ตอนที่ 2506 – ปะทะขั้นบรรพกาล
ปัง !
ด้วยเสียงอันดังสนั่นจากลูกเตะของเจี้ยนเฉินบนหน้าอกของจุนกงซึ่งบดขยี้ซี่โครงทั้งหมดของเขา พลังอันน่ากลัวได้แทรกซึมเข้าไปในร่างกายและบดขยี้หัวใจของเขาเช่นกัน
จุนกงโดนเตะกระเด็นไปชนเข้ากับภูเขาด้านล่างอย่างแรงและทิ้งหลุมขนาดใหญ่เอาไว้ ภูเขาทั้งลูกสั่นสะเทือนเบา ๆ
จุนกงไม่สามารถส่งเสียงร้องได้อีกต่อไปและพลังชีวิตของเขาก็ลดลง โดยพื้นฐานแล้วร่างกายของเขาถูกโจมตีจนกลายเป็นเศษเนื้อด้วยการโจมตีของเจี้ยนเฉินซึ่งทำให้เขาปกคลุมไปด้วยเลือด บริเวณร่างกายของเขาหลายแห่งได้โชกไปด้วยเลือด อวัยวะภายในและเส้นเลือดทั้งหมดของเขากลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยหรือถูกตัดขาด
ชะตากรรมของเขาน่าเศร้าอย่างยิ่ง บาดแผลของเขาหนักมากจนสามารถอธิบายได้ว่าอยู่บนประตูแห่งความตาย
ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าเขาเป็นราชาเทพ หากไม่ใช่เพราะวิญญาณของเขายังคงอยู่ บาดแผลเหล่านั้นคงเอาชีวิตของเขาไปนานแล้ว
อย่างไรก็ตาม แม้จะเป็นเช่นนั้น การทรมานอย่างโหดเหี้ยมของเขาก็ยังไม่สิ้นสุด เจี้ยนเฉินมาถึงบนภูเขาและยืนอยู่บนขอบหลุม เขาจับจุนกงยกขึ้นก่อนจะตบอีกครั้ง
ด้วยเสียงตบที่คมชัด จุนกงปลิวไปอีกครั้ง ใบหน้าของเขาก็กลายเป็นโชกเลือดและไม่สามารถแยกแยะลักษณะใบหน้าของเขาได้อีกต่อไป
ดวงตาข้างหนึ่งของเขาถูกทำลายและจมูกของเขาก็หายไปแทนที่ด้วยก้อนเนื้อขนาดเท่ากำปั้นอยู่ที่ตรงกลางใบหน้าของเขา ปากของเขาถูกบดขยี้เช่นกันโดยแยกไม่ออกจากส่วนที่เหลือของใบหน้า
ถ้าผีมีอยู่จริงในโลกนี้ ในตอนนี้จุนกงก็ดูเหมือนจะเป็นหนึ่งในนั้น เขาดูน่ากลัวและคนที่ขี้ขลาดจะถูกปกคลุมไปด้วยเหงื่อเย็นจากความหวาดกลัว หากพวกเขาได้เห็นเขา
เขาทนทุกข์มากเกินไป เขากลายเป็นกระสอบทรายให้กับเจี้ยนเฉิน
“มู่เอ๋อ จุนกงเป็นฝ่ายผิด แต่อย่างน้อยเขาก็ยังคงเป็นศิษย์พี่ของเจ้า เจ้าจะทนดูเขาถูกทำร้ายแบบนี้หรือ ? ” เหลียนฉีถามมู่เอ๋ออย่างลับ ๆ ความทุกข์ทรมานของจุนกงทำให้เขาโกรธมาก ใบหน้าของเขายิ่งมืดครึ้มลงไปอีก
เขาต้องการช่วยจุนกงและสอนบทเรียนอันดุร้ายให้เจี้ยนเฉินเป็นอย่างมาก แต่เขารู้สึกหวาดกลัวเมื่อนึกถึงเชื้อสายนักรบวิญญาณที่อยู่เบื้องหลังเจี้ยนเฉิน
แม้ว่าเขาจะเป็นขั้นบรรพกาล แต่เชื้อสายนักรบวิญญาณก็ยังมีอำนาจมากพอที่จะสร้างความหวาดกลัวภายในตัวเขาได้
นี่เป็นเพราะลัทธิเต๋าเสียงศักดิ์สิทธิ์ไม่สามารถหยุดเชื้อสายนักรบวิญญาณได้แม้จะมีบรรพชนวายุที่มีพลังมากกว่าเขา
