“ฮาฮา นายมีชีวิตที่ดีนี่” หมอพิษพูด “เป็นธรรมดาที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ ที่นี่คือที่ไหนหมู่บ้านของคนชั่วเหรอ?”
“เราไม่เหมือนกับแก” จงหลิวชวนพูด
“เราต่างกันตรงไหน?” หมอพิษพูด “ไม่ว่ายังไง การฆ่าคนหนึ่งคนหรือ 100 คนก็เป็นฆาตกรเหมือนกันฆาตกรสมควรตายฉันสมควรตาย แกก็เหมือนกัน”
“แกกาลังพูดทฤษฎีบ้าบออะไรอยู่?” หูเหมยที่อยู่ด้านข้างถาม
“เสี่ยวเหมย ฉันไม่คิดเลยว่า ครั้งนี้เธอจะร่วมมือกับพวกเขาเพื่อจัดการกับฉันด้วย” หมอพิษพูดถ้าไม่ใช่เพราะฉัน เธอก็คงจะตายไปแล้ว”
“ถ้าไม่ใช่เพราะแก แล้วฉันจะโดนลอบโจมตีได้ยังไง? แกคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องนี้เหรอ?” หูเหมยถาม “แกใช้ฉันเป็นตัวล่อ พอเสร็จงานแกก็ค่อยมาช่วยฉัน ยังคิดจะแกล้งทําตัวเป็นผู้มีพระคุณอยู่อีกไหม?”
ในตอนที่พวกเขาคุยกันอยู่นั้น ประตูก็เปิดออก เจี้ยจื้อจายกับหวังเย้าเดินเข้ามาจากด้านนอก
หวังเฝ้ามองไปที่หมอพิษ และอีกฝ่ายก็ก่าลังมองเขาอยู่
ร่างกายของเขาป่วยด้วยโรคประหลาดบางอย่าง ความชื้นในร่างกายของเขาเป็นสาเหตุที่ทําให้เกิดโรค เช่น โรคผิวหนังและยังส่งผลเสียที่ร้ายแรงกว่านั้นมาก เขายังถูกพิษด้วยชีวิตของเขาเหลือเพียงครึ่งเท่านั้น เขาคือคนที่มีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน
เป็นชายหนุ่มที่แปลก!
หมอพิษมองหวังเย้า แต่สายตาของหวังเย้ากลับทําให้เขารู้สึกอึดอัด พวกเขาไม่ใช่คนประเภทเดียวกัน พวกเขาเป็นประเภทที่อยู่ตรงกันข้ามกัน เป็นเหมือนน้ํากับไฟหรือแสงกับความมืดนี่เป็นความรู้สึกพิเศษที่เขารู้สึกได้จากหวังเย้า
สายตาของชายหนุ่มสงบนิ่งจนทําให้เขาอึดอัด
หมอพิษเปิดปากก่อน “นี้คือใคร?”
“มันไม่สําคัญว่าผมเป็นใคร สิ่งสําคัญคือเรื่องที่คุณได้ทําลงไป” หวังเย้าพูด
“ฉันทําอะไร?” หมอพิษถาม
“คุณเคยท่ายาพิษออกมาชนิดหนึ่ง หลังจากถูกพิษตัวนั้น อวัยวะทั้งห้าของ คนคนนั้นจะให้ความรู้สึกเหมือนกับพวกมันกําลังถูกแผดเผา ร่างกายจะเน่าเปื่อยความตายนั้นดีกว่าการมีชีวิตอย่างทุกข์ทรมาน แบบนั้นใช่ไหมครับ?”
“อ่อ ฉันว่าได้ นั่นคือยาพิษหัวเชาเหลียว!” เมื่อพูดถึงยาพิษชนิดนี้ ดวงตาของ หมอพิษก็เป็นประกาย “นั่นเป็นยาพิษที่ฉันทําขึ้นมาเมื่อสามปีก่อน ฉันทดลองมันไปตั้งหลายครั้ง แล้วยังมีครั้งหนึ่งที่ฉันอยู่กับเสี่ยวเหมยด้วยใช่ไหม? ฉันจําได้ว่าตอนนี้ นมีคนตายไป 16 คน
“ใช่ แกอยู่กับฉัน แล้วยังมีคนบริสุทธิ์โดนลูกหลงไปหลายคนด้วย” หูเหมยพูด
“คนบริสุทธิ์อะไร?” หมอพิษพูด “โลกนี้ไม่มีใครบริสุทธิ์หรอก! บางที่เดินอยู่ดีดีก็ยังตายเพราะของตกใส่หรือไม่ก็สําลักตายตอนกําาลังดื่มน้ําก็ยังมี พิษก็รวมอยู่ในนั้นด้วยเหมือนกัน!”
