หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 157 ถังปิงหยู่โดนเหยียดหยาม

บทที่ 157 ถังปิงหยู่โดนเหยียดหยาม

เอ่อ! 

เห็นลู่เสี้ยงหยางตีก้นสวยของถังปิงหยู่ ถังหลงและหลิวผิงที่เพิ่งตามลู่เสี้ยงหยางเข้ามาก็อ้าปากค้างอย่างประหลาดใจ

คนที่กล้าตีถังปิงหยู่ด้วยวิธีไม่เอาจริงเอาจังแบบนี้ เกรงว่าจะมีแค่ลู่เสี้ยงหยางคนเดียว

ในโลกใต้ดินที่ปินเหอ ถังปิงหยู่เป็นผู้หญิงที่น่าหวาดกลัว เป็นที่รู้จักในนามของราชินีใต้ดิน เมื่อก่อนฆ่าคนโดยไม่กะพริบตา

สำหรับบางระดับ เธอน่ากลัวยิ่งกว่าผู้ชายอีก ด้วยเหตุนี้ ผู้ชายหลายคนเมื่อเห็นเธอก็จะขาสั่น ร่างกายไม่เป็นธรรมชาติ

“อ๊ะ ไอ้เลว แกมันบัดซบ” ถังปิงหยู่แข็งทื่อไปสองสามวินาที ก็ได้สติกลับมา ก็ตะโกนออกมาอย่างอับอายและโกรธเคือง

ร่างกายดิ้นรนอยู่ อยากหนีออกจากการควบคุมของลู่เสี้ยงหยาง

“อย่าขยับ ไม่งั้นฉันจะตีก้นคุณอีก” ลู่เสี้ยงหยางพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง

“นายกล้าเหรอ” ถังปิงหยู่หน้าแดงก่ำสุดๆ หันหน้าไปจ้องเขม็งลู่เสี้ยงหยาง อยากจะกลืนกินเขาทั้งเป็น

ป้าบ! 

ประโยคยังไม่ทันสิ้นสุด ก้นสวยของถังปิงหยู่ก็มีเสียงชัดเจนไพเราะดังขึ้นอีกครั้ง

ลู่เสี้ยงหยางยกมือขึ้นตีก้นสวยของเธออีกครั้ง

ถังปิงหยู่เบิกตากว้างอย่างรวดเร็ว สมองขาวโพลน ถึงแม้ก้นสวยจะถูกตี แต่ก็ตามมาด้วยความรู้สึกแขนขาชาและอ่อนแรง ทำให้ในใจเธอเกิดระลอกคลื่นที่ต่างกัน

“ไอ้เลว ไอ้อันธพาล” เวลาต่อมา ถังปิงหยู่ก็สบถด่าลู่เสี้ยงหยางอย่างโหดเหี้ยม

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้า “ยังไม่ฟังอีก” 

ยกมือขึ้นตีก้นสวยของถังปิงหยู่อีกครั้ง

ถึงแม้จะมีกางเกงกั้น แต่ก็ยังรู้สึกได้ ความยืดหยุ่นที่โอเวอร์นั้น

สิ่งนี้มันทำให้ลู่เสี้ยงหยางเสพติดเล็กน้อย ไม่คิดว่าอยากจะตีอีกหลายๆ ที

ถังปิงหยู่รู้สึกอับอายและโกรธจนไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้ ใบหน้าแดงก่ำตั้งนานแล้ว ถึงแม้ในใจจะรู้สึกอัปยศ อยากฆ่าคน แต่ยังมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ ความรู้สึกของการถูกเอาชนะได้

“แปลกจัง ฉันรู้สึกแบบนี้ได้ยังไง” ถังปิงหยู่ในใจแอบพูดขึ้น รู้สึกสงสัยและไม่เข้าใจ

และลู่เสี้ยงหยางเห็นถังปิงหยู่ไม่ตะโกนอีก จึงปล่อยเธอไป

ถังปิงหยู่ยื่นมือไปลูบก้นสวยที่ร้อนผ่าว แล้วจ้องเขม็งใส่ลู่เสี้ยงหยาง

“คราวหน้าเจอฉัน ก็สุภาพหน่อยนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะตีก้นคุณ” ลู่เสี้ยงหยางยกมือขึ้น พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย

ถังปิงหยู่ก้มหน้าด้วยความอับอาย

ถังหลงและหลิวผิงมองหน้ากัน ถังปิงหยู่ถูกเอาชนะได้แล้วเหรอ? 

