ฉันกำลังประหลาดใจกับสิ่งที่เห็นในลันตัดต้า
ดันเจี้ยนที่เคยตั้งอยู่ที่นี่ได้หายไปอย่างสมบูรณ์
เหลือแต่รูลึกขนาดใหญ่
“มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกันวะ!?’
บางทีชาวเมืองอาจจะคุ้นเคยกับมันแล้ว พวกนั้นก็เลยใช้ชีวิตกันอย่างปกติ
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย เซอิน?’
“อย่ามาแตะต้องตัวกูนะเว้ย อีเวรนี่!”
[ ขอใช้คำหยาบๆหน่อยนะเพื่อให้เข้าถึงอารมณ์ ]
“อ๊าาา!!!!”
ฉันสะบัดมือโซอาระออกไปจากตัว
ความโกรธที่เหมือนกับภูเขาไฟปะทุอยู่ภายในอกพร้อมที่จะระเบิดได้ตลอดเวลา ฉันลงจากหลังม้าแล้วบีบคอเธอ
“อ่ะ…อึก….เ.ซ..อิ..น”
“จะเข้ามาขวางทำไมห๊ะ?”
“หยุดนะเซอิน นายกำลังจะฆ่าเธอนะ!”
“ชิ!”
ฉันเดาะลิ้น และเอามือออกจากคอโซอาระ
มีสายตาดูหมิ่นมากมายจากรอบข้าง
อยู่ที่นี่ต่อไปคงไม่ดีแน่ ถ้าพวกชาวบ้านมันรู้ว่าฉันเป็นผู้กล้าล่ะก็
ชื่อเสียงของฉันคงย่อยยับก่อนที่จะได้ประกาศสู่สาธารณชนแน่
ฉันต้องเป็นคนที่เก่งกาจและน่ายกย่อง
คงจะมาสะดุดที่นี่ไม่ได้
“โซอาระเธอยังมีสติอยู่รึเปล่า?”
“ฉัน…แค่เวียนหัวนิดหน่อย”
“เซอิน นายไม่ควรทำกับเพื่อนแบบนี้นะ!”
ทั้งสามคนเริ่มแสดงอาการต่อต้านฉัน
แม้ว่านัยน์ตาแห่งการล่อลวงจะยังทำงานอยู่ แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกที่ถูกกระทำเกินกำลังได้
ฉันต้องใช้งานมันที่นี่อีกครั้ง
ฉันใช้พลังของสกิลมองเข้าไปในตาของทั้งสามคนอีกครั้ง
“ฮึก!”
“อ๊ะ!
“อื้ม!”
ผลของสกิลทำงานทันทีส่งผลให้พวกเธอแสดงอาการมีความสุขออกมา เท่านี้พวกนี้ก็จะไม่มีวันทรยศฉัน ยัยพวกนี้มันก็แค่เบี้ยที่ใช้แล้วทิ้งในสักวันหนึ่ง แต่ตอนนี้ฉันยังต้องการพวกมันอยู่
“ไปกันได้แล้ว”
“””ค่ะ”””
เราออกจากลันตัตต้าทันที
◇
[ จุดเริ่มต้นหมายเหตุ ]
หลังออกจากเมืองพวกเราก็หาที่ประชุมกัน
หัวข้อก็คือจะดำเนินการตามแผนเดิมหรือจะเดินทางกลับประเทศ
ในฐานะผู้กล้าฉันคือไพ่ตายของทุกประเทศ แต่โดยพื้นฐานแล้วบ้านเกิดของฉันคือเมืองบารุเซย์
[ バルセイ = บารุเซย์,บาร์เซย์ อาจเปลี่ยนชื่อเรียกในภายหลังเพื่อความเข้าใจ ]
ถึงสุดท้ายแล้วฉันจะเดินทางมาที่ดินแดนอารุมันในฐานะฑูตก็เถอะ
[ アルマン = อารุมัน,อาร์มัน อาจเปลี่ยนชื่อเรียกในภายหลังเพื่อความเข้าใจ ]
ยังไงก็ตามประเทศนี้เป็นดินแดนที่สมบูรณ์แบบสำหรับการผจญภัย
มันใกล้เคียงกับประเทศของปีศาจและมีดันเจี้ยนปีศาจที่แข็งแกร่ง ดังนั้นมันจึงไม่มีปัญหาที่จะไม่ได้ต่อสู้
ที่สำคัญมันได้ชื่อว่าเป็นประเทศที่มีแต่สาวงาม
จะกลับบ้านไปอย่างเดิมงั้นเหรอ?
อีกอย่างฉันยังหวังไว้สูงอีกด้วยสำหรับราชวงศ์บารุเซย์
เมื่อฉันปราบราชาปีศาจได้ ตำแหน่งและอาณาเขตจะต้องเป็นไปตามสัญญาที่กำหนดไว้ บางที่ฉันอาจจะได้ครอบครองเจ้าหญิงด้วย
จะมาพลาดที่นี่ไม่ได้
ฉันจะเอามันมาให้หมด
ใครที่ขวางทาง ฉันจะฆ่ามันซะ
“เซอิน ฉันว่าเราแยกกันกลับประเทศจะดีกว่ามั้ย”
“เธอว่ายังไงนะ?”