“ความคิดของคุณพิลึกมาก” หวังเย้าพูด
หมอพิษพอจะเดาสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับเขาในตอนนี้ออกแล้ว “อ่อ ฉันเข้าใจแล้ว คงเป็นคนในครอบครัวหรือไม่ก็เพื่อนของแกที่ถูกพิษจนตายสินะ แกจ่ายเงินให้พวกมันมาจับฉันไปเท่าไหร่ล่ะ?”
“เกือบถูกครับ” หวังเย้าพูด “ญาติคนหนึ่งของผมถูกพิษจริง แต่เธอไม่ได้ตาย เธอต้องทุกข์ทรมานนานถึงสองปี ความตายคือทางเลือกที่ดีที่สุดสําหรับเธอ”
“ยังไม่ตาย? เป็นไปไม่ได้ไ” หมอพิษประประหลาดใจ “พิษนั่นรุนแรงมาก จนถึงตอนนี้ ฉันก็ยังหาสูตรยาแก้พิษที่เหมาะสมไม่ได้เลย แล้วคนที่ถูกพิษจะมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ได้ยังไง?”
“ทําไมถึงจะเป็นไปไม่ได้? ฉันก็โดนพิษของแก ฉันก็ยังอยู่ที่นี่จริงไหม?” เจี้ยจื้อ จายทําเสียงที่ในขณะที่ยังคงคาบบุหรี่ไว้ในปาก
“แกไปหาคนจากในหุบเขาพันโอสถ หรือว่าราชายาในเขตเมี่ยว?”
“อะไรคือหุบเขาพันโอสถ? อะไรคือราชายา?”
หวังเข้าไม่ได้พูดอะไร เขาเคยได้ยินทั้งสองชื่อนี้มาก่อน แต่เขาไม่คิดว่า หมอพิษคนนี้จะเคยได้ยินสองชื่อนี้มาเหมือนกันแถมเขายังดูคุ้นเคยมากด้วย
“แล้วยังจะมีใครได้อีก?” หมอพิษถาม
“แกคิดว่ายังไงล่ะ?” เจี้ยจื้อจายยิ้มถาม
“เอาล่ะครับ ในเมื่อคุณยอมรับว่าคุณเป็นคนทํา ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องถูกลงโทษ” หวังเย้าพูดเสียงเย็น
“ลงโทษ? ก็ได้ จะลงแบบไหนล่ะ?!” หมอพิษดูเหมือนคนไม่สนใจเรื่องความตายอีกต่อไป สภาพที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้ ทําให้เขาไม่กลัวความตายอีกต่อไปเขาไม่ได้รู้ สึกว่ามันเป็นเรื่องใหญ่กับการที่เขาตกอยู่ในมือของใครก็ตามแต่
“ระวังนะ เชียนเชิง เขามันบ้า คนบ้าของจริงเลยล่ะ!” เจี่ยจื้อจายส่งเสียงเตือนมาจากอีกด้านหนึ่ง
“เชียนเชิง? แกไม่ค่อยเรียกใครแบบนี้เลย” หมอพิษพูด “การที่แกให้ความเคารพมากขนาดนี้ แสดงว่าไอ้หนุ่มคนนี้จะมีฝีมือไม่ธรรมดา”
“ความแข็งแกร่งของผมไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องสนใจ คิดถึงเรื่องของตัวเองก่อนดีกว่านะ” ในตอนที่หวังเย้าพูดอยู่นั้น เขาก็คิดถึงวิธีที่จะใช้ลงโทษชายที่ทําเรื่องชั่วช้าเอาไว้มากมาย แต่กลับไม่รู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย
“เขาฆ่าคนไปมากแค่ไหนครับ?”
“นับไม่ได้หรอก เท่าที่ผมรู้ เขาฆ่าไปมากกว่าร้อยแล้ว” เจี่ยจื้อจายพูด
“เยอะขนาดนั้นเลยเหรอ?” หวังเฝ้าประหลาดใจเมื่อได้ยินเรื่องจํานวน
ครั้งหนึ่ง เขาเคยทําลายทั้งหมู่บ้านเพื่อลดทองยาพิษตัวหนึ่งเลี้ยจื้อจายพูด”ทั้งผู้ชาย ผู้หญิง เด็ก และสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในหมู่บ้านถูกพิษและตายหมด แค่หมู่บ้านนั้นที่เดียวก็มีคนเป็นร้อยแล้ว
หวังเฝ้าตกตะลึง
“เขาควรถูกสับเป็นชิ้นๆ!”
“ฮาฮา มีแค่ฉันสินะที่เป็นคนชั่ว ฉันก็เลยต้องถูกลงโทษด้วยการฉีกร่างฉันเป็นชิ้นๆ” หมอพิษพูดกลั้วหัวเราะ “พวกแกที่เหลือเป็นคนดี คนวิเศษลองถามตัวเองแล้วตอบความจริงออกมามือใครบ้างที่ไม่เปื้อนเลือด?”