ในตอนนี้เขาทำได้เพียงฝากความหวังไว้ที่ซ่างกวนมู่เอ๋อโดยหวังว่านางจะอ้อนวอนขอความเมตตาเพราะเห็นแก่ศิษย์พี่ของนาง
“เขาไม่ใช่ศิษย์พี่ของข้าอีกต่อไป เขาร้องขอสิ่งนี้เอง ดังนั้นท่านจึงไม่สามารถตำหนิใครได้” ซ่างกวนมู่เอ๋อกล่าวอย่างเย็นชาโดยไม่แสดงความเคารพต่อเหลียนฉี
นางเริ่มสงสัยแล้วว่ายามอมเมานั้นมาจากเหลียนฉีหรือไม่
“มู่เอ๋อ หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป จุนกงอาจจะถูกทำร้ายถึงตาย ตอนนี้วิญญาณของเขาได้รับบาดเจ็บแล้ว เขาอยู่ได้อีกไม่นานนัก” กู่นาพูดกับซ่างกวนมู่เอ๋อเช่นกัน โดยพื้นฐานแล้วนางเฝ้าดูจุนกงเติบโตขึ้น ควบคู่ไปกับการที่เขาเป็นศิษย์ของคู่ชีวิตนาง นางจึงไม่อยากเห็นจุนกงต้องทนทุกข์ทรมานเช่นกัน
“ชีวิตของจุนกงไม่เกี่ยวข้องกับข้าเลย ถ้าไม่ใช่เพราะข้อเท็จจริงที่ว่าที่นี่คือลัทธิเต๋าเสียงศักดิ์สิทธิ์ ข้าคงจะเอาชีวิตเขาไปแล้ว สำหรับเรื่องที่เขาทำกับข้าก่อนหน้านี้” ดวงตาของซ่างกวนมู่เอ๋อเย็นชามาก พวกมันเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าอย่างรุนแรง
เติ้งเหวินซิ่นไม่พูดอะไร นางเข้าใจเจตนาของบรรพชนวายุ แม้ว่าเจี้ยนเฉินจะไม่มีเชื้อสายนักรบวิญญาณหนุนหลังเขา พวกเขาก็จำเป็นต้องละทิ้งจุนกง
เพราะจุนกง ซ่างกวนมู่เอ๋อจะคิดไปไกลถึงขั้นที่จะออกจากลัทธิเต๋าเสียงศักดิ์สิทธิ์ เนื่องจากจุนกงทำให้ซ่างกวนมู่เอ๋อผิดหวังต่อลัทธิโดยสิ้นเชิง
มันดำเนินการต่อไปโดยบอกได้ว่าซ่างกวนมู่เอ๋อมีความสำคัญเพียงใดต่อลัทธิเต๋าเสียงศักดิ์สิทธิ์เพียงใด และเนื่องจากนางมีความแค้นอย่างมากต่อจุนกง ลัทธิและความสัมพันธ์ของนางก็จะยิ่งห่างเหินมากขึ้นเท่านั้นหากพวกเขายืนยันที่จะปกป้องเขา
นี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่พวกเขาต้องการ
ด้วยเหตุนี้เติ้งเหวินซิ่นจึงเชื่อว่าแม้ว่าซ่างกวนมู่เอ๋อต้องการออกจากลัทธิเต๋าเสียงศักดิ์สิทธิ์ แต่พวกเขาก็ไม่สามารถอนุญาตให้นางเก็บความขุ่นเคืองต่อลัทธิเอาไว้ได้เลย
“ดูเหมือนว่าจะเป็นบรรพชนวายุที่ฉลาด ตอนนี้มู่เอ๋อได้รับความสนใจจากตระกูลโบราณแล้ว ดังนั้นหากนางยังคงอยู่ในลัทธิเต๋าเสียงศักดิ์สิทธิ์ เรายากที่จะปกป้องนาง การที่นางจากไปชั่วคราวไม่ใช่เรื่องแย่เสมอไป อย่าลืมว่า สามีของนางซึ่งก็คือเจี้ยนเฉิน เขาได้ส่งคืนหอคอยอนัตตาและได้สร้างบุญคุณอันยิ่งใหญ่ให้กับพระราชวังสวรรค์แห่งบิเชิง มู่เอ๋อจะได้รับประโยชน์จากสิ่งนั้น” ในขณะนั้น เติ้งเหวินซิ่นดูเหมือนจะเข้าใจความหมายที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น
ทันใดนั้นก็มีแสงวาบขึ้นมาและเลือดไหลลงมาจากท้องฟ้า
