พราวฟ้า 46 คนที่ไม่เคยคิดว่าจะเจอ (2)

“คุยกันก่อนได้ไหม” น้ำเสียงที่อ่อนลงของเขาทำให้เธอพราวฟ้าแปลกใจ เขาจะมาไม้ไหน

“เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้วค่ะ ปล่อยฉันเถอะ” เมื่อเขาอ่อนลงเธอก็อ่อนลงด้วย คิดว่าถ้าพูดใส่อารมณ์ใส่กันก็คงเหนื่อยเปล่า

“ทำไมจะไม่มี เธอทิ้งฉันมาโดยไม่บอกอะไรฉันสักคำ”

น้ำเสียงเหมือนน้อยใจของเขานั้นคืออะไร แล้วไอ้คำว่า ทิ้ง เขาใช้คำผิดรึเปล่า เธอไม่ได้ทิ้งเขาสักนิดแต่เป็นเขาที่ผลักไสเธอออกมาเอง ทำไมถึงมาพูดแบบนี้

“คุณเป็นคนไล่ฉันออกไปจากชีวิตคุณเอง อย่าลืมสิ” พราวฟ้าตอกย้ำในสิ่งที่เขาทำ

“ใช่ ฉันทำแบบนั้น และทุกครั้งเธอก็ไม่ไปไหนไม่ใช่เหรอ เราตกลงว่าจะอยู่ด้วยกันจนครบหกเดือน ถ้าเธอทำให้ฉันรักเธอไม่ได้เธอถึงจะไป แต่มันไม่ถึงกำหนดสักนิด เธอผิดข้อตกลง” ไคล์ยกเรื่องข้อตกลงที่ทำกันไว้มาอ้าง

คำพูดของเขาเหมือนเธอเป็นคนผิด

“ฉันสงสารคุณแม่ค่ะ ท่านไม่อยากทำร้ายฉันอีก และฉันก็รับปากกับท่านว่าถ้าคุณทำร้ายฉันจนต้องเข้าโรงพยาบาลอีกฉันจะเป็นฝ่ายไปเอง” พราวฟ้าคิดว่าควรพูดตรงๆ กับเขา การประชดประชันกันทำให้เรื่องไม่จบไม่สิ้นสักที

“เหรอ ฉันเองสินะที่ผิด” ไคล์พึมพำ เขารู้ตัวว่าตัวเองผิด ผิดทุกอย่าง ผิดจนไม่กล้าขอให้เธออภัย

“มันผ่านไปแล้วค่ะ เราต่างคนต่างอยู่เถอะนะคะ ฉันคืนทุกอย่างให้คุณแล้ว ฉันไม่มีอะไรให้คุณแล้วค่ะ”

คำพูดของเธอทำให้คนฟังรู้สึกเจ็บจี๊ดไปถึงหัวใจ เธอคืนทุกอย่างให้เขาหมดแล้วจริงๆ ใช่ไหม แม้แต่เขาคนที่เคยอยู่ในใจเธอ เธอก็คืนมันมาให้เขาแล้วใช่ไหม

แม้จะไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่แม่บังเกิดเกล้าบอกว่าพราวฟ้านั้นรักเขาเธอถึงยอมทุกอย่าง แต่ในใจลึกๆ เขาก็เชื่อเต็มร้อยและอยากให้เป็นอย่างนั้นจริงๆ

“แม้แต่หัวใจของเธอก็ไม่มีฉันอีกต่อไปแล้วใช่ไหม”

พราวฟ้าตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินคำถามของเขา เขารู้ได้ยังไง หรือว่าคุณแม่บอก ปากบางเม้มเข้าหากัน เขาต้องการอะไรจากเธอกันแน่ เขามาทำแบบนี้มาพูดแบบนี้กับเธอทำไมอีก

ถ้าถามว่าในหัวใจของเธอตอนนี้ยังมีเขาอยู่ไหม เธอไม่รู้ เธอคิดว่าเธอตัดใจจากไคล์ได้แล้ว เธอรักลูซตอนนี้เธอพูดได้เต็มว่าปากเธอรักลูซ เธอมีความสุขที่ได้อยู่กับลูซ เขาเป็นผู้ชายที่เธอใฝ่ฝัน ลูซไม่เคยทำร้ายจิตใจของเธอ

แต่พอเจอไคล์อีกครั้ง ความทรงจำเก่าๆ มันก็หวนกลับคืนมา ถึงแม้มันจะมีแต่ความทรงจำที่เลวร้าย แต่มันก็มีบางเรื่องที่เธอลืมไม่ได้และไม่เคยลืม ภาพต่างๆ ที่เธอทำร่วมกับเขามันวนเข้ามาในหัวเธออีกครั้ง

“ต้องการอะไรคะ พูดมาตรงๆ เลยดีกว่า คุณต้องการเห็นฉันเจ็บ หรือเห็นฉันหายไปจากโลกนี้คุณถึงจะพอใจ” เธอไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเขาจริงๆ เขามาพูดแบบนี้ต้องการอะไร มาหลอกล่ออะไรเธออีก

“ไม่ใช่” ไคล์พูดเสียงแผ่ว น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความเจ็บปวดที่ได้รับจากเขา และคำว่าหายไปจากโลกนี้ของเธอ มันทำให้เขาเจ็บ เขาไม่เคยต้องการอย่างนั้นเลยสักนิด เขาไม่เคยต้องการให้เธอหายไปจากโลกนี้ ไม่เคยต้องการให้เธอหายไปจากสายตาของเขา

“ไม่ใช่ก็ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ”

“ถ้าฉันบอกว่าฉันอยากได้เธอคืน เธอจะว่ายังไง” ไคล์ตัดสินใจพูดออกไปตรงๆ อย่างที่เธอต้องการ

เขาทนอยู่มาได้เป็นปีๆ ได้ยังไงเขาไม่รู้ อยู่ในสภาพที่เพื่อนๆ และแม่ของเขาต่างเป็นห่วง ทุกคนต่างพูดกรอกหูว่าเขานั้นเหมือนคนไม่มีชีวิตกินแต่เหล้า แต่ตอนนั้นเขากลับคิดว่าตัวเองกำลังฉลองและดีใจต่างหาก แต่มันไม่ใช่

เขาคิดถึงผู้หญิงคนนี้ เขาต้องการเธอ

พราวฟ้าเหมือนโดนสาป ไคล์เหมือนเอาค้อนหนักๆ มาทุบหัวเธอ เขาบอกว่าเขาอยากได้เธอคืนอย่างนั้นเหรอ

“เพื่อสนองความต้องการของคุณเหรอคะ เพื่อไปอยู่ในที่เดิมที่ฉันจากมา” เขาอยากเอาเธอกลับไปทรมานอย่างนั้นเหรอ

“ใช่ แต่ไม่ใช่แบบเดิม ฉัน…..”

“พราว”

เสียงเรียกชื่อของหญิงสาวทำให้ทั้งสองคนชะงัก พราวฟ้ารู้ทันทีว่าเสียงนั้นคือใคร เธอดันตัวออกจากอ้อมกอดของไคล์ทันที และมันก็หลุดง่ายๆ

เสียงลูซตะโกนเรียกเธอหน้าห้องน้ำหญิง ใช่ เธอหายมานานแล้ว แล้วเขาคงเป็นห่วงถึงมาตาม พราวฟ้าเตรียมจะเดินไปหาลูซ แต่ก็มีมือคว้าแขนเธอไว้ซะก่อน เธอหันกลับไปมอง ก็เจอสายตาเหมือนอ้อนวอนไม่ให้เธอไป

ปากบางเม้มเข้าหากัน ทำไมนะ ทำไมเขาไม่ทำแบบนี้เมื่อหนึ่งปีก่อน ตอนนั้นเธอเฝ้ารออ้อนวอนต่อสิ่งต่างๆ ให้เขามาหาเธอ ให้เขามารั้งเธอไว้ แค่เขามาหาเธอตอนนั้น เธอคงไม่จากมา