“เราไม่เหมือนกับแก! แกมันบ้า!”
“ฮาฮาฮา!”
แหวะ! อยู่ๆหมอพิษก็เปิดปากแล้วพ่นเลือดจนกระจายไปทั่ว
“ระวัง!”
เมื่อหวังเย้าสะบัดมือไปในอากาศ เลือดที่สาดกระจายก็ถูกกําแพงที่มองไม่เห็นกัน เอาไว้โดยที่ไม่กระเซ็นถูกใครแม้แต่คนเดียว
“เชียนเชิงต้องระวังไว้ด้วย เลือดของมันมีพิษ” เจี่ยจื้อจายพูด
ติ้ง เลือดหนึ่งหยดตกลงไปที่พื้นแล้วเปลี่ยนเป็นสีดา หยดเลือดส่งกลิ่นเหม็นคาวปลาออกมา
“เขาเป็นมนุษย์พิษ” เจี่ยจื้อจายพูด “ร่างกายทั้งหมดของเขาเป็นพิษ
“เป็นไปได้ยังไงกัน?” หมอพิษตกตะลึง เขามองเลือดที่สาดกระจายออกจากปากของเขาลอยอยู่ในอากาศ แล้วตกลงไปที่พื้น “มันวิชาอะไรกัน?”
หวังเย้าสะบัดมือขึ้นในอากาศ เข็มหลายเล็มพุ่งเข้าสู่ส่วนต่างๆบนร่างกายของหมอพิษจากนั้นหวังเย้าก็พูดขึ้นมาว่า “เอาละ ทุกคนกลับไปทํางานของตัวเองได้แล้วครับ”
“แค่นี้เหรอ?” เจี่ยจือจายงุนงง
“ใช่ อีกสามวันให้หลัง เขาจะร้องขอความตายเอง” หวังเย้าพูด
“แล้วยังไงต่อ?”
“ไม่ยังไงต่อ” หวังเย้าพูดเสียงเย็น
เขาจะตกตายไปด้วยความเจ็บปวดและทุกข์ทรมาน
ทุกคนต่างพากันออกไป เหลือเพียงหมอพิษอยู่ภายบ้านหลังนั้นเพียงลําพัง โดยไม่มีการมัดใดๆทั้งสิ้น
“จบแค่นี้เหรอ?” หมอพิษมีนงง เขาอยากขยับตัวเล็กน้อย แต่เขากลับรู้สึกร่างกายอ่อนปวกเปียก เขาไร้กาลังแม้แต่ยืนก็ยังทําไม่ได้ มันราวกับว่า กระดูกทั่วทั้งร่างของเขาถูกดึงออกไปจนหมด
“เกิดอะไรขึ้น?”
ไม่นาน เขาก็รู้สึกเจ็บปวด มันเกิดขึ้นในทุกๆส่วนของร่างกาย ราวกับเขากําลังถูกสับนับพันครั้ง ความเจ็บปวดเกิดขึ้นจากภายในออกสู่ภายนอกๆอยู่อย่างนั้น ราวกับกระแสน้ําที่เชี่ยวกราดอาก!
เขาอยากกรีดร้องออกไปดังๆ แต่กลับได้รับรู้ว่า ล่าคอของเขาถูกบางอย่างปิดกั้น เอาไว้จนเขาไม่สามารถส่งเสียงร้องออกมาได้
เกิดอะไรขึ้นกับฉัน? นี่เป็นครั้งแรกที่เขามีสีหน้าตื่นตระหนก
ทั้งจิตใจและร่างกายของเขากําลังทรมาน, หวาดกลัว, และดิ้นรน แม้แต่จะตะโกนออกไปก็ยังทําไม่ได้เวลาไหลผ่านไปอย่างเชื่องช้า
“บอกเรื่องของเขาให้ผมฟังที”
หลังออกมาจากบ้านหลังนั้นแล้ว หวังเย้าก็เรียกจงหลิวชวนไปที่คลินิกและถามเกี่ยวกับเรื่องของหมอพิษจงหลิวชวนบอกทุกอย่างที่เขารู้ให้หวังเย้าฟัง
“เขาคือตัวร้ายของแท้เลยสินะ” หวังเย้าพูด
“เขามันชั่วช้อย่างที่สุด แต่ที่เขาพูดมาก็ถูก มือของพวกเราก็ไม่ได้สะอาดเหมือนกันมันเต็มไปด้วยเลือด” จงหลิวชวนพูด
“อย่างน้อยคุณก็เปลี่ยนเส้นทางและสํานึกผิด แต่เขากลับดูไม่ได้สํานึกผิดแม้แต่นดูเดียว” หวังเย้าพูด
“ส่วนเรื่องที่เขาเคยท่า ทั้งวางพิษคนแก่, คนไร้กําลัง, ผู้หญิง, และเด็ก มันเกินกว่าจะรับได้” เขาพูดเสริม
“ในวงการของพวกเราไม่มีคําว่าเกินไป” จงหลิวชวนพูด
“คุณฆ่าเด็กรึเปล่า?” หวังเย้าถาม
“ไม่ ผมเคยฆ่าผู้หญิง แต่พวกเธอก็เป็นนักฆ่าเหมือนกัน” จงหลิวชวนส่ายหน้า
“เรื่องนี้เอาไว้แค่นี้พอ” หวังเย้าพูด
“ครับ ผมขอตัวก่อน”
“อม”
ภายในบ้านของเจี่ยจื้อจายกับหูเหมย
“เฮ้อ ฉันเหนื่อย!” เจียจื้อจายยืดตัว หน้าท้องของเขามีผ้าพันแผลปิดอยู่
“ดีที่พวกเราเตรียมตัวไว้มากพอและมียาของเชียนเชิงอยู่ด้วย” เขาพูด “ถ้าไม่อย่างนั้น เรื่องคงยุ่งยากมากกว่านี้”
หูเหมยไม่ได้พูดอะไรเธอดูเหมือนกาลังฝันกลางวันอยู่
“เธอกําลังคิดอะไรอยู่เหรอ?”
