มอบรัก บำเรอใจ 5 ต่อไปไม่ต้องมาเจอผมอีกแล้ว

ซูหนานจือดมกลิ่นน้ำหอมกลิ่นผู้หญิงที่มาจากตัวเขา ในใจกลับรู้สึกต่อต้านโดยไม่มีเหตุผล

ซึ่งเธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ทุกครั้งที่มีกิจกรรมบนเตียงเธอทั้งสองคนจะมีความสุขและกลมกลืนกันมาก มีเพียงครั้งนี้เท่านั้นที่ชายหนุ่มไม่สามารถเอาชนะเธอได้

"ประธานหนิง ในเมื่อพลาดโอกาสไปแล้ว ดังนั้นก็ไม่สามารถเอาโอกาสกลับมาได้อีกแล้ว" เธอผลักชายหนุ่มออกเบาๆ ริมฝีปากแดงบวมขึ้นจากการจุมพิษที่เย้ายวนของเขา

เธอกำลังปฏิเสธเขาด้วยคำพูดแบบเดียวกันกับเขา

"หมายความว่าไง?"หนิงอวี้เฉิงน้ำเสียงขรึมขึ้นมา เยือกเย็น เป็นครั้งแรกที่ผู้หญิงคนนี้กล้าปฏิเสธเขา

"ฉันหมายความว่าค่อยนัดกันครั้งหน้าเถอะ" ซูหนานจือก้มศีรษะลงและค่อยๆเปิดผ้าห่มออก สวยงามสง่าราวผ้าไหม "รอให้ในใจประธานหนิงมีแค่ฉันก่อน"

หนิงอวี้เฉิงยกริมฝีปากขึ้นทันที มีรอยยิ้มลุ่มลึกในแววตาที่เย็นชาของเขา เขารวบเอวหญิงสาวเข้ามาในคราวเดียว สูดกลิ่นคอระหงอย่างตะกละตะกลาม "ทำไม หึงเหรอ?"

"ใช่ ฉันเสียใจมาก" เธอก้มหน้าหรี่ตา จับแก้มที่หล่อเหลางดงามของชายหนุ่ม ตั้งใจบีบความรู้สึกเปียกปอนในดวงตา ราวกับว่าจะเสียใจที่เขามาช้าในคืนนี้จริงๆ "อดีตภรรยากลับมาแล้ว คืนนี้ประธานหนิงก็ต้องไปอยู่กับเธอแน่ใช่ไหม"

หนิงอวี้เฉิงพลิกตัวกลับมากดเธอไว้ใต้ร่าง ถอนเสื้อผ้าของเธออย่างเบามือ ส่งผ่านความเย็นยะเยือกผ่านสายตา "คุณซูก็เพิ่งไปเจอแฟนเก่ามาไม่ใช่เหรอ? พวกเราก็เจ๊ากันเถอะ"

ซูหนานจือใบหน้าแข็งทื่อ แววตาเย็นชาขึ้นมาชั่วขณะ

เขารู้ได้ยังไงว่าเธอไปเจอเซียวชิงเหยียน?

เขารู้ได้ยังไงว่าเซียวชิงเหยียนเป็นแฟนเก่าของเธอ?

ซูหนานจือยันตัวลุกขึ้น ผลักเขาออก จ้องมองชายหนุ่มจากสายตาที่เร้าร้อนจนเยือกเย็น ใช้เวลาเพียงสองวินาที

"คุณตรวจสอบฉันเหรอ?"แ้วตรวจสอบเขาด้วย?"ซูหนานจือถามด้วยน้ำเสียงขรึม และสั่นเครือ

หนิงอวี้เฉิงยิ้มจางๆ เลลื่อนตัวเข้าหาแก้มของเธอ "คุณซู ในฐานะคนรักของ คุณไม่เปิดใจให้ผม ผมก็ทำได้เพียงลงมือเอง"