“อย่าไป” ไคล์พูดเสียงอ่อน สายตาอ้อนวอน เขาหมดท่าแล้วจริงๆ

จากคนร้ายกาจในตอนแรก กลับเหมือนคนที่คิดอะไรไม่ออก พอจะเห็นเธอเดินไปหาคนอื่น เขาก็แทบทนไม่ไหว

พราวฟ้าไม่เคยเห็นไคล์ในโหมดนี้ เธอไม่เข้าใจเขาเลยจริงๆ ไม่เข้าใจ

เสียงโทรศัพท์ของพราวฟ้าดังขึ้นเธอจึงให้ความสนใจกับมัน พอหยิบขึ้นมาดูก็เห็นว่าลูซโทรเข้ามา ปากบางเม้มเข้าหากัน ก่อนจะดึงแขนออกจากมือไคล์ แล้วเดินออกมาจากตรงนั้น

เธอจะทำให้คนที่รักเธอมากๆคนหนึ่งเสียใจได้ยังไง เขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด

Favorite

“ให้ไปส่งที่ไหน” คิงหันมาถามหญิงสาว

“คอนโดค่ะ ว่าแต่พี่ไปไหมคะวันนี้”

“ไปสิ”

“เจอกันนะคะ”

“อืม เจอกัน”

พราวฟ้าลงจากรถก็ตรงขึ้นไปข้างบนทันที เปิดประตูเข้าไปก็เจอกับร่างสูงที่ยืนทำอะไรสักอย่างอยู่ในห้องครัว

“ทำอะไรอยู่คะ” เธอเดินเข้าไปหาเขา

“กลับมาแล้วเหรอ มาช่วยดูนี่หน่อยสิ ใช้ได้ไหม” สิ่งที่ลูซหลีกทางให้เธอดูคือเค้กก้อนหนึ่งสภาพหน้าตามันไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่ แต่ถ้าบอกว่าคนตรงหน้าทำคนรับก็ต้องพอใจมากแน่ๆ

พราวฟ้าหัวเราะเบาๆ

“ถึงขนาดลงทุกทำเค้กเองเลยเหรอคะ เป็นพี่ชายที่เยี่ยมมาก” เธอยกนิ้วโป้งให้เขา วันนี้ที่เธอบอกว่ามีนัด คือเป็นวันเกิดของลิซ่า

พราวฟ้ารู้สึกว่าตัวเองจะดวงสมพงศ์กับวันเกิดจริงๆ

“แค่อยากลองดู ชิมให้หน่อย” ลูซป้ายเค้กยื่นส่งมาให้หญิงสาว เธออ้าปากรับลิ้มรส

“อืม ครั้งแรกใช้ได้เลยนะคะ”

“จริงดิ” เขาทำหน้าตื่นเต้นอย่างไม่น่าเชื่อ

“จริงสิคะ วันเกิดพราวขอแบบนี้บ้างนะคะ” พราวฟ้าส่งสายตาปริบๆ ให้เขา

“ได้ครับคนสวย แถมคนทำให้ด้วยใช้บริการได้ตลอดชีวิต” สายตาแพรวพราวบวกกับคำพูดทำให้หัวใจเธอสั่นไหว เขาทำเธอเขินอีกแล้ว

“พราวไปอาบน้ำดีกว่า จะได้ออกไปกัน” หญิงสาวกลบเกลื่อนความเขินอายของตัวเองแล้วเดินเข้าห้องไป

ลูซได้แต่หัวเราะเบาๆ ตามหลังแล้วหันกลับมาจัดการเค้กที่ตัวเองทำ ยิ้มอย่างภูมิใจ

“มาแล้ว พี่ลูซ พราว” เจ้าของวันเกิดเข้ามากอดทั้งสองคนที่เธอรัก วันนี้ลิซ่าไม่ได้จัดงานวันเกิดที่บ้าน เธอมาจัดที่ผับแทนทั้งที่ตัวเองเพื่อนไม่เยอะ แล้วที่ชวนๆ มานี่มีแต่เพื่อนพี่ชายทั้งนั้น แต่เธอบอกว่าอยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง ส่วนแม่และแด๊ดนั้นก็กินข้าวด้วยกันไปแล้วเมื่อกลางวัน

