Double รักร้ายคูณสอง 7

“หึ ไม่ซีเรียส? ทั้งๆ ที่เป็นครั้งแรกน่ะเหรอ”

“ชะ… ใช่ค่ะ ถึงจะเป็นครั้งแรกหรือไม่ใช่ ฉันก็ไม่ซีเรียสหรอก…”

ฉันพูดด้วยเสียงสั่นเคลือหน่อยๆ ลำคอแห้งผากอย่างควบคุมไม่ได้ จะว่าไป… ครั้งแรกของฉัน เอริคเป็นคนเอามันไปแล้วสินะ แต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะ ก็ฉันมันใจง่ายเองน่ะสิ แล้วความคิดฉันก็หยุดกึกทันทีที่เอริคเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ฉันเม้มริมฝีปาก ก่อนจะถอยหนีเขาด้วยความประหม่า เอริคคิดจะทำอะไรน่ะ… เขามองฉันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์แบบนั้นทำไมกันยะ!

“จริงดิ?”

ฉันรีบยกมือไปดันแผงอกกำยำไว้เพื่อไม่ให้เอริคเข้ามาใกล้มากกว่าเดิมด้วยความรวดเร็ว “คุณ… คุณจะทำอะไรน่ะ ถอยออกไปนะ”

“มองหน้าฉัน โมนา”

ฝ่ามือหนาจับปลายคางฉันแล้วบังคับให้เงยขึ้นไปสบกับสายตาคมดุดันคู่สวยของเขา ฉันเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่นเมื่อหัวใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั้ง นี่ฉันเป็นอะไรไป…ใจสั่นกับเอริคทำไมกันน่ะ?!

“คุณเอริค…”

“เรียกแค่เอริค”

“แต่ว่า…” ฉันกำลังจะปฏิเสธแต่มือหนาก็บีบปลายคางฉันแรงขึ้นจนฉันต้องนิ่วหน้าเล็กน้อย ก่อนเอริคจะยกยิ้มมุมปากพลางจดจ้องมองใบหน้าฉันด้วยสายตาคมเจ้าเล่ห์วาววับ ให้ตายสิ นั่นทำให้ฉันต้องขมวดคิ้วมุ่นกับคำพูดเมื่อกี้ของเขา และเริ่มลังเลว่าถ้าไม่เรียกตามที่เอริคต้องการเขาอาจจะทำเรื่องกวนประสาทใส่ฉันอีกก็ได้ แต่เรื่องที่เขาจะให้ฉันเรียกแบบนั้นมัน…

“โมนา เธอกลัวอะไร? ทำไมต้องลังเล เรื่องแค่นี้เอง”

“แต่คุณก็น่าจะรู้นะคะว่าฉันเป็นเลขา จะให้พูดสนิทสนมแบบนั้นกับคุณได้ยังไงกันล่ะ…”

“หึ เราก็สนิทสนมกันแล้วไม่ใช่รึไง มากด้วย”

เอริคโน้มลงมาใกล้ฉันมากขึ้นจนปลายจมูกโด่งเกือบแตะผิวแก้มฉัน แถมฉันยังได้กลิ่นบุหรี่จางๆ ผสมกับกลิ่นโคโรญที่เขาใช้ประจำอย่างชัดเจนอีกต่างหาก แต่คำพูดของเอริคกลับทำให้ใบหน้าของฉันร้อนผ่าว ฉันกัดริมฝีปากล่างแล้วรีบหันหน้าหนีหลบสายตาคมคู่สวยของเขาทันที ให้ตายเถอะ เอริคจะดื้อด้านเกินไปแล้วนะ!

“เรา… เราเลิกพูดเรื่องนี้กันเถอะค่ะ ฉันจะคิดซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น ระหว่างเราไม่มีอะไรทั้งนั้น โอเคมั้ยคะ?”

นั่นแหละ… แบบนี้แหละมันดีที่สุดสำหรับเราสองคนที่สุดแล้ว ทุกอย่างมันแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น เป็นเพียงเรื่องฉาบฉวยที่ฉันกับเขาก็แค่ไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น… ก็แค่นั้นเอง

“หึ”

เอริคขมวดคิ้วเข้มมุ่น เขาจ้องใบหน้าของฉันเรียบนิ่ง แต่สักพักเขาก็ยอมปล่อยมือหนาออกจากปลายคางของฉันแล้วเดินที่ระเบียงห้องทำงานพลางหยิบมวนบุหรี่ขึ้นมาสูบท่าทางหงุดหงิดไม่เลิก ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก มือบางทั้งสองข้างที่กำกันไว้แน่นเริ่มคลายออก แต่หัวใจมันยังคงเต้นแรงปนหน่วงหน่อยๆ ด้วยความสับสนไม่หยุด นี่ฉันเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ หรือไงน่ะ!

“งั้น… ฉันไปเอาช่อดอกไม่ให้นะคะ”

“โมนา เดี๋ยว” และก่อนที่ฉันจะเดินออกไปจากห้องทำงานของเขา เสียงเข้มต่ำก็เอ่ยเรียกไว้ ขาเรียวชะงักกึกอยู่หน้าบานประตูพร้อมกับฉันหันกลับไปมองเอริคอีกครั้งด้วยความสงสัย

“คะ?”