……

ณ ไห่ตง

โรงพยาบาลอลิซ เป็นโรงพยาบาลเอกชนที่ดีที่สุดในไห่ตง

โรงพยาบาลมาตรฐานหลายๆ แห่ง อุปกรณ์ไม่สมบูรณ์เท่าที่นี่ ควบคู่ไปกับการรักษาที่ดีเยี่ยม แพทย์ของที่นี่ ทักษะการแพทย์ของพวกเขาสูงกว่าโรงพยาบาลมาตรฐานหลายๆ แห่ง

หน้าประตูห้องฉุกเฉิน สามีภรรยาวัยกลางคนคู่หนึ่งเดินไปเดินมา สีหน้ากังวลอย่างมาก

“คุณท่านมีข่าวไหม? ซวนเอ๋อเราอยู่ที่ปินเหอดีๆ ทำไมจู่ๆ กลายเป็นแบบนี้?” คุณหญิงพูดขณะที่สีหน้าไม่พอใจอย่างมาก

ชายวัยกลางคนดับซิการ์ในมือ พูดขึ้นด้วยใบหน้าบึ้งตึง “ฉันให้ลูกน้องไปสืบเรื่องนี้แล้ว เชื่อว่าไม่นานจะได้ผลสรุป” 

คุณหญิงขอบตาชื้น พูดขึ้น “ร่างกายซวนเอ๋อโดนมีดฟันเยอะมาก อย่าเพิ่งพูดว่ารักษาชีวิตไว้ได้ ถึงจะรักษาชีวิตไว้ได้ เกรงว่าในอนาคต……” 

พูดถึงตรงนี้ เธอก็ไม่สามารถพูดได้อีกต่อไป น้ำตาไหลลงมาไข่มุกแตก

ชายวัยกลางคนจ้องมองคุณหญิง ถึงแม้เธอจะสี่สิบกว่าปีแล้ว แต่บำรุงร่างกายดีมาก มองแล้วเหมือนอายุสามสิบกว่า

ใบหน้ารูปแตงสวยหยาดเยิ้ม หุ่นอวบอิ่มน่าดึงดูดมาก กี่เพ้าเมื่อสวมบนตัวเธอ ก็แสดงเสน่ห์ของผู้หญิงออกมาอย่างเต็มที่

เห็นเธอน้ำตาไหล ชายวัยกลางคนก็ทนไม่ไหว เอ่ยปลอบ “นี่ยังไม่ได้ผลสรุปไม่ใช่เหรอ? รอหมอรักษาเสร็จก่อน เราค่อยมาคุยเรื่องภายหลังกัน” 

คุณหญิงพยักหน้า

ตอนนี้ ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก แพทย์คนหนึ่งเดินออกมาจากด้านใน เห็นชายวัยกลางคนก็พูดขึ้นอย่างสุภาพ “คุณท่านครับ คุณชายพ้นขีดอันตรายชั่วคราว แต่ร่างกายคุณชายบาดเจ็บเยอะมากเกินไป ร้ายแรงมาก อาการยังไม่ดีนัก ต้องย้ายไปที่ห้องผู้ป่วยICU” 

ได้ยินประโยคนี้ ชายวัยกลางคนและคุณหญิงก็ร่างกายสั่นสะท้าน

“ฉันเชื่อใจคุณ เรื่องของคุณชาย ให้คุณเตรียมการ” ในที่สุด ชายวัยกลางคนก็พยักหน้า

“โอเคครับ คุณท่าน งั้นผมจะไปเตรียมการเดี๋ยวนี้” แพทย์เข้าไปในห้องฉุกเฉินอีกครั้ง

พรึ่บ! 

เรี่ยวแรงในร่างกายคุณหญิงเหมือนถูกดึงออกไป นั่งอ่อนแรงบนเก้าอี้ ใบหน้าสวยหยาดเยิ้มแข็งทื่อสุดๆ 

ตึกๆๆ ! 

ในขณะเดียวกัน บนทางเดินก็มีเสียงฝีเท้าดังผ่านมา ชายชราคนหนึ่งสวมชุดสูทจงซาน รีบเร่งเดินมา

“คุณท่าน สืบได้แล้วครับ” 

“ว่ามา” ชายวัยกลางคนพ่นออกมาหนึ่งคำอย่างเย็นชา

ชายชราในชุดสูทจงซานเริ่มพูดขึ้น “คนที่ทำร้ายคุณชายชื่อว่าลู่เสี้ยงหยาง มันอยู่ในวงการใต้ดิน ใต้ดินมีลูกน้องติดตามไม่กี่ร้อยคน ที่น่าสนใจก็คือ มันเป็นลูกเขยตระกูลเย่ด้วย คนคนนี้สำหรับคนภายนอก มันเป็นแค่เศษสวะ……” 

