Love Code at the End of the World เล่มที่ 2 31(บทที่ 86) – สวนสวรรค์เอเดน

เล่มที่ 2 ตอนที่ 31(บทที่ 86) – สวนสวรรค์เอเดน

“ราฟเฟิล! ราฟเฟิล!” แฮร์รี่ตบหน้าจอด้วยความกังวลใจราวกับว่าเขาจะตบหน้าของราฟเฟิลส์ให้ได้ “นายเป็นอะไรไป! ไม่ใช่ว่านายบอกว่าอันตรายเหรอ!! ทำไมไม่ตอบสนองอะไรเลย?!”

ราฟเฟิลค่อยๆกลับมามีสติ แต่ดวงตาสีฟ้าอมเทาของเขายังคงมองไปข้างหน้าอย่างมึนงงเหมือนว่าสมองอีกข้างหนึ่งของเขากำลังวิเคราะห์อะไรบางอย่างที่ไม่น่าเชื่ออยู่ “ปริมาณกัมมันตรังสีในโซนรังสีเพิ่มขึ้นอย่างมีรูปแบบ ดังนั้น เราจึงสามารถออกแบบอัลกอริทึมเพื่อคำนวณปริมาณกัมมันตรังสีในแต่ละโซนได้ อย่างไรก็ตาม ดังนั้นเราจึงสามารถประเมินปริมาณกัมมันตรังสีที่อยู่ในจุดศูนย์กลางโดนรังสีได้ อย่างไรก็ตาม จากข้อมูลที่ส่งเข้ามาเมื่อสักครู่ ปริมาณรังสีที่อยู่ในใจกลางโซนแผ่รังสีเกินกว่าที่พวกเราคาดการณ์เอาไว้มาก อัลกอริทึมของเราล้าสมัยเกินกว่าจะคำนวณมัน!“

“แล้วมันสูงแค่ไหน?!”แฮรี่ตะโกน “ตอบมาเร็วๆ หลัวปิงจะไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ราฟเฟิลมองไปข้างหน้าและส่ายหน้า “ปริมาณมันเพิ่มขึ้นแบบทวีคูณ แต่หลัวปิงก็ยังไม่เป็นไร เธอมันน่าเหลือเชื่อมาก!“

“บ้าเอ้ย!! นายทำผิดพลาดแบบนี้ได้อย่างไร? หลัวปิง!“จู่ๆแฮรี่ก็คำรามใส่ฉันด้วยความโกรธ “เธออยากตายหรือไง? ถ้าหากเธอมีพลังในการต้านรังสีเพียงแค่ระดับที่ราฟเฟิลและทีมประเมินคาดการณ์ ตอนนี้เธอคงตายไปแล้ว!! จากนี้จำเอาไว้ ห้ามรีบร้อนทำอะไรจนกว่าจะได้รับคำสั่งจากผม เธอได้ยินไหม?”

อาจเป็นเพราะว่าฉันไม่รู้สึกถึงผลกระทบใดๆเลย ฉันจึงไม่รู้สึกถึงแรงตึงเครียด อันที่จริงฉันคงมัวแต่หลงใหลในความสวยงามของซากประวัติศาสตร์ ฉันจึงลืมความตายไปชั่วขณะ

ฉันรู้ตัวดีว่ากำลังสำรวจสิ่งที่เกี่ยวข้องกับความเสี่ยง ในโลกที่ไม่เหมือนใครนี้ การเสียสละเพื่อสำรวจเป็นอะไรที่คุ้มค่ามาก!

หัวใจของฉันเริ่มเต้นถี่ ฉันไม่อาจต้านทานพลังหลอกล่อของสวนเอเดนแห่งพระเจ้าได้ ฉันไม่ลังเลที่จะลุกขึ้นจากที่นั่ง “ฉันอยากออกไปข้างนอก“

“อะไรนะ? เธอจะออกไปข้างนอก? กลับมาเดี๋ยวนี้!“แฮรี่คำรามใส่ฉัน แต่ฉันก็ยังคงเดินไปที่ประตู “หลัวปิง เธอจะต้องปฏิบัติตามคำสั่งของผม!! ผมเป็นกัปตันของเธอ!! เธอได้ยินผมพูดไหม….“แฮรี่ดูกังวลมาก เหมือนพยายามจะปีนข้ามหน้าจอ 3 มิติมาจับตัวฉัน

ถ้าเขาทำได้จริง เขาก็คงจะเป็นผีซาดาโกะ

“แฮรี่ ปล่อยให้เธอออกไป“ไม่น่าเชื่อเลยว่าราฟเฟิลจะเป็นคนบอกให้ฉันออกไปมากกว่าหยุดฉัน “เธอเป็นนักผจญรังสีตัวจริง“

ฉันยืนอยู่หน้าประตูซึ่งเป็นอุปสรรคเดียวที่ขวางกั้นฉันกับโลกภายนอก ฉันตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก!

