Alchemy Emperor of the Divine Dao 1817 สู้แย่งอาวุธ

กลุ่มคนแคระส่งเสียงเอะอะโวยวาย ถึงแม้พวกเขาจะชอบพูดจาโผงผาง แต่พวกเขาก็ไม่เคยสังหารใครมาก่อน

ธิดาโร๋วและคนอื่นๆแสดงสีหน้าที่ไม่อาจทำใจยอมรับได้

ช่างน่าขันยิ่งนัก จอมยุทธระดับทลายมิติที่ต่ำต้อยสามารถสังหารราชาในระดับสี่นิพพานได้อย่างไร?

สายตาของทุกคนจดจ้องไปยังท่อนไม้ในมือของคนแคระ ต้องเป็นเพราะพลังของสิ่งนี้แน่ๆ เชียนจ้าวเถี้ยนถึงได้ถูกสังหารภายในไม่กี่ลมหายใจ

ธิดาโร๋วและคนอื่นดวงตาส่องประกาย ถ้าหากได้ท่อนไม้ของพวกคนแคระมาครอบครอง พวกเขาก็จะกลายเป็นตัวตนที่ไร้เทียมทานที่สุดในเขตแดนลี้ลับแห่งนี้ และสามารถสังหารนิรันดร์ระดับสี่นิพพานได้ราวกับหมูหมา

ท่อนไม้ที่ว่าหากอยู่ในมือของเหล่าคนแคระก็ไม่ได้ถือว่าน่าหวาดกลัวเท่าไหร่ เพราะถึงแม้คลื่นแสงที่พุ่งออกมาจะรวดเร็ว แต่ด้วยพลังบ่มเพาะระดับธิดาโร๋วและคนอื่น พวกเขาย่อมสามารถหลบหลีกได้อย่างง่ายดาย

ก่อนหน้านี้ที่เชียนจ้าวเถี้ยนถูกโจมตี เป็นเพราะเขาประมาทเกินไปเท่านั้น

ถ้าหากท่อนไม้ที่ว่าตกมาอยู่ในมือของพวกเขาที่เป็นนิรันดร์ระดับโลกียนิพพานล่ะก็ ภัยคุกคามของท่อนไม้ก็จะยกระดับสูงขึ้นหลายร้อยล้านเท่า เนื่องจากคลื่นแสงที่ถูกปลดปล่อยออกไปจะซับซ้อนจนแทบไม่อาจหลบหลีกได้

‘พรึบ’ เป่ยหยิ่วย้งเป็นคนแรกที่ลงมือ เขาที่เป็นถึงราชาในระดับสี่นิพพานสูงสุด ย่อมมีความมั่นใจอยู่แล้วว่าจะสามารถสังหารคนแคระทั้งหลายเหล่านี้ได้ภายในพริบตา โดยจะไม่ปล่อยโอกาสให้แม้แต่จะตั้งตัว

‘ตูม!’

เขาปล่อยหมัดออกไปด้วยอำนาจที่ทรงพลัง อำนาจแห่งกฎเกณฑ์จากหมัดถูกควบแน่นกลายเป็นพายุและลอยเข้าใส่เหล่าคนแคระ

ด้วยพลังของเขา คนแคระเหล่านี้จะถูกสังหารภายในพริบตา โดยที่ไม่แม้แต่จะรู้สึกได้ถึงความตายที่คืบคลานเข้ามา

‘ปัง!’

เสียงปะทะอันรุนแรงดังก้องกังวาน พร้อมกับพายุอำนาจแห่งกฎเกณฑ์ถูกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ ร่างของหลิงฮันปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าเหล่าคนแคระโดยที่ยื่นหนึ่งมือมาไว้ด้านหน้า เขาคือคนที่ตอบโต้การโจมตีเมื่อครู่ของเป่ยหยิ่วย้ง

ในแง่ของพลังต่อสู้ หลิงฮันยังไม่อาจเป็นคู่ต่อสู้ให้กับเป่ยหยิ่วย้งได้ เพราะงั้นร่างของเขาจึงถูกดันล่าถอยไปด้านหลัง และกระดูกส่งเสียงสั่นไหว

“คนยักษ์เสียสติไปแล้ว!”

“ลงมือเร็วเข้า! ลงมือเลย!”

เหล่าคนแคระตกอยู่ในความโกลาหล พวกเขายื่นท่อนไม้ด้านหน้าและปลดปล่อยคลื่นแสงไปทิศนู้นทิศนี้อย่างมั่วซั่ว

ตอนนี้พวกธิดาโร๋วรับรู้ถึงความน่าสะพรึงกลัวของท่อนไม้แล้ว เพราะงั้นพวกนางจึงเตรียมตัวเอาไว้ก่อนแล้ว และสามารถหลบหลีกคลื่นแสงได้ก่อนที่จะมาถึงตัว

โชคดีที่เหล่าคนแคระรับรู้ว่าฝ่ายไหนคือศัตรูฝ่ายไหนคือมิตร พวกเขาจึงไม่โจมตีใส่หลิงฮันกับจักรพรรดินี

“หลิงฮัน เจ้ากล้ายื่นมือเข้ามาช่วยเหลือรึ!” เป่ยหยิ่วย้งเค้นเสียงเย็นชา หากหลิงฮันไม่ยื่นมือเข้ามาล่ะก็ เหล่าชนพื้นเมืองแคระเหล่านี้คงถูกสังหารภายในหนึ่งกระบวนท่าไปแล้ว

