หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 111 คุกเข่าขอเป็นศิษย์

บทที่ 111 คุกเข่าขอเป็นศิษย์

เมื่อได้ยินที่ลู่เสี้ยงหยางพูดสวีเทียนหลินก็ยิ้มเยาะ “วัยรุ่นก็งี้ชอบพูดจาโอ้อวด เอาความสามารถจริงๆมาโชว์กันดีกว่า”

“ช่างเถอะ ผมจะทำให้คุณยอมรับความพ่ายแพ้อย่างเต็มใจให้ได้” ลู่เสี้ยงหยางตอบกลับพลางหยิบผ้าที่ม้วนเป็นกระบองออกมาจากหน้าอก

ผ้าค่อยๆคลายออก เห็นแค่เข็มเงินที่ปักอยู่ถี่ยิบ

ดูเหมือนว่า ลู่เสี้ยงหยางอยากจะใช้เข็มเงินเหล่านี้แก้พิษให้กับนายท่าน

“หยุดก่อกวนได้แล้ว”ถังกั๋วเหลียง พูดขึ้นเสียงดัง ในใจรู้สึกไม่สบายใจ อยากที่จะห้ามปรามลู่เสี้ยงหยาง

แต่ไม่ช้าเขาก็ถูกถังหลงกับถังปิงหยู่ขวางไว้

“พ่อครับ พ่อวางใจเถอะ ฝีมือทางการแพทย์ของพี่ใหญ่นั้นสุดยอดจริงๆ”ถังหลงพูดขึ้นอย่างจริงจัง

“ใช่ครับพ่อ แม้ว่าเจ้าเด็กคนนี้จะชอบพูดโอ้อวด แต่เขาก็เป็นคนที่ใช้ได้คนหนึ่งเลยครับ ฝีมือการรักษาก็ไม่เลวนะครับ”ถังปิงหยู่พูดขึ้น

“……”ครู่หนึ่งลู่เสี้ยงหยางถึงกับพูดไม่ออก ทำไมถึงได้สบประมาทคนอื่นแบบนี้？

แต่ว่าการแก้พิษนั้นเป็นเรื่องเร่งด่วน ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องมาเถียงกับพวกโลกแคบเหล่านี้

ถอดเสื้อของนายท่านออก จากนั้น เข็มแรกแทงไปที่บริเวณหน้าอกตรงจุดถานจงของนายท่าน และตามด้วยเข้มที่สอง

ตามด้วยเข็มที่สาม เข็มที่สี่ เข็มที่ห้า

ไม่นาน หน้าอกของนายท่านก็ถูกปักเต็มไปด้วยเข็มเงินถี่ยิบ

สองมือของลู่เสี้ยงหยางฝังเข็มอย่างขมักขะเม่น

พวกของถังปิงหยู่ก็แล้วก็งงงัน ท่าทางของลู่เสี้ยงหยางในครั้งนี้นั้น ไม่เหมือนกำลังฝังเข็มแต่เหมือนกำลังดีดพิณเสียมากกว่า

ทุกครั้งที่เขาฝังเข็ม เข็มที่ปักลงไปแต่ละเล่มนั้นไม่ร่องรอยของเสียง มือของเขาฝังเข็มอย่างพันละวัน

เดิมทีสวีเทียนหลินนั้นอยากจะพูดเย้ยหยันสักสองสามประโยค แต่ว่าเมื่อเห็นท่าทางฝังเข็มของลู่เสี้ยงหยางที่ช่ำชอง เขาก็เกิดความรู้สึกเลื่อมใสศรัทธาขึ้นมา

“น่าแปลก หรือว่าเจ้าหนุ่มคนนี้มีความสามารถจริงๆ？” สวีเทียนหลินคิดในใจ

“ไม่ ไม่ เป็นไปไม่ได้ เขาก็เป็นแค่เด็กวัยรุ่นคนหนึ่ง แกล้งทำเป็นเชี่ยวชาญโกหกหลอกลวงคนอื่น ดูสิว่าวันนี้ผมจะเปิดโปงละครเรื่องนี้ยังไง？”ไม่นานสวีเทียนหลินก็ส่ายหัวพลางมองดูลู่เสี้ยงหยางอย่างไม่ไว้วางใจ

ถังกั๋วเหลียงรู้สึกกังวลใจ เพราะคนอื่นฝังเข็ม ก็ไม่ได้โอ้อวดเหมือนกับลู่เสี้ยงหยาง

กาลเวลาผ่านไป เผลอแปปเดียวก็ผ่านไปห้านาที นายท่านยังคงนอนอยู่บนเตียง ไม่แสดงอาการใดใดออกมา

ในขณะที่คนอื่นกำลังกังวลใจอยู่นั้น ลู่เสี้ยงหยางก็ตะโกนขึ้นมา ：“พอได้แล้ว”

