Elixir Supplier 756

756 ทำไมต้องเป็นฉัน?

 

ผู้ว่ากั๋วบอกชื่อของหวังเย้ากับชายคนนั้น พร้อมทั้งบอกที่อยู่คลินิกให้เสร็จสับ

 

“โอเค ผมเข้าใจแล้วครับ” ชายคนนั้นจดชื่อที่อยู่เอาไว้

 

“ถ้าคุณรู้สึกไม่ค่อยสบาย ผมแนะนำให้คุณไปพบเขาให้เร็วที่สุดนะครับ” หลังจากที่คิดอยู่ครู่หนึ่ง กั๋วเจิ้งเหอก็พูดขึ้นมา

 

“ผมจะจำคำของคุณไว้” ชายคนนั้นพูด

 

เขาหยิบหมวกที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาสวมไว้และจากไป

 

“พิษกู่งั้นเหรอ?” กั๋วเจิ้งเหอพูดคำนี้ขึ้นมาอีกครั้งพร้อมทั้งเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้

 

เขาจำได้ดีถึงตอนที่เขาถูกพิษและป่วยหนักอยู่ที่จังหวัดฉี เขาได้รับการรักษาจากหวังเย้า พี่สาวของเขาบอกว่า เขาถูกแมลงมีพิษที่หายากชนิดหนึ่งกัด ถ้าหวังเย้าไม่ได้มอบยาให้ เขาก็อาจจะไม่รอด

 

ผมหวังว่าเราจะกลับไปเป็นเหมือนก่อนได้! กั๋วเจิ้งเหอคิด

 

แค่ก! แค่ก! หลังจากเดินออกมาจากวิลล่า ชายที่มาพบกับกั๋วเจิ้งเหอก็ไอออกมา เขารู้สึกราวกับว่า มีบางอย่างติดอยู่ในลำคอ

 

แล้วเขาก็อาเจียนออกมา เขามองดูว่าสิ่งที่ติดอยู่ในลำคอของเขาคืออะไร แล้วเขาก็ต้องตกตะลึง ราวกับถูกสายฟ้าฟาด เขาอาเจียนออกมาเป็นเลือด

 

แต่เลือดที่ออกมานั้นไม่ใช่ส่วนที่แย่ที่สุด เขายังมองเห็นหนอนแมลงที่เล็กพอๆกับเส้นด้ายกำลังดีดดิ้นอยู่ในกองอาเจียน เขาไม่ได้ตาฝาดอย่างแน่นอน

 

เป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกัน?

 

เขารู้สึกว่ายังมีบางอย่างดิ้นไปมาอยู่ในลำคอ เขาจึงรีบวิ่งไปที่รถอย่างบ้าคลั่ง แล้วหยิบขวดน้ำดื่มออกมาจากตัวรถ จากนั้นก็พยายามล้างลำคอของเขา หลังจากน้ำหมดไปแล้วหนึ่งขวด เขาก็เปิดอีกขวดหนึ่ง เขาทำแบบนี้ไปเรื่อยๆจนกระทั่งกลิ่นเหม็นภายในปากจางลง แต่มันก็ยังไม่จบแค่นี้

 

ไม่! มันยังอยู่ในนั้น!

 

ในลำคอของเขาไม่มีสิ่งใดเหลืออยู่แล้ว เขาแค่คิดว่า เขารู้สึกได้ถึงบางอย่างเท่านั้น

 

เขาตัดสินใจทันทีว่า เขาก็เลือกที่จะมุ่งหน้าไปที่คลินิกของหวังเย้า แทนการไปตรวจที่โรงพยาบาล เขาขึ้นนั่งบนรถยี่ห้อบีเอ็มของตนเอง แล้วขับออกไป

 

ใจเย็น! ใจเย็นเข้าไว้! มือของเขาสั่นไม่หยุด

 

เอี๊ยด! เขาเหยียบเบรกจนสุดเมื่อเห็นว่าเขาเกือบจะชนคน

 

“ขับรถเป็นรึเปล่าเนี้ย?” คนที่เกือบโดนชนถามเขาด้วยความโมโห

 

