ณ ป่าที่อยู่ไม่ไกลจากเมืองหลวง
ฉันกับคาเอเดะได้รับการนำทางจากคุณโจนาธานให้มาตรวจสอบที่นี่
“เบื้องหน้า ฉันคือเจ้าของบริษัทขนส่ง แต่ในความเป็นจริงแล้วฉันเป็นเจ้าหน้าที่ข่าวกรองที่อยู่ภายใต้การควบคุมโดยตรงของพระมหากษัตริย์ มีเพียงไม่กี่คนที่รู้เรื่องนี้ และเคานต์โรอานก็เป็นหนึ่งในนั้น”
เขาเดินผ่านป่าไปข้างหน้า
ในป่านี้ทั้งลึกและมืดสลัว มีเพียงแสงแดดที่ส่องผ่านแมกไม้คล้ายกับผ้าม่าน
ภายใต้ร่มเงาของต้นไม้นั้นมีมอนสเตอร์แอบมองเราอยู่ สไลม์และแมลงต่างก็ต่อสู้กันเพื่อแย่งชิงพื้นที่บนต้นไม้
ในทางกลับกันกลิ่นหอมของต้นไม้และดอกไม้กลับทำให้เรารู้สึกผ่อนคลาย
ถ้าหากไม่มีความวุ่นวาย ฉันก็คงงีบหลับโดยใช้แพนด้าเป็นหมอน ไม่ก็อาจเป็นต้นขาของคาเอเดะ ก็ดีเหมือนกันนะ
“นายท่าน มดมรณะอันตรายรึเปล่า?”
“เอ๊ะ?”
ฉันแปลกใจกับสิ่งที่เธอพึ่งพูดออกมา
ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีใครในโลกนี้ไม่รู้จักมดมรณะด้วย
ฉันรู้สึกมานานแล้วว่าคาเอเดะนั้นค่อนข้างจะไม่สมดุล
ถึงแม้ว่าเธอจะดูเป็นคนที่ได้รับการศึกษามาอย่างดี แต่เธอนั้นไม่รู้เรื่องความรู้ทั่วไป
แม้แต่เด็กก็น่าจะรับรู้ถึงความอันตรายของมดมรณะ
เธอกลายเป็นทาสได้ยังไง?
หรือเธอถูกลักพาตัวมาจากที่ไหนสักแห่ง?
เมื่อเรื่องทุกอย่างจบ เราควรจะต้องหาเวลาคุยเรื่องนี้กันอย่างจริงจังสักหน่อยแล้ว
“เอาล่ะ จากตรงนี้ไปเป็นเขตแดนของมดแล้ว”
“หน้าที่นำทางของคุณเสร็จแล้วเหรอ”
“ไม่ต้องรู้สึกแย่หรอกน่า ฉันไม่ได้แข็งแกร่งเหมือนพวกคุณ”
เขาพูดว่า “ฉันจะรออยู่นอกป่านะ” แล้วก็ไป
มันไม่ใช่เรื่องปกติที่จะเดิมพันชะตากรรมของประเทศไว้กับนักผจญภัยเพียงสองคน
ท่านเคานต์โรอานเขียนอะไรไว้ในจดหมายกันแน่นะ
ถ้าหากฉันไม่สามารถทำตามความคาดหวังของเขาได้ ประเทศนี้คงล่มสลาย
กษัตริย์องค์นั้นด้วย เขากล้าส่งฉันมาในสถานการณ์แบบนี้ได้ยังไงกัน
นี่มันควรจะเป็นงานของผู้กล้าไม่ใช่รึไง
ฉันเป็นแค่นักรบธรรมดาๆ ที่ออกเดินทางเพียงเพราะต้องการรักษาบาดแผลทางใจเท่านั้นเอง
ก่อนอื่นทำไมไม่ขอความช่วยเหลือไปที่เซอินกับคนอื่นๆล่ะ?