“พวกนั้นมารึยัง”

“มาแล้วค่ะ อีฟกับเดียร์ก็มาแล้ว”

“อืม ไปเถอะ”

“เดี๋ยวนั้นอะไร ของขวัญฉันเหรอ” ลิซ่ามองกล่องที่อยู่ในมือลูซตาพราว

“ตอนนี้ยังไม่ใช่ ไปนั่งได้แล้ว”

“แสดงว่าอนาคตใช่ อะไรอะ ทำไมไม่ให้เลย”

“ไปเถอะเดี๋ยวก็รู้ เธอต้องชอบใจและภูมิใจมากๆ แน่” พราวฟ้าบอกเพื่อน ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งกับพวกเพื่อนๆ

“พราวฉันเห็นพี่คิงมาตั้งนานแล้วแต่ก็ไม่ได้เข้ามานั่งกับพวกเรา ฉันว่าจะเดินไปทักแต่หันไปอีกทีก็หายไปซะแล้ว” พราวฟ้าขมวดคิ้ว

“เหรอ เดี๋ยวเขาคงเข้ามาเองแหละ” พราวฟ้าสงสัยแต่ไม่ได้ติดใจอะไร คิงอาจจะยังไม่อยากเข้ามารวมงานอาจจะอยากนั่งดื่มคนเดียวก่อน

“ลูซ พราวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” พอเดินมาถึงที่โต๊ะพราวฟ้าก็ต้องการที่จะเข้าห้องน้ำ

“ให้ไปด้วยไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ คนยังไม่เยอะเท่าไหร่”

พราวฟ้าเดินเลี่ยงออกมาเข้าห้องน้ำ

สายตาคมเข้มจ้องมองร่างบางที่เดินโฉบเฉี่ยวไปทางห้องน้ำไม่วางตา พราวฟ้าเปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนไปมากจริงๆ เธอเป็นคนที่มีความมั่นใจขึ้น และสวยขึ้น ร่างสูงยืนพิงกำแพงอัดบุหรี่เข้าปอดก่อนจะเขี่ยทิ้งเมื่อเห็นเป้าหมายเดินออกมาจากห้องน้ำ

พราวฟ้าจัดการธุระเสร็จก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ร่างบางชะงักเมื่อเห็นว่าใครยืนขวางทางเธออยู่ สายตาของเขาทำให้เธอขมวดคิ้ว

“พี่มาแล้วทำไมไม่เข้าไปทักเจ้าของวันเกิดคะ” พราวฟ้าถามคนตรงหน้า ที่คิงได้มาวันเกิดลิซ่าเพราะเขารู้จักกับลูซและได้เจอกันอยู่บ่อยๆ ในช่วงหลังๆ เพราะช่วงนี้คิงชอบมาวนเวียนใกล้ๆ ตัวเธอ

“หึ มีความสุขมาสินะ” แต่เสียงเข้มติดแหบนิดๆ ที่ตอบกลับมานั้นทำให้พราวฟ้าหยุดชะงัก เธอรู้สึกใจหายวาบ มองคนตรงหน้าตาค้าง

เขาไม่ใช่คิง

ขาทั้งสองข้างเหมือนทำงานอัตโนมัติก้าวถอยหลังไปสองก้าว เธอมองผู้ชายตรงหน้าด้วยลมหายใจที่ติดขัด ไคล์ เขาคือไคล์ใช่ไหม เขามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง

พอคิดทบทวน ดวงตาสวยก็เบิกกว้าง เขาต้องมากับคุณแม่แน่ๆ และคนที่ขับรถออกจากบ้านไปก็ต้องเป็นเขา ทำไมไม่มีใครบอกเธอว่าไคล์มาด้วย

“ทำไม เห็นหน้าผัวเก่าถึงขนาดกับตาค้างเลยเหรอ” วาจาของเขายังร้ายกาจไม่เคยเปลี่ยน ปากบางเม้มเข้าหากัน สูดลมหายใจเข้าลึกๆ