ขอบคุณพระเจ้าที่เขาไม่ได้ชนคน! เขาหยิบขวดน้ำออกมาและดื่มน้ำ เขาสตาร์ทรถอีกครั้งและพยายามขับออกไปช้าๆ

 

เมื่อเขากลับไปถึงที่บ้าน เขาก็จัดการเก็บกระเป๋าและออกจากบ้านหลังบอกกับคนที่บ้านเรียบร้อยแล้ว เขาโทรเรียกแท็กซี่เพื่อให้พาเขาไปส่งที่สนามบิน เขาซื้อตั๋วเครื่องบินเพื่อมุ่งหน้าไปยังเมืองเต๋า แต่เขายังต้องรออีกสองสามชั่วโมงก่อนที่เครื่องจะออก

 

เขานั่งรออยู่ภายในสนามบินด้วยความกังวล และดูเวลาอยู่ตลออด ทันทีที่มีการประกาศขึ้นเครื่อง เขาก็รีบเกินไปขึ้นเครื่องโดยไม่รอช้า เครื่องบินลงจอดที่สนามบินเมืองเต๋าในช่วงเย็นของวัน

 

ฉันควรจะไปเช็กอินที่โรงแรมก่อน เขาคิด

 

หลังจากเช็กอินเรียบร้อยแล้ว เขาหาอะไรกินง่ายๆและเข้านอน เขาตื่นขึ้นมากลางดึกและวิ่งไปที่ห้องน้ำ

 

เขาเริ่มอาเจียนออกมา มื้อเย็นที่กินเข้าไปถูกขย้อนออกมาจนไม่เหลือ รวมถึงเลือดสีแดงเข้มด้วย แสงภายในห้องน้ำไม่ได้สว่างมาก แต่เขาก็ยังสามารถมองเห็นได้ว่า มีหนอนแมลงอยู่ภายในกองเลือดนั้น

 

ไม่!

 

เขากดชักโครกเพื่อชะล้างหนอนแมลงเหล่านั้น แล้วก็เริ่มทำการแปรงฟัน สุดท้าย เขาก็นั่งกุมศีรษะและร้องไห้คร่ำครวญอยู่ภายในห้องน้ำ

 

เขาสงสัยว่าเกิดเรื่องแบบนี้กับเขาได้ยังไง เขาเป็นแค่คนปลูกสมุนไพรก็เท่านั้น เขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักอย่าง เขาเพียงต้องการชีวิตที่สงบสุข เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย

 

“โอ๊ย!” อยู่ๆเขาก็รู้สึกเจ็บท้องขึ้นมา

 

โถ่เว้ย!

 

เขาไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน เพียงนอนเงียบๆอยู่บนเตียงไปจนเช้า เขาเช็กเอาท์ออกจากโรงแรมในตอนที่ฟ้ายังไม่ทันสว่าง เขาเรียกแท็กซี่เพื่อให้พาเขาไปที่เหลียนชาน

 

“คุณจะไปเหลียนชานเหรอ?” คนขับแท็กซี่ถาม

 

“ใช่ เท่าไหร่เหรอ?” เขาถาม

 

“500 หยวน” คนขับตอบ

 

“ไม่มีปัญหา” เขาจ่ายเงินให้คนขับโดยไม่ลังเล เขาไม่ต้องการให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นในระหว่างที่เขาเดินทางไปที่คลินิก ดังนั้น เขาจึงจ่ายเงินให้แท็กซี่ไป 600 หยวนและพูดว่า “ช่วยขับเร็วๆด้วย”

 

“ไม่มีปัญหา นั่งดีดีล่ะ” คนขับพูด

 

สองชั่วโมงต่อมา พวกเขาก็เดินทางมาถึงเหลียนชาน คนขับไม่ได้เป็นคนเหลียนชาน ดังนั้น เขาจึงไม่รู้ว่าหมู่บ้านตั้งอยู่ที่ไหน เขาจึงเปลี่ยนไปนั่งแท็กซี่คันอื่นแทน เมื่อคนขับรู้ว่าเขาต้องการไปที่ไหน เขาก็ขับรถมุ่งหน้าไปทางใต้สุดของหมู่บ้านในทันที พวกเขาหยุดลงที่ด้านหน้าบ้านสไตล์อันฮุ่ยหลังหนึ่ง

 

“ถึงแล้ว” คนขับพูดแล้วชี้ไปที่บ้านหลังคาสีเทาและกำแพงสีขาว “คุณเป็นคนที่นี่เหรอ?”

