Double รักร้ายคูณสอง 8

“นี่คุณ…”

ฉันที่กำลังจะต่อล้อต่อเถียงกับเอริคชะงักกึกทันทีที่ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงกำลังเดินมาทางนี้ หัวใจฉันเต้นตึกตักรัวเร็ว เสียงนี้ต้องเป็นเป็นพนักงานหญิงแน่ๆ และสภาพที่ฉันโดนเอริคกอดไว้แนบอกกำยำแบบนี้… ถ้ามีใครมาเห็นเข้าคงได้ถูกเอาไปนินทาจนสนุกปากอีกตามเคย ให้ตายสิ ฉันกัดริมฝีปากล่างอย่างคิดหนัก และรู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนกระต่ายตัวน้อยที่กำลังโดนสิงโตตัวใหญ่ขย้ำจนตัวสั่นหน่อยๆ…

“หึ จะพูดได้ยัง โมนา”

“แต่ว่า…” ฉันพึมพำเสียงตะกุกตะกักอย่างบอกไม่ถูก

“ถ้าจะอยู่แบบนี้ฉันก็โอเคนะ”

เอริคกระซิบลงมาใกล้ใบหูฉันอย่างกวนประสาท เขาเลิกคิ้วอย่างกวนประสาทส่งมาให้พลางโอบรอบเอวบางมากกว่าเดิม แถมเขายังดันตัวฉันจนแผ่นหลังชนเข้ากับพนังด้านข้าง ก่อนร่างสูงใหญ่จะกักขังฉันไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้อีก ฉันเม้มริมฝีปาก หัวใจเต้นรัวเร็วอย่างตื่นเต้นปนลุ้นๆ ว่าคนที่กำลังเดินมาทางนี้จะเห็นเราสองคนหรือเปล่า และพอได้ยินเสียงร้องเท้าของพนักงานใกล้เข้ามาเรื่อย ฉันก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วบอกเขาเสียงเบาอุบอิบกว่าทุกครั้ง

“เอริค…”

“อะไร ไม่ได้ยิน”

สายตาคมจดจ้องมองใบหน้าฉันอย่างคาดคั้นรอฟังคำตอบ ฉันเงยหน้าสบตากับเขา เบ้ปากอย่างขุ่นเคืองปนหมั่นไส้ในความเอาแต่ใจและความกวนประสาทของเอริค ก่อนจะยอมพูดเสียงดังกว่าเมื่อครู่เล็กน้อย…

“เอริค”

พรึ่บ!

“อ๊ะ… อื้อ!” จู่ๆ เอริคก็ดึงตัวฉันเข้าไปในซอกกำแพงใกล้กับที่กดน้ำอัตโนมัติ และกว่าฉันจะรู้ตัวริมฝีปากอุ่นก็ประกบจูบริมฝีปากอิ่มด้วยความช่ำชองจนฉันได้แต่ยืนจับบ่าแกร่งไว้แน่นพลางกะพริบตาปริบๆ ด้วยความมึนงง อะไรกันยะ?! เอริคขโมยจูบฉันอีกแล้วเหรอเนี่ย แถมยังเป็นที่บริษัทเนี่ยนะ!

ตุบๆ ๆ!

ลิ้นเปียกชื้นตวัดลิ้นเล็กอย่างเร่าร้อน ฉันพุดเสียงอู้อี้เล็กน้อยก่อนจะทุบไหล่กว้างอย่างขุ่นเคืองไม่หายเมื่อรวบรวมสติของตัวเองกลับคืนมาได้ ให้ตายเถอะ เอริคทำบ้าอะไรของเขาเนี่ย ถ้ามีคนมาเห็นเข้าจะทำยังไงยะ!

“หึ พูดแค่นี้ก็จบ”

เอริคผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งแล้วยิ้มมุมปากด้วยความเจ้าเล่ห์ สายตาคมมองแก้มที่เห่อร้อนของฉัน นิ้วเรียวยาวเกลี่ยแก้มเนียนไปมาแผ่วเบาจนฉันประหม่าและรีบพูดเปลี่ยนเรื่องและขยับออกห่างจากเขาทันที

“คุณรีบไปทำงานได้แล้ว… เอ่อ”

ฉันที่เพิ่งเดินออกมาจากซอกแคบๆ ตรงตู้กดน้ำอัตโนมัติชะงักกึกเมื่อหันมาเจอพนักงานหญิงเจ้าของเสียงรองเท้าส้นสูงที่ได้ยินเข้าพอดี

“อ้อ… ค่ะ” ฉันกระแอมเรียกสติอีกครั้งแล้วส่งยิ้มแห้งๆ กลับไปให้เธอ มือก็จับเสื้อผ้าหน้าผมให้เรียบร้อยกว่าเดิมเพื่อกลบเกลื่อนอาการเลิ่กลั่กมีพิรุธของตัวเองไปด้วยแบบเนียนๆ

