Advent of the Archmage 500: เกาะลึกลับ

นิยาย Advent of the Archmage Chapter 500: เกาะลึกลับ

 

ในตอนที่พูดจบ, ลิงค์ก็เปิดใช้เวทย์ผนึกเลเวล12

 

มีรูนสีแดงนับไม่ถ้วนออกมาจากร่างของเขาเหมือนกับหมอกในยามเช้าและพวกมันก็โอบร่างของราชินีมังกรแดงเอาไว้เหมือนกับรังไหม 

 

กระบวนการนี้ใช้เวลาอยู่ไม่กี่วินาทีจนกระทั่งรังไหมแสงกลายเป็นห้องที่ลมเข้าไม่ได้และหดตัวอยู่รอบร่างของเกรเทล ในเวลาเดียวกันนั้นเอง, สภาพเน่าสลายอย่างบ้างคลั่งในร่างของเธอก็ ค่อยๆเบาลง การเปลี่ยนแปลงที่มองเห็นได้ชัดที่ สุดก็คือดวงตาของเธอ

 

พลังความว่างเปล่าถอยออกจากร่างของเธอในทันทีจากดวงตาที่เกือบมีดสนิท ใบหน้าที่ซีดเผือดของเกรเทลเองก็มีสีฝาดกลับมา

 

อีกห้าวินาทีต่อมา, เธอก็ถอนหายใจยาวแล้วจ้องมาที่ลิงค์ด้วยสีหน้าสับสน เธอยังคงเงียบอยู่พักใหญ่ๆ ก่อนที่จะพูดออกมา “อะ…ไอ้คนโกหก!”

 

การได้ฟังคำพูดอันแสนน่าดึงดูดก่อนหน้านี้ได้เติมเต็มความหวังของเธออย่างมาก เธอคิดว่าในที่สุดเขาก็ยอมรับความรู้สึกของเธอ, แต่ว่าทั้งหมดนี้มันคือการแสดง

 

ตอนนี้เธอทั้งโกรธและผิดหวังในตัวเขา

 

ลิงค์ยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน เขาช่วยประคองเกรเทลเอาไว้, แล้วพูดออกมา “องค์ราชินี, ผมไม่ได้ตั้งใจจะโกหกนะ อันที่จริง, ผมพยายามยับยั้งพิษในร่างของคุณต่างหากหล่ะ”

 

“เจ้ายังกล้าเรียกข้าว่า “องค์ราชินี” อยู่อีกหรอ!” เกรเทลพูดอย่างเย็นชา, แล้วชำเลืองมองเขา

 

ลิงค์ทำได้แค่หัวเราะแหยๆ ตอนนี้พวกเขาเกือบจะถึงพื้นแล้ว, และลิงค์ก็ไม่อยากจะพูดเรื่องที่น่าอึดอัดใจนี้อีกต่อไป เขาสำรวจป่ารอบๆ, แล้วถามขึ้น “เทลลี่, ผมคิดว่าที่นี่มีบางอย่างผิดปกตินะ ผมไม่เคยเห็นพืชพวกนี้มาก่อนเลย” 

 

เขาไม่รู้จักพืชที่อยู่รอบตัวเลย มันเหมือนกับว่า พวกเขาได้เข้ามาอีกภพนึ่ง

 

เกรเทลไม่มีปัญหาอะไรสำหรับการที่เขาเรียกเธอว่าเทลลี่เนื่องจากพวกเขาอยู่กันแค่สองคนและความเดือดดาลของเกรเทลก็ลดลงด้วยเมื่อถูกเรียกแบบนี้, เธอหันไปสังเกตรอบๆ ทันใดนั้นเอง, เธอก็ลืมความไม่พอใจทั้งหมดไปและตอนนี้ก็ถูกดึงดูดด้วยสภาพแวดล้อมใหม่

 

“ข้าก็ไม่เคยเห็นเกาะนี้เลย”

 

