นางบำเรอเติมใจ 73

ภาพหญิงสาวยืนหมุนตัวไปมาอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาทำให้หลายคนอิจฉาที่ผู้หญิงคนนั้นมีแฟนหนุ่มรูปหล่อแถมเอาใจใส่แฟนพามาเลือกชุด ร่วมถึงหทัยรัตน์ด้วย เธออิจฉาผู้หญิงคนนั้น

พิรุณรักหันมามองหน้าเพื่อนเอื้อมมือไปจับมือเพื่อนแล้วบีบเบาๆ เธอไม่รู้ว่าหทัยรัตน์ตัดใจจากกรวิทย์ได้รึยังเพราะไม่ได้ถาม แต่ดูจากสายตาคงยังตัดใจไม่ได้แน่นอน แต่อย่างว่าความรักมันตัดใจได้ง่ายๆ ที่ไหน

“ไปร้านอื่นกันเถอะแก” พิรุณรักดึงเพื่อนให้ออกจากร้าน ดนุเองเมื่อเห็นสองสาวหยุดเขาก็หยุดตามแล้วหันกลับมามองขมวดคิ้วมองท่าทางของสองสาว

“ไม่เป็นไรแก ร้านนี่แหละดีแล้วสวยด้วย” หทัยรัตน์ยืดตัวตรงแล้วเดินนำหน้าเพื่อนเข้าไปในร้าน เดินผ่านหน้าสองคนนั้นโดยไม่สนใจหันไปมอง

กรวิทย์เองที่เห็นผ่านๆ พอมองชัดๆ รู้ว่าเป็นหทัยรัตน์ก็ตกใจ คิดว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ แต่พอเห็นว่าใครเดินตามเธอไปเขาก็เข้าใจ อย่างนี้เขาก็เจอเธอโดยบังเอิญงั้นสิ

“พี่กรจะไปไหนคะ” กรวิทย์ลุกขึ้นกำลังจะเดินเข้าไปทักเธอก็โดนเรียกไว้ซะก่อน จึงหันกลับมามองพิมพ์ประภาที่อยู่ในชุดแสนสวย

“อ่อ พี่…”

“ดูชุดให้พิมพ์หน่อยสวยไหมคะ” กรวิทย์ตัดใจเมื่อโดนดึงไว้อีกรอบ เอาไว้ครั้งหน้าก็ได้

“สวยแล้วครับ”

“ตอบแบบเต็มใจมาก”

“น้องพิมพ์ใส่ชุดไหนก็สวยครับ”

“ปากหวานจริง จุ๊บ” พิมพ์ประภายิ้มกว้างเมื่อโดนชม หอมแก้มคนชมอยากให้รางวัล กรวิทย์ตาโตหันไปมองทางหทัยรัตน์กลัวว่าเธอจะเห็น แต่เธอก็ไม่ได้สนใจเขาสักนิดทำให้กรวิทย์โล่งใจหรือว่าเธอจะไม่เห็นเขา

หทัยรัตน์ปวดแปลบในอกแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เมื่อเห็นเขาหอมแก้มกัน ใครว่าเธอไม่เห็นถึงเธอไม่ได้หันไปมองแต่ในร้านก็มีกระจกทั่วแทบทุกมุม ความสนิทสนมของทั้งสองคนเธอเห็นตำตา นี่น่ะเหรอที่เขาบอกให้เธอรอ บอกว่าจะกลับไปเคลียร์ทุกอย่าง มันก็แค่คำพูดของผู้ชายเห็นแก่ตัวสินะ

“ไหวไหมแก” พิรุณรักจับบ่าเพื่อน

“ฉันไม่เป็นไร ชุดนี้เป็นไง เอาไปลองหน่อยสิ” หทัยรัตน์หันกลับมาสนใจกับการเลือกชุดต่อ พิรุณรักรับชุดที่เพื่อนเลือกเข้าไปลอง