อื่ม..มันเจ็บปวดที่จะปฎิเสธตอนนี้ เพราะฉันยอมรับงานมาแล้ว
“นายท่าน ไม่สบายรึเปล่าคะ?”
“ไม่ต้องห่วงฉันแค่กำลังคิดอยู่ว่าจะจัดการมดยังไงดี”
“คิ้ว~”
“โอ๊ะ นายก็เป็นห่วงฉันเหมือนกันงั้นสินะ”
แพนด้าลอยวนรอบตัวฉัน แล้วก็เอาตัวมาถูกับหน้าฉัน
และฉันยังรู้สึกแปลกๆที่ขาของฉันอีกด้วย พอก้มลงไปมองก็เห็นว่าคาเอเดะเอาหางถูกับขาฉันอยู่
บางทีเธออาจจะทำไปโดยไม่รู้ตัว
“นายท่านนั่นใช่มดมรณะรึเปล่า?”
สิ่งมีชีวิตสีดำกำลังเคลื่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ข้างหน้า
ลำตัวของมันยาวประมาณ 1 เมตรและมีลักษณะคล้ายมด มันคือมดมรณะนั่นเอง
อย่างที่คุณโจนาธานบอก รังของมันน่าจะอยู่แถวๆนี้
“มันยากมากที่จะหาโพรงในเมื่อต้นไม้เยอะซะขนาดนี้”
“ฉันจัดการเองค่ะ”
คาเอเดะกางพัดเหล็กของเธอทั้งสองออก
“ทอร์นาโดคู่”
พายุทอร์นาโดปรากฏขึ้นสองลูก ดึงเอาต้นไม้ออกจากพื้นดินและลอยขึ้นไปบนอากาศ
มดมรณะก็ลอยตามต้นไม้ไปทีละตัว
พื้นที่ราบเรียบวงกลมปรากฎขึ้น
“จงออกมา เวทย์นํ้าแข็ง”
อุณหภูมิโดยรอบลดลงอย่างรวดเร็ว และพื้นก็กลายเป็นนํ้าแข็ง
และมดที่เดินอยู่ที่พื้นก็กลายเป็นรูปปั้นนํ้าแข็งโดยทันที
“นายท่าน ฉันทำความสะอาดให้เรียบร้อยแล้วค่ะ”
“ก็สดชื่นดีนะ”
โพรงโล่งปรากฎอยู่ที่ใจกลางพื้นที่ราบเรียบ
ต้องขอบคุณทาสที่น่ารักของฉันที่ทำให้ไม่ต้องเสียเวลาค้นหา
ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังรู้สึกว่าทำเกินไปหน่อย
คุณโจนาธานกับราชาจะมาบ่นฉันทีหลังรึเปล่าเนี่ย
“ทางเข้ามันเล็กนะ แค่คนเข้าก็ไม่น่าจะพอแล้ว”
ทางเข้าโพรงของมดมรณะมันกว้างกว่า 1 เมตรเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
มันมีขนาดเพียงแค่ให้มดสองตัวเดินผ่านกันได้แค่นั้นเอง
ในฐานะนักรบตัวใหญ่มันยากสำหรับฉันที่จะมุดเข้าไป
หืม อะไรเหรอ?
“ฉันจะลองใช้เวทมนตร์ดูค่ะ”
“ไม่ อย่าดีกว่า ข้างในมันคดเคี้ยวและค่อนข้างลึก ถึงจะกำจัดชั้นบนๆได้แต่มันก็ไม่ถึงตัวราชินีอยู่ดี”
“แล้วการใช้เวทย์ไฟที่นายท่านฝึกฝนอยู่ล่ะคะ?”
