[ชื่อ] เรเชีย ฟิล ซีล
[เผ่าพันธุ์] มนุษย์
[เลเวล] 30
[อาชีพ] ผู้ติดตามของซีโนเบีย,นักบุญ
[แอตทริบิวต์] แสง,ศักดิ์สิทธิ์
◇◆◇
ดาบของลิลลี่กัดกินเนื้อของกิก้า แม้มันเป็นการโจมตีเพียงครั้งเดียว แต่มันทิ้งรอยแผลเป็นไว้สามรอย
เมื่อเห็นช่องว่าง กิก้าจัดการหอกของเขาอย่างชำนาญและฟาดมันออกไป
การโจมตีนั้นถูกส่งไปยังจุดศูนย์กลางของร่างกาย มันควรจะโดนเธอ แต่ …
“ฟู่ววว”
ในขณะที่หายใจออกมาเบา ๆ เธอก็เร่งความเร็วขึ้นและย้ายไปที่ข้างขวาของกิก้า
กิก้าที่ฟาดหอกออกไป เขาเพิ่มแรงไปที่ขาเทียมและหันไปอีกทางแทน เขาใช้หอกเป็นโล่ป้องกันการโจมตีของลิลลี่
“ชิ” .
“กูวว!”
ลิลลี่ขมวดคิ้ว เมื่อดาบของเธอถูกส่งกลับมา ในขณะเดียวกันเธอก็ขยับศีรษะลงเพื่อหลบการโจมตีที่ตามมา ทำให้มันพุ่งผ่านศีรษะไป มีเหงื่อเย็นหยดลงมาจากด้านหลัง แต่เธอก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่เกรงกลัว
หากเธอถอยหรือเว้นระยะออกไป คนที่จะเสียเปรียบก็คือเธอ
ตอนนี้คนที่ได้เปรียบคือเธอทั้งในแง่ของทักษะและการเคลื่อนไหว แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สามารถปิดฉากในจังหวะสุดท้ายได้
การป้องกันของกิก้าในระยะเผาขนนั้นมั่นคงอย่างผิดปกติ
คู่ต่อสู้ตรงหน้าเธอนั้นแข็งแกร่งอย่างไม่ต้องสงสัย
ไม่ใช่ในฐานะมอนสเตอร์ แต่ในฐานะนักรบ
กำแพงแห่งความพ่ายแพ้ที่เธอต้องทำลายนั้น แน่นอนว่าขณะนี้มันอยู่ต่อหน้าเธอ
กิก้าไม่ใช่ไม่คุ้นชินกับมือซ้ายของเขา แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต่อสู้ด้วยมือเพียงข้างเดียว โดยธรรมชาติแล้วลิลลี่ที่สามารถแสดงพลังทั้งหมดจึงได้เปรียบเขาอยู่
เขาแทบจะไม่สามารถเคลื่อนไหวใด ๆ ได้ในการต่อสู้ครั้งนี้ แม้จะเล็กน้อยแต่บาดแผลที่เขาได้รับตลอดการดวลก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ
ลิลลี่มอบขาเทียมให้กับเขาเพื่อให้การต่อสู้เป็นไปอย่างยุติธรรม ดังนั้นมันคงเป็นเรื่องไม่น่าให้อภัย หากเขาพ่ายแพ้โดยที่ไม่ได้แสดงความสามารถทั้งหมดออกมา
ความสุขของการต่อสู้คือสิ่งที่กิก้าเคยยึดถือ แต่ตอนนี้มันได้เปลี่ยนเป็นความยึดมั่นเมื่อเขาก้าวไป
เล็งไปยังช่วงเวลาที่ลิลลี่เหวี่ยงดาบ กิก้าปัดมันด้วยหอกของเขา สายตาของเขาค่อย ๆ ชินกับการเคลื่อนไหวของลิลลี่ แต่ถึงแม้ว่าการโจมตีที่เขาส่งไปนี้ปกติจะทะลุการป้องกันของนักผจญภัยทั่วไป แต่ลิลลี่ก็มีทักษะ << Echo Steps >> ที่ทำให้เธอสามารถสร้างระยะห่างและแก้ไขท่าทางของเธอได้
แต่ในตอนนั้นเองที่กิก้ากระโดดถอยหลัง
ทำให้ระยะห่างระหว่างพวกเขาเพิ่มขึ้นอีกครั้ง
ลิลลี่วางแผนที่จะเริ่มการโจมตีอีกครั้ง แต่เธอไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากงุนงงเมื่อกิก้าก้าวถอยหลัง แต่ในขณะที่เธอคิดอยู่นั้น หอกของกิก้าก็แทงเฉียดหน้าของเธอไป
“!?”
