Breakthrough with the Forbidden Master 5

ตอน5

“ราชาปีศาจ เทร ไอน่า”

 

พูดตามตรงเลยก็คือ ไม่มีใครไม่รู้จักชื่อนั้น เป็นชื่อที่มีอยู่ตามหลายตำรา

 

แต่ยังไงผมก็ไม่เคยเห็นภาพเจ้านั่นเลย

 

ไม่มีภาพของเจ้านั่นเหลืออยู่เลย

 

ราชาปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่ครั้งหนึ่งเคยถูกจัดการโดยพ่อของผมและพวกพ้อง

ไม่มีทางที่จะเห็นผีเจ้านั่นหรอก มันต้องเป็นภาพหลอนแน่ๆ

 

ไม่สิ หรือมันเป็นฝันนะ

 

แน่เลย ต้องเป็นเพราะโมโหอยู่เลยเห็นอะไรแปลกๆแน่ๆ

 

“นายน้อย!”

“เอ๋…”

 

ผมเริ่มได้สติและรู้ตัวว่าอยู่ที่เตียง

ดูจากเพดานแล้วคงเป็นห้องผมสินะ เดาว่างั้น

สิ่งแรกที่เห็นคือหน้าของซาดีซที่ไม่ได้ยิ้มแบบร้ายๆเหมือนเคย แต่กลับมองมาเหมือนจะร้องไห้

 

“ซาดีซ…”

“ขอบคุณพระเจ้า นายน้อยเอิร์ธ! ฉันดีใจที่…นายไม่เป็นไรนะ”

“ทันใดนั้น ผมก็โดนกอดอย่างแน่น หน้าอกที่หอมหวานนี่มันอะไรกัน!?

“อะ เอ๋ ซะ-ซาดีซ เอ่อ เอ่ม…นี่มันอะไรกัน?”

“นายจำไม่ได้หรอ? นายน้อยเอิร์ธอยู่ดีๆก็ล้มไปในห้องผนึกโดยไม่รู้สาเหตุ ไม่มีแผลด้วย ฉันเลยไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น…ฉันเลยคิดว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับนายน้อย ตอนที่นายน้อยตามฉันมา…”

“ผม ผมไม่เป็นไร…มันแค่…”

“นายเป็นไงบ้าง? มีแผลอะไรมั้ย?”

“ไม่ ผมไม่เป็นไร…แค่มึนๆหัวนิดหน่อย…แต่…นั่นแหละ”

“ยังงั้นหรอ…”

ว่าแต่กลิ่นซาดีซนี่หอมจัง แล้วซาดีซก็ค่อยๆขยับออกไปและก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน

“ถ้าไม่มีไรแล้วหละก็ เอาหละ”

“ห๊ะ!?”

 

โอ้ จะมาทำเด็กกันแล้วใช่ปะ

 

“บางทีมันคงอาจจะมาจากความอ่อนเพลีย แม้ว่านายจะเอาชนะเจ้าหญิงไม่ได้ แต่นายน้อยเอิร์ธก็ฝึกหนักทุกวัน เพราะงั้นวันนี้ก็พักผ่อนไปสักวันนะ เดี๋ยวฉันจะนำอาหารมาให้ทีหลัง”

“อา ซาดีซ อีกแป๊บนึง…”

“ยัง-ไง-ก็-ตาม ถ้าให้นอนด้วยกันหละก็ ขอ-ปฏิ-เสธ-ค่าาา”

“เอ่อ…”

 

หลังจากพูดงั้น รอยยิ้มของซาดีซก็เปลี่ยนไปจากคนที่ห่วงใยผมจากก้นบึ้งของหัวใจไปเป็นยิ้มร้ายๆเหมือนเคย แล้วเธอก็ออกจากห้องไป

 

ในเวลาที่ผ่านไป เธอคงสบายใจขึ้นแล้วหละมั้ง

 

บ้าเอ้ย ผมไม่รู้สาเหตุเลย แต่ก็ไม่เห็นซาดีซในโหมดเชื่อฟังมานานมากแล้ว เพราะงั้นขอแบบนี้อีกสักหน่อยได้มั้ย

 

[เห้อ! การที่ต้องมาเห็นความสุขอันไร้เดียงสา… เอาจริงก็คือลูกหลานของคนที่จัดการข้านี่มันปวกเปียกซะจริง]

“อุ วะ!?”

