Love Code at the End of the Worldเล่มที่ 2 58(บทที่ 113) – ยอดมนุษย์สายตายาว

นิยาย อ่านนิยาย

เล่มที่ 2 ตอนที่ 58(บทที่ 113) – ยอดมนุษย์สายตายาว

ช่วงก่อนที่จะปลูกต้นแอปเปิ้ล ราฟเฟิลได้ทำการวิจัยเอาไว้มากมาย

เขาแนะนำดินที่ผ่านการทำความสะอาดและเป็นดินที่ดีที่สุดในเมืองโนอาห์ มาวิเคราะห์ เขาไปทางตะวันตกเพื่อเก็บปุ๋ยมาผสมลงดิน ทางทิศตะวันตกเป็นที่อยู่ของบ่อขยะ ของเสียจากมนุษย์สามารถใช้เป็นปุ๋ย และจะค่อยๆกลายเป็นปุ๋ยบริสุทธิ์ เป็นโคลนที่สมบูรณ์แบบ

และในที่สุดก็ได้ผลลัพธ์ ต้นอ่อนจิ๋วคือรางวัลล้ำค่าหลังจากผ่านการทำงานอย่างหนักหน่วง พรุ่งนี้ ทุกคนในเมืองโนอาห์จะต้องพูดถึงมัน

ไม่นาน เราก็มาถึงทางใต้สุดของเมืองโนอาห์ ประตูเมืองทางใต้ถูกปิดผนึกและไม่ได้เชื่อมต่อกับพื้นดิน ถ้าจะมันเป็นลิฟท์ เจ้าหญิงอาร์เซนอลยืนอยู่ตรงนั้นและกล่าวว่า “พาพวกเราไปหาเฉียนลี่“

ลิฟต์เริ่มส่งเสียงดัง ลิฟต์ทั้งหมดเริ่มปิดสนิทราวกับเสื้อคลุมสีขาวขนาดยักษ์ จากนั้นมันก็ค่อยๆเคลื่อนที่ขึ้น

ฉันรู้ว่าลิฟท์ตัวนี้แตกต่างจากตัวอื่น มันดูเหมือนจะลอยอยู่ การคาดเดาของฉันได้รับการยืนยันภายในเวลาอันสั้น ท้องฟ้ายามค่ำคืนก็ปรากฏรอบตัวเรา

แท้จริงแล้วมันคือยานอวกาศ

ผนังลิฟท์ทำจากวัสดุโปร่งใสคล้ายแก้วมองทะลุผ่านได้ เมื่อมันสูงขึ้นเรื่อย เราก็เข้าใกล้ท้องฟ้ามากขึ้น

เมื่อมองขึ้นไปบนอวกาศที่เต็มไปด้วยดวงดาว ราวกับว่าเทพธิดาแห่งท้องฟ้ายามราตรีกำลังสวมชุดราตรีสีดำที่ประดับประดาด้วยเพชร ท่ามกลางแสงดาว ฉันเห็นยูเอฟโอทรงกลมที่มีรูปร่างคล้ายกระโจมมองโกลลอยอยู่กลางแสงดาว

“พวกเรามาถึงหอสังเกตการณ์แล้ว!!“ราฟเฟิลเงยหน้าขึ้นมอง “เฉียนลี่อยู่ข้างใน“

“เขาอยู่ที่นั่นทั้งวันเลยเหรอ?”ฉันรู้สึกตกใจ ตัวกระโจมมองโกลคล้ายกับแผงโซล่าเซลล์ที่ส่องระยิบระยับใต้แสงดาว

ราฟเฟิลพยักหน้า “ก็เกือบจะ“

“มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่ทนอยู่กับความโดดเดี่ยวได้ ผมขอยอมรับเลยว่าผมชื่นชมเขาในด้านนั้น“แฮรี่กอดอกทำหน้าบึ้ง

ฉันมองไปยังด่านหน้าที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เฉียนลี่ไม่ได้เพิ่งอยู่ที่นี่แค่วันเดียว แต่เขาใช้เวลาอยู่กับมันมาหลายปีแล้ว น่าทึ่งมาก

