หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 363 ไปใช้เวลาอันยาวนานในคุก

บทที่ 363 ไปใช้เวลาอันยาวนานในคุก

มองหูคัยไท่กำลังตบปากตัวเอง ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าอย่างพอใจ จากนั้นกวาดสายตาไปยังชายร่างยักษ์สองคนที่แกล้งตายอยู่ที่พื้น พูดเสียงเรียบ "พวกแกสองคนก็ทำแบบเดียวกัน กล้าทำกะล่อน งั้นฉันจะลงมือเอง"

นิ่งสนิท นับว่าแกโหด

คำพูดนี้หล่นออกมา ชายร่างยักษ์ที่ไม่ขยับทั้งสองคน ก็ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล ใบหน้ามืดมน ไม่มีการลังเลใจใดๆ ยกมือขึ้นมาตบไปบนหน้าทั้งสองข้างพร้อมกัน

หูคัยไท่ที่อยู่ข้างๆ มองจนโง่แล้ว วินาทีต่อมาถึงได้สติ บัดซบ ที่แท้พวกไม่เอาไหนสองคนนี้แกล้งตายมาตลอด มองดูตนเองถูกลู่เสี้ยงหยางสั่งสอนโดยไม่ช่วยเหลือนี่เอง

ไม่ได้ ไอ้พวกที่ดีแต่กินดื่มไร้ความสามารถไม่มีความรับผิดชอบประเภทนี้ กลับไปต้องจัดการไล่พวกมันออกแล้ว

ต่อมา เสียงเพี๊ยะๆ ของการที่หูคัยไท่และชายร่างยักษ์ทั้งสองตบปากตัวเองก็ดังตามออกมาจากในห้องน้ำชาย

ลู่เสี้ยงหยางประสานมือทั้งคู่ไว้ด้านหลัง ฮัมเพลงในปากเบาๆ ก้าวเท้าออกจากห้องน้ำไป

แต่เพิ่งจะเดินออกจากห้องน้ำได้ไม่กี่ก้าว ก็มีเสียงร้องของผู้หญิงสายหนึ่งดังขึ้นมา "ไอ้คนจน แกหยุดอยู่ตรงนั้นนะ"

ลู่เสี้ยงหยางหยุดฝีเท้า หันหน้ากลับไปมองด้านข้าง เพียงเห็นเจียงรั่วหลินมือสองข้างกอดอก มองมาที่ตนเองอย่างหยิ่งผยอง

ในขณะเดียวกันที่ด้านข้างของเจียงรั่วหลิน ยังมีผู้หญิงสวมชุดเครื่องแบบ สวมแว่นตาอีกคนหนึ่งยืนอยู่ น่าจะเป็นผู้ช่วยของเจียงรั่วหลิน ในเวลานี้กำลังมองมาที่เขา ทั้งใบหน้าเต็มไปด้วยความดูถูก

ในใจลู่เสี้ยงหยางอึดอัด ทำไมเพิ่งจะสั่งสอนไอ้โง่นั่นหูคัยไท่ไป ลูกน้องโง่ของเขาก็มาหาถึงประตูเองแล้ว

"เมื่อกี้เธอพูดกับฉันหรือ?" ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วถามขึ้น

เจียงรั่วหลินหัวเราะเสียงเย็น พูดอย่างเป็นธรรมชาติว่า "ขอถามหน่อยว่าที่นี่นอกจากแกที่เป็นคนจนแล้ว ยังมีคนอื่นอีกหรือไง?"

ลู่เสี้ยงหยางในใจนึกสนุกขึ้นมาทันที ในใจกำลังครุ่นคิด จะสั่งสอนผู้หญิงที่ดูถูกคนอื่นนี้อย่างไรดี

กำลังคิดอยู่ เจียงรั่วหลินเดินบนรองเท้าส้นสูง มาถึงข้างกายลู่เสี้ยงหยาง ชี้จมูกเขาแล้วพูดว่า "คนจนคนหนึ่ง นี่แกยากจนจนบ้าไปแล้วมั้ง แม้แต่ของของฉันคนนี้ก็กล้าขโมย ฉันขอเตือนให้แกมอบออกมาแต่โดยดี ไม่เช่นนั้น ก็ไม่ใช่ง่ายๆอย่างแค่เข้าไปนั่งในคุกแล้ว"

