นางบำเรอเติมใจ 35

แกริคหันกลับมาหาคนที่เงียบ เลิกคิ้วมองคนที่ทำหน้าหงอยๆ เขานึกว่าเธอจะง้อเขามากกว่านี้ซะอีก แต่เขาก็ยังไม่พูดอะไร จนกระทั่งถึงคอนโด เขายอมปล่อยผ่านไปก็ได้

“ให้ขึ้นไปช่วยเก็บของไหม” แกริคถามขึ้นเมื่อรถจอดสนิท ทำให้พิรุณรักได้สติ

“ไม่ต้องค่ะ ฉันเก็บแป๊บเดียวของไม่เยอะ”

“แน่ใจ”

“แน่ใจค่ะ ไม่เกินยี่สิบนาที” แกริคพยักหน้า พิรุณรักจึงลงจากรถ

“นายจะให้เธอไปอยู่ด้วยจริงๆ เหรอครับ” แซคเอ่ยถามเจ้านายที่หยิบแท็บเล็ตขึ้นมาทำงานฆ่าเวลา

“อืม”

“ในฐานะอะไรครับ เธอเป็นพนักงานบริษัทเรานะครับถ้าคนอื่นรู้เขาจะเอาไปนินทาเอาได้”

“ฉันไม่สนคนอื่น ปลายฝนเป็นผู้หญิงของฉัน”

“ครับ” แซคเข้าใจความหมายนั้นทันที ดูท่าคนนี้จะจริงจัง แต่ถ้าไม่จริงสิแปลกตามเขาอยู่ตั้งสองปี นอนกับผู้หญิงคนอื่นยังไม่นอน ดูท่าเขาจะได้นายหญิงจริงๆ แล้วสินะ

และยี่สิบนาทีโดยประมาณพิรุณรักก็ลากกระเป๋าลงมา แซคลงไปทำหน้าที่ทันที พอมาถึงคอนโดของแกริคแซคก็เอากระเป๋าขึ้นมาให้บนห้องแล้วก็หายตัวไป

พิรุณรักสำรวจคอนโดของเขา มันใหญ่มาก คงเพราะห้องเขาเหมาทั้งชั้นเลยก็ว่าได้ ไม่รวยจริงทำไม่ได้นะเนี่ย

“จะให้หนูนอนห้องไหนคะ”

“ห้องนั้น จะให้เรียกคนมาจัดให้ไหม” พิรุณรักมองบานประตูที่เขาชี้

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูจัดเอง” เธอลากกระเป๋าตรงไปยังห้องนั้น

“อาบน้ำเลยนะ แล้วออกมาทำอาหารฉันอยากทานอาหารฝีมือเธอ” แกริคใช้น้ำเสียงปกติแต่ทำไมยังทำให้หัวใจเธอเต้นแรงได้เสมอ เพียงแค่เขาบอกว่าอยากกินอาหารที่เธอทำ เขาคงไม่ได้บอกกลายๆหรอก ใช่ว่าคิดถึงอาหารฝีมือเธอ

นี่เธอไม่ได้มโนไปเองใช่ไหม

เมื่อเข้ามาในห้องพิรุณรักก็ถือโอกาสสำรวจห้องนอน เปิดตู้เสื้อผ้าออกก็ต้องตกใจ นี่มันห้องของเขานี่นา เขาให้เธอนอนห้องเดียวกับเขางั้นเหรอ แค่คิดหน้านวลก็แดงระรื่น เธอไม่มีทางออกไปถามเขาหรอก เพราะเธอเองก็ดีใจที่ได้นอนห้องเดียวกับเขา อยากนอนในอ้อมกอดของเขาทุกคืน อยากตื่นนอนมาในทุกเช้าแล้วเห็นหน้าเขาเป็นคนแรก

ถึงมันอาจจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ก็เถอะ เพราะเธอก็ไม่รู้เขาจะเบื่อเธอเมื่อไหร่ คำว่าแฟนของเขาจะยาวนานแค่ไหน แต่ในเมื่อตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอไม่สามารถตัดเขาออกจากความคิดได้ มาครั้งนี้เธอก็พร้อมที่จะเสี่ยงอีกครั้ง

นี่เธอไม่ได้กำลังทำร้ายตัวเองซ้ำสองอีกใช่ไหม

ไม่หรอกน่า อันไหนที่มีความสุขเธอก็อยากทำ ตอนนี้เวลานี้เธอควรเก็บเกี่ยวมันให้ได้มากที่สุด

พิรุณรักสะบัดหัวแรงๆ เลิกคิด แล้วหันมาจัดเสื้อผ้าเข้าตู้ จัดเสร็จก็เข้าไปอาบน้ำ ออกมาจากห้องน้ำเธอก็เลือกใส่ชุดนอนเลย ชุดนอนแขนยาวส่วนล่างเธอเลือกใส่แค่กางเกงชั้นใน เสื้อมันก็ยาวอยู่แล้ว คงไม่มีอะไรต้องห่วง

