรกที่อ่านนิยายสืบสวนสอบสวนแต่กลับเดาไม่ได้ว่าฆาตกรเป็นใคร เพราะตอนเริ่มเรื่องดูเหมือนจะไม่สนุกเท่าไหร่ เขาแค่อยากให้พวกเราและวัตสันเป็นสักขีพยานในการเปิดตัวโฮล์มส์อย่างอลังการ!”
“แกก็อลังเกิ๊นน!”
“สกิลการสังเกตไม่มีใครล้มได้!”
“เรื่องพื้นฐานยังโหดขนาดนี้!”
หากไม่ใช่แฟนวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนไม่มีทางสัมผัสได้ถึงความแตกต่างของเรื่องพื้นฐานและเหตุผลเชิงตรรกะทั่วไป หากใช้คำอธิบายของคนทั่วไป คงจะเป็น โฮล์มส์สามารถเริ่มต้นจากสมมติฐานทั่วไป บรรยายรายละเอียดออกมาได้ผ่านการอนุมาน หรือในกระบวนการสรุปคดีบางส่วน ลำพังจุดนี้ก็แตกต่างจากนิยายสืบสวนสอบสวนทั่วไปในตลาดแล้ว
“สุดยอดมาก!”
“เสน่ห์ของตัวละครสมบูรณ์แบบมาก เมื่อก่อนผมเคยสงสัยว่าทำไมฉู่ขวงถึงออกแบบปัวโรต์ให้เป็นชายแก่รูปร่างเตี้ย แถมยังมีหนวดหน้าตาแปลกประหลาดสองแฉกด้วย สำหรับผู้อ่านแล้ว ภาพลักษณ์แบบนี้ต้องผ่านกระบวนการยอมรับ แต่ครั้งนี้ในที่สุดฉู่ขวงก็เปลี่ยนวิธีเขียนแล้ว ถึงแม้นิสัยของโฮล์มส์จะต่างจากคนทั่วไป เรียกว่าแปลกพอๆ กับปัวโรต์เลยก็ได้ แต่อย่างน้อยรูปลักษณ์ภายนอกก็ต้องถูกจริตคน และต้องทำให้ทุกคนชอบได้ง่าย!”
เล่นใหญ่?
เล่นใหญ่มาก
แต่นักสืบในนิยายสืบสวนสอบสวน ต้องให้ความรู้สึกเล่นใหญ่แบบนี้แหละถึงจะน่าสนใจ ถ้ามีนักสืบที่ดำเนินวิธีสืบคดีของตนไปอย่างเข้มงวดและเรียบเฉย โดยปราศจากวิธีนำเสนออันเป็นเอกลักษณ์ ทุกคนคงกวาดตาอ่านคดีและกระบวนการไขคดีแค่รอบเดียวก็วางแล้ว
ตัวตึง?
โฮล์มส์มีศักยภาพที่จะเป็นตัวตึง ประโยคว่า ‘เรื่องนี้เดาได้ไม่ยาก’ ก็เพียงพอที่จะส่งผลกระทบที่มหาศาลต่อสมรภูมิสติปัญญาของผู้อ่านทั้งหลาย อย่างไรก็ตาม หากมองรวมกับโครงเรื่องและหลักการของเขา ประโยคจะไม่ทำให้ผู้อ่านรู้สึกว่าสติปัญญาถูกก้าวล่วง แต่กลับทำให้รู้สึกบันเทิงใจสุดๆ!
ถูกต้อง
ในแง่ของประสบการณ์ที่ผู้อ่านได้รับจากนิยายเรื่องนี้ โฮล์มส์ให้ความรู้สึกบันเทิงอย่างลับๆ ไม่อย่างนั้นทำไมเอโดงาวะ โคนันต้องมีแสงสะท้อนวาบจากแว่นตาเมื่อค้นพบความจริง หลังจากนั้นก็มีเพลงปลุกใจดังขึ้นท่อนหนึ่งด้วยล่ะ?
ทุกคนต่างก็ชื่นชอบ
ดังนั้นกุญแจสำคัญคือจะเล่นใหญ่อย่างไรดี ถ้าทุกคนงง ถามว่าหนึ่งบวกหนึ่งเท่ากับเท่าไหร่ จากนั้นตัวเอกผู้เก่งกาจตอบเสียงเรียบว่า “หนึ่งบวกหนึ่งเท่ากับสอง เรื่องนี้ยากหรือ?”
คุณพี่คะ!
แบบนี้ไม่ได้นะ!
นี่คือตัวตึงระดับต่ำที่สุด ตัวตึงระดับสูงต้องเป็นเหมือนโฮล์มส์ ใช้วิธีอวดสติปัญญาแบบที่ทำให้ผู้อ่านซูฮกจนต้องทรุดลงไปกราบเบญจางคประดิษฐ์ ในเวลานี้จะไม่มีใครสนใจว่าเขาเล่นใหญ่ไฟกะพริบขนาดไหน ทุกคนจะรู้สึกเพียงความตกตะลึง คิดว่าหมอนี่เจ๋งสุดๆ
ในขณะนั้น
มีคนกระซิบ “ตอนที่โฮล์มส์บอกว่าในด้านนี้บนบลูสตาร์มีแค่ปัวโรต์ที่เทียบกับเขาได้ ฉันอึดอัดสุดๆ แต่หลังจากอ่านจบ จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่าไม่มีปัญหา สองคนนี้อยู่ระดับยอดนักสืบจริงๆ!”
ที่ปรึกษานักสืบอะไรกันล่ะ
ถึงแม้โฮล์มส์จะแต่งตั้งตำแหน่งนี้ให้ตัวเขาเอง และรับคำปรึกษาจากทุกฝ่าย ทว่าคดีต่างๆ ซึ่งควรค่าแก่การเขียนออกมายังจำเป็นต้องให้โฮล์มส์ออกโรงไขคดีด้วยตัวเอง หนังสือจึงใช้ชื่อว่า ‘ยอดนักสืบโฮล์มส์’
สิ่งที่ควรเอ่ยถึงคือ…
เนื่องจากรูปลักษณ์ของเชอร์ล็อก โฮล์มส์ผ่านการดัดแปลงทางภาพยนตร์และซีรีส์บนโลกมาแล้วนับไม่ถ้วน เพราะฉะนั้นบุคลิกของเขาจึงเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ ถึงขนาดที่ไม่ใช่บุคลิกทั้งหมดซึ่งบรรยายไว้ในนิยายอีกต่อไป อันที่จริงผู้คนส่วนมากบนโลกรู้จักโฮล์มส์จากภาพยนตร์และซีรีส์ มากกว่าจากนวนิยาย ดังนั้นบุคลิกและนิสัยของโฮล์มส์ซึ่งหลินเยวียนสร้างขึ้นนั้นจะเอนเอียงไปทางภาพยนตร์และซีรีส์มากกว่า
มีคนแสดงเป็นโฮล์มส์ไปตั้งกี่คนแล้ว
มีมากมายเหลือเกิน ยกตัวอย่างเช่น เบเนดิกต์ คัมเบอร์แบตช์ และ โรเบิร์ต ดาวนีย์ จูเนียร์ ผลงานแต่ละชิ้นมีการตีความบุคลิกแตกต่างกันไป ทว่าความเล่นใหญ่โดยไม่ได้ตั้งใจนั้นเป็นเสน่ห์ของโฮล์มส์เสมอมา ตัวตึงแบ่งได้คร่าวๆ เป็นสองประเภท ประเภทแรกคือจงใจเล่นใหญ่ ประเภทที่สองคือเล่นใหญ่โดยที่ไม่ได้พยายาม โฮล์มส์คือประเภทที่สอง และตัวตึงจะต้องเป็นประเภทที่สอง
ปัง
ประตูห้องประชุมถูกเปิดออก เฉาเต๋อจื้อเดินเข้ามา บรรณาธิการกำลังพูดคุยจ้อกแจ้กจอแจ แต่กลับถูกเฉาเต๋อจื้อทำสัญญาณมือให้เงียบเสียงลง เขาจ้องมองรองบรรณาธิการทางซ้ายมือ “เหล่าหวังแขนเสื้อของคุณมีคราบกาแฟเปื้อน แถมเสื้อของคุณเพิ่งเปลี่ยนวันนี้ แสดงว่าช่วงเที่ยงคุณคงไปกินกาแฟมา ร้านกาแฟที่ใกล้กับบริษัทที่สุดอยู่ชั้นล่าง เพราะฉะนั้นคู่เดทของคุณคงอยู่ไม่ไกลจากบริษัท อาจอยู่ในบริษัทเราด้วยซ้ำ นอกจากนั้นบนตัวคุณมีกลิ่นน้ำหอม น้ำหอมกลิ่นนี้ถ้าผมจำไม่ผิดคงมาจากเสี่ยวหลี่ และถ้ามีกลิ่นน้ำหอมหมายความว่าพวกคุณนั่งใกล้กันมาก ความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงทั่วไปไม่ได้แนบชิดขนาดนี้ เหล่าหวังคุณคงไม่กล้าเล่นกับกฎลับของที่นี่ แสดงว่า พวกคุณกำลังคบกัน?”
ผู้หญิงซึ่งชื่อเสี่ยวหลี่สีหน้าบูดเบี้ยว
ส่วนเหล่าหวังมองเฉาเต๋อจื้ออย่างงุนงง คุณกำลังประยุกต์ใช้เรื่องพื้นฐานของโฮล์มส์จริงๆ หรือนี่ บรรณาธิการคนอื่นๆ ต่างก็มองเฉาเต๋อจื้อด้วยความตกตะลึง รู้สึกชื่นชมขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“เรื่องนี้ยากหรือ?”
เฉาเต๋อจื้อเลิกคิ้ว ก่อนจะเชิดหน้ายืดอกหันหลังเดินออกไป มีเพียงเสียงแหลมดังมาแต่ไกล “แจ้งสำนักพิมพ์ทันทีเพื่อเตรียมการตีพิมพ์ ยอดนักสืบโฮล์มส์!”
ทุกคนส่งเสียงตอบรับ
ขณะนั้นบรรณาธิการตัวเล็กๆ ในแผนกพลันนึกสงสัยขึ้นมา “ตอนเที่ยงมีใครถ่ายวิดีโอตอนเหล่าหวังกับเสี่ยวหลี่ไปดื่มกาแฟไว้ไม่ใช่เหรอครับ…”
ห่างออกไป
เฉาเต๋อจื้อสะดุดกึก จากนั้นจึงเร่งฝีเท้าเดินออกไป ทิ้งภาพด้านหลังซึ่งกลายร่างจากโฮล์มส์เป็นวัตสันไว้กับทุกคน
…………………………………………………..
ถ้าหากเป็นผู้อ่านจากโลก คุณจะจดจำบทเปิดของเรื่อง ‘ยอดนักสืบเชอร์ล็อก โฮล์มส์’ ได้อย่างแน่นอน
ฉากนี้คล้ายคลึงกับซีรีส์จากสหราชอาณาจักร เรื่อง ‘เชอร์ล็อก’
ถูกต้อง
หลินเยวียนอ้างอิงบางส่วนจากซีรีส์ชุดเชอร์ล็อก
ผลงานต้นฉบับไม่ได้สมบูรณ์แบบ หลินเยวียนไม่มีทางนำมาใช้ทั้งหมด ตัวอย่างเช่น เมื่อโฮล์มส์เผชิญกับคดีเชือกลายจุด การสืบสวนของเขาผิดพลาด
การสืบสวนนี้ตัดสินบนพื้นฐานว่างูได้ยินเสียงผิวปากและงูกินนม ทว่าในความจริงแล้วงูไม่สามารถรับคลื่นเสียงซึ่งส่งผ่านอากาศได้ และอาจมีการตอบสนองที่เชื่องช้า ดังนั้นวิธีของคนร้ายจึงไม่สมจริงสักเท่าไหร่ นอกจากนั้นงูก็ไม่ได้ชอบดื่มนม
แต่เรื่องนี้จะโทษนักเขียนคงไม่ได้
คนในยุคสมัยนั้นไม่รู้เรื่องนี้
สถานการณ์ที่คล้ายคลึงกันปรากฏในนิยายชุดรหัสคดีปัวโรต์เช่นกัน
หลินเยวียนในฐานะคนสมัยใหม่ ย่อมไม่เลือกใช้ข้อมูลซึ่งไม่เป็นไปตามหลักวิทยาศาสตร์จากต้นฉบับอย่างแน่นอน เพราะในขณะนั้นผู้เขียนถูกจำกัดอยู่ภายใต้เงื่อนไขของยุคสมัย
และในเวลานั้น
เฉาเต๋อจื้ออ่านต่ออย่างอดใจไม่ไหว
เขาสงสัยเหลือเกินว่าโฮล์มส์รู้ข้อมูลเหล่านี้ได้อย่างไร!
เป็นไปไม่ได้ที่จะทำนายจากดวงชะตา
ถ้าหากเป็นเช่นนั้น นิยายเรื่องนี้ของฉู่ขวงคงส่งมาผิดแผนกแล้ว
เดินออกจากประตูไปแล้วเลี้ยวซ้าย ตรงนั้นจะมีแผนกนิยายแฟนตาซีอยู่
ในเมื่อเป็นนิยายสืบสวนสอบสวน เช่นนั้นโฮล์มส์ต้องได้คำตอบผ่านการสืบสวนสอบสวน!
พื้นฐานของการสืบสวนสอบสวนคืออะไร
เฉาเต๋อจื้ออ่านอย่างละเอียดถี่ถ้วน พร้อมกับความสงสัยที่มี
ในเวลานี้ เขาไม่ได้เปรียบเทียบโฮล์มส์และปัวโรต์ตามสัญชาตญาณอีกต่อไป
เมื่อพิจารณาจากท่าทีในช่วงแรก บุคคลทั้งสองซึ่งถูกฉู่ขวงเรียกว่ายอดนักสืบอย่างโฮล์มส์และปัวโรต์นั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงไม่ว่าจะทั้งนิสัยและวิธีการพูด
โฮล์มส์ทะนงตนเหลือเกิน!
อันที่จริงปัวโรต์ก็ทะนงตน แต่จะอธิบายความทะนงตนประเภทนี้ของโฮล์มส์อย่างไรดีล่ะ
ชายคนนี้ประกาศกร้าวว่า
ถึงแม้ผู้อื่นจะเห็นรายละเอียดต่างๆ ด้วยตาตนเอง แต่ก็ยังไม่สามารถแก้ปัญหาบางอย่างได้ ขณะที่โฮล์มส์สามารถอธิบายปัญหายากๆ บางอย่างได้โดยไม่ต้องก้าวขาออกจากบ้าน
ดูสิ!
คนปกติเขาพูดกันแบบนี้ซะที่ไหน!
ปัวโรต์ยังไม่เล่นใหญ่แบบคุณเลย!
และที่ยิ่งไปกว่านั้น คือโฮล์มส์บอกว่าคำพูดของนักสืบคนอื่นในลอนดอนไม่มีค่าเลยสักนิด เขาไม่ได้ โฆษณาว่าตนเองเป็นนักสืบเลย แต่กลับเรียกตนเองว่า ‘ที่ปรึกษานักสืบ’!
อืม
ที่ปรึกษานักสืบ นี่คืออาชีพใหม่ซึ่งโฮล์มส์เป็นผู้คิดค้นขึ้น เขาคิดว่าตนเป็นเพียงคนเดียวในบลูสตาร์ที่ทำอาชีพนี้ [เมื่อใดก็ตามที่ตำรวจมีปัญหาที่ไม่สามารถแก้ไขได้ พวกเขาจะมาหาผม และแน่นอนว่านักสืบในลอนดอนก็เช่นกัน]
คุณจะบอกว่า คนอื่นเป็นนักสืบ แต่คุณคือนักสืบเทพ?
และเพียงคนเดียวบนบลูสตาร์ที่ทำให้โฮล์มส์รู้จักคำว่า ‘ถ่อมตัว’ ก็คือปัวโรต์ผู้ล่วงลับ
ใช่
โฮล์มส์ยอมรับในความสามารถของปัวโรต์เพียงคนเดียว
เมื่อเฉาเต๋อจื้ออ่านจนถึงย่อหน้านี้ จิตใจของเขาก็แทบพังทลายลง
ท่านฉู่ขวง อย่าเล่นกันแบบนี้ได้ไหมล่ะ?
คุณบอกว่าเขียนเรื่องของโฮล์มส์ก็เขียนเกี่ยวกับโฮล์มส์อย่างเดียวสิ ทำไมต้องอ้างถึงปัวโรต์ด้วย คุณกลัวว่าผู้อ่านจะลืมหรือว่าคุณเขียนให้ปัวโรต์ตาย?
คุณเอ่ยถึงปัวโรต์ยังไม่พอ
แต่ยังให้โฮล์มส์เปรียบเทียบตัวเขากับปัวโรต์อีกเนี่ยนะ?
เมื่อดูจากท่าทีของโฮล์มส์แล้ว ประหนึ่งว่าบนโลกนี้มีเพียงปัวโรต์คนเดียวที่สามารถเทียบชั้นกับโฮล์มส์ได้
บ้าบิ่นขั้นสุด!
ถึงแม้ว่าในการบรรยายเรื่องราว โฮล์มส์จะไม่ได้มีท่าทีกระหยิ่มใจแม้แต่น้อย ทว่าการเอื้อนเอ่ยคำพูดด้วยน้ำเสียงสงบและหวนระลึกถึง พลอยให้แลดูราวกับว่าเขากำลังระบุข้อเท็จจริง แต่แฟนๆ ปัวโรต์จะไม่ยอมยกโทษให้อย่างแน่นอน!
ในใจแฟนคลับของปัวโรต์ ไม่มีใครที่เทียบเทียมกับเขาได้!
คุณเปิดเรื่องมาก็ทำให้โฮล์มส์ยียวนกวนประสาทซะขนาดนี้ ไม่กลัวหาทางลงไม่ได้เลยหรือไง
โฮล์มส์นี่มันตัวตึงดีๆ นี่เอง!
ขณะเดียวกัน
วัตสันในหนังสือก็คิดว่าโฮล์มส์เล่นใหญ่เกินไปเช่นกัน
นั่นทำให้วัตสันและเฉาเต๋อจื้อซึ่งเป็นผู้อ่านยืนอยู่ฝั่งเดียวกัน
ทว่าไม่ทันไรวัตสันเป็นอันต้องพ่ายแพ้ต่อเหตุผลของโฮล์มส์
[“เมื่อวานเราพบกันเป็นครั้งแรก ผมพูดถึงสมรภูมิเร่อหลู คุณดูประหลาดใจมาก”
“คุณรู้ได้ยังไง”
วัตสันเสียงดังขึ้น “ต้องมีใครบอกคุณแน่ๆ!”
“ผมไม่ได้รู้ ผมแค่สังเกตเห็น”
น้ำเสียงของโฮล์มส์ยังคงเหมือนเดิม “ใบหน้าของคุณเป็นสีแทน แต่ข้อมือของคุณกลับไม่เป็นสีแทน แสดงว่าคุณน่าจะไปในพื้นที่เขตร้อน แต่ไม่ได้ไปอาบแดด ทรงผมและท่าทางของคุณมีสไตล์ของทหาร ไม่ว่าจะเป็นการเคลื่อนไหวหรือพฤติกรรมล้วนเต็มไปด้วยประสบการณ์จากกองทัพ และพอคุณเดินเข้ามา บทสนทนาของคุณกับไมค์บ่งบอกว่าคุณเคยเรียนที่วิทยาลัยแพทย์ในหานโจวเหมือนกับเขา แสดงว่าคุณคือแพทย์ทหาร คุณเดินกะโผลกกะเผลกเสียขนาดนี้ แต่กลับยืน ไม่ยอมนั่งลง ลืมอาการบาดเจ็บไปสนิท แสดงว่าอย่างน้อยส่วนหนึ่งของอุปสรรคก็คือจิตใจ นอกจากนั้นสถานที่ที่คุณบาดเจ็บคือสมรภูมิที่ทุรกันดาร ทุกวันนี้สมรภูมิไหนที่ทำให้แพทย์ทหารกร้านแดดและบาดเจ็บแบบนี้? อ้อ สมรภูมิเร่อหลูไงล่ะ”]
วัตสันตะลึงกับเหตุผลเหล่านี้!
เฉาเต๋อจื้อซึ่งคิดว่าตนอยู่ฝั่งเดียวกับวัตสันก็ตะลึงเช่นกัน เขานึกไม่ถึงเลยว่าโฮล์มส์จะมองทุกอย่างออกอย่างทะลุปรุโปร่งจากการพบหน้าวัตสันเป็นครั้งแรก!
แม่เจ้าโว้ย!
พลังแห่งการสังเกตอันน่าทึ่ง!
ปัวโรต์เองก็เคยมีช่วงเวลาที่ความคิดพรั่งพรูเช่นนี้ กระบวนการที่เกิดขึ้นน่าตื่นเต้นไม่แพ้กัน ทว่าวิธีสืบคดีของปัวโรต์ต่างจากโฮล์มส์อย่างสิ้นเชิง
คล้ายว่าปัวโรต์จะชอบเข้าใจธรรมชาติของมนุษย์มากกว่า
ส่วนโฮล์มส์ได้ข้อสรุปจากการสังเกตโดยละเอียดและรวบรวมข้อมูล!
ปัวโรต์ใช้ความรู้สึกเป็นส่วนมาก โฮล์มส์ใช้เหตุผลเป็นส่วนมาก!
นี่เป็นครั้งแรกที่เฉาเต๋อจื้อรู้สึกว่า ถึงแม้โฮล์มส์จะมีศักยภาพในการกวนประสาทจนเรียกทัวร์ลง แต่สมองของเขาก็ประมวลผลด้วยความเร็วอันน่าทึ่ง แม้แต่เขาเองยังหาจุดยืนมาหักล้างเหตุผลเหล่านี้ไม่ได้…
นี่มันเป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่?
โฮล์มส์บังเอิญพบเบาะแส?
แน่นอนว่าไม่ใช่!
ขณะที่เฉาเต๋อจื้อพลิกหน้าหนังสืออ่านต่อไปด้วยแววตาตกตะลึงเล็กน้อย โฮล์มส์ก็เปิดโชว์การสืบสวนสอบสวนของเขาเป็นครั้งแรก!
เส้นผม…
กระเป๋าหนัง…
เล็บ…
ในที่เกิดเหตุสามารถสรุปข้อมูลของผู้เสียชีวิตคนที่หนึ่งได้นับไม่ถ้วน ทั้งจากแขนเสื้อ รองเท้าบูต กางเกง ส่วนหัวเข่าซึ่งมีเศษเนื้อด้านระหว่างนิ้วโป้งและนิ้วชี้ สีหน้าก่อนเสียชีวิต รวมไปถึงปลายแขนเสื้อ!
พิถีพิถัน!
มีเหตุมีผล!
ไม่ว่าข้อมูลจะซับซ้อนอย่างไร ก็ล้วนสามารถสรุปผ่านสมองของเขาออกมาเป็นเบาะแสสำคัญ เขาถึงกับสรุปได้ว่าบนรถม้ามีกี่คน จากรอยของล้อรถม้าใกล้กับจุดเกิดเหตุ และความลึกของรอยล้อรถม้า!
การหาเหตุผลเชิงตรรกะ?
ไม่ใช่แบบนี้นี่!
การหาเหตุผลเชิงตรรกะคือการนำผลลัพธ์มาอนุมานขั้นตอน ซึ่งเป็นสิ่งที่ปัวโรต์ถนัด นักสืบโดยมากมักใช้กระบวนการหาเหตุผลเชิงตรรกะจากผลลัพธ์ ใช้ตรรกะเป็นสัดส่วนที่มากกว่า แต่โฮล์มส์กลับเชี่ยวชาญการใช้ขั้นตอนเพื่อหาผลลัพธ์ และกระบวนการเหล่านี้ก็ได้คำตอบมาจากรายละเอียดต่างๆ ซึ่งกล่าวถึงในข้างต้น ทั้งสองแลดูมีความคล้ายคลึงกัน ทว่าคุณลักษณะกลับต่างกัน!
จินตนาการได้ว่า
เมื่อโชว์สืบคดีนี้ปรากฏแก่สายตาเฉาเต๋อจื้อ เฉาเต๋อจื้อพลันรู้สึกสมองชาวาบ ภาพของชายจมูกงุ้ม สวมหมวกทรงกลม และในมือถือไปป์ราวกับปรากฏขึ้นตรงหน้าของเขา สายตาของเขาคงเป็นหลักเหตุผลซึ่งเผยให้เห็นภูมิปัญญาจากการสังเกต และหลักเหตุผลนี้ตั้งอยู่บนทฤษฎีของโฮล์มส์
เรื่องพื้นฐาน!
คดีนี้แบ่งคร่าวๆ ได้เป็นสองส่วน ส่วนแรกคือโฮล์มส์ใช้สิ่งที่เขาเรียกว่าเรื่องพื้นฐานสืบหาตัวฆาตกรต่อเนื่อง และส่วนที่สองเกี่ยวกับแรงจูงใจของฆาตกร รวมไปถึงโศกนาฏกรรมที่เขาประสบด้วยตัวเอง นี่คือการแก้แค้นของฆาตกรซึ่งควรค่าแก่การเห็นอกเห็นใจด้วยวิธีของเขาเอง
อ่านเรื่องจบแล้ว
เฉาเต๋อจื้อยังคงนิ่งค้าง
นี่เป็นครั้งแรกที่เฉาเต๋อจื้อในฐานะชาวบลูสตาร์ต้องเผชิญกับความตกตะลึงจากโฮล์มส์และเรื่องพื้นฐาน และความรู้สึกตกตะลึงเช่นเดียวกันก็ถั่งโถมขึ้นในใจของบรรณาธิการหลายคนในห้องประชุมด้านข้างเช่นกัน
โฮล์มส์ผู้น่าสะพรึงกลัว!
……………………………………………………….
“พวกคุณรับไปคนละชุด”
ในที่สุดผลงานใหม่ของฉู่ขวงก็ส่งมาแล้ว
เดิมทีเฉาเต๋อจื้ออยากกลับไปนั่งอ่านที่ห้องทำงานเพียงลำพัง
แต่เมื่อตกเป็นจุดสนใจของเหล่าบรรณาธิการในแผนกแล้ว เขาจึงทำได้เพียงให้ผู้ช่วยพิมพ์แจกทุกคน
ทุกคนมาอ่านด้วยกัน
ส่วนเขากลับไปนั่งยังห้องทำงาน
และพิมพ์ต้นฉบับออกมาเช่นกัน
เฉาเต๋อจื้อดื่มชาที่ผู้ช่วยชงให้ พลางอ่านหนังสือเรื่องใหม่ของฉู่ขวง
ถึงแม้ในใจจะมีความกังวลมากมาย ทว่าเขายังต้องอ่านเนื้อเรื่องเสียก่อนจึงจะประเมินสถานการณ์โดยละเอียดได้
โฮล์มส์อาจเป็นปัวโรต์ที่เปลี่ยนชื่อ?
หรืออาจฉายแววตั้งแต่คดีแรก?
[สงครามชิงอำนาจเปิดฉากขึ้นในปี 1978 ]
สงครามชิงอำนาจเริ่มต้นขึ้นในปี 1978 หลังจากได้รับปริญญาเอกด้านการแพทย์จากมหาวิทยาลัยหานโจว ผมก็เข้าเรียนหลักสูตรการแพทย์ทหาร หลังจากสำเร็จการศึกษา ผมถูกส่งไปเป็นผู้ช่วยแพทย์ทหาร ประจำการยังหน่วยที่สามในกองทัพที่ห้าของบลูสตาร์ในสนามรบเร่อหลูในฉีโจว…]
เรื่องราวถูกเล่าผ่านมุมมองของบุคคลที่หนึ่ง
นิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์ก่อนหน้านี้ของฉู่ขวงใช้การบรรยายผ่านมุมมองบุคคลที่หนึ่งเช่นเดียวกัน
ยกตัวอย่างเช่น ฆาตกรรมโรเจอร์ แอ็กครอยด์อันโด่งดังก็ตีแผ่เรื่องราวผ่านมุมมองบุคคลที่หนึ่ง แถมยังบุกเบิกกลอุบายผู้เล่าเรื่องที่เชื่อถือไม่ได้
นิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์ส่วนมากเริ่มต้นด้วยบทพูดกับตนเองของปัวโรต์และเฮสติงส์
ครั้งแรกที่ฉู่ขวงเริ่มสร้างสรรค์ผลงานผ่านวิธีบรรยายผ่านมุมมองบุคคลที่หนึ่งคงต้องย้อนกลับไปตั้งแต่สมัยคนขุดสุสาน
ฉู่ขวงดูเหมือนจะค่อนข้างกระตือรือร้นเกี่ยวกับวิธีการบรรยายจากมุมมองบุคคลที่หนึ่ง และในขณะเดียวกัน เขาก็มีความรู้ลึกซึ้ง และมักใช้วิธีเขียนเช่นนี้ในนิยายสืบสวนสอบสวน
เรื่องราวตรงหน้านี้
ตัวละครบุคคลที่หนึ่งซึ่งบรรยายเรื่องราวนี้มีชื่อว่า ‘วัตสัน’
คนคนนี้ไม่ใช่ตัวเอกอย่างแน่นอน เพราะชื่อหนังสือและตัวฉู่ขวงเองเคยอธิบายไว้
ตัวเอกชื่อว่า ‘โฮล์มส์’
มาพูดถึงวัตสันก่อน
วัตสันมีประสบการณ์โชกโชน
เขาเคยผ่านสงครามในการเปลี่ยนระบบการปกครองบลูสตาร์ อีกทั้งเคยได้รับบาดเจ็บในสมรภูมิเร่อหลูที่ฉีโจว เนื่องจากร่างกายของเขาไม่สามารถแบกรับสงครามได้อีก จึงปลดประจำการและกลับไปยังลอนดอน
เฉาเต๋อจื้อรู้จักลอนดอน
ลอนดอนคือหนึ่งในเมืองที่ใหญ่ที่สุดของหานโจว
ภูมิหลังในนิยายของฉู่ขวง แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยจำกัดว่าอยู่ในพื้นที่ใด ความรู้ด้านภูมิศาสตร์ของเขาไม่เลว และมีความรู้ความเข้าใจต่อสถานการณ์ในแต่ละพื้นที่
และการออกแบบฉากพื้นหลังของตัวละครก็สมจริง ราวกับว่าคนเหล่านี้มีชีวิตอยู่จริงในสมัยนั้น
ซึ่งจุดนี้สอดคล้องกับนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์
อ่านต่อไป
หลังจากวัตสันปลดประจำการและเตรียมกลับมาหางานในลอนดอน โดยมีเงื่อนไขว่าเขาต้องมีที่อยู่อาศัย ทางที่ดีควรมีคนอยู่ร่วมบ้านด้วย ปรากฏว่าเขาบังเอิญพบกับสหายเก่าในอดีตซึ่งเป็นหมอเหมือนกัน
อีกฝ่ายบอกกับวัตสัน ว่าชายชื่อโฮล์มส์ก็กำลังมองหาคนเช่าห้องด้วยกันเมื่อเร็วๆ นี้
ดังนั้นวัตสันและสหายเก่าคนนี้จึงไปยังห้องทดลองทางการแพทย์ในลอนดอน
สถานที่ซึ่งโฮล์มส์ทำงานล่าสุด
นี่ทำให้เฉาเต๋อจื้อนึกถึงการพบกันครั้งแรกของเฮสติงส์และปัวโรต์ขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
บางทีวัตสันอาจมีบทบาทเป็นผู้ช่วยของโฮล์มส์คล้ายกับที่เฮสติงส์มีบทบาทผู้ช่วยของปัวโรต์?
แน่นอนว่ามีความคล้ายคลึงกันอยู่บ้าง
ในใจของเฉาเต๋อจื้อมีความกังวลที่ซ่อนอยู่ เขาเชื่อว่าผู้อ่านเองก็มองจุดนี้ออก และจุดนี้คล้ายกับเป็นข้อพิสูจน์ทางอ้อมว่าโฮล์มส์มีความคล้ายคลึงกับปัวโรต์
อย่างไรก็ตาม เมื่อวัตสันรีบไปที่ห้องทดลองและพบกับโฮล์มส์เป็นครั้งแรก ทันใดนั้นเฉาเต๋อจื้อก็สัมผัสถึงความแตกต่างระหว่างโฮล์มส์กับปัวโรต์ได้ในทันที
โฮล์มส์ไม่ใช่ปัวโรต์จริงๆ!
“เพียะๆๆ!”
ท่ามกลางการจับจ้องด้วยความตกตะลึงของวัตสัน โฮล์มส์กำลังใช้แส้เฆี่ยนศพอย่างรุนแรง ใครก็ตามที่เห็นภาพนี้คงคิดว่าโฮล์มส์มีสติสตังไม่สมประกอบ
ราวกับเป็นคนเสียสติ!
ปัวโรต์ไม่มีทางหยาบคายเช่นนี้ ชายชราตัวน้อยผู้เป็นโรครักความสะอาดไม่มีทางลืมรักษาความสง่างามไว้
เกิดอะไรขึ้น
เฉาเต๋อจื้อรู้สึกว่าฉู่ขวงพยายามเกินไปที่จะแสดงความแตกต่างระหว่างโฮล์มส์และปัวโรต์
[“เขาเป็นแบบนี้บ่อยไหม?” วัตสันเอ่ยถาม
สหายตอบด้วยความกระอักกระอ่วน “บางทีวันนี้เขาอาจอารมณ์ไม่ดี”
ในขณะนั้น โฮล์มส์มองมายังหมอซึ่งเพิ่งรุดมาถึง “คุณมาพอดี ผมอยากรู้สถานการณ์ของรอยฟกช้ำของเขาหลังจากผ่านไปยี่สิบสี่ชั่วโมง เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับคำกล่าวอ้างถิ่นที่อยู่ในขณะเกิดเหตุ”]
เฉาเต๋อจื้อสูดลมหายใจเข้าลึก
ที่แท้ก็เพื่อสืบคดี
ถึงแม้วิธีนี้จะง่ายต่อการเข้าใจผิดก็เถอะ
แต่ในยุคสมัยนั้น มันเป็นวิธีการทดลองทางวิทยาศาสตร์อย่างแท้จริง
[ทันใดนั้นโฮล์มส์ก็เหลือบมองวัตสัน “เร่อหลู?”
“ขอโทษครับ ไม่ทราบว่าคุณรู้ได้อย่างไร” วัตสันสับสนเล็กน้อย]
คงเป็นเพราะหมอแจ้งไว้ล่วงหน้า?
เฉาเต๋อจื้อคิดเช่นนี้ตามสัญชาตญาณ
[โฮล์มส์พูดต่อ “คุณคิดอย่างไรกับไวโอลิน”
วัตสัน “เอ่อ…”
โฮล์มส์ไม่เงยหน้าขึ้นมองด้วยซ้ำ “ตอนที่ผมขบคิดเรื่องต่างๆ มักจะสีไวโอลิน บางครั้งก็ไม่พูดไม่จาติดต่อกันหลายวัน คุณรังเกียจไหม เป็นเพื่อนร่วมห้องกันทางที่ดีควรให้อีกฝ่ายรับรู้ข้อบกพร่องของตัวเอง”
“คุณบอกเรื่องนี้กับผมทำไม”
วัตสันชำเลืองมองหมอ หมอรีบส่ายหน้า “ผมไม่ได้พูดอะไรเลย”]
ฮะ?
เฉาเต๋อจื้อตะลึง
หมอไม่ได้บอกหรอกหรือ?
แล้วโฮล์มส์รู้ได้ยังไงกัน
วัตสันเอ่ยถามข้อสงสัยของเฉาเต๋อจื้อ
[“เรื่องพวกนี้ใครเป็นคนบอกคุณครับ”
“ตัวผมเอง”
โฮล์มส์กำลังขีดๆ เขียนๆ บนสมุด ราวกับกำลังพึมพำกับตนเอง “คนอย่างผมอยากจะหาเพื่อนร่วมห้องสักคนยากเย็นนัก เช้าวันนี้ผมเพิ่งพูดเรื่องนี้ให้ไมค์ฟัง ตกบ่ายเขาก็พาคุณมาที่นี่ พาสหายเก่าคนหนึ่งมา เห็นได้ชัดว่าเพิ่งประจำการที่หน่วยไหนสักหน่วยในสมรภูมิเร่อหลู เรื่องนี้เดาได้ไม่ยาก”]
เฉาเต๋อจื้อตาค้าง
พี่ชาย แบบนี้เดาได้ไม่ยากหรือ?