เธอไม่สามารถยับยั้งความกลัวของตัวเองได้ เธอจึงถอยออกไปอีกครั้ง แต่กิก้าก็ไล่ตามไปติด ๆ เขาแค่แทงด้วยหอกของตัวเองเท่านั้น แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าระยะห่างระหว่างพวกเขากำลังเพิ่มขึ้น
เหตุผลคือแขนที่ยาวอย่างผิดปกติของกิก้า
“นี่คือแผนของคุณ” ลิลลี่พึมพำขณะจ้องมองการเคลื่อนไหวของกิก้า
ก่อนหน้านี้เนื่องจากความเร็วที่มากของลิลลี่ เธอจึงสามารถโจมตีกิก้าในระยะประชิด ยิ่งไปกว่านั้นกิก้าที่มีมือเพียงข้างเดียว เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจับหอกที่ตรงกลางของมันเพื่อต่อสู้ในระยะประชิด
แต่ระยะห่างของกิก้าในตอนนี้ เพราะเขาถถือตรงปลายหอกได้
โดยเฉพาะช่วงแขนที่ยาวมากของเขา ทำให้ลิลลี่ไม่สามารถชดเชยด้วย << Echo Steps >>
เธอไม่สามารถถอยโดยประมาท
นั่นจะเหมือนกับการยอมแพ้ของเธอ
เนื่องจากกิก้าไม่สามารถรับมือกับความเร็วของลิลลี่ได้ จนถึงตอนนี้เธอจึงใช้ทักษะที่เหมาะสมกับการต่อสู้ในระยะประชิด แม้ว่าระยะห่างจะไกลขึ้นเรื่อย ๆ ตราบใดที่เธอสามารถย่นระยะลง เธอก็จะสามารถเอาชนะเขาได้
มันไม่ใช่เรื่องใหญ่
เป็นเพียงคำถามว่าหอกจะพุ่งเข้าใส่เธอก่อนหรือเธอจะย่นระยะเพื่อจู่โจมเขาได้ก่อน
ในขณะที่เธอแก้ไขท่าทาง รอยยิ้มที่ดุร้ายปรากฏบนใบหน้าของเธอ
–––– ง่ายดีใช่มั้ย?
ขณะที่เธอหัวเราะอย่างเงียบ ๆ เธอก็จับใช้ดาบทั้งสองมือและเปลี่ยนท่าทางของเธอเป็นชูดันโนะคามาเอะ (วิธีการจับดาบคาตานะของญี่ปุ่น เป็นท่าระดับกลางที่มีความสมดุลระหว่างการโจมตีและการป้องกัน)
มันทำให้สมาธิของเธอพุ่งถึงขีดสุดและมุ่งความสนใจไปที่ปลายหอก
เธอถอนหายใจออกเบา ๆ ตอนนี้เธอยังรู้สึกได้แม้แต่ฝุ่นที่อยู่ปลายเท้า
ตราบเท่าที่เธอสามารถเห็นช่องว่างเมื่อหอกเคลื่อนไหว เธอก็จะสามารถหลบผ่านมันไปได้
ในขณะที่ฟันของเธอขบกันเธอใช้ << Echo Steps >> เพื่อเคลื่อนไหว แต่ในเวลาเดียวกันกิก้าก็ก้าวไปข้างหน้า
…แต่กิก้ากวาดหอกของเขาด้วยท่าทางที่ต่างออกไปทำให้เธอตกตะลึง
พลังจากการโจมตีนั้นทำให้เธอกระเด็นออกไป
และร่างกายของเธอร่วงลง
เมื่อสติของเธอกลับมา ในที่สุดลิลลี่ก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น
กิก้าคลายการจับจากปลายหอกไปยังกลางหอกจังหวะเดียวกับที่ลิลลี่เคลื่อนไหวเข้าไปพร้อมกัน เหตุผลที่หอกของเขาลดต่ำลงตลอดเวลาไม่ใช่เพราะปลายมีน้ำหนักมาก แต่มันทำให้เขาเปลี่ยนท่าทางได้ง่ายขึ้น
––––– เขาอ่านฉันออก!