ใช้ความร้อนงั้นเหรอ มันก็อาจจะเป็นไปได้ แต่ฉันไม่รู้ด้วยสิว่าราชินีมันอยู่ตรงไหน
ฉันรู้สึกว่ามันยากที่จะฆ่าได้ต่อให้ฉันใช้เวทย์แบบสุ่มสี่สุ่มห้าก็ตาม
และเราต้องมีหลักฐานว่าเรากำจัดราชินีมดได้ด้วย
เราจะไม่ได้ค่าตอบแทนหากเราไม่มีหลักฐาน
ลองให้โรสุเกะเข้าไปมั้ย?
อย่างไรก็ตามถึงแม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งแต่สติปัญญาของเขาก็ไม่ได้สูงนัก
ถึงจะสั่งให้ฆ่าราชินีมดแต่เขาก็แยกแยะระหว่างราชินีมดกับมดธรรมดาไม่ได้
อาจจะเป็นปัญหา แต่ถ้าฉันสามารถเผชิญหน้ากับราชินีมดได้ ทุกอย่างก็จบ
“มันจะง่ายกว่ามั้ยคะถ้าทำให้โพรงนี้เป็นเหมือนดันเจี้ยนได้”
“ดันเจี้ยน?”
มีบางอย่างที่สะกิดใจฉัน
ฉันจำได้ว่าฉันครอบครองดันเจี้ยน มีคำอธิบายแบบนั้นในหน้าต่างสเตตัส
จะทำได้รึเปล่านะ?
ฉันแบมือไปที่โพรงนั้นและเริ่มนึก
《ประกาศ: เป็นไปได้ที่จะครอบครองรังของมดมรณะและเปลี่ยนเป็นดันเจี้ยน
เอาจริงน่ะ ฉันทำได้จริงด้วย
บอกตามตรงฉันเองก็ยังสงสัย
ฉันเปลี่ยนรังมดให้เป็นดันเจี้ยน
กล่องหินปรากฎขึ้นบนพื้น ด้านในนั้นเป็นบันไดทอดยาวลงไป
《ประกาศ: เจ้าของดันเจี้ยนสามารถเคลื่อนย้ายไปยังทุกระดับชั้นได้》
สำหรับตอนนี้เราเคลื่อนย้ายมาที่ระดับชั้นล่างสุด
ชั้นที่ 30 ซึ่งเป็นชั้นที่ลึกที่สุด และมีคอร์ดันเจี้ยนอยู่
มีมดตัวใหญ่ยืนนิ่งอยู่
มีมดตัวเล็กอีก 10 ตัวซึ่งดูเหมือนจะเป็นมดทหารกำลังเดินไปเดินมา และเหมือนว่าพวกมันกำลังสับสนกันสถานการณ์ที่เกิดขึ้นนี้
ดันเจี้ยนของฉันได้ยึดถํ้าเอาไว้แล้ว ที่นี่คือสุสานของพวกแก
“ดอกไม้นํ้าแข็ง!”
ทันใดนั้นทหารมดต่างก็กลายเป็นนํ้าแข็งทันที
อย่างไรก็ตามราชินีมดนั้นขยับร่างกายของตัวเองและทำให้เศษนํ้าแข็งแตกออก
มันอ้าเขี้ยวของมันและขู่เรา
ถึงแม้สถานการณ์จะเป็นแบบนี้แต่มันก็ยังเลือกจะแสดงความโกรธออกมาแทนที่จะหนี
เป็นแค่ความภาคภูมิใจของมันหรือแค่เพราะไม่รู้สถานการณ์
ฉันชักดาบศักดิ์สิทธิ์ออกมาแล้วฟันด้วยความเร็วสูง
จากนั้นหัวของราชินีมดก็หล่นลงบนพื้น ตัวที่ใหญ่ของมันก็ทรุดลง
มันคือสิ่งที่จะเกิดขึ้นหากเลือกที่จะสู้กับผู้ที่มีเลเวลมากกว่า 300
มันอาจจะเป็นราชินีมดมรณะแต่ก็เทียบไม่ได้กับฉันที่ซึ่งมีเลเวล 300
ฉันหยิบหัวมันขึ้นมาและถอนหายใจ
“แล้วมดตัวอื่นๆละคะนายท่าน?”
