เมื่อเรากลับมาที่ด้านบน เราก็ได้รับการต้อนรับอย่างดีจากชาวบ้าน
ไม่มีใครตาย และความเสียหายก็ถือว่าน้อยมาก
ดูเหมือนว่ารูปปั้นหินของเจ้าเมืองจะพังทลายลงมา แต่มันก้อต้องพังในสักวันหนึ่ง ชาวบ้านหลายคนก็แค่คิดว่ามันเกิดขึ้นก่อนเวลาอันสมควรเท่านั้นเอง
เมื่อเรากลับมาที่คฤหาสน์ ท่านเคาท์โรอานก็ให้การต้อนรับเรา
เขามีร่างกายที่เพรียวบางแต่กระชับและมีรูปลักษณ์ที่จริงใจ อย่างไรก็ตามเขายังดูมีเกียรติอีกด้วย
“มาเรีย!”
“ท่านพ่อ!”
ที่ทางเข้าคฤหาสน์ พ่อและลูกสาวกอดกันแน่นและมีความสุขที่ได้กลับมาพบกันอีกครั้ง
“ท่านโทรุน่าทึ่งมาก! เขาเอาชนะลูกน้องของราชาปีศาจได้อย่างง่ายดายเลยค่ะ”
“ลูกน้องของราชาปีศาจ? ลูกแน่ใจหรือ?”
“เขาเป็นหนึ่งในหกขุนพล ดูเหมือนว่าเขาจะอ่อนแอที่สุด แต่เขาก็ยังเป็นหนึ่งในขุนพลระดับสูงอย่างแน่นอนค่ะ”
“งั้นรึ… พวกมันเริ่มเคลื่อนไหวแล้วสินะ…”
บอกตามตรงว่าเขาอ่อนแอเกินไป ต้องแข็งแกร่งแค่ไหน ถึงจะเป็น 1 ใน 6 ขุนพลได้
โครก!!!!
ทันใดนั้นท้องของฉันก็เริ่มคำราม
วันนี้ฉันไม่ได้กินข้าวกลางวันเลย หลังจากออกกำลังกายเสร็จฉันก็หิวมากกว่าปกติ
ท่านเคานต์ก็จ้องมาที่เรา
“คุณคือนักผจญภัยที่ช่วยชีวิตลูกสาวของฉันใช่มั้ย ฉันอยากจะแสดงความขอบคุณอีกครั้ง ไม่ใช่แค่เพียงครั้งเดียว แต่ถึงสองครั้ง ขอบคุณมาก”
“ไม่เป็นไรครับ…ผมรู้สึกดีใจที่มารีแอนเน่ปลอดภัย”
“จริงด้วยค่ะ ฉันนึกไม่ออกว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าท่านโทรุมาไม่ทัน”
ฉันเดาว่าคราวนี้เราแค่โชคดี
ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะฉันพบเธอที่ถนน เพราะอย่างนั้นฉันจึงสามารถอยู่กับเธอได้
ถ้าเกิดเราไม่บังเอิญเจอกัน เรื่องราวมันก็คงต้องออกไป
ฉันไม่อยากเห็นคนที่ฉันรู้จักต้องบากเจ็บ ดังนั้นฉันดีใจที่เธอปลอดภัยจริงๆ
“ท่านพ่อ ได้โปรด เราต้องให้รางวัลใหญ่แก่ท่านโทรุ การตอบแทนเขาเพียงแค่ให้เขาอยู่ในคฤหาสน์ไม่ได้ทำให้หนูรู้สึกสบายใจ และประชาชนก็คงไม่ยอมรับเช่นกัน”
“แน่นอน พ่อจะทำให้แน่ใจว่าผู้ที่ช่วยชีวิตลูกสาวของพ่อได้รับรางวัลอย่างดี และผู้คนของเราก็เช่นกัน แต่…พ่อก็ไม่แน่ใจว่าอะไรจะทำให้โทรุ-โดโนะพอใจ”
“หนูคิดว่าคฤหาสน์กับยศอัศวินน่าจะเหมาะสมนะคะ”
“ท่านเจ้าเมือง ขออภัยที่เสียมารยาทนะคะ”
อุราระขัดจังหวะท่านเคานต์ แล้วมองมาที่ฉัน
“หากปีศาจที่โทรุ-โดโนะเอาชนะเป็นหนึ่งในหกนายพลจริง ถ้าเป็นเช่นนั้นทุกอย่างจะเปลี่ยนแปลงไปโดยสิ้นเชิง โทรุ-โดโนะ มีแผนจะไปเมืองหลวงหรือเปล่าคะ”
“เน่นอน…ทำไมเหรอ?”
“เข้าใจแล้ว…ถ้าเช่นนั้นมาเขียนจดหมายกันเลย”
หืม จดหมาย เกิดอะไรขึ้น?