“คุณ… คุณเอริค สวัสดีค่ะ”

“อือ”

พนักงานคนเดิมมาพูดเสียงอ้อมแอมอย่างเขินอายหน่อยๆ พอฉันหันไปมองตามสายตาของเธอก็เจอกับร่างสูงที่มายืนอยู่ด้านหลังฉันตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ เหอะ คนทักทายเขาอุตส่าห์เขินหน้าแดงแล้วเอ่ยปากสวัสดี แต่เอริคกลับตอบไปแค่นี้น่ะนะ ให้ตายสิ มนุษยสัมพันธ์กับคนอื่นติดลบหรือไงกันน่ะ

“เอ๊ะ? นั่น…”

“โอ๊ะ! คุณไม่รีบกินอาหารเช้าขนาดนั้นก็ได้ค่ะ เลอะหมดแล้วน่ะ เดี๋ยวฉันเช็ดให้นะคะ แหะๆ”

เสียงแปลกใจของพนักงานหญิงคนนั้นก็ทำให้ฉันต้องเบิกตาโพรงอย่างตื่นๆ แล้วรีบใช้หยิบทิชชูในกระเป๋าขึ้นไปเช็ดที่มุมปากของเอริคด้วยความรวดเร็ว พลางพูดแก้ตัวออกไปด้วยเพื่อไม่ให้มีใครจับผิดหรือรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ บ้าชะมัด ที่ทำให้ฉันต้องมาทำตัวมีพิรุธลับๆล่อๆ แบบนี้ก็เพราะเอริคคนเดียวเลย!

“แหม  เพราะความหมั่นไส้และขุ่นเคืองเขากับเรื่องจูบเมื้อกี้ล้วนๆ แต่เอริคกลับจ้องมองใบหน้าฉันเรียบนิ่งแล้วยกยิ้มมุมปากขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ซะงั้น

“หึ ก็มันอร่อย”

อร่อยบ้าอะไรกันล่ะ! เดี๋ยวแม่ก็ยัดทิชชูเข้าปากซะเลย กวนประสาทดีนัก! ฉันถลึงตาใส่เอริคอย่างหงุดหงิดและก็เป็นอีกครั้งที่เขาไม่สะทกสะท้านแถมยังยักไหล่อย่างไม่ใส่ เดินหัวเราะหึท่าทางอารมณ์ดีไปที่ห้องทำงานของตัวเอง ปล่อยให้ฉันได้แต่เบ้ปากใส่แผ่นหลังกว้างอย่างปวดประสาท ให้ตายสิ จะมีสักครั้งไหมที่เขาหยุดแกล้งฉันแบบนี้น่ะ เหอะ!

ตุบ!

“คุณมองอะไรคะ” ฉันนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะโดยมีสายตาคมคู่สวยจ้องมองมาตลอดเวลา ให้ตายเถอะ ฉันอยากจะบ้าตาย เอริคมองอะไรนักหนาเนี่ย หรือเขากำลังหาเรื่องกวนประสาทให้ฉันปวดหัวเพิ่มงั้นเรอะ!? ฉันถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่ายแล้วปิดแฟ้มเอกสารที่กำลังเช็กรายละเอียดของหุ้นส่วนบริษัทอยู่หลังจากอนไม่ไหวหันไปถามเขาน้ำเสียงติดจะหงุดหงิดเล็กน้อย ใครจะไปทำงานได้ยะ ถ้าเอริคยังนั่งจ้องฉันอยู่แบบนี้น่ะ มันอึดอัดหน่อยๆ เหมือนกันนะ!

ผลั่ก!

“ทำไมฉันจะทำไม่ได้ เป็นแค่เลขาก็หลบไปสิ!”

เจนนี่ผลักฉันออกไปให้พ้นทางจนฉันแทบจะล้มหน้าทิ่มพื้น แล้วเธอก็เดินไปค้นที่โต๊ะทำงานของฉัน ปัดแฟ้มบนนั้นจนมันปนกันไปหมด ฉันที่มองดูการกระทำของเธอกำมือเอาไว้แน่นพลางพ่นลมหายใจเพื่อระบายอารมณ์เดือดของตัวเอง พอมองไปทางเอริคก็เห็นเขากำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียงไกลๆ บ้าจริง มันใช่เวลามาคุยโทรศัพท์เหรอ คู่หมั้นเขากำลังทำโต๊ะทำงานฉันพังอยู่นะยะ!

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ”

หมับ!