วัตสันเอ่ยถามข้อสงสัยของผู้อ่านอย่างเฉาเต๋อจื้อเป็นครั้งที่สอง
[“คุณรู้เรื่องสมรภูมิเร่อหลูได้อย่างไร”
โฮล์มส์ไม่ตอบ แต่กลับลุกขึ้นบอก “เลขที่ 221 ถนนเบเกอร์ จะเป็นที่อยู่ของพวกเรา”
“แค่นี้?”
วัตสันมีคำถามมากมายอัดแน่นอยู่เต็มอก “เราเพิ่งรู้จักกัน ก็จะหาบ้านด้วยกันแล้ว? เราไม่รู้จักกัน คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมชื่ออะไร…”
ฝีเท้าของโฮล์มส์ชะงักลงเล็กน้อย
เขาหันกลับมา “ผมรู้ว่าคุณเป็นแพทย์ทหาร เพิ่งถูกส่งตัวกลับมาจากสมรภูมิเร่อหลู แล้วผมก็รู้ว่าคุณอาจป่วยเป็นโรคทางจิตเวช บางทีอาจลบคำว่า ‘อาจ’ ออกไปก็ได้ ในฐานะเพื่อนร่วมห้อง แค่นี้ไม่พอหรือ?”
โฮล์มส์หยัดกายลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไป ทันใดนั้นเขาพลันเอ่ยแนะนำตัวอย่างรวบรัด “เชอร์ล็อก โฮล์มส์” ขณะที่พูดประโยคนี้ โฮล์มส์กำลังสวมหมวกทรงกลมของเขา และกล่าวลาด้วยคำว่าทิวาสวัสดิ์
วัตสันหันไปมองสหายซึ่งอยู่ข้างกาย
สหายมีสีหน้าจนใจ “ใช่ ปกติเขาก็เป็นแบบนี้แหละ” ]
ในนิยาย วัตสันงง!
นอกนิยาย เฉาเต๋อจื้อก็งง!
เฉาเต๋อจื้ออ่านนิยายผ่านมุมมองบุคคลที่หนึ่งซึ่งก็คือวัตสัน เขาย่อมรู้ว่าวัตสันเคยเข้าร่วมสมรภูมิเร่อหลู รู้ถึงอาการบาดเจ็บของวัตสัน และรู้ว่าวัตสันเป็นแพทย์ทหารปลดประจำการ แต่โฮล์มส์รู้ได้อย่างไรกัน?
คุณเป็นนักสืบ?
แต่คุณเหมือนหมอดูมากกว่า!
เห็นชัดๆ ว่าเพิ่งเจอกันเป็นครั้งแรก ก็รู้รายละเอียดของคนเขาอย่างทะลุปรุโปร่ง สรุปแล้วโฮล์มส์คนนี้ทำได้ยังไงกัน!
เฉาเต๋อจื้อเกิดคำถามในใจเป็นหมื่นข้อแล้ว!
………………………………………………………….
“พวกคุณรับไปคนละชุด”
ในที่สุดผลงานใหม่ของฉู่ขวงก็ส่งมาแล้ว
เดิมทีเฉาเต๋อจื้ออยากกลับไปนั่งอ่านที่ห้องทำงานเพียงลำพัง
แต่เมื่อตกเป็นจุดสนใจของเหล่าบรรณาธิการในแผนกแล้ว เขาจึงทำได้เพียงให้ผู้ช่วยพิมพ์แจกทุกคน
ทุกคนมาอ่านด้วยกัน
ส่วนเขากลับไปนั่งยังห้องทำงาน
และพิมพ์ต้นฉบับออกมาเช่นกัน
เฉาเต๋อจื้อดื่มชาที่ผู้ช่วยชงให้ พลางอ่านหนังสือเรื่องใหม่ของฉู่ขวง
ถึงแม้ในใจจะมีความกังวลมากมาย ทว่าเขายังต้องอ่านเนื้อเรื่องเสียก่อนจึงจะประเมินสถานการณ์โดยละเอียดได้
โฮล์มส์อาจเป็นปัวโรต์ที่เปลี่ยนชื่อ?
หรืออาจฉายแววตั้งแต่คดีแรก?
[สงครามชิงอำนาจเปิดฉากขึ้นในปี 1978 ]
สงครามชิงอำนาจเริ่มต้นขึ้นในปี 1978 หลังจากได้รับปริญญาเอกด้านการแพทย์จากมหาวิทยาลัยหานโจว ผมก็เข้าเรียนหลักสูตรการแพทย์ทหาร หลังจากสำเร็จการศึกษา ผมถูกส่งไปเป็นผู้ช่วยแพทย์ทหาร ประจำการยังหน่วยที่สามในกองทัพที่ห้าของบลูสตาร์ในสนามรบเร่อหลูในฉีโจว…]
เรื่องราวถูกเล่าผ่านมุมมองของบุคคลที่หนึ่ง
นิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์ก่อนหน้านี้ของฉู่ขวงใช้การบรรยายผ่านมุมมองบุคคลที่หนึ่งเช่นเดียวกัน
ยกตัวอย่างเช่น ฆาตกรรมโรเจอร์ แอ็กครอยด์อันโด่งดังก็ตีแผ่เรื่องราวผ่านมุมมองบุคคลที่หนึ่ง แถมยังบุกเบิกกลอุบายผู้เล่าเรื่องที่เชื่อถือไม่ได้
นิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์ส่วนมากเริ่มต้นด้วยบทพูดกับตนเองของปัวโรต์และเฮสติงส์
ครั้งแรกที่ฉู่ขวงเริ่มสร้างสรรค์ผลงานผ่านวิธีบรรยายผ่านมุมมองบุคคลที่หนึ่งคงต้องย้อนกลับไปตั้งแต่สมัยคนขุดสุสาน
ฉู่ขวงดูเหมือนจะค่อนข้างกระตือรือร้นเกี่ยวกับวิธีการบรรยายจากมุมมองบุคคลที่หนึ่ง และในขณะเดียวกัน เขาก็มีความรู้ลึกซึ้ง และมักใช้วิธีเขียนเช่นนี้ในนิยายสืบสวนสอบสวน
เรื่องราวตรงหน้านี้
ตัวละครบุคคลที่หนึ่งซึ่งบรรยายเรื่องราวนี้มีชื่อว่า ‘วัตสัน’
คนคนนี้ไม่ใช่ตัวเอกอย่างแน่นอน เพราะชื่อหนังสือและตัวฉู่ขวงเองเคยอธิบายไว้
ตัวเอกชื่อว่า ‘โฮล์มส์’
มาพูดถึงวัตสันก่อน
วัตสันมีประสบการณ์โชกโชน
เขาเคยผ่านสงครามในการเปลี่ยนระบบการปกครองบลูสตาร์ อีกทั้งเคยได้รับบาดเจ็บในสมรภูมิเร่อหลูที่ฉีโจว เนื่องจากร่างกายของเขาไม่สามารถแบกรับสงครามได้อีก จึงปลดประจำการและกลับไปยังลอนดอน
เฉาเต๋อจื้อรู้จักลอนดอน
ลอนดอนคือหนึ่งในเมืองที่ใหญ่ที่สุดของหานโจว
ภูมิหลังในนิยายของฉู่ขวง แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยจำกัดว่าอยู่ในพื้นที่ใด ความรู้ด้านภูมิศาสตร์ของเขาไม่เลว และมีความรู้ความเข้าใจต่อสถานการณ์ในแต่ละพื้นที่
และการออกแบบฉากพื้นหลังของตัวละครก็สมจริง ราวกับว่าคนเหล่านี้มีชีวิตอยู่จริงในสมัยนั้น
ซึ่งจุดนี้สอดคล้องกับนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์
อ่านต่อไป
หลังจากวัตสันปลดประจำการและเตรียมกลับมาหางานในลอนดอน โดยมีเงื่อนไขว่าเขาต้องมีที่อยู่อาศัย ทางที่ดีควรมีคนอยู่ร่วมบ้านด้วย ปรากฏว่าเขาบังเอิญพบกับสหายเก่าในอดีตซึ่งเป็นหมอเหมือนกัน
อีกฝ่ายบอกกับวัตสัน ว่าชายชื่อโฮล์มส์ก็กำลังมองหาคนเช่าห้องด้วยกันเมื่อเร็วๆ นี้
ดังนั้นวัตสันและสหายเก่าคนนี้จึงไปยังห้องทดลองทางการแพทย์ในลอนดอน
สถานที่ซึ่งโฮล์มส์ทำงานล่าสุด
นี่ทำให้เฉาเต๋อจื้อนึกถึงการพบกันครั้งแรกของเฮสติงส์และปัวโรต์ขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
บางทีวัตสันอาจมีบทบาทเป็นผู้ช่วยของโฮล์มส์คล้ายกับที่เฮสติงส์มีบทบาทผู้ช่วยของปัวโรต์?
แน่นอนว่ามีความคล้ายคลึงกันอยู่บ้าง
ในใจของเฉาเต๋อจื้อมีความกังวลที่ซ่อนอยู่ เขาเชื่อว่าผู้อ่านเองก็มองจุดนี้ออก และจุดนี้คล้ายกับเป็นข้อพิสูจน์ทางอ้อมว่าโฮล์มส์มีความคล้ายคลึงกับปัวโรต์
อย่างไรก็ตาม เมื่อวัตสันรีบไปที่ห้องทดลองและพบกับโฮล์มส์เป็นครั้งแรก ทันใดนั้นเฉาเต๋อจื้อก็สัมผัสถึงความแตกต่างระหว่างโฮล์มส์กับปัวโรต์ได้ในทันที
โฮล์มส์ไม่ใช่ปัวโรต์จริงๆ!
“เพียะๆๆ!”
ท่ามกลางการจับจ้องด้วยความตกตะลึงของวัตสัน โฮล์มส์กำลังใช้แส้เฆี่ยนศพอย่างรุนแรง ใครก็ตามที่เห็นภาพนี้คงคิดว่าโฮล์มส์มีสติสตังไม่สมประกอบ
ราวกับเป็นคนเสียสติ!
ปัวโรต์ไม่มีทางหยาบคายเช่นนี้ ชายชราตัวน้อยผู้เป็นโรครักความสะอาดไม่มีทางลืมรักษาความสง่างามไว้
เกิดอะไรขึ้น
เฉาเต๋อจื้อรู้สึกว่าฉู่ขวงพยายามเกินไปที่จะแสดงความแตกต่างระหว่างโฮล์มส์และปัวโรต์
[“เขาเป็นแบบนี้บ่อยไหม?” วัตสันเอ่ยถาม
สหายตอบด้วยความกระอักกระอ่วน “บางทีวันนี้เขาอาจอารมณ์ไม่ดี”
ในขณะนั้น โฮล์มส์มองมายังหมอซึ่งเพิ่งรุดมาถึง “คุณมาพอดี ผมอยากรู้สถานการณ์ของรอยฟกช้ำของเขาหลังจากผ่านไปยี่สิบสี่ชั่วโมง เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับคำกล่าวอ้างถิ่นที่อยู่ในขณะเกิดเหตุ”]
เฉาเต๋อจื้อสูดลมหายใจเข้าลึก
ที่แท้ก็เพื่อสืบคดี
ถึงแม้วิธีนี้จะง่ายต่อการเข้าใจผิดก็เถอะ
แต่ในยุคสมัยนั้น มันเป็นวิธีการทดลองทางวิทยาศาสตร์อย่างแท้จริง
[ทันใดนั้นโฮล์มส์ก็เหลือบมองวัตสัน “เร่อหลู?”
“ขอโทษครับ ไม่ทราบว่าคุณรู้ได้อย่างไร” วัตสันสับสนเล็กน้อย]
คงเป็นเพราะหมอแจ้งไว้ล่วงหน้า?
เฉาเต๋อจื้อคิดเช่นนี้ตามสัญชาตญาณ
[โฮล์มส์พูดต่อ “คุณคิดอย่างไรกับไวโอลิน”
วัตสัน “เอ่อ…”
โฮล์มส์ไม่เงยหน้าขึ้นมองด้วยซ้ำ “ตอนที่ผมขบคิดเรื่องต่างๆ มักจะสีไวโอลิน บางครั้งก็ไม่พูดไม่จาติดต่อกันหลายวัน คุณรังเกียจไหม เป็นเพื่อนร่วมห้องกันทางที่ดีควรให้อีกฝ่ายรับรู้ข้อบกพร่องของตัวเอง”
“คุณบอกเรื่องนี้กับผมทำไม”
วัตสันชำเลืองมองหมอ หมอรีบส่ายหน้า “ผมไม่ได้พูดอะไรเลย”]
ฮะ?
เฉาเต๋อจื้อตะลึง
หมอไม่ได้บอกหรอกหรือ?
แล้วโฮล์มส์รู้ได้ยังไงกัน
วัตสันเอ่ยถามข้อสงสัยของเฉาเต๋อจื้อ
[“เรื่องพวกนี้ใครเป็นคนบอกคุณครับ”
“ตัวผมเอง”
โฮล์มส์กำลังขีดๆ เขียนๆ บนสมุด ราวกับกำลังพึมพำกับตนเอง “คนอย่างผมอยากจะหาเพื่อนร่วมห้องสักคนยากเย็นนัก เช้าวันนี้ผมเพิ่งพูดเรื่องนี้ให้ไมค์ฟัง ตกบ่ายเขาก็พาคุณมาที่นี่ พาสหายเก่าคนหนึ่งมา เห็นได้ชัดว่าเพิ่งประจำการที่หน่วยไหนสักหน่วยในสมรภูมิเร่อหลู เรื่องนี้เดาได้ไม่ยาก”]
เฉาเต๋อจื้อตาค้าง
พี่ชาย แบบนี้เดาได้ไม่ยากหรือ?
วัตสันเอ่ยถามข้อสงสัยของผู้อ่านอย่างเฉาเต๋อจื้อเป็นครั้งที่สอง
[“คุณรู้เรื่องสมรภูมิเร่อหลูได้อย่างไร”
โฮล์มส์ไม่ตอบ แต่กลับลุกขึ้นบอก “เลขที่ 221 ถนนเบเกอร์ จะเป็นที่อยู่ของพวกเรา”
“แค่นี้?”
วัตสันมีคำถามมากมายอัดแน่นอยู่เต็มอก “เราเพิ่งรู้จักกัน ก็จะหาบ้านด้วยกันแล้ว? เราไม่รู้จักกัน คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมชื่ออะไร…”
ฝีเท้าของโฮล์มส์ชะงักลงเล็กน้อย
เขาหันกลับมา “ผมรู้ว่าคุณเป็นแพทย์ทหาร เพิ่งถูกส่งตัวกลับมาจากสมรภูมิเร่อหลู แล้วผมก็รู้ว่าคุณอาจป่วยเป็นโรคทางจิตเวช บางทีอาจลบคำว่า ‘อาจ’ ออกไปก็ได้ ในฐานะเพื่อนร่วมห้อง แค่นี้ไม่พอหรือ?”
โฮล์มส์หยัดกายลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไป ทันใดนั้นเขาพลันเอ่ยแนะนำตัวอย่างรวบรัด “เชอร์ล็อก โฮล์มส์” ขณะที่พูดประโยคนี้ โฮล์มส์กำลังสวมหมวกทรงกลมของเขา และกล่าวลาด้วยคำว่าทิวาสวัสดิ์
วัตสันหันไปมองสหายซึ่งอยู่ข้างกาย
สหายมีสีหน้าจนใจ “ใช่ ปกติเขาก็เป็นแบบนี้แหละ” ]
ในนิยาย วัตสันงง!
นอกนิยาย เฉาเต๋อจื้อก็งง!
เฉาเต๋อจื้ออ่านนิยายผ่านมุมมองบุคคลที่หนึ่งซึ่งก็คือวัตสัน เขาย่อมรู้ว่าวัตสันเคยเข้าร่วมสมรภูมิเร่อหลู รู้ถึงอาการบาดเจ็บของวัตสัน และรู้ว่าวัตสันเป็นแพทย์ทหารปลดประจำการ แต่โฮล์มส์รู้ได้อย่างไรกัน?
คุณเป็นนักสืบ?
แต่คุณเหมือนหมอดูมากกว่า!
เห็นชัดๆ ว่าเพิ่งเจอกันเป็นครั้งแรก ก็รู้รายละเอียดของคนเขาอย่างทะลุปรุโปร่ง สรุปแล้วโฮล์มส์คนนี้ทำได้ยังไงกัน!
เฉาเต๋อจื้อเกิดคำถามในใจเป็นหมื่นข้อแล้ว!
………………………………………………………….
หลินเยวียนไม่ได้สนใจรายการอีก
ระหว่างการออกอากาศของทีมที่สอง เขาใช้เวลาไปกับการเขียนนิยาย หรือไม่ก็ชมการถ่ายทำภาพยนตร์ในกองถ่าย
ระหว่างนั้น มีฉากหนึ่งซึ่งเขาแอบใช้น้ำยานักแสดงกับเจี่ยนอี้
เนื่องจากฉากนั้นคือฉากที่คุณลุงของสไปเดอร์แมนเสียชีวิต สไปเดอร์แมนจึงรู้สึกเสียใจที่ตนไม่ได้หยุดยั้งพวกอันธพาล เป็นฉากซึ่งอัดแน่นไปด้วยความเสียใจและเจ็บปวด ไม่เพียงต้องให้นักแสดงหลั่งน้ำตา แต่อารมณ์ยังต้องถึงขั้นอีกด้วย
แสดงยากมาก
ฝีมือการแสดงของเจี่ยนอี้ยอดเยี่ยมอยู่แล้ว ทว่าหลินเยวียนคิดว่าควรทำฉากนั้นให้ซึ้งกินใจมากขึ้นสักหน่อย จึงแอบเปิดสูตรโกงสำหรับทักษะการแสดง
หลังจากแสดงจบ
เจี่ยนอี้กระซิบบอกกับหลินเยวียนซึ่งอยู่ด้านข้าง “เหมือนฉันจะทะลุขีดจำกัดของตัวเองได้แล้ว ซีนเมื่อกี้เป็นฉากที่โหดที่สุดเท่าที่ฉันเลยเล่นมาตั้งแต่เริ่มเรียนการแสดงเลย!”
หลินเยวียน “…”
พูดว่าทะลุขีดจำกัดของตัวเองก็ไม่ผิดหรอก น้ำยานักแสดงของระบบเป็นเทคโนโลยีซึ่งช่วยทลายขีดจำกัดครั้งใหญ่ได้จริงๆ
แต่ที่อัศจรรย์คือ…
หลังจากนั้นการแสดงของเจี่ยนอี้ก็ดูเหมือนจะดีขึ้นมาก แม้ว่าหลินเยวียนจะไม่ได้ใช้น้ำยานักแสดงกับอีกฝ่ายแล้ว อีกฝ่ายก็ยังสามารถตีความถ่ายทอดตัวละครออกมาได้เป็นอย่างดี
น่าสนใจมากทีเดียว
สถานการณ์ที่คล้ายคลึงกันเกิดขึ้นกับเฮ่อเซิ่งในตอนแรก หลินเยวียนจึงถามระบบอย่างอดไม่ได้ “แน่ใจใช่ไหมว่าน้ำยานักแสดงใช้ได้เพียงครั้งเดียว ไม่ได้มีโบนัสถาวรสำหรับการแสดง”
“แน่ใจ”
ระบบตอบ “แต่ถ้าเทียบกับเทคโนโลยีแล้ว ความมั่นใจในตัวเองของมนุษย์คือพลังที่แข็งแกร่งที่สุด”
หลินเยวียนพยักหน้า
เจี่ยนอี้แสดงด้วยความมั่นใจในตัวเองแล้ว
เรื่องนี้อาจเกี่ยวข้องกับที่เจี่ยนอี้เข้ามารับบทด้วยช่องทางพิเศษ
เจี่ยนอี้มักคิดอยู่เสมอว่าตนเองใช้เส้นสายของหลินเยวียนเข้ามา นอกจากนั้นยังเป็นนักแสดงหน้าใหม่ตัวกระจิริดซึ่งโผล่เข้ามารับบทพระเอก เพราะฉะนั้นในใจจึงรู้สึกหวาดระแวงอยู่เล็กน้อย ความรู้สึกวิตกกังวลและน้อยเนื้อต่ำใจนี้เป็นแรงกดดันที่หนักหน่วงที่สุดสำหรับเขา
แรงกดดันสามารถแปรเปลี่ยนเป็นแรงผลักดัน
แต่แรงกดดันที่เกินขีดจำกัดนั้นไม่ใช่เรื่องดี
ตอนนี้เขาต้องการความมั่นใจในตนเอง และน้ำยานักแสดงซึ่งหลินเยวียนใช้นั้นเพิ่มความมั่นใจให้กับเจี่ยนอี้ได้ เมื่อคนเรามีความมั่นใจในตนเองขึ้นมา มุมมองทางจิตใจจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
นอกจากนี้
ยังมีข่าวดีอีกเรื่องหนึ่งสำหรับหลินเยวียน นั่นคือเรื่องสไปเดอร์แมนกำลังจะถ่ายทำจบลงแล้ว ต่อจากการถ่ายทำหน้ากรีนสกรีน โดยมากเหลือเพียงฉากเอาท์ดอร์ เนื้อหาในส่วนนี้ไม่นับว่ามาก
ความคืบหน้าดีมากทีเดียว
ใช้ระบบผู้เขียนบทเป็นหลัก บวกกับฉากซึ่งออกแบบไว้ล่วงหน้า ส่งผลให้การถ่ายทำของทั้งกองถ่ายดำเนินไปอย่างราบรื่น ทุกคนเพียงทำตามหน้าที่ซึ่งตนได้รับมอบหมายให้ดี ก็สามารถทำให้งานสำเร็จลุล่วงแล้ว
แต่นั่นก็คือสิ่งที่ภาพยนตร์เชิงพาณิชย์สามารถทำได้
การถ่ายทำภาพยนตร์เชิงศิลปะนั้นยากกว่านี้มาก
อีกด้านหนึ่ง
ถึงแม้หลินเยวียนจะไม่ได้ติดตามการแข่งขันของทีมที่สอง ทว่าคนในครอบครัวกลับเป็นแฟนตัวยงของรายการนี้
หลินเซวียนพูดคุยกับเหยาเหยาอยู่บ่อยครั้ง
“วังหลังของพี่ชายเธอนี่น่าสนใจจริงๆ!”
“หนูว่าปลากลุ่มนั้นต้องไปตีกันหลังเวทีแน่เลย”
“จิกวิกทึ้งหัวกันเลยว่างั้น?”
“ผู้ชายไม่จิกวิกหรอก จะดวลวรยุทธ์กันมากกว่า”
“ปล่อยหมัดสายฟ้าแลบงี้เหรอ?”
“…”
เห็นได้ชัดว่าวังหลังของเซี่ยนอวี๋กำลังช่วงชิงความโปรดปราน นำพาความสนุกสนานมาให้ผู้ชมอย่างไม่มีสิ้นสุด
ไม่มีหลานหลิงอ๋อง รายการก็ยังตื่นเต้นดังเดิม!
หลินเซวียนถึงกับสะกิดหลินเยวียน “นายไปออกรายการก็สิ้นเรื่อง พี่อยากฟังนายวิจารณ์”
หลินเยวียน “…”
พูดไปพี่คงไม่เชื่อ
ผมไปออกรายการจริงๆ แถมยังวิจารณ์ทุกสัปดาห์ แต่พอวิจารณ์ไปแล้วผมโดนด่าทุกครั้งเลย
……
ปลายเดือนมีนาคม
ในที่สุดการบันทึกเทปรายการของทีมที่สองก็เป็นอันจบลง
ฉากของ ‘ศึกชิงความโปรดปรานในวังหลังของเซี่ยนอวี๋’ ปิดฉากลงในที่สุด
ในรูปแบบสุดท้ายของทีม ปลาทั้งสามล้วนผ่านเข้ารอบ!
ที่บังเอิญก็คือ…
ในวันนี้ หลินเยวียนเองก็เพิ่งพิมพ์ ‘ปริศนาคดีสีเลือด’ เสร็จ
จะบอกว่าคัดลอกมาทั้งหมดคงไม่ได้ ครั้งนี้มีการสร้างสรรค์ด้วยตนเองด้วย เนื่องจากฉากหลังของปริศนาคดีสีเลือดนั้นอยู่ในดินแดนตะวันตกสมัยสงครามโลก
ภูมิหลังของยุคสมัยนี้กินพื้นที่ส่วนใหญ่ในนิยายชุดรหัสคดีโฮล์มส์
เป็นเรื่องยุ่งยากเหลือเกินสำหรับหลินเยวียนที่จะจัดการกับพล็อตนิยายสืบสวนสอบสวนซึ่งดำเนินเรื่องในยุคสงคราม เขาจำเป็นต้องจัดเรียงเรื่องราวให้เข้ากับภูมิหลังของยุคสมัยบนบลูสตาร์ เช่นเดียวกับที่เขาเขียนนิยายชุดรหัสคดีปัวโรต์ก่อนหน้านี้
ต้องเจียระไน และแต่งเติม
โชคทีที่เมื่อราชวงศ์ฉินในบลูสตาร์ถูกทำลาย และกลายเป็นระบบการปกครองในปัจจุบัน ก็เกิดสงครามขึ้นมา
สงครามเหล่านี้กลายเป็นฉากหลังซึ่งหลินเยวียนหยิบยืมมาใช้มากที่สุด
ทุกครั้งที่เขาเขียนเกี่ยวกับผลงานจากโลกตะวันตก ก็มักจะเกี่ยวโยงถึงส่วนที่ต้องปรับเปลี่ยนในทำนองนี้เสมอ ยุคของการเปลี่ยนแปลงระบอบการปกครองในบลูสตาร์ กลายเป็นคลังแรงบันดาลใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับเขา
แน่นอน
ในเรื่องราวของโฮล์มส์ หลินเยวียนกล่าวถึงปัวโรต์เป็นครั้งคราว นับว่าเป็นการรำลึกถึงการจากไปของนักสืบผู้ยิ่งใหญ่
หลินเยวียนไม่ได้ดื้อดึง
เขามั่นใจว่าผู้อ่านคงชอบความรู้สึกเช่นนี้
สิ่งที่หลินเยวียนไม่มั่นใจในยามนี้คือ ความนิยมของโฮล์มส์จะเป็นอย่างไรหากเทียบกับปัวโรต์
บนโลก โฮล์มส์ถือกำเนิดขึ้นก่อน
แต่บนบลูสตาร์ กลับเป็นปัวโรต์ที่ออกเดินก่อน
อคติเป็นสิ่งที่น่ากลัว ถ้าทุกคนหลงรักปัวโรต์จนหมดใจ จะส่งผลต่อสถานะของโฮล์มส์ในโลกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนหรือไม่?
หลินเยวียนไม่รู้เลย
ดังนั้นหลินเยวียนจึงไม่กล้ามั่นใจว่านิยายชุดรหัสคดีของโฮล์มส์จะทำผลงานได้ดีกว่านิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์
ส่งต่อให้ผู้อ่านตัดสินแล้วกัน
หลังจากขัดเกลาเรียบร้อย จากนั้นจึงตรวจทานนิยายอีกหนึ่งรอบ หลินเยวียนจึงเตรียมส่งต้นฉบับปริศนาคดีสีเลือด
เวลานั้น
คลังหนังสือซิลเวอร์บลู
กองบรรณาธิการแผนกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวน
หัวหน้าบรรณาธิการเฉาเต๋อจื้อกำลังหารือกับบรรณาธิการในแผนกเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เป็นไปได้ของหนังสือเรื่องใหม่ของฉู่ขวง
ในห้องประชุม
บรรณาธิการคนหนึ่งเอ่ยขึ้น “เป็นไปไม่ได้ที่จะเหนือกว่าปัวโรต์ ปัจจุ บันนี้ปัวโรต์ได้รับการยอมรับว่าเป็นนักสืบอันดับหนึ่งในโลกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวน ผู้อ่านบางคนถึงกับบอกว่าควรสร้างอนุสาวรีย์หรือบางอย่างเพื่อรำลึกถึงยอดนักสืบปัวโรต์ อิทธิพลแบบนี้ น่ากลัวมากจนแทบไม่น่าเชื่อว่าปัวโรต์เป็นแค่ตัวละครสมมุติ”
“เห็นด้วย”
บรรณาธิการด้านข้างเอ่ยอย่างสะท้อนใจ “โฮล์มส์คงมาในเส้นทางยอดนักสืบเหมือนกัน ผมว่าสร้างอิทธิพลให้ได้สักแปดสิบเปอร์เซ็นต์ของปัวโรต์ก็ดีมากแล้ว”
“แปดสิบเปอร์เซ็นต์?”
“งั้นคุณคงประเมินปัวโรต์ต่ำไป”
“คุณต้องเข้าใจว่าตอนที่ฉู่ขวงเขียนนิยายชุดรหัสคดีปัวโรต์ คุณภาพของผลงานผันผวนไม่แน่นอน ฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอ็กซ์เพรสเป็นคดีที่ปังที่สุดของปัวโรต์ ฆาตกรรมบนลำน้ำไนล์ก็ไม่เลว แต่ลองดูคดีอื่นๆ ของปัวโรต์สิ ยากที่จะแตะถึงระดับสูงได้แบบนั้น เห็นได้ชัดว่าความสามารถของฉู่ขวงก็มีขีดจำกัด”
“ยิ่งไปกว่านั้น…”
“เทคนิคการสร้างสรรค์ผลงานของนักเขียน สุดท้ายแล้วล้วนนำไปสู่เป้าหมายเดียวกัน โฮล์มส์ของฉู่ขวงนี่คงยากที่จะหนีจากเงาของปัวโรต์ ตอนนี้ฉันกลัวว่าตัวละครทั้งสองคนนี้จะเหมือนกันเกินไป”
“…”
เฉาเต๋อจื้อไม่ได้พูดอะไร
อันที่จริงเขาเองก็มีความกังวลต่อเรื่องดังกล่าว
เป็นนักสืบผู้ยิ่งใหญ่เหมือนกัน เมื่อนิยายสืบสวนสอบสวนเรื่องใหม่เผยแพร่ออกไป ผู้อ่านคงจะนำนักสืบคนใหม่จากปลายปากกาของฉู่ขวง ไปเปรียบเทียบกับปัวโรต์อย่างแน่นอน
แต่เรื่องนี้ไม่ค่อยยุติธรรมกับโฮล์มส์สักเท่าไหร่
มีอิทธิพลของปัวโรต์ตั้งตระหง่านเด่นตา โฮล์มส์จะต้องยอดเยี่ยมแค่ไหน ถึงจะทัดเทียมกับปัวโรต์ได้?
ยิ่งไปกว่านั้น…
เรื่องราวสืบสวนสอบสวนซึ่งเผยแพร่ติดต่อกันมากมายเช่นนี้ ยอดนักสืบโฮล์มส์ซึ่งมาจากปลายปากกาของฉู่ขวง จะผลัดเนื้อเปลี่ยนกระดูกทิ้งรูปแบบของปัวโรต์ได้อย่างไร?
ก็เหมือนกับเมื่อคนขุดสุสานประสบความสำเร็จอย่างล้นหลาม
ฉู่ขวงจะเขียนนิยายขุดสุสานอย่างไรให้เทียบชั้นกับคนขุดสุสานได้อีก โดยที่ผลงานทั้งสองชิ้นจะไม่เหมือนกัน
ยากเหลือเกิน!
เมื่อคิดเช่นนี้
ทันใดนั้นเองโทรศัพท์มือถือของเฉาเต๋อจื้อก็ดังขึ้น
เฉาเต๋อจื้อชำเลืองมองหน้าจอ สีหน้าพลันเคร่งขรึม กระซิบเสียงเบา “หนังสือเรื่องใหม่ของอาจารย์ฉู่ขวงส่งมาแล้ว”
ทุกคนพากันหันมามองเฉาเต๋อจื้อ “โฮล์มส์อะไรนั่นน่ะหรือ?”
เฉาเต๋อจื้อพยักหน้า
คู่แข่งของโฮล์มส์ คือปัวโรต์
ส่วนคู่แข่งของฉู่ขวง…
คือตัวฉู่ขวงเอง
………………………………………………
หลินเยวียนไม่ได้สนใจรายการอีก
ระหว่างการออกอากาศของทีมที่สอง เขาใช้เวลาไปกับการเขียนนิยาย หรือไม่ก็ชมการถ่ายทำภาพยนตร์ในกองถ่าย
ระหว่างนั้น มีฉากหนึ่งซึ่งเขาแอบใช้น้ำยานักแสดงกับเจี่ยนอี้
เนื่องจากฉากนั้นคือฉากที่คุณลุงของสไปเดอร์แมนเสียชีวิต สไปเดอร์แมนจึงรู้สึกเสียใจที่ตนไม่ได้หยุดยั้งพวกอันธพาล เป็นฉากซึ่งอัดแน่นไปด้วยความเสียใจและเจ็บปวด ไม่เพียงต้องให้นักแสดงหลั่งน้ำตา แต่อารมณ์ยังต้องถึงขั้นอีกด้วย
แสดงยากมาก
ฝีมือการแสดงของเจี่ยนอี้ยอดเยี่ยมอยู่แล้ว ทว่าหลินเยวียนคิดว่าควรทำฉากนั้นให้ซึ้งกินใจมากขึ้นสักหน่อย จึงแอบเปิดสูตรโกงสำหรับทักษะการแสดง
หลังจากแสดงจบ
เจี่ยนอี้กระซิบบอกกับหลินเยวียนซึ่งอยู่ด้านข้าง “เหมือนฉันจะทะลุขีดจำกัดของตัวเองได้แล้ว ซีนเมื่อกี้เป็นฉากที่โหดที่สุดเท่าที่ฉันเลยเล่นมาตั้งแต่เริ่มเรียนการแสดงเลย!”
หลินเยวียน “…”
พูดว่าทะลุขีดจำกัดของตัวเองก็ไม่ผิดหรอก น้ำยานักแสดงของระบบเป็นเทคโนโลยีซึ่งช่วยทลายขีดจำกัดครั้งใหญ่ได้จริงๆ
แต่ที่อัศจรรย์คือ…
หลังจากนั้นการแสดงของเจี่ยนอี้ก็ดูเหมือนจะดีขึ้นมาก แม้ว่าหลินเยวียนจะไม่ได้ใช้น้ำยานักแสดงกับอีกฝ่ายแล้ว อีกฝ่ายก็ยังสามารถตีความถ่ายทอดตัวละครออกมาได้เป็นอย่างดี
น่าสนใจมากทีเดียว
สถานการณ์ที่คล้ายคลึงกันเกิดขึ้นกับเฮ่อเซิ่งในตอนแรก หลินเยวียนจึงถามระบบอย่างอดไม่ได้ “แน่ใจใช่ไหมว่าน้ำยานักแสดงใช้ได้เพียงครั้งเดียว ไม่ได้มีโบนัสถาวรสำหรับการแสดง”
“แน่ใจ”
ระบบตอบ “แต่ถ้าเทียบกับเทคโนโลยีแล้ว ความมั่นใจในตัวเองของมนุษย์คือพลังที่แข็งแกร่งที่สุด”
หลินเยวียนพยักหน้า
เจี่ยนอี้แสดงด้วยความมั่นใจในตัวเองแล้ว
เรื่องนี้อาจเกี่ยวข้องกับที่เจี่ยนอี้เข้ามารับบทด้วยช่องทางพิเศษ
เจี่ยนอี้มักคิดอยู่เสมอว่าตนเองใช้เส้นสายของหลินเยวียนเข้ามา นอกจากนั้นยังเป็นนักแสดงหน้าใหม่ตัวกระจิริดซึ่งโผล่เข้ามารับบทพระเอก เพราะฉะนั้นในใจจึงรู้สึกหวาดระแวงอยู่เล็กน้อย ความรู้สึกวิตกกังวลและน้อยเนื้อต่ำใจนี้เป็นแรงกดดันที่หนักหน่วงที่สุดสำหรับเขา
แรงกดดันสามารถแปรเปลี่ยนเป็นแรงผลักดัน
แต่แรงกดดันที่เกินขีดจำกัดนั้นไม่ใช่เรื่องดี
ตอนนี้เขาต้องการความมั่นใจในตนเอง และน้ำยานักแสดงซึ่งหลินเยวียนใช้นั้นเพิ่มความมั่นใจให้กับเจี่ยนอี้ได้ เมื่อคนเรามีความมั่นใจในตนเองขึ้นมา มุมมองทางจิตใจจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
นอกจากนี้
ยังมีข่าวดีอีกเรื่องหนึ่งสำหรับหลินเยวียน นั่นคือเรื่องสไปเดอร์แมนกำลังจะถ่ายทำจบลงแล้ว ต่อจากการถ่ายทำหน้ากรีนสกรีน โดยมากเหลือเพียงฉากเอาท์ดอร์ เนื้อหาในส่วนนี้ไม่นับว่ามาก
ความคืบหน้าดีมากทีเดียว
ใช้ระบบผู้เขียนบทเป็นหลัก บวกกับฉากซึ่งออกแบบไว้ล่วงหน้า ส่งผลให้การถ่ายทำของทั้งกองถ่ายดำเนินไปอย่างราบรื่น ทุกคนเพียงทำตามหน้าที่ซึ่งตนได้รับมอบหมายให้ดี ก็สามารถทำให้งานสำเร็จลุล่วงแล้ว
แต่นั่นก็คือสิ่งที่ภาพยนตร์เชิงพาณิชย์สามารถทำได้
การถ่ายทำภาพยนตร์เชิงศิลปะนั้นยากกว่านี้มาก
อีกด้านหนึ่ง
ถึงแม้หลินเยวียนจะไม่ได้ติดตามการแข่งขันของทีมที่สอง ทว่าคนในครอบครัวกลับเป็นแฟนตัวยงของรายการนี้
หลินเซวียนพูดคุยกับเหยาเหยาอยู่บ่อยครั้ง
“วังหลังของพี่ชายเธอนี่น่าสนใจจริงๆ!”