จากนั้นก็ค่อยๆปัดผ่านหน้าอกของนายท่าน

ผู้คนราวกับกำลังมองดูมายากล เข็มเงินที่ปักอยู่ที่หน้าอกถี่ยิบของนายท่าน

ก็มลายหายไปในพริบตา

นายท่านที่สลบอยู่บนเตียง ก็ลืมตาขึ้นมาทันใด จากนั้นลุกขึ้นนั่ง

อุ๊ก！

เลือดเสียสีดำในปากของเขาก็ถูกบ้วนออกมา

“อ่า คุณพ่อ”

“อ่า คุณปู่”

“นายท่านถัง”

แค่พริบตาเดียวเขาก็เรียกชื่อ ถังกั๋วเหลียง ถังหลง ถังปิงหยู่และสวีเทียนหลินออกมาได้จนครบ

“มาดูหน่อย ใครก็ได้มาดูหน่อย”ถังกั๋วเหลียงตะโกนออกไปด้านนอกประตู

เมื่อเสียงเงียบลง ชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งก็วิ่งพุ่งพวดเข้ามา

ตระกูลถังไม่เคยขาดลูกน้องฝีมือดีในการต่อสู้

“ท่านถังมีเรื่องอะไรให้รับใช้ครับ？”หัวหน้าชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นถามขึ้น

ถังกั๋วเหลียงยื่นมือออกไปชี้ที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วออกคำสั่งว่า：“จัดการเจ้าหมอนี่ซ่ะ”

“ครับท่านถัง” ชายฉกรรจ์สิบกว่าคนพุ่งไปที่ลู่เสี้ยงหยาง อาวุธที่อยู่ในมือเตรียมพร้อมไว้ตั้งนานแล้ว

ถังหลงและถังปิงหยู่กลัวจนหน้าถอดสี อยากจะห้ามแต่ห้ามไว้ไม่ทัน

สีหน้าของลู่เสี้ยงหยางนั้นสงบนิ่ง สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างนี้เขาต้องวางแผนให้รอบคอบ

ขณะที่พวกชายฉกรรจ์กำลังจะประชิดตัวเขานั้นนายท่าน พูดขึ้นเสียงแข็งว่า ตำหนิเสียงดุขึ้นว่า：“ออกไปเดี๋ยวนี้ เจ้าพวกนี้ ทำเสียเรื่องหมด อยากจะให้ฉันตายใช่ไหม”

เมื่อคำพูดนั้นได้พูดออกไป ชายฉกรรจ์เหล่านั้นก็เหมือนถูกตะปูตอกให้อยู่กับที่ ใครจะกล้าก้าวเข้าไปล่ะ？

ใบหน้าของถังกั๋วเหลียงนั้นเต็มไปด้วยความประหลาดใจ พลางพูดขึ้นอย่างอ่อนแรงว่า：“พ่อ ตอนนี้พ่อเป็นยังไงบ้าง？ดีขึ้นไหม？”

สีหน้าของนายท่านถังนั้นเปลี่ยนเป็นสีตับหมู ไม่ได้สนใจ ถังกั๋วเหลียงแม้แต่น้อย แต่กลับคำนับพร้อมพูดขึ้นกับลู่เสี้ยงหยางว่า：“ ขอบคุณมากหนุ่มน้อย ที่ช่วยชีวิตคนแก่อย่างฉัน นับแต่บัดนี้เป็นต้นไป นายเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลถัง”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มพลางพูดว่า：“นายท่านเกรงใจไปแล้ว ผมเป็นหมอ ช่วยเหลือคนเจ็บนั้นเป็นหน้าที่ของผม”

นายท่านถังยิ้มกว้าง “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ดี ดี ถ้างั้นชีวิตนี้ของฉันก็ขอมอบให้นายก็แล้วกันนะ”

เมื่อพูดจบ เขาก็หลับตา ถอยไปข้างหลังหนึ่งก้าว จากนั้นนอนลงบนเตียง

เมื่อสักครู่นี้ลู่เสี้ยงหยางทำเพียงนำเลือดเสียออกจากร่างกายของเขาเท่านั้น ทำให้เขานั้นได้สติขึ้นมาชั่วครู่ แต่พิษที่อยู่ในร่างกาย

ของเขานั้นยังไม่ได้ถูกขับออกมาจนหมดสิ้น

หากนายท่านอยากจะหายเป็นปกติ อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาสองเดือน

ถังปิงหยู่ยืนนิ่งอยู่กับที่ บทสนทนาเมื่อสักครู่นี้ของนายท่านกับลู่เสี้ยงหยางนั้นเขาได้ยินเต็มสองหู