หทัยรัตน์เดินไปหาดนุที่นั่งรออยู่ตรงโซฟาอีกด้าน

“เป็นอะไรเรา ไม่สบายรึเปล่า” ดนุที่เห็นหญิงสาวหน้าซีดๆ ตั้งแต่เข้ามาในร้านก็ถาม

“เปล่าค่ะ”

เสียงโทรศัพท์หทัยรัตน์ดังขึ้นเธอหยิบขึ้นมาดู

“หวานขอออกไปรับโทรศัพท์ก่อนนะคะ” เธอหันมาบอกดนุ ดนุก็พยักหน้ารับ หทัยรัตน์เลยลุกเดินออกไปจากร้าน ตอนเธอออกมาเธอต้องเดินผ่านสองคนนั้นอีกรอบ หทัยรัตน์พยายามกลั้นใจไม่หันไปมองไม่สนใจและเธอก็ทำได้ จนกระทั่งเดินออกมาพ้นร้านเธอก็ถอนหายใจออกมายาวๆ กะพริบตาเพื่อให้น้ำตาที่มันจะไหลออกมากลับเข้าไป ก่อนจะกดรับสายที่โทรเข้ามา

“สวัสดีค่ะคุณวิน”

(สวัสดีครับหวาน ทำอะไรอยู่ครับผมกวนรึเปล่า)

“หวานอยู่ที่ห้างกับเพื่อนค่ะพาเพื่อนมาเลือกชุดไปออกงาน” กับกวินหลังจากวันนั้นเขาก็โทรมาหาเธอเรื่อยๆ แต่ก็ไม่ทุกวัน เพราะเขาไม่ค่อยว่างแต่ถ้าเขามีเวลาเขาก็จะโทรมาหาเธอทันที เธอเองก็รู้สึกผิดกับกวินทั้งที่รู้ว่าเขาคิดยังไงด้วยแต่ก็ไม่ยอมพูดกับเขาตรงๆ แต่เขาเองก็ไม่ได้พูดกับเธอตรงๆ เหมือนกัน เธอก็เลยไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง ถ้าเกิดเธอพูด แล้วผู้ชายบอกไม่ใช่อย่างที่เธอคิด หน้าเธอคงแตก

“จริงเหรอครับ ผมก็อยู่ที่ห้างพอดี ห้างเดียวกันรึเปล่าครับ”

“หวานอยู่ที่ห้างคิงค่ะ”

“หวานอยู่ตรงไหนครับ”

“คุณวินอยู่ที่นี่เหมือนกันเหรอคะ”

“ครับ”

“หวานอยู่ที่ร้านชุดราตรีชั้นสองตรงหัวมุมค่ะ”

“เห็นแล้วครับ” ทันทีที่ปลายสายบอกว่าเห็นแล้วเธอก็หันไปมองด้านหลังก็เห็นกวินโบกมือยิ้มให้ อดไม่ได้ที่เธอจะยิ้มตอบกลับเขา

“มาทำอะไรคะเนี่ยไม่ได้เข้าเวรเหรอ” เขาเดินเข้ามาใกล้เธอเลยร้องถามขึ้น

“ออกเวรแล้วครับ มาซื้อขอเข้าห้องแต่นึกได้ว่าไม่มีเพื่อนเลือกเลยโทรหาคนแถวนี้”

“ไม่มีเพื่อนรึไงคะ” เขาหยอกมาเธอเลยแกล้งถามกลับ

“โถ่ คุณหวานใจร้ายอ่ะ” คนตัวโตโอดครวญ จนหทัยรัตน์อดยิ้มและหัวเราะออกมาเบาๆ กับท่าทางของเขาไม่ได้

“อยากให้หวานไปช่วยเลือกเหรอคะ” หลังจากที่คุยกันมาสักระยะทำให้เธอกับเขาค่อนข้างสนิทกันขึ้น พูดคุยกันได้อย่างสนิทสนมมากขึ้น