แขนของจุนกงถูกเจียนเฉินตัดขาดอย่างหมดจด ขณะที่แขนขาตกลงมาจากท้องฟ้า พวกมันก็พ่นเลือดออกมา
เหลียนฉีกำมือทั้งสองข้างของเขาไว้แล้ว เขาจ้องมองจุนกงที่ไร้แขนขณะที่ร่างของเขาสั่นเบา ๆ เขาโกรธมาก
“ได้เวลาส่งเจ้าไปนรกแล้ว” เจี้ยนเฉินจ้องมองจุนกงที่ตายไปแล้วครึ่งหนึ่งในอากาศ ขณะที่จิตสังหารฉายออกมาจากดวงตาของเขา เขายื่นนิ้วไปที่หน้าผากของจุนกง
จากนิ้ว ลำแสงที่สว่างไสวสีขาวเงินพุ่งผ่านอากาศเข้าหาจุนกงด้วยความเร็วดุจสายฟ้า
หลังจากทรมานจุนกงมามาก เจี้ยนเฉินก็เริ่มหมดความสนใจเช่นกัน เขาจึงพยายามยุติชีวิตของจุนกงโดยตรง
“พอได้แล้ว ! ”
อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้เสียงร้องอย่างโกรธเกรี้ยวดังออกมา เหลียนฉีอดไม่ได้ที่จะยืนอยู่ข้างหน้าจุนกงที่ในตอนนี้ต้องเผชิญหน้ากับความตาย
เขาปรากฏตัวตรงหน้าจุนกง เหมือนเขาเคลื่อนย้ายในพริบตาและเหวี่ยงมืออย่างสบาย ๆ พลังอันยิ่งใหญ่ของขั้นบรรพกาลปะทุขึ้นและทำให้การโจมตีของเจี้ยนเฉินแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ด้วยกระบวนท่าเดียว
เหลียนฉีลอยอยู่ในอากาศขณะที่เขาล้อมรอบจุนกงด้วยพลังของโลกที่นั่น เขาจ้องไปที่เจี้ยนเฉินอย่างเย็นชาและพูดว่า “ เจี้ยนเฉิน อย่ารนหาที่”
จุนกงเป็นศิษย์ของเขาและเหลียนฉีได้มอบยามอมเมาให้เขา ส่งผลให้เหลียนฉีไม่สามารถปล่อยให้จุนกงตายไปต่อหน้าเขาได้
สีหน้าของเติ้งเหวินซิ่นและกู่นาเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อพวกเขาเห็นสิ่งนี้ ในขณะที่ดวงตาของชางกวนมู่เอ๋อฉายแววเย็นชา
“ท่านต้องการปกป้องเขาหรือ ? ” เจี้ยนเฉินจ้องมองเหลียนฉีอย่างเย็นชา
“จุนกงถูกเจ้าทำร้ายเจียนตายแล้ว ดังนั้นความผิดพลาดของเขาจึงได้รับผลตอบแทนแล้วในตอนนี้ เจ้าควรหยุด” เหลียนฉีกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย
เจี้ยนเฉินส่ายหน้า “ ใครบอกว่าความผิดพลาดของเขาได้รับผลตอบแทนแล้ว ? ตราบเท่าที่เขายังมีชีวิตอยู่ความผิดพลาดของเขาก็ยังคงอยู่”
“เจ้าหมายความว่าจะต้องฆ่าจุนกงให้ได้งั้นหรือ ? ” ดวงตาของเหลียนฉีค่อย ๆ ทอประกายเย็นชามาขึ้นและเขาพูดอย่างเยือกเย็น ”จุนกงเป็นศิษย์ของข้า เป็นเรื่องปกติถ้าเจ้าต้องการลงโทษเขา แต่ข้าไม่สามารถอนุญาตให้เจ้าฆ่าเขาได้”
“ท่านอาจจะเป็นขั้นบรรพกาล แต่ท่านคิดว่าจะปกป้องจุนกงได้จริง ๆ หรือ ? ” เจี้ยนเฉินไม่ได้ถอยกลับเลย เขามุ่งมั่นอย่างยิ่งที่จะฆ่าจุนกงแม้ว่าขั้นบรรพกาลจะยืนขวางทางเขาก็ตาม
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