 

“เปล่า” เขาพูด

 

“งั้นคุณมาหาหมอหวังงั้นเหรอ?” คนขับถาม

 

“ใช่” เขาตอบ

 

“หมอหวังน่ะเก่งสุดๆเลยล่ะ” คนขับพูดพร้อมกับชูนิ้วโป้ง

 

“คุณเคยมารักษาที่นี่เหรอ?” เขาถาม

 

“เปล่าหรอก แต่ตาแก่คนหนึ่งที่อยู่หมู่บ้านเดียวกันมารักษากับหมอหวังน่ะ” คนขับพูด “แขนขาของเขาใช่การไม่ได้มาหลายปี แต่พอหมอหวังรักษาให้แค่เดือนเขาก็หายเป็นปลิดทิ้ง เขาน่าทึ่งมาก!”

 

“อ่อ” เขาพูด

 

“เอาล่ะ ผมต้องไปแล้ว ขอให้โชคดี” คนขับพูด

 

“ขอบคุณ” เขาพูด

 

หลังจ่ายค่าโดยสารแล้ว เขาก็ลงจากรถแท็กซี่ เขาเดินตรงไปที่คลินิกและเคาะประตู

 

“เช้ามาได้เลยครับ” เสียงหนึ่งดังออกมาจากด้านใน เสียงที่ได้ยินชัดเจนราวกับคนพูดยืนอยู่ข้างๆเขา

 

เขาเปิดประตูและเดินเข้าไปด้านในที่ดูงดงาม อยู่ๆเขาก็รู้สึกสบายและสงบ ไม่นานเขาก็มองเห็นชายหนุ่มวัยยี่สิบกว่ามองมาที่เขาด้วยสายตาที่นิ่งเรียบ

 

หวังเย้ามองเห็นปัญหาของชายคนนั้นในอย่างรวดเร็ว ทั้งเรื่องของกำลังขาที่อ่อนแรง, ใบหน้าดำคล้ำ, ตาไร้แวว, และหายใจถี่เร็ว

 

หืม? เขายังได้ยินเสียงแปลกๆจากในท้องของชายคนนั้นด้วย

 

“สวัสดีครับ หมอหวัง” ชายคนนั้นพูด

 

หวังเย้ารู้ว่าชายคนนี้ไม่ใช่เป็นคนท้องที่ได้จากการฟังสำเนียงการพูด “เชิญนั่งก่อนครับ มีอะไรให้ผมช่วยบ้างครับ?”

 

“ผมปวดท้อง แล้วก็อ้วกครับ” เขาพูดด้วยอาการวิตกกังวล “ผมคิดว่า มีแมลงพิษอยู่ในท้องของผม”

 

“แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าอาการของคุณเกิดจากแมลงพิษ?” หวังเย้าถาม

 

“ผมอ้วกออกมา แล้วในนั้นก็มีหนอนแมลงปนอยู่ด้วย” เขาตอบ

 

“อืม ผมก็ตรวจดูหน่อยนะครับ” หวังเย้าพูด

 

หลังจากตรวจดูอย่างละเอียดแล้ว หวังเย้าก็รู้ว่าชายคนนี้พูดถูก แมลงมีพิษกระจายอยู่เกือบทั่วทั้งอวัยวะภายในของเขาแล้ว

 

“คุณเริ่มมีอาการตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?” หวังเย้าถาม

 

“ได้ยี่สิบกว่าวันแล้วครับ” เขาพูด “ตอนแรก ผมไม่ได้สนใจเท่าไหร่ แต่อาการของผมก็แย่ลงเรื่อยๆ แล้วผมก็คิดได้ว่า ผมถูกพิษกู่เข้า”

 

“คุณมาจากที่ไหนครับ?” หวังเย้าถาม

 

“ทางใต้ของยุนนาน” เขาตอบ

 

“จากที่นั่นมาถือว่าไกลมากเลยนะครับ” หวังเย้าพูดด้วยความแปลกใจ “แล้วคุณมาหาผมที่นี่ได้ยังไง?”

