หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 160 นายทำอะไรฉัน

บทที่ 160 นายทำอะไรฉัน

ลู่เสี้ยงหยางรีบผลักถังหลงออกอย่างรวดเร็ว ปากก็ตะโกนเสียงดัง “ถ้านายทำตัวสะอิดสะเอียนกับฉันอีก ระวังฉันจะตัดเส้นเอ็นมือกับขานายที่เพิ่งเชื่อมไปใหม่อีกครั้ง”

ถังหลงหัวเราะแห้งๆ ถึงตระหนักได้ว่า เมื่อครู่นี้พฤติกรรมตัวเองเลวร้ายและขยะแขยงมากแค่ไหน รีบโบกปัดแล้วพูดขึ้น “ลูกพี่ เมื่อกี้ผมตื่นเต้นเกินไป คุณอย่าไปใส่ใจเลย”

ถังปิงหยู่หายใจเข้าลึกๆ รู้สึกตระหนักทั้งสามมุมมองแล้ว นี่คือความรักของเกย์ในตำนานเหรอ?

ลู่เสี้ยงหยางทำเสียงฮึดฮัดในจมูก ควักขวดหยกขนาดเล็กพกพาสวยงามออกมาจากอ้อมแขน โยนให้ถังหลงแล้วพูดขึ้น “ทายาเหลวในนี้บนแผลนาย รอยแผลเป็นบนแผลมันจะหายไป ผิวบนร่างกายนายจะกลับมาเหมือนเดิม”

“อืมๆ ” ถังหลงพยักหน้ารัวๆ ยื่นมือไปหยิบขวดหยก สีหน้ามีความสุขอย่างเป็นธรรมชาติ ร่างกายเขาถูกฟัน 36 แผล ตอนนี้มีรอยแผลเป็นหลายๆ ที่ สามารถลบมันออกได้ จะดีมากที่สุดอย่างแน่นอน

“ไปแล้วนะ มีอะไรก็โทรมา” หลังจากนั้น ลู่เสี้ยงหยางก็ไม่ได้อยู่ในห้องคนไข้ต่อ หันตัวแล้วเดินออกมา

และถังปิงหยู่ก็จ้องมองทิศทางที่ลู่เสี้ยงหยางเดินออกไปตลอดเวลา ดูเหมือนในใจกำลังครุ่นคิด

ฉากนี้ถังหลงเห็นในสายตา ยิ้มขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ “พี่ ถ้าพี่ชอบลูกพี่ฉันจริงๆ ก็จีบได้เลย”

ถังปิงหยู่หน้าสวยกลายเป็นแดงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จ้องมองถังหลง “ใครบอกฉันชอบเขา เฮอะ ถ้ากล้าพูดไร้สาระอีก ฉันจะฉีกปากนาย”

“……” ถังหลงกางมือออก แสดงออกว่าหมดหนทาง ไม่พูดอะไรอีกต่อไป

……

หลังจากลู่เสี้ยงหยางออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว ก็วางแผนจะไปเฟยหยางกรุ๊ป

ในช่วงนี้ เขาไม่ได้ไปถ่ายทำภาพยนตร์กาลเวลาที่บากบั่นเลย กองถ่ายทั้งหมดของกาลเวลาที่บากบั่นถูกระงับชั่วคราวมาหลายวันแล้ว ผู้กำกับจินโทรหาเขาอยู่หลายครั้ง ให้เขาหาเวลาไปถ่ายทำสักหน่อย วันนี้มีเวลาพอดี เขาเตรียมไปถ่ายทำต่อ

อย่างไรอย่างนั้น ลู่เสี้ยงหยางถ่ายทำตลอดทั้งบ่าย ตอนพลบค่ำมาถึงโรงแรม เขารับสายจากหลิวจิ้ง หลิวจิ้งเตรียมนัดเขามาคุยเรื่องระหว่างเขากับเย่สวน

ลู่เสี้ยงหยางบอกลากองถ่าย มุ่งหน้าไปที่ร้านอาหาป่า

ร้านอาหาป่านี้คือสถานที่ที่หลิวจิ้งนัดเจอเขา

ตอนเขาไปถึง หลิวจิ้งก็จองห้องอาหารส่วนตัวแล้ว ด้วยการนำทางของพนักงาน เขาก็มาถึงห้องอาหารส่วนตัวดังกล่าว

หลิวจิ้งในตอนนี้กำลังยืนมองวิวข้างหน้าต่าง สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนรัดรูป เสริมจุดเด่นให้ขาสวยเรียวยาวผิดปกติ ไม่ต้องพูดถึงว่ามีเสน่ห์มากแค่ไหน

ลู่เสี้ยงหยางมองขาสวยหลิวจิ้งอยู่หลายที ก่อนจะยิ้มแล้วพูดขึ้น “ไม่เจอกันนาน ช่วงนี้สุขภาพดีไหมครับ? ”