ฉันจับข้อมือเจนนี่ไว้ทันทีที่เธอจะโยนแฟ้มเอกสารที่ฉันเพิ่งทำเสร็จลงพื้น เจนนี่หันมาจ้องหน้าฉันอย่างเยาะเย้ยแล้วยกยิ้มขึ้นมาท่าทางท้าทาย

“ถ้าฉันไม่หยุดเธอจะทำอะไรฉันได้ ที่ยังได้ทำงานที่นี่ต่อก็เพราะคุณอาขอเอาไว้ ฉันจะไล่แกออกตอนไหนก็ได้หรอกนะ เธอนั่นแหละต้องปล่อยมือฉัน!” และพอได้ยินคำพูดดูถูกของเจนนี่ ฉันถึงกับกัดริมฝีปากอย่างไม่พอใจความอดทนที่พยายามเมื่อครู่หายวับไปทันที มันจะมากไปแล้วนะ! ถึงฉันจะเป็นแค่เลขาเธอก็ไม่มีสิทธิ์มาพูดจาดูถูกกันได้แบบนี้หรอกย่ะ!

“อย่าคิดว่าคุณจะทำอะไรฉันก็ได้นะคะ คุณเจนนี่”

“แก… แกจะทำอะไร” ฉันจ้องหน้าเจนนี่นิ่ง ยิ้มเยาะเย้ยอย่างที่เธอทำใส่ฉันแล้วเดินเข้าไปใกล้ด้วยท่าทางไม่เกรงกลัวอย่างที่เธอคิดจนเจนนี่ถึงกับทำสีหน้าตกใจและถอยหนีฉันเล็กน้อย

“ฉันแค่จะบอกว่า… จิ้กจกตกใส่หลังคุณน่ะค่ะ”

“กรี๊ดดดดด!”

พรึ่บ!

ทันทีที่ฉันพูดจบเสียงกรี้ดแปดหลอดของยัยเจนนี่คุณหนูขี้วีนก็ดังลั่นห้องทำงานจนฉันต้องรีบยกมือขึ้นปิดหูทั้งสองข้างแล้วหันไปมองเจนนี่ที่กำลังดิ้นไปมาเพราะกลัวจิ้กจกที่ตกใส่หลัง ก่อนกระเป๋าหรูราคาแพงของเธอจะกระแทกหัวไหล่ฉันจนมันเป็นรอยถลอกเลือดซิบออกมาเล็กน้อย

“อึก! โอ๊ย…”

“เกิดอะไรขึ้น?”

เสียงเข้มต่ำเอ่ยถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นความวุ่นวายที่เกิดขึ้นทั้งๆ ที่เขาออกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงได้ไม่นาน ก่อนสายตาคมจะหันมามองทางฉันแล้วเบนสายตาไปมองเจนนี่ก็รีบวิ่งไปเข้าหาเขาสีหน้าตื่นตกใจด้วยความรวดเร็ว เธอร้องโวยวายกระโดดไปมาจนผมที่อุตส่าห์ทำเป็นลอนสวยยุ่งเหยิ่งไปหมด ฉันถึงกับยกมือปิดปากกลั้นขำแทบไม่ทัน ให้ตายเถอะ จะว่าไปยัยคุณหนูเจนนี่ก็ขี้ตกใจเกินไปหรือเปล่ายะ เหอะ แต่ก็สมควนโดนบ้างแล้วล่ะ อยากมาพูดจาดูถูกคนอื่นดีนัก!

“จิ้กจกค่ะเอริค จิ้กจกอยู่บนหลังเจนนี่!”

“ไหน?”

“ข้างหลังค่ะ มันอยู่ข้างหลังเจนนี่ไงคะ ยี้!”

เอริคมองเจนนี่ด้วยความงุนงงหนักกว่าเดิมจนคิ้วเข้มขมวดมุ่นเมื่อเธอรีบหันหลังให้เขาดูแล้วกระโดดดึ๋งๆ ดิ้นไปมาเหมือนโดนน้ำร้อนลวก และพอเอริคเริ่มเข้าใจ เขาก็หันมาเลิกคิ้วมองฉันที่เผลอยืนกลั้นขำท่าทางของเจนนี่อย่างรู้ทัน ฉันยักไหล่อย่างไม่สะทกสะท้านเมื่อเห็นเขาถอนหายใจพลางส่ายหน้าเบาๆ ก่อนมือหนาจะเอื้อมไปหยิบใบไม้บนหลังเจนนี่ออกให้ ส่วนฉันก็เบ้าปากแล้วหันมาก้มเก็บแฟ้มเอกสารของตัวเองที่มันกระจัดกระจายไปทั่วห้อง คิดแล้วมันก็น่าโมโห ยัยเจนนี่โดนแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ เหอะ!

“มันไปแล้ว”

เอริคถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วทิ้งใบไม้ลงพื้น ยัยคุณหนูเจนนี่ที่ไม่รู้ว่าถูกฉันแกล้งก็ทำท่าทางขยะแขยงแล้วหันมาจ้องหน้าฉันอย่างโกรธเคืองฉันเลยถลึงตาใส่ไปทีนึง อะไรยะ หล่อนมาหาเรื่องฉันก่อนเองนะ!