ลิงค์ใช้ชีวิตมาแค่ยี่สิบปี แม้ว่าเขาจะรักการอ่าน, แต่ความรู้เรื่องโลกของเขาก็ยังมีจำกัดเมื่อเทียบกับราชินีมังกรแดง ในอีกด้านนึง, เกรเทลนั้นใช้ชีวิตมา 2,000 ปีแล้ว แม้ว่าเธอจะใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ในหมู่บ้านมังกร, แต่เธอก็ออกเดินทางไปดูโลกภายนอกหลายร้อยครั้ง การเดินทางที่ไกลที่สุดก็คือการท่องเที่ยวกับแม่ของเธอตอนนั้นพวกเธอทั้งคู่ได้บินวนรอบฟิรุแมนหนึ่งรอบ

 

เธอแทบจะเห็นฟิรุแมนมาทั้งหมดแล้วและคุ้นเคยกับเกาะส่วนใหญ่ที่อยู่ในมหาสมุทรดี แต่เกาะที่อยู่ข้างล่างพวกเขานั้นเธอรู้สึกไม่คุ้นเลย 

 

ในตอนนี้, ทั้งคู่ได้ลงมาถึงพื้นแล้ว

 

ในตอนที่ลงมาถึงพื้น, ก็มีเสียงดังมาจากป่าใกล้ๆพวกเขา แล้วก็มีสิ่งมีชีวิตตัวใหญ่เท่าหนูโผล่ออกมาหน้าตาของมันแปลกมาก ลิงค์เปิดใช้มือแห่งนักเวทย์แล้วจับเจ้าสิ่งนั้นมาดูใกล้ๆ

 

เจ้าตัวนี้ขนาดใหญ่ประมาณฝ่ามือผู้ใหญ่ มันมีลักษณะคล้ายจิงโจ้ ขาหลังของมันมีพัฒนาการมากกว่าขาหน้า, ซึ่งดูเหมือนจะกระฉับกระเฉงพอที่จะทำหน้าที่เหมือนมือ มันส่งเสียงร้องอย่างเต็มที่, แล้วดิ้นรนพยายามให้หลุดจากมือที่มองเห็นที่จับมันเอาไว้อยู่

 

“ข้าไม่เคยเห็นสัตว์แบบนั้นมาก่อนเลย” เกรเทลพูดในขณะที่ส่ายหัว

 

มันหายากจริงๆที่เธอจะไม่รู้จักอะไรบางอย่างในโลกฟิรุแมน,

 

ลิงค์ปล่อยสิ่งมีชีวิตเหมือนจิงโจ้ตัวนี้ไป แล้วมันก็รีบวิ่งกลับเข้าไปในป่าในทันที

 

เขามองรอบๆแล้วเห็นว่ายอดใบไม้เหนือหัวพวกเขานั้นหนาแน่นเป็นพิเศษ มีดวงอาทิตย์สีทองลอยอยู่บนท้องฟ้าสีคราม, ซึ่งไม่ได้ต่างจากท้องฟ้าของฟิรุแมนเลย

 

จากนั้นลิงค์ก็ร่ายเวทย์ตรวจจับเพื่อวัดความบิดเบือนมิติของเกาะ, ความอิ่มตัวของเวทมนตร์, และความเร็วเวลาซึ่งในแต่ละแง่นั้นก็คล้ายกับฟิรุแมนหมดเลย

 

“พวกเราอยู่ในฟิรุแมนจริงๆ ถ้าคุณไม่เคยเห็นเกาะนี้มาก่อน, หรือว่ามันจะลอยอยู่บนพื้นผิวของมหาสมุทร?”

 

คำอธิบายที่ดูเหมือนเรื่องตลกนี้คือคำอธิบายเดียวที่พวกเขาจะคิดได้สำหรับเกาะนี้ 

 

เกรเทลคิดอยู่พักนึงและไม่สามารถคิดอะไรที่หักล้างคำอธิบายนี้ได้ เธอผายมือแล้วพูดขึ้น “ไม่ว่าอะไรก็เกิดขึ้นในโลกนี้ได้ สิ่งที่เจ้าอธิบายอาจจะเป็นเรื่องจริงก็ได้นะ….มันมีสิ่งก่อสร้างอยู่บนเกาะด้วยไม่ใช่หรอ? นี่แสดงว่าต้องมีคนอาศัยอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน ทำไมพวกเราไม่ลองไปดูกันซักหน่อยหล่ะ?”