เธอจะไม่ถามหรอกว่าเขามาที่นี่ได้ยังไง

“หลีกทางด้วยค่ะ” พราวฟ้าพูดกับเขาเสียงนิ่งๆ

ในเมื่อเธอตั้งใจจะตัดเขาออกจากชีวิต ก็ไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องหรือเกรงใจกันอีก เธอไม่มีอะไรติดค้างเขาอีกแล้ว และเขาก็เกลียดเธอยิ่งกว่าอะไร

“หึ” เสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ ของเขาทำให้พราวฟ้ายิ่งหวาดระแวง ถึงเธอจะไม่ใช่พราวฟ้าคนเดิม แต่ยังไงผู้ชายตรงหน้าเธอเขาก็ยังเหมือนเดิม ไคล์ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ความร้ายกาจยังแผ่ซ่านออกมาจากตัวเขา

และถ้าเขาจะทำอะไรเธอ เธอไม่มีทางสู้เขาได้แน่ๆ

ไคล์จ้องมองผู้หญิงตรงหน้าเต็มๆตาอีกครั้ง เธอไม่ใช่พราวฟ้าที่เขาเคยรู้จัก ยัยนั้นไม่เคยแต่งตัวสวยแบบนี้ แต่ก็มีครั้งหนึ่งที่เธอแต่งและครั้งนั้นมันก็ทำให้เขาหงุดหงิด ไคล์กวาดสายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ลิ้นหนาดันกระพุ้งแก้ม

ย่างก้าวเข้าไปหาร่างบางที่ถอยหนีตนเอง เขาเหลือบตาไปทางห้องน้ำ

พราวฟ้าเองก็มองตาม

“รำลึกความหลังกันหน่อยไหม” พราวฟ้าเบิกตากว้างเมื่อได้ยินแบบนั้น เธอเข้าใจความหมายของเขา

และเธอไม่มีทางให้เขาทำแบบนั้นอีกแน่ พราวฟ้าวิ่งทันทีเมื่อคิดได้ แต่มีคนไวกว่าไคล์คว้าเอวเธอไว้กอดร่างบางแนบติดแผ่นหลัง อุ้มเธอทั้งอย่างนั้นเดินออกไปข้างผับ

“ปล่อยนะ คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉันอีก ปล่อย” พราวฟ้าดิ้นสุดแรง

“ไม่มีสิทธิ์อย่างนั้นเหรอ แล้วใครมีสิทธิ์ ผัวใหม่เธองั้นเหรอ” ไคล์พูดอย่างเดือดดาล เขาไม่ได้อยากจะทำแบบนี้กับเธอเลยสักนิด เพราะเขารู้ใจตัวเองว่าต้องการผู้หญิงคนนี้ เขาโหยหาเธอ แต่แค่คิดว่าร่างกายนี้หัวใจนี้เป็นของคนอื่น มันก็ทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้

“ปล่อยนะ” พราวฟ้าไม่เข้าใจว่าเขาจะมาอะไรกับเธออีก เธอยอมเดินออกมาจากชีวิตเขาอย่างที่เขาต้องการมันก็ดีสำหรับเขาแล้วไม่ใช่เหรอ

เขายังจะอะไรกับเธออีก เขาจะปล่อยเธอไป ให้เธอมีความสุขบ้างไม่ได้เลยใช่ไหม ทำไมเขาถึงใจร้ายกับเธอนัก ต้องให้ชีวิตเธอเป็นยังไงเขาถึงจะพอใจ

“อยากให้ปล่อยก็หยุดดิ้น” ไคล์พูดเสียงเรียบ น้ำเสียงนิ่งๆ ของเขาทำให้พราวฟ้าชะงักและหยุดดิ้นตามที่เขาบอก เพราะคิดได้ว่าดิ้นไปก็เหนื่อยเปล่า คนอย่างเขาถ้าไม่อยากปล่อยบอกยังไงก็ไม่มีทางปล่อย

“คุณต้องการอะไรจากฉันอีก” พอรวบรวมสติได้เธอก็ถามเขาตรงๆ อีกครั้ง

ไคล์ชะงัก กับคำถามของเธอ แต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยร่างบาง เม้มปากเข้าหากัน

Favorite