“แผนของพวกเรามันตั้งอยู่บนสมมุติฐานที่ว่าเราต้องได้ครอบครองดาบศักดิ์สิทธิ์ แต่ตอนนี้มันพังไม่เป็นท่า ฉันคิดว่าถ้าจะดันทุรังไปต่อมันจะเป็นอันตรายเอาได้ ฉันว่าเราควรจะต้องปรับเปลี่ยนแผนกันใหม่”
ลิซ่าบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้
มันก็จริง
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันจะต้องกลับไปก้มหัวให้ราชาเพื่อบอกว่าฉันล้มเหลว
อย่ามาล้อเล่นนะโว้ย ทำไมฉันจะต้องเจอกับความอัปยศแบบนั้นด้วย
มีอาวุธศักดิ์สิทธิ์ที่อื่นอีกหรือเปล่า ถ้ามีก็ต้องรีบไปเอามันมา
โชคดีที่ตำแหน่งที่ใกล้ที่สุดอยู่ฝั่งตรงข้ามอารุมัน
ถึงจะผิดพลาดนิดหน่อยแต่ยังพอมีหนทางเอามันกลับมาได้
ทีนี้เราจะได้เปิดตัวอย่างยิ่งใหญ่
“เอาอย่างนี้ ข้างหน้ามีเมืองใหญ่ที่ชื่อไอนาร์ค มันต้องมีซากปรักหักพังขนาดใหญ่ที่ยังไม่ได้สำรวจแน่ ดังนั้นเรามาหาสมบัติที่ยิ่งใหญ่และเปิดตัวของพวกเรากันเถอะ”
“เป็นความคิดที่ดี ถ้าหากนายสามารถ สำรวจมันได้นายจะต้องได้รับความสนใจอย่างมากแน่ๆ”
ทั้งสามต่างยอมรับข้อเสนอนี้
แต่ที่น่าเป็นห่วงคือการเคลื่อนไหวของคนที่มันขโมยดาบศักดิ์สิทธิ์ไป
มันคงไม่บังเอิญเกิดเรื่องแบบเดียวกันกับตอนนั้นหรอกนะ
ฉันไม่คิดว่าจะมีใครสำรวจซากปรักหักพังได้เพราะมันต้องได้รับอนุญาติจากลอร์ดก่อน
แต่อะไรมันก็เกิดขึ้นได้ ฉันควรรีบไปที่ไอนาร์คทันทีเลยรึเปล่า?
ช่างเป็นคนที่น่ารังเกียจจริงๆ
ฉันไม่มีเวลาให้พักนอนกกสาวๆเลย
[ สิ้นสุดหมายเหตุ ]
◇
“ท่านพูดว่าอะไรนะ”
“ซากปรักหักพังมันถูกสำรวจไปแล้ว”
ฉันไม่เข้าใจคำพูดของเคานต์โรอานเลย สมองของฉันมันว่างเปล่าไปหมด
ฉันได้ยินมาว่ามีนักผจญภัยกลุ่มหนึ่งมาที่เมืองและปราบกลุ่มปีศาจไปแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้นพวกมันยังสำรวจซากปรักหักพังใต้ดินที่ยังไม่เคยมีใครสำรวจได้ภายในระยะเวลาอันสั้นอีกด้วย พบโบราณวัตถุเป็นภูเขา และกลับขึ้นมา
ชาวเมืองทั้งหมดต่างก็ยกย่องนักผจญภัยลึกลับนี้
“ท่านพ่ออยู่นี่เองเหรอคะ”
“มาเรีย”
มีสาวสวยเดินเข้ามาในห้อง
ทุกครั้งที่เธอเดินหน้าอกอันอวบอิ่มของเธอมันก็สะเทือนเบาๆ และกระตุ้นความอยากในตัวฉัน
อย่างน้อยฉันก็ต้องได้ผู้หญิงคนนี้
ฉันมองไปที่ผู้หญิงคนนี้ด้วยนัยน์ตาแห่งการล่อลวง
《คำเตือน: ดวงตาปีศาจใช้ไม่ได้กับผู้ที่มีเลเวลที่สูงกว่าผู้ถือครอง 》
นัยน์ตาของฉัน……ใช้ไม่ได้?
เงื่อนไขเดียวสำหรับการใช้ดวงตาปีศาจของฉันคือเป้าหมายต้องมีเลเวลที่ต่ำกว่าของฉัน
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ฉันไม่สามารถเอาผู้หญิงอยู่ข้างหน้าฉันได้
ฉันกัดฟันด้วยความโกรธ
“เซอินคุง เธอว่าเธอได้รับเลือกให้เป็นผู้กล้าสินะ แต่ฉันอยากให้คำแนะนำบางอย่างแก่เธอในฐานะผู้ที่อาวุโสกว่า บางครั้งพระเจ้าก็ทรงรักผู้ที่ไม่ไม่ถูกคาดหวัง”
“ท่านจะบอกว่าพระเจ้ารักไอ้นักผจญภัยนั่นมากกว่าผมที่ซึ่งเป็นผู้กล้าอย่างนั้นเหรอ?”