“หนูว่าปลากลุ่มนั้นต้องไปตีกันหลังเวทีแน่เลย”
“จิกวิกทึ้งหัวกันเลยว่างั้น?”
“ผู้ชายไม่จิกวิกหรอก จะดวลวรยุทธ์กันมากกว่า”
“ปล่อยหมัดสายฟ้าแลบงี้เหรอ?”
“…”
เห็นได้ชัดว่าวังหลังของเซี่ยนอวี๋กำลังช่วงชิงความโปรดปราน นำพาความสนุกสนานมาให้ผู้ชมอย่างไม่มีสิ้นสุด
ไม่มีหลานหลิงอ๋อง รายการก็ยังตื่นเต้นดังเดิม!
หลินเซวียนถึงกับสะกิดหลินเยวียน “นายไปออกรายการก็สิ้นเรื่อง พี่อยากฟังนายวิจารณ์”
หลินเยวียน “…”
พูดไปพี่คงไม่เชื่อ
ผมไปออกรายการจริงๆ แถมยังวิจารณ์ทุกสัปดาห์ แต่พอวิจารณ์ไปแล้วผมโดนด่าทุกครั้งเลย
……
ปลายเดือนมีนาคม
ในที่สุดการบันทึกเทปรายการของทีมที่สองก็เป็นอันจบลง
ฉากของ ‘ศึกชิงความโปรดปรานในวังหลังของเซี่ยนอวี๋’ ปิดฉากลงในที่สุด
ในรูปแบบสุดท้ายของทีม ปลาทั้งสามล้วนผ่านเข้ารอบ!
ที่บังเอิญก็คือ…
ในวันนี้ หลินเยวียนเองก็เพิ่งพิมพ์ ‘ปริศนาคดีสีเลือด’ เสร็จ
จะบอกว่าคัดลอกมาทั้งหมดคงไม่ได้ ครั้งนี้มีการสร้างสรรค์ด้วยตนเองด้วย เนื่องจากฉากหลังของปริศนาคดีสีเลือดนั้นอยู่ในดินแดนตะวันตกสมัยสงครามโลก
ภูมิหลังของยุคสมัยนี้กินพื้นที่ส่วนใหญ่ในนิยายชุดรหัสคดีโฮล์มส์
เป็นเรื่องยุ่งยากเหลือเกินสำหรับหลินเยวียนที่จะจัดการกับพล็อตนิยายสืบสวนสอบสวนซึ่งดำเนินเรื่องในยุคสงคราม เขาจำเป็นต้องจัดเรียงเรื่องราวให้เข้ากับภูมิหลังของยุคสมัยบนบลูสตาร์ เช่นเดียวกับที่เขาเขียนนิยายชุดรหัสคดีปัวโรต์ก่อนหน้านี้
ต้องเจียระไน และแต่งเติม
โชคทีที่เมื่อราชวงศ์ฉินในบลูสตาร์ถูกทำลาย และกลายเป็นระบบการปกครองในปัจจุบัน ก็เกิดสงครามขึ้นมา
สงครามเหล่านี้กลายเป็นฉากหลังซึ่งหลินเยวียนหยิบยืมมาใช้มากที่สุด
ทุกครั้งที่เขาเขียนเกี่ยวกับผลงานจากโลกตะวันตก ก็มักจะเกี่ยวโยงถึงส่วนที่ต้องปรับเปลี่ยนในทำนองนี้เสมอ ยุคของการเปลี่ยนแปลงระบอบการปกครองในบลูสตาร์ กลายเป็นคลังแรงบันดาลใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับเขา
แน่นอน
ในเรื่องราวของโฮล์มส์ หลินเยวียนกล่าวถึงปัวโรต์เป็นครั้งคราว นับว่าเป็นการรำลึกถึงการจากไปของนักสืบผู้ยิ่งใหญ่
หลินเยวียนไม่ได้ดื้อดึง
เขามั่นใจว่าผู้อ่านคงชอบความรู้สึกเช่นนี้
สิ่งที่หลินเยวียนไม่มั่นใจในยามนี้คือ ความนิยมของโฮล์มส์จะเป็นอย่างไรหากเทียบกับปัวโรต์
บนโลก โฮล์มส์ถือกำเนิดขึ้นก่อน
แต่บนบลูสตาร์ กลับเป็นปัวโรต์ที่ออกเดินก่อน
อคติเป็นสิ่งที่น่ากลัว ถ้าทุกคนหลงรักปัวโรต์จนหมดใจ จะส่งผลต่อสถานะของโฮล์มส์ในโลกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนหรือไม่?
หลินเยวียนไม่รู้เลย
ดังนั้นหลินเยวียนจึงไม่กล้ามั่นใจว่านิยายชุดรหัสคดีของโฮล์มส์จะทำผลงานได้ดีกว่านิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์
ส่งต่อให้ผู้อ่านตัดสินแล้วกัน
หลังจากขัดเกลาเรียบร้อย จากนั้นจึงตรวจทานนิยายอีกหนึ่งรอบ หลินเยวียนจึงเตรียมส่งต้นฉบับปริศนาคดีสีเลือด
เวลานั้น
คลังหนังสือซิลเวอร์บลู
กองบรรณาธิการแผนกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวน
หัวหน้าบรรณาธิการเฉาเต๋อจื้อกำลังหารือกับบรรณาธิการในแผนกเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เป็นไปได้ของหนังสือเรื่องใหม่ของฉู่ขวง
ในห้องประชุม
บรรณาธิการคนหนึ่งเอ่ยขึ้น “เป็นไปไม่ได้ที่จะเหนือกว่าปัวโรต์ ปัจจุ บันนี้ปัวโรต์ได้รับการยอมรับว่าเป็นนักสืบอันดับหนึ่งในโลกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวน ผู้อ่านบางคนถึงกับบอกว่าควรสร้างอนุสาวรีย์หรือบางอย่างเพื่อรำลึกถึงยอดนักสืบปัวโรต์ อิทธิพลแบบนี้ น่ากลัวมากจนแทบไม่น่าเชื่อว่าปัวโรต์เป็นแค่ตัวละครสมมุติ”
“เห็นด้วย”
บรรณาธิการด้านข้างเอ่ยอย่างสะท้อนใจ “โฮล์มส์คงมาในเส้นทางยอดนักสืบเหมือนกัน ผมว่าสร้างอิทธิพลให้ได้สักแปดสิบเปอร์เซ็นต์ของปัวโรต์ก็ดีมากแล้ว”
“แปดสิบเปอร์เซ็นต์?”
“งั้นคุณคงประเมินปัวโรต์ต่ำไป”
“คุณต้องเข้าใจว่าตอนที่ฉู่ขวงเขียนนิยายชุดรหัสคดีปัวโรต์ คุณภาพของผลงานผันผวนไม่แน่นอน ฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอ็กซ์เพรสเป็นคดีที่ปังที่สุดของปัวโรต์ ฆาตกรรมบนลำน้ำไนล์ก็ไม่เลว แต่ลองดูคดีอื่นๆ ของปัวโรต์สิ ยากที่จะแตะถึงระดับสูงได้แบบนั้น เห็นได้ชัดว่าความสามารถของฉู่ขวงก็มีขีดจำกัด”
“ยิ่งไปกว่านั้น…”
“เทคนิคการสร้างสรรค์ผลงานของนักเขียน สุดท้ายแล้วล้วนนำไปสู่เป้าหมายเดียวกัน โฮล์มส์ของฉู่ขวงนี่คงยากที่จะหนีจากเงาของปัวโรต์ ตอนนี้ฉันกลัวว่าตัวละครทั้งสองคนนี้จะเหมือนกันเกินไป”
“…”
เฉาเต๋อจื้อไม่ได้พูดอะไร
อันที่จริงเขาเองก็มีความกังวลต่อเรื่องดังกล่าว
เป็นนักสืบผู้ยิ่งใหญ่เหมือนกัน เมื่อนิยายสืบสวนสอบสวนเรื่องใหม่เผยแพร่ออกไป ผู้อ่านคงจะนำนักสืบคนใหม่จากปลายปากกาของฉู่ขวง ไปเปรียบเทียบกับปัวโรต์อย่างแน่นอน
แต่เรื่องนี้ไม่ค่อยยุติธรรมกับโฮล์มส์สักเท่าไหร่
มีอิทธิพลของปัวโรต์ตั้งตระหง่านเด่นตา โฮล์มส์จะต้องยอดเยี่ยมแค่ไหน ถึงจะทัดเทียมกับปัวโรต์ได้?
ยิ่งไปกว่านั้น…
เรื่องราวสืบสวนสอบสวนซึ่งเผยแพร่ติดต่อกันมากมายเช่นนี้ ยอดนักสืบโฮล์มส์ซึ่งมาจากปลายปากกาของฉู่ขวง จะผลัดเนื้อเปลี่ยนกระดูกทิ้งรูปแบบของปัวโรต์ได้อย่างไร?
ก็เหมือนกับเมื่อคนขุดสุสานประสบความสำเร็จอย่างล้นหลาม
ฉู่ขวงจะเขียนนิยายขุดสุสานอย่างไรให้เทียบชั้นกับคนขุดสุสานได้อีก โดยที่ผลงานทั้งสองชิ้นจะไม่เหมือนกัน
ยากเหลือเกิน!
เมื่อคิดเช่นนี้
ทันใดนั้นเองโทรศัพท์มือถือของเฉาเต๋อจื้อก็ดังขึ้น
เฉาเต๋อจื้อชำเลืองมองหน้าจอ สีหน้าพลันเคร่งขรึม กระซิบเสียงเบา “หนังสือเรื่องใหม่ของอาจารย์ฉู่ขวงส่งมาแล้ว”
ทุกคนพากันหันมามองเฉาเต๋อจื้อ “โฮล์มส์อะไรนั่นน่ะหรือ?”
เฉาเต๋อจื้อพยักหน้า
คู่แข่งของโฮล์มส์ คือปัวโรต์
ส่วนคู่แข่งของฉู่ขวง…
คือตัวฉู่ขวงเอง
………………………………………………
ใช่
หลินเยวียนก็ดูรายการแล้วเช่นกัน และจากความเข้าใจที่หลินเยวียนมีต่อนักร้องที่เขาร่วมงานด้วย เขารู้ตัวตนของนักร้องเกือบทันทีที่ฟังเสียงของอีกฝ่าย
ซุนเย่าหั่ว!
รุ่นพี่ซุนเย่าหั่วเปลี่ยนเสียงของตนจริงๆ การเปลี่ยนแปลงเช่นนี้มากพอที่จะกลบเกลื่อนตัวตนของเขา แต่หลินเยวียนร่วมงานกับซุนเย่าหั่วมามาก สามารถเดาออกย่อมเป็นเรื่องปกติ
ส่วนเฉินจื้ออวี่และคนอื่นๆ…
อันที่จริงหลินเยวียนคาดเดาได้เพียงคร่าวๆ ไม่สามารถยืนยันได้ เพราะฉะนั้นเมื่อได้อ่านความเห็นของชาวเน็ตที่ชื่อไดโนเสาร์น้อยชอบกินปลา เขาจึงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
แต่เมื่ออีกฝ่ายชี้ให้เห็นว่านางเงือกคือเจียงขุย หลินเยวียนกลับเห็นด้วยอย่างยิ่ง
ก่อนหน้านี้เขาก็สงสัยเช่นกัน
เพราะฉะนั้นอาจเป็นเพราะความบังเอิญ นักร้องที่ตนรู้จักหลายคนเข้าร่วมรายการราชาหน้ากากนักร้อง!
แต่ว่า…
เรื่องแย่งชิงความโปรดปรานที่บรรดาชาวเน็ตพูดถึง หลินเยวียนไม่ได้รู้สึกอะไร ชาวเน็ตชอบเล่นมุกกันเป็นปกติ
เรื่องนี้หลินเยวียนเองก็รู้ดี
เมื่อเขาประกาศเกี่ยวกับนิยายชุดรหัสคดีโฮล์มส์ ยังถูกชาวเน็ตด่าทอว่าเป็น ‘ผู้ชายเฮงซวย’
หลินเยวียนเป็นผู้ชายเฮงซวยหรือ?
แน่นอนว่าไม่ใช่ หนานจี๋ต่างหากที่เป็นผู้ชายเฮงซวย
ระยะนี้หลินเยวียนสังเกตเห็นว่าหนานจี๋มักจะออกไปเดินเล่นในหมู่บ้านเป็นประจำ และเล่นกับสุนัขอีกหลายตัว
เขาถึงขั้นสงสัยว่าหนานจี๋ไปเข้าร่วมศึกชิงนางกับสุนัขตัวอื่น…
เพราะมีวันหนึ่ง เขาเห็นเต็มสองตาว่าหนานจี๋ไปนอนทับอยู่บนสุนัขอีกตัวหนึ่ง
เสี่ยวหวงข้างบ้านซึ่งเป็นสุนัขจรจัดในหมู่บ้านอีกตัวหนึ่ง
ชื่อนี้เหยาเหยาเป็นคนตั้งให้
ในเวลานั้นเสี่ยวหวงกำลังคาบกระดูกวิ่งมาอย่างเริงร่า ปรากฏว่าเมื่อเห็นหนานจี๋นอนทับบนตัวสุนัขอีกตัวนั้น ก็ชะงักไปทันที
สุดท้ายไม่เป็นอันได้กินกระดูกหรอก เพราะเสี่ยวหวงหันหลังติดเกียร์หมาวิ่งไปทันทีด้วย ท่าทางดูเศร้ามากซะด้วย
แต่นี่คือเรื่องส่วนตัวของหนานจี๋ หลินเยวียนไม่ก้าวก่าย
เขาส่ายหน้า ไม่ใส่ใจกับเรื่องของโลกออนไลน์และรายการอีกต่อไป แต่ถือโอกาสที่แสงแดดกำลังดี กดเปิดคอมพิวเตอร์
เขาต้องเขียนนิยายชุดรหัสคดีโฮล์มส์แล้ว!
สำหรับลำดับของเรื่องราวในนิยายชุดรหัสคดีโฮล์มส์ เมื่อคืนหลินเยวียนขบคิดอยู่นาน
สุดท้าย หลินเยวียนจึงตัดสินใจใช้ ‘ปริศนาคดีสีเลือด[1]’ เป็นเล่มแรก
นิยายเล่มนี้เน้นไปที่ ‘เรื่องพื้นฐาน[2]’ ของโฮล์มส์ด้วย!
สิ่งที่เรียกว่าเรื่องพื้นฐาน คือหลักการพื้นฐานในการไขคดีของโฮล์มส์
เป็นความรู้สึกลี้ลับพอสมควร
อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้จะสมเหตุสมผลขึ้นมาหลังจากคำอธิบายของโฮล์มส์เอง
เมื่อมีเนื้อหาในส่วนนี้ ภาพของยอดนักสืบเชอร์ล็อก โฮล์มส์จึงค่อยๆ ปรากฏขึ้น
สิ่งที่ควรค่าแก่การเอ่ยถึงคือ…
อันที่จริงโฮล์มส์ไม่คิดว่าตนเองเป็นนักสืบ เขาชอบแนะนำตัวว่าเป็น ‘ที่ปรึกษานักสืบ’
กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ
เมื่อบรรดานักสืบประสบปัญหาที่ไม่สามารถแก้ไขได้ พวกเขาก็จะมาเชิญโฮล์มส์
คล้ายกับว่าเรื่องนี้จะยิ่งแสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งของโฮล์มส์ เมื่อนักสืบคนอื่นไขคดีไม่ออก ถึงมาหาโฮล์มส์ นั่นไม่ได้หมายความว่านักสืบคนอื่นคิดว่าโฮล์มส์เก่งกว่าพวกเขาหรอกหรือ?
การออกแบบเรื่องราวเช่นนี้อ่านแล้วฟินสุดๆ
แต่ถึงแม้โฮล์มส์จะเรียกตนเองว่าที่ปรึกษานักสืบ แต่คดีส่วนมากซึ่งบรรยายในนิยายนั้น โฮล์มส์ล้วนเป็นผู้ไขคดีด้วยตัวเองในฐานะนักสืบ
นอกจากนั้น
ผู้ช่วยของโฮล์มส์ ซึ่งก็คือหมอวัตสัน ได้รู้จักกับโฮล์มส์และกลายเป็นคู่หูกันในปริศนาคดีสีเลือด
เมื่อคิดเช่นนี้
หลินเยวียนจึงเริ่มเคาะคีย์บอร์ด
……
และในขณะที่หลินเยวียนเริ่มมุ่งความสนใจไปยังนิยายชุดรหัสคดีโฮล์มส์
บนโลกออนไลน์
การตีแผ่ความลับครั้งใหญ่เกี่ยวกับตัวตนของนักร้องตระกูลปลาโดยไดโนเสาร์น้อยชอบกินปลาก็ขยายอิทธิพลมากขึ้น
มีคนเห็นด้วยกับสมมุติฐานของไดโนเสาร์น้อยชอบกินปลามากขึ้นเรื่อยๆ!
ขณะเดียวกัน ทุกคนต่างให้ความสนใจเป็นอย่างมากกับ ‘ศึกชิงความโปรดปรานในวังหลังของเซี่ยนอวี๋’ ทุกคนกล่าวว่า ‘ศึกชิงความโปรดปรานในวังหลังของเซี่ยนอวี๋’ คืออีกหนึ่งฉากสำคัญในรายการ ต่อจากหลานหลิงอ๋องปากตะไกร!
ถึงขั้นที่มีชาวเน็ตนับไม่ถ้วนออกมาเรียกร้อง
ให้เซี่ยนอวี๋รีบมาเป็นคณะกรรมการตัดสินในรายการโดยเร็ว!
ปลาของคุณอยู่ที่นี่เต็มไปหมด!
ถ้าคุณไม่มา ปลาของคุณคงได้ตีกันเข้าสักวัน!
ในเวลานั้น
จู่ๆ ก็มีชาวเน็ตกล่าวว่า
‘พวกปลาถูกลิขิตชะตามาให้สู้กัน ถึงยังไงก็เป็นศึกชิงความโปรดปราน ใครๆ ก็อยากถูกยกขึ้นหิ้งทั้งนั้น แต่พวกเขาคงมีศัตรูคนเดียวกัน นั่นก็คือหลานหลิงอ๋อง!’
ใช่แล้ว!
ทุกคนยังไม่ลืม หลานหลิงอ๋องขึ้นเวทีแข่งขันสามสัปดาห์ ใช้เพลงที่เซี่ยนอวี๋เขียนไปแล้วสามสัปดาห์!
ในนั้น
รวมไปถึงเพลง ‘ผืนน้ำเย้ยเยาะ’!
เสียงตอบรับของสองเพลงแรกไม่นับว่าแย่ แต่ผืนน้ำเย้ยเยาะได้รับความนิยมสูงมากหลังจากที่ปล่อยออกมา!
ยอดดาวน์โหลดเพลงสูงทะลุเพดาน!
คณะกรรมการตัดสินก็ให้คำชื่นชมเพลงนี้ไว้สูงมากเช่นเดียวกัน!
หยางจงหมิงถึงกับเรียกเพลงนี้ว่า ‘ความสุขที่ยิ่งใหญ่มักเรียบง่าย’
ลำพัง ‘ความสุขที่ยิ่งใหญ่’ ก็นับเป็นการยอมรับอย่างหนักแน่นแล้ว
เซี่ยนอวี๋มอบเพลงที่ดีเช่นนี้ให้กับหลานหลิงอ๋อง ความโปรดปรานระดับนี้กำลังจะเตะซุนเย่าหั่วลงจากตำแหน่งแล้ว!
แล้วพวกปลาทั้งหลายจะไม่ตั้งหลานหลิงอ๋องเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งได้หรือ?
ถ้าหากใช้หยอกล้อบนโลกออนไลน์ก็คือ
‘ถ้าคนเหล่านี้เป็นวังหลังของเซี่ยนอวี๋จริง หลานหลิงอ๋องคงจะเป็นพระสนมที่ได้รับความโปรดปรานมากที่สุด เพราะระยะนี้เซี่ยนอวี๋พลิกป้าย[3]หลานหลิงอ๋องมาตลอด’
ถึงกับมีปั่นข้อความเหมือนๆ กันขณะที่นักร้องตระกูลปลาขึ้นร้องในรายการสัปดาห์นี้
‘เปิดตัวสู่ตำหนักหลานหลิงอ๋อง!’
‘เปิดตัวสู่ตำหนักหลานหลิงอ๋อง!’
‘เปิดตัวสู่ตำหนักหลานหลิงอ๋อง!’
เมื่อจังหวะนี้เมื่อเริ่มต้นขึ้นแล้ว คล้ายกับว่าจะหยุดไม่อยู่
อีกสองสัปดาห์ข้างหน้า รายการจะออนแอร์ต่อ และก็มีนักร้องมาทดแทนใหม่ในแต่ละตอน...
แต่สิ่งที่น่าสนใจคือ…
ไม่ว่ากระบวนการนี้จะยากเย็นแค่ไหน ไม่ว่านักร้องซึ่งมาเสริมจะเก่งกาจแค่ไหน ปลาทั้งสามตัวนี้ยังคงยืนหยัด ไม่มีปลาตัวใดตกรอบเลย!
นอกจากนั้น…
ปลาตัวนี้ซึ่งใครๆ ก็เดาตัวตนออก ดูเหมือนจะได้รับผลกระทบจากความคิดเห็นของสาธารณชน และในหมู่พวกเขา กลิ่นของดินปืนคล้ายกับอบอวลขึ้นเรื่อยๆ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการแข่งขันสัปดาห์ที่สามของทีมที่สอง!
ปลาตะพัดทองถึงกับประกาศกร้าวต่อหน้านักร้องคนอื่นๆ และผู้ชมนับไม่ถ้วนว่า
“หวังว่าจะมีโอกาสได้แข่งกับปลายักษ์สักครั้ง”
ปลายักษ์โต้กลับอย่างไม่ลังเล “คุณเป็นปลา ยังไม่มีวิวัฒนาการ แต่ผมเป็นคน เป็นเงือกเลยนะ”
ชาวเน็ตกู่ร้องด้วยความดีใจ!
ศึกชิงความโปรดปรานระหว่างหมู่ปลาไม่ใช่เรื่องลับอีกต่อไป ถึงขั้นที่ยกมาวางกันกลางเวทีแล้ว!
ฆ่าได้ฆ่า!
ดึงผมได้ดึง!
ขณะนั้น ทั้งคอมเมนต์ต่างพากันส่งเสียงกู่ร้อง
ศึกชิงความโปรดปรานในวังหลังของเซี่ยนอวี๋ กลายเป็นจุดสนใจของรายการ ต่อจากหลานหลิงอ๋องปากตะไกร!
หลายคนถึงกับอุทานว่า
ที่แท้เซี่ยนอวี๋ก็คือผู้ที่มีส่วนช่วยในการผลักดันเรตติงรายการมากที่สุด!
เหตุผลนั้นง่ายมาก!
หลานหลิงอ๋องเกี่ยวข้องกับเซี่ยนอวี๋!
ปลาทั้งหลายล้วนเกี่ยวข้องกับเซี่ยนอวี๋!
ถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะไม่ได้มาเข้าร่วมรายการ แต่ทุกหนทุกแห่งของรายการนี้กลับเต็มไปด้วยร่องรอยของเซี่ยนอวี๋!
‘เดี๋ยวนะ’
ท่ามกลางความโกลาหล จู่ๆ ก็มีคนเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง ‘คิดๆ ดูก็น่ากลัวเหมือนกันนะ นักร้องที่เซี่ยนอวี๋สนใจมีแต่ฝีมือโหดๆ ทั้งนั้น!’
เอ๊ะ?
จริงด้วย!
จนถึงตอนนี้ปลาทั้งห้าตัวยังไม่ตกรอบ ซึ่งทำให้เห็นว่าปลาเหล่านี้ฝีมือแข็งแกร่งเพียงใด และยังทำให้เห็นทางอ้อมว่าสายตาของเซี่ยนอวี๋ในการคัดเลือกนักร้องที่จะมาร่วมงานด้วยนั้นเฉียบแหลมแค่ไหน
เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่แค่คิดก็สะพรึงแล้ว!
…………………………………………………….
[1] ปริศนาคดีสีเลือด (A Study in Scarlet) ผู้เขียนเซอร์ อาเธอร์ โคนัน ดอยล์ เป็นคดีเปิดตัวนักสืบเชอร์ล็อก โฮล์มส์ โดยในฉบับภาษาไทยมีการแปลชื่อหนังสือเล่มนี้ออกมาแตกต่างกันหลายเวอร์ชัน ในที่นี้จะเลือกใช้ชื่อ ‘ปริศนาคดีสีเลือด’ แปลโดยวรางคณา ศิริวานนท์ ซึ่งให้ความหมายใกล้เคียงกับชื่อจากฉบับภาษาจีนมากที่สุด
[2] เรื่องพื้นฐาน มาจากคำพูดติดปากของเชอร์ล็อก โฮล์มส์ “Elementary, my dear Watson” หมายถึง “เรื่องพื้นฐานนะ วัตสันเอ๋ย” บ่งบอกว่าโฮล์มส์ขึ้นชื่อว่าเป็นนักสืบซึ่งสันทัดด้านการอนุมานและใช้เหตุผลเชิงตรรกะ ทว่าวลีนี้ล้วนมาจากภาพยนตร์และซีรีส์ฉบับดัดแปลง ไม่ได้ปรากฏในผลงานต้นฉบับโดยเซอร์ อาเธอร์ โคนัน ดอยล์
[3] พลิกป้าย มาจากธรรมเนียมสมัยโบราณ เมื่อจักรพรรดิถูกใจและต้องการเข้าร่วมห้องกับพระสนมคนใด จะพลิกป้ายหน้าห้องพระสนมคนนั้น
ใช่
หลินเยวียนก็ดูรายการแล้วเช่นกัน และจากความเข้าใจที่หลินเยวียนมีต่อนักร้องที่เขาร่วมงานด้วย เขารู้ตัวตนของนักร้องเกือบทันทีที่ฟังเสียงของอีกฝ่าย
ซุนเย่าหั่ว!
รุ่นพี่ซุนเย่าหั่วเปลี่ยนเสียงของตนจริงๆ การเปลี่ยนแปลงเช่นนี้มากพอที่จะกลบเกลื่อนตัวตนของเขา แต่หลินเยวียนร่วมงานกับซุนเย่าหั่วมามาก สามารถเดาออกย่อมเป็นเรื่องปกติ
ส่วนเฉินจื้ออวี่และคนอื่นๆ…
อันที่จริงหลินเยวียนคาดเดาได้เพียงคร่าวๆ ไม่สามารถยืนยันได้ เพราะฉะนั้นเมื่อได้อ่านความเห็นของชาวเน็ตที่ชื่อไดโนเสาร์น้อยชอบกินปลา เขาจึงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
แต่เมื่ออีกฝ่ายชี้ให้เห็นว่านางเงือกคือเจียงขุย หลินเยวียนกลับเห็นด้วยอย่างยิ่ง
ก่อนหน้านี้เขาก็สงสัยเช่นกัน
เพราะฉะนั้นอาจเป็นเพราะความบังเอิญ นักร้องที่ตนรู้จักหลายคนเข้าร่วมรายการราชาหน้ากากนักร้อง!
แต่ว่า…
เรื่องแย่งชิงความโปรดปรานที่บรรดาชาวเน็ตพูดถึง หลินเยวียนไม่ได้รู้สึกอะไร ชาวเน็ตชอบเล่นมุกกันเป็นปกติ
เรื่องนี้หลินเยวียนเองก็รู้ดี
เมื่อเขาประกาศเกี่ยวกับนิยายชุดรหัสคดีโฮล์มส์ ยังถูกชาวเน็ตด่าทอว่าเป็น ‘ผู้ชายเฮงซวย’
หลินเยวียนเป็นผู้ชายเฮงซวยหรือ?
แน่นอนว่าไม่ใช่ หนานจี๋ต่างหากที่เป็นผู้ชายเฮงซวย
ระยะนี้หลินเยวียนสังเกตเห็นว่าหนานจี๋มักจะออกไปเดินเล่นในหมู่บ้านเป็นประจำ และเล่นกับสุนัขอีกหลายตัว
เขาถึงขั้นสงสัยว่าหนานจี๋ไปเข้าร่วมศึกชิงนางกับสุนัขตัวอื่น…
เพราะมีวันหนึ่ง เขาเห็นเต็มสองตาว่าหนานจี๋ไปนอนทับอยู่บนสุนัขอีกตัวหนึ่ง
เสี่ยวหวงข้างบ้านซึ่งเป็นสุนัขจรจัดในหมู่บ้านอีกตัวหนึ่ง
ชื่อนี้เหยาเหยาเป็นคนตั้งให้
ในเวลานั้นเสี่ยวหวงกำลังคาบกระดูกวิ่งมาอย่างเริงร่า ปรากฏว่าเมื่อเห็นหนานจี๋นอนทับบนตัวสุนัขอีกตัวนั้น ก็ชะงักไปทันที
สุดท้ายไม่เป็นอันได้กินกระดูกหรอก เพราะเสี่ยวหวงหันหลังติดเกียร์หมาวิ่งไปทันทีด้วย ท่าทางดูเศร้ามากซะด้วย
แต่นี่คือเรื่องส่วนตัวของหนานจี๋ หลินเยวียนไม่ก้าวก่าย
เขาส่ายหน้า ไม่ใส่ใจกับเรื่องของโลกออนไลน์และรายการอีกต่อไป แต่ถือโอกาสที่แสงแดดกำลังดี กดเปิดคอมพิวเตอร์
เขาต้องเขียนนิยายชุดรหัสคดีโฮล์มส์แล้ว!
สำหรับลำดับของเรื่องราวในนิยายชุดรหัสคดีโฮล์มส์ เมื่อคืนหลินเยวียนขบคิดอยู่นาน
สุดท้าย หลินเยวียนจึงตัดสินใจใช้ ‘ปริศนาคดีสีเลือด[1]’ เป็นเล่มแรก
นิยายเล่มนี้เน้นไปที่ ‘เรื่องพื้นฐาน[2]’ ของโฮล์มส์ด้วย!
สิ่งที่เรียกว่าเรื่องพื้นฐาน คือหลักการพื้นฐานในการไขคดีของโฮล์มส์
เป็นความรู้สึกลี้ลับพอสมควร
อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้จะสมเหตุสมผลขึ้นมาหลังจากคำอธิบายของโฮล์มส์เอง
เมื่อมีเนื้อหาในส่วนนี้ ภาพของยอดนักสืบเชอร์ล็อก โฮล์มส์จึงค่อยๆ ปรากฏขึ้น
สิ่งที่ควรค่าแก่การเอ่ยถึงคือ…
อันที่จริงโฮล์มส์ไม่คิดว่าตนเองเป็นนักสืบ เขาชอบแนะนำตัวว่าเป็น ‘ที่ปรึกษานักสืบ’
กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ
เมื่อบรรดานักสืบประสบปัญหาที่ไม่สามารถแก้ไขได้ พวกเขาก็จะมาเชิญโฮล์มส์
คล้ายกับว่าเรื่องนี้จะยิ่งแสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งของโฮล์มส์ เมื่อนักสืบคนอื่นไขคดีไม่ออก ถึงมาหาโฮล์มส์ นั่นไม่ได้หมายความว่านักสืบคนอื่นคิดว่าโฮล์มส์เก่งกว่าพวกเขาหรอกหรือ?
การออกแบบเรื่องราวเช่นนี้อ่านแล้วฟินสุดๆ
แต่ถึงแม้โฮล์มส์จะเรียกตนเองว่าที่ปรึกษานักสืบ แต่คดีส่วนมากซึ่งบรรยายในนิยายนั้น โฮล์มส์ล้วนเป็นผู้ไขคดีด้วยตัวเองในฐานะนักสืบ
นอกจากนั้น
ผู้ช่วยของโฮล์มส์ ซึ่งก็คือหมอวัตสัน ได้รู้จักกับโฮล์มส์และกลายเป็นคู่หูกันในปริศนาคดีสีเลือด
เมื่อคิดเช่นนี้
หลินเยวียนจึงเริ่มเคาะคีย์บอร์ด
……
และในขณะที่หลินเยวียนเริ่มมุ่งความสนใจไปยังนิยายชุดรหัสคดีโฮล์มส์
บนโลกออนไลน์
การตีแผ่ความลับครั้งใหญ่เกี่ยวกับตัวตนของนักร้องตระกูลปลาโดยไดโนเสาร์น้อยชอบกินปลาก็ขยายอิทธิพลมากขึ้น
มีคนเห็นด้วยกับสมมุติฐานของไดโนเสาร์น้อยชอบกินปลามากขึ้นเรื่อยๆ!
ขณะเดียวกัน ทุกคนต่างให้ความสนใจเป็นอย่างมากกับ ‘ศึกชิงความโปรดปรานในวังหลังของเซี่ยนอวี๋’ ทุกคนกล่าวว่า ‘ศึกชิงความโปรดปรานในวังหลังของเซี่ยนอวี๋’ คืออีกหนึ่งฉากสำคัญในรายการ ต่อจากหลานหลิงอ๋องปากตะไกร!
ถึงขั้นที่มีชาวเน็ตนับไม่ถ้วนออกมาเรียกร้อง
ให้เซี่ยนอวี๋รีบมาเป็นคณะกรรมการตัดสินในรายการโดยเร็ว!
ปลาของคุณอยู่ที่นี่เต็มไปหมด!
ถ้าคุณไม่มา ปลาของคุณคงได้ตีกันเข้าสักวัน!
ในเวลานั้น
จู่ๆ ก็มีชาวเน็ตกล่าวว่า
‘พวกปลาถูกลิขิตชะตามาให้สู้กัน ถึงยังไงก็เป็นศึกชิงความโปรดปราน ใครๆ ก็อยากถูกยกขึ้นหิ้งทั้งนั้น แต่พวกเขาคงมีศัตรูคนเดียวกัน นั่นก็คือหลานหลิงอ๋อง!’
ใช่แล้ว!
ทุกคนยังไม่ลืม หลานหลิงอ๋องขึ้นเวทีแข่งขันสามสัปดาห์ ใช้เพลงที่เซี่ยนอวี๋เขียนไปแล้วสามสัปดาห์!
ในนั้น
รวมไปถึงเพลง ‘ผืนน้ำเย้ยเยาะ’!