“ผมขอแนะนำให้คุณนำเครื่องมือสื่อสารและอาวุธลงไปด้วย“มังกรน้ำแข็งเปล่าเตือน *ฟุบ* ห้องเล็กบนกำแพงที่อยู่ข้างประตูเปิดออก แสดงให้เห็นถึงหมวกสีขาวและปืน!

หมวกถูกออกแบบมาให้มีน้ำหนักเบาและเรียบง่าย มันมีขนาดแค่เพียงครึ่งหนึ่งของหมวกรถมอเตอร์ไซค์ในโลกที่ฉันจากมา มันดูไม่ยุ่งยากเลย หมวกถูกออกแบบเป็นรูปครึ่งดวงจันทร์ปิดด้านหลังศีรษะ มันมีน้ำหนักที่น้อยมาก จากมุมมองของฉัน มันเหมือนพระจันทร์เสี้ยวมากกว่า

ฉันหยิบมันออกมาถือ น้ำหนักมันเบามากเหมือนกับหมวกทั่วๆไป ฉันสวมเข้าที่หัว สนับหู 2 อันโผล่ออกมาปิดหูฉัน ตัวหมวกฉันในแนบชิดศีรษะด้านหลังของฉันให้ความรู้สึกสบายมาก

“ออกซิเจนข้างนอกไม่เป็นอันตราย ดังนั้น เธอไม่จำเป็นต้องใช้หน้ากากแก๊ส“มังกรน้ำแข็งกล่าว

“อืม“

*ฟุบ*เลนส์แว่นเลื่อนลงมาที่ดวงตาซ้ายของฉัน มังกรน้ำแข็งเริ่มส่งข้อมูลต่างๆกลับไปยังเมืองโนอาห์ แต่ก็ไม่ได้ส่งผลต่อการมองเห็นของฉัน

ฉันหยิบปืนขึ้นมาแล้วลูบไล้อย่างมีความสุข ในที่สุดฉันก็มีปืนเป็นของตัวเอง ฉันควงปืนแล้วสดอมันเข้าไปในซองคาดเอว “เปิดประตู!“

“ขอให้สนุก!!“มังกรน้ำแข็งกล่าวอย่างเป็นกันเอง

เมื่อประตูเปิดออก อากาศบริสุทธิ์ก็เข้ามาทักทายฉัน ฉันไม่คิดมาก่อนเลยว่าที่นี่จะมีอากาศบริสุทธิ์ โลกภายนอกดูสดใสและมีสีสัน แต่ก็เงียบมาก

ฉันอดไม่ได้ที่จะตะโกน “อ๊าาาาา!“เสียงของฉันดังก้องไปทั่วทั้งเมือง ก่อนที่เสียงสะท้อนของฉันจะกลับมาทักทายฉัน

ฉันกระโดดออกจากมังกรน้ำแข็งขณะที่เสียงของฉันยังคงก้อง ต้นไม้สีเขียวปกคลุมทั่วพื้น เถาวัลย์หน้าประดับด้วยดอกไม้สีฟ้าขนาดเท่าฝ่ามือแผ่กิ่งก้านสาขาไปทั่ว

ดอกไม้เติบโตบนล่างเหมือนดอกเห็ด กลีบดอกไม้บางส่วนจนเกือบโปร่งใสเหมือนปีกแมลง แทนที่จะเป็นเกสรตัวผู้ กลับมีผังผืดพองตัวเหมือนฟองสบู่ ที่พร้อมจะแตกถ้าหากถูกเข็มเจาะ ช่างเป็นดอกไม้ที่แปลกตา

*หวี๊วว* หุ่นยนต์สอดแนมบินรอบตัวฉัน มีตัวนึงบินขึ้นไปเหนือดอกไม้สีฟ้า ปล่อยแสงสีฟ้าเริ่มต้นสแกนเก็บรวบรวมข้อมูล

