ลูกพลับสีหม่น (Mpreg) 29 ขอโทษนะ

ปฏิบัติการละลายหัวใจลูกพลับยังคงดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ แม้ว่าจะผ่านมาสองเดือนแล้ว แต่แทนไทยังคงใช้ลูกตื๊อเข้าสู้อย่างไม่ย่อท้อ ในทุกเช้าจะเสนอหน้าเข้ามาให้เห็น พาเจ้าโชคดีวิ่งเล่นในตอนเย็น ทำหน้าที่เป็นคนขับรถรับส่งป้าปิ่นไปจ่ายตลอดในตอนเช้าและเมื่อมีเหตุจำเป็นอื่น ๆ แม้เขาจะเข้ามาอยู่ในช่วงชีวิตจนกลายเป็นเรื่องชินชาไปเสียแล้ว ทว่าลูกพลับยังคงใจแข็ง จะไม่มีทางยอมใจอ่อนเด็ดขาด

หลายวันก่อนลูกพลับแอบไปฝากครรภ์ที่โรงพยาบาลใกล้บ้าน แต่แทนไทรู้เรื่องจากปิ่นวดีจึงแอบขับรถตามไปดูแลโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว รอให้ลูกพลับเข้าพบคุณหมอจนเสร็จเรื่อง เขาจึงตามหลังเข้าไปสนทนากับเจ้าหน้าที่โดยบอกว่าตนเป็นพ่อของลูกในท้อง ที่ไม่ได้มาด้วยกันเพราะมีเรื่องทะเลาะกันอยู่ จึงขอเบอร์ติดต่อไว้เพื่อถามไถ่วันเวลานัดครั้งต่อไป เพื่อจะได้ตามมาช่วยดูแลอย่างห่าง ๆ เหมือนเช่นวันนี้

การตามมาเฝ้าดูแลลูกพลับที่บ้านหลังใหม่ซึ่งอยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยพอสมควร ทำให้แทนไทต้องเทียวไปเทียวมาอยู่เป็นประจำเพื่อทำโปรเจคก่อนจบการศึกษา หลายครั้งทำงานจนดึกดื่นกลับมาไม่ได้ ต้องค้างอยู่หอเพื่อนสองวันติดก็ยังมี นั่นทำให้เพื่อนบ้านที่แม้ปากจะบอกว่าเกลียดและไม่อยากเห็นหน้าเหลือเกินต้องชะเง้อมองหาอย่างรู้สึกเป็นกังวล

รวมถึงวันนี้เช่นกัน…

“เอ็งชะเง้อมองหาอะไรพลับ”

“เอ่อ…เปล่าครับป้า ผมแค่มองดูไปเรื่อยล่ะไม่มีอะไรหรอก” คนพูดทำหน้าเลิ่กลั่กแสดงพิรุธอย่างชัดเจน ปิ่นวดีเห็นแล้วก็อมยิ้ม ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าหลานชายปากแข็งคนนี้ กำลังชะเง้อมองหาแทนไทที่หายหน้าไปถึงสองวันติดจากที่เคยมาหาแทบจะทุกวัน

“ถ้างั้นอย่ายืนนานนักล่ะ นี่ก็จะมืดแล้วตากน้ำค้างนานเดี๋ยวก็ไม่สบายเอาหรอก”

“ครับป้า ผมยืนอีกครู่เดี๋ยวก็กลับเข้าบ้านแล้วครับ”

ลูกพลับยืนอยู่ตรงนั้นอีกสักครู่ กำลังจะก้าวเท้าเดินเข้าไปทว่าได้ยินเสียงรถยนต์ดังมาจากฝั่งหน้าบ้านจึงต้องชะเง้อมองตามไปดู พบว่ารถยนต์คันนั้นจอดที่หน้าบ้านของแทนไท จากนั้นไม่นานก็ได้ยินเสียงเหมือนคนเมากำลังเรียกชื่อของตนดังแว่วเข้าหู

“ลูกพลับ จะไปหาลูกพลับ พากูไปหาลูกพลับเดี๋ยวนี้เลย”

“มึงเมาขนาดนี้พวกกูจะกล้าพาไปได้ไงวะไอ้แทน”

“กูจะไปหาพลับบบบ”

“ไปตอนนี้มึงจะโดนไล่ตะเพิดกลับมาน่ะสิ เข้าไปนอนตายในบ้านมึงเลย บอกให้ค้างก็ไม่ยอมค้าง ดึงดันจะกลับมาให้ได้”

เสียงเพื่อนของแทนไทบ่นให้ได้ยินตลอดทางที่พาตัวเข้าไปในบ้าน เสียงนั้นค่อย ๆ เงียบลงในที่สุด กำลังจะเดินขึ้นบ้านทว่าได้ยินเสียงรถยนต์คันเดิมขับกลับไป จึงต้องชะงักฝีเท้าแล้วหันไปมองที่บ้านหลังข้างกัน ตอนนี้แทนไทอยู่บ้านคนเดียวแล้วสินะ เมาหนักขนาดนั้นจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้

“ช่างเถอะคงไม่ตายง่าย ๆ หรอกมั้ง”

โครม! เพล้ง!!!