ในเวลานี้ถังกั๋วเหลียงนั้นรู้สึกราวกับตนกำลังฝันอยู่ จ้องมองลู่เสี้ยงหยางอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เจ้าหนุ่มน้อยคนนี้นั้นช่วยรักษาพ่อเขาได้จริงๆ

“ผมบอกแล้วไง ผมรู้ว่าฝีมือในการรักษาของลูกพี่นั้นไม่เป็นรองใคร ไม่ทำให้ผมผิดหวังจริงๆ”ถังหลงดีใจอย่างสุดขีด

“เจ้าหนุ่มคนนี้ฝีมือไม่เลวเลย” ถังปิงหยู่มองลู่เสี้ยงหยางด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป สายตานั้นซับซ้อนมากยิ่งขึ้น

“น้องสาวคุณ ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ？”สวีเทียนหลินนวดดวงตาไม่หยุดเพราะยากที่จะรับเรื่องที่เกิดขึ้นเบื้องหน้าได้

ลู่เสี้ยงหยางสามารถช่วยรักษาพ่อเขาได้จริงๆ

หากทำตามที่เขาพนันกับลู่เสี้ยงหยางไว้ ตอนนี้เขาก็คงต้องคุกเข่าขอให้ลู่เสี้ยงหยางรับเขาเป็นศิษย์？

“ไม่ ไม่ จะเป็นไปได้ยังไง เขาก็เป็นแค่หนุ่มน้อยคนหนึ่งก็เท่านั้น ”ยังไงสวีเทียนหลินก็จะไม่ยอมรับลู่เสี้ยงหยางง่ายๆ

แต่ว่าเรื่องบางเรื่องเขาก็ไม่สามารถประมาณการได้

เวลานี้ถังหลงกับถังปิงหยู่หันกลับไปมองเขา พลางพูดว่า ：“อาจารย์สวี ตอนนี้ถึงเวลาที่คุณควรแสดงความรับผิดชอบแล้ว？”

สวีเทียนหลินปากแข็งพลางพูดขึ้นว่า “เจ้าหนุ่มคนนี้ยังรักษานายท่านไม่หายดีเลย ผมยังไม่แพ้ให้กับเขาสักหน่อย”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัว พูดขึ้นอย่างผ่อนคลายว่า：“แต่ถึงยังไงนายก็ต้องคุกเข่าไหว้อาจารย์ฉันอยู่ดี ถ้าไหว้วันนี้คุณที่อยู่ที่นี่ก็มีเพียงไม่กี่คน แต่หากรอให้ฉันรักษานายท่านให้หายแล้วล่ะก็ ฉันจะป่าวประกาศให้คนในใต้ล้ามาดูนายไหว้ฉันเป็นอาจารย์”

อะไรกัน？

สวีเทียนหลินตกใจกลัว

หากรอให้ถึงตอนนั้นจริงๆ ทุกคนก็ต้องรู้กันหมดสิ เขาจะต้องคุกเข่าขอเป็นศิษย์เจ้าหนุ่มวัยรุ่นคนนี้

ช่างเถอะ หากจะเสียหน้าก็เสียหน้าซะวันนี้เถอะ ถึงยังไงวันนี้คนก็ไม่เยอะ พอกลับไปถึงเมืองหลวงก็ใช้ชีวิตเป็นปกติได้

เมื่อคิดถึงจุดนี้สวีเทียนหลินก็ไม่ได้ลังเลใจอีกต่อไป คุกเข่าลงต่อหน้าลู่เสี้ยงหยางพลางพูดอย่างอ้ำๆอึ้งๆว่า：“อา อาจารย์ โปรดรับการคารวะจากศิษย์ด้วยครับ”

ถังกั๋วเหลียงปาดหน้าผากที่เต็มไปด้วยเหงื่อ ดีที่ตรงนี้ไม่มีคนแปลกหน้า ไม่อย่างงั้นตื่นตะลึงกันหมดสวีเทียนหลินนั้นเป็นหมอที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง ข้าราชการและคนมีอำนาจสูงศักดิ์ล้วนต่อแถวเพื่อรอรักษาโรคกับเขา

หากไม่มีคนรู้จัก หรือยอมจ่ายค่ารักษาที่แพงหูฉี่ ก็ไม่มีทางที่จะได้รักษากับสวีเทียนหลิน

สวรรค์ บ้าไปแล้ว บ้าไปแล้วจริงๆ หากเรื่องนี้แพร่ออกไป เจ้าหนุ่มคนนี้จะต้องการเป็นคนดังในชั่วข้ามคืนเป็นแน่

ถังกั๋วเหลียงเหงื่อออกจนเสื้อผ้าเปียกโชก ไม่อยากที่จะคิดเรื่องนี้ต่อ