ลู่เสี้ยงหยางกล่าวราบเรียบ "ฉันฟังไม่เข้าใจว่าเธอพูดอะไร"

ผู้หญิงใส่แว่นรับคำต่อ กล่าวว่า "ไอ้คนจน เลิกเสแสร้งได้แล้ว กำไลข้อมือมูลค่า1ล้านของคุณเจียงหายไปแล้ว จะต้องเป็นแกที่ขโมยไปแน่ ยังไม่มอบของออกมาแต่โดยดีอีก"

ฟังคำพูดนี้ ลู่เสี้ยงหยางถูกทำให้โกรธจนหัวเราะแล้ว เจียงรั่วหลินนั้นคิดว่าเขารังแกง่าย ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็โยนมาใส่ศีรษะของตน อยากให้คนเป็นผู้รับเคราะห์หรือ? 

เห็นลู่เสี้ยงหยางไม่พูดจา เจียงรั่วหลินยังคิดว่าตนเดาถูกแล้ว กำไลข้อมือนั้นเป็นลู่เสี้ยงหยางขโมยไปจริงๆ

วันนี้ตอนเย็นเธอต้องขึ้นเวทีแสดงรายการหนึ่ง เพื่อที่จะได้รับความสนใจจากทุกคน จึงถือโอกาสสร้างกระแสสักรอบ เธอสวมใส่กำไลข้อมือมูลค่าหนึ่งล้านอย่างโอ้อวด 

ก็เป็นเมื่อสักครู่ ตอนที่เธอกำลังจะขึ้นเวทีแสดง เธอพบว่ากำไลข้อมือหายไปแล้ว

กลับไปคิดอย่างละเอียด คืนนี้ ในทุกคนที่พบเจอ ลู่เสี้ยงหยางเป็นคนที่น่าสงสัยมากที่สุด

ถึงอย่างไรทั้งตัวเขาสวมใส่แต่ของที่วางขายตามข้างทาง จะต้องเป็นคนจนที่ทั้งตัวไม่มีอะไรแน่นอน จะเคยเห็นกำไลข้อมือหนึ่งล้านตอนไหนกัน?

ด้วยเหตุนี้ พอเห็นเงินจึงเกิดความคิดชั่วร้าย ขโมยกำไลข้อมือของตนเองไป ก็เป็นเรื่องที่อยู่ในเหตุผล

ในเวลานี้ สาวแว่นมองที่ลู่เสี้ยงหยาง เอ่ยขึ้น "คุณเจียง ในเมื่อไอ้ยกจกคนนี้ไม่คิดจะมอบกำไลข้อมือของคุณออกมา เช่นนั้นก็แจ้งตำรวจเถอะ ให้ทางตำรวจมาจัดการเรื่องนี้"

เจียงรั่วหลินพยักหน้า ควักโทรศัพท์มือถือออกมาเตรียมจะแจ้งตำรวจ

ลู่เสี้ยงหยางไม่กลัวแม้แต่น้อย มองไปที่เจียงรั่วหลิน ราวกับมองคนปัญญาอ่อน เขาอยากจะดูมากว่าเรื่องคืนนี้ เจียงรั่วหลินจะจบเรื่องราวอย่างไร?

ให้ตายเถอะ ตนเองเพิ่งจะสั่งสอนเจ้านายของเธอไป ยังจะต้องกลัวพนักงานตัวเล็กๆ อย่างเธอหรือไง

ไม่นานนัก เจียงรั่วหลินก็แจ้งคดีนี้ไป วางสายโทรศัพท์แล้ว เธอชี้มือไปทิ่มทางหน้าอกของลู่เสี้ยงหยาง พูดขึ้น "แกมันคนเลวของสังคม ขโมยของมูลค่าหนึ่งล้าน รอไปใช้เวลาอันยาวนานในคุกเถอะ"

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้าเอ่ยขึ้น "เธอมีความมั่นใจขนาดนี้ ว่าฉันเป็นคนขโมยของของเธอ"

เจียงรั่วหลินพูดอย่างลำพองใจ "ฉันบอกว่าแกขโมยไป ก็คือแกขโมยไป รอสักพักตำรวจมาแล้วก็ต้องฟังฉัน"

ลู่เสี้ยงหยางแสร้งทำเป็นกลัว พูดขึ้น "คุณมีความสามารถขนาดนี้เชียว"

เจียงรั่วหลินหัวเราะเสียงดัง กล่าวขึ้นอย่างลำพองใจ "ไม่ใช่ว่าฉันมีความสามารถ เป็นประธานหูเจ้านายของฉันที่มีความสามารถ ประธานหูมีความสัมพันธ์กับทั้งสังคมมืดและสังคมภายนอก ไม่ใช่คนยากจนอย่างแกจะจินตนาการได้"

ลู่เสี้ยงหยางไม่พูดจา ใจกำลังคิดว่า หูคัยไท่น่าจะใกล้ตบปากของตัวเองเสร็จแล้ว ใกล้จะออกมาแล้วมั้ง

เห็นว่าลู่เสี้ยงหยางไม่กล้าเถียงคำ สาวแว่นก็ตัดสินว่าลู่เสี้ยงหยางถูกทำให้ตกใจกลัวแล้ว ดังนั้นจึงยิ้มกริ่มพูดขึ้น "เป็นสุนัขที่ไม่มีตาจริงๆ แม้แต่คุณเจียงของพวกเราก็กล้าล่วงเกิน แกมันก็ไม่ใช่แค่บอดี้การ์ดจนๆ คนหนึ่งของเฟยหยางกรุ๊ปหรอกหรือ เหอะ ไม่ต้องพูดว่าเป็นแก ถึงจะเป็นนางแพศยาหลี่ซือซืออยู่ที่นี่ เห็นคุณเจียงของพวกเราก็ยังต้องเกรงอกเกรงใจ"

คำพูดรอบนี้ทำให้ลู่เสี้ยงหยางตกไปอยู่ระดับต่ำสุด แต่ยกย่องเจียงรั่วหลินให้ขึ้นไปจุดสูงสุด

รอยยิ้มบนหน้าของเจียงรั่วหลินลึกขึ้น มองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง พูดขึ้นทีละคำทีละประโยค "คืนนี้ ฉันจะจัดการแกต่อหน้านางแพศยาหลี่ซือซือ พอดีที่จะให้คนทั้งวงการบันเทิงได้เห็น ว่าแท้จริงแล้วตอนนี้เป็นผืนฟ้าของเฟยหยางกรุ๊ป หรือว่าเป็นผืนฟ้าของพวกเราคับไท่กรุ๊ปกันแน่"

สาวแว่นก็หัวเราะกล่าวขึ้น "รอสักพักตำรวจมาแล้ว แกจะต้องคุกเข่าขอร้องคุณเจียงของพวกเราต่อหน้าหลี่ซือซือ ถ้าคุณเจียงของพวกเราอารมณ์ดีแล้ว แกอาจจะได้นั่งในคุกน้อยลงหลายปี"

ฟังคำพูดของคนโง่ทั้งสองคนนี้ ลู่เสี้ยงหยางได้แต่ยิ้มไม่พูดคำใด

เจียงรั่วหลินตัวสั่นด้วยความตื่นเต้นนานแล้ว ลู่เสี้ยงหยางเป็นบอดี้การ์ดของเฟยหยางกรุ๊ป คืนนี้จัดการเขาต่อหน้าหลี่ซือซือ เช่นนั้นก็เป็นการเหยียบเฟยหยางกรุ๊ปลงไปอย่างโจ่งแจ้ง

นี่ถือเป็นเรื่องที่ให้หน้าคับไท่กรุ๊ปอย่างมาก ถึงตอนนั้นประธานหูยินดีแล้ว ตนก็ค่อยนอนกับประธานหูสักครั้ง ประธานหูจะต้องเอาทรัพยากรทั้งหมดมาทุ่มลงบนตัวเธอแน่