หลิงฮันยืนพาดมือไว้ด้านหลังและกล่าว “ข้าไม่คัดค้านใดๆหากเจ้าต้องการแย่งชิงสมบัติ แต่การกระทำที่สังหารผู้บริสุทธิ์ตามเอาเภอใจของเจ้านั้น ข้าไม่อาจยืนดูอยู่เฉยๆได้”

ใบหน้าของเป่ยหยิ่วย้งเปลี่ยนเป็นมืดมน แม้แต่หลินฟางและคนอื่นๆก็เช่นกัน พวกเขาไม่ยอมรับในคำพูดของหลิงฮัน ในสายตาของพวกเขา จอมยุทธระดับทลายมิติที่อ่อนแอนั้นไม่นับว่าเป็นมนุษย์เสียด้วยซ้ำ! ต่อให้ต้องสังหารมดปลวกเช่นนี้จำนวนมาก พวกเขาก็ไม่มีทางลังเลแม้แต่น้อย

โลกแห่งวรยุทธนั้น ผู้อ่อนแอย่อมตกเป็นเหยื่อของผู้แข็งแกร่ง!

“หลิงฮัน จิตใจเช่นนั้นของเจ้า เจ้ายังกลายแสวงหาจุดสูงสุดของวิถีวรยุทธอยู่อีกรึ? ช่างน่าขันยิ่งนัก!” เป่ยหยิ่วย้งกล่าวเหยียดหยามในขณะที่ร่างกายยังคงหลบหลีกคลื่นแสงอันสะเปะสะปะของเหล่าคนแคระ

หลิงฮันไม่หวั่นไหวกับคำพูดของอีกฝ่ายและเกิดนึกสงสัยขึ้นมา หรือว่าเป็นเพราะคนเหล่านี้ตัดขาดสวรรค์และปฐพีไม่สำเร็จ พวกเขาถึงได้ตัดนิพพานด้วยวิธีปกติจนไม่หลงเหลือความรู้สึกผิดชอบชั่วดีกัน?

“ลงมือพร้อมกัน มาดูว่าคราวนี้หมอนั่นจะช่วยเหลือคนแคระได้รึไม่!” เป่ยหยิ่วย้งกล่าวกับคนอื่นๆ

เถิงเซิน หลินฟางและคนอื่นๆพยักหน้า ต่อให้ไม่ใช่เพราะวาสนาอันยิ่งใหญ่ แต่แค่ท่อนไม้เหล่านั้น ก็คุ้มค่าพอให้พวกเขาลงมือแล้ว

ถ้าได้ท่อนไม้มาครอบครอง ภายใตเขตแดนลี้ลับเฉียนหลงแห่งนี้ พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวใครแม้แต่คนเดียว

หลิงฮันขมวดคิ้ว พวกเป่ยหยิ่วย้งและคนอื่นๆนั้นมีหลายคนที่มีพลังบ่มเพาะอยู่ในระดับสี่นิพพานขั้นสูงสุด ต่อให้กายหยาบของเขาจะไร้เทียมทานและไม่ต้องหวาดกลัวอะไร แต่หากเหล่าคนแคระถูกลูกหลงจากการโจมตีของพวกเป่ยหยิ่วย้งล่ะก็ พวกคนแคระคงไม่อาจมีชีวิตรอดแน่นอน

ต่อให้มีจักรพรรดินีอยู่ด้วย แต่นางก็ยังไม่มีพลังต่อสู้แข็งแกร่งพอที่จะประมือกับนิรันดร์สี่นิพพาน ยิ่งพวกเป่ยหยิ่วย้งเป็นราชาแห่งยุคด้วยแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

จะทำอย่างไรดี?

“ชนเผ่ากูลู เข้ามาในอุปกรณ์มิติของข้า!” หลิงฮันกล่าวออกไปว่าอุปกรณ์มิติเพื่อปกปิดการมีอยู่ของหอคอยทมิฬ และเตรียมนำอุปกรณ์มิติทั่วไปโยนออกมา

เหล่าคนแคระชะงักด้วยความสับสน อุปกรณ์มิติคืออะไร?

ในความเป็นจริงแล้ว เผ่าของพวกเขาไม่มีรูปแบบการบ่มเพาะพลังเสียด้วยซ้ำ ตั้งแต่เกิดมาพวกเขาก็มีพลังอยู่ในระดับทลายมิติแล้ว แถมการโจมตีที่พวกเขารู้จัก ก็คือการโจมตีด้วยท่อนไม่เพียงอย่างเดียว

“อย่าได้ประนีประนอม!” หลินฟาง เถิงเซินและคนอื่นลงมือตามๆกัน

ณ เวลานี้นอกจากธิดาโร๋วแล้ว ทุกคนต่างสำแดงพลังกระหน่ำปลดปล่อยการโจมตีออกมาอย่างโหดเหี้ยม

หลังจากคุณธรรมในจิตใจตีกันอยู่สักพัก ธิดาโร๋วก็ตัดสินใจลงมือในที่สุด เพียงแต่ว่าเป้าหมายการโจมตีของนางนั้นไม่ใช่หลิงฮันกับจักรพรรดินีหรือเหล่าคนแคระ แต่เป็นพวกเป่ยหยิ่วย้ง!

จริงอยู่ที่นางเป็นสตรีงดงามที่สามารถทำทุกอย่างได้ตามใจชอบ แต่นางก็มีขีดจำกัดของตัวเอง!