“นั่นสินะ…แล้วเจ้าของดันเจี้ยนทำอย่างอื่นได้อีกรึเปล่า”
ทันใดนั้นหน้าต่างหลายบานก็ถูกเปิดข้างหน้าฉัน มันแสดงภาพในดันเจี้ยนให้เห็น
มอนสเตอร์กำลังฆ่ามดและกินพวกมันอยู่ ฝูงมดดูเหมือนจะถูกแยกออกจากกันและไม่สามารถต้านทานพวกมอนสเตอร์ได้
ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะก็ มดจะถูกกำจัดจนหมด
“อยากกลับรึยัง?”
“ค่ะ”
เคลื่อนย้ายไปบนพื้นดิน
◇
เรียบร้อยแล้ว ฉันวางหัวของราชินีมดไว้บนโต๊ะ
คุณโจนาธานก็ยิ้มออกมา
“ดูเหมือนว่าคุณจะทำได้สินะ อย่างที่คิดไว้จริงๆคนที่โรอานแนะนำมา จะสามารถทำได้อย่างที่เราคาดหวังไว้จริงๆ”
“ขอบคุณนะครับ แต่ผมขอถามคำถามสักข้อ”
“ถ้าตอบได้ฉันก็จะตอบ”
“ทำไมถึงมีพวกมดน้อยจัง?”
สีหน้าของเขาดูเครียดลงในทันทีกับคำถามของฉัน
“เพราะทางกองทัพเสียสละตัวเองเพื่อแลกกับการลดจำนวนพวกมันให้น้อยที่สุด แต่ก็ยังไม่เพียงพอ และคุณก็มาในตอนที่เรากำลังสับสนว่าควรทำอย่างไรต่อไปพอดี”
“ตอนนั้นท่านเคานท์รู้รึเปล่า”
“แน่นอนว่าเขารู้ เพราะฉันก็ปรึกษากับเขาอยู่ คุณควรจะภูมิใจที่ได้ช่วยเหลือเมืองนี้ ไม่สิ ได้ช่วยประเทศชาติเอาไว้ คุณควรได้รับรางวัลมากมายมหาศาล”
บางทีนี่อาจเป็นรางวัลจากท่านเคานต์
มันอาจจะเสียเวลาเล็กน้อยแต่ผลตอบแทนที่ได้รับ คือฉันได้รู้จักกับพ่อค้าผู้มั่งคั่งและได้พบกับกษัตริย์ของประเทศนี้
และฉันก็ได้รับโบนัสเพิ่มอีกด้วย
เงินเป็นเพียงแค่โบนัสเท่านั้น เพราะรางวัลที่แท้จริงคือการได้ผูกมิตรกับคนที่มีอำนาจ
“เดี๋ยวฉันมารับล่ะ ทักทายพวกเขาหน่อยแล้วกัน”
“ทักทาย!?”
ตึกๆๆๆๆๆ
เสียงฝีเท้ามากมายดังก้องอยู่นอกห้อง
ประตูถูกเปิดออกอย่างแรงแล้วอัศวินก็เข้ามาในห้อง
“พวกคุณสองคนจากปาร์ตี้มันยูเรียวดังสินะ”
“ใช่แล้ว…..”
“มากับพวกเราที่วังหน่อย”
บรรยากาศมันไม่ค่อยจะปกติ
มีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้นรึเปล่าเนี่ย?
ฉันก็แค่กำจัดมดตามคำร้องขอเท่านั้นเอง
อัศวินคนหนึ่งยื่นมือออกมา
“ขออนุญาติจับมือหน่อยนะครับผู้กอบกู้ของประเทศเรา”
อ่ะ? อ๋าาาา?
เอ๋!!!!!!!!!!!!??
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
