หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 199 หอการค้าไม่ต้อนรับขยะ

บทที่ 199 หอการค้าไม่ต้อนรับขยะ

หลังจากหลินอ้าวเสว่นั่งลงแล้ว ลู่เสี้ยงหยางก็ดื่มชาและไม่สนใจหลินอ้าวเสว่

ยิ่งหลินอ้าวเสว่ต้องทนทุกข์มากเท่าไหร่ เหงื่อก็ไหลออกมาจากหน้าผากของเธอมากเท่านั้น

ไม่กี่นาทีต่อมา หลินอ้าวเสว่ก็ทนความทรมานไม่ไหว เธอพูดอย่างอ่อนแรงว่า "ท่านประธาน เรื่องหน้าตึกเมื่อครู่ฉันผิดเองค่ะ ไม่ควรดูถูกคนอื่น ฉันขอโทษคุณด้วยความจริงใจ นอกจากนี้คุณมีถ้าคุณธุระอะไรก็สั่งฉันมาได้เลย ฉันสัญญาว่าจะทำให้ดี"

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะเบาๆ "เฉินจิ่นซิ่วกลับไปหรือยัง?"

หลินอ้าวเสว่ส่ายหัว "ยังรอฉันอยู่ที่ชั้นล่างค่ะ"

"อือ" ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าและกล่าวว่า "คุณไปบอกให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยโยนเขาออกไป บอกเขาว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ขยะแบบเขาจะมาเหยียบได้ ถ้ามีครั้งต่อไปให้หักขาเขา"

"…ค่ะ ท่านประธาน" หลินอ้าวเสว่ไม่กล้าฝ่าฝืนแม้แต่น้อย หลังจากตอบรับแล้ว เธอก็รีบออกจากห้องทำงานทันที

ที่ใต้ตึกอาคารหนานกั๋ว

เฉินจิ่นซิ่วยังคงรอหลินอ้าวเสว่อยู่ ที่สมาคมการค้ามีการอารักขาที่เข้มงวดมาก ถ้าไม่ใช่พนักงานภายในก็ไม่สามารถเข้าไปได้

ดังนั้นเฉินจิ่นซิ่วจึงถูกทิ้งไว้ข้างนอก

ก่อนจะเข้าไปที่สมาคมการค้า หลินอ้าวเสว่สั่งให้เฉินจิ่นซิ่วรอเธออยู่ที่เดิม เธอจะขึ้นไปรับงานเพื่อออกไปคุยกับผู้อำนวยการ บังเอิญว่าพวกเขาอยู่ที่เดียวกัน

ทว่าหลังจากรอมาสักพัก หลินอ้าวเสว่ก็ยังไม่ออกมา

ช่วงเวลานี้จางเหว่ยมีเรื่องด่วนอยากคุยกับเฉินจิ่นซิ่ว เขาจึงมาที่ใต้อาคารหนานกั๋วด้วย

เมื่อเห็นเฉินจิ่นซิ่วรออยู่อย่างเริ่มหมดความอดทน จางเหว่ยก็พูดว่า "พี่พี่จิ่นซิ่ว โทรหาพี่สะใภ้สิ บอกให้เธอรีบหน่อย"

เฉินจิ่นซิ่วส่ายหัวและพูดว่า "ไม่รีบ"

ในเวลานี้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนท่าทางดุดันเดินออกจากอาคารหนานกั๋วมาหาเฉินจิ่นซิ่วและจางเหว่ยและถามว่า "เฉินจิ่นซิ่วคือคนไหน?"

“ฉัน” เฉินจิ่นซิ่วรู้สึกประหลาดใจ

จางเหว่ยพูดอย่างตื่นเต้น "หรือพี่สะใภ้จะพาเราไปเยี่ยมชมสมาคมการค้า… "

ก่อนที่เขาจะพูดจบประโยคจบ ก็ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ามาขัดจังหวะ “ท่านหลินให้มาแจ้งพวกคุณสองคนว่าสมาคมการค้าไม่ต้อนรับขยะ ขอให้ขยะอย่างพวกคุณรีบไสหัวไปซะ”

อะไรนะ?

ไม่ต้อนรับขยะ?

