A Warrior Exiled by the Hero and His Lover 34

ผมนั่งมองดาบศักดิ์สิทธิ์อยู่ภายในห้องห้องหนึ่งของโรงเตี๊ยม
 

 

ผมหยุดยิ้มไม่ได้เลย
 

 

“มุฟุฟุฟุฟุฟุฟุฟุ”
 

 

ในที่สุด ในที่สุดผมก็ได้ครอบครองอาวุธศักดิ์สิทธิ์ที่เฝ้าใฝ่หามานานแสนนาน
 

 

ผมรอวันนี้มานานแค่ไหนกันนะ?
 

 

ตั้งแต่ได้รับอาชีพ [ ผู้กล้า ]
 

 

ผมก็เฝ้าฝันถึงแต่ดาบศักดิ์สิทธิ์
 

 

มีทั้งอาชีพ มีทั้งดาบศักดิ์สิทธิ์ และยังตำแหน่งผู้กล้าที่ได้รับมอบมาจากราชวงค์อีก เรียกได้ว่าเป็นผู้กล้าตัวจริงขนานแท้
 

 

ต่อจากนี้ผมก็แค่ต้องแสดงบทบาทให้เก่งสมกับเป็นผู้กล้า
 

 

ถ้าผมทำสำเร็จก็จะได้ถูกจารึกชื่อไว้ในประวัติศาสตร์
 

 

อย่างไรก็ตามผมจะประมาทไม่ได้ ไม่ว่าอาชีพผู้กล้าจะเก่งกาจแค่ไหนในการต่อสู้กับราชาปีศาจ แต่มันก็มีผู้กล้ายางคนที่พ่ายแพ้ให้แก่ราชาปีศาจในอดีต
 

 

เพื่อไม่ให้เป็นแบบนั้น อย่างน้อยผมควรจะมีเลเวลถึง 100
 

 

และปาร์ตี้
 

 

ผมเหลือบมองทั้งสามคนที่อยู่ในห้อง
 

 

เนอิ นักสู้
โซอาระ นักบวช
ลิซ่า นักเวทย์
 

 

ทั้งหมดมีเลเวลเพียง 40 ผมชักสงสัยขึ้นมาแล้วสิว่ายัยพวกนี้จะยังมีประโยชน์อยู่อีกรึเปล่า?
 

 

ในอดีตปาร์ตี้ผู้กล้าส่วนใหญ่มักจะได้ตำแหน่งผู้กล้าด้วย
 

 

บางครั้งก็ได้ตำแหน่งตั้งแต่แรก บางครั้งก็ได้ตำแหน่งหลังจากปราบราชาปีศาจเสร็จ
 

 

ไม่ว่ายังไงปาร์ตี้ผู้กล้าก็จะได้ตำแหน่งผู้กล้าในท้ายที่สุด
 

 

แน่นอนว่ามันก็มีเงื่อนไขอยู่บ้าง
 

 

หากมีความสามารถไม่เพียงพอ หรือตาย ก็จะถูกแทนที่โดยคนอื่นได้ การเลือกสมาชิกเป็นสิ่งสำคัญ
 

 

ผมไม่ต้องการตัวถ่วงในปาร์ตี้ของผม
 

 

หรือคนที่ทำให้ผมไม่สบายใจ
 

 

“มีปีศาจอยู่รอบเมืองเต็มไปหมด นายจะลงมือเมื่อไหร่?”
 

 

“ผมจะเริ่มหลังจากที่พวกมันเคลื่อนไหวทันที”
 

 

“เราจะชนะพวกมันได้หรือเปล่าด้วยเลเวลปัจจุบันของพวกเรา ไปฝึกกันอีกหน่อยคงไม่สายเกินไปหรอกมั้ง?”
 

 

“นี่โซอาระ ผู้คนใช้ชีวิตอย่างกวาดกลัวอยู่นะ พวกเขาไม่รู้ว่าจะถูกโจมตีเมื่อไหร่ เธอก็เห็นแล้วหนิ”
 

 

“มันก็ใช่ แต่ถ้าเราตายมันก็สูญเปล่าไม่ใช่หรือไง?”
 

 

ชิ เอาอีกแล้ว
 

 

โซอาระเข้ามาอยู่ในปาร์ตี้นี้ได้เพราะเธอเป็นนักบวชที่มีความสามารถในการรักษา แต่บางทีบุคลิกและวิธีคิดของเธอมันก็ทำให้ปาร์ตี้นี้แย่ลง
 

 

น่าผิดหวังจริงๆ
 

 

ไม่มีทางที่ศัตรูระดับสูงจะโผล่ออกมาง่ายๆหรอก
 

 

ส่วนมากก็มีแค่พวกปลาซิวปลาสร้อยเลเวล 20-30 แค่นั้น
 

 

ครืน.
 

 

อาคารสั่นไหวอย่างรุนแรง
 

 

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเนี่ย!”
 

 

“เซอินข้างนอกชาวบ้านกำลังวิ่งหนีกันอยู่”
 

 

“ฉันว่าเราน่าจะถูกโจมตีแล้ว!”
 

 

เราออกจากที่พักแล้วมุ่งหน้าไปตรงบริเวณที่เกิดแรงสั่นสะเทือน
 

 

“พวกแกอยากทำอะไรก็ทำ ฆ่าผู้ชายให้หมด ส่วนพวกผู้หญิงสวยๆถ้าเจอก็นำพวกมันมาซะ อย่าลืมเงินทองกับอาหารด้วยล่ะ!”
 

 

ปีศาจตัวใหญ่กำลังออกคำสั่งกับพวกทหารปีศาจอยู่
 

 

ปีศาจกว่าร้อยตัวกำลังเข้ามาในเมืองผ่านทางกำแพงชั้นนอกที่ถูกทำลายอยู่
 

 

พวกมันโจมตีชาวบ้านที่กำลังหลบหนีอย่างไร้ความปราณี
 

 

พวกมันควรจะซ่อนตัวอยู่สิ ทำไมมันถึงบุกมาโจมตีช่วงเวลานี้กัน
 

 

ความสงสัยเกิดขึ้นมาในใจผม
 

 

แต่ผมก็เลิกสนใจมันไปเพราะว่ามันไม่สำคัญ
 

 

ช่วงเวลาที่ยอดเยี่ยมและเหมาะสมกับการเป็นผู้กล้าปรากฎขึ้นมาแล้ว
 

 

“เตรียมตัวให้พร้อม เดี๋ยวผมจะจัดการไอ้ตัวใหญ่นั่นเอง!”
 

 

“เข้าใจแล้ว”
 

 

“เราควรให้ความสำคัญกับการอพยพชาวบ้านก่อนไม่ใช่เหรอ?”
 

 

“ถ้าจัดการหัวหน้าของพวกมันได้ เดี๋ยวพวกลูกน้องมันก็ถอยกันไปเองแหล่ะ ปล่อยให้ชาวบ้านดูแลกันเองสิ”
 

 

“แต่…”
 

 

โซอาระเริ่มแสดงอาการต่อต้านออกมา
 

 

อย่ามาเถียงผมในสถานการณ์แบบนี้นะโว้ย!
 

 

“หุบปากซะ! ผมไม่สนว่าจะมีชาวบ้านตายห่าอีกสักกี่คน เธอมีหน้าที่อย่างเดียวคือเชื่อฟังผม!”
 

 

“ก-ก็ได้”
 

 

ใบหน้าของโซอาระเปลี่ยนเป็นสีนํ้าเงินซีดจะที่เธอตัวสั่น
 

 

ผมหวังว่าจะไม่โดนขัดใจอีก
 

 

เข้ามาเลยไอ้พวกเวรเอ๊ย
 

 

“ระเบิดเพลิง!”
 

 

เวทย์ไฟของลิซ่าพุ่งเข้าใส่กลุ่มปีศาจ
 

 

ยังไงก็ตามพวกมันเลเวลสูงเกินไป พวกมันจึงไม่ตายเพราะเวทย์นั้น
 

 

ผมรีบวิ่งเข้าไปหา พร้อมกับเหวี่ยงดาบในมือไปด้วย
 

 

เกิดเสียงแหลมขึ้นมาพร้อมกับดาบที่ถูกกันไว้ได้
 

 

“เจ้าคิดว่าจะโจมตีข้าได้ด้วยการโจมตีที่อ่อนแอเช่นนั้นงั้นหรือ?”
 

 

“เป็นไปไม่ได้….”
 

 

เมื่อเปล่งไฟดับลง ปีศาจร่างใหญ่ก็ปรากฎตัวขึ้นพร้อมกับขวานในมือ
 

 

ดาบศักดิ์สิทธิ์ของผมถูกป้องกันได้อย่างง่ายดายโดยขวาน
 

 

แถมเวทย์ของลิซ่าก็ไม่สามารถทำอันตรายอะไรมันได้ เจ้านี่อันตรายเกินไป
 

 

เมื่อผมใช้สกิลประเมินตรวจสอบก็พบว่ามันมีเลเวลถึง 150
 

 

สกิลของมันไม่ได้มีอะไรยอดเยี่ยมเป็นพิเศษนัก แต่มันมีเลเวลสกิลที่สูงมาก
 

 

ผมรู้สึกเสียวสันหลังวาบ
 

 

สกิลการต่อสู้ของมันอาจจะเหนือกว่าผมมากนัก
 

 

ไอ้เวรนี่มันอะไรกัน ทำไมมันถึงมาอยู่ที่นี่ได้?
 

 

ปีศาจตัวนี้เหล่มองมาที่ผม
 

 

“เจ้าคือผู้กล้าที่ได้รับเลือกคนใหม่งั้นหรือ?”
 

 

“แล้วถ้าใช่ล่ะ”
 

 

“โอะ โอ๋ ไม่ต้องกลัวไป ข้าได้รับคำสั่งจากราชาปีศาจมาว่าให้เล่นกับเจ้าสักหน่อย แน่นอนว่าข้าจะไม่พลั้งมือฆ่าเจ้าในที่แห่งนี้อย่างแน่นอน”
 

 

ดาบของผมถูกพลิกกลับอย่างง่ายดายโดยไร้แรงต้าน จากนั้นหมัดฮุกซ้ายอันรุนแรงก็พุ่งเข้าใส่ท้องของผมที่ไร้การป้องกัน
 

 

“อั่ก….”
 

 

ขาทั้งสองข้างของผมไร้เรี่ยวแรงและทรุดลงกับพื้นเพราะความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหัน
 

 

ในปากมีนํ้าลายที่หนืดข้นพร้อมกับอาการหายใจไม่ออก
 

 

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมบาดเจ็บสาหัส
 

 

มันจับผมของผมและกระชากขึ้นอย่างแรง
 

 

“แต่หมัดเดียวก็ร่วงซะแล้วเหรอ นี่เจ้ามาที่นี่เพื่อเดินเล่นรึไง?”
 

 

“ยะ-หยุดนะ…..อย่าฆ่าผมเลย……”
 

 

“คุคุ ฟุฮ่าฮ่าฮ่า เจ้ากลัวงั้นเหรอ เลเวลเจ้าเท่าไหร่กัน?”
 

 

“63 ครับ…”
 

 

“จริงเหรอเนี่ย! เจ้ากล้าท้าทายข้าที่เลเวล 150 ด้วยเลเวล 63 งั้นเหรอ! นี่เจ้าเป็นผู้กล้าจริงๆใช่มั้ยเนี่ย! พวกแกก็คิดอย่างนั้นใช้่รึเปล่า?”
 

 

ทหารปีศาจที่อยู่ข้างหลังชายผู้นั้นก็หัวเราะขึ้นมา
 

 

ผมกำลังถูกเหยียดหยามอย่างรุนแรงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
 

 

ถ้าผมรู้ว่ามันเลเวล 150 ผมก็จะไม่สู้
 

 

ผมจะละทิ้งเมืองนี้แล้วถอยไปตั้งหลักก่อน
 

 

อย่ามาหัวเราะเยาะนะ อย่ามาหัวเราะเยาะกันนะโว้ย ผมจะฆ่าพวกแกให้หมด
 

 

“เซอิน ฉันจะช่วยนายเดี๋ยวนี้แหล่ะ!”
 

 

เวทย์ไฟของลิซ่ากระแทกเข้ากับหน้าของปีศาจตัวนี้จังๆ
 

 

ทันทีที่ผมก้าวถอยหลัง เนอิก็พุ่งมาจากทางด้านขวาแทนที่ผมทันที
 

 

ยังไงก็ตามเจ้าปีศาจนั้นก็ใช้มือของมันป้องกันการโจมตีที่หน้าผากได้อย่างง่ายๆ
 

 

“ยังไม่จบ!”
 