 

แล้วทั้นใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นในหัว นี่มันเป็นเสียงก่อนที่ผมจะสลบนี่หว่า และ…

 

[ไม่ต้องตกใจ ตอนอยู่ในร่างวิญญาณ ข้าไม่สามารถทำร้ายหรือจับอะไรได้เลย ยังไงก็ตาม เจ้าคนเดียวสามารถเห็นรูปลักษณ์ขิงข้าหรือได้ยินเสียงข้าได้]

 

พูดแบบนั้นด้วยร่างที่ดูเลือนลาง นี่มันปีศาจที่ผมเห็นก่อนสลบแน่ๆ

ยังไงก็ตาม มันก็ไม่ได้ดูจับต้องได้จริงๆ

 

“ฉันต้อง ต้องการถามว่า…แกเป็นผี ใช่มั้ย?”

[ก็ตั้งแต่ที่ข้าถูกจัดการโดยพวกผู้กล้า รวมทั้งพ่อของเจ้า ข้าไปไหนไม่ได้อีก ดังนั้นร่างวิญญาณของข้าก็ติดอยู่กับดาบ ในไม่ช้า ชีวิตของเจ้าฮิโระก็สงบสุข และเจ้านั่นก็ผนึกดาบเอาไว้ในห้องเล็กๆ ข้าไม่ได้ออกมาจากห้องหรือเจอใครอีกเลยในรอบทศวรรษ]

“แล้วทำไมแกถึงคุยกับผมได้?”

[เอ่อ ข้าก็ไม่รู้]

 

เพราะว่ามันเป็นร่างวิญญาณ ร่างของเจ้านี่ดูผอม ยังไงก็ตาม มันเหมือนมีรังสีแปลกๆแผ่ออกมาจากเจ้านี่จากตรงนั้น

ถ้าที่เจ้านี่พูดเป็นเรื่องจริง…

 

“เฮ้ แก…ออกมาเป็นร่างวิญญาณ…แก…เป็นจริงๆ…”

[อะไรของเอ็ง?]

“นั่นหนะ แบบว่า แกเป็นราชาปีศาจเทร ไอน่าจริงๆใช่มั้ย?”

[เออสิวะ]

 

นี่ไม่ดีแล้ว! เดี๋ยวก่อนนะ อะไรวะนี่? หมายความว่าตรูกลายเป็นร่างสิงของผีราชาปีศาจแล้วหรอ?

เดี๋ยวก่อนนะไอบ้า แกจะสิงคนที่ฆ่าแกจริงดิ!

ทำไมปัญหามันมาตกที่ลูกแทนจะเป็นฮีโร่หละวะเห้ย?!

นี่ผมจะถูกสิงไปตลอดกาลงั้นหรอ…

 

[เจ้าหนู…แกดูงงๆอะไรอยู่นะ ไม่แปลกหรอก ข้าก็ไม่รู้สถานการณ์นี้เหมือนกัน มันอยู่นอกเหนืออำนาจที่ข้ามี ไม่สำคัญหรอกว่าเด็กดย่างเจ้าจะพยายามหาเหตุผลยังไง ยังไงตอนนี้เราก็ไม่รู้เหตุผลหรอก]

“หะ อะไ…”

[อีกอย่างนะ ข้าก็โคตรเบื่อกับการอยู่ไปวันๆตอนที่ถูกขังเอาไว้เมื่อทศวรรษก่อนเหมือนกัน ข้าอยากจะดูโลกที่เปลี่ยนไปหลังการตายของข้า เจ้าหนู ออกจากเมืองนี้ซะ ข้าจะได้ไปข้างนอกได้ เอาจริงๆก็ข้าไม่อาจออกจากห้องได้นอกจากเกาะอยู่กับเจ้าเนี่ยแหละ]

การที่ราชาปีศาจประกาศคำสั่งมาให้ผม เอาจริงๆนะ ผมยังไม่รู้เลยว่านี่มันเรื่องจริงรึเปล่า

ยังไงก็ตาม ไอการที่ถูกสั่งให้ออกไปในทันทีนี่…เอ่อ การต้องอยู่ในห้องเล็กๆคนเดียวมากกว่าสิบปีโดยไม่มีใครคุยนี่ ผมมั่นใจว่าถ้าเป็นผมก็คงหาอิสรภาพจนตายอะ

แต่เขาเป็นผี เพราะงั้นคงไม่ตาย

มันเป็นอะไรที่หนักกว่านรก! ดังนั้นถ้าเป็นผมและสามารถออกไปได้ ผมก็คงอยากไป

แต่ต่อให้แกเป็นราชาปีศาจ แกคิดไงถึงคิดว่าจะสั่งผมได้?

 

“…ห๊า แกยังมีอำนาจล้นฟ้าบ้าบออะไรอีกหรอ แกแพ้พ่อผมไปแล้วนา”

[…หืม…]

ผมพูดเพื่อพยายามจะยั่วโมโหเขา แต่มันดูไม่ได้ผลซะงั้น ผิดคาดจริงๆ!

ราชาปีศาจในตำนานลืมตากับคำพูดของผม

 

[ห-ห๊ะ-…เอาละฟังนะ…เจ้าลูกของฮิโระเอ๋ย]

หืม ราชาปีศาจคงจะจุดเดือดต่ำสินะ แกกำลังจะปล่อยให้เด็กยั่วโมโหละน้า

 

[เจ้า…]

“ยังไงก็ตาม แกก็ได้แค่พล่ามอยู่ดี แต่ทำอะไรผมไม่ได้ เพราะงั้นผมจะตัดสินใจเองว่าจะทำอะไร แกไม่มีสิทธิมาสั่ง นะจ๊ะ(พร้อมยื่นมินิฮาร์ท ปล.ไม่เกี่ยว เติมเอง5555)”

 

เพราะว่าคนที่ผมพูดอยู่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่เหมือนโดนมัดมือมัดเท้าไว้ ผมก็เสียใจกับเขาแหละนะ แต่ถ้าเจ้านี่เป็นราชาปีศาจจริงๆ มันน่าจะเป็นโอกาสที่ดีของชีวิตเลย ผมจะต้องยืนหยัดให้ได้

แล้วคำพูดของผมก็ทำให้ราชาปีศาจเทร ไอน่าถลึงตาใส่ผม และหน้าก็เริ่มบิดเบี้ยว

 

[หืมมม…เจ้าคงไม่รู้ความน่ากลัวของข้าสินะ? ถึงทำท่าแบบนั้นกับข้า จะบอกว่า ข้า ราชาปีศาจผู้ทรงพลานุภาพผู้นี้ ต่อให้เป็นวิญญาณ ข้าก็เปลี่ยนสิ่งที่เจ้าทำได้! เจ้าคิดว่าข้าไม่สามารถทำลายเจ้าด้วยพลังของข้า แล้วกลืนกินโลกทั้งใบด้วยขุมนรกแห่งปีศาจอีกครั้งงั้นรึ?]

“ไม่หรอก แกติดอยู่ในห้องนี้เพราะแกทำงั้นไม่ได้ไง ถูกปะ?”

[…ห๊ะ…เอ่อ…คือ…เอิ่มมม…คือว่า…มันคือ…มะ-ไม่ใช่…]

“เฮ้ เฮ้ นี่เจ้านี่เอ๋อรับประทานเป็นครั้งแรกในรอบสิบปีสินะ? นี่ราชาปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่เคยเกือบทำลายโลก พึ่งเถียงแพ้เด็กนักเรียนเนี่ยนะ?”

 

ราชาปีศาจเริ่มมึนและตัวสั่น

โอ้ ผมชักคิดละว่าเจ้านี่อาจจะไม่ใช่ราชาปีศาจ และก็สงสารนิดหน่อยแฮะ

 

“เห๋~ช่วยไม่ได้น้าาา ก็ได้ ผมจะไปเดินเล่นก่อนมื้อเย็นละกัน”

[ห๊ะ?]

“แต่ก็ แค่นิดเดียวพอนะวันนี้”

[คุ คุ คุ คุ!]