พูดยังไม่ทันขาดคำก็มีเสียงเหมือนเกิดแผ่นดินไหวในบ้านหลังนั้น แน่นอนว่าลูกพลับไม่ลังเลใจรีบเดินลงมาจากบ้านอีกครั้ง เพื่อจะเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นที่บ้านของแทนไท

พอไปถึงก็พบว่าตอนนี้ชั้นวางของล้มจนข้าวของกระจายไปทั่วบ้าน ส่วนเจ้าของบ้านนอนคว่ำหน้าห่างออกไปเพียงไม่ไกล เห็นอย่างนั้นลูกพลับจึงรีบพุ่งตัวลงไปหาทันที

“คุณแทนไท! เป็นอะไรไหมครับ”

“…”

เมื่ออีกฝ่ายไม่ส่งสัญญาณใด ๆ ตอบกลับมา จึงพยายามพลิกตัวให้เงยขึ้น พบว่าแทนไม่ได้หมดสติแต่อย่างใด ตายังคงปรือ มีรอยยิ้มน้อย ๆ บนใบหน้าราวกับกำลังฝันดี เห็นอย่างนั้นก็รู้สึกโล่งใจ นั่งจ้องมองด้วยสายตาเหนื่อยหน่ายกำลังคิดว่าจะเอายังไงต่อดี

“เมาขนาดนี้คงดื่มหนักมากสินะ ไหนบอกว่าเป็นห่วงเรายังไงล่ะแต่ไปกินเหล้ากับเพื่อน” บ่นให้คนที่นอนแผ่หลาตรงหน้าด้วยอารมณ์ขุ่นมัวเล็กน้อย

“ลูกพลับจ๋า ผัวคิดถึงจังเลย อยากกอด อยากหอม อยากเอาเหมือนตอนนั้นจัง”

“ไอ้บ้าเอ๊ย! เมาขนาดนี้ยังคิดเรื่องพรรค์นั้นได้ ในสมองคุณคงมีแต่เรื่องใต้สะดือสินะ”

พูดแล้วก็ตัดสินใจจะลุกขึ้นเพื่อกลับบ้าน ทว่าคนเมากลับคว้ามือเรียวไว้เสียก่อน ดึงร่างเล็กลงมาจนแผงอกปะทะแนบชิดกันอย่างไม่ได้นัดหมาย พลันสายตาทั้งสองคู่ประสานกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ ค้างอยู่อย่างนั้นจนคนที่อยู่ด้านบนใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย

“ลูกพลับจ๋า คิดถึงจังเลยยยย”

“ปล่อย! แกล้งเมาหรือเปล่าเนี่ย”

“เมาจริง ๆ เมาจนมองเห็นลูกพลับมีหลายคนแล้วเนี่ย” คนพูดยิ้มตาปรือ ก่อนจะคลายมือหนาจากเอวคอด เลื้อยสะเปะสะปะไปทั่ว เห็นอย่างนั้นลูกพลับก็เชื่อสนิทใจว่าอีกฝ่ายคงจะเมาจริง ๆ จึงเปลี่ยนใจจะช่วยเช็ดตัวรวมถึงเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ เพื่อให้นอนสบายตัวในค่ำคืนนี้

“อยู่นิ่ง ๆ เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้ ไม่ได้เป็นห่วงหรอกนะแต่สมเพชมากกว่า นอนอยู่นี่นะ”

ว่าแล้วก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปในครัว กลับมาอีกครั้งพร้อมกับชามน้ำและผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็ก วางลงข้างคนเมาแล้วหันหน้ามาสนใจมองอีกครั้ง แทนไทยังคงยิ้มและหัวเราะชอบใจ ในขณะที่เปลือกตายังคงปิดสนิท คนมองแอบอมยิ้มน้อย ๆ ตัดสินใจเอื้อมไปปลดกระดุมเสื้อช็อปให้อย่างเร่งมือ ทว่าในจังหวะนั้นกลับถูกมือของแทนไทเข้ามาป่วน

“จะเล่นจ้ำจี้กันเหรอออ”

“จี้บ้านพ่อคุณสิ ผมจะเช็ดตัวให้ ถ้าอยากให้เช็ดก็ปล่อยมือแล้วนอนนิ่ง ๆ”

“เช็ดให้จริงนะ จะนอนนิ่ง ๆ ให้เช็ดทั้งคืนเลย เช็ดตรงนี้ด้วยนะมันสกปรกมากกก มีคราบอะไรขาว ๆ ด้วยล่ะ”

ไม่ว่าเปล่าแทนไทคว้ามือน้อย ๆ มาวางที่กลางกาย จนรู้สึกได้ถึงความใหญ่โตที่กำลังแข็งขันได้ที่ ใบหน้าของลูกพลับแดงระเรื่อขึ้นมาในทันที พร้อมทั้งรีบชักมือกลับ

“ทุเรศที่สุด ใครจะไปทำให้ล่ะ”

คนพูดลงโทษด้วยการตบที่แก้มขาวเบา ๆ ก่อนจะเร่งมือปลดกระดุมเสื้อช็อปจนสำเร็จ จากนั้นนำผ้าไปจุ่มในชามน้ำแล้วบิดหมาด ๆ ก่อนลงมือเช็ดให้ที่ใบหน้าเป็นจุดแรก เมื่อมีโอกาสได้จ้องมองในระยะประชิดก็ทำให้ลูกพลับเห็นว่าผู้ชายคนนี้มีใบหน้าหล่อเหลามากเพียงใด คิ้วเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากเป็นกระจับได้รูป แถมยังมีเคราบาง ๆ ขึ้นมาประดับให้ใบหน้าคมดูมีเสน่ห์ยิ่งขึ้น ผิวขาวเนียนยิ่งกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก แต่เสียอย่างเดียวนั่นคือนิสัย

จู่ ๆ คนเมาก็ลืมตาขึ้นมา ลูกพลับหลบสายตาแทบไม่ทัน ใบหน้าแดงยิ่งกว่าเดิมเสียอีก เมื่อได้มีโอกาสจ้องมองแล้วแทนไทก็ไม่ละสายตาไปที่อื่น จ้องมองทุกอิริยาบถของร่างเล็กอย่างตั้งใจให้รู้ตัว

“ขอโทษนะ”

“เรื่อง”

“ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน”

“หายเมาแล้วเหรอผมจะได้กลับ”