“ชิ! งั้นเจนนี่กลับก่อนนะคะเอริค ขอตัวไปอาบน้ำใหม่หน่อย แหวะ!” แล้วคุณเธอก็เดินมาหยิบถุงพรุงพะรังที่วางไว้แล้วเดินตึงตังออกจากห้องทำงานด้วยท่าทางขยะแขยงไม่หาย ฉันถึงกับกลั้นขำไม่ไหวหลุดหัวเราะอย่างสะใจทันที คนอะไรขยะแขยงแม้กระทั้งใบไม้ เหอะๆ

“โมนา”

หลังจากที่เจนนี่ออกไปได้สักพักเสียงทุ้มเข้มก็เอ่ยอย่างรู้ทัน ฉันเงยหน้ามองร่างสูงที่เดินมาใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างระแวดระวัง ก่อนเอริคก้มลงไปเก็บแฟ้มที่ตกอยู่บนพื้นให้ สายตาคมดุดันคู่จ้องมองใบหน้าฉันพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ทำให้ฉันถึงกับทำตัวไม่ถูกรีบก้มหน้าก้มตาเก็บเอกสารและแฟ้มของตัวเองต่อด้วยความเลิ่กลั่กหน่อยๆ

“คุณ… คุณเรียกฉันทำไมคะ?”

พรึ่บ!

“ทำแผลให้ด้วย” ดวงตากลมโตเบิกโพรงด้วยความตกใจทันทีที่จู่ๆ เอริคก็ยืนขึ้นแล้วถอดเสื้อยืดออกทางศีรษะไปพาดบ่ากว้างไว้ เขายกยิ้มขำเมื่อเห็นฉันอ้าปากพะงาบๆ อย่างทำตัวไม่ถูก ให้ตายสิ เขาทำบ้าอะไรเนี่ย!

“นั่น… คุณจะถอดเสื้อทำไม?!”

“ไม่ถอดแล้วเธอจะทำแผลยังไง” ฉันกะพริบตาปริบๆ เรียกสติแล้วเหลือบมองตามสายตาคมไปยังซิกแพคแน่นๆ ไปมีรอยฟกช้ำจากส้นสูงของฉันเมื่อไม่นานมานี้ แล้วฉันก็ต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคืองเมื่อนึกถึงตอนที่เรา… เอ่อ ช่างมันเถอะ เลิกคิดเรื่องลามกนั่นสักสิยัยโมนา!

“นี่คุณอย่าบอกนะคะว่ายังไม่ได้ทำแผลเลยน่ะ”

“อือ” เอริคพยักหน้าเบาๆ พลางขานรับในลำคอแกร่ง ฉันขมวดคิ้วมุ่นอย่างรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย คนบ้าอะไรไม่ยอมทำแผล เขาคงคิดว่าจะปล่อยให้มันหายเองสินะ ฉันเม้มริมฝีปากอิ่ม ความรู้สึกผิดผุดขึ้นมาจนต้องถอนหายใจอย่างปลงๆ จะว่าไป… ที่เขาต้องเป็นแผลแบบนี้ส่วนหนึ่งก็เพราะฉันไปถีบเขานั่นแหละ

“คุณไปนั่งรอที่โซฟาก็แล้วกัน… เดี๋ยวฉันทำแผลให้”

“แค่ทำแผล? ไม่อยากทำอย่างอื่นด้วยรึไง โมนา”

ฉันเงยหน้าจ้องเขม็งใส่เอริคด้วยความขุ่นเคืองทันทีที่ได้ยินคำพูดสองแง่สองง่ามฟังแล้วชวนเข้าใจผิดของเขา แต่เอริคก็ไม่ได้สะทกสะท้านอย่างเคย เขายักไหล่แล้วยกยิ้มมุมปากส่งมาให้จนฉันเบ้ปากอย่างหมั่นไส้กลับไปเช่นกัน

“อยากได้อีกแผลเหรอคะ”

“หึ ดุแบบนี้มันน่าทำให้เชื่อง”

สายตาคมดุดันวาววับจดจ้องมองใบหน้าฉันนิ่ง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์กับน้ำเสียงจริงจังจากเขาทำให้ฉันกัดริมฝีปากล่างอย่างเลิ่กลั่กหน่อยๆ ก่อนจะรีบเดินไปหากล่องปฐมพยาบาลที่ชั้นวางใกล้ๆ กับโต๊ะทำงานของตัวเองเพื่อกลบเกลื่อนอาการประหม่ากับหัวใจที่เต้นตึกตักอย่างบ้าคลั่งของตัวเอง เหอะ! เชื่องบ้าอะไรกันล่ะ… ใครจะไปอยากเชื่องกับเขาไม่ทราบยะ ฝันไปเถอะ!