พอผมลุกจากเตียงและพูดแบบนั้น จอมมารก็เริ่มพึมพำด้วยความสุข อย่างกับเด็กน้อยหน้าใส

ดูเหมือนว่าศักดิศรีของจอมมารคงป่นปี้ไปแล้วหละ

 

“…แล้วจะจะไปไหนหละนายน้อย?”

“เอ๊ะ!?”

“ก่อนอื่นเลยนะ มันเหมือนว่านายคุยกับตัวเองอยู่ นายทำอะไรหนะ? นี่นายยังพยายามจะป่วยเพื่อวางแผนจะนอนกับชั้นหรอคะ”

 

ซาดีซเข้ามาในห้องหลังจากเคาะประตูเบาๆ

ผมนี่สะดุ้งจนแทบกระโดดเลย

อย่างที่คิด…กับคนที่อยู่รอบๆผม การคุยกับจอมมารจะเหมือนคุยคนเดียว?

 

“ยิ่งกว่านั้นนะ นายเปลี่ยนเสื้อหรอ…อะไรนี่? นายต้องพักผ่อนนะวันนี้”

“ไม่ ไม่ แค่ไปเดินเล่นนิดหน่อยในเมืองเฉยๆ”

“เดี๋ยวแม่ตบคว่ำเลยนี่ นายน้อย”

“เอ๋!?”

 

หลังจากพูดงั้น ซาดีซก็เข้ามาในห้องและคว้าก้นผมไว้ด้วยรอยยิ้ม

[โฮ่~เมดคนนี้…เธอนี่ต่อกรยากจริงๆ]

เสียงยกย่องจากจอมมาร ใช่ ตอนเธอเอาจริงนี่แกร่งกว่าเจ้าหญิงในวันนี้อีก

เห้อ เรื่องมันเศร้า โอกาสที่ผมจะชนะนี่เป็นศูนย์

 

“ฟุ ฟุ ปัญหาเยอะจริงนะนายน้อย ไม่ต้องห่วง วันนี้ฉันจะดูแลเอิร์ธน้อยเองนะ จะป้อนข้าวเย็นให้ถึงที่ เดี๋ยวอาบน้ำให้ด้วย แล้วก็อาจจะมองข้ามเรื่องลามกเล็กน้อยในห้องอาบน้ำด้วยน้า เอาม้า…”

“เอ๋ จริงดิ จะ-จริงดิ!? ไม่ เอ่อ ผมจะทำตัวดีๆ! ไม่สิ ผมป่วยหนักจริงๆ!”

“อ่าว ดูเหมือนจะอาการดีขึ้นแล้วหนิ ดังนั้นไอการโดดเรียนคาบบ่าย…งั้นมาทำโจทย์ของฉันเกี่ยวกับคณิตศาสตร์เวทย์มนต์ที่ควรต้องเรียนในคาบบ่ายกันดีกว่า!”

“ซาดีซซซซซซ!!??”

“นายห้ามไปไหนจนกว่าจะแก้โจทย์จนเสร็จ ไม่งั้นก็ห้ามทำไรนอกจากกินข้าว ดังนั้น โชคดี? ลองพยายามจะหนีดูสิ…และ…ควไม่ต้องบอกหรอกเนอะว่าจะเป็นยังไง”

ซาดีซเดินออกจากห้องไป เหลือไว้เพียงคำขู่จะลงโทษด้วยรอยยิ้ม

 

ไม่น้าาาา ถ้าผมอยู่เงียบๆคงจะได้อยู่ในสวรรค์ไปแล้ว แต่นี่กลับไปนรกอีกแล้วหรอเนี่ย

“บ้าเอ้ย ไอราชาปีศาจ ไปตายซะ!”

[ไม่ ถ้าเจ้าจะพูดงั้น…ไม่ใช่…ใช่…เออ! ข้าขอโทษ]

“บ้าเอ้ย บางทีผมอาจจะคืบหน้าเรื่องของซาดีซด้วยวันนี้…แทนที่ต้องมาทำงานหนักกว่าเก่า…โอ๊ย บ้าจริง อีกแล้วนะ………อ๊าาาาาากกกกกก”

จอมมารที่สูญสิ้นเกียรติไปแล้วก็ขอโทษอย่างงุ่มง่าม จากการร้องให้ในใจของผมที่พลาดโอกาสอันหอมหวานเหล่านี้ไป

Favorite