เสียงตอบรับของสองเพลงแรกไม่นับว่าแย่ แต่ผืนน้ำเย้ยเยาะได้รับความนิยมสูงมากหลังจากที่ปล่อยออกมา!
ยอดดาวน์โหลดเพลงสูงทะลุเพดาน!
คณะกรรมการตัดสินก็ให้คำชื่นชมเพลงนี้ไว้สูงมากเช่นเดียวกัน!
หยางจงหมิงถึงกับเรียกเพลงนี้ว่า ‘ความสุขที่ยิ่งใหญ่มักเรียบง่าย’
ลำพัง ‘ความสุขที่ยิ่งใหญ่’ ก็นับเป็นการยอมรับอย่างหนักแน่นแล้ว
เซี่ยนอวี๋มอบเพลงที่ดีเช่นนี้ให้กับหลานหลิงอ๋อง ความโปรดปรานระดับนี้กำลังจะเตะซุนเย่าหั่วลงจากตำแหน่งแล้ว!
แล้วพวกปลาทั้งหลายจะไม่ตั้งหลานหลิงอ๋องเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งได้หรือ?
ถ้าหากใช้หยอกล้อบนโลกออนไลน์ก็คือ
‘ถ้าคนเหล่านี้เป็นวังหลังของเซี่ยนอวี๋จริง หลานหลิงอ๋องคงจะเป็นพระสนมที่ได้รับความโปรดปรานมากที่สุด เพราะระยะนี้เซี่ยนอวี๋พลิกป้าย[3]หลานหลิงอ๋องมาตลอด’
ถึงกับมีปั่นข้อความเหมือนๆ กันขณะที่นักร้องตระกูลปลาขึ้นร้องในรายการสัปดาห์นี้
‘เปิดตัวสู่ตำหนักหลานหลิงอ๋อง!’
‘เปิดตัวสู่ตำหนักหลานหลิงอ๋อง!’
‘เปิดตัวสู่ตำหนักหลานหลิงอ๋อง!’
เมื่อจังหวะนี้เมื่อเริ่มต้นขึ้นแล้ว คล้ายกับว่าจะหยุดไม่อยู่
อีกสองสัปดาห์ข้างหน้า รายการจะออนแอร์ต่อ และก็มีนักร้องมาทดแทนใหม่ในแต่ละตอน...
แต่สิ่งที่น่าสนใจคือ…
ไม่ว่ากระบวนการนี้จะยากเย็นแค่ไหน ไม่ว่านักร้องซึ่งมาเสริมจะเก่งกาจแค่ไหน ปลาทั้งสามตัวนี้ยังคงยืนหยัด ไม่มีปลาตัวใดตกรอบเลย!
นอกจากนั้น…
ปลาตัวนี้ซึ่งใครๆ ก็เดาตัวตนออก ดูเหมือนจะได้รับผลกระทบจากความคิดเห็นของสาธารณชน และในหมู่พวกเขา กลิ่นของดินปืนคล้ายกับอบอวลขึ้นเรื่อยๆ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการแข่งขันสัปดาห์ที่สามของทีมที่สอง!
ปลาตะพัดทองถึงกับประกาศกร้าวต่อหน้านักร้องคนอื่นๆ และผู้ชมนับไม่ถ้วนว่า
“หวังว่าจะมีโอกาสได้แข่งกับปลายักษ์สักครั้ง”
ปลายักษ์โต้กลับอย่างไม่ลังเล “คุณเป็นปลา ยังไม่มีวิวัฒนาการ แต่ผมเป็นคน เป็นเงือกเลยนะ”
ชาวเน็ตกู่ร้องด้วยความดีใจ!
ศึกชิงความโปรดปรานระหว่างหมู่ปลาไม่ใช่เรื่องลับอีกต่อไป ถึงขั้นที่ยกมาวางกันกลางเวทีแล้ว!
ฆ่าได้ฆ่า!
ดึงผมได้ดึง!
ขณะนั้น ทั้งคอมเมนต์ต่างพากันส่งเสียงกู่ร้อง
ศึกชิงความโปรดปรานในวังหลังของเซี่ยนอวี๋ กลายเป็นจุดสนใจของรายการ ต่อจากหลานหลิงอ๋องปากตะไกร!
หลายคนถึงกับอุทานว่า
ที่แท้เซี่ยนอวี๋ก็คือผู้ที่มีส่วนช่วยในการผลักดันเรตติงรายการมากที่สุด!
เหตุผลนั้นง่ายมาก!
หลานหลิงอ๋องเกี่ยวข้องกับเซี่ยนอวี๋!
ปลาทั้งหลายล้วนเกี่ยวข้องกับเซี่ยนอวี๋!
ถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะไม่ได้มาเข้าร่วมรายการ แต่ทุกหนทุกแห่งของรายการนี้กลับเต็มไปด้วยร่องรอยของเซี่ยนอวี๋!
‘เดี๋ยวนะ’
ท่ามกลางความโกลาหล จู่ๆ ก็มีคนเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง ‘คิดๆ ดูก็น่ากลัวเหมือนกันนะ นักร้องที่เซี่ยนอวี๋สนใจมีแต่ฝีมือโหดๆ ทั้งนั้น!’
เอ๊ะ?
จริงด้วย!
จนถึงตอนนี้ปลาทั้งห้าตัวยังไม่ตกรอบ ซึ่งทำให้เห็นว่าปลาเหล่านี้ฝีมือแข็งแกร่งเพียงใด และยังทำให้เห็นทางอ้อมว่าสายตาของเซี่ยนอวี๋ในการคัดเลือกนักร้องที่จะมาร่วมงานด้วยนั้นเฉียบแหลมแค่ไหน
เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่แค่คิดก็สะพรึงแล้ว!
…………………………………………………….
[1] ปริศนาคดีสีเลือด (A Study in Scarlet) ผู้เขียนเซอร์ อาเธอร์ โคนัน ดอยล์ เป็นคดีเปิดตัวนักสืบเชอร์ล็อก โฮล์มส์ โดยในฉบับภาษาไทยมีการแปลชื่อหนังสือเล่มนี้ออกมาแตกต่างกันหลายเวอร์ชัน ในที่นี้จะเลือกใช้ชื่อ ‘ปริศนาคดีสีเลือด’ แปลโดยวรางคณา ศิริวานนท์ ซึ่งให้ความหมายใกล้เคียงกับชื่อจากฉบับภาษาจีนมากที่สุด
[2] เรื่องพื้นฐาน มาจากคำพูดติดปากของเชอร์ล็อก โฮล์มส์ “Elementary, my dear Watson” หมายถึง “เรื่องพื้นฐานนะ วัตสันเอ๋ย” บ่งบอกว่าโฮล์มส์ขึ้นชื่อว่าเป็นนักสืบซึ่งสันทัดด้านการอนุมานและใช้เหตุผลเชิงตรรกะ ทว่าวลีนี้ล้วนมาจากภาพยนตร์และซีรีส์ฉบับดัดแปลง ไม่ได้ปรากฏในผลงานต้นฉบับโดยเซอร์ อาเธอร์ โคนัน ดอยล์
[3] พลิกป้าย มาจากธรรมเนียมสมัยโบราณ เมื่อจักรพรรดิถูกใจและต้องการเข้าร่วมห้องกับพระสนมคนใด จะพลิกป้ายหน้าห้องพระสนมคนนั้น
เมื่อชาวเน็ตซึ่งไม่ได้ดูรายการราชาหน้ากากนักร้องเห็นฮ็อตเสิร์ชนี้ ในสมองก็พลันเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม
ทำไมมีแต่ปลาคืออะไร?
ช่วงนี้ทุกคนชอบกินปลา?
แต่ชาวเน็ตซึ่งดูรายการราชาหน้ากากนักร้องกลับยิ้มอย่างรู้กันทันทีที่เห็นฮ็อตเสิร์ชหลังจากรายการออกอากาศ
ถูกต้อง!
มีแต่ปลา!
ราชาหน้ากากนักร้องรอบใหม่เผยไลน์อัปหน้ากากใหม่ทั้งหมด โดยมีนักร้องทั้งหมดหกคน
ดำเนินการโดยใช้รูปแบบเดียวกับทีมที่หนึ่ง
แต่จุดที่น่าสนใจอยู่ที่ มีนักร้องครึ่งหนึ่งในรายการสัปดาห์นี้เลือกสวมหน้ากากเกี่ยวกับปลา
ปลาหัวโต
ปลาตะพัดทอง
แถมยังมีปลายักษ์
ที่จริงแล้วไม่มีปลาสายพันธุ์ใดชื่อว่าปลายักษ์หรอก มีก็แต่เพลงที่ชื่อว่า ‘ปลายักษ์’ ดังนั้นหน้ากากนี้จึงเป็นรูปลักษณ์ของเงือกในความหมายกว้างๆ เท่านั้น แต่ก็สามารถจัดรวมอยู่ในหมวดหมู่ ‘ปลา’ ได้ และนี่คือสิ่งที่ชาวเน็ตกำลังพูดถึงในฮ็อตเสิร์ช
‘ฮ่าๆ ปลาเต็มไปหมด!’
‘หน้ากากชนกันเยอะเลย!’
‘ฉันนี่อึ้งไปเลย นักร้องกลุ่มนี้คิดหน้ากากอื่นไม่ออกหรือไง ทำไมรอบนี้ถึงมีปลาตั้งสามตัว ทั้งที่รอบที่แล้วก็มีปลาตั้งสองตัว!’
‘บวกปลาปักเป้ากับนางเงือกไปอีก รวมแล้วมีปลาทั้งหมดห้าตัวเชียวนะ!’
‘ผมเกือบคิดว่านี่คือรายการโลกใต้ท้องทะเล ไม่ใช่รายการดนตรีแล้วเนี่ย’
‘แน่ใจใช่ไหมว่าไม่ใช่ประชุมอควาเรียม’
‘ไม่ๆๆ นี่มันงานเลี้ยงโต๊ะจีนปลาชัดๆ ห้าคนนี่ครบทีมเลยนะ!’
‘ถ้าเพิ่มปลามาอีกตัวเดียว อย่าว่าแต่ตั้งทีมเลย ไลน์อัปของรายการหนึ่งตอนก็ครบแล้วเหมือนกัน!’
‘…’
เมื่อเห็นว่าในรายการมีปลามากมายเช่นนี้ ทุกคนต่างรู้สึกสนุกสนานขึ้นมา
สิ่งที่น่าสนใจกว่านั้นก็คือ เมื่อรายการในสัปดาห์นี้จบลง ปลาทั้งสามตัวสามารถผ่านเข้ารอบได้สำเร็จ!
มีคนสะท้อนใจ
‘พูดก็พูดเถอะ เราต้องยอมรับว่าปลาทั้งสามในสัปดาห์นี้กับปลาอีกสองตัวเมื่อสัปดาห์ที่แล้วฝีมือดีมาก ตอนนี้ยังไม่มีปลาตัวไหนตกรอบเลย!’
‘เข้าใจแล้ว’
‘รหัสลับในการเข้ารอบคือปลา’
‘แต่มีเรื่องหนึ่ง ผมไม่รู้ว่าทุกคนสังเกตเห็นไหม ปลาพวกนี้ดูเหมือนจะไม่ค่อยถูกกัน ต่างคนต่างไม่ค่อยสนใจกัน ต่อให้จะคุยกันบ้างเป็นบางครั้งก็มีการลับฝีปากข่มกัน เหมือนได้กลิ่นเขม่าดินปืน’
‘อู้ว ที่คุณพูดก็จริงอยู่นะ!’
‘ดูสถานการณ์ของทีมแรกก็รู้แล้ว นางเงือกกับปลาปักเป้าเห็นชัดๆ ว่ามีปัญหากัน นี่เรียกว่าเพศเดียวกันเลยเหม็นหน้ากันหรือเปล่า?’
‘ควรจะเรียกว่าประเภทเดียวกันเลยเหม็นหน้ากันมากกว่า’
‘ตอนรอบที่หนึ่งปลาปักเป้ากับนางเงือกคุยกัน ฉันยังนึกว่าฉันคิดไปเอง ตอนนี้พอมาลองนึกดูแล้วเห็นได้ชัดเลยว่าพวกเขาไม่ชอบหน้ากัน’
‘…’
สิ่งที่ชาวเน็ตค้นพบคือเรื่องจริง
นักร้องรวมตัวกันเมื่อมีการประกาศอันดับ แต่เมื่อพิจารณาจากฉากในกล้อง นักร้องตระกูลปลาเหล่านี้ดูเหมือนจะไม่ชอบกัน และปลาปักเป้ากับนางเงือกจากทีมที่หนึ่งก็แสดงอาการเช่นนี้ออกมาเล็กน้อย
ชาวเน็ตเริ่มคาดเดา
ปลาเหล่านี้รู้จักกันหรือเปล่า?
ปลาเหล่านี้เลือกหน้ากากที่คล้ายคลึงกันเพราะมีความหมายแฝง?
ความสนุกในการเดาตัวจริงของนักร้องถูกปลุกขึ้นมาอย่างสมบูรณ์ ชาวเน็ตแสดงความสนใจอย่างมากเกี่ยวกับการค้นหาตัวจริงของนักร้อง
‘ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว!’
ชาวเน็ตซึ่งใช้ชื่อว่า [ไดโนเสาร์น้อยชอบกินปลา] ปรากฏตัวขึ้น ชาวเน็ตคนนี้ช่างมาถูกที่ถูกเวลาเสียจริง เขาโพสต์บทวิเคราะห์ขนาดยาวชิ้นหนึ่ง ‘ผมคิ้วขมวดเป็นปม พบว่าเรื่องนี้ไม่ง่าย พวกคุณคิดว่าใครในวงการเพลงเกี่ยวข้องกับปลาอย่างลึกซึ้งที่สุด’
ชาวเน็ตงงงัน จากนั้นก็ได้คำตอบ
ปลาตัวใหญ่ที่สุดในวงการเพลง ก็คือพ่อเพลงตัวน้อยเซี่ยนอวี๋ไงล่ะ!
ไดโนเสาร์น้อยชอบกินปลาโพสต์ต่อ “ถูกต้อง ก็คือเซี่ยนอวี๋นั่นเอง ดังนั้นผมจึงมีเหตุผลให้สงสัยว่านักร้องหมวดปลาเหล่านี้อาจเกี่ยวข้องกับเซี่ยนอวี๋ และข้อมูลอ้างอิงในการคาดเดาของผมคือเสียงของปลาปักเป้า ซึ่งเหมือนกับจ้าวอิ๋งเก้อมาก โดยเฉพาะหลังจากที่จ้าวอิ๋งเก้อร้องเพลงปลายักษ์ซึ่งเซี่ยนอวี๋เป็นคนเขียน ก็ทำให้ผมยิ่งมั่นใจในการคาดเดาของตัวเอง นอกจากนั้น เสียงของนางเงือกถึงแม้จะหลบได้เก่งมาก แต่ผมก็พอฟังออกถึงความเป็นเจียงขุย ทั้งสองดันเป็นคนที่เคยร่วมงานกับเซียนอวี๋อีก และผลงานเดบิวต์ที่สำคัญของทั้งสองล้วนมาจากการสรรสร้างของพ่อเพลงอวี๋!”
ชาวเน็ตตกใจจนสะดุ้ง!
มาคิดดูดีๆ ก็ยิ่งรู้สึกว่าสมเหตุสมผลขึ้นเรื่อยๆ!
ปลาปักเป้าคือจ้าวอิ๋งเก้อ นางเงือกคือเจียงขุย เช่นนั้นการเชือดเฉือนของทั้งสองจึงเป็นที่เข้าใจได้แล้ว นักร้องหญิงแถวหน้าเหมือนกัน เซี่ยนอวี๋เป็นคนปั้นเหมือนกัน ในใจของทั้งสองคงจะเกิดความรู้สึกขัดหูขัดตากันบ้าง…
‘แสดงว่ากำลังแย่งชิงความโปรดปราน?’
‘ลูกปลาหลานปลาของพ่อเพลงอวี๋มาร่วมรายการกันหมด?’
‘ว้าว ตื่นเต้นๆ ฉันรู้สึกว่าเป็นไปตามนี้แปดสิบถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์!’
‘งั้นปลาอีกสามตัวในทีมที่สอง…’
ถ้าหากสิ่งที่คาดเดาเป็นเรื่องจริง งั้นก็น่าตื่นเต้นมากเลยละ
ชาวเน็ตพากันตามซักไซ้ไดโนเสาร์น้อยชอบกินปลาด้วยความกระหายข้อมูล
ไดโนเสาร์น้อยชอบกินปลาตอบ ‘ปลาในทีมสองปกปิดได้ดีทีเดียว แต่ข้อมูลสำคัญที่เกี่ยวกับปลานั้นถูกเปิดเผยมาแล้ว พวกคุณไม่คิดว่าปลาตะพัดทองคือเฉินจื้ออวี่บ้างหรือครับ นอกจากนั้นคนที่ติดตามเฉินจื้ออวี่น่าจะรู้ว่าเฉินจื้ออวี่ชื่นชอบการเลี้ยงปลา เขาเลี้ยงปลาตะพัดทองตัวหนึ่งไว้ที่บ้าน แถมหน้ากากของนักร้องคนนั้นยังชื่อว่าปลาตะพัดทองอีก!’
ชาวเน็ต ‘…’
หลักฐานมัดตัวแน่นอยู่นะ?
เฉินจื้ออวี่คนนี้ไม่รู้จักปกปิดให้มากกว่านี้หน่อย?
ไดโนเสาร์น้อยชอบกินปลากระหยิ่มใจ ‘ปลาหัวโตผมยังเดาไม่ออกว่าเป็นใคร แต่มีความเป็นไปได้ว่าเกี่ยวข้องกับเซี่ยนอวี๋ แต่เป็นเงือกที่พอมีเบาะแส คนคนนี้อาจเป็นซุนเย่าหั่ว ใครไม่รู้บ้างว่าพ่อเพลงเซี่ยนอวี๋เอ็นดูซุนเย่าหั่วขนาดไหน’
‘อมก!’
‘เป็นแบบนี้นี่เอง!’
‘ถึงคุณจะบอกว่าเดา แต่ผมก็ชักจะเริ่มเชื่อแล้ว!’
‘มีความขัดแย้งภายในระหว่างลูกปลาหลานปลาจริงด้วย!’
‘นี่มันความขัดแย้งภายในที่ไหนกัน นี่มันเหมือนกับการแย่งชิงความโปรดปรานของลูกปลาหลานปลาอย่างที่คอมเมนต์บนเขียนไว้มากกว่า!’
‘ปลาเหล่านี้ต้องเป็นวังหลังของเซี่ยนอวี๋แน่ๆ!’
‘ฮ่าๆ วังหลังของพ่อเพลงอวี๋ไฟลุกซะแล้ว!’
‘ในวงการประพันธ์เพลงมีคำเรียกว่าราชวงศ์ปลา นึกไม่ถึงว่าวงการนักร้องจะมีราชวงศ์ปลาเกิดขึ้นเหมือนกัน!’
‘ถ้าเกิดพ่อเพลงอวี๋มาเข้าร่วมเป็นกรรมการตัดสินในรายการอีกก็สนุกเลย ปลาพวกนี้คงไม่เป็นอันร้องเพลง ขึ้นเวทีก็ตะลุมบอนกันอย่างเดียว?’
‘…’
ทุกคนล้วนยอมรับการสืบสวนสอบสวนของไดโนเสาร์น้อยชอบกินปลา!
เพราะการคาดเดาของไดโนเสาร์น้อยชอบกินปลานั้นสมเหตุสมผลทุกประการ!
ประเด็นสำคัญที่สุดก็คือ…
เสียง!
เดิมทีทุกคนฟังเสียงซึ่งผ่านการกลบเกลื่อนไม่ออกจริงๆ แต่หลังจากได้ทิศทางแล้วกลับต่างออกไป!
เช่นเดียวกับปลาปักเป้า
คุณลองขบคิดดูให้ดี และสดับฟังเธออย่างตั้งใจ จะรู้สึกว่าเสียงของอีกฝ่ายยิ่งฟังยิ่งเหมือนจ้าวอิ๋งเก้อใช่ไหมล่ะ
‘ปัวโรต์เข้าสิง!’
ชาวเน็ตพากันยกนิ้วให้ไดโนเสาร์น้อยชอบกินปลา
พี่ชายคนนี้เหมาะกับชื่อนี้จริงๆ!
ใครจะรู้ว่าทันทีที่ความคิดเห็นนี้โพสต์ออกไป จู่ๆ ไดโนเสาร์น้อยชอบกินปลาก็หงุดหงิดขึ้นมา ‘เจ้าแก่เวรนั่น เขียนให้ปัวโรต์ตาย!’
หลายคนรู้สึกงุนงง
ไม่ใช่ทุกคนที่อ่านนิยาย
แต่คนที่อ่านนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์กลับรู้สึกปวดใจขึ้นมา พวกเขา เข้าใจความรู้สึกในยามนี้ของไดโนเสาร์น้อยชอบกินปลา ‘เจ้าแก่ฉู่ขวงน่ารังเกียจมาก! ผมจะไม่อ่านโฮล์มส์แน่!’
ขณะนั้น
หลินเยวียนกำลังท่องอินเทอร์เน็ต จากนั้นเขาจึงเห็นโพสต์นี้
เดิมทีเขาอ่านอย่างสนุกสนาน พลางนึกในใจว่าชาวเน็ตเก่งกาจเหลือเกิน คาดเดาได้แม่นยำกว่าตนซะอีก แต่เมื่ออ่านจนถึงด้านหลังกลับรู้สึกว่าแปลกๆ
ไม่มั้ง?
โยงมาถึงฉันได้ด้วย?
………………………………………….
เมื่อชาวเน็ตซึ่งไม่ได้ดูรายการราชาหน้ากากนักร้องเห็นฮ็อตเสิร์ชนี้ ในสมองก็พลันเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม
ทำไมมีแต่ปลาคืออะไร?
ช่วงนี้ทุกคนชอบกินปลา?
แต่ชาวเน็ตซึ่งดูรายการราชาหน้ากากนักร้องกลับยิ้มอย่างรู้กันทันทีที่เห็นฮ็อตเสิร์ชหลังจากรายการออกอากาศ
ถูกต้อง!
มีแต่ปลา!
ราชาหน้ากากนักร้องรอบใหม่เผยไลน์อัปหน้ากากใหม่ทั้งหมด โดยมีนักร้องทั้งหมดหกคน
ดำเนินการโดยใช้รูปแบบเดียวกับทีมที่หนึ่ง
แต่จุดที่น่าสนใจอยู่ที่ มีนักร้องครึ่งหนึ่งในรายการสัปดาห์นี้เลือกสวมหน้ากากเกี่ยวกับปลา
ปลาหัวโต
ปลาตะพัดทอง
แถมยังมีปลายักษ์
ที่จริงแล้วไม่มีปลาสายพันธุ์ใดชื่อว่าปลายักษ์หรอก มีก็แต่เพลงที่ชื่อว่า ‘ปลายักษ์’ ดังนั้นหน้ากากนี้จึงเป็นรูปลักษณ์ของเงือกในความหมายกว้างๆ เท่านั้น แต่ก็สามารถจัดรวมอยู่ในหมวดหมู่ ‘ปลา’ ได้ และนี่คือสิ่งที่ชาวเน็ตกำลังพูดถึงในฮ็อตเสิร์ช
‘ฮ่าๆ ปลาเต็มไปหมด!’
‘หน้ากากชนกันเยอะเลย!’
‘ฉันนี่อึ้งไปเลย นักร้องกลุ่มนี้คิดหน้ากากอื่นไม่ออกหรือไง ทำไมรอบนี้ถึงมีปลาตั้งสามตัว ทั้งที่รอบที่แล้วก็มีปลาตั้งสองตัว!’
‘บวกปลาปักเป้ากับนางเงือกไปอีก รวมแล้วมีปลาทั้งหมดห้าตัวเชียวนะ!’
‘ผมเกือบคิดว่านี่คือรายการโลกใต้ท้องทะเล ไม่ใช่รายการดนตรีแล้วเนี่ย’
‘แน่ใจใช่ไหมว่าไม่ใช่ประชุมอควาเรียม’
‘ไม่ๆๆ นี่มันงานเลี้ยงโต๊ะจีนปลาชัดๆ ห้าคนนี่ครบทีมเลยนะ!’
‘ถ้าเพิ่มปลามาอีกตัวเดียว อย่าว่าแต่ตั้งทีมเลย ไลน์อัปของรายการหนึ่งตอนก็ครบแล้วเหมือนกัน!’
‘…’
เมื่อเห็นว่าในรายการมีปลามากมายเช่นนี้ ทุกคนต่างรู้สึกสนุกสนานขึ้นมา
สิ่งที่น่าสนใจกว่านั้นก็คือ เมื่อรายการในสัปดาห์นี้จบลง ปลาทั้งสามตัวสามารถผ่านเข้ารอบได้สำเร็จ!
มีคนสะท้อนใจ
‘พูดก็พูดเถอะ เราต้องยอมรับว่าปลาทั้งสามในสัปดาห์นี้กับปลาอีกสองตัวเมื่อสัปดาห์ที่แล้วฝีมือดีมาก ตอนนี้ยังไม่มีปลาตัวไหนตกรอบเลย!’
‘เข้าใจแล้ว’
‘รหัสลับในการเข้ารอบคือปลา’
‘แต่มีเรื่องหนึ่ง ผมไม่รู้ว่าทุกคนสังเกตเห็นไหม ปลาพวกนี้ดูเหมือนจะไม่ค่อยถูกกัน ต่างคนต่างไม่ค่อยสนใจกัน ต่อให้จะคุยกันบ้างเป็นบางครั้งก็มีการลับฝีปากข่มกัน เหมือนได้กลิ่นเขม่าดินปืน’
‘อู้ว ที่คุณพูดก็จริงอยู่นะ!’
‘ดูสถานการณ์ของทีมแรกก็รู้แล้ว นางเงือกกับปลาปักเป้าเห็นชัดๆ ว่ามีปัญหากัน นี่เรียกว่าเพศเดียวกันเลยเหม็นหน้ากันหรือเปล่า?’
‘ควรจะเรียกว่าประเภทเดียวกันเลยเหม็นหน้ากันมากกว่า’
‘ตอนรอบที่หนึ่งปลาปักเป้ากับนางเงือกคุยกัน ฉันยังนึกว่าฉันคิดไปเอง ตอนนี้พอมาลองนึกดูแล้วเห็นได้ชัดเลยว่าพวกเขาไม่ชอบหน้ากัน’
‘…’
สิ่งที่ชาวเน็ตค้นพบคือเรื่องจริง
นักร้องรวมตัวกันเมื่อมีการประกาศอันดับ แต่เมื่อพิจารณาจากฉากในกล้อง นักร้องตระกูลปลาเหล่านี้ดูเหมือนจะไม่ชอบกัน และปลาปักเป้ากับนางเงือกจากทีมที่หนึ่งก็แสดงอาการเช่นนี้ออกมาเล็กน้อย
ชาวเน็ตเริ่มคาดเดา
ปลาเหล่านี้รู้จักกันหรือเปล่า?
ปลาเหล่านี้เลือกหน้ากากที่คล้ายคลึงกันเพราะมีความหมายแฝง?
ความสนุกในการเดาตัวจริงของนักร้องถูกปลุกขึ้นมาอย่างสมบูรณ์ ชาวเน็ตแสดงความสนใจอย่างมากเกี่ยวกับการค้นหาตัวจริงของนักร้อง
‘ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว!’
ชาวเน็ตซึ่งใช้ชื่อว่า [ไดโนเสาร์น้อยชอบกินปลา] ปรากฏตัวขึ้น ชาวเน็ตคนนี้ช่างมาถูกที่ถูกเวลาเสียจริง เขาโพสต์บทวิเคราะห์ขนาดยาวชิ้นหนึ่ง ‘ผมคิ้วขมวดเป็นปม พบว่าเรื่องนี้ไม่ง่าย พวกคุณคิดว่าใครในวงการเพลงเกี่ยวข้องกับปลาอย่างลึกซึ้งที่สุด’
ชาวเน็ตงงงัน จากนั้นก็ได้คำตอบ
ปลาตัวใหญ่ที่สุดในวงการเพลง ก็คือพ่อเพลงตัวน้อยเซี่ยนอวี๋ไงล่ะ!
ไดโนเสาร์น้อยชอบกินปลาโพสต์ต่อ “ถูกต้อง ก็คือเซี่ยนอวี๋นั่นเอง ดังนั้นผมจึงมีเหตุผลให้สงสัยว่านักร้องหมวดปลาเหล่านี้อาจเกี่ยวข้องกับเซี่ยนอวี๋ และข้อมูลอ้างอิงในการคาดเดาของผมคือเสียงของปลาปักเป้า ซึ่งเหมือนกับจ้าวอิ๋งเก้อมาก โดยเฉพาะหลังจากที่จ้าวอิ๋งเก้อร้องเพลงปลายักษ์ซึ่งเซี่ยนอวี๋เป็นคนเขียน ก็ทำให้ผมยิ่งมั่นใจในการคาดเดาของตัวเอง นอกจากนั้น เสียงของนางเงือกถึงแม้จะหลบได้เก่งมาก แต่ผมก็พอฟังออกถึงความเป็นเจียงขุย ทั้งสองดันเป็นคนที่เคยร่วมงานกับเซียนอวี๋อีก และผลงานเดบิวต์ที่สำคัญของทั้งสองล้วนมาจากการสรรสร้างของพ่อเพลงอวี๋!”
ชาวเน็ตตกใจจนสะดุ้ง!
มาคิดดูดีๆ ก็ยิ่งรู้สึกว่าสมเหตุสมผลขึ้นเรื่อยๆ!
ปลาปักเป้าคือจ้าวอิ๋งเก้อ นางเงือกคือเจียงขุย เช่นนั้นการเชือดเฉือนของทั้งสองจึงเป็นที่เข้าใจได้แล้ว นักร้องหญิงแถวหน้าเหมือนกัน เซี่ยนอวี๋เป็นคนปั้นเหมือนกัน ในใจของทั้งสองคงจะเกิดความรู้สึกขัดหูขัดตากันบ้าง…
‘แสดงว่ากำลังแย่งชิงความโปรดปราน?’
‘ลูกปลาหลานปลาของพ่อเพลงอวี๋มาร่วมรายการกันหมด?’
‘ว้าว ตื่นเต้นๆ ฉันรู้สึกว่าเป็นไปตามนี้แปดสิบถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์!’
‘งั้นปลาอีกสามตัวในทีมที่สอง…’
ถ้าหากสิ่งที่คาดเดาเป็นเรื่องจริง งั้นก็น่าตื่นเต้นมากเลยละ
ชาวเน็ตพากันตามซักไซ้ไดโนเสาร์น้อยชอบกินปลาด้วยความกระหายข้อมูล
ไดโนเสาร์น้อยชอบกินปลาตอบ ‘ปลาในทีมสองปกปิดได้ดีทีเดียว แต่ข้อมูลสำคัญที่เกี่ยวกับปลานั้นถูกเปิดเผยมาแล้ว พวกคุณไม่คิดว่าปลาตะพัดทองคือเฉินจื้ออวี่บ้างหรือครับ นอกจากนั้นคนที่ติดตามเฉินจื้ออวี่น่าจะรู้ว่าเฉินจื้ออวี่ชื่นชอบการเลี้ยงปลา เขาเลี้ยงปลาตะพัดทองตัวหนึ่งไว้ที่บ้าน แถมหน้ากากของนักร้องคนนั้นยังชื่อว่าปลาตะพัดทองอีก!’
ชาวเน็ต ‘…’
หลักฐานมัดตัวแน่นอยู่นะ?
เฉินจื้ออวี่คนนี้ไม่รู้จักปกปิดให้มากกว่านี้หน่อย?
ไดโนเสาร์น้อยชอบกินปลากระหยิ่มใจ ‘ปลาหัวโตผมยังเดาไม่ออกว่าเป็นใคร แต่มีความเป็นไปได้ว่าเกี่ยวข้องกับเซี่ยนอวี๋ แต่เป็นเงือกที่พอมีเบาะแส คนคนนี้อาจเป็นซุนเย่าหั่ว ใครไม่รู้บ้างว่าพ่อเพลงเซี่ยนอวี๋เอ็นดูซุนเย่าหั่วขนาดไหน’
‘อมก!’
‘เป็นแบบนี้นี่เอง!’
‘ถึงคุณจะบอกว่าเดา แต่ผมก็ชักจะเริ่มเชื่อแล้ว!’
‘มีความขัดแย้งภายในระหว่างลูกปลาหลานปลาจริงด้วย!’
‘นี่มันความขัดแย้งภายในที่ไหนกัน นี่มันเหมือนกับการแย่งชิงความโปรดปรานของลูกปลาหลานปลาอย่างที่คอมเมนต์บนเขียนไว้มากกว่า!’
‘ปลาเหล่านี้ต้องเป็นวังหลังของเซี่ยนอวี๋แน่ๆ!’
‘ฮ่าๆ วังหลังของพ่อเพลงอวี๋ไฟลุกซะแล้ว!’
‘ในวงการประพันธ์เพลงมีคำเรียกว่าราชวงศ์ปลา นึกไม่ถึงว่าวงการนักร้องจะมีราชวงศ์ปลาเกิดขึ้นเหมือนกัน!’
‘ถ้าเกิดพ่อเพลงอวี๋มาเข้าร่วมเป็นกรรมการตัดสินในรายการอีกก็สนุกเลย ปลาพวกนี้คงไม่เป็นอันร้องเพลง ขึ้นเวทีก็ตะลุมบอนกันอย่างเดียว?’
‘…’
ทุกคนล้วนยอมรับการสืบสวนสอบสวนของไดโนเสาร์น้อยชอบกินปลา!
เพราะการคาดเดาของไดโนเสาร์น้อยชอบกินปลานั้นสมเหตุสมผลทุกประการ!
ประเด็นสำคัญที่สุดก็คือ…
เสียง!
เดิมทีทุกคนฟังเสียงซึ่งผ่านการกลบเกลื่อนไม่ออกจริงๆ แต่หลังจากได้ทิศทางแล้วกลับต่างออกไป!
เช่นเดียวกับปลาปักเป้า
คุณลองขบคิดดูให้ดี และสดับฟังเธออย่างตั้งใจ จะรู้สึกว่าเสียงของอีกฝ่ายยิ่งฟังยิ่งเหมือนจ้าวอิ๋งเก้อใช่ไหมล่ะ
‘ปัวโรต์เข้าสิง!’
ชาวเน็ตพากันยกนิ้วให้ไดโนเสาร์น้อยชอบกินปลา
พี่ชายคนนี้เหมาะกับชื่อนี้จริงๆ!
ใครจะรู้ว่าทันทีที่ความคิดเห็นนี้โพสต์ออกไป จู่ๆ ไดโนเสาร์น้อยชอบกินปลาก็หงุดหงิดขึ้นมา ‘เจ้าแก่เวรนั่น เขียนให้ปัวโรต์ตาย!’
หลายคนรู้สึกงุนงง
ไม่ใช่ทุกคนที่อ่านนิยาย
แต่คนที่อ่านนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์กลับรู้สึกปวดใจขึ้นมา พวกเขา เข้าใจความรู้สึกในยามนี้ของไดโนเสาร์น้อยชอบกินปลา ‘เจ้าแก่ฉู่ขวงน่ารังเกียจมาก! ผมจะไม่อ่านโฮล์มส์แน่!’
ขณะนั้น
หลินเยวียนกำลังท่องอินเทอร์เน็ต จากนั้นเขาจึงเห็นโพสต์นี้
เดิมทีเขาอ่านอย่างสนุกสนาน พลางนึกในใจว่าชาวเน็ตเก่งกาจเหลือเกิน คาดเดาได้แม่นยำกว่าตนซะอีก แต่เมื่ออ่านจนถึงด้านหลังกลับรู้สึกว่าแปลกๆ
ไม่มั้ง?
โยงมาถึงฉันได้ด้วย?
………………………………………….