“ฉันก็ไม่รู้ แต่เขานั้นมีทั้งโชคและความแข็งแกร่ง มันทำให้หัวใจของฉันคิดเช่นนั้นแหล่ะ”
แกตั้งใจจะเทศนาฉันคนนี้งั้นเหรอ
ฉันจะฆ่าแกตอนนี้เลยดีมั้ย?
“รังสีอำมหิต”
ทันใดนั้นปลายดาบแหลมคมก็ชี้มาที่หน้าฉัน
ฉันไม่รู้ด้วยซํ้าว่าเธอดึงมันออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่
ฉันเป็นถึงผู้กล้าเลเวล 63 เลยนะเว้ย
สาวใช้คนนี้มันอะไรกัน!?
สถานการณ์แบบนี้มันอันตรายเกินไป จะดีกว่าถ้าไม่ทำอะไรเกินเลย
“ขอบคุณที่เล่าเรื่องนี้ให้พวกเราฟัง ขอโทษด้วย”
“อืม”
ฉันออกจากคฤหาสน์ของเคานต์โรอาน
“ทำไมกันวะ ทำไม ทำไมอะไรมันก็ผิดพลาดไปหมด กูเป็นผู้กล้านะโว้ย พวกมึงต้องบูชาเทิดทูนกูสิ กูจะฆ่าพวกมึงให้หมด!!!!”
เมืองออกจากเมืองอันก็ทำลายก้อนหินและต้นไม้ทุกต้นที่เห็นเพื่อระบายอารมณ์โกรธ
ทั้งสามคนมองมาที่ฉันด้วยความกังวลจากระยะไกล ทั้งสามรู้ว่าหากเข้ามาใกล้ฉันตอนนี้ จะต้องโดนกระทืบอย่างแน่นอน
สีหน้าพวกนั้นมันอะไรกันวะ
ฉันเหมือนเด็กที่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้
ยัยพวกนั้นเป็นแค่ตุ๊กตาแท้ๆพวกแกก็แค่ทำตามที่ฉันพูดซะ!
ฉันสงบสติอารมณ์อีกครั้งด้วยการระงับความโกรธที่พวยพุ่งออกมา
“เซอิน เรากลับประเทศกันเถอะนะ”
“แล้วเธอจะทำยังไงกับดาบศักดิ์สิทธิ์?
“ดาบ….เอ่อ…”
“ฉันจะต้องได้ดาบศักดิ์สิทธิ์เล่มสุดท้ายที่อารุมัน แผนยังเหมือนเดิมถ้าเธออยากกลับประเทศก็ไปเอามันมาซะ”
นักผจญภัยนั้นมีดาบศักดิ์สิทธิ์อยู่แล้ว หมายความว่ามันไม่จำเป็นต้องได้ถึงสองเล่ม
ถ้าเป็นแบบนี้หมายความว่าฉันต้องไดดาบศักดิ์สิทธิ์เล่มที่สองอย่างแน่นอน
เมื่อนั้นฉันจะกลับมาเป็นคนที่มีพลังอำนาจและชื่อเสียงอีกครั้ง
ใช่ ฉันจะกลับไปที่หมู่บ้านเมื่อได้ดาบแล้ว
ฉันจะกลับไปดูหน้าไอ้โทรุที่ขี้ขลาดและโง่เขลา
ฉันจะกลับไปเตือนมันว่าฉันนี่แหล่ะที่เป็นชู้กับภรรยาในอนาคตของแก มันจะต้องมองฉันด้วยความอิจฉาริษยาอย่างที่สุด
ฉันจะกอดจูบลิซ่าต่อหน้ามัน แน่นอนเนอิและโซอาระด้วย
ฮ่าฮ่าฮ่า จินตนาการถึงดวงตามันที่เต็มไปด้วยความริษยาและความโกรธได้เลย
อา แต่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว!
“เฮ้ ลิซ่า เธอคิดยังไงกับโทรุ”
“หยุดเลย มันเป็นเรื่องผิดพลาดที่ไปคบกับเขาอยู่แล้ว”
“ใช่แล้ว”
เธอลูบแหวนของฉันด้วยใบหน้าที่มีความสุข
ปล.1 ไอ้จุดเริ่มต้นถึงจุดสิ้นสุดหมายเหตุนี้แปลจากญี่ปุ่นนะ ENG มันแปลข้ามหมดเลยแม้แต่ใน novelupdate โคตรห่วย
ปล.2 ฉันอยากจะฆ่านายจริงๆ เซอิน แบบตัดหรรมนายแล้วก็เอาไปยัดปากนายก่อนที่จะตัดคอนายทิ้งอ่ะ