ฟังคำบรรยายของชายชราในชุดสูทจงซานจบโดยที่ไม่พูดอะไร ชายวัยกลางคนก็ขมวดคิ้วขึ้นมา สีหน้าบึ้งตึงสุดๆ 

วิเคราะห์จากรายงานที่เขาได้ยิน ลู่เสี้ยงหยางก็แค่ไอ้ขยะคนหนึ่ง

แต่ไอ้ขยะคนนี้ ไม่คิดว่ามันจะกล้าทำร้ายลูกชายเขา

“มันรนหาที่ตายจริงๆ!” ชายวัยกลางคนกำหมัด พ่นออกมาทีละคำ

ชายชราในชุดสูทจงซานร่างกายมีไอเย็นแพร่กระจายออกมา พูดขึ้นว่า “คุณท่าน ต้องการให้ผมไปปินเหอด้วยตัวเองไหม แล้วเอาหัวไอ้เด็กนี่กลับมาพบคุณ” 

ชายวัยกลางคนโบกมือปฏิเสธแล้วพูดขึ้น “ฆ่ามดตัวหนึ่งให้ตาย ทำไมท่านหวังต้องลงมือด้วยตัวเอง เซ่าซวนเกิดเรื่องแบบนี้ที่ปินเหอ ภารกิจเขายังไม่เสร็จสมบูรณ์ เอาแบบนี้แล้วกัน ให้ปิงหานไปทำหน้าที่แทนเขาให้เสร็จ ไอ้เด็กแซ่ลู่คนนี้ ถือโอกาสให้ปิงหานจัดการแล้วกัน” 

“ครับ คุณท่าน ผมจะฝากบอกคุณปิงหาน” ชายชราในชุดสูทจงซานพยักหน้า หันตัวแล้วเดินออกไป

……

ณ ปินเหอ

ภายในบ้านของเย่สวน

ถึงจะเป็นเวลาดึกสงัดแล้ว แต่เธอยังไม่นอน นั่งโซฟาอย่างงุนงง

คุณแม่ของเธอหลิวจิ้งถึงเวลานี้แล้วก็ยังไม่กลับมา

หลังจากหลิวจิ้งเปิดบริษัท งานก็ยุ่งขึ้นมา ไม่ทำงานล่วงเวลาที่บริษัท ก็ต้องออกไปสังสรรค์ข้างนอก

ก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมง เธอโทรหาเย่สวน บอกเธอว่าคืนนี้เธอต้องไปเจอเพื่อนร่วมงานหลายคน อาจจะกลับดึกหน่อย ให้เย่สวนหลับไปก่อน

น่าเสียดายที่เย่สวนจิตใจหมกมุ่นอยู่ นอนไม่หลับเลย โชคดีที่เธอนั่งโซฟารอหลิวจิ้ง

ไม่นานนัก ประตูห้องก็เกิดเสียง หลิวจิ้งผลักประตูเดินเข้ามา

เห็นเย่สวนยังนั่งอยู่โซฟา เธอประหลาดใจนิดหน่อย “สวนเอ๋อ ทำไมลูกยังไม่หลับอีก? แม่โทรบอกลูกแล้วไม่ใช่เหรอ? ว่าไม่ต้องรอแม่” 

เย่สวนไม่ได้ตอบสนอง แววตาค่อนข้างว่างเปล่า

หลิวจิ้งเดินไปนั่งข้างๆ ลูกสาว ถามขึ้น “เป็นอะไร? มีเรื่องอะไรเหรอ?” 

เย่สวนไม่อยากทำให้คุณแม่เป็นกังวล ส่ายหน้าแล้วพูดขึ้น “เปล่าค่ะ” 

หลิวจิ้งยิ้มแล้วถามขึ้น “ช่วงนี้ความสัมพันธ์กับคุณชายหานเป็นยังไงบ้าง?” 

เย่สวนตัวแข็งทื่อ ไม่ได้พูดอะไร

หลิวจิ้งรู้ว่าเธออาย เขินที่จะพูด

“เฮ้อ ช่วงนี้บริษัทแม่มีปัญหานิดหน่อย พรุ่งนี้ลูกนัดคุณชายหานหน่อยได้ไหม แม่อยากเจอเขา ดูสิว่าเขาจะช่วยได้ไหม” เวลาต่อมา หลิวจิ้งมองเย่สวนแล้วพูดขึ้น