โพสต์นี้บนปู้ลั่วของหลินเยวียนตอบข้อสงสัยทั้งสองข้อไม่ทางตรงก็ทางอ้อม
ข้อสงสัยแรก
เพราะเหตุใดโฮล์มส์จึงปรากฏตัวอย่างกะทันหันในตอนท้ายของนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์
เพราะการปรากฏตัวของตัวละครใหม่นั้น มีจุดประสงค์เพื่อการเชื่อมโยง ชายที่ชื่อเชอร์ล็อก โฮล์มส์คือตัวละครในหนังสือเรื่องใหม่ของฉู่ขวง
ชาวเน็ตบางส่วนคาดเดาเรื่องนี้กันได้แล้ว
สำหรับผู้อ่านบางส่วนซึ่งตั้งความหวังว่า ‘การปรากฏตัวของโฮล์มส์เป็นการบอกใบ้ว่าปัวโรต์ยังไม่ตาย’ ข่าวนี้คงชวนจุกอกอยู่บ้างอย่างไม่ต้องสงสัย
ข้อสงสัยที่สอง
ผู้อ่านจะยอมรับหรือไม่?
อันที่จริงคำตอบนั้นง่ายมาก ง่ายเสียจนผู้อ่านเกือบลุกฮือขึ้นเป็นครั้งที่สามเมื่อเห็นโพสต์นี้
พรึบๆๆ!
โลกออนไลน์แทบลุกเป็นไฟ!
เมื่อเผชิญกับความจริงที่ว่าฉู่ขวงจะเขียนวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนต่อไป และสร้างตัวละครนักสืบซึ่งคล้ายกับปัวโรต์ แทบทุกคนล้วนให้คำตอบเป็นเสียงเดียวกัน
“พวกเราไม่ยอมรับ!”
ทัศนะในทำนองนี้ แทบมีแนวโน้มทวีคูณสูงขึ้นจนแตะระดับโกลาหล ทั้งยังแผ่ขยายจนทะลักทลายเต็มพื้นที่ของฉู่ขวง
‘ฝันไปเถอะเจ้าแก่!’
‘วันนี้ผมหวังซั่ง จะขอคว่ำบาตรในชื่อจริง ต่อให้ต้องตาย ต้องกระโดดลงไปตอนนี้ ผมก็ไม่มีวันยอมรับโฮล์มส์อะไรนั่นหรอก ในใจผมมียอดนักสืบแค่คนเดียว นั่นก็คือปัวโรต์ ความยิ่งใหญ่ของเขาจะไม่มีใครมาแทนที่ได้!’
‘ผมหลิวจิ้งจะขอคัดค้านด้วยชื่อจริง!’
‘ผมโจวเจ๋อ วันนี้จะขอพูดตรงนี้ ว่าจะไม่อ่านหนังสือเรื่องใหม่ของคุณเป็นอันขาด หนังสือเรื่องอื่นผมยอมอ่านได้ ต่อให้คุณจะทิ้งระเบิดอีก แต่ผมจะไม่อ่านนิยายสืบสวนสอบสวนของคุณ ปัวโรต์คือพระเจ้า!’
‘โฮล์มส์สมควรถูกเรียกว่าเป็นนักสืบผู้ยิ่งใหญ่?’
‘ฉันยังทำใจจากการตายของปัวโรต์ไม่ได้เลย คุณก็เขียนหนังสือเรื่องใหม่อย่างอดใจไม่ไหว แถมยังสวมหมวกนักสืบอะไรนั่นอีก คุณบอกว่าโฮล์มส์เป็นยอดนักสืบ เคยถามปัวโรต์หรือยัง’
‘ปัวโรต์คือเทพตลอดกาล!’
‘ขอโทษด้วย คนที่สมควรได้รับตำแหน่งยอดนักสืบมีแค่ปัวโรต์ หลังจากปัวโรต์แล้วจะไม่มียอดนักสืบอีก ฉันไม่เชื่อว่าจะมีนักสืบคนไหนที่เหนือกว่าปัวโรต์!’
‘เจ้าแก่จะคัดลอกวางปัวโรต์เหรอ’
‘ผมจะพูดอะไรได้อีก ที่บอกว่ายอดนักสืบโฮล์มส์คงไม่ใช่เปลี่ยนชื่อให้ปัวโรต์หรอกนะ งั้นคุณไปเขียนว่าปัวโรต์กลับชาติมาเกิดเป็นโฮล์มส์ดีกว่า ถ้าทำแบบนี้ผมถึงจะยอมเปิดอ่านดูสักหน่อย’
‘…’
ล้อเล่นอะไรกัน?
ฉู่ขวงเพิ่งเขียนให้ยอดนักสืบอย่างปัวโรต์ตายก็จะเขียนยอดนักสืบคนใหม่อีกแล้ว
มิน่าล่ะจู่ๆ ตอนจบถึงมีโฮล์มส์โผล่มา…
ที่แท้ก็คิดจะใช้ปัวโรต์ของพวกเรามาเรียกกระแส?
พรากปัวโรต์ไป
พวกเราไม่เอาด้วยหรอก!
ไม่ต้องบอกว่ายอดนักสืบคนใหม่ของคุณไปแตะถึงระดับสูงของปัวโรต์ได้ไหม ต่อให้ทำได้ คนอ่านอย่างพวกเราก็ไม่ยอมรับโฮล์มส์อะไรนั่นหรอก!
เขายังคงเป็นปัวโรต์!
ผู้อ่านไม่ยอมรับ ฉู่ขวงคิดเองเออเองและเปลี่ยนชื่อปัวโรต์ก็แค่นั้นแหละ!
คุณ!
เจ้าแก่ฉู่ขวง!
ก็แค่ผู้ชายเฮงซวยที่ได้ใหม่แล้วลืมเก่า!
และคนอ่านอย่างพวกเราก็รักเดียวใจเดียวชั่วนิรันดร์!
ปัวโรต์ซึ่งจากไปแล้วอาจไม่กลับมาอีก แต่พวกเราไม่เหมือนคุณหรอกฉู่ขวง ปัวโรต์ตายแล้วยังเขียนตัวละครที่เป็นยอดนักสืบขึ้นมาใหม่อีก!
หัวใจของพวกเราอยู่ที่ปัวโรต์!
หัวใจของพวกเราตายไปพร้อมกับปัวโรต์แล้ว!
หลังจากปัวโรต์จากไป พวกเราจะรักยอดนักสืบคนไหนไม่ได้อีก!
ยืนหยัด
เชื่อมั่น
นี่คือท่าทีที่ผู้อ่านมีต่อการกระทำของฉู่ขวง
หลังจาก ‘เจ้าแก่’ แล้ว ฉู่ขวงยังได้รับฉายานาม ‘ผู้ชายเฮงซวย’ เพิ่มขึ้นมาอีก
ถึงขั้นที่มีผู้อ่านร่วมมือกันแสดงความคิดเห็น กล่าวว่าจะยอมรับตัวละครยอดนักสืบของฉู่ขวงนี้ต่อไป โดยมีข้อแม้ว่าจะต้องเปลี่ยนชื่อของตัวละครกลับไปเป็นปัวโรต์
กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ!
ถ้ายังอยากทำมาหากินกับนิยายยอดนักสืบต่อไป ก็คืนชีพให้ท่านปัวโรต์แต่โดยดี ถ้าไม่อยากให้คืนชีพก็เขียนภาคต่อเลยก็ได้!
……
ขณะไล่อ่านคอมเมนต์ หลินเยวียนเป็นต้องงงงัน
เขานึกไม่ถึงว่าปฏิกิริยาตอบสนองของผู้อ่านจะรุนแรงขนาดนี้
เขาคิดว่าทุกคนน่าจะดีใจหลังจากเห็นข่าวนี้ซะอีก
ที่ผ่านมาเมื่อเขาประกาศว่าจะปล่อยหนังสือเรื่องใหม่ ผู้อ่านมักตื่นเต้นเสมอ พื้นที่แสดงความคิดเห็นมักเต็มไปด้วยข้อความสองประเภท
ประเภทแรกคือ ‘คาดหวัง’
ประเภทที่สองคือ ‘สนับสนุน’
ทว่าในเวลานี้ หนังสือเรื่องใหม่ของเขายังไม่ทันได้ปล่อย เพียงแค่ประกาศชื่อออกมา ผู้อ่านก็แสดงออกไปในทิศทาง ‘คว่ำบาตร’ แล้ว
สำหรับหลินเยวียนแล้ว นี่เป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
นึกไม่ถึงว่าด้วยอิทธิพลของฉู่ขวง จะมีวันที่ถูกผู้อ่านคว่ำบาตรผลงานกับเขาเหมือนกัน
“…”
จินมู่ซึ่งอยู่ด้านข้างมองดูสีหน้างุนงงของหลินเยวียน จึงส่ายหน้าเล็กน้อยด้วยความขบขัน
“เห็นทีหนังสือเรื่องใหม่คงต้องรอสักพักค่อยปล่อยแล้วละครับ”
กล่าวให้ชัดคือครั้งนี้ไม่นับว่าเป็นเรื่องใหญ่ ความสะเทือนใจที่ผู้อ่านได้รับนั้นยังมีน้อยมากเมื่อเทียบกับการตายของปัวโรต์ การคว่ำบาตรระดับนี้ยังอยู่ในขอบเขตการควบคุม
นี่อาจเกี่ยวข้องกับความจริงที่ว่าผู้อ่านถูกฉู่ขวงทรมานมาหลายครั้งหลายหนจนความอดทนของพวกเขาสูงขึ้น
ก็ดูสิ่งที่เจ้าแก่ฉู่ขวงทำกับผู้อ่านสิ
ช่างเหี้ยมโหดไร้หัวจิตหัวใจ
หลินเยวียน “…”
แน่นอนว่าต้องรอสักพักแล้วค่อยปล่อย
ต่อให้อยากปล่อยหนังสือเรื่องใหม่ตอนนี้ก็ทำไม่ได้หรอก นิยายชุดเชอร์ล็อก โฮล์มส์ยังไม่ได้ลงมือเขียนเลย แค่ประกาศออกไปก่อนเท่านั้นเอง
แต่ที่เขาประกาศเกี่ยวกับหนังสือเรื่องใหม่ก็เพราะปลอบประโลมจิตใจทุกคนจริงๆ
นึกไม่ถึงว่าผลลัพธ์จะกลับตาลปัตร
ทุกคนคงลืมเรื่องนี้เมื่อหนังสือเรื่องใหม่ออกมาล่ะมั้ง หลินเยวียนมองโลกในแง่ดี
ในความจริงแล้ว
ถ้าปัวโรต์และโฮล์มส์มีความคล้ายคลึงกันมากจริงๆ หลินเยวียนอาจเขียนเรื่องราวของยอดนักสืบแค่คนเดียว
แต่ปัญหาคือสไตล์ของทั้งสองคนนี้แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
ตั้งแต่วิธีสืบคดีไปจนถึงบุคลิกของตัวละคร ไม่เหมือนกันเลยสักนิด เราไม่สามารถนำตัวละครสองตัวซึ่งได้รับความนิยมสูงมารวมเป็นคนเดียวได้เพียงเพราะพวกเขาเป็นยอดนักสืบเหมือนกัน
ในขณะนั้น
ในวงการวรรณกรรมเองก็ตะลึงงันกับการกระทำของฉู่ขวงเช่นเดียวกัน
พวกเขาไม่ได้ตะลึงกับการคว่ำบาตรของผู้อ่าน เพราะนี่เป็นเรื่องที่คาดเดาได้ว่าจะเกิดขึ้น
ทุกคนเพียงแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมฉู่ขวงถึงจะเขียนเรื่องราวของยอดนักสืบอีกคนหนึ่งขึ้นมา
“ในเมื่อฉู่ขวงยังอยากเขียนรูปแบบยอดนักสืบ งั้นทำไมต้องตัดจบนิยายชุดปัวโรต์ด้วย”
“เป็นยอดนักสืบเหมือนกัน ใช้ชื่อปัวโรต์ต่อไปไม่ดีหรือ?”
“ยังไงก็เป็นแค่ชื่อ เอาใจคนอ่านหน่อยก็ได้”
“นั่นสิ ดูยอดขายนิยายชุดปัวโรต์ก็รู้แล้ว ไม่ว่าคุณภาพของเรื่องจะผันผวนยังไง ตราบใดที่ตัวเอกคือปัวโรต์ คนอ่านก็ซื้อแล้ว ปัวโรต์ได้สร้างเอกลักษณ์ไว้แล้วด้วย เสียงตอบรับจากแฟนคลับก็อลังการมาก”
“ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ไม่เข้าใจสารบบความคิดของคนคนนี้เอาซะเลย”
“ตอนแรกฉันคิดว่าฉู่ขวงหมดไอเดียจะเขียน แถมยังเหนื่อยกับการเขียนนิยายสืบสวนสอบสวนรูปแบบยอดนักสืบ เลยเลือกเขียนเรื่องนี้ให้จบ นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะอยากเปลี่ยนตัวเอกที่เป็นยอดนักสืบ เขาคิดว่าทำแบบนี้ไปจะนำความสดใหม่มาให้คนอ่าน?”
“คนอ่านเขาชอบปัวโรต์กัน ไม่ได้อยากได้ความสดใหม่”
“พอเรื่องโฮล์มส์อะไรนี้แตะไม่ถึงระดับเดียวกับปัวโรต์ ไม่รู้ว่าฉู่ขวงจะเสียดายในสิ่งที่ตัวเองทำ และรู้สึกว่าไม่น่าเขียนให้ปัวโรต์ตายหรือเปล่า?”
“…”
เมื่อใครๆ ต่างก็ชอบใช้วลีว่า ‘ถูกปัวโรต์เข้าสิง’ มาบรรยายถึงความเฉลียวฉลาดของบุคคล ย่อมหมายความว่านิยายชุดรหัสคดีปัวโรต์ประสบความสำเร็จอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ในสถานการณ์เช่นนี้ การตัดสินใจของฉู่ขวงมีแต่ทำให้เกิดความสับสน
แต่หลินเยวียนไม่สนใจเรื่องนี้อีกต่อไป เขาถึงขั้นไม่รีบร้อนเขียนนิยายชุดรหัสคดีของโฮล์มส์เสียด้วยซ้ำ
เพราะในวันนี้ วันที่ 7 มีนาคม
ราชาหน้ากากนักร้องตอนใหม่ล่าสุดออกอากาศแล้ว
หน้ากากใหม่ๆ ยอดเยี่ยมไม่แพ้กัน หัวข้อสนทนาเกี่ยวกับรายการทะยานขึ้นฮ็อตเสิร์ชอีกครั้ง!
แต่ว่า…
หนึ่งในฮ็อตเสิร์ชนั้นน่าสนใจเหลือเกิน
ฮ็อตเสิร์ชนี้เขียนว่า
#ทำไมมีแต่ปลา
…………………………………………….
โพสต์นี้บนปู้ลั่วของหลินเยวียนตอบข้อสงสัยทั้งสองข้อไม่ทางตรงก็ทางอ้อม
ข้อสงสัยแรก
เพราะเหตุใดโฮล์มส์จึงปรากฏตัวอย่างกะทันหันในตอนท้ายของนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์
เพราะการปรากฏตัวของตัวละครใหม่นั้น มีจุดประสงค์เพื่อการเชื่อมโยง ชายที่ชื่อเชอร์ล็อก โฮล์มส์คือตัวละครในหนังสือเรื่องใหม่ของฉู่ขวง
ชาวเน็ตบางส่วนคาดเดาเรื่องนี้กันได้แล้ว
สำหรับผู้อ่านบางส่วนซึ่งตั้งความหวังว่า ‘การปรากฏตัวของโฮล์มส์เป็นการบอกใบ้ว่าปัวโรต์ยังไม่ตาย’ ข่าวนี้คงชวนจุกอกอยู่บ้างอย่างไม่ต้องสงสัย
ข้อสงสัยที่สอง
ผู้อ่านจะยอมรับหรือไม่?
อันที่จริงคำตอบนั้นง่ายมาก ง่ายเสียจนผู้อ่านเกือบลุกฮือขึ้นเป็นครั้งที่สามเมื่อเห็นโพสต์นี้
พรึบๆๆ!
โลกออนไลน์แทบลุกเป็นไฟ!
เมื่อเผชิญกับความจริงที่ว่าฉู่ขวงจะเขียนวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนต่อไป และสร้างตัวละครนักสืบซึ่งคล้ายกับปัวโรต์ แทบทุกคนล้วนให้คำตอบเป็นเสียงเดียวกัน
“พวกเราไม่ยอมรับ!”
ทัศนะในทำนองนี้ แทบมีแนวโน้มทวีคูณสูงขึ้นจนแตะระดับโกลาหล ทั้งยังแผ่ขยายจนทะลักทลายเต็มพื้นที่ของฉู่ขวง
‘ฝันไปเถอะเจ้าแก่!’
‘วันนี้ผมหวังซั่ง จะขอคว่ำบาตรในชื่อจริง ต่อให้ต้องตาย ต้องกระโดดลงไปตอนนี้ ผมก็ไม่มีวันยอมรับโฮล์มส์อะไรนั่นหรอก ในใจผมมียอดนักสืบแค่คนเดียว นั่นก็คือปัวโรต์ ความยิ่งใหญ่ของเขาจะไม่มีใครมาแทนที่ได้!’
‘ผมหลิวจิ้งจะขอคัดค้านด้วยชื่อจริง!’
‘ผมโจวเจ๋อ วันนี้จะขอพูดตรงนี้ ว่าจะไม่อ่านหนังสือเรื่องใหม่ของคุณเป็นอันขาด หนังสือเรื่องอื่นผมยอมอ่านได้ ต่อให้คุณจะทิ้งระเบิดอีก แต่ผมจะไม่อ่านนิยายสืบสวนสอบสวนของคุณ ปัวโรต์คือพระเจ้า!’
‘โฮล์มส์สมควรถูกเรียกว่าเป็นนักสืบผู้ยิ่งใหญ่?’
‘ฉันยังทำใจจากการตายของปัวโรต์ไม่ได้เลย คุณก็เขียนหนังสือเรื่องใหม่อย่างอดใจไม่ไหว แถมยังสวมหมวกนักสืบอะไรนั่นอีก คุณบอกว่าโฮล์มส์เป็นยอดนักสืบ เคยถามปัวโรต์หรือยัง’
‘ปัวโรต์คือเทพตลอดกาล!’
‘ขอโทษด้วย คนที่สมควรได้รับตำแหน่งยอดนักสืบมีแค่ปัวโรต์ หลังจากปัวโรต์แล้วจะไม่มียอดนักสืบอีก ฉันไม่เชื่อว่าจะมีนักสืบคนไหนที่เหนือกว่าปัวโรต์!’
‘เจ้าแก่จะคัดลอกวางปัวโรต์เหรอ’
‘ผมจะพูดอะไรได้อีก ที่บอกว่ายอดนักสืบโฮล์มส์คงไม่ใช่เปลี่ยนชื่อให้ปัวโรต์หรอกนะ งั้นคุณไปเขียนว่าปัวโรต์กลับชาติมาเกิดเป็นโฮล์มส์ดีกว่า ถ้าทำแบบนี้ผมถึงจะยอมเปิดอ่านดูสักหน่อย’
‘…’
ล้อเล่นอะไรกัน?
ฉู่ขวงเพิ่งเขียนให้ยอดนักสืบอย่างปัวโรต์ตายก็จะเขียนยอดนักสืบคนใหม่อีกแล้ว
มิน่าล่ะจู่ๆ ตอนจบถึงมีโฮล์มส์โผล่มา…
ที่แท้ก็คิดจะใช้ปัวโรต์ของพวกเรามาเรียกกระแส?
พรากปัวโรต์ไป
พวกเราไม่เอาด้วยหรอก!
ไม่ต้องบอกว่ายอดนักสืบคนใหม่ของคุณไปแตะถึงระดับสูงของปัวโรต์ได้ไหม ต่อให้ทำได้ คนอ่านอย่างพวกเราก็ไม่ยอมรับโฮล์มส์อะไรนั่นหรอก!
เขายังคงเป็นปัวโรต์!
ผู้อ่านไม่ยอมรับ ฉู่ขวงคิดเองเออเองและเปลี่ยนชื่อปัวโรต์ก็แค่นั้นแหละ!
คุณ!
เจ้าแก่ฉู่ขวง!
ก็แค่ผู้ชายเฮงซวยที่ได้ใหม่แล้วลืมเก่า!
และคนอ่านอย่างพวกเราก็รักเดียวใจเดียวชั่วนิรันดร์!
ปัวโรต์ซึ่งจากไปแล้วอาจไม่กลับมาอีก แต่พวกเราไม่เหมือนคุณหรอกฉู่ขวง ปัวโรต์ตายแล้วยังเขียนตัวละครที่เป็นยอดนักสืบขึ้นมาใหม่อีก!
หัวใจของพวกเราอยู่ที่ปัวโรต์!
หัวใจของพวกเราตายไปพร้อมกับปัวโรต์แล้ว!
หลังจากปัวโรต์จากไป พวกเราจะรักยอดนักสืบคนไหนไม่ได้อีก!
ยืนหยัด
เชื่อมั่น
นี่คือท่าทีที่ผู้อ่านมีต่อการกระทำของฉู่ขวง
หลังจาก ‘เจ้าแก่’ แล้ว ฉู่ขวงยังได้รับฉายานาม ‘ผู้ชายเฮงซวย’ เพิ่มขึ้นมาอีก
ถึงขั้นที่มีผู้อ่านร่วมมือกันแสดงความคิดเห็น กล่าวว่าจะยอมรับตัวละครยอดนักสืบของฉู่ขวงนี้ต่อไป โดยมีข้อแม้ว่าจะต้องเปลี่ยนชื่อของตัวละครกลับไปเป็นปัวโรต์
กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ!
ถ้ายังอยากทำมาหากินกับนิยายยอดนักสืบต่อไป ก็คืนชีพให้ท่านปัวโรต์แต่โดยดี ถ้าไม่อยากให้คืนชีพก็เขียนภาคต่อเลยก็ได้!
……
ขณะไล่อ่านคอมเมนต์ หลินเยวียนเป็นต้องงงงัน
เขานึกไม่ถึงว่าปฏิกิริยาตอบสนองของผู้อ่านจะรุนแรงขนาดนี้
เขาคิดว่าทุกคนน่าจะดีใจหลังจากเห็นข่าวนี้ซะอีก
ที่ผ่านมาเมื่อเขาประกาศว่าจะปล่อยหนังสือเรื่องใหม่ ผู้อ่านมักตื่นเต้นเสมอ พื้นที่แสดงความคิดเห็นมักเต็มไปด้วยข้อความสองประเภท
ประเภทแรกคือ ‘คาดหวัง’
ประเภทที่สองคือ ‘สนับสนุน’
ทว่าในเวลานี้ หนังสือเรื่องใหม่ของเขายังไม่ทันได้ปล่อย เพียงแค่ประกาศชื่อออกมา ผู้อ่านก็แสดงออกไปในทิศทาง ‘คว่ำบาตร’ แล้ว
สำหรับหลินเยวียนแล้ว นี่เป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
นึกไม่ถึงว่าด้วยอิทธิพลของฉู่ขวง จะมีวันที่ถูกผู้อ่านคว่ำบาตรผลงานกับเขาเหมือนกัน
“…”
จินมู่ซึ่งอยู่ด้านข้างมองดูสีหน้างุนงงของหลินเยวียน จึงส่ายหน้าเล็กน้อยด้วยความขบขัน
“เห็นทีหนังสือเรื่องใหม่คงต้องรอสักพักค่อยปล่อยแล้วละครับ”
กล่าวให้ชัดคือครั้งนี้ไม่นับว่าเป็นเรื่องใหญ่ ความสะเทือนใจที่ผู้อ่านได้รับนั้นยังมีน้อยมากเมื่อเทียบกับการตายของปัวโรต์ การคว่ำบาตรระดับนี้ยังอยู่ในขอบเขตการควบคุม
นี่อาจเกี่ยวข้องกับความจริงที่ว่าผู้อ่านถูกฉู่ขวงทรมานมาหลายครั้งหลายหนจนความอดทนของพวกเขาสูงขึ้น
ก็ดูสิ่งที่เจ้าแก่ฉู่ขวงทำกับผู้อ่านสิ
ช่างเหี้ยมโหดไร้หัวจิตหัวใจ
หลินเยวียน “…”
แน่นอนว่าต้องรอสักพักแล้วค่อยปล่อย
ต่อให้อยากปล่อยหนังสือเรื่องใหม่ตอนนี้ก็ทำไม่ได้หรอก นิยายชุดเชอร์ล็อก โฮล์มส์ยังไม่ได้ลงมือเขียนเลย แค่ประกาศออกไปก่อนเท่านั้นเอง
แต่ที่เขาประกาศเกี่ยวกับหนังสือเรื่องใหม่ก็เพราะปลอบประโลมจิตใจทุกคนจริงๆ
นึกไม่ถึงว่าผลลัพธ์จะกลับตาลปัตร
ทุกคนคงลืมเรื่องนี้เมื่อหนังสือเรื่องใหม่ออกมาล่ะมั้ง หลินเยวียนมองโลกในแง่ดี
ในความจริงแล้ว
ถ้าปัวโรต์และโฮล์มส์มีความคล้ายคลึงกันมากจริงๆ หลินเยวียนอาจเขียนเรื่องราวของยอดนักสืบแค่คนเดียว
แต่ปัญหาคือสไตล์ของทั้งสองคนนี้แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
ตั้งแต่วิธีสืบคดีไปจนถึงบุคลิกของตัวละคร ไม่เหมือนกันเลยสักนิด เราไม่สามารถนำตัวละครสองตัวซึ่งได้รับความนิยมสูงมารวมเป็นคนเดียวได้เพียงเพราะพวกเขาเป็นยอดนักสืบเหมือนกัน
ในขณะนั้น
ในวงการวรรณกรรมเองก็ตะลึงงันกับการกระทำของฉู่ขวงเช่นเดียวกัน
พวกเขาไม่ได้ตะลึงกับการคว่ำบาตรของผู้อ่าน เพราะนี่เป็นเรื่องที่คาดเดาได้ว่าจะเกิดขึ้น
ทุกคนเพียงแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมฉู่ขวงถึงจะเขียนเรื่องราวของยอดนักสืบอีกคนหนึ่งขึ้นมา
“ในเมื่อฉู่ขวงยังอยากเขียนรูปแบบยอดนักสืบ งั้นทำไมต้องตัดจบนิยายชุดปัวโรต์ด้วย”
“เป็นยอดนักสืบเหมือนกัน ใช้ชื่อปัวโรต์ต่อไปไม่ดีหรือ?”
“ยังไงก็เป็นแค่ชื่อ เอาใจคนอ่านหน่อยก็ได้”
“นั่นสิ ดูยอดขายนิยายชุดปัวโรต์ก็รู้แล้ว ไม่ว่าคุณภาพของเรื่องจะผันผวนยังไง ตราบใดที่ตัวเอกคือปัวโรต์ คนอ่านก็ซื้อแล้ว ปัวโรต์ได้สร้างเอกลักษณ์ไว้แล้วด้วย เสียงตอบรับจากแฟนคลับก็อลังการมาก”
“ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ไม่เข้าใจสารบบความคิดของคนคนนี้เอาซะเลย”
“ตอนแรกฉันคิดว่าฉู่ขวงหมดไอเดียจะเขียน แถมยังเหนื่อยกับการเขียนนิยายสืบสวนสอบสวนรูปแบบยอดนักสืบ เลยเลือกเขียนเรื่องนี้ให้จบ นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะอยากเปลี่ยนตัวเอกที่เป็นยอดนักสืบ เขาคิดว่าทำแบบนี้ไปจะนำความสดใหม่มาให้คนอ่าน?”
“คนอ่านเขาชอบปัวโรต์กัน ไม่ได้อยากได้ความสดใหม่”
“พอเรื่องโฮล์มส์อะไรนี้แตะไม่ถึงระดับเดียวกับปัวโรต์ ไม่รู้ว่าฉู่ขวงจะเสียดายในสิ่งที่ตัวเองทำ และรู้สึกว่าไม่น่าเขียนให้ปัวโรต์ตายหรือเปล่า?”
“…”
เมื่อใครๆ ต่างก็ชอบใช้วลีว่า ‘ถูกปัวโรต์เข้าสิง’ มาบรรยายถึงความเฉลียวฉลาดของบุคคล ย่อมหมายความว่านิยายชุดรหัสคดีปัวโรต์ประสบความสำเร็จอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ในสถานการณ์เช่นนี้ การตัดสินใจของฉู่ขวงมีแต่ทำให้เกิดความสับสน
แต่หลินเยวียนไม่สนใจเรื่องนี้อีกต่อไป เขาถึงขั้นไม่รีบร้อนเขียนนิยายชุดรหัสคดีของโฮล์มส์เสียด้วยซ้ำ
เพราะในวันนี้ วันที่ 7 มีนาคม
ราชาหน้ากากนักร้องตอนใหม่ล่าสุดออกอากาศแล้ว
หน้ากากใหม่ๆ ยอดเยี่ยมไม่แพ้กัน หัวข้อสนทนาเกี่ยวกับรายการทะยานขึ้นฮ็อตเสิร์ชอีกครั้ง!
แต่ว่า…
หนึ่งในฮ็อตเสิร์ชนั้นน่าสนใจเหลือเกิน
ฮ็อตเสิร์ชนี้เขียนว่า
#ทำไมมีแต่ปลา
…………………………………………….
“หยุดได้สักที”
เมื่อโทรศัพท์ของแผนกไม่กระหน่ำดัง และบรรณาธิการในสังกัดไม่มาเรียก ‘หัวหน้าๆๆ’ อย่างไม่หยุดหย่อน ในที่สุดเฉาเต๋อจื้อก็ผ่อนลมหายใจออกมา
เขาขบคิด พลิกเปิดนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์ซึ่งอยู่ด้านข้าง มองไปยังย่อหน้าสุดท้าย
[ทันใดนั้นเฮสติงส์ก็มองเห็นคนคนหนึ่ง
คนคนนั้นสูงเกินกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร มือซ้ายจับหมวดทรงกลม กำลังโค้งคำนับป้ายหลุมศพของปัวโรต์
เฮสติงส์ไม่เคยพบหน้าบุคคลผู้นี้มาก่อน จึงอดไม่ได้ เดินเข้าไปหา
“ไม่ทราบว่าคุณคือ…”
เรือนผมของชายผู้นั้นหวีปาดไปด้านหลัง ใบหน้าได้รูปของเขาประหนึ่งเพชรซึ่งผ่านการเจียระไน จมูกทรงเรียวยาวทำให้เขาแลดูระแวดระวังและเด็ดขาด ไม่รู้ว่าทำไม เฮสติงส์จึงสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันคุ้นเคยจากชายผู้นี้
“เชอร์ล็อก โฮล์มส์”
ชายหนุ่มถอดหมวกทรงกลมออก พร้อมกับกล่าวแนะนำตัว
“คุณคือเพื่อนของคุณปัวโรต์หรือครับ”
“ผมได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเขามามากมาย จึงเดินทางจากแดนไกล มาที่นี่เพื่อคำนับหลุมศพ”
ชายหนุ่มนามว่าโฮล์มส์กล่าว
หลังจากชายผู้นั้นเดินจากไป เฮสติงส์จึงมองตามแผ่นหลังของอีกฝ่าย ในที่สุดเขาก็รู้ว่าความรู้สึกอันคุ้นเคยนี้มาจากที่ใด
แววตาของคนผู้นี้ เหมือนปัวโรต์]
นี่คือฉากสุดท้ายในนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์ซึ่งฉู่ขวงเขียนไว้
เฉาเต๋อจื้อเคยขอคำยืนยันจากฉู่ขวงแล้ว นี่คือพระเอกในนิยายสืบสวนสอบสวนเรื่องต่อไปของฉู่ขวง
นั่นทำให้เฉาเต๋อจื้อตื่นเต้นมาก การตายของปัวโรต์ทำให้ผู้คนเสียใจก็จริง แต่ฉู่ขวงยังเต็มใจที่จะเขียนวรรณกรรมแนวสืบสวนสอบสวนต่อไป สำหรับหัวหน้าแผนกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนของคลังหนังสือซิลเวอร์บลูแล้ว นับว่าเป็นข่าวที่ดีที่สุด
“เพียงแต่ข้อมูลยังน้อยไปหน่อย มีแค่คำบรรยายรูปร่างหน้าตากับชื่อของตัวละครเท่านั้น”
เฉาเต๋อจื้อครุ่นคิด
ในความจริงแล้ว ไม่ได้มีเพียงเฉาเต๋อจื้อที่สังเกตเห็นข้อความนี้
บนโลกออนไลน์
หลังจากที่ทุกคนเริ่มยอมรับการตายของปัวโรต์ได้ ความสนใจของทุกคนจึงค่อยๆ โยกย้ายไปยังบุคคลซึ่งปรากฏตัวในฉากสุดท้าย จนก่อให้เกิดการคาดเดามากมาย
เห็นได้ชัด
ว่าการเสียชีวิตของปัวโรต์กระทบกระเทือนจิตใจทุกคน จนในช่วงแรก ทุกคนล้วนพูดแต่เรื่องของปัวโรต์
ไม่มีใครเอ่ยถึงตัวละครใหม่
ยิ่งไปกว่านั้น ถึงแม้คนคนนี้จะปรากฏตัวในตอนจบของนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์ แต่ก็มีคำบรรยายเพียงน้อยนิดเท่านั้น
มีเพียงยามที่ทุกคนสงบลงแล้วเท่านั้น จึงจะค้นพบความผิดปกติในนั้น
‘ทำไมจู่ๆ ฉากจบก็มีตัวละครแบบนี้โผล่มาล่ะ’
‘คนคนนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับปัวโรต์เลยจริงเหรอ?’
‘งั้นความรู้สึกของเฮสติงส์ล่ะ? ต้องเข้าใจก่อนว่าจู่ๆ บทบรรยายก็เปลี่ยนจากมุมมองบุคคลที่หนึ่งของเฮสติงส์ไปเป็นมุมมองบุคคลที่สาม ถ้าจากเนื้อเรื่องต้นฉบับก็คือ เชอร์ล็อกคนนี้มีแววตาเหมือนกับปัวโรต์’
‘หรือฉู่ขวงกำลังบอกใบ้ว่าปัวโรต์ไม่ตาย?’
‘ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ถึงแม้จะเป็นแค่คำใบ้ แต่ผมก็ขอชมว่าเจ้าแก่นี่มีจิตสำนึกกับเขาอยู่บ้าง’
‘เดี๋ยวนะ’
‘ฉันนึกถึงอีกความเป็นไปได้หนึ่งที่ใหญ่กว่านั้นขึ้นมาพอดี คนคนนี้คงไม่ใช่ตัวเอกในนิยายเรื่องใหม่ของฉู่ขวง?’
‘คงไม่มั้ง?’
‘เรื่องที่สองที่คล้ายคลึงกับนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์ ฉู่ขวงจะใช้ตัวละครใหม่มาแทนที่ปัวโรต์?’
‘เป็นไปไม่ได้’
‘ฉันยอมรับแค่ปัวโรต์ ไม่ยอมรับคนอื่น ไม่มีใครมาแทนปัวโรต์ได้!’
‘+1’
‘หัวใจผมตายไปพร้อมกับปัวโรต์แล้ว ฉู่ขวงอย่าได้คิดจะหาตัวละครใหม่มาแทนปัวโรต์’
‘…’
มีการพูดคุยกันเล็กน้อยบนโลกออนไลน์เกี่ยวกับเรื่องนี้
เนื่องจากสัญญาณยังไม่ชัดเจน ดังนั้นหลายคนจึงไม่สามารถคาดเดาได้ว่าการปรากฏตัวของผู้ชายที่ชื่อโฮล์มส์คนนี้หมายความว่าอย่างไร
เพราะลำพังการปรากฏตัวของตัวละครนั้นไม่ได้มีความหมายอะไร
เว้นแต่ว่าจะมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้การปรากฏตัวนี้มีความหมายขึ้นมา งั้นสรุปว่ามีเหตุผลอะไรกันล่ะ
……
คำถามเดียวกันนี้มาจากปากของจินมู่เช่นกัน “เชอร์ล็อกนี่คือใครเหรอครับ”
“ตัวเอกของหนังสือเรื่องใหม่ครับ”
หลินเยวียนไม่ได้ปิดบัง ก่อนหน้านี้เขาก็บอกเฉาเต๋อจื้อไปแล้ว
จินมู่ตกตะลึง ทันในนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว “คุณวางแผนจะเขียนตัวละครนักสืบที่เหมือนปัวโรต์เหรอครับ”
“พูดถูกแค่ครึ่งเดียวครับ”
หลินเยวียนเอ่ย “โฮล์มส์กับปัวโรต์เป็นนักสืบเหมือนกัน แต่นิสัยกับวิธีไขคดีของพวกเขามีหลายจุดที่ต่างกันราวฟ้ากับดิน สิ่งเดียวที่พวกเขาเหมือนกันก็คือการแสวงหาความจริงอย่างไม่หยุดยั้ง”
“อย่างนี้นี่เอง”
จินมู่ยิ้มขมขื่น “แสดงว่าคุณไม่ได้เบื่อที่จะเขียนเรื่องของปัวโรต์ ถึงได้ตัดจบ?”