ใบหน้าหลิวจิ้งเผยรอยยิ้มนานๆ ที พยักหน้าแล้วพูดขึ้น “สบายดีมาก”

พูดถึงตรงนี้ เธอก็นิ่ง “แต่แม่เป็นห่วงความสัมพันธ์ของคุณกับเย่สวนตลอดเลย เย่สวนอธิบายให้แม่ฟังแล้ว ระหว่างคุณกับเธอแค่เข้าใจผิดกัน ตอนนี้เลิกเข้าใจผิดกันแล้ว ทำไมคุณไม่เริ่มคุยกับเธอก่อนล่ะ”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้าพูดขึ้น “ฉันยังตัดสินใจไม่ได้”

ยังตัดสินใจไม่ได้? หลิวจิ้งขมวดคิ้วพูดขึ้น “มีอะไรให้คิดอีก แค่ในใจคุณยังรักเย่สวน ก็ควรจะอดทนกับเธอสักครั้ง”

ได้ยินคำพูดนี้ ลู่เสี้ยงหยางก็เงียบ ผู้ชายควรใจกว้างสักหน่อยจริงๆ แต่ในใจเขามีปัญหาที่ค้างคาอยู่ตลอด

หลิวจิ้งถอนหายใจ จากนั้นก็พูดขึ้น “หลายๆ เรื่องเวลาคนหนุ่มสาวทำอะไร ก็ชอบใช้อารมณ์ รวมถึงการจัดการกับปัญหาด้วย ฉันรู้ความคิดพวกคุณ อยากจะรักษาหน้าตัวเอง ไม่อยากก้มหัวให้อีกฝ่าย แบบนี้ดูแล้วเหมือนจะดีนะ แต่สักวันหนึ่ง ตอนสูญเสียอีกฝ่ายจริงๆ ก็จะเสียใจ”

ได้ยินดังนั้น หัวใจลู่เสี้ยงหยางก็กระตุก ประโยคนี้มันพูดสะเทือนหัวใจเขา

เห็นลู่เสี้ยงหยางไม่พูดอะไรอยู่ตลอด หลิวจิ้งก็ไม่ได้วางแผนจะพูดหัวข้อนี้ต่อ เพื่อไม่ให้ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกไม่พอใจ ยิ้มแล้วพูดขึ้น “คำพูดของฉัน คุณลองคิดเองแล้วกัน”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า

ระหว่างที่ทั้งสองคุยกัน อาหารก็มาเสิร์ฟแล้ว

ลู่เสี้ยงหยางนึกขึ้นได้ว่าช่วงนี้หลิวจิ้งเปิดบริษัท จึงถามเกี่ยวกับสถานการณ์

หลิวจิ้งบอกลู่เสี้ยงหยางด้วยใบหน้ายิ้มว่า ทุกอย่างดีมาก กิจการทั้งหมดของบริษัทดำเนินการตามเส้นทางที่ถูกต้อง

แต่ในใจกลับถอนหายใจ ตอนนี้บริษัทเธอกำลังเผชิญกับความกดดันทางการเงิน เธอกำลังคิดหาวิธีต่างๆ น่าเสียดายที่มันไม่ได้ผลเลย

ด้วยเหตุนี้ ลู่เสี้ยงหยางทานอาหารกับหลิวจิ้งไปด้วย คุยไปด้วย ถึงตอนสิ้นสุดก็เป็นเวลากลางคืนแล้ว

ลู่เสี้ยงหยางไม่ไว้ใจให้หลิวจิ้งกลับบ้านคนเดียว จึงไปส่งเธอกลับ

หลังจากถึงบ้าน ไม่เห็นเย่สวนในห้องรับแขก เย่สวนหลับไปก่อนแล้ว

ไม่กี่คืนที่ผ่านมา เย่สวนนอนไม่หลับอยู่ตลอด วันนี้ลูกพี่ลูกน้องชิวรั่วหานไปเดินเล่นบนถนนด้วยกันหนึ่งวัน อารมณ์ก็ดีขึ้นมาหน่อย เลยนอนหลับได้

ลู่เสี้ยงหยางตอนแรกอยากออกไปเลยทันที แต่หลิวจิ้งเหนี่ยวรั้งเอาไว้ เลยอยู่ต่อ

หลังจากล้างหน้าแปรงฟันแล้ว หลิวจิ้งก็ดันให้ลู่เสี้ยงหยางไปที่ห้องนอนเย่สวน

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มขมขื่นอย่างต่อเนื่อง ความรู้สึกที่ไม่ได้เจอกันนานเกิดขึ้นอีกครั้ง

ช่วงเวลาที่เคยเป็นลูกเขยตระกูลเย่ สิ่งเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างเขากับเย่สวน มันฉายผ่านหัวสมองเขาราวกับภาพยนตร์

ในช่วงเวลานั้น ถึงแม้จะหดหู่เศร้าใจนิดหน่อย แต่เย่สวนก็ค่อนข้างอบอุ่นใจกับเขา มุมปากยกยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