“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เราพึ่งพาเขาเพื่อรับประกันความปลอดภัยให้กับเมืองโนอาห์“เจ้าหญิงอาร์เซนอลกล่าวด้วยรอยยิ้ม เธอเหมือนนางฟ้าในเทพนิยายใต้แสงจันทร์

เจ้าหญิงอาร์เซนอลสวยมาก ผู้ชายหลายคนในเมืองแอบชื่นชมเธออยู่อย่างลับๆ

ยานอวกาศลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าก่อนจะอยู่ด้านข้างกระโจมมองโกล

หอสังเกตการณ์มีขนาดใหญ่กว่ายานอวกาศอยู่เล็กน้อย ถ้ามองจากภายนอกจะมองไม่เห็นข้างใน ประตูด้านข้างของหอเปิดออก สร้างอุโมงค์เข้ามาเชื่อมต่อกับตัวยานอวกาศ แสงสว่างส่องมาจากอีกฟากของอุบลที่ถูกปิด

เจ้าหญิงอาร์เซนอลส่งขวดยาหยอดตาให้ฉัน 1 ขวดด้วยรอยยิ้ม “ไปกันเถอะ ทางเข้าแคบเล็กน้อย ทยอยเข้าไปทีละคน“

ฉันถือขวดยาหยอดตาที่ได้มาจากเมืองโคร ฉันรู้สึกประหม่า จินตนาการแตกกระเจิง

เฉียนลี่มีหน้าตาอย่างไร?

เขาหล่อไหม?

เป็นคนดีหรือเปล่า?

เขาเกลียดที่ถูกจ้องมองหรือถูกรบกวนด้วยคนแปลกหน้าหรือไม่?

ไม่มีใครชอบถูกจับตามองหรอก ยกเว้นดารา

“จะเข้าไปไหม?”แฮรี่ทำตัวน่าหงุดหงิด เขามองฉันด้วยความรำคาญ “รออะไรอยู่? ผมขอเข้าไปก่อนแล้วกัน“เขากำลังจะคว้ายาหยอดตา แต่ฉันก็ปัดมือเขาออก

“แฮรี่ ทำไมนายดูไม่อยากให้หลัวปิงเจอเฉียนลี่เลย?”ราฟเฟิลมองแฮรี่ด้วยสายตาแปลกๆ ขณะที่แฮรี่ก็ดูร้อนใจ เขากอดอกหันหลังกลับ เหมือนกับวันที่เขารู้ว่าฉันให้ของขวัญราฟเฟิล

ราฟเฟิลจ้องมองฉัน “ไปกันเถอะหลัวปิง อย่าไปสนใจแฮรี่“

เจ้าหญิงอาร์เซนอลยิ้ม

“อืม“ฉันกำขวดแน่นแล้วเดินเข้าไปในอุโมงค์

อุโมงค์นั้นสั้นมาก ใช้เวลาเพียงสองถึงสามก้าวก็ถึงฝั่งตรงข้าม จู่ๆ ประตูห้องโดยสารก็เปิดออก เผยให้เห็นภายในหอกระโจม มันมีลักษณะเหมือนลิฟท์ที่เราใช้โดยสาร มุมมองที่ไร้ขอบเขตทำให้เรารู้สึกเหมือนได้เป็นส่วนหนึ่งของดวงดาว

หอสังเกตการณ์เป็นเพียงห้องเล็กๆที่มีโต๊ะกลมและเตียง โดยมีอ่างน้ำติดตั้งอยู่ด้านข้าง สิ่งจำเป็นในการซักผ้าถูกจัดวางเป็นระเบียบเหนืออ่าง

อีกด้านหนึ่งมีชั้นวางอาหารขนาดเล็กและถ้วย

ตรงกลางของหอ มีเก้าอี้หมุนได้ ตอนนี้ฉันเห็นผู้ชายคนนึงกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ ผมยาวของเขาถูกมัดหางม้า โดยมีผมปอยห้อยด้านข้างใบหน้า