“ไม่ใช่ครับ”
เรื่องนี้เขียนจบแล้วจริงๆ
นอกจากนั้นหลินเยวียนเองก็รู้ว่าความตายของปัวโรต์จะนำมาซึ่งความโกลาหลในหมู่ผู้อ่าน
แต่เห็นได้ชัดว่าหลินเยวียนประเมินขนาดของความโกลาหลและความรู้สึกที่ทุกคนมีต่อปัวโรต์ต่ำเกินไป
โชคดีก็ตรงที่ทุกคนยังมีสติ
เมื่อเปรียบเทียบกับเรื่องก่อนหน้านี้ ทุกคนยอมรับการเสียชีวิตของปัวโรต์ได้แล้ว
เพราะปัวโรต์ถึงวัยโรยรา
สำหรับตัวละครที่กล้าหาญอย่างปัวโรต์ เป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการถึงความร่วงโรยของเขา ดังนั้นการทำให้เขาอยู่ในใจผู้ชมด้วยวิธีการนี้จึงไม่ใช่เรื่องเลวร้าย
“ไม่ใช่ก็ดีแล้วครับ”
จินมู่เอ่ยด้วยความหวั่นใจ “หลังจากนี้คุณต้องเบาหน่อย อย่าทิ้งระเบิดกะทันหัน ตอนอ่านนิยายจบ แม้แต่ผมยังอยากทุบกระจกบ้านคุณเลยครับ”
“หนานจี๋เฝ้าบ้านอยู่ครับ”
หลินเยวียนแลดูคล้ายกับคิดอย่างรอบคอบ ก่อนจะตอบอย่างจริงใจ
จินมู่ “…”
เขาย่อมรู้ว่าหลินเยวียนเลี้ยงสุนัขไว้ตัวหนึ่ง หนานจี๋ตัวนี้ยังเคยแสดงภาพยนตร์เรื่องปากง สุนัขยอดกตัญญูด้วย
เรียกได้ว่าเป็นดาราของโลกน้องหมาเชียวละ
เขาไม่ได้คาดคั้นหลินเยวียนในประเด็นนี้ต่อ แต่กลับเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
“ตัวเอกในนิยายสืบสวนสอบสวนเรื่องถัดไปจะไม่ตายใช่ไหมครับ?”
หลินเยวียนชะงักไปหลายวินาที ก่อนจะตอบ “ไม่ครับ”
ถึงแม้ในเรื่องจะเขียนว่าโฮล์มส์เสียชีวิต แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ฟื้นคืนชีพขึ้นมา
จินมู่ผงะถอยไปหนึ่งก้าวอย่างอดไม่ได้ “หัวหน้า ที่คุณลังเลเมื่อกี้จริงจังหรือเปล่าครับ?”
“แล้วที่อาจินถอยไปครึ่งก้าวเมื่อกี้จริงจังหรือเปล่าครับ?”
“คุณทำแบบนี้ได้ยังไงครับ ผมจะโน้มน้าวคุณอย่างจริงจังและหนักแน่นนะครับ ขอให้คุณแสดงน้ำใจจากก้นบึ้งของจิตใจนะครับ!”
“…”
ฟื้นคืนจากความตายไม่นับว่าตาย
จินมู่ถอนหายใจ “ถึงอย่างไรคุณก็ตัดสินใจเองได้ว่าจะทำอย่างไร แต่ทางคนอ่าน ทุกคนต้องการความอบอุ่นและปลอบประโลมจิตใจ คุณว่ายังไงครับ”
“ได้ครับ”
หลินเยวียนเองก็รู้สึกว่าผู้อ่านต้องการปลอบประโลมสักหน่อย
เขาล็อกอินเข้าบัญชีปู้ลั่ว เมื่อมั่นใจแล้วว่าไม่ได้ล็อกอินผิดบัญชี จึงโพสต์ข้อความ
‘หนังสือเรื่องใหม่ ยังคงเป็นนิยายสืบสวนสอบสวน ยอดนักสืบโฮล์มส์’
เรื่องที่ทำให้ผู้อ่านมีความสุข น่าจะเป็นการที่เขาออกหนังสือเรื่องใหม่
หลินเยวียนสัมผัสได้อย่างชัดเจน ว่าทุกครั้งที่ตนออกหนังสือเรื่องใหม่ ผู้อ่านจะอารมณ์ดีขึ้นมา
นี่คือการปลอบโยนที่ดีที่สุดที่เขานึกออก
จะทำตามอุโรบุชิ เก็น และบอกว่าที่จริงแล้วฉู่ขวงคือ ‘อัศวินแห่งความรัก’ หรือ ‘จุดประสงค์ที่แท้จริงในการสร้างสรรค์ผลงานของผมคือการนำเรื่องราวอันอบอุ่นเยียวยาจิตใจมามอบให้ทุกคน’ ก็คงไม่ได้ล่ะมั้ง?
อย่างไรก็ตาม
หลังจากหลินเยวียนโพสต์ข้อความ สีหน้าของจินมู่กลับเปลี่ยนไป “หัวหน้าทำไมคุณทำแบบนี้ล่ะครับ คุณรู้ไหมว่าการกระทำของคุณตอนนี้เหมือนอะไร”
“เหมือนอะไรครับ”
“เหมือนท้าทายไงครับ”
ที่หลานหลิงอ๋องถูกคนเกลียดไม่ได้ไร้เหตุผลเสียทีเดียวหรอก!
คุณเพิ่งเขียนให้ปัวโรต์ตาย ประเดี๋ยวเดียวก็คิดจะใช้ตัวละครใหม่มาแทนที่ปัวโรต์ในใจของผู้คน?
คุณจะบอกว่า ถ้าเก่าไม่ไป ใหม่จะไม่มา?
แล้วคนอ่านเขาจะรับได้ไหมฮะ!?
…………………………………………………..
“หยุดได้สักที”
เมื่อโทรศัพท์ของแผนกไม่กระหน่ำดัง และบรรณาธิการในสังกัดไม่มาเรียก ‘หัวหน้าๆๆ’ อย่างไม่หยุดหย่อน ในที่สุดเฉาเต๋อจื้อก็ผ่อนลมหายใจออกมา
เขาขบคิด พลิกเปิดนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์ซึ่งอยู่ด้านข้าง มองไปยังย่อหน้าสุดท้าย
[ทันใดนั้นเฮสติงส์ก็มองเห็นคนคนหนึ่ง
คนคนนั้นสูงเกินกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร มือซ้ายจับหมวดทรงกลม กำลังโค้งคำนับป้ายหลุมศพของปัวโรต์
เฮสติงส์ไม่เคยพบหน้าบุคคลผู้นี้มาก่อน จึงอดไม่ได้ เดินเข้าไปหา
“ไม่ทราบว่าคุณคือ…”
เรือนผมของชายผู้นั้นหวีปาดไปด้านหลัง ใบหน้าได้รูปของเขาประหนึ่งเพชรซึ่งผ่านการเจียระไน จมูกทรงเรียวยาวทำให้เขาแลดูระแวดระวังและเด็ดขาด ไม่รู้ว่าทำไม เฮสติงส์จึงสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันคุ้นเคยจากชายผู้นี้
“เชอร์ล็อก โฮล์มส์”
ชายหนุ่มถอดหมวกทรงกลมออก พร้อมกับกล่าวแนะนำตัว
“คุณคือเพื่อนของคุณปัวโรต์หรือครับ”
“ผมได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเขามามากมาย จึงเดินทางจากแดนไกล มาที่นี่เพื่อคำนับหลุมศพ”
ชายหนุ่มนามว่าโฮล์มส์กล่าว
หลังจากชายผู้นั้นเดินจากไป เฮสติงส์จึงมองตามแผ่นหลังของอีกฝ่าย ในที่สุดเขาก็รู้ว่าความรู้สึกอันคุ้นเคยนี้มาจากที่ใด
แววตาของคนผู้นี้ เหมือนปัวโรต์]
นี่คือฉากสุดท้ายในนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์ซึ่งฉู่ขวงเขียนไว้
เฉาเต๋อจื้อเคยขอคำยืนยันจากฉู่ขวงแล้ว นี่คือพระเอกในนิยายสืบสวนสอบสวนเรื่องต่อไปของฉู่ขวง
นั่นทำให้เฉาเต๋อจื้อตื่นเต้นมาก การตายของปัวโรต์ทำให้ผู้คนเสียใจก็จริง แต่ฉู่ขวงยังเต็มใจที่จะเขียนวรรณกรรมแนวสืบสวนสอบสวนต่อไป สำหรับหัวหน้าแผนกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนของคลังหนังสือซิลเวอร์บลูแล้ว นับว่าเป็นข่าวที่ดีที่สุด
“เพียงแต่ข้อมูลยังน้อยไปหน่อย มีแค่คำบรรยายรูปร่างหน้าตากับชื่อของตัวละครเท่านั้น”
เฉาเต๋อจื้อครุ่นคิด
ในความจริงแล้ว ไม่ได้มีเพียงเฉาเต๋อจื้อที่สังเกตเห็นข้อความนี้
บนโลกออนไลน์
หลังจากที่ทุกคนเริ่มยอมรับการตายของปัวโรต์ได้ ความสนใจของทุกคนจึงค่อยๆ โยกย้ายไปยังบุคคลซึ่งปรากฏตัวในฉากสุดท้าย จนก่อให้เกิดการคาดเดามากมาย
เห็นได้ชัด
ว่าการเสียชีวิตของปัวโรต์กระทบกระเทือนจิตใจทุกคน จนในช่วงแรก ทุกคนล้วนพูดแต่เรื่องของปัวโรต์
ไม่มีใครเอ่ยถึงตัวละครใหม่
ยิ่งไปกว่านั้น ถึงแม้คนคนนี้จะปรากฏตัวในตอนจบของนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์ แต่ก็มีคำบรรยายเพียงน้อยนิดเท่านั้น
มีเพียงยามที่ทุกคนสงบลงแล้วเท่านั้น จึงจะค้นพบความผิดปกติในนั้น
‘ทำไมจู่ๆ ฉากจบก็มีตัวละครแบบนี้โผล่มาล่ะ’
‘คนคนนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับปัวโรต์เลยจริงเหรอ?’
‘งั้นความรู้สึกของเฮสติงส์ล่ะ? ต้องเข้าใจก่อนว่าจู่ๆ บทบรรยายก็เปลี่ยนจากมุมมองบุคคลที่หนึ่งของเฮสติงส์ไปเป็นมุมมองบุคคลที่สาม ถ้าจากเนื้อเรื่องต้นฉบับก็คือ เชอร์ล็อกคนนี้มีแววตาเหมือนกับปัวโรต์’
‘หรือฉู่ขวงกำลังบอกใบ้ว่าปัวโรต์ไม่ตาย?’
‘ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ถึงแม้จะเป็นแค่คำใบ้ แต่ผมก็ขอชมว่าเจ้าแก่นี่มีจิตสำนึกกับเขาอยู่บ้าง’
‘เดี๋ยวนะ’
‘ฉันนึกถึงอีกความเป็นไปได้หนึ่งที่ใหญ่กว่านั้นขึ้นมาพอดี คนคนนี้คงไม่ใช่ตัวเอกในนิยายเรื่องใหม่ของฉู่ขวง?’
‘คงไม่มั้ง?’
‘เรื่องที่สองที่คล้ายคลึงกับนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์ ฉู่ขวงจะใช้ตัวละครใหม่มาแทนที่ปัวโรต์?’
‘เป็นไปไม่ได้’
‘ฉันยอมรับแค่ปัวโรต์ ไม่ยอมรับคนอื่น ไม่มีใครมาแทนปัวโรต์ได้!’
‘+1’
‘หัวใจผมตายไปพร้อมกับปัวโรต์แล้ว ฉู่ขวงอย่าได้คิดจะหาตัวละครใหม่มาแทนปัวโรต์’
‘…’
มีการพูดคุยกันเล็กน้อยบนโลกออนไลน์เกี่ยวกับเรื่องนี้
เนื่องจากสัญญาณยังไม่ชัดเจน ดังนั้นหลายคนจึงไม่สามารถคาดเดาได้ว่าการปรากฏตัวของผู้ชายที่ชื่อโฮล์มส์คนนี้หมายความว่าอย่างไร
เพราะลำพังการปรากฏตัวของตัวละครนั้นไม่ได้มีความหมายอะไร
เว้นแต่ว่าจะมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้การปรากฏตัวนี้มีความหมายขึ้นมา งั้นสรุปว่ามีเหตุผลอะไรกันล่ะ
……
คำถามเดียวกันนี้มาจากปากของจินมู่เช่นกัน “เชอร์ล็อกนี่คือใครเหรอครับ”
“ตัวเอกของหนังสือเรื่องใหม่ครับ”
หลินเยวียนไม่ได้ปิดบัง ก่อนหน้านี้เขาก็บอกเฉาเต๋อจื้อไปแล้ว
จินมู่ตกตะลึง ทันในนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว “คุณวางแผนจะเขียนตัวละครนักสืบที่เหมือนปัวโรต์เหรอครับ”
“พูดถูกแค่ครึ่งเดียวครับ”
หลินเยวียนเอ่ย “โฮล์มส์กับปัวโรต์เป็นนักสืบเหมือนกัน แต่นิสัยกับวิธีไขคดีของพวกเขามีหลายจุดที่ต่างกันราวฟ้ากับดิน สิ่งเดียวที่พวกเขาเหมือนกันก็คือการแสวงหาความจริงอย่างไม่หยุดยั้ง”
“อย่างนี้นี่เอง”
จินมู่ยิ้มขมขื่น “แสดงว่าคุณไม่ได้เบื่อที่จะเขียนเรื่องของปัวโรต์ ถึงได้ตัดจบ?”
“ไม่ใช่ครับ”
เรื่องนี้เขียนจบแล้วจริงๆ
นอกจากนั้นหลินเยวียนเองก็รู้ว่าความตายของปัวโรต์จะนำมาซึ่งความโกลาหลในหมู่ผู้อ่าน
แต่เห็นได้ชัดว่าหลินเยวียนประเมินขนาดของความโกลาหลและความรู้สึกที่ทุกคนมีต่อปัวโรต์ต่ำเกินไป
โชคดีก็ตรงที่ทุกคนยังมีสติ
เมื่อเปรียบเทียบกับเรื่องก่อนหน้านี้ ทุกคนยอมรับการเสียชีวิตของปัวโรต์ได้แล้ว
เพราะปัวโรต์ถึงวัยโรยรา
สำหรับตัวละครที่กล้าหาญอย่างปัวโรต์ เป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการถึงความร่วงโรยของเขา ดังนั้นการทำให้เขาอยู่ในใจผู้ชมด้วยวิธีการนี้จึงไม่ใช่เรื่องเลวร้าย
“ไม่ใช่ก็ดีแล้วครับ”
จินมู่เอ่ยด้วยความหวั่นใจ “หลังจากนี้คุณต้องเบาหน่อย อย่าทิ้งระเบิดกะทันหัน ตอนอ่านนิยายจบ แม้แต่ผมยังอยากทุบกระจกบ้านคุณเลยครับ”
“หนานจี๋เฝ้าบ้านอยู่ครับ”
หลินเยวียนแลดูคล้ายกับคิดอย่างรอบคอบ ก่อนจะตอบอย่างจริงใจ
จินมู่ “…”
เขาย่อมรู้ว่าหลินเยวียนเลี้ยงสุนัขไว้ตัวหนึ่ง หนานจี๋ตัวนี้ยังเคยแสดงภาพยนตร์เรื่องปากง สุนัขยอดกตัญญูด้วย
เรียกได้ว่าเป็นดาราของโลกน้องหมาเชียวละ
เขาไม่ได้คาดคั้นหลินเยวียนในประเด็นนี้ต่อ แต่กลับเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
“ตัวเอกในนิยายสืบสวนสอบสวนเรื่องถัดไปจะไม่ตายใช่ไหมครับ?”
หลินเยวียนชะงักไปหลายวินาที ก่อนจะตอบ “ไม่ครับ”
ถึงแม้ในเรื่องจะเขียนว่าโฮล์มส์เสียชีวิต แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ฟื้นคืนชีพขึ้นมา
จินมู่ผงะถอยไปหนึ่งก้าวอย่างอดไม่ได้ “หัวหน้า ที่คุณลังเลเมื่อกี้จริงจังหรือเปล่าครับ?”
“แล้วที่อาจินถอยไปครึ่งก้าวเมื่อกี้จริงจังหรือเปล่าครับ?”
“คุณทำแบบนี้ได้ยังไงครับ ผมจะโน้มน้าวคุณอย่างจริงจังและหนักแน่นนะครับ ขอให้คุณแสดงน้ำใจจากก้นบึ้งของจิตใจนะครับ!”
“…”
ฟื้นคืนจากความตายไม่นับว่าตาย
จินมู่ถอนหายใจ “ถึงอย่างไรคุณก็ตัดสินใจเองได้ว่าจะทำอย่างไร แต่ทางคนอ่าน ทุกคนต้องการความอบอุ่นและปลอบประโลมจิตใจ คุณว่ายังไงครับ”
“ได้ครับ”
หลินเยวียนเองก็รู้สึกว่าผู้อ่านต้องการปลอบประโลมสักหน่อย
เขาล็อกอินเข้าบัญชีปู้ลั่ว เมื่อมั่นใจแล้วว่าไม่ได้ล็อกอินผิดบัญชี จึงโพสต์ข้อความ
‘หนังสือเรื่องใหม่ ยังคงเป็นนิยายสืบสวนสอบสวน ยอดนักสืบโฮล์มส์’
เรื่องที่ทำให้ผู้อ่านมีความสุข น่าจะเป็นการที่เขาออกหนังสือเรื่องใหม่
หลินเยวียนสัมผัสได้อย่างชัดเจน ว่าทุกครั้งที่ตนออกหนังสือเรื่องใหม่ ผู้อ่านจะอารมณ์ดีขึ้นมา
นี่คือการปลอบโยนที่ดีที่สุดที่เขานึกออก
จะทำตามอุโรบุชิ เก็น และบอกว่าที่จริงแล้วฉู่ขวงคือ ‘อัศวินแห่งความรัก’ หรือ ‘จุดประสงค์ที่แท้จริงในการสร้างสรรค์ผลงานของผมคือการนำเรื่องราวอันอบอุ่นเยียวยาจิตใจมามอบให้ทุกคน’ ก็คงไม่ได้ล่ะมั้ง?
อย่างไรก็ตาม
หลังจากหลินเยวียนโพสต์ข้อความ สีหน้าของจินมู่กลับเปลี่ยนไป “หัวหน้าทำไมคุณทำแบบนี้ล่ะครับ คุณรู้ไหมว่าการกระทำของคุณตอนนี้เหมือนอะไร”
“เหมือนอะไรครับ”
“เหมือนท้าทายไงครับ”
ที่หลานหลิงอ๋องถูกคนเกลียดไม่ได้ไร้เหตุผลเสียทีเดียวหรอก!
คุณเพิ่งเขียนให้ปัวโรต์ตาย ประเดี๋ยวเดียวก็คิดจะใช้ตัวละครใหม่มาแทนที่ปัวโรต์ในใจของผู้คน?
คุณจะบอกว่า ถ้าเก่าไม่ไป ใหม่จะไม่มา?
แล้วคนอ่านเขาจะรับได้ไหมฮะ!?
…………………………………………………..
ใช่ ทุกคนตอบสนองแล้ว!
ในบรรดาคดีของปัวโรต์ หนึ่งในคดีที่โด่งดังและเป็นที่พูดถึงมากที่สุดในหมู่ผู้อ่าน…
ก็คือฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอ็กซ์เพรส!
และในฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอ็กซ์เพรส ปัวโรต์เลือกที่จะปล่อยตัวคนร้ายไป
เนื่องจากกฎหมายไม่สามารถลงโทษฆาตกรซึ่งอยู่เหนือกฎหมายได้ คนกลุ่มหนึ่งจึงหยิบมีดขึ้นมาสังหารฆาตกรด้วยวิธีก่ออาชญากรรมร่วมกันซึ่งเป็นที่ตกตะลึง
ตาต่อตาฟันต่อฟัน!
หลังจากปัวโรต์รู้ความจริง เขาลังเลอยู่นาน สุดท้ายจึงเลือกไม่แจ้งข้อกล่าวหาคนกลุ่มนี้
วิธีจัดการเช่นนี้ของปัวโรต์จึงกลายเป็นที่ถกเถียงในเวลานั้น
แต่ใน ‘ผ้าม่าน’ มีฆาตกรซึ่งกฎหมายไม่อาจลงโทษได้ปรากฏตัวขึ้นอีก
ฆาตกรคนนี้ใช้จุดอ่อนทางจิตวิทยาของผู้อื่น บงการให้คนเหล่านั้นลงมือสังหาร ส่วนตนกลับเฝ้าดูจากระยะไกล
กล่าวได้ว่าเป็นคนนอกกฎหมาย!
เขาถึงขั้นยุยงให้เฮสติงส์เพื่อนรักของปัวโรต์สังหารใครสักคน!
ถ้าปัวโรต์ไม่พบเข้าเสียก่อน เฮสติงส์คงกลายเป็นฆาตกรไปแล้ว
ถ้าปัวโรต์ไม่จัดการอีกฝ่าย อีกฝ่ายมีแต่จะกระทำการอันวิปริตต่อไป
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ปัวโรต์จึงเลือกใช้ตัวเลือกเดียวกับฆาตกรในฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอ็กซ์เพรส
ตาต่อตา ฟันต่อฟัน!
ไม่ว่าจะดีหรือเลว
อย่างน้อยพฤติกรรมนี้ก็ไม่ได้ละเมิดคาแรกเตอร์ของปัวโรต์ แต่กลับทำให้คาแรกเตอร์ของปัวโรต์แข็งแกร่งขึ้น!
ใช่แล้ว
เขาสามารถให้อภัยคนเหล่านั้นได้ เพราะในช่วงเวลาอันมืดมนที่สุด เขาจะเลือกทำสิ่งที่สุดโต่งเช่นเดียวกัน!
ทว่าความแตกต่างอยู่ตรงที่…
ปัวโรต์สามารถให้อภัยผู้อื่นซึ่งใช้วิธีตาต่อตาฟันต่อฟันเพื่อลงโทษฆาตกรได้ แต่เขาไม่สามารถให้อภัยตัวเองที่ใช้วิธีนี้ได้
เพราะฉะนั้นหลังจากที่เขาสังหารฆาตกรแล้ว เขาจึงปลิดชีพตนเองโดยไม่ลังเล
เขาใช้วิธีของตนเอง ตกตายไปตามฆาตกร!
และนี่ คือความยิ่งใหญ่ของปัวโรต์!
เมื่อตระหนักได้ถึงจุดนี้
หลายคนก็เงียบลง
เสียงก่นด่าต่อฉู่ขวงเงียบลงทันที
เมื่อมีเรื่องราวดังกล่าวเป็นพื้นฐาน คำด่าของใครหลายคนจึงไม่เป็นผล
เพียงแต่ไม่มีใครคาดคิด
ว่าฉู่ขวงได้เปิดเผยจุดนี้ให้ทุกคนรับรู้ตั้งแต่ในฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอ็กซ์เพรส เขาขุดหลุมไว้แต่แรกแล้ว
ความแตกต่างอยู่ที่ หลังจากคนกลุ่มนั้นใช้วิธีตาต่อตาฟันต่อฟันแล้ว พวกเขายังคงปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป
แต่ปัวโรต์ กลับเลือกใช้ความตายเป็นทางรอดของตนเอง
เขารู้สึกผิดต่อตนเอง
เขาละเมิดหลักการซึ่งรักษามาตลอดชีวิต
เมื่อเขาตัดสินใจในครั้งนี้ เขาได้ปฏิเสธสิ่งที่ยึดมั่นมาตลอดชีวิตการเป็นนักสืบ
แต่นี่ก็คือปัวโรต์!
ความหมายของโครงเรื่องนี้ลึกซึ้งจนพลอยให้ผู้คนตกใจ!
เนื่องจากมีสองทางเลือกซึ่งมีแนวทางต่างกันทว่ามุ่งสู่จุดประสงค์เดียวกัน จึงทำให้เรื่องราวซึ่งดูเหมือนจะไม่เกี่ยวข้องกัน ก่อเกิดเป็นห่วงโซ่ความคิดอันสมบูรณ์
ดังก้องไปทุกสารทิศ!
นอกจากนั้น ขณะตัดสินใจระหว่างสองทางเลือกนี้ ปัวโรต์พูดสามคำนี้ซ้ำๆ ไปมา
“ฉันไม่รู้…”
เขาไม่รู้ว่าจะจัดการกับผู้อื่นอย่างไร และไม่รู้ว่าตัวเลือกของตนถูกต้องหรือไม่
บนโลกนี้ไม่มีคดีใดที่ยากเกินไปสำหรับปัวโรต์
สิ่งที่ยากสำหรับเขา มีเพียงความขัดแย้งซึ่งเกี่ยวข้องกับธรรมชาติของมนุษย์
ตอนนี้ยอมรับตอนจบกันได้หรือยัง?
ผู้อ่านเองก็ไม่รู้
แต่เสียงด่าทอนั้นลดลงเรื่อยๆ แล้ว
การลุกฮือของผู้อ่านค่อยๆ ลดลงหลังจากเหลิ่งกวงเอ่ยถึงฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอ็กซ์เพรส
ขณะนั้น
จู่ๆ ก็มีคนกล่าวว่า ‘ฉันไม่สนับสนุนวิธีของปัวโรต์ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ฉันหยุดชอบ เขายังคงเป็นยอดนักสืบอันดับหนึ่งในใจฉันตลอดไป’
ราวกับเป็นปฏิกิริยาลูกโซ่
ผู้อ่านเห็นด้วยมากขึ้นเรื่อยๆ
‘จากคำพูดของปัวโรต์ในหนังสือ บางทีนี่อาจเป็นผลกรรมของเขา ดังนั้นสุดท้ายแล้วปัวโรต์จึงตกไปอยู่ในวัฏจักรอันไกลโพ้น ยามที่กฎหมายหมดความหมาย ปัวโรต์จึงหยิบปืนซึ่งอยู่ในแผนของเขามานาน จากนั้นจึงลั่นไกเพื่อเป็นตัวแทนของสิ่งที่เขาเรียกว่าความยุติธรรม’
‘ผมชอบเขามากกว่าเดิมอีก’
‘แต่ตอนจบแบบนี้โหดร้ายเกินไปสำหรับปัวโรต์ เขาเสาะหาความจริงมาตลอดชีวิต แต่สุดท้ายแล้วเขากำลังเสาะหาความยุติธรรมทางกฎหมาย ผลปรากฏว่าชีวิตเขาเองกลับลงเอยด้วยโศกนาฏกรรม’
‘เขาแก่ชรามากแล้ว สมองของเขายังแจ่มชัด แต่ร่างกายของเขากลับไม่ไหว’
‘คนอย่างปัวโรต์นี่แหละ ที่ทำให้พวกเรายืนอยู่ท่ามกลางแสงตะวันได้ตลอดเวลา’
‘ชอบปัวโรต์จริงๆ!’
‘…’
อาจยังคงมีการถกเถียงกันอยู่
แต่เมื่อเทียบกับการลุกฮือขึ้นอย่างบ้าคลั่งของผู้อ่านแล้ว ทุกคนที่สงบสติอารมณ์ได้แล้วต่างยอมรับสิ่งที่ปัวโรต์เลือก
ขณะเดียวกันก็ยอมรับตอนจบนี้
สิ่งที่ควรค่าแก่การเอ่ยถึงคือ ในเวลาที่เรื่องผ้าม่านของอากาธาเผยแพร่ออกไป เธอเองไม่ได้มีชีวิตอยู่บนโลกแล้ว ดังนั้นไม่เกิดเหตุการณ์ที่ผู้อ่านกระทืบเท้าปึงปังด้วยความไม่พอใจ
อย่างไรก็ตาม…
หากใช้คำเสียดสีจากผู้อ่านมากล่าวก็คือ ‘โทษตายละเว้นได้ โทษอยู่ยากหลบเลี่ยง[1]’
ไม่ว่าฉู่ขวงจะจัดการตอนจบได้ดีอย่างไร ก็ไม่อาจเปลี่ยนความจริงที่ว่าในตอนจบเขาได้ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ใส่ผู้อ่าน
‘เจ้าแก่นี่ทำนิสัยเสียอีกแล้ว!’
‘พวกเราถูกแกงกันถ้วนหน้า’
‘เดาว่าเขาคงกำลังรู้สึกกระหยิ่มใจ พวกคุณดู ในฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอ็กซ์เพรสบอกใบ้ถึงตอนจบนี้ไว้แล้ว ไม่ช้าก็เร็วปัวโรต์ก็ต้องเผชิญหน้ากับทางรอดของเขาเอง’
‘ผมเกลียดเจ้าแก่ฉู่ขวงจริงๆ!’
‘ครั้งหน้าถ้าเจ้าแก่ฉู่ขวงจะทิ้งระเบิด เราต้องรีบไปหยุดเขาไว้!’
‘ให้ตายเถอะ ที่จริงมันกลายเป็นมีมไปแล้ว ทุกครั้งที่ดูพวกหนังสือซีรีส์ ถ้ารู้สึกว่าผู้สร้างกำลังจะทิ้งระเบิด ในพื้นที่แสดงความคิดเห็นจะมีคนไปเขียนว่ารีบไปดึงมือเจ้าแก่ฉู่ขวงเร็ว’
‘…’
นี่คือเรื่องจริง
ยามนี้ในใจของผู้อ่าน ฉู่ขวงได้มีภาพลักษณ์คล้ายกับอุโรบุชิ เก็นไปแล้ว
อุโรบุชิ เก็นก็คือนักเขียนบทและนักเขียนนิยายจากแดนอาทิตย์อุทัย
เนื่องจากคนคนนี้ค่อนข้างจริงจัง มีความสามารถในการคิดเชิงตรรกะที่แข็งแกร่ง จึงทำให้ผู้คนหล่นลงสู่ความคิดอันลึกซึ้งซึ่งมอบหนทางทางจิตวิญญาณให้แก่พวกเขา ดังนั้นจึงได้รับคำชื่นชมจากผู้อ่านที่สูงมาก
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะดีหรือแย่ อุโรบุชิ เก็นก็เป็นผู้สร้างสรรค์เอง
ถึงแม้ผลงานของอุโรบุชิ เก็นจะยอดเยี่ยม แต่โดยพื้นฐานแล้วเขายึดถือสไตล์การเขียนที่ค่อนข้างมืดมน ประหนึ่งว่าถ้าไม่เขียนให้ใครสักคนตายแล้วจะนอนไม่หลับ จนทุกคนที่อ่านผลงานของเขาจะรู้สึกอกสั่นขวัญแขวนอยู่ตลอดเวลา เพราะผู้อ่านไม่รู้เลยว่าตัวละครที่ตนชอบนั้นจะตายตอนไหน
ฉู่ขวงก็ทำเช่นนี้ไม่ใช่หรือ?
ผู้อ่านนึกไม่ถึงเลยว่าในตอนจบนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์ ปัวโรต์จะตาย!
เขาทำได้ยังไง!
เขากล้าทำได้ยังไง!
ความนิยมของของปัวโรต์นั้นสูงมากในหมู่แฟนวรรณกรรมสืบสวนสอบสวน นักเขียนทั่วไปไม่กล้าเล่นแบบนี้หรอก
แต่ฉู่ขวงกล้า!
ไม่เพียงผู้อ่านที่เหนื่อยล้าทั้งกายและจิตใจ นักเขียนหลายคนในวงการ รวมไปถึงบรรณาธิการทั้งหลายต่างก็หมดคำจะพูด
“น่ากลัวไปอีก”
“เจ้าแก่ฉู่ขวงแรงไม่เผื่อใครเลย”
“คิดว่าลิมิตของเขาจะไปหยุดอยู่ที่เขียนให้ปี้เหยาตายนะ นึกไม่ถึงว่าเขาจะกล้าเขียนให้ปัวโรต์ตาย”
“ปี้เหยาไม่ใช่ตัวเอก ตายแล้วก็ปล่อยไปได้ แต่นึกไม่ถึงว่าแม้แต่ตัวเอกเขายังกล้าเขียนให้ตาย!”
“ประเด็นคือก่อนที่ปี้เหยาจะตาย ความนิยมก็ไม่นับว่าสูง แต่ความนิยมของปัวโรต์นี่ทะลุยอดพีระมิดเลยนะ!”
“ฉู่ขวงบ้าบิ่นจริง แถมหยิ่งด้วย สมแล้วที่เป็นบุรุษผู้ซึ่งต่อสู้แบบหนึ่งต่อเก้าในการประชันวรรณกรรม!”
“โหดเกิ๊น!”
“ทุกวันนี้นักเขียนคนอื่นมีแต่ต้องคอยเอาใจคนอ่าน มีแต่ฉู่ขวงนี่แหละที่วันๆ เอาแต่ปั่นประสาทคนอ่าน”
มีคนกล่าวสรุปว่า
วงการนิยายเกิดการลุกฮือขึ้นสองครั้ง ครั้งแรกเป็นเพราะฉู่ขวง ครั้งที่สองก็เป็นเพราะฉู่ขวง
……………………………………………..
[1] โทษตายละเว้นได้ โทษอยู่ยากหลบเลี่ยง หมายถึง โทษประหารสามารถได้รับการละเว้น แต่ก็ต้องได้รับการลงโทษในรูปแบบอื่นขณะมีชีวิตอยู่ หรือต่อให้รอดไปได้ก็ต้องเผชิญกับความทุกข์ทรมานอยู่ดี
จินมู่ไม่ใช่ผู้อ่านเพียงคนเดียวที่บ่อน้ำตาแตกเพราะการจากไปอย่างน่าสลดใจของปัวโรต์
หลังจากที่ทุกคนหาซื้อนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์เล่มใหม่มาด้วยความตื่นเต้น ผู้อ่านซึ่งอ่านจนถึงตอนจบก็มีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ
อันที่จริง
เมื่อผู้อ่านกลุ่มแรกเผชิญหน้ากับความตายของปัวโรต์โดยไม่ทันตั้งตัว พวกเขาล้วนมีปฏิกิริยาตอบสนองที่คล้ายคลึงกัน
ความเจ็บปวดของพวกเขาช้ากว่าจินมู่เพียงเล็กน้อย
ทว่าขอบเขตนั้นกลับยิ่งใหญ่กว่ามาก
ราวกับหัวใจถูกบีบคั้นด้วยมือที่มองไม่เห็น
ความเจ็บปวดและความเศร้าโศกพุ่งเข้าปะทะหัวใจ หลังจากการจากไปของปัวโรต์
ประหนึ่งอาชาไนยนับหมื่นตัวกำลังเร่งควบฝีเท้า!
หัวใจของผู้คนนับไม่ถ้วนพลันแหลกสลายในชั่วพริบตา
เจ้าแก่ฉู่ขวงเอาอีกแล้ว!
เริ่มต้นขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่นั้นไม่พบช่วงเวลาที่แน่ชัด
ความโศกเศร้าและอารมณ์ที่พรั่งพรูจากการตายของปัวโรต์แพร่กระจายไปทั่วทั้งโลกออนไลน์
เว็บบอร์ด!
ปู้ลั่ว!
บล็อก!
การเปิดตัวของตอนอวสานนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์ ก่อให้เกิดการลุกฮือขึ้นของผู้อ่านนับไม่ถ้วน!
‘อ๊ากกกก เจ้าแก่ฉู่ขวงตายซะเถอะ กล้าเขียนให้ปัวโรต์ที่ผมรักที่สุดตายได้ยังไง!’
‘ทำไมต้องเขียน! ให้! ปัวโรต์! ตาย!’
‘ตอนจบแบบนี้ฉันไม่ยอมรับ!!!’
‘นี่แอบอ่านตอนจบในคลาสเรียน ร้องไห้เหมือนหมาเลย อาจารย์ต้องวิ่งมาปลอบ สภาพพพ!’
‘หมื่นคนขอเขียนคำร้องด้วยโลหิต ช่วยเปลี่ยนตอนจบเถอะขอร้อง!’
‘ปัวโรต์ยังไม่ตาย!’
‘ฉู่ขวงคุณเป็นแค่คนเขียนนิยาย จะไปเข้าใจอะไรปัวโรต์!’
‘เจ้าแก่ฉู่ขวงใจร้ายมาก วันนี้ฉันจะไปทุบหน้าต่างบ้านคุณ!’
‘ยังไม่เปลี่ยนนิสัย!!!’
‘ฉันรอตอนจบมาหมื่นปี แต่คุณกลับทิ้งระเบิดแบบนี้?’
‘คนอ่านยิ่งชอบใครคุณยิ่งเขียนให้คนนั้นตายใช่ไม่ใช่!’
‘ฉู่ขวงมาสู้กันสักตั้งเลยดีกว่า!’
‘เจ้าแก่นี่น่าเตะจริงๆ ก่อนหน้านี้ก็เขียนให้ปี้เหยาตาย กว่าฉันจะทำใจได้แทบแย่ ตอนนี้มาเขียนให้ปัวโรต์ที่ฉันรักที่สุดตายอีก คิดว่าหัวใจคนเราทำจากเหล็กกล้าหรือไงฮะ’
‘…’
พื้นที่แสดงความคิดเห็นบนปู้ลั่วของฉู่ขวงจมอยู่ท่ามกลางวงล้อมของมวลมหาประชาชน
ก่นด่าบ้าง
ร่ำไห้บ้าง
โกรธแค้นบ้าง
เจ็บปวดบ้าง
อารมณ์ความรู้สึกหลากหลายรูปแบบรวมกันเป็นห้วงมหรรณพอันกว้างใหญ่ โจมตีพื้นที่แสดงความคิดเห็นเสียจนไม่เหลือที่ว่าง ทั้งหมดล้วนเป็นการระบายความในใจ
ผู้อ่านกำลังคลุ้มคลั่ง!
ช่วงบ่ายสามโมง #ปัวโรต์ตาย ก็ทะยานขึ้นเป็นฮ็อตเสิร์ช
ช่วงห้าโมงเย็น #ปัวโรต์ตาย ก็ขึ้นเป็นอันดับหนึ่งบนฮ็อตเสิร์ช
นอกจากนั้น
หัวข้อสนทนาสิบอันดับแรกบนฮ็อตเสิร์ชล้วนมีความเกี่ยวข้องกับปัวโรต์
ขณะเดียวกัน
อันดับหนึ่งในฮ็อตเสิร์ชบนบล็อกก็คือ ‘เจ้าแก่ฉู่ขวงตายซะ’!
โทสะของผู้อ่านกำลังเดือดพล่าน!
และผู้อ่านหลายคนยังไม่ทันได้อ่านตอนจบ เมื่อเห็นสปอยล์ซึ่งโผล่มากะทันหัน ก็พลันงุนงงไปทันที
‘ล้อเล่นอะไรกัน ปัวโรต์ตาย?’
‘ปัวโรต์จะตายได้ยังไง!’
‘ปัวโรต์จะตายไม่ได้นะ!’
‘ไม่กล้าอ่านต่อเลย เจ้าแก่ฉู่ขวงนิสัยไม่ดีอีกแล้ว!’
‘ขออนุญาตปาระเบิดคืนได้มั้ย ไม่ไหวแล้ว!’
‘ฉันโอเคกับสปอยล์นะ แต่ไม่โอเคกับการตายของปัวโรต์!’
‘…’
คลังหนังสือซิลเวอร์บลู
แผนกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวน
เฉาเต๋อจื้อยิ้มขื่นอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์
หน้าประตูมีเสียงร้องอย่างร้อนรนดังขึ้นมาบ้างเป็นครั้งคราว
“หัวหน้า โทรศัพท์ของแผนกมีคนอ่านโทรมาจนสายไหม้แล้วค่ะ!”
“หัวหน้า เมื่อกี้มีคนอ่านโทรมาด่าผมเป็นสิบนาที เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับผมล่ะครับเนี่ย!”
“หัวหน้า ผมรับโทรศัพท์ไม่ไหวแล้วนะครับ ให้อาจารย์ฉู่ขวงแก้ตอนจบเถอะ”
“หัวหน้า ติดต่ออาจารย์ฉู่ขวงดีไหมคะ…”
“หัวหน้า คนอ่านขู่ว่าจะส่งหนังสือคืน ทำไมถึงโทรมาที่บริษัทเราล่ะ ไปคุยกับร้านขายหนังสือสิ…”
“หัวหน้า…”
เฉาเต๋อจื้อปิดประตูดังปัง
ไม่ต้องมาเรียกฉัน!
เรียกฉันแล้วได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา
นี่มันบ้าอะไรฟระเนี่ย
ในขณะนั้นเอง
โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
หลังจากเฉาเต๋อจื้อกดรับสาย ก็ได้ยินเสียงของเหล่าสยงจากแผนกแฟนตาซีดังขึ้น “ทางคุณยับเลยใช่ไหม…”
“คุณเองก็มารับชมความบันเทิงหรือไง!”
อารมณ์ของเฉาเต๋อจื้อกำลังคุกรุ่น
เหล่าสยงถอนหายใจ “รับชมความบันเทิงอะไรกัน แค่อยากบอกคุณว่าเรื่องนี้แผนกผมก็เคยเจอเหมือนกัน”
เฉาเต๋อจื้อชะงักไป
เหล่าสยงกล่าวอย่างจนใจ “นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉู่ขวงทำร้ายจิตใจคนอ่าน ตอนที่เรื่องกระบี่เทพสังหารดัง เขาก็เขียนให้ปี้เหยาตาย จนกระทบยอดขายตั้งหลายเดือน ของคุณครั้งนี้ยังนับว่าดี อย่างน้อยเขาก็ทิ้งระเบิดตอนอวสานพอดี”
“งั้นสุดท้ายจัดการยังไงครับ”
เรื่องราวในตอนนั้น เฉาเต๋อจื้อเองก็เคยได้ยินมาบ้าง
เหล่าสยงเบ้ปาก “จะจัดการยังไงได้ล่ะครับ ก็ต้องปล่อยไว้อย่างนั้นแหละ คนอ่านโวยวายอยู่สักพักก็เงียบไป สุดท้ายได้แต่ยอมรับ ฉู่ขวงเคยฟังพวกเราซะที่ไหน อีกอย่างผมว่าตอนจบแบบนี้ก็ไม่ได้แย่นะ”
เฉาเต๋อจื้อ “…”
ถ้าผู้อ่านคิดแบบคุณก็ดีสิ
ที่จริงแล้วเฉาเต๋อจื้อเองก็คิดว่าตอนจบเช่นนี้ไม่ได้มีปัญหาอะไร
เพียงแต่…
ในแง่ของความรู้สึกนั้นยอมรับไม่ได้
ถึงขั้นที่มีนักอ่านประกาศกร้าวว่าฉู่ขวงนั่นแหละคือฆาตกรที่สังหารปัวโรต์!
เอาเถอะ
ตามหลักแล้วก็ไม่ได้ผิดอะไร
นอกจากนี้ยังมีข้อถกเถียงมากมายเกี่ยวกับปัวโรต์ซึ่งกลายเป็นฆาตกรในฉากสุดท้าย และใช้วิธีตาต่อตาฟันต่อฟัน ความโกรธแค้นที่หลายคนมีต่อตอนจบส่วนใหญ่มาจากจุดนี้
‘ทำไมปัวโรต์ถึงสุดโต่งขนาดนี้!’
‘ฉู่ขวงวางพล็อตแบบนี้เกินไปไหม!’
‘ฉันอยากให้ปัวโรต์แก่ตายแบบปกติมากกว่า ไม่อยากให้เขาตายด้วยวิธีที่น่าสลดใจแบบนี้เลย เขาฝ่าฝืนกฎหมายที่ตัวเองปกป้องมาทั้งชีวิต’
‘ทำไมเป็นงี้ไปได้…’
‘ทำไมถึงเป็นแบบนี้…’
‘ฉันไม่เชื่อว่าปัวโรต์จะทำอะไรฆาตกรไม่ได้ บ้าจริงกระดาษทิชชูไม่พอ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมร้องไห้หนักขนาดนี้เพราะตัวละครในนิยาย’
‘…’
และขณะที่ผู้อ่านกำลังลุกฮือกันนั้นเอง
เหลิ่งกวงผู้ซึ่งก่อนหน้านี้เคยส่งคำท้าประชันวรรณกรรมให้ฉู่ขวง และผลสุดท้ายกลับพ่ายแพ้อย่างน่าสังเวชต่อการตอบโต้อันเฉียบคมของฉู่ขวงด้วยเรื่องฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอ็กซ์เพรส จู่ๆ ก็โพสต์ข้อความสามครั้งเป็นระยะๆ
โพสต์แรก ‘ฉู่ขวงฝ่าฝืนกฎที่ว่านักสืบห้ามเป็นฆาตกร!’
ยี่สิบนาทีผ่านไป
โพสต์ที่สอง ‘อ่านตอนจบอีกครั้งแล้ว อันที่จริงก็พอเข้าใจได้’
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
โพสต์ที่สาม ‘นี่คือจุดจบที่ดีที่สุดของปัวโรต์’
จากบ่นเป็นชม คล้ายกับว่าเหลิ่งกวงยอมรับตอนอวสานในนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์
บ้าชะมัด!
ชาวเน็ตล้วงตกตะลึง
อะไรกัน?
ฉู่ขวงเขียนให้ปัวโรต์ตาย แถมยังทำให้ปัวโรต์เป็นฆาตกร ละเมิดกฎที่คุณกำหนดไว้…
แต่คุณกลับบอกว่าเป็นตอนจบที่ดี?
เหลิ่งกวงจอมบ่นหายไปไหนแล้ว!
ไหนบอกว่าไม่ชอบที่คนอื่นเขียนรูปแบบนี้ที่สุด?
นึกไม่ถึงว่าคุณจะตระบัดสัตย์ได้ลงคอ
พรึบๆๆ!
ชาวเน็ตที่กำลังเดือดดาลเริ่มพุ่งเข้าโจมตีเหลิ่งกวง โดยคอมเมนต์ซึ่งมียอดไลก์สูงสุด
‘คุณถูกฉู่ขวงซื้อตัวไปแล้วใช่ไหม!’
นึกไม่ถึงว่าเหลิ่งกวงจะตอบกลับคอมเมนต์นี้
‘ด้วยความสามารถของปัวโรต์ เขาสามารถเปลี่ยนการตายของนอร์ตันให้กลายเป็นอาชญากรรมที่สมบูรณ์แบบได้ แต่เขากลับไม่ทำ ปัวโรต์ตัดสินใจเลือกทางที่ยากลำบาก ถ้าไม่ยอมละทิ้งเพื่อนที่ดีที่สุดและชีวิตที่ไร้เดียงสาอีกมากมายในอนาคต และปล่อยให้คนชั่วกระทำความผิดต่อไปโดยไม่ต้องรับโทษ ก็ต้องฝ่าฝืนหลักการของตนเองเพื่อชูกระบอกปืนแห่งความยุติธรรม ส่วนใครที่บอกว่าปัวโรต์จะทำเรื่องแบบนี้ไม่ได้ ผมแนะนำให้คุณกลับไปอ่านฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอ็กซ์เพรส และดูว่าตอนนั้นปัวโรต์เลือกอะไร!’
ชาวเน็ตบางคนตกตะลึง
จากนั้นก็กระจ่างขึ้นมาทันที!
……………………………………………
วันที่ 3 มีนาคม
ในที่สุดนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์ก็วางจำหน่าย
เมื่อนิยายเล่มนี้เปิดตัวอย่างเป็นทางการ ในฐานะผู้จัดการของหลินเยวียน จินมู่ได้อ่านเนื้อหาส่วนใหญ่ของนิยายเรื่องนี้ล่วงหน้าแล้ว “ข้อดีของการได้เป็นผู้จัดการของหัวหน้าก็คือได้อ่านหนังสือเล่มใหม่ก่อนคนอื่นๆ…”
ขณะนั้น เขาพลิกเปิดเล่มสุดท้ายของนิยายชุดปัวโรต์
เล่มนี้มีชื่อว่า ‘ผ้าม่าน’
ด้านข้างมีวงเล็บเขียนว่า ‘คดีสุดท้าย’
จินมู่พลันรู้สึกซับซ้อนขึ้นมา
และเมื่อเขาเห็นบทเปิดเรื่องใน ‘ผ้าม่าน’ อารมณ์ก็ยิ่งซับซ้อนขึ้นอีก
ปัวโรต์เชิญเฮสติงส์กลับไปยังคฤหาสน์สไตล์ส
นี่คือสถานที่ซึ่งปัวโรต์และเฮสติงส์พบกันเป็นครั้งแรก
ต่างจากความคล่องแคล่วมีชีวิตชีวาเมื่อก่อน ยามนี้ปัวโรต์ร่างกายโรยรา ถึงขั้นนั่งอยู่บนรถเข็น
อ้างอิงจากเส้นเวลาของเรื่อง นี่เป็นเรื่องปกติ คนเราต้องแก่เฒ่าเป็นธรรมดา
แต่ในฐานะผู้อ่าน จินมู่กลับรู้สึกเจ็บปวดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้…
จินมู่อ่านต่อไปพร้อมกับความเจ็บปวดนี้
เวลาผันเปลี่ยน
ปัจจุบันนี้คฤหาสน์ซึ่งปัวโรต์และผู้ช่วยของเขาพบกันเป็นครั้งแรกถูกดัดแปลงเป็นโรงแรมหรู
มีตัวผู้คนหลากหลายประเภทอยู่ในโรงแรม
นี่คือจุดเริ่มต้นของคดีที่คลาสสิกที่สุดของปัวโรต์
จัดกลุ่มคนในพื้นที่ซึ่งกำหนดไว้ และปัวโรต์จำเป็นต้องตามหาตัวฆาตกรในนั้น และปัวโรต์ไม่พลาด!
เป็นดังคาด
เมื่อเห็นผู้ช่วยเฮสติงส์ ปัวโรต์จึงหยิบกองหนังสือพิมพ์ออกมา ซึ่งมีรายงานคดีฆาตกรรมห้าครั้ง
ปัวโรต์กล่าวว่า
“มีความเชื่อมโยงกันระหว่างคนที่เข้าพักในโรงแรม และระหว่างพวกเขากับผู้ที่เกี่ยวข้องกับคดีฆาตกรรมครั้งอื่นๆ”
อารัมภบทคลาสสิก!
รู้สึกคุ้นเคยกระทั่งสนิทชิดเชื้อ ต่อจากนี้คงจะเป็นวิธีการไขคดีแสนคลาสสิกของปัวโรต์
นี่มันปัวโรต์สุดๆ!
จินมู่คิดเช่นนี้ รอยยิ้มคาดหวังปรากฏบนใบหน้า
ทว่าการดำเนินเรื่องหลังจากนั้น กลับทำให้จินมู่ตะลึงงัน
เหยื่อซึ่งสาเหตุการตายมีความน่าสงสัยปรากฏขึ้น
ผู้ที่มีสายตาเฉียบแหลมมองปราดเดียวก็รู้ว่าผู้ตายถูกฆ่า ทว่าปัวโรต์กลับยืนกรานว่าเป็นการฆ่าตัวตาย!
ปัวโรต์กับเฮสติงส์ถกเถียงกันเกี่ยวกับเรื่องนี้
“ทำไม”
ความสนิทชิดเชื้อที่มีหมดสิ้นไป
จู่ๆ จินมู่ก็รู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย
ปัวโรต์แปลกไป แปลกจนไม่เหมือนปัวโรต์
หรือว่าปัวโรต์แก่แล้ว จึงประมวลผลความคิดไม่ทัน?
จินมู่กัดฟัน
เล่มนี้หนักเหมือนกันแฮะ
แต่ในขณะนั้น บทบรรยายต่อมากลับทำให้จินมู่ ราวกับถูกโจมตีโดยไม่ทันตั้งตัว!
ปัวโรต์ตายแล้ว!
คดียังไม่ทันคลี่คลาย จู่ๆ ปัวโรต์ก็…
ตายแล้ว!!
หัวใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม!!!
ชั่วขณะนั้น มือซึ่งถือหนังสืออยู่ของจินมู่ก็สั่นเทิ้ม จากนั้นจึงตระหนักได้
“เป็นไปไม่ได้!”
คดีสุดท้ายเพิ่งเริ่มต้นได้ไม่นาน คดียังไม่ได้รับคำตอบ ปัวโรต์ก็ตายซะแล้ว?
นี่มันการดำเนินเรื่องที่พิลึกพิลั่นอะไรปานนี้!?
หัวหน้าเขียนให้ตัวเอกตายเหรอเนี่ย!!
สมองของจินมู่ชาและนิ่งค้าง ลมหายใจของเขากระชั้นขึ้น ลุกขึ้นเดินไปมาอย่างห้ามไม่อยู่ ก่อนจะพยายามสงบสติอารมณ์กลับมา
จบสิ้นแล้ว!
จินมู่กระจ่างดีว่าการที่หัวหน้าเขียนให้ตัวเอกซึ่งได้รับความนิยมสูงมากอย่างปัวโรต์ตาย สำหรับผู้อ่านแล้วมีความหมายว่าอย่างไร!
มันคือการทำร้ายจิตใจ!
ผู้อ่านมากมายชื่นชอบปัวโรต์ การทำร้ายจิตใจประเภทนี้น่ากลัวเพียงใด จะไม่มีใครนิ่งเฉยต่อการตายของปัวโรต์!
ต่อให้ในยามนี้เขาจะไม่สามารถยอมรับความตายของปัวโรต์ได้!
แต่ปัวโรต์ก็ตายแล้วจริงๆ
ปราศจากกลอุบายในการเขียน เรื่องราวเพียงแค่บอกผู้อ่านอย่างเรียบง่ายว่าปัวโรต์ถึงแก่กรรมแล้ว
ร่างไร้วิญญาณของเขาเย็นเฉียบ!
แม้แต่งานศพก็จัดขึ้นแล้ว!
ความเศร้าครั้งใหญ่แผ่ซ่านในหัวใจของจินมู่ทันใด เขาใช่เพียงผู้จัดการของหัวหน้า แต่ยังเป็นแฟนคลับของปัวโรต์อีกด้วย
เขาทำได้เพียงบังคับให้ตนเองอ่านต่อไป
เขาอยากรู้ว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงใหม่ในเรื่องหรือไม่
และก็มีการเปลี่ยนแปลงใหม่จริงๆ
การตายของปัวโรต์ อาจเป็นการฆาตกรรม
เพราะเฮสติงส์พบว่าขวดยารักษาโรคหัวใจของปัวโรต์หายไป
เฮสติงส์ซึ่งกำลังเผชิญกับความเจ็บปวดอย่างสุดซึ้งตัดสินใจค้นหาความจริง
ความกดดันอัดแน่นในอากาศ
ที่ผ่านมาเป็นปัวโรต์ซึ่งออกค้นหาความจริง
แต่ในครั้งนี้ ปัวโรต์กลายเป็นเหยื่อ
และเฮสติงส์ในฐานะผู้ช่วยของปัวโรต์ จึงจำเป็นต้องสืบหาความจริงด้วยตัวเอง
ท้ายที่สุดแล้ว
เฮสติงส์ไม่ประสบผลสำเร็จ
ผู้ที่ไขคดียังคงเป็นปัวโรต์เอง!
ปัวโรต์ตายแล้วจริงๆ จุดนี้ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ แต่เขาทิ้งจดหมายลาตายฉบับหนึ่งไว้
จดหมายฉบับนี้ระบุความจริงทั้งหมด
ที่แท้ปัวโรต์พบตัวคนร้ายแล้วตั้งแต่ต้น
ทว่าฆาตกรคนนี้มีความพิเศษ เขาไม่เคยลงมือฆ่าคนด้วยตนเอง แต่ใช้ประโยชน์จากความอ่อนแอทางจิตใจของผู้อื่น กระตุ้นให้พวกเขาสังหารคนอย่างชาญฉลาด
อาชญากรรมเหล่านี้เขาเป็นคนวางแผน และเขาก็เป็นคนลงมือ
ทว่าตั้งแต่ต้นจนจบ เขากลับยืนอยู่นอกวงโดยที่ไม่มีใครสงสัย
หรือกล่าวได้ว่า เขาสามารถทำให้ตนเองยืนอยู่นอกวงได้โดยที่ไม่มีใครสงสัย
หลังจากเจ้าของโรงแรมได้ฟังคนคนนี้เล่าเกี่ยวกับอุบัติเหตุปืนลั่น จึงจงใจแสร้งทำปืนล่าสัตว์ลั่น จนภรรยาซึ่งกดขี่เขามาโดยตลอดได้รับบาดเจ็บ แต่เพราะเกิดใจอ่อนขึ้นมาในวินาทีสุดท้าย กระสุนจึงไม่โดนจุดสำคัญ
และคนคนนี้เอง ก็เป็นผู้ที่ปลุกปั่นให้คุณนายแฟรงก์คลินวางแผนสังหารสามี เพื่อที่เธอจะได้แต่งงานใหม่
แต่เนื่องจากสถานการณ์พลิกผัน คุณนายแฟรงก์คลินจึงดื่มกาแฟซึ่งใส่ยาพิษถ้วยนั้นเสียเอง เพื่อป้องกันไม่ให้แฟรงก์คลินและจูดิธบุตรสาวของเฮสติงส์ซึ่งเป็นผู้บริสุทธิ์ถูกสงสัย ปัวโรต์จึงสรุปว่าผู้หญิงคนนี้ปลิดชีพตนเอง…
ใช่แล้ว
ด้วยเหตุนี้ ปัวโรต์จึงถกเถียงกับเฮสติงส์ เพียงเพราะเขาต้องการปกป้องบุตรสาวของเพื่อนสนิท
หลังจากนั้น…
เรื่องนี้ทำให้เฮสติงส์เข้าใจผิดว่าบุตรสาวของตนถูกคนร้ายล่อลวง จนเฮสติงส์ต้องการสังหารเขาเสีย!
โชคดีที่ปัวโรต์ล่วงรู้ทันท่วงที จึงวางยานอนหลับเฮสติงส์ เฮสติงส์จึงลงมือไม่สำเร็จ
ปัวโรต์โกรธมาก
เพื่อนที่ซื่อสัตย์และจิตใจดีถูกคนร้ายใช้วิธีการทางจิตวิทยา จนเกือบพลั้งมือฆ่าคน!
ปัวโรต์สุดทนแล้ว!
ภายใต้สถานการณ์ซึ่งไม่อาจใช้วิธีการทางกฎหมายจัดการกับฆาตกรได้ ปัวโรต์จึงตัดสินใจทำสิ่งที่ชวนประหวั่นพรั่นพรึง!
เขาต้องลงมือสังหารฆาตกรซึ่งอยู่เบื้องหลังเรื่องโหดเหี้ยมทั้งหมดนี้ด้วยตัวเอง
นอร์ตัน!
และหลังจากสังหารฆาตกรแล้ว ปัวโรต์จึงซ่อนยารักษาโรคหัวใจของตน และปล่อยให้ตนเองสิ้นใจ
เขาพร้อมรับคำพิพากษาจากพระเจ้า
ใช่แล้ว หลังจากปัวโรต์สังหารฆาตกร เขาเลือกที่จะปลิดชีพตนเอง เขาสังหารฆาตกรโดยแลกกับการเป็นฆาตกรเสียเอง
จินมู่รู้สึกราวกับหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความประหวั่นพรั่นพรึง
และเมื่อเขาเห็นข้อความสุดท้ายซึ่งปัวโรต์ทิ้งไว้ให้กับผู้ช่วย ในอกของเขาพลันรู้สึกหนักอึ้งยิ่งกว่าเดิม
‘เฮสติงส์ ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมทำลงไปนั้นถูกหรือผิด ผมสับสนเหลือเกิน ผมไม่คิดว่าคนคนหนึ่งควรครอบครองกฎหมายไว้ในมือของตนเอง…แต่อีกมุมหนึ่ง ผมก็คือกฎหมาย! จำได้ว่าเมื่อหลายปีก่อนสมัยยังเป็นตำรวจ ผมเคยฆ่าคนที่นั่งอยู่บนหลังคา คอยลั่นไกฆ่าผู้อื่น ในสถานการณ์ที่จวนตัวเช่นนี้ ผมจำเป็นต้องประกาศกฎอัยการศึก การสังหารนอร์ตัน ทำให้ผมช่วยชีวิตผู้อื่นได้…ช่วยชีวิตผู้บริสุทธิ์
แต่ว่า ผมยังไม่รู้เลย…
บางทีผมไม่รู้อาจดีกว่า ผมมักจะมั่นใจอยู่เสมอ มั่นใจมากเกินไปเสียด้วยซ้ำ…แต่ในตอนนี้ ผมรู้สึกด้อยกว่ามาก ผมทำได้เพียงบอกกับคุณเสมือนผมเป็นเด็กว่า ผมไม่รู้… ลาก่อนเพื่อนรัก ผมได้นำเอมิลไนไตรท์[1]ออกจากเตียงแล้ว และยินดีมอบตนเองสู่พระหัตถ์ของพระเจ้า เขาอาจลงโทษ หรืออาจให้อภัย ขอให้เร่งมือสักหน่อยเถิด! พวกเราคงไม่ได้ลงโทษอาชญากรด้วยกันอีก เราสืบคดีด้วยกันครั้งแรกที่นี่ และครั้งสุดท้ายก็คือที่นี่…ช่างเป็นช่วงเวลาที่งดงาม ใช่แล้ว และนั่นจะเป็นช่วงเวลาที่งดงามที่สุดสำหรับผมเสมอ…’
เผาะๆ
มีหยดน้ำตา
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่น้ำตาของจินมู่เอ่อท้นลงมา
………………………………………………..
[1] ชื่อยา มีสรรพคุณเพื่อบรรเทาอาการเจ็บหน้าอกจากภาวะกล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือด
เป็นความย้อนแย้งอย่างบอกไม่ถูก
ด้วยความช่วยเหลือจากระบบ ในปีนี้หลินเยวียนจึงมีสุขภาพแข็งแรงมาก
ขณะที่ปัวโรต์ซึ่งถือกำเนิดขึ้นจากปลายปากกาของเขา ยอดนักสืบผู้น่ารักซึ่งมีเซลล์สมองสีเทาและหนวดสองแฉกเพิ่มความหยิ่งทะนง ในขณะนี้กลับแก่ชราลง
ยามที่ปัวโรต์เริ่มเรียกลมเรียกฝนในวงการนักสืบ…
ยามที่ปัวโรค์ค่อยๆ กลายเป็นตำนานในใจนักอ่านวรรณกรรมสืบสวนสอบสวน…
ยามที่ปัวโรต์ใช้สติปัญญาของเขาลงโทษคนร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า
ใครเล่าจะจินตนาการได้ว่า!
บุรุษที่หยิ่งผยองเช่นนี้ เมื่อแก่ตัวลงจะเป็นอย่างไร
ใครเล่าจะจินตนาการได้ว่า!
ปัวโรต์จะยอมรับความตายในคดีสุดท้ายในชีวิตของเขาได้ไหม…
ดังนั้นหลินเยวียนจึงสงสัย
เขาถึงขั้นนึกอยากเปลี่ยนแปลงตอนจบโดยพลการ เพื่อให้ปัวโรต์ปลดเกษียณอย่างเป็นทางการ และมอบความสุขในวัยชราให้เขา!
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะการฟื้นฟูของร่างกายหรือเพราะผลกระทบอย่างอื่น
หลินเยวียนรู้สึกว่าตนนับวันยิ่งอ่อนไหวขึ้นเรื่อยๆ
ทันใดนั้นเขาก็ถอนหายใจอย่างแผ่วเบา ราวกับว่าการถอนหายใจจะทำให้เขาผ่อนคลาย
แววตาเป็นประกายวาบ
ท้ายที่สุดหลินเยวียนกลับล้มเลิกความคิดตามอำเภอใจนี้ไป
ไม่รู้ว่าขณะที่อกาธา คริสตีเขียนเรื่องผ้าม่าน เธอเกิดความขัดแย้งในใจหรือเปล่า
แต่ในแง่หนึ่ง แทนที่จะปล่อยให้ผู้อ่านจินตนาการว่าวัยชราของปัวโรต์จะเป็นอย่างไร บางทีความตายถึงจะเป็นความโล่งใจมากกว่า
คนเรามักจะจงใจหลีกเลี่ยงความจริงบางอย่างเสมอ…
ตัวอย่างเช่น ความจริงว่าคนเราต้องตาย
อันที่จริง เกิดมาเป็นคนมีแต่จะต้องตาย
ต่อให้ปัวโรต์จะเป็น ‘เทพเจ้า’ ในใจของแฟนวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนหลายคน แต่เขาก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น
ถึงแม้การตายของเขาจะไม่ใช่การเกิดแก่เจ็บตายทั่วไป
“ฮู้ว”
หลินเยวียนพรูลมหายใจยาว
เขาไม่ลังเลอีกต่อไป เริ่มใช้ความเร็วสูงพิมพ์ลงบนคีย์บอร์ด [ไม่ว่าใครเมื่อได้สัมผัสความรู้สึกเดิมๆ ในวันวานหรืออารมณ์ที่ละม้ายคล้ายคลึงกับในอดีต จะไม่คิดว่าหลงอยู่ในความฝันหรอกหรือ?]
ปัวโรต์เชิญเฮสติงส์กลับไปยังคฤหาสน์ซึ่งพวกเขาร่วมสืบคดีกันเป็นครั้งแรก
คฤหาสน์ได้รับการดัดแปลงเป็นโรงแรมหรู
สิ่งที่ทำให้เฮสติงส์ตกใจคือ ปัวโรต์แก่ชราและอ่อนแอลง
เขาทำได้เพียงนั่งอยู่บนรถเข็น ทั้งยังไล่จอร์จซึ่งคอยรับใช้เขามาอย่างยาวนานออกไป…
แกร็กๆๆๆ
เสียงเคาะคีย์บอร์ดหยุดลงในเวลาสิบเอ็ดโมงสามสิบสองนาที
หลินเยวียนจ้องมองต้นฉบับ ในที่สุดก็พิมพ์ว่า ‘จบบริบูรณ์’
ขณะที่กำลังจะปิดแล็ปท็อป การเคลื่อนไหวของหลินเยวียนก็ชะงัก
หลังจากปัวโรต์ เขาควรเขียนเรื่องราวของเชอร์ล็อก โฮล์มส์ต่อ…
น่าจะไม่มีความเชื่อมโยงกันระหว่างตัวละครทั้งสองนี้ เพราะนักเขียนเป็นคนละคนกัน
แต่บนบลูสตาร์ ผลงานทั้งสองชิ้นนี้ควรมาจากปลายปากกาของฉู่ขวง
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมไม่ให้บุคคลที่โดดเด่นที่สุดในประวัติศาสตร์วงการนักสืบ เกิดความเชื่อมโยงกันล่ะ?
ความเชื่อมโยงนี้อาจเบาบางมากก็ได้
แต่ทั้งสองคนควรมีจุดตัดกันในช่วงเวลาใดเวลาหนึ่ง
เรื่องนี้นับว่าเป็นทีเซอร์กลายๆ ของหนังสือเรื่องใหม่
ผู้ชมจะเข้าใจเอง
ว่าหลังจากปัวโรต์ยังมีสุภาพบุรุษอีกคนหนึ่ง ซึ่งจะประสบความสำเร็จอย่างโดดเด่นในสายอาชีพนี้ไม่แพ้กัน
“แบบนี้ก็แล้วกัน…”
หลินเยวียนแตะลงบนคีย์บอร์ดและพิมพ์ลงไป
นั่นคือในงานศพของปัวโรต์
หลังจากที่เฮสติงส์วางดอกไม้และโค้งคำนับ ขณะที่กำลังจะออกไป เขาก็พบชายลึกลับคนหนึ่งสวมหมวกทรงกลมกำลังพยักหน้าให้กับป้ายหลุมศพของปัวโรต์
……
วันรุ่งขึ้น
หลินเยวียนส่งนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์ซึ่งเขียนเสร็จแล้วให้กับจินมู่
“เขียนเสร็จแล้ว?”
จินมู่รู้ว่าระยะนี้หลินเยวียนวางแผนจะเขียนนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์ให้จบ
แต่เมื่อได้รับต้นฉบับมามากมายเช่นนี้ สีหน้าของเขายังคงตื่นตกใจพอสมควร “ช่วงนี้คุณเขียนไปกี่ตัวอักษรครับเนี่ย”
“ไม่รู้ครับ”
“มือของคุณเร็วมาก…”
จินมู่รำพันอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะกล่าวขึ้น “ผมส่งนิยายไปให้ทางคลังหนังสือซิลเวอร์บลูตีพิมพ์ก่อนแล้วกันครับ ตอนนี้หนังสือจบแล้วทุกเล่ม ควรจะทำรวมเซ็ตปัวโรต์สักหน่อย”
หลินเยวียนไม่มีความเห็น
เย็นวันนั้น
จู่ๆ หลินเยวียนก็ได้รับโทรศัพท์
โทรศัพท์มาจากเฉาเต๋อจื้อ หัวหน้าบรรณาธิการแผนกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวน
ปกติแล้ว เฉาเต๋อจื้อจะติดต่อกับจินมู่ ครั้งนี้บางทีอาจเป็นเรื่องเร่งด่วน เขาจึงติดต่อกับฉู่ขวงโดยตรง
อันที่จริง นี่ก็เป็นเรื่องเร่งด่วนจริงๆ นั่นแหละ
อีกฝ่ายไม่สามารถข่มความตื่นตระหนกในน้ำเสียงไว้ได้ “อาจารย์ฉู่ขวง คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ!”
หลินเยวียนเอ่ยปลอบอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน “ใจเย็นๆ ครับ”
เฉาเต๋อจื้อคล้ายกับจะตระหนักได้ว่าความตื่นตระหนกของตนออกจะเกินจริงไปสักหน่อย
เขากลืนน้ำลาย ค่อยๆ กดเสียงเบาลง “คุณเขียนให้นิยายชุดรหัสคดีปัวโรต์จบลง ผมไม่มีความเห็น ต่อให้หลังจากนี้คุณจะไม่เขียนนิยายสืบสวนสอบสวนต่อแล้วผมก็พูดอะไรไม่ได้ แต่ทำไมคุณต้องเขียนให้ปัวโรต์ตายด้วยล่ะครับ แถมยังใช้รูปแบบนี้…”
หลินเยวียนครุ่นคิด จากนั้นจึงตอบไป “นี่คือชีวิตของปัวโรต์”
เฉาเต๋อจื้ออ้าปากพะงาบ ทว่าสุดท้ายแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
เขาเงียบอยู่พักใหญ่ ก่อนจะพูดออกมา “ผมเข้าใจแล้ว งั้นบุคคลลึกลับที่ปรากฏตัวในตอนจบของคุณ…”
“ตัวเอกของเรื่องใหม่ครับ”
“คุณยังวางแผนจะเขียนนิยายสืบสวนสอบสวนต่อ?”
“ทำไมจะไม่เขียนล่ะครับ?”
“เข้าใจแล้วครับ”
สุดท้ายแล้วเฉาเต๋อจื้อก็โน้มน้าวฉู่ขวงไม่สำเร็จ
อันที่จริงเฉาเต๋อจื้อรู้อยู่แก่ใจว่าตนไม่สามารถโน้มน้าวฉู่ขวงได้
ความคิดของนักเขียนคนนี้เคยถูกบรรณาธิการชักจูงซะที่ไหนล่ะ
การที่เขาโทรศัพท์มาในวันนี้เหมือนโทรมาในฐานะนักอ่าน มากกว่าในฐานะบรรณาธิการ
เพราะเขาไม่ได้เป็นเพียงหัวหน้าบรรณาธิการนิยายชุดรหัสคดีปัวโรต์ แต่ขณะเดียวกันก็ยังเป็นแฟนคลับตัวยงของปัวโรต์ด้วย!
