มอบรัก บำเรอใจ 8 ร้องไห้น่าสงสารมาก

เธออยากจัดการนังเพศยานี้มานานแล้ว

เพราะว่าผู้หญิงที่สมควรตายอย่างซูหนานจือคนนี้ เธอถึงได้เป็นเพียงอันดับสองของสายอาชีพนี้ ไม่มีโอกาสได้เชิดหน้า

ซูหนานจือสบตาเข้ามาโดยไม่รู้ตัว สายกระแสที่หนาวสะท้านไม่รู้จบ มาพร้อมกับความเหนียวเหนอะหนะของไวน์ จนสั่นสะท้านไปทั้งร่าง ร่วมทั้งความรู้สึกตื่นตกใจ

ของเหลวสีแดงที่ปกคลุมผิวขาวราวหิมะของเธอ ไหลลงคอ หยดลงมาที่หน้าอก ปลุกเร้าความเร่าร้อน

หนิงอวี้เฉิงเมื่อเห็นสภาพนี้ของเธอ ไฟโทสะก็ลุกโชนปกคลุมไปทั่วอกของเขาทันที

เธอเม้มปากเบาๆ ยกมือลูบผมที่เปียกโชก การกระทำที่เรียบง่าย กลับเป็นบริบทที่สวยงาม "คุณลอร่าพอใจแล้วใช่ไหม ฉันขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อน"

เธอหันตัวเดินออกจากห้อง ปิดประตู ปรากฏรอยยิ้มเย้ยหยันที่มุมปากทันที

ซูหนานจือพาตัวเองเข้าไปในห้องน้ำของห้องแต่งตัวปิดประตูอย่างรุนแรง

มองกระจกด้วยความลนลาน แต่ยังพยายามที่จะยิ้ม เธอระงับความขมขื่นในใจอยู่นาน สุดท้ายก็อดกลั้นไม่ไหวจนต้องปล่อยมันออกมา

ไม่ต้องพูดถึงเซียวชิงเหยียน แม้แต่เธอเองยังดูถูกสภาพแบบนี้ของตนเอง………

ร้องไห้จนสบายใจแล้ว ซูหนานจือก็สูดลมหายใจลึก ปาดน้ำตาอย่างสงบ

ซูหนานจือเคยชินกับการร้องไห้คนเดียวแล้ว บางทีอาจเป็นเช่นนี้ในทุกสายงาน เบื้องหลังความรุ่งโรจน์ ล้วนต้องอดทนมาโดยตลอด

เธอไคว้มือไว้ข้างหลัง เพิ่งจะรูดซิบชุด จู่ๆมือจับประตูก็หมุน

ซูหนานจือตัวแข็งทื่อ เคลื่อนตัวมาขวางประตู รีบพูดอย่างลนลาน "ขอโทษด้วย มีคนอยู่"

คนที่มาราวกับว่าฟังไม่รู้เรื่อง ก็ยิ่งใช้แรงมากขึ้น และเปิดประตูเข้ามาทันที

"เฮ้ย คุณ……" ซูหนานจือขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นคนตรงหน้า เธอเบิกตากว้าง ยืนถอยหลังไปหลายก้าว "คุณ………"

เธอยังไม่ทันได้เช็ดน้ำตาชายหนุ่มก็เข้ามาแล้ว

ซูหนานจือเบือนหน้าหนี เพียงหวังว่าเขาจะไม่เห็น เธอไม่คุ้นชินที่จะให้ตัวเองอ่อนแอต่อหน้าเขา

ร่างสูงตรงของหนิงอวี้เฉิงพิงอยู่กับผนัง และล๊อกประตูโดยไม่หันไปมอง

ราวกับว่าซูหนานจือเป็นเด็กที่ทำเรื่องผิดมา เธอก้มหน้าเล็กน้อย เห็นแพขนตางอน เธอก้มมองปลายเท้าตัวเอง