ฉันไม่ได้สัมผัสดอกไม้เพราะกลัวว่ามันจะมีพิษ ถึงฉันจะมาที่นี่ได้ แต่ก็ไม่ใช่ว่าฉันจะสามารถแตะต้องได้ทุกอย่าง โดยเฉพาะกับดอกไม้ที่มีสีสันสวยงาม ในโลกของฉัน พ่อเคยฝึกฝนฉันนอกบ้าน พ่อสอนทุกสิ่งที่มีสีสันสวยงามมีโอกาสเป็นพิษสูง นับประสาอะไรกับโลกใบนี้ที่เต็มไปด้วยกัมมันตรังสี มีหลายอย่างมากมายที่ไม่มีใครรู้จัก แม้แต่ราฟเฟิลก็ไม่รู้

“มหัศจรรย์มาก ดอกไม้นี้ดูไม่น่าจะเป็นพืชเลย“เสียงอุทานของราฟเฟิลดังก้องอยู่ในหัวของฉัน “พลังทำลายล้างก่อให้เกิดศักยภาพแปลกใหม่มากมาย จริงสิ พลังงานคริสตัลสีฟ้าเองก็เช่นกัน มังกรน้ำแข็ง ปล่อยหุ่นยนต์สอดแนมกระจายออกไปให้ไกล ในเมื่อพวกเราได้มาที่นี่ เราจะต้องรวบรวมข้อมูลให้ได้มาก!!“”ราฟเฟิลตื่นเต้นเหมือนกับฉัน ฉันเชื่อว่าถ้าเขามาได้ เขาจะต้องอยากมาที่นี่แน่ เขาดูรักที่นี่มาก

หุ่นยนต์สอดแนมบินกระจายไปทั่วทุกทิศทาง แสงสีฟ้าจากหุ่นยนต์กระพริบท่ามกลางเมืองอันเงียบสงัดเป็นครั้งคราว

ฉันหันไปรอบๆเพื่อศึกษากำแพงแสง จากนั้นฉันก็เดินเข้าหามัน

“หลัวปิง ระวัง!!“ราฟเฟิลเตือน

“นายไม่ควรปล่อยให้เธอออกไป!! ไม่เหลือแล้วองค์กร ไม่เหลือแล้วสายบัญชา เธอไม่ฟังคำสั่งของผมด้วยซ้ำ!“แฮรี่พูดด้วยความเสียใจ ทุกอย่างมุ่งเป้าหมายที่ฉัน “ราฟเฟิล! ผมบอกนายแล้ว นายควรจะทำชุดกันรังสีที่ดีกว่านี้ให้ผม!! ผมจะได้คอยดูแลเธอ!!“

“ยุติการสนทนา“ฉันคิดว่าพวกเขาน่ารำคาญเกินไปแล้ว

“หลัวปิง!! เธอกล้าทำแบบนี้ได้อย่างไร! เธอ!!“เสียงของแฮรี่ถูกตัดขาดก่อนที่เขาจะพูดจบ ในที่สุด ความสงบสุขและความเงียบก็กลับมา

ฉันเดินไปอยู่ตรงหน้ากำแพงไฟซึ่งส่องแสงเป็นสีรุ้งใต้แสงแดด มันสวยงามและน่าหลงไหลเหมือนกับแสงออโรร่า ฉันรู้สึกได้ว่าการเข้าใกล้ของฉันกะทันหัน มันทำให้กำแพงขยับเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น ฉันตกใจมาก และถอยหลังเพื่อหลบ แต่ฉันก็เหลือบไปเห็นจุดแสงแยกออกจากผนัง ไม่สิ มันเหมือนว่าจุดแสงจะถูกล่อลวงออกจากตำแหน่งเดิม เคลื่อนที่เข้าหาฉัน

จุดแสงสีฟ้าที่คุ้นเคยมีขนาดใหญ่กว่าที่ฉันเคยเห็นในห้องทดสอบหรือบนอ่างน้ำของเมืองโนอาห์ ขณะที่พวกมันค่อยๆไหลเข้าหาฉันเหมือนของเหลว ฉันก็มองเห็นพวกมันเชื่อมต่อกันเป็นริบบิ้นเส้นยาว ลักษณะคล้ายไข่ลูกอ๊อด แต่เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน ลอยอยู่บนฟ้า