อุราระก็เข้าไปใกล้มาริแอนและพูดกับเธอเป็นการส่วนตัว สักพักเธอก็มองมาที่ฉันแล้วยิ้ม
ฉันไม่ต้องการยศหรือคฤหาสน์ส่วนตัวอะไร
ฉันอยากเที่ยวรอบโลกแบบสบายๆและไม่ชอบความคิดที่จะถูกผูกมัดอยู่ในที่เดียว
ฉันก็มีความสุขอยู่ดีถึงแม้ว่าจะไม่ได้รับรางวัลอะไรก็ตาม
“โทรุ-โดโนะ คุณสามารถอยู่ได้นานเท่าที่ต้องการเลย ฉันจะให้มาเรียนำทางคุณเที่ยวเมืองต่อ ตอนนี้ขอโทษด้วยเพราะฉันมีธุระต้องไปทำ”
ท่านเคานต์กลับเข้าไปในคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว
อาหารค่ำในคืนนั้นเป็นงานเลี้ยงที่ยอดเยี่ยม
และโต๊ะก็เต็มไปด้วยอาหารหลากหลาย ไฮไลท์คือสเต็กและผลไม้ภูเขา
ฉันไม่เคยได้กินซุปที่เข้มข้นและราคาแพงขนาดนี้มาก่อน
ยอดเยี่ยมมากที่เชฟทำซุปฟักทองออกมาอร่อยได้ขนาดนี้
“อืม อืม”
“ดูสิมันเลอะแก้มเธอแล้วนะ”
“อื้อ..”
ฉันใช้นิ้วเช็ดซอสออกจากแก้มของคาเอเดะแล้วเลียมัน
ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม
“นายท่าน ขอบคุณนะ”
“อืม”
ถึงเธอจะโตขึ้นมากแล้วก็แข็งแรงแล้ว แต่ภายในเธอก็ยังเด็กอยู่
บางครั้งฉันก็สงสัยว่าเธอหายจากอาการป่วยหรือยัง และฉันยังสงสัยว่าเธอรู้สึกไม่สบายหรือเปล่าในการเดินทางไปกับฉัน
”โทรุซามะ พรุ่งนี้คุณจะทำอะไรรึเปล่า ถ้าคุณวางแผนจะท่องเที่ยวต่อฉันช่วยคุณได้นะ”
คำพูดของมาริแอนเน่ทำให้ฉันหยุดคิดเกี่ยวกับทางเลือกต่างๆฉันอยากไปดูทุกที่เลย
แต่ฉันค่อนข้างสงสัยเล็กน้อย
“ผมสงสัยว่าผมสามารถไปสำรวจซากปรักหักพังใต้ดินได้หรือเปล่า ”
“ทำไมคุณถึงสนใจที่นั้นล่ะคะ?”
“ผมสนใจในฐานะนักผจญภัยมันเหมือนกับดันเจี้ยนที่ยังไม่ได้สำรวจ ซากปรักหักพังในเมืองนี้ใหญ่และน่าสนใจ แต่ผมอยากจะสำรวจใต้ดินที่ยังคงสภาพเดิมอยู่”
ซากปรักหักพังใต้ดินที่เผ่าพันธ์ุลึกลับที่ยิ่งใหญ่ได้ทิ้งเอาไว้เบื้องหลัง
ไม่ว่าจะดูยังไงมันก็เต็มไปด้วยความลึกลับ ซึ่งกระตุ้นความอยากรู้ของผู้ชาย
และเช่นเดียวกับนักผจญภัยคนอื่นๆ ฉันก็สนใจสมบัติเช่นกัน
“เข้าใจแล้วค่ะ ในกรณีนี้ถึงหยุดคุณไปก็ไม่มีประโยชน์ เช่นนั้นฉันจะไปกับคุณด้วยมันเป็นทางเดียวที่ฉันจะยอมรับคำขอของคุณ”
“คุยหนู!”
“แน่นอนอุราระก็ต้องไปกับฉันด้วย”
“คุณหนู?!”
อุราระที่รออยู่ใกล้ๆ มีปฏิกิริยาที่ค่อนข้างน่าแปลกใจ
นั่นคือสิ่งที่ฉันสามารถเข้าใจได้ เจ้านายของเธอกำลังจะไปยังสถานที่อันตรายซึ่งเธอเพิ่งถูกช่วยเหลือออกมา ในฐานะผู้คุ้มกันของเธอ มันเป็นธรรมดาที่อยากจะหยุดเธอ
สำหรับฉัน ฉันอยากจะตัดค้านมารีแอนไม่ให้เธอไปด้วย แต่ซากปรักหักพังใต้ดินอยู่ภายใต้การควบคุมของท่านเคานต์ และโดยปกติจะไม่ให้ใครเข้าไปโดยไม่ได้รับอนุญาต
ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับเงื่อนไขของเธอหากต้องการสำรวจซากปรักหักพัง
“ฉันไม่เห็นด้วยค่ะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณ นายท่านก็อาจจะไม่สามารถช่วยเหลือคุณได้”
อย่างไรก็ตามคาเอเดะดูเหมือนจะต่อต้าน
ครั้งแรกเลยไม่ใช่หรือไง!?
