เข้าวันรุ่งขึ้น เมื่อฉันพลิกตัว ฉันก็ตื่นเพราะเสียง “อุกิ๊ว”
“ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ล่ะ”
ฉันหยิบเธอขึ้นมา เฟรานั่นเองแฟรี่ที่ฉันพามาที่บ้านเมื่อวานนี้
เธอโดนเบียดจนสลบอยู่ ฉันได้ยินเสียงหัวใจเธอเต้นอยู่เพราะงั้นคงไม่เป็นไรมั้ง
หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ฉันก็ลงไปที่ชั้นหนึ่ง ฉันหิ้วเฟราที่สลบอยู่ไปด้วย และคาเอเดะก็กำลังทำอาหารเช้าอยู่ในครัว
“อรุณสวัสดิ์ค่ะนายท่าน”
“อรุณสวัสดิ์ ทำไมเฟราถึงเข้าไปนอนในห้องฉันล่ะ เธอรู้เหตุผลมั้ย?”
“เอ๋?”
“งั้นเหรอ เธอคงไม่รู้สินะ”
ฉันวางเฟราลงบนแพนด้าที่กำลังลอยมาหาฉัน
เมื่อฉันนั่งลงที่โซฟาคาเอเดะก็เสิร์ฟขนมปังกับกาแฟให้ฉัน
ช่วงนี้เธอเป็นคนตื่นมาจัดการทุกอย่างก่อนตลอดฉันเลยรู้สึกดีใจ และรู้สึกผิดด้วยที่ปล่อยให้เธอทำงานบ้านคนเดียว
คาเอเดะก็มานั่งฝั่งตรงข้ามฉัน
“นายท่านจะอยู่ที่เมืองหลวงถึงเมื่อไหร่คะ?”
“อืม อาจจะอีกสักอาทิตย์นึง”
ฉันกัดขนมปังและนึกถึงกำหนดการในอนาคต
ไม่มีจุดหมายแฮะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะตระเวนไปทั่ว ใจจริงก็อยากไปที่ที่จะพบเจอกับของหายาก
“ที่นี่ที่ไหนกัน!?”
จู่ๆเฟราก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาแล้วตะโกนด้วยความตกใจ
พอเธอเห็นหน้าฉันเธอก็โล่งใจ
“ใช่แล้ว เฟราได้รับการช่วยเหลือจากนายแห่งเรา”
“นี่ หยุดเรียกอย่างนั้นสักที ฉันไม่ชอบวิธีเรียกแบบให้เกียรติมากเกินไป”
“แต่ว่าสาวใช้เผ่าสัตว์ก็เรียกท่านแบบให้เกียรติ”
“คาเอเดะพูดกับฉันแบบนั้นเป็นเรื่องปกติ แต่เธอไม่ใช่ พูดกับฉันแบบปกติเถอะ”
เฟราลงมาดิ้นพรวดพราดที่โต๊ะและหน้าแดง
“นี่มัน นี่มันจะดีอย่างงั้นเหรอ….ต่อหน้านายแห่งเราช่างน่าอายจริงๆ”
“อืม ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเป็นไปได้ก็เลิกเรียกว่านายแห่งเราด้วย”
“เรื่องนั้นไม่ได้หรอก มันเป็นเรื่องไร้สาระที่จะเรียกเผ่าพันธ์ที่ยิ่งใหญ่ด้วยชื่อ ถ้าเฟราทำอย่างนั้น พ่อแม่และพี่ชาย จะถุยนํ้าลายใส่เฟราแน่ๆ”
เป็นครอบครัวแบบไหนกันแน่เนี่ย
เผ่าแฟรี่นี่แปลกจริงๆ
“นี่ค่ะเฟราซัง”
“ขอบคุณนะคาเอเดะ”
คาเอเดะเสริฟขนมปังกับชาให้เฟราด้วย
ฉันคิดมานานแล้ว แต่คาเอเดะเข้ากับคนอื่นได้ง่ายและรวดเร็ว อาจเป็นเพราะบุคลิกของเธอนั้นสุภาพอ่อนโยน จึงเข้าหาคนอื่นได้ง่าย
เป็นเรื่องที่ดีที่เข้ากับคนอื่นได้ง่าย
“ว่าแต่หลังออกจากเมืองหลวงแล้วเราควรไปไหนกันดีคะ?”
“ถ้าอย่างนั้นเฟราขอแนะนำ หมู่บ้านลับของแฟรี่ เฟราอยากให้เจ้านายไปที่นั่นด้วย”
หืม หมู่บ้านลับของแฟรี่ น่าสนใจนะ
คาเอเดะก็สนใจเรื่องนี้รึเปล่านะ
“หมู่บ้านของเฟราอยู่ในป่ากรีจิท [ グリジット = กุรีจิ๊ตโตะ ] ที่ประเทศเพื่อนบ้านนี่เอง มีดอกไม้กับแฟรี่อาศัยอยู่ที่นั่นนอกจากนี้ยังมีซากปรักหักพังกับวัตถุโบราณที่เจ้านายชอบด้วย ดังนั้นเจ้านายจะต้องสนุกแน่ๆ”
“ซากปรักหักพัง….แล้วอาหารล่ะ?”
