หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 279 ชนคนแล้ว

บทที่ 279 ชนคนแล้ว

เมื่อได้ฟังคำพูดของจางกุ้ยจู๋ ลู่เสี้ยงหยางก็ไม่ได้แยแส เพราะคนแบบจางกุ้ยจู๋ เป็นแค่ฝุ่นในสายตาเขา ที่ไม่จำเป็นต้องใส่ใจ แน่นอนคำพูดของเธอไม่สามารถส่งผลต่ออารมณ์ของเขาได้

แต่หากมันส่งผลต่ออารมณ์ของเขาล่ะก็ อย่างมากก็แค่ตบเขาให้ตายไปเสีย

เย่สวนรู้สึกไม่พอใจในทันที เพราะว่าลู่เสี้ยงหยางเป็นสามีของเธอ ไม่ใช่คนไร้ค่า คนอื่นไม่มีสิทธิ์ที่จะมาพูดเช่นนี้ ว่าไปแล้ว ครอบครัวของลุงใหญ่มาบ้านนี้ ก็มาอยู่ฟรีกินฟรี มีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้?

เย่สวน ฮึ่ม เสียงผ่านลำคอ แล้วพูดกับจางกุ้ยจู๋ว่า “ป้าสะใภ้ คุณพูดจามากเกินไปแล้วนะคะ ขอโทษลู่เสี้ยงหยางเดี๋ยวนี้”

“อะไรน่ะ? ให้ฉันขอโทษเขาเหรอ” จางกุ้ยจู๋เบิกตากว้าง

หลิวต้าจู้พูดต่อ “เย่สวน เธอทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ไปได้ มันแค่คนไร้ค่า ว่ามันไปไม่กี่คำจะเป็นไรไป”

หลิวห้าวหัวเราะเยาะ มองเย่สวน แล้วพูดว่า “เย่สวน ในฐานะพี่ชายไม่ใช่ฉันว่าเธอน่ะ เธอเป็นคนที่มีคุณสมบัติดี ตามหลักแล้ว สามารถแต่งงานกับคนหนุ่มที่มีฐานะได้ แต่สุดท้าย ทำไมถึงเลือกคนที่ไร้ค่าคนนี้ ฉันมีเพื่อนที่เป็นลูกคนรวยอยู่ไม่น้อย ฉันแนะนำให้เธอใหม่ดีไหม?”

เย่สวนโกรธจนจมูกเบี้ยว ครอบครัวนี้ช่างพิลึกเสียจริง

กำลังจะพูดตอกกลับ แต่ลู่เสี้ยงหยางดึงมือเธอไว้สักก่อน มองเธอพร้อมกับส่ายหัวแล้วพูดว่า“ช่างมันเถอะ”

ลู่เสี้ยงหยางรู้ดีว่า ครอบครัวหลิวต้าจู้เป็นประเภทหน้าด้านไร้ยางอาย หากเย่สวนเถียงกับพวกเขา จะยังไงก็ต้องแพ้พวกเขาอยู่ดี หากเป็นเช่นนั้นมันก็จะทำให้เย่สวนอารมณ์เสียเปล่าๆ

จากที่ลู่เสี้ยงหยางแสดงออก ทำให้ครอบครัวของหลิวต้าจู้ คิดว่าลู่เสี้ยงหยางกลัวพวกเขา เลยไม่กล้าหือสักคำ

ในใจของเย่สวนรู้สึกอบอุ่นมาก เพราะเธอรู้ดีว่าลู่เสี้ยงหยางนั้นทำเพื่อเธอ

เวลานั้น เสียงฝีเท้าดังมาจากนอกประตู หลิวจิ้งก็กลับมาแล้ว

ตั้งแต่หลิวจิ้งเปิดบริษัท และเมื่อบริษัทเจ๊งต้องปิดกิจการลง ส่งผลกระทบต่อจิตใจของเธอเป็นอย่างมาก ตอนนี้ เธอไร้กำลังที่จะต่อสู้ วันๆ เอาแต่นัดเพื่อนออกไปเล่นไฟนกกระจอก

หลายวันที่ลู่เสี้ยงหยางไม่อยู่ เธอเสียพนันไปแล้วร่วมสิบล้าน

แน่นอน เงินจำนวนนี้เย่สวนได้มาจากตระกูลเย่กรุ๊ป โดยใช้หุ้น51เปอร์เซ็นต์แลกมา

หลิวจิ้งกลับมาถึงบ้าน ทักทายครอบครัวของหลิวต้าจู้ตามมารยาทเพียงไม่กี่คำ ก็เดินไปที่ห้องนอน