ความตกใจเกิดขึ้นภายในตัวลิลลี่ และในเวลาเดียวกันความเจ็บปวดอย่างรุนแรงก็โจมตีแขนซ้ายของเธอ
––––– มันหัก
เธอมีอาการคลื่นไส้ ความเจ็บปวดทำให้การมองเห็นของเธอเริ่มพร่ามัว
–––– ฉันจะแพ้
ขณะที่เธอคิดอย่างนั้น ดวงตาที่มีน้ำของเธอก็เงยขึ้น ที่มุมหนึ่งของการมองเห็นคือกิก้าซึ่งยังคงถือหอกของเขาอยู่และเรเชียที่เฝ้าดูพวกเธออย่างใจเย็น
–––– ไม่!
เธอกัดฟันของตัวเองอย่างหนัก จนเหมือนว่ามันจะแตกออก
เธอจะใช้ดาบด้วยแขนขวาเท่านั้น
ขณะที่แขนซ้ายของเธอห้อยลงมาอย่างอ่อนแรง
ถึงอย่างนั้นก็ตาม…
“ฉันจะชนะคุณให้ดู” เธอกล่าว
เสียงของเธอสั่น แต่เธอพูดคำเหล่านั้นอย่างเป็นธรรมชาติ
เธอน่าจะสงบลงมากเมื่อเผชิญหน้ากับราชาคนนั้น
ความกลัวและความผิดหวังเติมเต็มเธอทุกครั้ง เมื่อเธอนึกถึงช่วงเวลาดังกล่าว
เธอเคยต่อสู้กับก็อบลินในอดีต แต่เธอไม่เคยต่อสู้กับใครที่แข็งแกร่งขนาดนี้มาก่อน ในตอนนั้นเองเธอเองยังเชื่อว่าจะทำภารกิจในป่าทมิฬได้ตราบใดที่เธอติดตามไคเฟน รุ่นพี่นักผจญภัยของเธอ
แต่เรเชียที่เธอควรจะปกป้องก็ถูกพวกก็อบลินจับไปเป็นเชลย
วันคืนอันสงบสุขที่พวกเขามีในตอนนี้ เป็นเพราะเหตุการณ์ในวันนั้น
แต่วันที่สงบสุขเหล่านี้เป็นเพราะราชาก็อบลิน ที่พวกเขาต่อสู้ด้วยเช่นกัน
ถ้าเป็นศัตรูคนอื่น เช่นพวกออร์คหรืออสูรแล้วล่ะก็ …
ไม่จำเป็นต้องคิด เห็นได้ชัดว่าเรเชียคงจะตายไปแล้ว
และผู้ที่จะนำเธอไปสู่ผลลัพธ์นั้น จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากลิลลี่
เธอไม่สามารถอภัยให้ตัวเองได้
ความกลัวและความเสียใจเมื่อต้องเผชิญหน้ากับราชาก็อบลินในวันนั้น
เธอต้องการที่จะก้าวข้ามมัน
ดังนั้นเธอจึงใช้ดาบด้วยแขนที่เหลืออยู่เพียงข้างเดียว
ต่อให้ต้องเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม
กิก้าดูเหมือนจะสงบ แต่เมื่อมองเข้าไปลึก ๆ จะเห็นเม็ดเหงื่อก่อตัวขึ้นที่ด้านบนคิ้วของเขา
–––– เขาก็เจ็บเหมือนกัน
เป็นคำพูดที่มักสอนกันในโรงเรียนดาบซไวล์ …
เมื่อคุณทำร้ายคู่ต่อสู้ คุณก็กำลังทำร้ายตัวเองเช่นกัน
มันดูเป็นเรื่องเพ้อฝัน แต่นั่นเป็นคำพูดของอาจารย์ที่เธอเคารพและแม้กระทั่งวันนี้คำพูดเหล่านั้นก็ยังสะท้อนอยู่ภายในตัวเธอ
ในขณะที่เธอนึกถึงอาจารย์ เสียงที่คล้ายกับเศษแก้วที่อยู่ห่างออกไปก็ดังขึ้น