"รู้สึกผิดเหรอ?" ระยะห่่างของเธอและชายหนุ่มอยู่ใกล้เพียงนิด เขาหัวเราะเบาๆ พ่นลมหายใจอุ่นๆรดแก้มเธอ

ซูหนานจือเม้มริมฝีปากเล็กน้อย เงียบขรึมไม่พูดอะไร

"ใบหน้าสวยแบบนี้ ร้องไห้แล้วน่าสงสารมาก" มือเรียวของหนิงอวี้เฉิงสัมผัสแก้เธออย่างอ่อนโยน ค่อยๆ จ้องมองเข้าไปในดวงตาสีดำที่เปียกชื้นเล็กน้อยของเธอ

"ฉันไม่ได้ร้อง" ซูหนานจือสบัดมือเขาออก หันหลังกลับ ทิ้ง้พียงแผ่นหลังเย็นชาให้เขา "ฉันจะอาบน้ำ ประธานหนิงจะอาบด้วยกันไหม?"

ตอนนี้สำหรับพวกเขาอยู่ในฐานะอะไรกัน?"

เขาพูดเองไม่ใช่เหรอว่าจะไม่เจอเธอแล้ว? เขามาเจอเธออีกทำไม?

หนิงอวี้เฉิงพิงตัวกับประตู ดวงตาสีหมึกที่แผดเผาหยุดอยู่บนแผ่นหลังสีขาวราวหิมะของเธอ

ไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นเรือนร่างของเธอ แต่ทุกครั้งที่เห็นเขาก็จะมีปฏิกิริยาขึ้นมา ที่ผู้หญิงคนอื่นไม่สามารถทำได้

ซูหนานจือเดินลงไปในอ่างอย่างไม่ใส่ใจ ใครจะรู้ วันนี้ไม่รู้ว่าเป็นวันที่พระเจ้าตั้งใจให้เกิดขึ้น จู่ๆเท้าของเธอก็ลื่น ตัวเธอล้มลงไปกระแทกกับกระเบื้อง

โชคดีตอนที่กำลังจะตกลง หนิงอวี้เฉิงที่อยู่ด้านหลังก็คว้าเธอไว้ทัน มือหน้าคว้าเอวเธอไว้ นิ้วมือรวบไว้แน่น ผิวบอบบางของเธอเลื่อนผ่านฝ่ามือของเขา กลีบดอกบอบบางมากจนเหมือนจะแตกเมื่อถูกเป่า

เขาสูดหายใจลึก มีความร้อนไม่สงบในส่วนลึกของดวงตาสีนิล

ซูหนานจือยิ้ม เธอสั่งเกตเห็นความร้อนรุ่มของชายหนุ่มได้ทันที ธอยกแขนขึ้นเล็กน้อย และนิ้วที่เรียวยาวของเธอก็กดกระดุมที่หน้าอกของชายหนุ่ม ปลดออกได้เม็ดหนึ่ง อีกมือก็ปลดเข็มขัดอย่างชำนาญ

"ดูเหมือนว่า ประธานหนิงจะอยากอาบน้ำกับฉันนะ……"

เธอพ่นลมอุ่นๆผ่านใบหูของเขา เพิ่งจะอ้าปากพูด ครึ่งประโยคหลังก็ถูกชายหนุ่มกลืนลงคอไป

เขาโอบกอดร่างบางของหญิงสาวไว้ ยืนอยู่ในอ่างอาบน้ำ เปิดน้ำ ริมฝีปากร้อนและชื้นปิดริมฝีปากของเธอแน่น

น้ำกำลังไหลลงมา ร่างของซูหนานจือก็ถูกชายหนุ่มกดติดอยู่กับประตูกระจก ร่างกายถูกกระแทกขึ้น ๆ ลง ๆ ลมหายใจที่ร้อนแรงยังคงอ้อยอิ่งอยู่

อุณหภูมิน้ำและเสียงน้ำกลมกลืน อัดแน่นไปด้วยความตื่นเต้นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน…