หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 525 ดุดัน

บทที่ 525 ดุดัน

ในสถานการณ์ตรงหน้า ชิวรั่วหานและโอหยางรั่วสุ่นเองก็อ้าปากค้างด้วยความตะลึง ดวงตาอันงดงามเบิกกว้าง

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่คนของตระกูลเย่ แต่ก็เข้าใจสถานการณ์ของตระกูลเย่เป็นอย่างดี ท่านย่าตระกูลเย่เป็นไท่หวงไท่โฮ่ว มีฐานะสูงสุด ไม่มีใครกล้าขัดขืนคำสั่งของเธอมาก่อน อย่าว่าแต่ลงมือกับเธอเลย

ลู่เสี้ยงหยางเป็นผู้ริเริ่มบุกเบิกเลยก็ว่าได้

เพียงแต่ แม้ว่าจะดูสะใจ แต่ท่านย่าตระกูลเย่ไม่มีทางปล่อยลู่เสี้ยงหยางไปง่ายๆ แน่ เธอต้องเล่นงานเขาให้ตายแน่

เป็นไปตามคาด ท่านย่าตระกูลเย่ดึงสติกลับคืนมาหลังจากที่นิ่งอึ้งไป ความโกรธเกรี้ยวแผดเผาในดวงตาของเธอ เนื้อตัวสั่นไม่หยุด พูดกับลู่เสี้ยงหยางเสียงแข็ง “ไอ้สัตว์เดรัจฉาน แม้แต่ฉันแกยังกล้าลงมือ ยังมีเรื่องอะไรที่คนอย่างแกไม่กล้าทำอยู่อีกไหม?”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าอย่างตั้งใจ “ไม่ผิดหรอก บนโลกนี้ยังไม่มีอะไรที่ผมไม่กล้าทำจริงๆ”

เพี๊ยะ!

จบคำ เขายกฝ่ามือขึ้นตบบ้องหูของท่านย่าตระกูลเย่เต็มๆ

เพราะนึกถึงท่านย่าตระกูลเย่ใกล้จะลงโลงแล้ว เพราะงั้นลู่เสี้ยงหยางไม่ได้ใช้แรงมากนัก ไม่เช่นนั้น แค่ทีเดียวก็สามารถเอาชีวิตเธอได้แล้ว หากเป็นแบบนั้นคงไม่สะใจเท่าไหร่

ให้ตาย! นี่มัน

สมาชิกตระกูลเพิ่งจะดึงสติกลับมาได้ ก็เห็นลู่เสี้ยงหยางฟาดคุณนายตระกูลอีกหน ททุกคนแทบจะกองกับพื้นด้วยความตกตะลึง

ให้ตาย ไอ้ลู่เสี้ยงหยางผู้ไร้ประโยชน์นี่จะกล้าดีเกินไปแล้ว แม้แต่คุณนายยังกล้าลงมือ

ท่านย่าตระกูลเย่ถูกฟาดซ้ำแล้วซ้ำเหล้า เธอแทบอยากจะตายไปซะ เธอมีฐานะสูงศักดิ์ในตระกูลเย่มาโดยตลอด รักศักดิ์ศรีอย่างมาก

ทุกคนต้องทำตามคำสั่งของเธอ แต่ไม่คิดเลยว่าตอนนี้แม้แต่คนที่ไร้ประโยชน์เกาะผู้หญิงกินในตระกูลเย่ กลับกล้าลงมือกับเธอ

“เฮ้ย สมควรตาย แกมันสัตว์เดรัจฉาน ฉันจะฆ่าแกซะ” ภายใต้ความโกรธแค้น ท่านย่าตระกูลเย่เสียสติ คิดจะเอื้อมมือคว้าตัวลู่เสี้ยงหยางเอาไว้

น่าเสียดาย ที่เธออายุมากแล้ว การเคลื่อนไหวของเธอค่อนข้างแย่ ยิ่งไปกว่านั้นลู่เสี้ยงหยางเป็นนักบู๊ที่มีความเก่งกาจ จะให้เธอจับตัวได้ง่ายๆ ได้อย่างไร

เขายกแขนขึ้น สลัดมือที่ใบหน้าซ้ายขวาของท่านย่าตระกูลเย่ซ้ำไปซ้ำมาหลายที

คราวนี้เขาฟาดจนท่านย่าตระกูลเย่ลงไปกองกับพื้น ราวกับถูกฟ้าผ่าที่กลางหัว ใบหน้าอันเหี่ยวแห้งเผยอาการหวาดผวา

เธอนึกไม่ถึงเลย ว่าคนไร้ประโยชน์อย่างลู่เสี้ยงหยางคิดสามหาวขึ้นมาจะน่ากลัวถึงเพียงนี้ ฟาดเธอตาไม่กะพริบเลยแม้สักนิด

พระเจ้า สามหาวเกินไปแล้ว!

ชิวรั่วหานและโอหยางรั่วสุ่ยต่างจ้องหน้ากัน ในใจของพวกเธอเกิดคลื่นลมซัดกระหน่ำ

บอกตามตรง แม้ว่าพวกเธอจะเป็นคนนอก แต่พวกเธอก็ไม่ชอบท่านย่าตระกูลเย่อย่างมาก การที่ลู่เสี้ยงหยางสั่งสอนท่านย่าตระกูลเย่แบบนี้ รู้สึกสะใจเป็นบ้า ราวกับว่านั่งรับประทานไอศกรีมใต้แสงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ผลิ

ให้ตาย มากเกินไปแล้ว

สมาชิกของตระกูลเย่ต่างถลึงตาโตใส่ลู่เสี้ยงหยาง จนแทบอยากจะหั่นเขาเป็นชิ้นๆ

แต่ในสถานการณ์แบบนี้ พวกเขาไม่กล้าเข้าไปยุ่งเกี่ยว ล้อเล่นอะไรกัน แม้แต่คุณนายเองลู่เสี้ยงหยางยังกล้าลงมือ อย่าว่าแต่ไก่กาอย่างพวกเขาเลย

ดูจากความบ้าคลั่งของลู่เสี้ยงหยางในตอนนี้ แม้แต่ฆ่าพวกเขาทิ้ง ก็เป็นไปได้

ซู๊ด ซู๊ด!

ในเวลานี้เองท่านย่าตระกูลเย่ที่กองอยู่ที่พื้นสูดหายใจเข้าลึก ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความโกรธจัด พลันจ้องเขม็งไปทางเย่หยุนเทาและสมาชิกคนอื่นๆ พร้อมเอ่ย “พวกแกจะนิ่งอยู่ทำไม? ลุยดิ วันนี้ต้องสั่งสอนไอ้หมอนี่ให้หนัก”

เอ่อ!

เมื่อได้ยินอย่างนั้นไม่มีใครกล้าขยับ ไอ้คนเหล่านี้มันไร้ประโยชน์สิ้นดี ใช้ไม่ได้การสักคน

ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางมาหยุดอยู่ตรงหน้าคุณนายเย่ ยืนจ้องเธอเต็มความสูง “อีแก่ ผมทนคุณมานานแล้ว หากคุณกล้าพูดมากแม้แต่คำเดียว ผมจะถอนฟันคุณออกมาทีละซี่จนหมดปาก”

“…..” ท่านย่าตระกูลเย่ เธอหน้าถอดสี ไม่กล้าพูดอะไรอีก

เธอเป็น

เธอเป็นคนที่เห็นแก่ผลประโยชน์ส่วนตัวมากที่สุด เห็นแก่ตัว เมื่อเห็นความแข็งกร้าวของลู่เสี้ยงหยางในตอนนี้กลับหงอยซะอย่างนั้น

ส่วนหยางหยูนที่ถูกลู่เสี้ยงหยางเล่นงานจนไปกองกับพื้น ตอนนี้เขาพยายามยันกายให้ลุกขึ้นจากพื้น

ตอนนี้เขาแทบจะคลั่งเสียสติ ภาพเหตุการณ์ที่ลู่เสี้ยงหยางลงมือสั่งสอนท่านย่าตระกูลเย่ ทำให้เขาหวาดหวั่น

ให้ตาย! นี่เป็นปีศาจชัดๆ

แม้ว่าจะหวาดผวาในตัวลู่เสี้ยงหยาง แต่เมื่อนึกถึงพี่สาวที่เป็นดาราดัง ก็มีความกล้าที่จะต่อกรกับลู่เสี้ยงหยางขึ้นมาดื้อๆ “นี่แก พี่สาวของฉันคือดาราดังหยางฉุนฉุน หากแกกล้าทำอะไรฉันแท้แต่ทีเดียว ฉันรับรองว่าจะเอาชีวิตทั้งครอบครัวของแก”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้าพร้อมเหยียดหยาม “พี่สาวของแกหยางฉุนฉุนเพิ่งถูกผมสั่งสอนไปเมื่อสักครู่นี้เอง ตอนนี้เธอเห็นหน้าผมก็ยังต้องคุกเข่าลง กราบขอขมาผม”

อะไรนะ? เมื่อได้ยินอย่างนั้น หยางหยูนนิ่งไป ก่อนที่จะตั้งสติได้ เขาคิดว่าลู่เสี้ยงหยางไอ้หมอนี่กำลังสร้างภาพ

เมื่อคิดได้อย่างนั้นเขาแหงนหน้าขึ้นหัวเราะเสียงดัง จ้องมองลู่เสี้ยงหยาง “ขี้โม้เก่งดีนี่ คนโง่เง่าอย่างแกเนี่ยนะ พี่สาวของฉันใช้นิ้วเดียวก็ขยี้แกะจนเละได้แล้ว รู้ไหมว่าขยะอย่างแกเป็นอะไรในสายตาของพี่สาวฉัน? ก็แค่หนอนน้อยเท่านั้นแหละ ฮ่าฮ่าฮ่า”

“งั้นเหรอ?” ลู่เสี้ยงหยางกล่าวอย่างเยาะเย้ย “ถ้างั้นวันนี้ผมจะพนันกับคุณ ผมจะทำให้คุณพิการ เรามาดูกันว่าพี่สาวของแกกล้าทำอะไรผมไหม”

เขาเอ่ยพลางขยับฝีเท้าเดินไปที่หยางหยูน

เมื่อหยางหยูนเห็นใบหน้าที่เฉยชาของลู่เสี้ยงหยาง เขาตกใจจนต้องกลืนน้ำลายลงคอ ร่างกายพลันถอยหลังไปอย่างควบคุมไม่ได้

“แก แก คิดจะทำอะไร?” หยางหยูนตัวเย็นวูบด้วยความหวาดกลัว

ใบหน้าของลู่เสี้ยงหยางกลับเผยรอยยิ้มอันสดใสออกมา ก่อนเอ่ยกับหยางหยูน “ผมรับรองว่าเหตุการณ์ในคืนนี้คุณจะไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต”

จบประโยค ลู่เสี้ยงหยางลงมือทันที

มือขวาของขายื่นออกไปวางลงที่นิ้วหัวแม่มือของหยางหยูน

แครก!

เพียงแค่ใช้แรงเล็กน้อย เพียงกระดูกแตกหักก็แพร่สะพัดออกมาให้ได้ยิน นิ้วหัวแม่มือของหยางหยูนถูกลู่เสี้ยงหยางหักเป็นที่เรียบร้อย

“โอ๊ย” หยางหยูนแหกปากตะโกนเสียงดัง กรีดร้องด้วยน้ำเสียงอันน่าอนาถ

ลู่เสี้ยงหยางไม่หยุดอยู่เท่านั้น มือขวาของเขาเลื่อนไปที่นิ้วชี้อย่างต่อเนื่อง

โอ๊ย!

หยางหยูนหวีดร้องด้วยน้ำเสียงราวกับหัวใจฉีกขาดเป็นชิ้น

ลู่เสี้ยงหยางไม่หยุดอยู่เท่านั้น มือของเขาเลื่อนไปที่นิ้วกลางและนิ้วนางและนิ้วก้อยต่อไป— —หัก

หลังจากที่หักมือของหยางหยูนข้างหนึ่ง ลู่เสี้ยงหยางดึงมืออีกข้างของเขา ก่อนที่จะลงมือหักทีละนิ้ว

แครกแครกแครก! เวลาอันสั้นเสียงกระดูกหักดังขึ้นต่อเนื่อง

โอ๊ยโอ๊ย

ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องปานหัวใจฉีกขาดติดๆ ดังสะท้อนก้องกังวานภายในโรงพยาบาล ทำให้ผู้ที่ได้ยินจำต้องขนหัวลุก เย็นวาบไปทั่วร่าง

ตุ่บ!

ตอนนี้เย่หยุนเทา เย่ซวง และเย่เชี่ยนต่างตกใจจนขาอ่อนยวบ คุกเข่าลงตรงหน้าของลู่เสี้ยงหยางอย่างไม่รู้ตัว