ด้วยมือขวาที่เหลืออยู่เพียงข้างเดียว จึงเหวี่ยงดาบที่ถือไว้เหนือหัวของเธอลง ––––
◇◇◆
เมื่อเห็นลิลลี่ยกดาบขึ้นเหนือศีรษะด้วยแขนขวา ขณะที่แขนซ้ายของเธอห้อยลงอย่างอ่อนแรง ดวงตาของกิก้าก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ
ความตั้งใจจะต่อสู้ที่ลดลงเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา แต่ตอนนี้…กลับไม่เห็นความอ่อนแอในสายตาเธอ
แขนซ้ายของเธอดูเหมือนจะหักจากการโจมตีครั้งล่าสุด
––––แต่ความตั้งใจของผู้หญิงคนนี้ ทำให้เขาอยากจะชื่นชมเธอ
พวกก็อบลินเกิดมาเพื่อจุดประสงค์เดียวคือการต่อสู้
หากไม่มีพลัง ทุกอย่างจะถูกเอาไป
ราชาเองก็มีความทะเยอทะยานที่สูงส่ง พวกเขาจึงต่อสู้เพื่อเป็นเส้นทางไปสู่ความทะเยอทะยานของราชา
เขาเองก็เช่นกัน เขาปรารถนาที่จะต่อสู้เคียงข้างราชา
นั่นคือทุกอย่าง
แต่หญิงสาวตรงหน้านั้นกลับต่างออกไป
หากเธอต้องการ มีเส้นทางอื่นอีกมากมายให้เลือกเดิน แต่เธอกลับเลือกที่จะเดินบนเส้นทางแห่งการต่อสู้
นั่นเป็นสิ่งที่ควรได้รับความเคารพ!
มันจึงเป็นเรื่องเหมาะสม ที่เขาจะนำพลังทั้งหมดออกมาเพื่อต่อสู้!
ในขณะที่เขาก้าวไปด้วยขาเทียม เขาก็จับตรงกลางของด้ามหอกและเล็งไปที่ศูนย์กลางร่างกายของคู่ต่อสู้ตรงหน้า มันเป็นการโจมตีที่ยากจะหลบ
“นูวว”
การโจมตีนี้น่าจะทำลายความตั้งใจของเธอได้
แต่กิก้ากลับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ มีแรงปะทะอย่างรุนแรงกลับมายังหอกของเขา จนมันกระแทกไปบนพื้นแทน ภาพที่เขาเห็นคือลิลลี่ที่จ้องไปยังกิก้าอย่างใจเย็น
––– ถ้างั้นเขาจะลองอย่างอื่น
เขาทุบ กวาด แทงและเฉือน
เขาโจมตีลิลลี่ด้วยวิธีต่าง ๆ ที่เขาสามารถทำได้ เพื่อทำลายการป้องกันของเธอ
แต่ทุกครั้งหอกของเขากลับถูกปัดและฟาดลงกับพื้น
เธอได้รับความแข็งแกร่งนั่นมาจากไหน? แขนซ้ายของเธอห้อยลงอย่างอ่อนแรง มีเม็ดเหงื่อไหลลงมาจากคิ้ว ไม่ว่ามองยังไงเธอก็กำลังจะหมดแรง
— ไม่
นั่นมันผิด เมื่อกี้เขาก็ทราบแล้วไม่ใช่เหรอ
…มนุษย์คนนี้แข็งแกร่ง
ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีวิธีการจะต่อสู้ แต่เธอมีความแข็งแกร่งพอที่จะสู้กับเขาได้
และตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่เธอแข็งแกร่งที่สุดที่เขาเคยสู้มา
ถึงจะเหนื่อย แต่เธอก็เข้มแข็ง!
จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของเขาตื่นขึ้น
อารมณ์เหล่านั้นลุกโชนราวกับเปลวเพลิง มันตะโกนบอกให้เขาเอาชนะศัตรูตรงหน้า!
“กูรูอาาาาา!”
ในขณะที่เขาเปล่งเสียงแห่งการต่อสู้ เขาก็ปล่อยการโจมตีที่ดีที่สุดออกมา
เขาโจมตีเต็มพลังทุกครั้ง แต่มันถูกปัดได้อย่างง่ายดายจากคู่ต่อสู้ที่อยู่ตรงหน้า สิ่งนี้ถูกเขาคาดไว้แล้ว
เมื่อเธอเข้ามาใกล้ เขาก็กวาดหอกของตัวเองเพื่อป้องกันได้เช่นกัน
ปลายดาบของเธอค่อย ๆ ชี้ขึ้นสู่ท้องฟ้า ในไม่ช้าเธอก็เปลี่ยนท่าทางของตัวเองอีกครั้ง
และในขณะนั้นเองเขาก็เข้าใจ นี่คือจุดจบที่รอคอยมานานของการดวล
ขณะที่หัวหอกของเขาลดระดับลงสู่พื้น เขาจึงก้าวไปข้างหน้าเพื่อปะทะกับด้ามดาบที่ลดลง
–––– เขาจะรับมัน!
ด้วยระยะทางที่สั้นลง ผู้ที่จะชนะก็คือเขา
เมื่อกิก้าก้าวไป เขารู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นลุกลามมาจากหลัง
เขารู้สึกได้ทันทีที่สบตากับลิลลี่
มันเป็นแค่ช่วงเวลาหนึ่ง เขาคิดว่าอาวุธในมือจะถูกทำลายอย่างแน่นอน
แต่อาวุธที่กิก้าใช้คือหอกเหล็ก ขอบ ด้ามทุกอย่างทำจากเหล็ก
เมื่อคิดอย่างมีเหตุผลแล้วไม่มีทางที่มันจะพังได้
แต่ดวงตาที่ว่างเปล่าของลิลลี่ เป็นสัญญาณเตือนที่ดังขึ้นภายในใจของกิก้า
“ข้าจะทำได้มั้ย?” เขาถามตัวเอง
เขาทุ่มแรงทั้งหมดลงไปที่ขาทั้งสองข้างและหลบจากวิถีของดาบ
เลือดไหลลงมาตามจุดที่เชื่อมต่อกับขาเทียม แต่เขาไม่มีเวลามากังวลเรื่องนั้น
ทันใดนั้นหอกเหล็กที่เขาควรจะถืออยู่ก็ถูกตัดออกเป็นสองท่อนและเนื่องจากเขาช้าเกินไปแม้แต่ขาเทียมของเขาก็ถูกทำลาย
“โอ๊ววว!”
ลิลลี่ร้องตะโกนเพื่อเรียกจิตวิญญาณกของเธอ
ทันทีที่ลิลลี่จะปิดฉาก กิก้าก็คาบหอกไว้ที่ปากและลงคลานที่พื้น
มันเป็นท่าทางคล้ายกับสัตว์ป่า
แม้ว่าเขาจะลงไปคลาน แต่ลิลลี่ก็ไม่ได้แสดงทีท่าว่าจะหยุดลง ดังนั้นเขาจึงเร่งฝีเท้า
ขาเทียมของเขามันสั้นลง ดังนั้นท่าทางนี้จึงดีที่สุด
เขาเคลื่อนไหวด้วยความเร็วที่ทำให้ตัวเองประหลาดใจ ขณะที่เขาพุงผ่านไปที่ด้านข้างของลิลลี่
เขาเคลื่อนไหวราวกับว่ามันเป็นท่าทางที่เขาใช้มาตลอด
—ตอนนี้แหละ!