มันก็ดูเหมือนมาริแอนเน่กำลังพยายามทำสิ่งที่อันตราย แต่ฉันจะยอมแพ้ตอนนี้ไม่ได้
“ผมยอมรับมารีแอนเน่ แต่มีบางอย่างที่เราต้องตกลงกัน คุณจะได้รับการปกป้องจากคาเอเดะและอูราระตลอดเวลา ผมจะดูแลปัญหาใดๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างการสำรวจ และหากสถานการณ์อันตรายเกิดขึ้นที่คุณ หรือชีวิตคุณตกอยู่ในอันตราย เราจะถอนตัวทันที คุณเข้าใจรึเปล่า”
“ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว”
“คุณหนู…ฉันหวังว่าคุณจะรู้ว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่”
ในที่สุดอุราระก็ดูเหมือนจะเห็นด้วย
มาเรียดูเป็นคนประเภทที่ไม่ฟังคำแนะนำของใคร
นั่นคือคำพูดของอุราระ
เมื่อตะวันขึ้นเราก็อยู่หน้าคฤหาสน์ ทุกคนเตรียมตัวและพร้อมที่จะเดินทาง
อุราระสวมชุดสีดำแทนชุดเมด
และมาเรียก็สวมชุดเกราะเต็มตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ทำไมแต่งตัวแบบนั้นล่ะ”
“ตอนฉันบอกท่านพ่อเกี่ยวกับวันนี้ เขาก็พูดว่า ‘ถ้ามีโทรุ-โดโนะไปด้วยลูกก็คงจะปลอดภัยแต่เผื่อไว้ก่อน ให้เอาสิ่งนี้ไปด้วย’ “
“ท่านเคานต์ปกป้องลูกสาวในแบบแปลกๆนะ”
ฉันคิดว่าท่านเคานต์จะเรียกร้องและไม่ยอมให้เธอไปกับพวกเรา หากเป็นแบบนั้น ฉันก็วางแผนจะคุยกับท่านเคาท์โดยตรง
แต่เขายอมให้ลูกสาวตามมาด้วยอย่างง่ายดาย เริ่มสงสัยว่ามีลับลมคมในอะไรรึเปล่า
ไม่ ไม่ ไม่ การสงสัยใครสักคนไม่ใช่เรื่องดี
“ผมรู้ว่าเคานต์โรอานคงไม่ชอบได้ยินเรื่องนี้จากผม แต่เกราะนั้นมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ในกรณีฉุกเฉิน คุณต้องวิ่งเอง และชุดนั้นมันจะเป็นภาระซะมากกว่า”
“ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะไปเปลี่ยน”
มาเรียพยักหน้า แล้วก็เข้าไปในคฤหาสน์
เธอปรากฏตัวในภายหลังสวมชุดเกราะเบา
ที่เอวของเธอมีดาบบาง และเธอสวมเสื้อคลุมมีฮู้ด
ดูเป็นชุดที่ดูดีทีเดียว
ถ้าเธอมีของแบบนั้น ฉันอยากให้เธอใส่มาตั้งแต่แรก
ฉันแน่ใจว่ามันยากที่จะปฏิเสธพ่อของเธอ
เรามาถึงบันไดปิดใกล้ใจกลางเมือง มันมีโซ่ที่พันรอบรั้วตะแกรงเหล็กและถูกล็อคกุญแจไว้อย่างแน่นหนา
ดูเหมือนเป็นความจริงที่คุณไม่สามารถลงไปได้โดยไม่ได้รับอนุญาตถ้าฉันลงมาเองคงโดนจับแน่ๆ
มาเรียนหยิบกุญแจออกมาเปิดประตู
อย่างไรก็ตาม หลุมขนาดใหญ่ที่ยังคงอยู่แทนที่รูปปั้นหินกำลังได้รับการซ่อมแซมอย่างรวดเร็ว และไม่สามารถเข้าใกล้ได้
เหนือสิ่งอื่นใด ฉันยังลังเลที่จะลงจากที่สูงโดยที่อุ้มมาเรียไว้ในอ้อมแขน
คราวนี้เราจะใช้บันไดซึ่งเป็นวิธีที่ปลอดภัยที่สุด
“เอาล่ะค่ะ นี่คือการเริ่มต้นผจญภัย!”
“คุณหนู…”
เธอทำท่าเหมือนอยากจะสำรวจสถานที่นั้น
มันเป็นสิ่งที่แสดงออกถึงความสุขบนใบหน้าของเธอ
กึก
เรากำลังเดินลงบันไดยาวๆและฉันคิดว่าฉันได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
จากผู้แปล
**(เจ้าเมืองกับอุราระจะเรียก โทรุ ต่อท้ายด้วย โดโนะ=ท่าน แบบให้เกียรติ トール殿 โทรุโดโนะ
มาเรียจะเรียก โทรุ ต่อท้ายด้วย ซามะ=ท่าน แบบเคารพนับถือ
トール様 โทรุซามะ
แต่ส่วนใหญ่มาเรียจะใช้คำว่า โกชูจินซามะ=ท่านสามี/นายท่าน ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมมาเรียเรียกโทรุว่าท่านสามี/นายท่าน ご主人様
อาจจะแปลแบบทับศัพท์ไปเลยในตอนต่อๆไป เพื่อความสะดวกเข้าใจง่ายครับ)
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