ในฐานะแฟนคลับตัวยงของปัวโรต์ เป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะยอมรับว่าปัวโรต์เสียชีวิตในลักษณะนี้
ถึงแม้เขาจะเข้าใจ ว่านิยายชุดรหัสคดีปัวโรต์ยาวมากแล้ว
การตายของปัวโรต์ ไม่มีคำว่าไม่สมบูรณ์ มิหนำซ้ำยังทำให้ตัวตนของปัวโรต์เด่นชัดขึ้น และเป็นที่จดจำของผู้อ่านได้ง่ายขึ้น
‘สมแล้วที่เป็นเจ้าแก่ฉู่ขวง เขียนจบแล้วยังทิ้งระเบิดใส่คนอ่านอีก…’
เฉาเต๋อจื้อพึมพำอยู่ในใจ แต่ปากกลับไม่กล้าพูดออกมา แม้ว่าแฟนคลับของฉู่ขวงจะเรียกเช่นนั้นก็ตาม
ค่ำวันนั้น
คลังหนังสือซิลเวอร์บลูประกาศข่าวใหญ่
‘ผลงานสุดคลาสสิกของอาจารย์ฉู่ขวง นิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์จะจบลงอย่างเป็นทางการในสามวันข้างหน้า!’
ผ่าม!
ทันทีที่ข่าวออกมา ทั้งแวดวงวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนล้วนตกตะลึง!
ถึงขั้นที่สั่นสะเทือนไปทั้งวงการนิยาย!
นี่คือสิ่งที่ควรเกิดขึ้นกับนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์!
ผู้ที่ชื่นชอบนิยายชุดนี้มีมากจริงๆ!
ทั่วทั้งแวดวงวรรณกรรมสืบสวนสอบสวน นิยายเรื่องนี้ควรค่าแก่การเป็นผลงานคลาสสิก!
ทว่าในยามนี้ ผลงานคลาสสิกชุดนี้กำลังมาถึงตอนอวสาน
ชั่วขณะนั้น ต่างคนต่างถกเถียงกัน!
อย่างไรก็ตาม ผู้ที่มีปฏิกิริยาตอบสนองรุนแรงต่อข่าวนี้มากที่สุด เห็นจะเป็นผู้อ่านนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์
พรึบๆๆ!
บนพื้นที่แสดงความคิดเห็นซึ่งประกาศข่าวนี้อย่างเป็นทางการ ก็ถูกถล่มด้วยคอมเมนต์ของผู้อ่านนับไม่ถ้วน และคอมเมนต์ส่วนมากของผู้อ่านนั้นมีความเห็นไปในแนวทางเดียวกัน
ไม่อยากให้จบ!
หลายคนเคยชินกับการตามนิยายชุดนี้ นี่คือเสบียงทางจิตวิญญาณในระยะยาวของผู้อ่านหลายคน
และตอนนี้ ฉู่ขวงก็เตรียมตัดเสบียงของทุกคน
อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ผู้อ่านจะเสียดาย แต่พวกเขาก็ยอมรับความจริงที่ว่านิยายเรื่องนี้กำลังจะจบลง
เจ้าแก่ฉู่ขวงไม่ได้ทำแบบนี้เป็นครั้งแรกสักหน่อย!
ต่อให้เป็นนิยายขายดี เมื่อถึงจุดที่ควรอวสาน เจ้าแก่ฉู่ขวงก็ไม่ปรานี
ถ้าคิดจะตามนิยายของฉู่ขวง จะต้องกระจ่างในเรื่องนี้!
ตราบใดที่มอบตอนจบที่สมบูรณ์แบบให้กับทุกคน ต่อให้ทุกคนจะเสียดาย แต่ก็ทำได้เพียงยอมรับ
ด้วยความเสียดาย ทุกคนจึงเริ่มตั้งตารอการเปิดตัวหนังสือเล่มสุดท้ายอย่างเป็นทางการในอีกสามวัน
เป็นเช่นนี้
จนสามวันผ่านไป…
เล่มสุดท้ายของนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์ ก็เปิดตัวอย่างเป็นทางการ!
…………………………………………………..
อันที่จริงเฟ่ยหยางไม่ใช่คนอารมณ์ร้อน ในบรรดานักร้องแต่ละทวีป เขาจัดอยู่ในกลุ่มที่เท่และสบายๆ
นอกจากนั้นยังเป็นผู้ชายที่หยิ่งในศักดิ์ศรีด้วย
ถึงแม้หลายปีที่ผ่านมาจะถูกตำหนิเป็นบางครั้งคราว บอกว่าเพลงของเขาน่าเบื่อขึ้นมาบ้าง แต่ก็ไม่อาจข่มความน่าเกรงขามในฐานะราชาเพลงของเฟ่ยหยางได้
จนกระทั่งต่อมา
เฟ่ยหยางพบกับเซี่ยนอวี๋
สมญานามลูกคนรองตลอดกาลจึงถูกผูกติดกับเฟ่ยหยางทันที
เริ่มมีคำกล่าวหนึ่งแพร่สะพัดออกไปในวงการดนตรี
‘ผู้คนจะจดจำเพียงผู้ชนะ ไม่มีใครจำอันดับสองได้ นอกจากเฟ่ยหยาง’
เพราะประโยคนี้เอง…
เฟ่ยหยางจึงโด่งดังไปทั่วทั้งฉิน ฉี ฉู่ และเยี่ยนโดยไม่ต้องเปลืองแรง
ราชาเพลงคนอื่นจำเป็นต้องทุ่มเท พยายามร้องเพลง พยายามปล่อยผลงานใหม่ที่โดดเด่น กว่าจะทำให้สาธารณชนจากอีกสามพื้นที่รู้จักตน
มีเพียงเฟ่ยหยาง ที่ไม่ต้องก้าวขาออกจากบ้านก็เป็นที่เลื่องลือไปทั่วทุกสารทิศ!
ไม่รู้ว่าจะมีเพื่อนร่วมอาชีพซึ่งอยู่ในระดับใกล้เคียงกี่คนที่อิจฉาเฟ่ยหยาง
แต่เฟ่ยหยางทรมานใจเหลือเกิน…
ลูกคนรองตลอดกาล สมญานามพรรค์นี้เขาไม่ขอรับไว้ เขาไม่เสียดาย
อันที่จริงชื่อนี้ไม่ใช่คำด่า ไม่เข้าเกณฑ์คำดูหมิ่น ทุกคนเพียงแค่หยอกล้อเล่นๆ ถึงอย่างไรสมญานามนี้ก็มีแต่จะช่วยส่งเสริมอาชีพนักร้องของเขา ผู้จัดการแอบดีใจถึงขนาดไหน ใช่ว่าเฟ่ยหยางจะไม่รู้!
แต่ถ้าจะให้เขาปิดหูปิดตาแล้วพยักหน้ายอมรับ…
ผู้ชายที่หยิ่งในศักดิ์ศรีอย่างเฟ่ยหยาง ถูกคนล้อเลียนว่าลูกคนรองตลอดกาลอยู่ทุกวี่วัน คงต้องรู้สึกอึดอัดใจกันบ้าง!
ดังนั้นเขาจึงต่อต้าน และลุกขึ้นสู้
ทว่าจนกระทั่งทุกวันนี้ เขาก็ยังไม่ประสบความสำเร็จ มิหนำซ้ำยังตอกย้ำภาพจำในฐานะ ‘ลูกคนรองตลอดกาล’ ในใจของทุกคนยิ่งขึ้นไปอีก
ได้!
สู้ไม่ได้ ฉันหลบเลี่ยงเอาก็แล้วกัน!
เฟ่ยหยางตัดสินใจ ว่าแต่นี้ต่อไป ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน เขาก็จะหลบเซี่ยนอวี๋ เขาจริงจังนะ
เดิมทีเรื่องนี้เฟ่ยหยางประสบความสำเร็จมากทีเดียว
เขาถึงกับไม่ยอมเข้าร่วมราชาหน้ากากนักร้อง เพราะกลัวว่าเมื่อขึ้นไปบนเวทีแล้ว จะเห็นเซี่ยนอวี๋ในตำแหน่งกรรมการตัดสิน!
แต่ใครจะรู้ล่ะ…
ว่าเซี่ยนอวี๋ไม่ได้มารายการนี้!
แต่กลับมีนักร้องลึกลับที่ชื่อว่าหลานหลิงอ๋อง มาวิพากษ์วิจารณ์ว่ามีหลายเพลงที่ตนร้องไม่ได้เรื่อง!
บัดซบ!
เฟ่ยหยางชักจะโมโหแล้ว
พ่อเพลงหยางตำหนิตนก็ว่าไปอย่าง
เขาเป็นพ่อเพลง แถมน่ากลัวว่าเซี่ยนอวี๋ซะอีก
แต่ไอ้เจ้าหลานหลิงอ๋องนี่เป็นใครกัน
คิดว่าตัวเองเป็นใคร
คิดว่าการเป็น ‘ลูกคนรองตลอดกาล’ จะหมายความว่าฉันกระจอกงั้นรึ?
นั่นเพราะคู่ต่อสู้ของฉันคือเซี่ยนอวี๋น่ะสิ!
ลองเปลี่ยนคู่ต่อสู้มาให้ฉันลองหน่อยไหมล่ะ
จะทุบให้ตดแตกเลยคอยดู!
ถูกต้อง เอ็งนั่นแหละเจ้าหลานหลิงอ๋อง!
เป็นแค่ปุถุชนคนเดินดิน ฉันจัดการทีเดียวก็ซี้แหงแก๋แล้ว!
สิ่งที่ทำให้เฟ่ยหยางโมโหยิ่งกว่านั้นคือ
ช่วงที่หลานหลิงอ๋องวิจารณ์ตน ถูกนำไปทำเป็นภาพเคลื่อนไหว!
เพราะใบหน้ากลั้นขำของอันหงซึ่งอยู่ด้านหลังนั้นจี้เส้นสุดๆ จนทั่วทั้งอินเทอร์เน็ตก็แห่แชร์กันให้ว่อน!
พูดอีกนัยหนึ่งก็คือ…
ตอนนี้คนฉินฉีฉู่เยี่ยนรู้กันหมดแล้วว่าราชาเพลงเฟ่ยผู้ยิ่งใหญ่ถูกเจ้าหลานหลิงอ๋องตำหนิ!
แต่นี่ยังไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เฟ่ยหยางโมโหที่สุด
สิ่งที่ทำให้เฟ่ยหยางโมโหที่สุดของที่สุดของที่สุด แท้จริงแล้วก็คือคนที่อยู่เบื้องหลังหลานหลิงอ๋องต่างหาก
เซี่ยนอวี๋!!
หลานหลิงอ๋องเข้าร่วมการแข่งขันมาสี่รอบ
นอกจากในรอบที่สี่ซึ่งค่อนข้างพิเศษ สามรอบแรกเซี่ยนอวี๋เขียนเพลงให้หลานหลิงอ๋องทั้งหมด!
เซี่ยนอวี๋!
หลานหลิงอ๋อง!
สองคนนี้เข้ามาพร้อมกันเลย!
ทั้งแค้นเก่าแค้นใหม่มาพร้อมกัน เฟ่ยหยางระเบิดโทสะแล้ว!
ถึงแม้เขาจะมีเงามืดในใจกับเซี่ยนอวี๋ แต่เขากับไม่กลัวหลานหลิงอ๋อง
นี่คือเวทีประกวดร้องเพลง!
ไม่ว่าเพลงของคุณจะดีแค่ไหน ถ้าไม่มีฝีมือการร้องเพลงก็เปล่าประโยชน์!
การแสดงสดกับการชิงอันดับบนชาร์ตเพลงนั้นเป็นคนละเรื่องกัน!
กำราบหลานหลิงอ๋องได้ นับว่าเขาจัดการเซี่ยนอวี๋ได้หนึ่งครั้ง ฉะนั้นเฟ่ยหยางจึงเปลี่ยนความคิด ไม่ว่าอย่างไรเขาจะเข้าร่วมการแข่งขันนี้ นี่อาจเป็นเพียงโอกาสเดียวที่เขาจะโจมตีเซี่ยนอวี๋ได้!
ยิ่งไปว่านั้นหลานหลิงอ๋องน่าหมั่นไส้จริงๆ!
ต่อให้ท้ายที่สุดแล้วไม่ได้แชมป์ เฟ่ยหยางก็จะงัดพลังอันน่าสะพรึงกลัวของตนออกมาให้อีกฝ่ายได้ดูเป็นขวัญตา!
ในขณะนั้นเอง
เฟ่ยหยางเห็นความคิดเห็นยอดนิยมบนโลกออนไลน์เรื่องหนึ่ง
‘ทุกคนรู้สึกถึงความลี้ลับเรื่องหนึ่งไหม’
‘เรื่องอะไร’
‘หลานหลิงอ๋องร้องเพลงของเฟ่ยหยาง จากนั้นก็ได้ที่สอง’
‘อห! ปณิธานอันดับสองช่างแรงกล้า!’
‘เทียบกับเฉินจื้ออวี่แล้ว ราชาเพลงเฟ่ยเหนือกว่ารุ่นก่อนจริงๆ หลานหลิงอ๋องแค่ร้องเพลงของเขาก็ถูกปณิธานอันดับสองเข้าครอบงำซะแล้ว!’
‘…’
เฟ่ยหยาง “แม่งเอ๊ย!”
จะบ้าหรือไง ร้องเพลงของฉันก็เลยได้ที่สองเนี่ยนะ
นี่มันเรื่องบังเอิญชัดๆ!
พวกคุณเทอาหารหมารอได้เลย ผมจะไปคว้าแชมป์ราชาหน้ากากนักร้องซีซันหนึ่งให้ดูเดี๋ยวนี้แหละ!
อีกด้านหนึ่ง
หลินเยวียนย่อมไม่รู้ว่าเฟ่ยหยางเดือดดาลมากแค่ไหน จนถึงขั้นคิดตามล่าตน…
การแข่งขันปิดฉากลงชั่วคราว
วันเวลาหลังจากนี้ หลินเยวียนเริ่มตั้งใจเขียนนิยาย
สถานที่ในการเขียนเป็นบ้านก็ได้ ที่สตูดิโอวาดการ์ตูนก็ได้ หรือที่กองถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องสไปเดอร์แมนก็ได้
การถ่ายทำภาพยนตร์คืบหน้าไปอย่างรวดเร็ว
นี่เป็นอีกหนึ่งคุณลักษณะของภาพยนตร์ซูเปอร์ฮีโร
การถ่ายทำไม่ซับซ้อน อันที่จริงฉากส่วนมากล้วนถ่ายทำหน้ากรีนสกรีน
สิ่งที่ทำให้ล่าช้าจริงๆ เห็นจะเป็นช่วงโพสต์โพรดักชัน
แต่นั่นคือกรณีบนโลก
เทคโนโลยีและสเปเชียลเอฟเฟ็กต์บนบลูสตาร์พัฒนาไปไกลกว่าโลกมาก เพราะฉะนั้นจึงร่นระยะเวลาของช่วงโพสต์โพรดักชันไปได้มาก…
แน่นอน
เนื่องจากหลินเยวียนทุ่มกำลังเขียนนิยาย การพิมพ์นิยายจึงคืบหน้าไปอย่างรวดเร็วมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทดลองพิมพ์นิยายทั้งวันโดยไม่หยุดพัก
แกร็กๆๆ!
นิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์เล่มแล้วเล่มเล่า ถือกำเนิดขึ้นผ่านปลายปากกาของหลินเยวียน
เรื่องนี้ยังเกี่ยวข้องกับการฟื้นตัวของร่างกายหลินเยวียนด้วยเช่นกัน
หลินเยวียนในปัจจุบันนี้มีสุขภาพดีมาก
เมื่อก่อนเขาพิมพ์ได้มากที่สุดห้าหมื่นตัวอักษรต่อวัน ก็รู้สึกเหนื่อยล้าเกินทน
ทว่าตอนนี้ ในหนึ่งวันเขาสามารถพิมพ์ได้หนึ่งแสนตัวอักษร พิมพ์เสร็จแล้วไม่ได้รู้สึกกะปรี้กะเปร่า แต่อย่างน้อยก็ไม่อ่อนระโหยโรยแรงเหมือนเมื่อก่อน
นอกจากนั้น…
ข้อดีอีกหนึ่งประการที่หลินเยวียนได้จากการมีร่างกายแข็งแรงคือ เขาไม่จำเป็นต้องเข้านอนตรงเวลาอีกต่อไป
กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ
หลินเยวียนสัมผัสได้ถึงความสนุกสนานจากการนอนดึก
แต่ความสามารถในการควบคุมตนเองของหลินเยวียนนั้นไม่เลว โดยปกติแล้วเมื่อเวลาถึงเที่ยงคืนเขาก็เข้านอนแต่โดยดี
ใช้คำพูดของระบบก็คือ…
ถึงแม้สุขภาพดี แต่ยังต้องดูแลตัวเอง ถ้าหาเรื่องใส่ตัว ร่างกายจะเกิดปัญหาได้
เมื่อเป็นเช่นนี้ หลินเยวียนย่อมไม่กล้าลองดี
เขารู้ดีกว่าใครว่าสุขภาพที่แข็งแรงนั้นมีค่ากับชีวิตคนเราแค่ไหน
เป็นเช่นนี้ต่อไป
จนเวลาล่วงเลยเข้าสู่เดือนมีนาคม
วันนี้ เวลาเก้าโมงสี่สิบนาที
ในที่สุดหลินเยวียนก็กำลังเขียนนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์จบ
หลังจากนี้เขาจะเขียนเรื่องสุดท้ายในนิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์
นี่นับเป็นคดีสุดท้ายของปัวโรต์
คดีนี้มีชื่อว่า ‘ผ้าม่าน’
ใช่แล้ว
ปัวโรต์กำลังจะเผชิญกับคดีสุดท้ายในเส้นทางอาชีพนักสืบของเขา
อย่างไรก็ตาม…
ขณะที่หลินเยวียนกำลังจะลงมือพิมพ์ เขากลับลังเล
นี่เป็นครั้งแรกที่หลินเยวียนลังเล
เขารู้สึกเศร้าด้วยซ้ำไป
ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ ขณะที่พิมพ์คดีต่างๆ นิ้วมือของเขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วบนคีย์บอร์ดราวกับมีพลังวิเศษ
ทว่าในขณะนี้
มือของหลินเยวียนกลับนิ่งค้างบนคีย์บอร์ด ราวกับถูกคนมากดไว้
ไม่ใช่เพราะเขาทำใจไม่ได้ที่นิยายชุดรหัสคดีของปัวโรต์จะจบลง
หลินเยวียนเขียนวรรณกรรมคลาสสิกชุดนี้ภายใต้นามปากกา ‘ฉู่ขวง’ มาเป็นเวลานาน แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยลังเล และยิ่งไม่ได้รู้สึกเสียใจที่เขียนมาถึงตอนจบ
แต่ว่า…
นิยายเรื่องนี้ จะเป็นครั้งแรกที่ตัวเอกชายตายภายใต้ปลายปากกาของฉู่ขวง…
ใช่แล้ว
ปัวโรต์ จะตาย!
……………………………………………………
“อาจารย์หลานหลิงอ๋อง…”
ถงถงชำเลืองมองหลินเยวียน
“หืม?”
หลินเยวียนมองเธอ
ถงถงเงียบไปประมาณสิบวินาที ก่อนจะถอนหายใจ “ไม่มีอะไรค่ะ”
หลินเยวียนพยักหน้า
การแสดงหลังจากนั้นไม่เลวเลย ทุกคนล้วนร้องเพลงของคณะกรรมการตัดสิน ทำให้เหล่าคณะกรรมการตัดสินต่างรู้สึกซาบซึ้ง หลิ่วซวี่และเหมาเสวี่ยวั่งถึงขั้นน้ำตารื้น บรรยากาศในห้องส่งอบอุ่นกินใจ
นี่คือสัปดาห์ที่ให้ความรู้สึกถึงการแข่งขันน้อยที่สุด
วันนี้ไม่มีการแสดงระเบิดพลังเสียงดัง ทั้งหมดล้วนเป็นอารมณ์ความรู้สึก
แต่ว่า…
ไม่มีผู้ชมคนใดรู้สึกเบื่อ
หลังจากจัดหนักจัดเต็มกันมาสามสัปดาห์รวด ความอบอุ่นในสัปดาห์ที่สี่จึงราวกับเป็นการเยียวยาจิตใจ ทำให้ทุกคนหวนนึกถึงบทเพลงอันแสนคลาสสิก และเชยชมวันคืนอันรุ่งโรจน์ของเหล่าคณะกรรมการประเมิน
แน่นอน พวกเขายังคงรุ่งโรจน์
เพียงแต่ปัจจุบันนี้ อายุอานามของพวกเขาก็มากขึ้นแล้ว
แต่เพลงที่นักร้องนำมาขับร้องเหล่านี้ ล้วนเป็นผลงานสมัยพวกเขายังวัยรุ่น
ในนั้น
นักร้องเสริมซึ่งขึ้นเวทีเป็นคนที่หกนั้นดึงดูดความสนใจของหลินเยวียนได้ทันใด
คนคนนี้ใช้ชื่อว่านางเงือก ทว่าเสียงของอีกฝ่าย หลินเยวียนกลับฟังแล้วรู้สึกคุ้นเคย
เจียงขุย?
หลินเยวียนรู้สึกไม่มั่นใจ
การแข่งขันนี้ ความเป็นไปได้ที่จะเจอกับคนคุ้นเคยนั้นสูงมาก
หลินเยวียนครุ่นคิด
หลังจากการแสดงทั้งหมดสิ้นสุดลง ช่วงประกาศอันดับก็มาถึง
ทุกคนเดินเข้าไปรวมตัวยังห้องโถงด้านหลังเวที
“ร้องได้ไม่เลว”
ปลาปักเป้ามองนางเงือก
นางเงือกพยักหน้า “คุณเองก็ไม่เลว”
หืม?
บรรยากาศเหมือนแปลกๆ อยู่นะ?
นักร้องคนอื่นๆ สัมผัสได้ถึงกลิ่นบางเบาของเขม่าดินปืน
“พวกเราน่าจะรู้จักกัน?”
“ความเป็นไปได้เริ่มสูงแล้ว”
นางเงือกกับปลาปักเป้ากำลังสนทนากัน
แต่เมื่อทุกคนนั่งลง ทั้งสองกลับจงใจหลบเลี่ยงกันและกัน โดยเลือกนั่งที่โซฟาซึ่งอยู่ห่างกัน
“…”
รูปลักษณ์ชนกัน เลยไม่ชอบหน้ากันงั้นหรือ?
คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง
นักร้องคนอื่นลอบคิดในใจ
ในขณะนั้นถงซูเหวินเดินเข้ามาแล้ว เริ่มประกาศผลการแข่งขันด้วยท่าทางเงอะๆ งะๆ ซึ่งฝึกซ้อมมาเป็นอย่างดี
หงส์ขาวอันดับหนึ่ง
หลานหลิงอ๋องอันดับสอง
หุ่นยนต์อันดับสาม
นางเงือกอันดับสี่
ปลาปักเป้าอันดับห้า
ดอกกุหลาบตกรอบ
บางทีอาจเป็นเพราะการแข่งขันในรอบนี้ไม่รุนแรง ดอกกุหลาบจึงไม่รู้สึกเศร้านัก เพียงแต่ยิ้มพลางพูดกับหลานหลิงอ๋อง
“ด่าได้แต่อย่าแรง”
ผู้ชมหัวเราะครืน
หลินเยวียนพยักหน้า เดิมทีเขาไม่คิดจะพูดอะไรอยู่แล้ว ดอกกุหลาบร้องเพลงได้ดีมาก เพียงแต่ไม่มีเอกลักษณ์ของตนเองก็เท่านั้น
จะโทษนักร้องคงไม่ได้
อย่างไรก็ตาม หลินเยวียนจึงให้คำแนะนำ “คุณเหมาะกับการร้องเพลงประกอบหนังหรือซีรีส์”
เน้นเพลงซาวด์แทร็กเป็นหลัก
ดอกกุหลาบชะงักไป ชั่วขณะนั้นแลดูราวกับกำลังขบคิด สุดท้ายจึงพยักหน้า
“ขอบคุณ”
ดอกกุหลาบถอดหน้ากาก
ครั้งนี้คือนักร้องหญิงแถวสองซึ่งมีชื่อว่าหยางหย่าง
แต่สิ่งที่น่าสนใจคือ นักร้องแถวสองคนนี้ขึ้นชื่อว่าเชี่ยวชาญด้านการร้องเพลงประกอบภาพยนตร์และซีรีส์!
ผู้ชมมองไปทางหลานหลิงอ๋องอย่างอดไม่ได้
ในแง่หนึ่ง คำแนะนำเมื่อครู่ของหลานหลิงอ๋องนั้นถูกต้อง!
“ฉันเองก็เหน็บหนาวเหมือนกัน”
หยางหย่างหัวเราะพลางเอ่ย ราวกับการเอ่ยถึงเพลง ‘เหน็บหนาว’ กลายเป็นประเพณีของนักร้องหลังจากที่เปิดเผยใบหน้า
“ขอแสดงความยินดีกับทุกท่าน!”
ถงซูเหวินมองไปยังนักร้องห้าคนที่เหลือ
“หลังจากผ่านการแข่งขันอันดุเดือดทั้งสี่รอบ ในที่สุดพวกคุณก็ก่อตั้งทีมแรกของรายการราชาหน้ากากนักร้อง หลังจากนี้ทุกท่านจะมีเวลาพักผ่อนสักพัก”
หุ่นยนต์เอ่ยถาม “ยังมีอีกกี่ทีมครับ?”
ถงซูเหวินกล่าวกลั้วหัวเราะ “ผมอยากแจ้งทุกท่านทราบว่ายังมีอีกสามทีม นั่นก็หมายความว่ารายการจะคัดเลือกผู้เข้าแข่งขันทั้งหมดสี่ทีมในสี่เดือน รวมนักร้องทั้งสิ้นยี่สิบคน เมื่อถึงตอนนั้นจะแบ่งทีมออกเป็นสองต่อสอง รายละเอียดโปรดรอแจ้งจากทีมงานรายการ”
“เข้าใจแล้ว”
เมื่อถึงเวทีซึ่งต้องดวลกัน ความเร็วที่นักร้องตกรอบก็จะเร็วขึ้น
ทว่าในตอนนี้ยังใช้การแสดงเป็นหลัก ถ้าหากไม่มีอะไรผิดพลาด แต่ละรอบจะมีนักร้องตกรอบเพียงคนเดียวเท่านั้น
หลังจากการแสดงจบลง
หลินเยวียนจึงนั่งรถกลับบ้าน หลังจากนี้อย่างน้อยก็ยังมีเวลาพักอีกสองสามเดือน
การแข่งขันไม่เกี่ยวข้องกับเขาเป็นการชั่วคราว
……
ครั้งนี้ไม่มีอะไรให้สรุป หลังจากการแข่งขันสิ้นสุดลง หลินเยวียนจึงพิมพ์นิยายของตนต่อไป
วันเวลาช่างสงบสุข
ทว่าวันเวลาอันสงบสุขไม่ได้อยู่กับเขานานนัก
วันอาทิตย์
รายการรอบที่สี่ออกอากาศแล้ว โลกออนไลน์ล้วนแตกตื่น!
‘เชี่ยยย!’
‘หลานหลิงอ๋องเปิดแล้ว!’
‘ครั้งนี้จัดเฟ่ยหยางเลยเหรอเนี่ย!’
‘ฮ่าๆๆๆๆๆ ผมละอย่างชอบฝีปากแบบหลานหลิงอ๋อง!’
‘สีหน้าของอันหงทำฉันขำปอดแทบโยก!’
‘ราชาเพลงเฟ่ยหยาง ราชินีเพลงหยวนซี นักร้องแถวหน้าชายมู่สือ นักร้องแถวหน้าหญิงจ้าวอิ๋งเก้อ หลานหลิงอ๋องเก็บสถิติแขวะนักร้องตัวท็อปสี่คนในสี่รอบ ไลน์อัปใหญ่มาก กองรวมกันไปเลย!’
‘รอบหน้าไม่มีหลานหลิงอ๋องแล้ว…พอมาคิดดู แอบคิดถึงนางอยู่นะ’
‘หวังว่านักร้องกลุ่มต่อไปจะใส่เต็มแบบนี้นะ!’
‘นักร้องกลุ่มต่อไปใส่เต็มไหมไม่รู้ ฉันรู้แค่ว่าหลานหลิงอ๋องไม่อยู่ ไม่มีประเด็นร้อนแน่นอน’
‘…’
ขณะเดียวกันนั้น!
เป็นดังที่คาดหมาย แฟนคลับของเฟ่ยหยางโมโหสุดขีด!
หลังจากกลุ่มแฟนคลับของหยวนซี จ้าวอิ๋งเก้อ และมู่สือลุกฮือ แฟนคลับของเฟ่ยหยางก็ลุกฮือเช่นเดียวกัน!
‘รอให้ถอดหน้ากากก่อนนะ!’
‘ถ้าไม่มีหน้ากาก คุณจะยังกล้าพูดพล่อยอีกไหม!’
‘ราชาเพลงคุณยังกล้าชน!’
‘พวกเราจัดการเขาเลย!’
‘เพื่อราชาเพลงเฟ่ย!’
‘ไม่มีใครรังแกราชาเพลงเฟ่ยได้…นอกจากเซี่ยนอวี๋!’
‘บุกๆๆ บุกไปเจี๋ยนเขาเดียวนี้!’
‘…’
เอาเถอะ จะไปบุกที่ไหนได้ล่ะ
เพราะหลังจากนี้จะไม่มีการแข่งขันของหลานหลิงอ๋องแล้ว
หลานหลิงอ๋องไม่ได้เปิดเผยตัวตน ต่อให้แฟนคลับของเฟ่ยหยางคิดจะเข้าไปหยุมหัวเขา ก็ไม่รู้จะไปที่ไหน ทำได้เพียงปั่นประเด็นของหลานหลิงอ๋องบนเว็บบอร์ดบางแห่งอย่างสุดชีวิตเท่านั้น และร่วมมือกับแฟนคลับกลุ่มอื่นๆ ของนักร้องซึ่งเป็นคู่กรณี ช่วยกันสาปส่งหลานหลิงอ๋อง
มีแนวโน้มที่จะร่วมมือกัน?
แต่ชาวเน็ตคล้ายว่าจะคุ้นชินกับความตื่นเต้นของแฟนคลับนักร้องเหล่านี้มากนัก ความสนใจจึงมีไม่มาก กลับเป็นชาวเน็ตผ่านทางซึ่งเขียนสรุปผลงานของหลานหลิงอ๋องในสัปดาห์ที่สี่
‘ฝีมือของหลานหลิงอ๋องรู้สึกยังงงๆ อยู่นะ ตอนนี้ไม่มีใครงัดของจริงออกมาเลย!’
‘คณะกรรมการตัดสินบอกว่าทักษะการร้องเพลงของหลานหลิงอ๋องก้าวหน้าไปทุกสัปดาห์ เป็นไปได้ไหมถ้าจะตีความว่าเขากำลังค่อยๆ แสดงฝีมือที่แท้จริงออกมา?’
‘ผมไม่ได้พูดถึงทักษะการร้องเพลง แค่บอกว่าที่หลานหลิงอ๋องกล้าแซะไปทั่วแบบนี้ ผมรู้สึกว่าเป็นการบอกใบ้ว่าเขาเก่ง’
‘อันนี้จริง ช่วงสุดท้ายของตอนที่สี่ จริงๆ แล้วน่าสนใจมากที่หลานหลิงอ๋องแนะนำหยางหย่างว่าต่อไปให้ร้องเพลงประกอบหนังหรือซีรีส์มากขึ้น เพราะหลังจากที่หยางหย่างถอดหน้ากาก พวกเราทุกคนก็รู้ว่าคำแนะนำของเขาตรงประเด็น หยางหย่างเหมาะกับการร้องเพลงประกอบจริงๆ แต่พวกเราได้ข้อสรุปหลังจากหยางหย่างถอดหน้ากาก ส่วนหลานหลิงอ๋องกลับมองเห็นจุดแข็งและจุดอ่อนของอีกฝ่ายก่อนจะถอดหน้ากากด้วยซ้ำไป’
‘คิดแล้วขนลุก!’
‘ฉันขอพูดเรื่องหนึ่งในสัปดาห์แรก ทุกคนในห้องส่งมีแต่คนบอกว่าหุ่นยนต์คือนักร้องแถวหน้า รวมไปถึงผู้ชมอย่างเราๆ ที่ดูอยู่หน้าจอด้วย ปรากฏว่ามีแค่หลานหลิงอ๋องกับพ่อเพลงหยางที่ฟังหุ่นยนต์แค่เวทีเดียวก็ตัดสินได้ว่าอีกฝ่ายคือราชาเพลง แค่นี้ก็บอกได้แล้วว่าสายตาของหลานหลิงอ๋องเฉียบคมขนาดไหน แม่นยำเหมือนกับพ่อเพลงไม่มีผิด!’
‘แถมจ้าวอิ๋งเก้อยังออกมาบอกว่าตัวเองยินดีรับคำวิจารณ์ของหลานหลิงอ๋อง…’
‘ย้อนกลับไปดู คำพูดของพ่อเพลงหยางเหมือนกับหลานหลิงอ๋องมากเลยนะ แต่หลานหลิงอ๋องไม่ได้ลอกคำพูดของพ่อเพลงหยาง หลายครั้งที่เขาพูดออกมาก่อนหยางจงหมิงด้วยซ้ำ’
‘ใช่ๆ หลานหลิงอ๋องแค่พูดตรงไปหน่อย แต่สิ่งที่เขาพูด ผมว่าเป็นข้อเท็จจริง!’
‘บางเพลงของเฟ่ยหยางมีปัญหาเรื่องการร้องนี่ไม่ใช่แค่หลานหลิงอ๋องคนเดียวที่พูดนะ ก่อนหน้านี้มีผู้ทรงคุณวุฒิในวงการเคยบอกเป็นนัยไว้เหมือนกัน ตอนที่หลานหลิงอ๋องพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา พ่อเพลงหยางก็เห็นด้วย ทางอาจารย์อู่หลงเองก็พยักหน้า’
‘ถ้าเป็นแบบนี้ ฉันชักจะรู้สึกแล้วว่าหลานหลิงอ๋องน่าจะโหดอยู่?’
‘อย่างน้อยด้านการประเมิน ก็มืออาชีพมาก!’
‘เฮ้อ น่าเสียตายที่รอบต่อไปไม่มีหลานหลิงอ๋องแล้ว’
‘…’
ไม่ต้องให้บอก
ไม่ว่าจะเป็นผู้ชมที่ชอบหรือไม่ชอบหลานหลิงอ๋อง หรือแม้แต่ผู้ชมซึ่งเป็นกลาง ต่างสัมผัสได้ถึงความไม่คุ้นชินนักหลังจากเห็นแผนการแข่งขันหลังจากนี้ของรายการ
ตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ทุกวันล้วนมีแต่ประเด็นเกี่ยวกับหลานหลิงอ๋อง ทะเลาะกันอย่างเมามัน จนกลายเป็นความคุ้นเคยของใครหลายคน
เมื่อคิดว่าหลังจากนี้อีกพักใหญ่จะไม่ได้เห็นหลานหลิงอ๋อง ชาวเน็ตหลายคนจึงรู้สึกเสียดายขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
วันแรกที่ไม่มีหลานหลิงอ๋อง
คิดถึงเขา…
และในบริษัทสักแห่งหนึ่ง
เฟ่ยหยางค่อยๆ หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาพูดด้วยความโกรธ
“ผมไม่สน ผมจะเข้าร่วมราชาหน้ากากนักร้อง จะกี่คนก็ช่างปะไร ผมจะเข้าร่วมซีซันแรก ซีซันที่สองไม่มีหลานหลิงอ๋อง เพราะฉะนั้นไม่มีความหมาย!”
………………………………………………
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
