หลังจากที่ออกจากเมืองไอนาร์คเราก็ได้ยินข่าวลือ
“มีดันเจี้ยนปรากฎขึ้นใกล้เมืองหลวง!?”
เห็นได้ชัดว่ามันยังไม่ได้ถูกสำรวจ และเพราะระดับความยากของมันสูงมาก การทำแผนที่ดันเจี้ยนก็เลยยังไม่มีความคืบหน้า
และดูเหมือนว่าของที่ดรอปจากมอนสเตอร์หลายอย่างนั้นหายาก
เราจึงตัดสินใจสำรวจมันในทันที
“มันอยู่ในป่าลึกใช้มั้ย?”
“ฉันรู้สึกกังวลแปลกๆ ทางเข้ามันดูสวยงามผิดธรรมชาติ”
“ใครสนล่ะ ไปกันเถอะ”
“เนอิ ใจเย็นก่อนสิ มันเป็นดันเจี้ยนที่มีระดับความยากสูงเพราะงั้นมอนสเตอร์มันก็ต้องมีเลเวลที่สูงเหมือนกัน”
กลางป่าลึกมีรูขนาดใหญ่
ตรงกลางของมันคือทางเข้าดันเจี้ยน
ห่างออกไปไม่กี่เมตรมีนักผจญภัยตั้งแคมป์อยู่
ฉันใช้สกิลประเมินของฉัน แต่ไม่พบอะไรแปลกๆพวกมันเลเวลตํ่า
ฉันกำลังจะระเบิดออกมา
ฉันพลาดที่จะสำรวจดันเจี้ยนลันตัตต้า ฉันกำลังจะระเบิดความหงุดหงิดออกมาที่นี่ นอกจากนี้ชาวบ้านจะต้องตกตะลึงเมื่อฉันเคลียร์ดันเจี้ยนระดับสูงได้
ฉันจะต้องเอาดาบศักดิ์สิทธิ์มาแล้วประกาศให้ชาวโลกรับรู้ถึงชื่อของฉัน
ตอนนี้ฉันแค่ต้องหาไอเทมหายากเพื่อที่จะใช้ต่อสู้กับราชาปีศาจ
ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา แต่ไม่ช้าก็เร็วฉันก็ต้องเดินทางไปปราบราชาปีศาจอยู่ดี แต่ตอนนี้มันคือเวลาที่ใช้ในการเตรียมตัวเพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาด
“ไปกันเถอะ”
“””โอ้!”””
◇
“อ๊าาาาาา นั่นมันอะไรกันวะ”
“เซอิน รอพวกเราก่อน”
“ลิซ่าวิ่งเร็วเข้า ถ้ามันเธอได้ล่ะก็ เธอได้ตายแน่”
“แต่ฉันกำลังแบกโซอาระอยู่บนหลังนะ”
ออร์คที่มีร่างกายสีฟ้ากำลังวิ่งไล่ตามมาอย่างบ้าคลั่ง
พวกมันมีถึง 10 ตัว
ออร์คปกติมันไม่ใช่ศัตรูของพวกเราอยู่แล้ว
ต่อให้มี 20-30 ตัว เราก็มั่นใจว่าสามารถจัดการพวกมันได้หมด
แต่ออร์คพวกนี้ไม่ใช่
เลเวลของพวกมันคือ 50
ออร์คธรรมดามีเลเวลเพียงแค่ 5-20 เท่านั้น
ฉันแน่ใจว่าฉันใช้สกิลประเมินเพื่อตรวจสอบสเตตัสของพวกมันแล้ว
นอกจากนี้เรายังอยู่กันบนชั้นสองเท่านั้น ถ้าหากชั้นสองมันยังยากขนาดนี้แล้วชั้นล่างมันจะยากขนาดไหน
นี่มันอันตรายมาก ความยากของดันเจี้ยนนี้มันเกินเลเวลฉันไปมาก
“เซอิน อย่าทิ้งลิซ่าคนอื่นๆไว้สิ!”