เดินมาข้างเตียงเย่สวน นั่งลงเบาๆ จ้องมองเย่สวนอย่างรักใคร่

เย่สวนหลับสนิทไปแล้ว ขนตายาวขยับเล็กน้อย ในจมูกได้กลิ่นหอมราวกับกล้วยไม้

ค่ำคืนค่อยๆ มืดลงทีละนิด ผู้คนกลายเป็นเริ่มเหนื่อยล้า

ลู่เสี้ยงหยางไม่มีที่นอน ทำได้เพียงใจกล้านอนบนเตียงเย่สวน

ถึงแม้จะเคยเป็นลูกเขยตระกูลเย่มาสามปี แต่ก่อนหน้านี้ลู่เสี้ยงหยางนอนพื้นมาตลอด คืนนี้เป็นครั้งแรกที่ได้นอนบนเตียงเย่สวน

ลู่เสี้ยงหยางตื่นเต้นมาก ความง่วงที่ไต่เต้าขึ้นมาเมื่อครู่นี้ หายไปอย่างไร้ร่องรอยอีกครั้ง

ในขณะเดียวกัน กลิ่นหอมจากตัวเย่สวนไหลเข้าจมูกลู่เสี้ยงหยางอย่างต่อเนื่อง ทำให้ทั้งร่างกายเขาร้อนผ่าว

ลู่เสี้ยงหยางหายใจเข้าลึกๆ อยากกอดเย่สวนด้วยสัญชาตญาณ แต่กลัวว่าจะทำให้เธอตื่น จึงทำได้แค่อดทนไว้

สำหรับลู่เสี้ยงหยางคืนนี้เป็นการทรมานอย่างมาก เขาไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปกี่โมง

……

เช้าวันรุ่งขึ้น ลู่เสี้ยงหยางเพิ่งลืมตาขึ้น ขณะที่เห็นภาพตรงหน้าชัดๆ ในหัวก็ตกใจกะทันหัน ทั้งร่างไม่มีอาการง่วงนอน ราวกับถูกโยนลงในอ่างน้ำเย็น

ใบหน้าสวยที่ทำให้หายใจไม่ออกอยู่ใกล้แค่เอื้อม ใบหน้ารูปแตงได้มาตรฐาน รูปหน้างดงามละเอียดอ่อน ผิวขาวหิมะ

มือสวยสองข้างเหมือนแกะสลักด้วยงาช้าง มือข้างหนึ่งวางบนหน้าอกลู่เสี้ยงหยาง อีกข้างหนึ่งกำลังลูบหน้าเขา

ในขณะเดียวกัน ขาเรียวสวยก็คร่อมเอวเขา ทั้งร่างเหมือนกอดเขาครึ่งตัวอย่างคลุมเครือ

ฉัน!

แม่ง!

ลู่เสี้ยงหยางหัวใจเต้นเร็วทันที หายใจหนักหน่วง ทั้งร่างประหม่าอย่างมาก

ฟู่!

จากนั้นเขาก็หายใจเข้าลึกๆ ยังมีเรื่องที่ทำให้เขายิ่งกังวล

แขนข้างหนึ่งเขาโดนเย่สวนกดไว้ใต้ศีรษะ และมืออีกข้างก็ลูบเอวบางของเย่สวนอยู่

ถึงจะกั้นด้วยเสื้อผ้า แต่ยังรู้สึกถึงความยืดหยุ่นและความเรียบเนียนของเอวบาง!

ฮ่าๆ ไม่คิดว่าเขาจะลวนลามเย่สวนไปแล้วจริงๆ

จบเห่

ลู่เสี้ยงหยางรีบชักมือที่ลูบเอวเย่สวนกลับมาอย่างรวดเร็ว

ฉึบ!

และในตอนนี้ ดวงตาเย่สวนที่หลับอยู่ก็ค่อยๆ ลืมขึ้นมา

อย่างแรกคือสะลึมสะลือเล็กน้อย แต่จากนั้นดวงตาสวยก็เบิกกว้างทันที!

เอ๋!

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

เย่สวนเฉื่อยชาไปหนึ่งวินาที

“อ๊ะ ไอ้เลว ไอ้อันธพาล นายทำอะไรฉัน? ” วินาทีต่อมา เย่สวนก็นั่งขนบนเตียง ใบหน้าแดงก่ำเต็มไปด้วยความอายและความโกรธ ตอบสนองอย่างมีเงื่อนไขตามสัญชาตญาณ หยิบกรรไกรออกมาจากใต้หมอนแล้วแทงไปที่ลู่เสี้ยงหยาง

เฮ้อ!

เชี่ย!

ลู่เสี้ยงหยางตกใจแทบฉี่ราด ไม่คิดว่าเย่สวนที่ปกติเย็นชามาก เวลาโกรธขึ้นมาแล้วทรหดขนาดนี้ ฮ่าๆ