“หมอพิษน่ะสิ”
“กําลังคิดเรื่องเขาอยู่งั้นเหรอ?”
“กําลังคิดถึงคนที่เขาเคยทําร้าย” หูเหมยพูดเสียงเบา น้ําเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเสียใจและสูญเสีย “บอกตามตรงฉันเคยทําภารกิจกับเขามามากกว่าหนึ่งครั้งฉันเคยช่วยเขาทําเรื่องทั่วมากกว่าหนึ่งหน”
“เอาล่ะ เลิกคิดเรื่องในอดีตได้แล้ว” เจี้ยจื้อจายตบไหล่เธอเบาๆ “เย็นนี้เธออยากกิ นอะไร? ฉันจะทําให้กินเอง เธอจะได้ลองชิมฝีมือฉันด้วย”
“เรากินบะหมีได้ไหม?”
“ได้สิ ไม่มีปัญหา เอาเป็นบะหมี่เนื้อหรือบะหมี่ทะเลรวมดีล่ะ? เราไปซื้ออาหารทะเลกันตอนนี้เลยดีไหม?”
“ไม่ต้องหรอก แค่บะหมี่เนื้อก็พอแล้ว” หูเหมยพูดด้วยรอยยิ้ม เธอรู้ว่าเจี้ยจื้อจายกําลังพยายามปลอบใจเธออยู่
“ต้องแบบนี้สิ ฉันเรียกรอยยิ้มของเธอมาได้หน่อยนึงแล้ว ถือว่าเรื่องนี้จบกันไปเถอะ” เจี่ยจื้อจายพูด “พวกเราก็ได้ชดเชยให้เขียนเชิงไปแล้ว”
เขตทะเลทรายซาซานที่ไกลออกไปหลายพันไมล์ ชายสวมหมวกเบสบอลกําลังนั่งบนโซหาอยู่ภายในบ้านของหมอพิษ เขาอยู่ที่นี่มาหนึ่งวันแล้ว
“หนีไปแล้ว?”
เขาหยิบมือถือออกมาและกดโทรออก สายต่อติด แต่คนที่รับสายกลับเป็นตํารวจ
“อะไรนะ? เขาถูกลักพาตัวไป?”
“คุณมีความสัมพันธ์แบบไหนกับเขาครับ?” เจ้าหน้าที่ตํารวจถาม
“ผมเป็นเพื่อนของเขาครับ ผมพอจะถามได้ไหมว่าเขาถูกลักพาตัวไปได้ยังไง?”
เจ้าหน้าที่ตํารวจบอกเรื่องที่เกิดขึ้นและวางสาย
“เป็นใครกัน?” ชายวัยกลางคนก้มหน้าใช้ความคิด
ถ้าพวกเขาเป็นศัตรูของเขา พวกเขาก็แค่ต้องมาฆ่าเขา ทําไมต้องลักพาตัวหมอพิษไปด้วย? ไม่ว่าเขาจะแงะสมองออกมาดู เขาก็ยังนึกไม่ออกว่าเป็นฝีมือของใครแถมหมอพิษก็ยังมีศัตรูมากเกินไปด้วย
ท้องฟ้าเริ่มมืดลง
บ้านหลังหนึ่งในหมู่บ้านกลางเขา
ฮือ..ฮึก…หมอพิษกลิ้งเกลือกอยู่บนพื้นอย่างทุรนทุราย เสื้อผ้าของเขาเปียกชุ่ม ไปด้วยเหงื่อ
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