“แน่นอนว่ามีขนมบางอย่างที่สามารถทานได้แค่ในหมู่บ้านเท่านั้น ที่แนะนำก็คือนํ้าผึ้งที่เป็นสูตรลับของเผ่าแฟรี่ มันอร่อยจริงๆนะ”
“โย้ชชช ไปกันเถอะ”
พอได้ยินว่ามีสาเกนํ้าผึ้งฉันก็ตัดสินใจได้ทันที
สาเกแสนอร่อยที่หาได้ยากสำหรับนักชิม
และยังมีซากปรักหักพังอีกด้วย เที่ยวได้อย่างต่อเนื่องจริงๆ
ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องไปเท่านั้น
“ก่อนที่จะไปที่หมู่บ้านเฟราขอเตือนเอาไว้ก่อน แฟรี่นั้นเกลียดมนุษย์ พวกเขาอาจโจมตีเจ้านายได้ เพราะงั้นเฟราจะพยายามให้มากที่สุดเพื่อที่จะไม่ให้เรื่องนั้นเกิดขึ้น”
“ฉันไม่สนใจว่าจะถูกโจมตีหรอก”
“ใช่แล้วล่ะคะ เพราะมันคงไม่มีปัญหาสำหรับพวกเรา”
“ทั้งคู่พูดอะไรน่ะ! อย่าดูถูกเพียงเพราะว่าเป็นเผ่าแฟรี่นะ! นักรบในหมู่บ้านน่ะแข็งแกร่งกว่าเฟราหลายเท่า!”
เราพยักหน้าให้กับคำพูดของเฟรา
มันอาจไม่มีปัญหาแต่ทางที่ดีก็ระมัดระวังไว้ก่อน พวกเขาอาจมีสกิลที่ใช้จัดการฉันก็ได้
อย่างที่เฟราบอก อย่าลดการป้องกันลงจะดีกว่า ต้องระวังเอาไว้
“วันนี้นายท่านจะทำอะไรดีคะ รับคำขอที่กิลด์รึเปล่า?”
“ไม่อ่ะ วันนี้ฉันว่าจะหยุด เพราะบรรยากาศนั้น…”
คาเอเดะยิ้ม “นั้นสินะคะ”
วันก่อนฉันไปที่กิลด์ และได้รับการต้อนรับที่ดีมาก แม้แต่หัวหน้ากิลด์ยังเข้ามาทักทายฉันด้วยตัวเองแบบว่า “ใครจะไปคิดว่าปาร์ตี้ “มันยูเรียวดัง” ที่เป็นปาร์ตี้แรงค์ B แท้จริงแล้วเป็น แรงค์ S วะฮ่าฮ่าฮ่า !” และอีกมากมาย
นักผจญภัยในกิลด์ต่างก็ตะโกนชื่อ”มันยูเรียวดัง” กันรัวๆ
แถมยังมีคนแปลกหน้ามาขอจับมือกับขอลายเซ็นฉันอีก
มันอาจไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากเข้าไปที่กิลด์ของเมืองหลวงสักพัก
อย่างที่เคยบอกไปหลายๆครับฉันไม่อยากทำตัวโดดเด่นมากเกินไป
มันเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ที่ปาร์ตี้ได้รับตำแหน่งผู้กล้า มันจึงได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก ถ้าฉันทำอะไรที่มันแปลกๆและโดดเด่นที่นี่อีกฉันคงไม่สามารถเดินทางออกนอกประเทศได้
ฉันยังคงนั่งจิบกาแฟต่อไป
◇
ทุ่งหญ้าทีก็จากเมืองหลวงไม่กี่กิโลเมตร
ฉันตัดสินใจฝึกใช้เวทมนตร์เพื่อใช้เวลาให้เกิดประโยชน์
ฉันมีพลังเวทมนตร์แต่ฉันไม่ได้ใช้เพราะยังไม่ได้ฝึก
“นํ้า”
ซูม สายนํ้าทอดยาวไปบนท้องฟ้าแล้วก็หายไป
“ดิน”
ฟิ้ว ก้อนหินขนาดใหญ่บินขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วก็หายไป
“ลม”
ซู้มมม เกิดลมกระโชกพัดเอาดินและทรายบ่อยขึ้นไป
อ๊ะ! กระโปรงคาเอเดะมันกระพือขึ้นไปนิดนึงแฮะ
“ลม”
ซู้มมมม รอบนี้กระโปรงพัดไปอีกด้านนึง
ไม่ได้แฮะลองอีกครั้งดีมั้ยนะ?
“เอ่อ……น่ะ-นายท่าน!?”