ถึงเวลานั้นตนเองมีชื่อเสียงขึ้นมาในชั่วพริบตา กลายเป็นคนดังที่ทุกคนรู้จักในชั่วข้ามคืน ก็มีโอกาสเป็นไปได้สูง

ถ้ามีวันนั้นจริงๆ เธอจะเอานางแพศยาซูเยียนรันคนนั้นมาเปรียบให้ด้อยลงไปจนถึงที่สุด

ถึงตอนนั้น เธอจะให้นางแพศยาซูเยียนรันคนนี้ไม่อาจอยู่ในวงการบันเทิงต่อไปได้

สาวแว่นรู้ว่าเจียงรั่วหลินกำลังคิดอะไร ดังนั้นจึงตามความตั้งใจของเธอประจบสอพลอ "ยินดีกับคุณเจียง กำลังจะโด่งดังในชั่วข้ามคืนแล้ว ขึ้นสู่จุดสูงสุดของวงการภาพยนตร์และโทรทัศน์"

เจียงรั่วหลินพยักหน้าติดๆ กัน ปากยิ้มจบหุบไม่ลง ราวกับว่าเห็นฉากที่ตนเองถูกคนนับหมื่นติดตามเอาใจแล้ว

และก็เป็นในเวลานี้ หูคัยไท่ที่ทั้งตัวเปียกโชก จนตรอกอย่างที่สุด ก็เดินออกมาจากในห้องน้ำชาย

เพิ่งจะเห็นหูคัยไท่ เจียงรั่วหลินและสาวแว่นก็วิ่งน้อยๆ เข้าไป

เพียงแต่พอมาถึงข้างกายของหูคัยไท่แล้วนั้น ผู้หญิงทั้งสองก็ปิดจมูกอย่างลืมตัว แปลกจริง บนร่างของประธานหูทำไมถึงมีกลิ่นน่าสะอิดสะเอียนได้?

แต่ว่า ถึงแม้จะมีความรังเกียจเล็กน้อย กลับไม่กล้าพูดออกมา

ต่อมาเจียงรั่วหลินก็โผเข้าไปในอ้อมแขนของหูคัยไท่อย่างออดอ้อนทันที พูดออดอ้อนว่า "ประธานหู ฉันกำลังจะสร้างผลงานใหญ่ให้กับบริษัทแล้ว คุณต้องให้รางวัลฉันนะ"

หูคัยไท่เพิ่งจะถูกสั่งสอนไป กำลังอารมณ์ไม่ดี ตอนนี้เห็นคนงามตัวน้อยที่สวยหยาดเยิ้มโผเข้ามาในอ้อมอก อารมณ์ที่ย่ำแย่ก็นับว่าหายไปกว่าครึ่ง ใบหน้าเผยรอยยิ้มออกมา ถามขึ้น "คุณงามความดีอะไร? "

เจียงรั่วหลินยื่นมือชี้ออกไปทางลู่เสี้ยงหยาง พูดขึ้น "ประธานหู ไอ้คนชั้นต่ำนี่ขโมยกำไลข้อมือของฉันไป ฉันแจ้งตำรวจไปแล้ว ตำรวจจะมาเดี๋ยวนี้แล้ว ถึงตอนนั้น ไอ้คนชั้นต่ำนี่จะต้องคุกเข่าขอร้องฉันต่อหน้านางแพศยาหลี่ซือซือ ตอนนั้นประธานหูค่อยออกหน้ากดดันหลี่ซือซือสักหน่อย ก็จะทำให้คับไท่กรุ๊ปของพวกเรามีชื่อเสียงมากยิ่งขึ้น กดเฟยหยางกรุ๊ปได้อย่างสิ้นเชิง……"

ตอนที่เจียงรั่วหลินพูดขึ้นมา

แต่ทว่าเธอยังพูดไปทันจบประโยค หูคัยไท่พลันคว้าผมของเธอขึ้นมาอย่างผิดปกติ ตะโกนขึ้น "นางบ้าเอ๊ย นางร่านเจียงรั่วหลิน เธอรู้ไหมว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่? เชื่อหรือไม่ว่าตอนนี้ฉันจะจัดการเธอให้ตาย"