“ครับ ไปนะ หรือว่าไปไม่ได้ครับ ผมลืมไปเลยว่าหวานมากับเพื่อน”

“อืม น่าจะได้ค่ะ แต่ต้องรอหน่อยนะคะ เพราะหวานต้องช่วยเพื่อนเลือกชุดก่อน รอได้ไหมคะ ถ้ารอได้ก็จะไป” กวินยิ้มกว้าง

“สบายมากครับ ผมว่าง”

“งั้นเข้าไปในร้านก่อนค่ะ” ทั้งสองคนพากันเดินเข้ามาในร้าน

กรวิทย์ที่อยู่ในร้านเห็นหทัยรัตน์ไม่ได้เดินเข้ามาในร้านคนเดียวแต่เดินเข้ามากับหมอหนุ่มคนนั้นก็เกิดอาการร้อนรน เขาลืมไปได้ยังไงว่าหทัยรัตน์มีคนตามจีบอยู่ กรวิทย์มองคนที่เดินผ่านตัวเองไปเหมือนไม่เห็นเขา เขาไม่เชื่อว่าหทัยรัตน์จะไม่เห็นเขา

“พิมพ์พี่ไปทักคนรู้จักก่อนนะ” ความสนิทสนมของทั้งคู่ทำให้กรวิทย์ทนไม่ไหว

“ใครเหรอคะ” พิมพ์ประภามองตามสายตาของกรวิทย์ เธอก็เข้าใจทันที

“อย่าไปนานนะคะ พิมพ์เลือกได้แล้ว”

“ครับ”

หทัยรัตน์ที่เห็นกรวิทย์เดินตรงมาทางนี้เธอก็หยุดชะงักทันที สองหนุ่มที่นั่งคุยกันอยู่เห็นอาการของเธอก็มองตาม กวินรู้ดีว่าใครที่กำลังเดินตรงเข้ามา แต่ดนุไม่รู้จักแต่ก็รู้สึกคุ้นๆ หน้าผู้ชายคนนี้อยู่บ้าง แต่จำไม่ได้ว่าเคยเห็นผู้ชายคนนี้ที่ไหน

“อ้าวคุณกรสวัสดีค่ะ” เป็นพิรุณรักที่เดินออกมาจากห้องลองชุดเอ่ยทักกรวิทย์ก่อนใครเพราะดูท่าหทัยรัตน์คงลำบากใจ เพราะเห็นอีกหนึ่งหนุ่มนั่งอยู่ด้วย

มาได้ไงเนี่ย

“สวัสดีครับคุณปลาย” กรวิทย์ทักทายพิรุณรักแล้วเบนสายตาไปมองหทัยรัตน์ ที่นั่งเงียบไม่ยอมแม้แต่มองหน้าเขา

“เอ่อ ทุกคนคะนี่คุณกรวิทย์ค่ะ คุณกรคะนี่พี่ดนุแล้วก็คุณหมอกวินค่ะ” พิรุณรักแนะนำทุกคนให้รู้จักกัน

“ครับ” กรวิทย์พยักหน้าทักทายทุกคนแต่สายตาเขายังจ้องอยู่ที่หทัยรัตน์

“คุณกรมีอะไรกับพวกเรารึเปล่าค่ะ” พิรุณรักไม่รู้จะทำยังไงเมื่อเพื่อนเธอยังเงียบอยู่ เธอเลยเลือกถามออกไปตรงๆ อยากรู้เหมือนกันว่าอดีตเสี่ยของเพื่อนจะตอบว่ายังไง ดูท่าความสัมพันธ์ของเพื่อนเธอกับกรวิทย์คงไม่ได้จบสวยอย่างที่เพื่อนเล่าให้ฟัง

“ผมมีธุระจะคุยกับหวานครับ” หทัยรัตน์หันกลับมามองกรวิทย์ทันทีที่เขาบอกว่าอยากคุยกับเธอ เขาเดินเข้ามาหาเธอแบบนี้แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