เย่สวนรู้สึกขยะแขยงหน้าครอบครัวของหลิวต้าจู้เต็มทน ดึงตัวลู่เสี้ยงหยางแล้วเดินไปที่ห้องนอนของตนเอง

บรรยากาศเงียบสงบทั้งคืน

เช้าตรู่ของวันที่สอง ลู่เสี้ยงหยางก็ยังเหมือนปกติ หลังจากตื่นนอนแล้ว ก็จะทำอาหารเช้าให้เย่สวนกับหลิวจิ้งรับประทาน

ตอนที่รับประทานอาหารเช้า หลิวต้าจู้พูดอย่างหน้าด้านว่า “น้องสาว แต่ละปีมันก็ไม่ง่ายเลยที่พวกเราจะมาเยี่ยมน้อง วันนี้ครอบครัวเราอยากออกไปขับรถเล่น รถยนต์ของเธอให้พวกเรายืมใช้ได้หรือไม่?”

หลังจากที่หลิวจิ้งเปิดบริษัท ก็ได้ซื้อรถยนต์หนึ่งคัน ยี่ห้อลิงคอล์น(ยี่ห้อรถLincoln/ลิงคอล์น)

ตอนที่ครอบครัวหลิวต้าจู้มาถึงตระกูลเย่ ได้รู้ว่าบ้านเธอมีรถยนต์3คัน มีรถยนต์บีเอ็มดับเบิลยู เอ็ม8 สองคัน และรถยนต์ลิงคอล์นอีกคัน ทำให้พวกเขาอิจฉาริษยาเป็นอย่างมาก

และเมื่อได้ยินว่าลู่เสี้ยงหยางก็ขับรถยนต์บีเอ็มดับเบิลยู เอ็ม8 ทำให้ครอบครัวพวกเขารู้สึกไม่สบอารมณ์ แม่ง เป็นแค่คนไร้ค่า มีสิทธิ์อะไรขับรถหรูเช่นนี้?

จางกุ้ยจู๋มีแผนชั่วในใจ โดยจะพูดปั่นหัวหลิวจิ้ง ให้ยกรถยนต์ของลู่เสี้ยงหยางมาให้ลูกชายของเขาหลิวห้าว

หลิวจิ้งขมวดคิ้ว รถยนต์นี่ใช่ว่าจะให้ใครยืมกันง่ายๆ?

เย่สวนก็พูดต่อว่า “ลุงใหญ่ ถ้าอยากออกไปขับรถเล่น ฉันจะเช่ารถให้ลุงหนึ่งคัน ส่วนรถของแม่ แม่ก็ต้องใช้รถเหมือนกัน”

พูดจบ หลิวต้าจู้ก็ตบโต๊ะและพูดขึ้นว่า “เย่สวน เธอทำเกินไปแล้วน่ะ พวกเราผู้ใหญ่คุยกัน เธอเป็นเด็กไม่มีสิทธิ์พูดแทรก?”

จากนั้น ก็หันมาพูดกับหลิวจิ้งว่า “น้องสาว ในฐานะพี่ชายไม่ใช่ฉันว่าเธอน่ะ ตอนเด็กที่บ้านเรายากจน ฉันในฐานะพี่ชายได้ทำงานหาเงิน ส่งเธอเรียนหนังสือจนจบ”

เป็นคำพูดที่ไม่มีมูลความจริงเลย ถึงครอบครัวของหลิวจิ้งยากจนก็จริง แต่ตอนที่หลิวจิ้งเรียนหนังสืออยู่ เธอได้ทำงานนอกเวลาเรียน และได้ส่งเงินบางส่วนกลับไปให้ครอบครัวด้วย

เงินที่เธอส่งกลับไปนั้นเข้ากระเป๋าของหลิวต้าจู้ทั้งหมดเลย

เย่สวนโกรธมาก อยากจะตอบโต้หลิวต้าจู้ แต่หลิวจิ้งก็พูดรับปากไปว่า “ตกลง พี่อยากใช้รถก็เอาไปขับเถอะ”

เพราะอย่างไรก็ตามหลิวต้าจู้เป็นพี่ชายแท้ๆของตนเอง หลิวจิ้งจึงไม่อยากปฏิเสธอย่างแล้งน้ำใจ

อีกอย่าง ก่อนที่พ่อแม่จะเสียชีวิต เขาได้รับปากพ่อแม่ว่า ต่อไปจะช่วยครอบครัวของหลิวต้าจู้ตามกำลัง

จางกุ้ยจู๋พูดอย่างไร้ยางอายว่า “หลิวจิ้ง ลูกชายของฉันหลิวห้าวมีความเชี่ยวชาญเรื่องรถ วันนี้ตอนที่ไปขับรถเล่นจะให้เขาช่วยเช็ดดูว่า รถยนต์ของเธอมีสมรรถนะดีเพียงใด”

แม่ง

ลู่เสี้ยงหยางเกือบมึนไปเลย

มียางอายสักหน่อยไหม คนอย่างหลิวห้าวนั้นเหรอ จะมีความรู้เรื่องรถยนต์ได้อย่างไรกัน

หลิวจิ้งไม่ค่อยวางใจครอบครัวของหลิวต้าจู้ ก็เลยหันไปมองที่ลู่เสี้ยงหยาง แล้วพูดว่า “พี่ชายฉันไม่ชำนาญเส้นทาง สักครู่คุณก็ไปด้วยกันน่ะ”

เย่สวนพูดแทรกขึ้นมาว่า “รถของแม่ฉัน คุณรับผิดชอบขับเองน่ะ”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้ารับคำ

หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จ ครอบครัวของหลิวต้าจู้อดใจรอแทบไม่ไหว อยากออกไปขับรถเล่นเต็มแก่ จึงได้เร่งลู่เสี้ยงหยางให้ออกไปเร็วๆ

เมื่อขึ้นไปนั่งอยู่บนรถแล้ว ลู่เสี้ยงหยางสตาร์ทรถแล้วขับออกไป

เพิ่งขับพ้นจากบริเวณบ้านของเย่ส่วน จางกุ้ยจู๋ก็พูดกับลู่เสี้ยงหยางว่า “จอดรถ”

ลู่เสี้ยงหยางจอดรถไว้ข้างทาง หันหน้ามาถามว่า “มีอะไรเหรอ?”

จางกุ้ยจู๋ยิ้มเยือกเย็นแล้วพูดว่า “นายลงจากรถเลย ให้ลูกชายฉันเป็นคนขับ เฮ้อ..เป็นแค่คนไร้ค่า ขับรถหรูเช่นนี้ ทำให้เสียของเปล่าๆ ”

ไม่รอคำตอบของลูเสี้ยงหยาง หลิวต้าจู้ขมวดคิ้วและพูดว่า “ แบบนี้ไม่ดีมั้ง ลูกชายของเรายังไม่มีใบขับขี่ ถ้าเขาขับรถโดยไม่มีใบขับขี่ ถ้าถูกจับต้องติดคุกเลยน่ะ”

จางกุ้ยจู๋โบกมือและพูดขึ้นว่า “คุณจะกลัวไปทำไม มันไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอก”

หลิวห้าวแสร้งทำ แล้วพูดว่า “พ่อ วางใจได้ ผมไม่ใช่ไม่เคยขับรถ รถที่หรูกว่านี้ผมยังเคยขับมาแล้ว”

หลังจากฟังคำพูดนี้ หลิวต้าจู้ก็ไม่ได้ห้ามปรามอีกต่อไป

ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่แล้วลงจากรถ ยกฝั่งที่นั่งคนขับให้หลิวห้าว อยากดูเจ้าตัวตลกนี่ วันนี้มันจะมีลูกเล่นอะไร

จากนั้น เปลี่ยนให้หลิวห้าวเป็นคนขับรถแทน

หลิวห้าวขับรถฝ่าฝืนกฎจราจรตลอดเส้นทาง ไม่เปิดสัญญาณไฟขณะเปลี่ยนเส้นทาง เส้นทึบยังเปลี่ยนเลน แซงรถในเลนห้ามแซง และยังไปขับรถในเลนห้ามขับ

นางโง่จางกุ้ยจู๋ก็ตบมือแล้วพูดว่า “ว้าว ลูกขับรถได้ดีมาก ขับดีกว่าไอ้คนไร่ค่าลู่เสี้ยงหยางสักอีก”

หลิวห้าวได้รับคำเยินยอ ก็พูดว่า “แม่ ดูสิว่าลูกชายของแม่เป็นใคร ขับรถมันเป็นแค่เรื่องขี้ปะติ๋ว”

จางกุ้ยจู๋หัวเราะจนหุบปากไม่ลง หยิบมือถือออกมาเริ่มถ่ายรูป เตรียมไว้โพสต์อวดในกลุ่มเพื่อนๆ

แชะ!

ในเวลานั้นเอง หลิวห้าวก็ได้เหยียบเบรกจนสุดอย่างกะทันหัน จนรถลิงคอล์นมีรอยเบรกลากยาวสองเส้น รถจึงจะหยุดลง

ตูม!

ตามด้วยเสียงของหนักตกลงมาที่พื้น

“ไอ๊หยา แย่แล้ว ชนคนแล้ว” มีตาแก่คนหนึ่งใช้มือชี้ไปที่รถลิงคอล์น แล้วตะโกนขึ้นมา