ซูหนานจือเม้มริมฝีปาก พลิกตัวลงจากเตียง รีบสวมเสื้อคลุม

ที่เธอไม่อยากเล่าเรื่องส่วนตัวให้เขาฟัง เพราะว่านอกจากข้อผูกมัดทางร่างกายแล้ว เธอก็ไม่อยากให้คนรอบกายต้องเข้าไปอยู่ในวงล้อมของเขา

ซูหนานจือเปลี่ยนรองเท้า มือเพิ่งจะแตะประตู เสียงเกียจคร้านของชายหน่มค่อย ๆ ดังมาจากข้างหลัง "ซูหนานจือ ถ้าคุณกล้าออกไป ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปก็ไม่ต้องมาเจอผมอีก"

น้อยมากที่เขาจะเรียกชื่อเธอแบบนี้ นี่แสดงว่าตอนนี้เขาโกรธเธอจริงๆแล้ว

ซูหนานจือกัดฟันแน่น เธอเข้าใจความหมายนี้ หลังจากออกไปจากห้องนี้แล้ว เธอจะไม่ได้เป็นคนรักของหนิงอวี้เฉิงอีก

"ปัง" เสียงปิดประตูดังขึ้น ก้องกังวานอยู่นาน

ชายหนุ่มที่อยู่บนเตียง ความหล่อเหลาค่อยๆถูกความโกรธเข้าเปกคลุม เกิดความหงุดหงิดในทรวงอกอย่างอธิบายไม่ได้

……………..

ซูหนานจือเดินอยู่ท่ามกลางลมหนาวในตอนเช้าอย่างสิ้นหวังเล็กน้อย ไม่มีที่ที่จะไป เธอเดินไปถึงหน้าโรงพยาบาลอย่างไร้เหตุผล

มาถึงชั้นสองของตึกนรีเวช พยาบาลเวรดึกเห็นเธอก็แสดงสีหน้าประหลาดใจ "พี่หนานจือ คุณมาได้ยังไง?หาได้ยากจริงๆ ช่วงนี้คุณไม่ยุ่งเหรอ?"

นอกจากซูหนานจือจะอยู่ที่บาร์แล้ว เธอยังได้งานที่ดีในโรงพยาบาลโดยมีพ่อแม่บุญธรรมอยู่เบื้องหลัง เธอต้องนอนเพื่อเก็บพลังงานระหว่างวันและมีเวลาไปทำงานน้อยมาก เธอรู้สึกว่า เธอน่าจะใกล้จะถูกไล่ออกแล้ว

ซูหนานจือพยักหน้าและยิ้มบางๆ มองดูเสื้อผ้าที่ถูกชายหนุ่มฉีกจนขาดเล็กน้อย เธอพูดอย่างอ่อนโยน "มีเสื้อผ้าที่คล้ายแบบนี้บ้างไหม?"

"มีค่ะ พี่หนานจือ พี่เปลี่ยนเป็นชุดพยาบาลดีกว่า ไม่เจอพี่หลายวัน ฉันคิดถึงพี่จะแย่" พยาบาลชื่อว่าหลู่เสวี่ย อายุเพิ่งจะ20 ยิ้มให้อย่างไร้เดียงสา

ทุกครั้งที่ได้เจอเธอ ซูหนานจือก็คิดถึงตอนอายุ20ที่เหลือทนของเธอ ที่ส่วนใหญ่แล้วก็ใช้เวลาอยู่บนเตียงกับหนิงอวี้เฉิง

"พี่หนานจือ ทำไมรู้สึกว่าวันนี้พี่อารมณ์ไม่ค่อยดีเลย?"หลังจากหลู่เสวี่ยเห็นว่าซูหนานจือเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว แต่อารมณ์ของเธอยังคงเรียบนิ่ง จึงอดไม่ได้ที่จะถาม

"เป็นอย่างนั้นเหรอ?" ซูหนานจือหันกลับไปมองเธอ ยิ้มบางๆ "เธอคิดมากไปแล้ว"

อารมณ์ไม่ดีเหรอ? อารมณ์ไม่ดีเป็นเพียงเหตุผลหนึ่งเท่านั้น ที่สำคัญคงเป็นเพราะต่อไปจะไม่ได้เงินจากหนิงอวี้เฉิงแล้ว