เดี๋ยวลองอย่างอื่นดูดีกว่า
อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นสิ
ฉันลองใช้เวทมนตร์แต่ทั้งหมดมันก็พุ่งออกไปเป็นเส้นตรง และฉันก็ไม่สามารถควบคุมมันได้
ฉันไม่สามารถใช้มันในการต่อสู้ได้
“เวทมนตร์ของนายท่านสุดยอดไปเลยนะคะ ถึงแม้ว่าจะพยายามปรับสภาพและสะกดมันเอาไว้ แต่มันก็ยังคงเป็นเส้นตรงตลอดแถมพลังทำลายของมันก็สูงอย่างน่าเหลือเชื่อ”
“แต่ว่าฉันสามารถที่จะยิงมันซ้ำๆได้นะ และพลังของมันก็เพอร์เฟค”
“ในฐานะทาสขอโทษนะคะที่ต้องพูดแบบนี้ แต่เวทมนตร์ของนายท่านอันตรายเกินกว่าจะใช้งานได้ในตอนนี้”
“นั่นสินะ”
พลังรุนแรงเกินไป ความแม่นยำตํ่า แถมยังเป็นเส้นตรงอีก
ถึงอย่างนั้นก็มีข้อดีอยู่บ้าง คือฉันสามารถที่จะยิงเวทมนตร์ได้อย่างไม่จำกัด ใช้คุณสมบัติธาตุได้ทั้งสี่อย่าง และพลังกายล้นเหลือ
เรียกว่าตัวหายนะเดินได้ดีๆนี่เอง
นั่นสินะ….ใช้มันไม่ได้จริงๆด้วย
“แพนด้านี่นุ่มจริงๆ”
“คิ้ว~”
เฟรานอนอยู่บนตัวแพนด้า
สนิทกันแล้วสินะ
“ใช่ ฉันคิดว่ามันเท่ดีนะถ้าใช้ดาบที่ถูกหุ้มด้วยเปลวไฟ”
“ฟังดูดีนะคะ แต่คุณจะทำแบบนั้นได้ยังไง?”
“ไม่รู้สิ”
ไม่มีใครเข้าใจฉันเลย
ไม่เป็นไร เพราะมันเป็นความโรแมนติกสำหรับผู้ชายด้วยกันเท่านั้นถึงจะเข้าใจ
ฉันตัดสินใจแล้ว สักวันหนึ่งฉันจะเชี่ยวชาญเวทมนตร์และใช้ดาบแห่งไฟได้อย่างแน่นอน
“โอ๊ะ!”
ทันใดนั้นก็ปรากฎตัวอักษรขึ้นมาต่อหน้าฉัน
《ประกาศ: ดันเจี้ยนเลเวล 3 ที่คุณสร้างได้รับการอัพเกรดเป็นเลเวล 5》
《ประกาศ: จำนวนชั้นเพิ่มขึ้นเป็น 50 ชั้น》
《ประกาศ: “ห้องของฉัน” ถูกสร้างขึ้นภายในดันเจี้ยน》
[ マイルーム = My room ]
เอ๊ะ ห้องของฉัน!?
แล้วทำไมเลเวลมันถึงเพิ่มขึ้น?
เกิดอะไรขึ้นตอนที่ฉันปล่อยมันทิ้งเอาไว้ โดยที่ไม่ได้ดูแล
“มีอะไรเหรอคะนายท่าน”
“ดันเจี้ยนของฉันเลเวลมันเพิ่มขึ้น”
“อืม..บางทีอาจเป็นเพราะข่าวลือนั่นนะคะ”
ดูเหมือนคาเอเดะจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอกำหมัดแล้วทุบลงไปบนมือที่แบอยู่ แบบ “อ๋อ”
ข่าวลืองั้นเหรอ อยากรู้จังอธิบายให้ฟังที
“ที่จริงมีข่าวลือว่ามีดันเจี้ยนความยากระดับสูงโผล่ขึ้นมาข้างๆเมืองหลวงมาระยะนึงแล้วค่ะ ของที่ตกจากมอนสเตอร์นั้นเป็นของหายากทั้งหมด นักผจญภัยก็เลยเข้าไปสำรวจกัน”
“บางทีที่เลเวลมันสูงขึ้นเพราะ…”
“คงมีนักผจญภัยบางส่วนเสียชีวิตข้างในน่ะค่ะ”
ไม่นะ
แย่แล้ว นี่มันไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะ
ยังไงก็ตามฉันก็เป็นนักผจญภัยเช่นกัน ดังนั้นฉันเข้าใจดีว่าการมีดันเจี้ยนใกล้ๆกับเมืองที่ตัวเองอาศัยอยู่มันเป็นเรื่องที่ดี
ปล่อยให้มันเป็นไปอย่างนี้ก่อนดีกว่า หรือไม่ก็ขอให้เราไม่ได้ยินข่าวอะไรแบบนี้
“ว่าแต่ “ห้องของฉัน” มันคืออะไร?”
“คะ?”
ตัวหนังสือปรากฎขึ้นในสายตาฉัน
《เลือก: คุณต้องการเคลื่อนย้ายไปที่ “ห้องของฉัน” หรือไม่?
ใช่/ไม่ใช่》
โอ้ ไปจากที่นี่ได้เลยงั้นเหรอ
ฉันอยากไปเห็นด้วยล่ะนะ
เก็บข้าวของและคว้ามือคาเอเดะกับเฟราและแพนด้าก็อยู่บนหัวฉัน
เคลื่อนย้ายไปที่ “ห้องของฉัน” เดี๋ยวนี้!
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