คลานไปบนพื้นจากตำแหน่งนั้นราวกับว่าร่างกายของตัวเองเป็นสปริง และกระโดดไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ในเวลาเดียวกันเขาใช้แขนยกร่างกายส่วนบนขึ้นโจมตีลิลลี่
ลิลลี่เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ เมื่อกิก้าพุ่งผ่านสีข้างของเธอด้วยความเร็วเหมือนกระสุนปืน ในเวลาเดียวกันเขาหยิบหอกที่อยู่ในปากและฟาดมันไปที่ช่องว่างอันเปิดโล่งของลิลลี่
◆◇◇
เมื่อเธอลืมตาขึ้น สิ่งที่ทักทายเธอคือท้องฟ้าสีครามและใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเรเชีย
“อา ฉันแพ้แล้ว” ลิลลี่ยิ้มอย่างจาง ๆ ขณะที่ใบหน้าของเธอชักกระตุกด้วยความเจ็บปวด “ขอโทษด้วยท่านเรเชีย”
“เรื่องอะไรเหรอคะ? ” เรเชียถาม
“ฉันทำตามเงื่อนไขของคุณไม่ได้”
ถ้าคุณจะสู้ก็ต้องชนะ นั่นเป็นเงื่อนไขที่เรเชียตั้งเอาไว้ แต่เธอไม่สามารถทำตามได้
“…ในอดีตฉันก็เคยอ่านนิทานเกี่ยวกับอัศวิน” เรเชียกล่าวขณะที่เธอลูบมือไปยังแขนซ้ายที่หักของลิลลี่เพื่อรักษา
“อัศวินผู้นั้นเอาชนะความพ่ายแพ้และกลายเป็นอัศวินที่มีจิตใจสูงส่ง ความฝันของฉันคือการได้รับการปกป้องจากอัศวินคนนั้น”
มือที่กำลังรักษาของเรเชียก็ปิดตาของลิลลี่ลง
” ลิลลี่…คุณเป็นอัศวินที่ยอดเยี่ยมรู้มั้ยคะ?”
น้ำตาที่เอ่อล้นทำให้มือของเรเชียเปียกชื้น
◆◇◇◆◆◇◇◆
ลิลลี่ ออร์เรีย
เนื่องจาก [สถานะผิดปกติ] คำสาปของอัลทีเซียถูกยกเลิก จึงสามารถใช้ << พรสวรรค์โดยกำเนิด >> และ << ดวงตาแห่งจิตใจ >> ได้แล้ว
เลเวลเพิ่มขึ้น
56 → 60
[ทักษะ] << พรสวรรค์โดยกำเนิด >>
ความเร็วในการเติบโตเพิ่มขึ้น
[ทักษะ] << ดวงตาแห่งจิตใจ >>
คุณสามารถทำนายการเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้ามที่มีระดับต่ำกว่าคุณได้
[ทักษะ] << Iron Decapitation >>
เมื่อระดับความชำนาญของคุณเท่ากับหรือสูงกว่าคู่ต่อสู้ คุณจะสามารถทำลายอาวุธ (เหล็ก) ของฝ่ายตรงข้ามได้
กิก้า แรกซ์
เนื่องจากขาที่ขาดไปได้รับการชดเชยด้วยขาเทียม: ตอนนี้พลังต่อสู้ลดลงเพียง 30%
[ทักษะ] << วิญญาณที่ไม่ย่อท้อ >> สามารถใช้หอกอย่างเชี่ยวชาญด้วยมือข้างเดียวแทนที่จะใช้สองมือ
[ทักษะ] <<Insight>> เมื่อต่อสู้กับคนที่มีคลาสเท่ากันหรือต่ำกว่า จะสามารถมองทะลุจุดอ่อนของคู่ต่อสู้ได้
เลเวลเพิ่มขึ้น
87 → 89
◆◇◇◆◆◇◇◆
หมายเหตุผู้แต่ง:
ดังนั้นผู้ชนะคือกิก้า
แต่ในแง่ของการเติบโตลิลลี่กลับเป็นผู้ชนะ
ผมคิดว่าจะแสดงค่าสถานะของตัวละครอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอกด้วย คราวนี้ผมจึงแสดงของเรเชีย
ผมอาจจะแสดงคำอธิบายของทักษะด้วยในอนาคต
◆◇◇◆◆◇◇◆
อ่านนิยายล่วงหน้าได้ในกลุ่มที่เพจ Koel-Translate นิยายแปล
https://www.facebook.com/pg/Koel-Translate-%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%81%E0%B8%9B%E0%B8%A5-111530443746222/posts/
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