พิรุณรักเดินออกมาจากห้องกลิ่นครีมอาบน้ำหอมๆ ลอยเข้าจมูกทำให้แกริคเงยหน้าขึ้นมอง พิรุณรักทำตัวไม่ถูกเมื่อโดนมองด้วยสายตาแบบนั้น เขาเหมือนจะกลืนกินเธอลงไปทั้งตัวปากบางเม้มเข้าหากัน กลั้นใจเดินเข้าไปหาแฟนหมาดๆ ที่ทำยังไงเธอก็ไม่มีวันชินกับสถานะนี้

“จะทานอะไรคะ” เธอถามเขาเสียงเบา

“เธอทำอะไรก็ทำเถอะ ฉันไปอาบน้ำก่อน”ใบหน้าสวยพยักขึ้นลงเบาๆ มองตามหลังคนตัวโต

ทำไมเขาไม่ให้เธออาบน้ำให้เหมือนตอนที่อยู่บนเกาะนะ

“บ้า ปลายฝน เธอหมกมุ่นเรื่องแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” พิรุณรักตบหน้าตัวเองเบาๆ

นี่เธอกำลังหื่นใช่ไหม หื่นมากที่อยากอาบน้ำกับเขา หญิงสาวรีบสลัดอารมณ์พลุกพล่านของตัวเองออกไปแล้วรีบเข้าครัวดูว่าพอมีอะไรให้เธอทำได้บ้าง

หลังจากที่มีโอกาสได้ทำอาหารให้แกริคกินตอนอยูบนเกาะเธอก็ไปหัดทำอาหารฝรั่ง แทบได้ว่าหัดทุกอย่าง มาวันนี้เธอจะได้ทำให้เขากินอีกครั้ง สเต๊กดีไหมนะ เมื่อตัดสินใจเธอพิรุณรักก็ลงมือทำสเต๊กตามที่เธอคิด

แกริคเดินออกมาจากห้องมองดูแม่ครัวที่งวนอยู่กับการทำอาหาร สะโพกงอนๆ ของเธอทำให้เขากลืนน้ำลาย ชุดนอนสีขาวแขนยาวของเธอมันไม่ได้ทำให้เธอดูเรียบร้อยสักนิด แต่มันเซ็กซี่มากในสายตาเขา

ไวเท่าความคิดแกริคเดินเข้าไปหาคนที่ทำให้อารมณ์เขาขึ้นได้ง่ายๆ

“อุ้ย” พิรุณรักตกใจที่มีคนมากอดจากด้านหลัง ความเย็นชื้นทำให้เธอขนลุกไปทั่วกาย ชำเลืองมองเขาก็เห็นว่าเขาอยู่ในผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่ ทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยนะ

“ทำอะไรกิน” แกริคเกยคางไว้ที่ไหล่เล็กสอดมือรอบเอวบางเข้าหาตัว ร่างบางตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันทีเพราะยังไม่ชินกับการกระทำของเขา

เธอพยายามหายใจเข้าลึกๆ ปรับร่างกายของตัวเองให้ผ่อนคลายลง เธอรู้สึกดีนะที่เขาทำแบบนี้ เธออยากแสดงออกทุกด้านกับเขา

“สเต๊กค่ะ”

“ทำเป็น แต่ก่อนบอกทำเป็นแค่อาหารไทย” หัวใจหญิงสาวเต้นแรงอีกครั้ง เขาจำได้ด้วย

“หนูหัดทำค่ะ” พิรุณรักตักสเต๊กใส่จาน หันไปหยิบจับสิ่งของร่างใหญ่ที่เกาะเธออยู่ก็เดินตามไม่ยอมถอยห่าง มันทำให้เธออมยิ้ม

“หัดรอฉันเหรอ” แกริคถามเสียงนุ่ม

“เปล่าค่ะ หนูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะได้เจอคุณอีก แค่หัดทำแก้เบื่อ” ถึงปากจะพูดแบบนั้น แต่ตลอดเวลาที่ตัดใจจากเขาเธอก็มีความคาดหวังอยู่ลึกๆ ว่าสักวันจะมีโอกาสทำอาหารให้เขากินอีก

“อืม น่ากินดีหนิ”

“กินเลยไหมคะ”

“เอาสิ”

“ถอยไปก่อนสิคะ หนูเดินไม่ถนัด” คนที่บอกว่าจะกินแต่ไม่ยอมถอยห่างจากเธอสักนิด เขายังเกยคางที่ไหล่เล็ก

“ให้ฉันอุ้มไหม” พิรุณรักรู้สึกว่าเขาจะเลี่ยนเกินไปแล้ว

“ไม่ อ๊าย คุณคะเดียวหก” พูดไม่ทันขาดคำแกริคก็อุ้มร่างบางขึ้นเธอจับจากสเต๊กไว้แทบไม่ทัน