 

เนอิบิดร่างกายของเธอในอากาศเพื่อเตะเข้าไปที่ลำคอ
 

 

แต่ร่างกายของปีศาจนั้นก็ยังไม่ขยับเหมือนกับหินก้อนใหญ่
 

 

นี่เป็นโอกาสของผม ผมจะให้เนอิถ่วงเวลาขณะที่ผมกำลังหลบหนี
 

 

“เดี๋ยว! หยุดก่อน!”
 

 

“นี่เซอิน นายจะทิ้งเนอิเหรอ!?”
 

 

“นายต้องช่วยเธอนะ เธอเป็นเพื่อนรักของพวกเราไม่ใช่หรือไง!?”
 

 

“ผมจะมาตายที่นี่ไม่ได้ ผมเป็นผู้กล้า! ผมเป็นผู้ที่ได้รับเลือกให้มาปราบราชาปีศาจและกอบกู้โลกนี้!”
 

 

ทั้งลิซ่าและโซอาระต่างนิ่งเงียบ
 

 

มันเป็นเรื่องธรรมดา เพราะสิ่งที่ผมพูดมันเป็นเรื่องถูกต้อง ชีวิตของผมมีค่ามากกว่าพวกเธอนัก
 

 

ถึงพวกเธอจะตายที่นี่ แต่ผมจะต้องรอด
 

 

“หนีไปซะ ฉันจะถ่วงเวลาตรงนี้ให้!”
 

 

“แน่นอน! ถึงเธอจะมีหน้าตาและรูปร่างที่ดี ถึงลีลาบนเตียงของเธอมันจะเด็ดแต่ผมเบื่อเธอแล้ว เพราะงั้นจงตายที่นี่ซะ! เพื่อผม! เนอิ”
 

 

“ว่ายังไงนะ?”
 

 

ผมออกไปกับคนที่เหลือ
 

 

เวรเอ๊ย ไม่คิดว่าจะต้องมาเสียของเล่นในที่แห่งนี้
 

 

ผมตั้งใจว่าจะโยนเธอทิ้งไปหลังจากเจอของเล่นชิ้นใหม่แล้วเท่านั้น
 

 

แต่ไม่เป็นไรครับหน้าผมจะต้องหาผู้หญิงที่แข็งแกร่ง
 

 

ก่อนจะเป็นอย่างนั้นผมต้องเพิ่มเลเวลซะก่อน
 

 

ถ้าเป็นไปได้ผู้หญิงคนต่อไป ผมคงต้องไปขโมยจากคนอื่นสินะ เพราะการขโมยคนรักคนอื่นมันทำให้ผมมีความสุขสุดๆไปเลยล่ะ!
 

 

“อ๊าาาาาาาาาาาาา!!!!!!
 

 

ขณะที่กำลังหลบหนีออกจากเมืองก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของเนอิดังออกมาจากในเมือง
 

 

“ไม่นะ เนอิ!?”
 

 

“ฉันไม่คิดเลยว่าเราจะทิ้งเธอ”
 

 

“อย่าเศร้าไปเลย สิ่งที่เธอทำมันคือการเสียสละอันทรงเกียรติ”
 

 

เรามีปัญหาที่ใหญ่กว่า คือเราไม่สามารถทำตามคำขอของพระราชาได้
 

 

แต่มันจะเป็นปัญหาจริงๆงั้นเหรอ?
 

 

ไม่ใช่เลย มันเป็นความรับผิดชอบของประเทศที่ไม่ยอมบอกเราว่ามีศัตรูเลเวล 150 อยู่
 

 

ผมเป็นแค่เหยื่อ
 

 

เกือบตาย แถมยังเสียเพื่อนไปอีกคนนึง
 

 

ที่ต้องถูกตำหนิคือประเทศกับกษัตริย์ต่างหากไม่ใช่ผม
 

 

กลับประเทศไปแล้วหางานง่ายๆทำดีกว่า
 

 

“เรากลับประเทศกันเถอะ”
 

 

“ค่ะ”
 

 

ตำนานของผมมันพึ่งจะเริ่มต้นขึ้น

 

 

 

ไอ้สารชั่วเอ๊ย!
 

 

Favorite