 

“มีคนแนะนำผมมาน่ะ” เขาพูด

 

“แล้วทำไมคุณไม่ไปรักษากับราชายาดูล่ะครับ?” หวังเย้าถาม “เขาก็อยู่ที่ทางใต้ของยุนนาน แถมยังมีชื่อเสียงมากด้วย”

 

“ราชายาเป็นหมอที่เก่งคนหนึ่ง แต่เขามีกฎแปลกๆเยอะเกินไป” เขาพูด

 

เขาเคยคิดที่จะไปรักษากับราชายา แต่เขาก็รู้ว่า ถ้าราชายาอารมณ์ไม่ดี เขาก็จะไปรับตรวจ เขาบังเอิญได้รู้เรื่องของหวังเย้าจากกั่วเจิ้งเหอ ดังนั้น เขาจึงเลือกมาที่นี่แทน

 

“หมอ หมอคิดว่าที่ผมเป็นอยู่รักษาได้ไหม?” เขาถาม

 

“ได้สิครับ” หวังเย้าพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณไม่ได้เป็นมะเร็งสักหน่อย แล้วแมลงพิษพวกนั้นก็ไม่ได้เข้าไปในสมองของคุณ”

 

“โอ้ ดีจริงๆ” เขาพูดออกมด้วยความโล่งอก ตอนนี้ความกังวลของเขาลดลงไปมาก

 

“รอเดี๋ยวนะครับ เดี๋ยวผมกลับมา” หวังเย้าพูด

 

“ได้ๆ” เขาตอบ

 

หวังเย้าเดินไปอีกห้องหนึ่ง และทิ้งให้ชายคนนั้นอยู่ภายในห้องตามลำพัง เขาจึงมีโอกาสได้มองดูรอบๆห้อง ภายในถูกตกแต่งเอาไว้อย่างเรียบง่าย อาจจะเรียกได้ว่าแทบจะไม่มีอะไรเลยด้วยซ้ำ

 

เก้าอี้ดูเก่าๆ เขาคิด หมอน่าจะซื้อโต๊ะใหม่นะ

 

ครู่ต่อมา หวังเย้ากลับเข้ามาพร้อมกับขวดกระเบื้อง “นี่เป็นยาที่ผมทำให้คุณ กินสองครั้งเช้าเย็น หลังจากที่กินยาเข้าไปคุณจะมีอาการปวดท้อง แต่ไม่เป็นไรนะครับ หนอนแมลงตัวคุณจะหายไปภายในสามวัน หลังผานไปสามวันก็ให้กลับมาที่นี่อีกครั้ง”

 

“ได้ ผมต้องจ่ายหมอเท่าไหร่?” เขาถาม

 

“ราคาอยู่ที่หนึ่งหมื่นหยวนครับ” หวังเย้าตอบ

 

“อะไรนะ?” เขาตกตะลึง เขาไม่คิดว่า ยาจะมีราคาแพงขนาดนี้

 

หรือเขาจะเป็นพวกต้มตุ๋น? เขาคิด

 

“คุณคิดว่ายามีราคาแพงเหรอครับ?” หวังเย้าถาม

 

ตัวยานั้นค่อนข้างชัดเจน มันมีส่วนผสมของหญ้าพิษและสมุนไพรราก และมันก็มีประสิทธิภาพสูง หวังเย้ามั่นใจมากว่า ยาตัวนี้สามารถกำจัดหนอนแมลงภายในร่างกายของชายคนนี้ได้อย่างแน่นอน แล้วชายคนนี้ก็ไม่สามารถไปหายานี้ได้จากที่อื่นอีก

 

“ผมจะจ่าย” เขาพูด

 

เขาเดินทางมาถึงที่นี่แล้ว เขาต้องลองดูสักตั้ง ถึงมันจะแพงกว่าที่เขาคิดไว้ก็ตาม หลังจากจ่ายเงินเรียบร้อย เขาก็กลับออกไป

Favorite