“หุบปากซะ ช่างหัวพวกมันสิพวกมันวิ่งช้ากันเองนี่หว่า”
ฉันวิ่งนำโดยมีเนอิวิ่งตามมาและลิซ่าที่กำลังแบกโซอาระวิ่งรั้งท้ายอยู่
เวรเอ๊ย! ฉันไม่ได้คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้
ฉันคิดว่ามันจะผ่านได้อย่างง่ายๆและได้รับไอเทมหายาก
อย่างน้อยที่สุดฉันก็อยากเอาชนะออร์คตัวนี้เพื่อที่จะได้รับค่าประสบการณ์ แต่พวกมันฉลาดมาก ถ้าฉันพยายามจัดการพวกมัน พวกมันก็จะระวังตัวและรักษาระยะห่างไว้
แถมพวกมันยังว่องไวมากแถมยังใช้เวทมนตร์ได้อีก
โซอาระที่โดนเวทย์ดินเข้าที่หัว เป็นลมหมดสติอยู่และตอนนี้ก็กลายเป็นภาระ
“ศรนิทรา”
ลิซ่าใช้เวทย์หลับใส่พวกออร์ค
อย่างไรก็ตามเวทย์มันก็ระเบิดหายไปหลังจากโดนตัวออร์ค
“ไม่จริงน่า ความต้านทานสูง!?”
“สร้างกำแพงมาขวางทางมันสิ กำแพงน่ะ”
“เข้าใจแล้ว เซอิน”
ลิซ่าทำให้กำแพงดินปรากฎขึ้นมา
“เยี่ยม”
อ๊าาา
ออร์คพังกำแพงด้วยร่างกายของมัน ถึงแม้ว่ามันจะช้าลงเล็กน้อย แต่มันก็ยังไล่ตามมาอย่างบ้าคลั่ง
“เปล่าประโยชน์”
“ขอโทษด้วย”
ในที่สุดก็เห็นบันไดอยู่ข้างหน้า ถ้าหากขึ้นบรรไดไปที่ชั้นหนึ่งได้พวกมันก็คงเลิกตาม
ฉันขึ้นมาที่ชั้นหนึ่งก่อนตามมาด้วยเนอิ ลิซ่าและโซอาระ
“โอ๊กกกกก!!!!
พวกออร์คหยุดอยู่หน้าบันไดและตะโกนด้วยความโกรธ
อย่าคิดว่าพวกแกจะชนะฉันได้ล่ะ ครั้งนี้ฉันจะยอมให้ก่อน ถ้าฉันได้ดาบศักดิ์สิทธิ์มาเมื่อไหร่ล่ะก็ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมด
◇
“เวทมนตร์ของเธอมันไร้ค่า!”
“ฉันขอโทษ ยกโทษให้ฉันด้วย”
ลิซ่าเอามือจับแก้มและล้มลงกับพื้น
ฉันโกรธมากแล้วพยายามเอื้อมมือไปคว้าดาบของฉัน
“ถ้าโซอาระไม่หมดสติเรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้”
“ฉันขอโทษมันเป็นความผิดของฉันเอง”
“นี่ พอก็คือพอ เราเป็นปาร์ตี้นะ!”
คำพูดของเนอิทำให้ฉันใจเย็นลง
มีคนอยู่แถวนี้เยอะแยะการฆ่าอีพวกเวรนี่มันจะทำให้ชื่อเสียงของฉันแย่ลงซะเปล่าๆ
ฉันต้องใจเย็นลงหน่อย ผู้กล้าจะต้องเป็นคนฉลาด
ยังไงก็ตามปาร์ตี้ตอนนี้มันไม่ค่อยเป็นระเบียบแล้ว
ตอนที่โทรุอยู่ในปาร์ตี้ไม่ว่าสถานการณ์จะไร้สาระแค่ไหนฉันก็เหมือนจะหัวเราะออกมาได้
ฉันกำลังแปลกใจที่คิดถึงเรื่องนั้นอยู่
สมองฉันเป็นอะไรวะ ไม่มีทางที่ฉันจะต้องพึ่งไอ้โง่นั่น มันก็แค่ภาระไม่มีทางที่จะมาเทียบกับฉันที่เป็นผู้กล้าได้
แม่งเอ๊ย หยุดโมโหไม่ได้เลย
“โอ้ รอบนี้ก็ได้อะไรดีๆเหมือนกันนะเนี่ย”
“ที่นี่มันเยี่ยมจริงๆเลย ค่าประสบการณ์ก็ดี ของที่ดรอปก็เยี่ยม สะดวกจริงๆที่มีดันเจี้ยนแบบนี้อยู่ใกล้ๆ”
“ถ้ารู้เคล็ดลับชั้นสองมันก็ง่ายๆเนอะ”
ฉันเห็นคนสามคนออกมาจากดันเจี้ยนพร้อมกับเป้สะพายหลังที่ปูดนูน
เลเวลของพวกมันประมาณ 30 ฉันอยากรู้จริงๆว่าพวกมันใช้วิธีไหนในการกำจัดออร์คพวกนั้น
“เซอิลองไปถามพวกนั้นกันเถอะ”
“ห๊ะ แกจะให้ฉันก้มหัวให้พวกมันงั้นเหรอ?”