เอริคมองฉันเหมือนกำลังสำรวจร่างกายตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า สักพักเขาก็ยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย ส่ายหน้ากลับมาให้เบาๆ แทนคำตอบแล้วหันไปสูบบุหรี่ต่อหน้าตาเฉย ฉันขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่เข้าใจ แต่ก็ได้แต่ยักไหล่แล้วเดินออกไปหาเลวี่โดยไม่คิดมากเท่าไหร่นักว่าแต่… ทำไมเอริคต้องจ้องร่างกายฉันขนาดนั้นด้วยก็ไม่รู้ แล้วยังมาบอกว่าไม่มีอะไรอีก… หรือเขาแค่อยากกวนประสาทฉันเล่นงั้นเหรอ เหอะ น่าหงุดหงิดไม่เปลี่ยนเลย!

“คุณเลวี่คะ โมนามารับช่อดอกไม้ให้คุณเอริคค่ะ”

ฉันสูดหายใจลึกๆ พยายามสงบสติอารมณ์จากหงุดหงิดเอริค แล้วหันไปบอกเลวี่ด้วยรอยยิ้มสดใสที่สุดเท่าที่จะทำได้ แถมตลอดทางที่เดินมาฉันต้องคอยเก็บสีหน้าที่เจ็บหน่วงช่วงล่างกลางกายเอาไว้ให้เป็นปกติอีกต่างหาก บ้าชะมัด ทำไมมันยังเจ็บไม่หายเนี่ย!

“นี่ค่ะ เอ่อ… คุณโมนาเป็นอะไรหรือเปล่าคะ สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลย”

“อ้อ… ไม่เป็นไรค่ะๆ สบายมาก” ฉันยืนอึกอักเล็กน้อย มือก็เผลอกำช่อดอกไม้ที่เพิ่งได้มาจากมาเลวี่แน่นโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะรีบฉีกยิ้มกว้างอย่างสดใสไฉไลไปให้เธอมากกว่าเดิม เลวี่ที่เห็นว่าฉันไม่เป็นไรก็ส่งยิ้มกว้างกลับมาให้อย่างเป็นมิตรเช่นเคย แต่สักพักคิ้วเรียวสวยของเธอก็ขมวดมุ่นอย่างสงสัยอีกครั้ง

“คุณโมนาเป็นภูมิแพ้หรืออะไรหรือเปล่าคะ”

และคำถามของเลวี่ก็ทำเอาฉันมึนงงขึ้นมาทันที “ทำไมคะเหรอ?”

“คือแถวคอคุณดูแดงๆ น่ะค่ะ เยอะด้วยสิ แพ้อะไรมาหรือเปล่าคะ? หรือว่าให้เลวี่ไปเอายามาให้มั้ย” ฉันยื่นนิ่งตัวแข็งทื่อ ดวงตากลมโตเบิกตาโพรงอย่างตื่นๆ จากนั้นก็ยกมือขึ้นมาปิดลำคอพลางทำท่าทางลูบไปมาจนมือแทบจะพันกัน

“เอ่อ… ไม่ค่ะๆ สงสัยคงแพ้อากาศน่ะ ช่วงนี้ยิ่งร้อนๆ อยู่ด้วย แต่สักพักคงหายแล้วล่ะค่ะ แหะๆ“

ฉันอธิบายอย่างร้อนรนพร้อมกับยิ้มแห้งให้เลวี่เพื่อกลบเกลื่อนอาการเลิ่กลั่ก มือก็ยกช่อดอกไม่มาแกล้งๆ บังลำคอไว้จนมันแทบจะทิ่มหัวอยู่แล้ว ส่วนมืออีกข้างที่ว่างก็ทำท่าพัดหน้าตัวเองประกอบคำพูดไปด้วย เลวี่เลิกคิ้วมองฉันอย่างงุนงงหน่อยๆ แต่เธอก็พยักหน้าหงึกหงักอย่างเข้าใจ พอเห็นแบบนั้นฉันเลยแอบถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เอ่อ… ก็รู้สึกดีอยู่หรอกที่เลวี่เป็นห่วงเป็นใย แต่ทำไมเธอต้องมาเป็นห่วงฉันตอนนี้ด้วยล่ะเนี่ย แล้วนี่ขนาดฉันทาแป้งทับปกปิดรอยแดงที่เอริคเป็นคนทำแล้วนะ เธอยังอุตส่าห์เห็นอีกเรอะ?!

แต่เดี๋ยวสิ… แล้วที่เอริคเรียกฉันไว้แล้วยังมองสำรวจร่างกายฉันทั้งแต่หัวจรดปลายเท้าก่อนที่ฉันจะออกจากห้องทำงานของเขามารับช่อดอกไม้นั่น… ไม่ใช่ว่าตอนนั้นเขาเห็นรอยแดงเป็นจ้ำพวกนี้แล้วหรอกเหรอ? ให้ตายสิ ต้องใช่แน่ๆ เพราะฉันเห็นเอริคแอบยิ้มมุมปากด้วย บ้าจริง! เขาจงใจไม่บอกฉันจนคนอื่นสงสัยสินะ เชื่อเขาเลย กวนโมโหชะมัด อย่าให้ฉันเอาคืนได้นะยะ ฉันจะทำให้เขาปวดประสาทเพิ่มเป็นสองเท่าเลยคอยดู!