เฉินจิ่นซิ่วและจางเหว่ยต่างตกตะลึง เหตุใดสมาคมการค้าจึงพุ่งเป้ามาที่พวกเขาล่ะ

เดี๋ยวนะ ไม่ต้อนรับขยะ ทำไมรู้สึกคุ้นประโยคนี้จัง เหมือนว่าจะเคยได้ยินที่ไหนสักแห่ง

เฉินจิ่นซิ่วขมวดคิ้ว

"หึ ดูเหมือนว่าขยะทั้งสองก้อนนี้จะไม่ยอมไปเองดีๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นเราช่วยกันจัดการโยนมันออกไป" เมื่อเห็นเฉินจิ่นซิ่วและจางเหว่ยยังคงนิ่งอยู่ หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยที่ใบหน้าเย็นชาก็กวักมือบอกลูกน้อง

“ครับ ลูกพี่” ลูกน้องเขาขยับตัวจับไปจับคอเสื้อของเฉินจิ่นซิ่วและจางเหว่ยแล้วโยนพวกเขาออกลงบนถนนด้านนอกบริษัท

หลายคนที่เดินผ่านไปมาหยุดดูทันที

เฉินจิ่นซิ่วและจางเหว่ยเสียหน้ามาก แทบอยากมุดหน้าลงหลุม

จางเหว่ยฝืนพูดว่า "พี่จิ่นซิ่ว เกิดอะไรขึ้น พี่กับพี่สะใภ้หลินอ้าวเสว่มาด้วยกันไม่ใช่เหรอ"

เฉินจิ่นซิ่วอับอายจนพูดไม่ออก ใบหน้าของเขาไม่น่าดูเลย ทันใดนั้นเขาก็จำได้ว่าไม่ต้อนรับขยะคือสิ่งที่ลู่เสี้ยงหยางเพิ่งพูดไป

หรือว่านี่คือสิ่งที่เขาหมายถึงงั้นเหรอ?

ตึง!

คิดมาถึงตรงนี้ เฉินจิ่นซิ่วก็สั่นสะท้าน

แต่หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ เฉินจิ่นซิ่วก็ยังรู้สึกว่าประโยคนี้เป็นเพียงเรื่องบังเอิญ

เพราะเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเองพูดว่าท่านหลินหอการค้าเป็นคนสั่งมา

เป็นไปได้ไหมว่านอกจากหลินอ้าวเสว่ในสมาคมการค้านั้นยังมีอีกคนที่แซ่หลิน?

ไม่รู้ว่าตัวเองไปทำให้เขาขุ่นเคืองตรงไหน?

ไม่ได้ ต้องโทรหาหลินอ้าวเสว่เพื่อยืนยันสักหน่อย

เฉินจิ่นซิ่วรีบหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาแล้วโทรหาหลินอ้าวเสว่

ไม่นานอีกฝ่ายก็รับสาย เฉินจิ่นซิ่วก็สถานการณ์ของเขาอย่างรวดเร็ว

หลังจากพูดเสร็จ เฉิ่นจิ่นซิ่วก็ถามย้ำอีกครั้ง "อ้าวเสว่ นอกจากคุณแล้ว ในสมาคมการค้าของคุณ มีคนแซ่หลินอีกหรือไม่?"

หลินอ้าวเสว่กล่าวอย่างเย็นชา: "ไม่ ฉันคือท่านหลินคนนั้นแหละ"

อะไรนะ?

เฉินจิ่นซิ่วและจางเหว่ยตกต่างตะลึงตาค้าง

อะไรวะเนี่ย?

หลินอ้าวเสว่คือท่านหลิน? นี่ไม่ได้หมายความว่าคุณ คนที่ให้หน่วยรักษาความปลอดภัยมาจับพวกเขาโยนออกไปแล้วยังเรียกเขาว่าขยะทั้งหมดคือหลินอ้าวเสว่เหรอ?

“อา พี่พี่จิ่นซิ่ว นี่มัน… เกิดอะไรขึ้น ทะเลาะกับพี่สะใภ้เหรอ?” จางเหว่ยถามอย่างโง่เขลา

เฉินจิ่นซิ่วอารมณ์ไม่ดี ด่าออกไปว่า "ไปให้พ้น ไอ้บื้อเอ้ย"

"โอ้" จางเหว่ยถอยออกไปอย่างบึ้งตึง แววตาปรากฏความเย็นชา เขาอดทนกับเฉินจิ่นซิ่วมานานแล้ว อีกไม่นานเขาจะโค่นเฉินจิ่นซิ่วซะแล้วเป็นลูกพี่ซะเอง

วินาทีต่อมา เฉินจิ่นซิ่วกำลังจะถามหลินอ้าวเสว่ว่าเกิดอะไรขึ้น หลินอ้าวเสว่ก็เอ่ยอีกครั้ง "นับจากนี้ไปเราสองคนขาดกัน เราไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกันอีก จำไว้ให้ดีว่าฉันไม่รู้จักขยะ"

“ตู๊ดๆ!”

หลังจากพูดจบ เธอก็วางสาย

แม่งเอ้ย!