 

ลิงค์ก็คิดเหมือนกัน แต่ในตอนนี้, พลังของเกรเทลถูกปิดผนึกเอาไว้อยู่ ด้วยสภาพของเธอในตอนนี้, เธออาจจะไม่สามารถป้องกันตัวเองได้เลยถ้ามีปัญหาอะไร เขาต้องรีบหาวิธีถอนพิษในตัวเธอให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

 

ด้วยการถือเหล็กในของตะขาบแห่งความว่างเปล่าเอาไว้ในมือ, ลิงค์ก็พูดขึ้น “เกรเทล, พิษที่กำลังแล่นอยู่ในร่างของคุณสามารถผนึกเอาไว้ได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น การจะขจัดมันให้หายไปจริงๆ, พวกเราต้องการยาปฏิชีวนะที่มีผลกับมัน ยังพอมีพิษเหลืออยู่ที่เหล็กในนี้อยู่ คุณหาวิธีต้านทานผลของมันได้ไหม?”

 

ปรุงยาไม่ใช่สาขาที่ลิงค์ถนัด, แต่ราชินีมังกรแดงเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านนี้ เธอน่าจะพอหาทางได้

 

เกรเทลพยักหน้าแล้วเอาขวดต้านทานเวทมนตร์ออกมา จากนั้นก็พูดกับลิงค์ “เอาน, ถ่ายพิษเข้ามาในขวดนี้สิ”

 

ลิงค์ทำตามที่เธอบอกแล้วรีดพิษที่เหลือใส่ขวดอย่างระมัดระวัง มีพิษหยดลงไปในขวดประมาณห้าออนซ์แล้วมันก็เต็มกันขวดพอดี

 

แม้ว่าพิษจะปล่อยควันสีดำออกมา, แต่มันก็ได้สีเหมือนกับน้ำและดูค่อนข้างเหนียวหนืด 

 

จากนั้นเกรเทลก็เอาอีกขวดซึ่งเก็บของเหลวสีน้ำเงินอ่อนหนืดๆออกมา เธอหยุดลงไปในพิษหนึ่งหยด แล้วของเหลวสีน้ำเงินนั้นก็เริ่มเกิดฟองอย่างรุนแรงอยู่ในขวดนั้นในทันที

 

พอเห็นปฏิกิริยาแบบนี้, เกรเทลก็อธิบายกับลิงค์ “ของเหลวสีน้ำเงินเป็นตัวทดสอบความเป็นพิษของสสาร ยิ่งสิ่งนั้นมีพิษมากเท่าไหร่, มันก็ยิ่งทำปฏิกิริยาตอบสนองมากเท่านั้น”

 

“แล้วพิษนี้เป็นยังไงบ้างหล่ะ?”

 

“รุนแรงมากเลยหล่ะ มันร้ายแรงกว่าพิษทุกชนิดที่ข้าเคยเจอมา มันถือเป็นปาฏิหารย์จริงๆที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ได้” ใบหน้าของเกรเทลซีดเผือดพอคิดว่าพิษนี้ยังไหลเวียนอยู่ในร่างของเธอ

 

“คุณมีวิธีสลายพิษนี้ไหม?” ลิงค์ถาม

 

เกรเทลส่ายหัว “ข้าไม่แน่ใจ, ข้าจำเป็นต้องทดสอบดูให้มากกว่านี้”

 

จากนั้นเธอก็เอาขวดยามากมายออกมาจากกำไลมิติของเธอแล้วทำการทดสอบต่อ คิ้วของเธอดูผ่อนคลายในตอนแรกแล้วมันก็ค่อยๆขมวดแน่นขึ้นเรื่อยๆ

 