เขาสวมชุดเตรียมรบแบบเดียวกับแฮรี่และกองทหาร

ฉันเดินเข้าไปใกล้เขาด้วยความสงสัย เขาหันเก้าอี้มาเผชิญหน้าฉัน เผยให้เห็นใบหน้าเอเชียที่ดูดี ใต้ใบหน้ามีคิ้วหล่อเหลาอยู่คู่หนึ่งและดวงตาที่สดใสเหมือนอัญมณีสีดำสองชิ้นที่สะท้อนคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาว

รูม่านตาของเขาใหญ่กว่าคนทั่วไป ตอนนี้รูม่านตาของเขากำลังหดตัว ด้วยขนาดที่ใหญ่กว่าทั่วไป จึงมองเห็นความแตกต่างอย่างชัดเจน

จมูกของเขาโด่งเหมือนคนยุโรป นั่นจึงทำให้เบ้าตาของเขาดูลึก ดวงตาส่วนสีขาวเหลืออยู่เพียงเล็กน้อย เมื่อมองแวบแรก ฉันนึกว่าดวงตาของเขาเป็นสีดำทั้งหมดเสียอีก

เขามองมาที่ฉัน และฉันก็รู้สึกประหม่า เขาเริ่มขยับริมฝีปากมองไปด้านข้าง “คนนี้เป็นใคร?”

“ฮะ?”เขามองไม่เห็นฉัน

“ผมไม่เคยได้ยินเสียงของคุณเลย“เขาพูดต่อ ในขณะที่เขามองไปทางอื่นจากนั้นก็ยิ้ม “ผมรู้แล้ว เธอจะต้องเป็นหลัวปิง“เสียงของเขาใสแจ๋ว

“ใช่แล้ว“ฉันไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เขาตาบอด?

” เธอคงกำลังคิดว่าทำไมผมถึงมองไม่เห็นคุณใช่หรือไม่?”เขารับรู้ความคิดฉันได้

ฉันพยักหน้า “อืม ฉันขอโทษนะ“

“เธอจะขอโทษทำไม?”เขายิ้มและลุกขึ้นยืน ร่างเรียวยาวของเขาสูงกว่าราฟเฟิลและแฮรี่อยู่เล็กน้อย เขาหันกลับมามองฉัน “ผมควรจะขอโทษเธอต่างหากที่ไม่สามารถมองเธอได้ ผมจะเวียนหัวทุกครั้งที่มองสิ่งใกล้ตัว“

ฉันยืนอึ้งตะลึงงัน เขามองดูท้องฟ้าที่อยู่ข้างหลังฉันด้วยรอยยิ้ม เขายกมือขึ้นชี้ไปทางตะวันออก “ผมเห็นเธอวิ่งออกกำลังกายทุกวัน ฉะนั้น ผมพึ่งเคยเห็นเธอมาก่อน” เขาจับมือฉันด้วยรอยยิ้ม “เป็นเกียรติที่ได้พบ“

เขามองเห็นสิ่งที่อยู่ไกลได้ชัดเจน และจะเวียนหัวเมื่อมองสิ่งใกล้ตัว หวังว่าจะไม่ใช่โรคสายตายาว? เฉียนลี่คือสุดยอดมนุษย์สายตายาว

ฉันจับมือเขา “ฉันเองก็มีความสุข ในที่สุดฉันก็ได้เจอเฉียนลี่ผู้เป็นที่เล่าขาน“

เขายิ้มแล้วปล่อยมือฉัน ฉันวางยาหยอดตาบนมือของเขา “นี่คือยาหยอดตา เจ้าหญิงอาร์เซนอลบอกให้ฉันเอามาให้นาย“

“ยาหยอดตา?”เขาสัมผัสขวดยาหยอดตา ดวงตาสีดำแสดงออกถึงความอ่อนโยน เขายิ้มมุมปากและกล่าวว่า “ขอบคุณมากเจ้าหญิง“เขายังคงสัมผัสยาหยอดตาอย่างนุ่มนวล สีหน้าของเขาบ่งบอกถึงความดีใจที่ได้รับของขวัญชิ้นนี้