“แต่ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปพวกเราจะไม่ได้อะไรเลยนะ”
ฉันไม่พอใจอย่างมาก ทำไงผู้กล้าจะต้องขอร้องให้คนอื่นสอนสิ่งต่างๆให้ล่ะ
“งั้นฉันไปเก็บดอกไม้ก่อนนะ”
“เพื่ออะไร?”
“นายไม่ต้องรู้หรอก มันเป็นวิธีที่พวกผู้หญิงเค้าใช้ทำธุรกิจกัน”
“ไม่ต้อง ยังไงฉันก็ตั้งใจจะไปคุยกับสามคนนั้นอยู่แล้วเดี๋ยวฉันไปเอง พวกเธอรอตรงนี้แหล่ะ”
ฉันเห็นสามคนนั้นเดินลับพุ่มไม้ไป
ต้องการคำแนะนำจากพวกมันงั้นเหรอ?
ไม่เห็นจำเป็น ก็แค่ต้องเอาของที่พวกมันมีแค่นั้นเอง
ฉันกำลังกอบกู้โลกอยู่ การเสียสละเล็กน้อยก็คือสิ่งจำเป็นเพื่อการนั้น
“รอแป๊บนึงนะ”
“โอเค ฉันว่าเราทำธุระกันสักหน่อยดีกว่า”
“นั่นสินะ”
“อ๊าาาาาาาา!?”
“เฮ้ย อย่าหนีนะไอเวรเอ๊ย”
ฉันคว้ากระเป๋าของพวกมันแล้วกระโดดออกจากพุ่มไม้และวิ่งให้เร็วที่สุด
มีบางสิ่งกระทบหลังฉัน
แปะ แปะ แปะ
มันคือขี้!
ตอนที่ฉันย่องไปขโมยกระเป๋าพวกนั้นก็กำลังปลดทุกข์กันอยู่
“เซอิน!?”
“เอ๋! ตัวนายเต็มไปด้วยอุนจิ”
“อี๋!?”
ทั้งสามทำหน้าขยะแขยงออกมา
ยัยหมูตัวเมียสามตัวไร้ประโยชน์เอ๊ย
“วิ่งเร็ว”
ฉันคว้ากระเป๋าของตัวเองโดยไม่หยุดวิ่ง
ทั้งสามสาวก็วิ่งตามมาด้วย
“นี่พวกแกเป็นผู้หญิงด้วยเหรอ!”
“อย่าหนีนะเว้ย จับได้กูจะฟาดให้ยับเลย!”
“เอาไปแดกซะ กระเทียมที่กูกินเข้าไปวันนี้!”
พวกนั้นยังคงวิ่งไล่ตามมา
มันน่าละอายจริงๆ ฉันเป็นถึงผู้กล้าและตอนนี้ตัวก็เต็มไปด้วยขี้
ฉันอยากจะฆ่าพวกมันให้หมดซะตอนนี้เลย แต่ถ้าฉันหยุด คนแถวนี้จะจำฉันได้
ระยะห่างระหว่างเราค่อยๆเพิ่มขึ้น และตอนนี้ฉันก็ไม่เห็นพวกมันแล้ว
หาที่ซ่อนสักพัก ปรับลมหายใจของตัวเองให้ดี
“เซอิน กลิ่นนายแรงจัง”
“ฉันเข้าใกล้นายไม่ได้อ่ะ”
“ตรงนั้นมีแม่นํ้า ไปล้างตัวก่อนเถอะ”
พวกผู้หญิงออกห่างจากตัวฉัน
เวรเอ้ย นี่มันคือราคาของความผิดพลาดที่ฉันต้องจ่าย
แมลงวันก็เริ่มตอมมากขึ้นเรื่อยๆ
ไปไกลๆนะโว้ย ไปไกลๆเลย
ฉันกำหมัดด้วยความโมโห
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