ครึ่งชั่วโมงต่อมา, เธอก็มีสีหน้าจริงจัง “ข้ามีความคิดอยู่, แต่จำนวนพิษที่พวกเรามีในตอนนี้อาจจะไม่พอ

 

ลิงค์เองก็มีสีหน้าจริงจังเหมือนกัน เขาไม่คิดจะพาตัวเองกลับไปที่ทะเลแห่งความว่างเปล่าและเผชิญหน้ากับตะขาบแห่งความว่างเปล่าอีกครั้งเพราะนั่นคงจะไม่ต่างอะไรจากการฆ่าตัวตาย

 

หลังจากผ่านไปพักนึ่ง, ลิงค์ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ภายในเกมส์, เขาเคยช่วยผู้เชี่ยวชาญด้านการปรุงยารวบรวมวัตถุดิบสำหรับยาปฏิชีวนะนี้ ซึ่งเขายังพอจำของพวกนั้นได้ 

 

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ถึงสิ่งที่ผู้เชี่ยวชาญคนนั้นทำ,แต่ก็โชคดีที่ราชินีมังกรแดงเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการปรุงยา ถ้าเธอมีรายการวัตถุดิบของยาปฏิชีวนะนั้น, เรื่องก็อาจจะผ่านไปได้อย่างราบรื่นขึ้น

 

เขาคิดเรื่องนี้อยู่พักนึง แล้วเลือกใช้คำพูดอย่างระมัดระวัง”องค์ราชิ…เทลลี่, ผมจำได้ว่าเคยอ่านเรื่องบางอย่างเกี่ยวกับสิ่งมีชีวิตแห่งความว่างเปล่าตัวนั้นในหนังสือของไฮเอลฟ์ ผมคิดว่ามันชื่อ “ตัวพันขา” นะ ในหนังสือเล่มนั้นมีการพูดถึงยาปฏิชีวนะเอาไว้ด้วย, แต่มันเป็นแค่รายการวัตถุดิบและไม่ได้บอกวิธีการผสมเลย ผมไม่รู้นะว่าข้อมูลนี้จะมีประโยชน์กับคุณรึเปล่า

 

พอได้ยินแบบนี้, ดวงตาของเกรเทลก็เปล่งประกายขึ้นมาในทันที”มีสิ! ไหนลองบอกมาซิ” 

 

ลิงค์บอกสิ่งที่เขารู้ให้กับเธอ”เจินจูฉ่าย”, ดอกทานตะวัน, โสม, โหราน้ำเต้า… 

 

ในตอนที่ลิงค์ทวนรายการวัตถุดิบทั้ง 13 ชนิดเสร็จ, ดวงตาของเกรเทลเปล่งประกายยิ่งกว่าเดิม และในที่สุด, เธอก็ตบมือพร้อมกับหัวเราะออกมา”ข้าเข้าใจแล้ว! ข้าใกล้จะถึงความจริงแล้วหล่ะ แต่ข้ายังต้องทำการทดสอบอีกเล็กน้อยพิษที่พวกเรามีอยู่ในตอนนี้น่าจะพอนะ”

 

พอพูดจบ, เกรเทลก็เริ่มรวบรวมวัตถุดิบทำยาจากรอบตัว ลิงค์ไม่รู้จักวัตถุดิบที่เธอรวบรวมมาเลย ในตอนที่เธอรวบรวมได้กว่าเจ็ดชนิดจากป่ารอบๆ, ลิงค์ก็ถามขึ้น”เกรเทล, วัตถุดิบมันผิดนะ” “เจ้าต้องเรียนรู้อีกมากนะ วัตถุดิบพวกนี้ได้เก็บคุณสมบัติยาเอาไว้อยู่ เป้าหมายของการปรุงยาก็คือการลบล้างคุณสมบัติที่เราไม่ต้องการและเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับส่วนที่เราต้องการ ในการสร้างผลทางยาที่ต้องการนั้น, พวกเราไม่ต้องทำตามรายการวัตถุดิบหรอก แล้วก็, ข้ายังขาดอีกสองสามอย่าง เอาเถอะ, ข้าค่อยไปหาทีหลังก็ได้ ตอนนี้ไปกันเถอะ พวกเราจะไปเยี่ยมหมู่บ้านข้างหน้าก่อน ใครจะรู้หล่ะ, บางทีพวกเราอาจจะเจอวัตถุดิบทำยาที่ข้ายังขาดอยู่ในระหว่างทางก็ได้นะ

