คนที่แนะนำให้ผมถูกส่งไปพัฒนาพื้นที่รกร้างคือราอูลน้องชายต่างแม่ของลุค
มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะพัฒนาสถานที่รกร้างเช่นนี้ ดังนั้นมันจึงเป็นเพียงภารกิจในนามเท่านั้น อันที่จริงผมถูกเนรเทศ
ไม่ว่าจะเป็นจากความอดอยากหรือจากมอนสเตอร์ในพื้นที่ มีโอกาสสูงที่ผมจะเสียชีวิต ทว่าไม่มีใครแม้แต่แม่ของผมก็คัดค้าน
สำหรับพวกเขา ผมรู้สึกผิดหวังมากที่การตายอย่างน่าสยดสยองและอยู่คนเดียวเป็นชะตากรรมที่ฉันสมควรได้รับ
“ลุค พรสวรรค์ที่คุณได้รับเรียกว่า [การสร้างหมู่บ้าน] ใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นการพัฒนาพื้นที่รกร้างนี้น่าจะง่ายสินะ”
แม้กระทั่งตอนนี้ ผมก็ยังได้ยินเสียงหัวเราะของราอูล
อาจเป็นเพราะเขาถูกเนรเทศอยู่เสมอจนโตมามีบุคลิกที่บิดเบี้ยว แต่แล้วบางทีคนที่มีนิสัยเหมือนเขาอาจเป็นสิ่งที่จำเป็นในช่วงเวลาที่ปั่นป่วนนี้
พูดตามตรงผมไม่ค่อยชอบการต่อสู้
ผมที่ได้รับการฝึกฝนด้วยดาบและสามารถเชี่ยวชาญได้ในระยะเวลาอันสั้นแต่การฆ่าผู้คนนั้นไม่เหมาะกับผมสักเท่าไหร่
อาจารย์ของผมมักจะพูดว่า: คุณเก่ง แต่คุณใจดีเกินไปนะลุค
“พวกเรามาถึงแล้ว”
เมื่อได้ยินเสี่ยงบอกเเสดงว่าถึงที่หมายเเล้ว รถม้าก็หยุดลง
ผ่านไปได้ประมาณหนึ่งสัปดาห์ตั้งแต่ผมออกจากบ้าน แต่ตอนนี้เราไปถึงที่รกร้างว่างเปล่าที่ผมถูกเนรเทศไป
“ก็ได้ฟังรายละเอียดอยู่ เเต่เเย่ยิ่งกว่าที่ได้ยินมาซะอีก ”
รอบๆ ตัวผมมีแต่ความรกร้างว่างเปล่า
แทบไม่มีต้นไม้เลย และภูเขาส่วนใหญ่ที่กระจายอยู่ทั่วบริเวณนั้นก็เป็นที่โล้นและเป็นหิน
สิ่งเดียวที่ช่วยให้รอดคือป่าทางทิศเหนือและทิวเขาเขียวขจีทางทิศตะวันออก อย่างไรก็ตามที่เหล่านี้เป็นที่ที่มอนสเตอร์อาศัยอยู่ด้วย มอนเตอร์ชอบสถานที่เหล่านั้น ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ค่อยออกไปข้างนอก แต่ไม่ค่อยดีเท่าที่เคย
เมื่อสัมภาระถูกวางลง รถม้าก็ออกเดินทางอย่างรวดเร็ว
มีคนรับใช้เพียงคนเดียวที่อยู่ข้างหลังฉัน
“ท่านลุค เหมือนกับที่เราเคยได้ยินมา ไม่มีอะไรที่นี่เลยจริงๆนะคะ”
เธอชื่อมิเลีย
ผมไม่เคยถามอายุเธอ แต่ถ้าต้องเดาผมคงบอกว่าเธอน่าจะอายุประมาณ 20 ปี
เธอมีผมสีดำสวยและมีสไตล์ เธอสูงด้วย
เธอเป็นสาวใช้ส่วนตัวของผม แต่ก่อนหน้าที่ผมจะถูกเนรเทศมาที่นี่ เธอเป็นสาวใช้ที่ยอดเยี่ยมและเป็นบุคลากรสำคัญในปราสาทของพ่อผม ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องมากับผมเลย
“มิเลียแน่ใจหรอ ผมหมายความว่ามิเลียสามารถเป็นหัวหน้าแม่บ้านไม่ช้าก็เร็ว ถ้ามิเลียอยู่….”
“ท่านลุคกำลังพูดถึงเรื่องอะไรคะ เมื่อฉันกลายเป็นสาวใช้ส่วนตัวของท่านลุค ฉันสาบาน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันจะคอยรับใช้เคียงข้างท่านลุค ความรู้สึกเหล่านั้นจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงคะ”
“มิเลีย…”
คิดว่าจะมีสักคนที่คอยดูแลผมเหมือนมิเลีย
“(หุหุหุ ถ้าถามเหตุผลนั้นก็เพราะดิฉันรักท่านลุคมากเกินไป และท่าน ท่านลุค ก็เป็นคนที่สมบูรณ์แบบของฉัน )”
ฮะ? อยู่ดีๆหลังของฉันก็เย็นวูบ ไม่ คงจะเป็นจินตนาการของผม ใช่ ใช่ มันต้องอย่างนั้น
“ถ้าอย่างนั้น ท่านลุค อาจจะกะทันหันเกินไป แต่ฉันเชื่อว่าคุณต้องเลือกระหว่างสองตัวเลือกคะ”
“สองทางเลือก?”
“ใช่ค่ะ ประการแรกคือการมีชีวิตอยู่นอกแผ่นดิน ในขณะนี้เสบียงของเราสามารถอยู่ได้นานถึงหนึ่งเดือน เเต่พวกเราสามารถปลูกที่ดินและทำนาได้ แต่อย่างที่ท่านเห็น แผ่นดินนั้นแห้งแล้งมาก แม้ว่าเราจะทำให้มันได้ผลก็ตาม การเก็บเกี่ยวที่เพียงพอสำหรับเราสองคนภายในเวลาหนึ่งเดือนเป็นไปไม่ได้แน่นอนค่ะ เราสามารถล่าสัตว์และหาอาหารในป่าที่นั่นได้ แต่ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด มันคงเป็นเรื่องยากมาก”
อีกครั้งที่ผมคิดว่าสถานที่อันเลวร้ายที่ผมถูกส่งไปนั้นเป็นอย่างไร
“อีกทางหนึ่งคือให้พวกเราหนีจากที่นี่ไปยังเมืองที่ห่างไกล ไม่มีใครมาที่นี่เพื่อหยุดพวกเราหรือจะมาคอยตามประกบ ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะถอนตัวออกมา”
อย่างไรก็ตาม ฉันรู้สึกว่า มิเลีย กำลังเสนอทางเลือกที่สอง
ซึ่งสมเหตุสมผลเนื่องจากเป็นตัวเลือกที่ใช้งานได้จริงมากกว่า
ผมจะไปทันทีเลยก็ได้ แต่ฉันมีบางอย่างที่อยากลองก่อน
“พรสวรรค์ของผม [การสร้างหมู่บ้าน] ผมไม่เคยเรียนรู้วิธีใช้มันเลยหลังจากที่ได้รับมา ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันทำอะไรได้”
ผมไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร แต่ผมเพิ่งรู้ว่าของพรสวรรค์ของผมจะมีประโยชน์ในตอนนี้
เเล้ว?
“สร้างหมู่บ้านที่นี่?”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