เธอไม่รู้จักขยะงั้นเหรอ? !

เธอบอกว่าตนเองเป็นขยะ!

เฉินจิ่นซิ่วโกรธมาก โกรธจนควันออกหู ทันใดนั้นก็น้ำลายฟูมปาก ดวงตากลอกขึ้นจนเห็นสีขาวแล้วก็ เขาชักอย่างบ้าคลั่ง!

ขณะเดียวกัน หลังจากที่ช่างกวนหยู้ออกคำสั่งตามที่ลู่เสี้ยงหยางไว้วานแล้วนั้น ย่านธุรกิจของปินเหอทั้งหมดก็เดือดพล่าน

สมาคมการค้าจะให้การสนับสนุนแก่บริษัทที่มีคุณสมบัติเหมาะสม สำหรับบริษัทที่มีคุณสมบัติเข้าเกณฑ์แล้วนั้นนี่เป็นโอกาสในการพัฒนาอย่างยิ่ง

ในช่วงนี้ บริษัทจำนวนมากต่างกำลังมองหาโอกาส หวังว่าบริษัทของพวกเขาจะสามารถเข้าเกณฑ์การสนับสนุนของสมาคมการค้าได้

พริบตาเดียวก็เป็นช่วงเที่ยงแล้ว ลู่เสี้ยงหยางเดินมายังชิวซื่อกรุ๊ปที่ชิวรั่วหานทำงานอยู่

ชิวซื่อกรุ๊ปนี้สร้างขึ้นโดยชิวเจียงหั้วแม่ของชิวรั่วหาน

ลู่เสี้ยงหยางเพิ่งมาถึงสำนักงานของชิวรั่วหาน เห็นคนอีกสองคนอยู่ข้างใน

เป็นผู้ชายคนหนึ่งและผู้หญิงอีกหนึ่ง

ชายคนนี้มีรูปร่างสูงและหล่อเหลา ชุดสูทและรองเท้าหนังประณีต สวมมีแว่นตาสีทองบนดั้งจมูก ดูแล้วช่างอ่อนโยน

หลินเสี่ยวเฟิง คุณชายของตระกูลหลิน ตระกูลหลินเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลหลักในปินเหอและถือว่าค่อนข้างเป็นตระกูลที่แข็งแกร่ง

ส่วนผู้หญิงรูปร่างอวบอิ่ม หน้าตาสะสวย แม้ว่าเธอจะอายุหน่อย แต่เธอก็ดูแลตัวเองเป็นอย่างดี ดูแลอายุน่าจะแค่สามสิบปีเท่านั้น การสวมกระโปรงสูทของเธอ แสดงให้เห็นถึงความภาคภูมิใจของเธออย่างเต็มที่

ชิวเจียงหั้ว

แม่ของชิวรั่วหาน

ลู่เสี้ยงหยางเคยเห็นเธอในงานเลี้ยงวันเกิดของชิวรั่วหาน ดังนั้นจึงจำเธอได้ไม่ยาก

เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางเข้ามา รอยยิ้มที่อ่อนโยนจึงปรากฏบนใบหน้าของชิวเจียงหั้ว "เสี้ยงหยาง มาแล้วเหรอ โชคดีที่ช่วงนี้เธออยู่กับรั่วหาน ฉันถึงได้เดินทางไปทำงานอย่างสบายใจ"

ลู่เสี้ยงหยางยิ้ม ส่ายหัวแล้วพูดว่า "คุณน้าเกรงใจเกินไปแล้ว รั่วหานเป็นลูกพี่ลูกน้องของเย่สวน เป็นสิ่งที่ฉันสมควรทำ"

"อืม" หลังจากที่ชิวเจียงหั้วตอบด้วยรอยยิ้ม เธอก็แนะนำหลินเสี่ยวเฟิงให้ลู่เสี้ยงหยางรู้จัก

หลังจากแนะนำตัวแล้ว ลู่เสี้ยงหยางยื่นมือออกไปเตรียมจะจับมือกับหลินเสี่ยวเฟิง "สวัสดีครับ คุณชายหลิน ดีใจที่ได้พบคุณ"

หลินเสี่ยวเฟิงขมวดคิ้ว ดูเหมือนว่าแต่ไหนแต่ไรเขาจะไม่สนใจลู่เสี้ยงหยางเลย จึงไม่จับมือกับเขาแล้วหันไปพูดกับชิวเจียงหั้วว่า "คุณป้าครับ เรามาเข้าเรื่องกันเร็วๆดีกว่า จะได้ไม่มีหมาแมวที่ไหนไม่รู้มารบกวนเราอีก แผนงานสมาคมการค้านั้นสำคัญมากนะครับ”