 

เกรเทลเก็บวัตถุดิบทั้งหมดของเธอ ปัดฝุ่นออกจากมือแล้วก็มองไปที่ลิงค์, เตรียมพร้อมที่จะเดินทาง

 

ด้วยความที่ปัญหาเรื่องยาปฏิชีวนะคลี่คลายไปได้เปราะนึง, ตอนนี้ลิงค์ก็รู้สึกโล่งใจมากกว่าเดิมในระหว่างการพูดคุยกันของพวกเขา, เขาก็ฟื้นพลังมังกรมาได้เกือบเต็มที่ ตอนนี้เขาสามารถจัดการกับภัยคุกคามที่เข้ามาขวางทางได้แล้ว 

 

จากนั้นพวกเขาทั้งคู่ก็มุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่พวกเขาได้เห็นจากบนฟ้า

 

ครู่ต่อมา, เกรเทลก็เอามือจับขาแล้วถอนหายใจออกมาเห้อ, เหนื่อยจังเลย จะต้องเป็นแบบนี้ไปตลอดไหมเนี่ย”

 

ลิงค์พูดไม่ออกกับความหมายแฝงที่เธอสื่อออกมาอย่างชัดเจน

 

สำหรับการเดินทางที่เหลือนั้น, ลิงค์ได้แบกเกรเทลขึ้นหลัง

 

ตอนนี้พวกเขาเดินผ่านป่าได้ไวขึ้นกว่าตอนแรกสิบนาทีต่อมา, ป่าเบื้องหน้าพวกเขาก็บางลงผ่านป่าพวกนั้น, ลิงค์เห็นกำแพงหินตั้งอยู่ข้างหน้า ข้างหลังกองหินนั้นมีบ้านไม้ตั้งเรียงรายอยู่มีเสียงไก่กับเสียงหมาเห่าดังขึ้นเป็นครั้งคราวและมีกลุ่มควันลอยจากบ้านไม้ขึ้นไปบนท้องฟ้ายามเย็น

 

“ดูสงบสุขดีนะ” เกรเทลพูด

 

ลิงค์เองก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน แต่ว่ามันยังมีเรื่องแปลกอยู่” สถาปัตยกรรมที่นี่ดูแปลกจังเลยผมไม่เคยเห็นมาก่อน ผมไม่รู้จริงๆนะว่าทำไม,แต่ผมกำลังรู้สึกลางไม่ดีกับที่แห่งนี้

 

เขาไม่ได้รู้สึกถึงภัยคุกคามโดยตรง, แต่ความรู้สึกมันก็มากพอที่จะทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจกับสถานที่แห่งนี้

 

ด้วยความที่พลังของเธอถูกปิดผนึกอยู่, สัมผัสของเกรเทลจึงไม่ได้แม่นยำเท่าลิงค์ แต่พอได้ยินลิงค์พูดแบบนี้, เธอก็พูดอย่างครุ่นคิด”มันดูคล้ายกับสถาปัตยกรรมเมื่อ 1,000 ปีก่อนของอาณาจักรทางใต้นะ”

 

ในขณะที่พวกเขาสำรวจพื้นที่, ก็มีทหารรูปร่างมนุษย์แห่ออกมาจากอีกมุมนึงของป่า ลิงค์ตกตะลึงกับสิ่งที่เขาเห็น

 

“พวกนั้นมัน…ปีศาจหรอ?”

 

*เงินจูฉ่าย (ภาษาอังกฤษใช้ Creeping Jenny) อันนี้ผมลองหาข้อมูลมามันเป็นสมุนไพรจีนชนิดหนึ่งถ้าสนใจลองค้นหาข้อมูลดูได้นะครับ

Favorite