รวยชั่วข้ามคืน?！ 376 สถานที่ลับของยาวเย่วกง

บทที่ 376 สถานที่ลับของยาวเย่วกง

ทำให้คนคนหนึ่งกลายเป็นน้ำแข็ง การตายแบบนี้มันอำมหิตมาก

พอเห็นจงยู่เจ็บปวดทรมาน จงจิ่วเจินก็อยากจะยอมเจ็บแทนเธอ

ผู้หญิงที่มีอายุเพียง20กว่าปี แต่ต้องรับความเจ็บปวดที่แสนทรมานเช่นนี้

“ยู่เอ๋อ เป็นอย่างไรบ้าง?” จงจิ่วเจินพยายามเดินมาข้างๆ จงจิ่วเจิน แล้วถามเสียงสั่น

พักใหญ่ จงยู่ก็พูดเสียงเบาๆ ออกมา บนใบหน้าก็มีรอยยิ้มเล็กๆ ที่พยายามยิ้มออกมา “คุณตา ไม่ต้องเป็นห่วงหนู………” แต่ตัวของเธอก็ยังสั่นไม่หยุด

“จะรออะไรอยู่อีก? รีบมาช่วยกันสิ！” จงจิ่วเจินตะคอก พวกลูกน้องถึงได้สติคืนมา แล้วรีบมาช่วยเหลือ บางก็ถือผ้าขนหนู บางก็ถือเครื่องให้ความร้อน บ้างก็ช่วยนวดให้จงยู่ บนตัวของจงยู่มีขนห่านหนาๆ ห่มอยู่ แต่ไม่ว่าจะใช้วิธีไหน ความเย็นบนตัวของจงยู่ ก็ไม่มีวี่แววจะดีขึ้น

“คุณพ่อ ดูเหมือนว่าวิธีปกติจะใช้การไม่ได้ น่าจะไปโรงพยาบาล น่าจะช่วยได้……” จงเส่นซานกังวล เขากังกับพ่อตนเองเป็นหลัก กลัวว่าเมื่อครู่ที่โกรธจัดๆ จะมีผลกระทบต่อร่างกายของจงจิ่วเจิน

“เอาเถอะ ก็มีเพียงทางเลือกเดียวแล้ว เส่นซาน แกรีบไปเชิญฉินหลั่งที่ยาวเย่วกงกลับมาที่นี่ เดี๋ยวพ่อจะอยู่เป็นหลักที่นี่เอง”

“ครับ จงเส่นซานก็รีบเรียกลูกน้องแล้วขับรถยี่ห้อBentleyออกไปจากบ้านตระกูลจง โดยยังไม่ทันได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลย”

ห้องพักผู้ป่วยอาการหนักของโรงพยาบาลเย็นจีน

หมอผมขาวคนหนึ่งกำลังดูอาการของจงยู่ ด้านข้างมีลูกน้องของตระกูลพูดว่า

“หมอเสิ่นหานซาน หมอที่เก่งที่สุดของเย็นจีน น่าจะรู้เกี่ยวกับอาการของจงยู่”

จงจิ่วเจินไม่ได้พูดอะไร ได้แต่รออยู่นิ่งๆ รอหมอวินิจฉัย

พักใหญ่ เสิ่นหานซานวางหูฟังลง แล้วก็ถอนหายใจ

“ท่านจง อาการของผู้ป่วยวิกฤติมาก มันเป็นอาการป่วยที่แปลกประหลาด ไม่รู้ว่ากล้ามเนื้อเป็นอะไร ถึงได้เกิดเป็นอุณหภูมิต่ำกว่า0ขึ้นมาได้ ความเย็นนี้ก็จะทวีคูณเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป เกรงว่าคุณผู้หญิงจะแข็งไปทั้งตัว รวมทั้งอวัยวะภายในที่เดิมทีมีความแข็งแรงนั้น ก็จะถูกแช่แข็งไปด้วย”

“ไม่มีวิธีช่วยเลยหรือ?” จงจิ่วเจินใจร้อนดั่งไฟสุม แต่สีหน้าไม่ได้แสดงออกอะไรออกมา

“ปัจจุบันนี้ ในวิชาการแพทย์ยังไม่มีวิธีอธิบายอาการที่แปลกประหลาดเช่นนี้ พูด….พูดง่ายๆ ก็คือ คงต้องปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ……..” เสิ่นหานซานไม่อยากจะพูดออกมาเช่นนี้

เสิ่นหานซานก็เห็นใจจงยู่มาก ผู้หญิงที่สวยงามเช่นนี้ แต่จะให้ชาติพี่น้องเห็นเธอแข็งตายกลายเป็นศพแช่แข็งทั้งเป็น ช่างเป็นเรื่องที่น่าอนาถใจบนโลกนี้จริงๆ

“จ้านอู๋หยา ชาติกูไม่ขออยู่ร่วมโลกกับมึง ขอแค่เป็นคนของแก๊งหัวชิง กูจะทุ่มสุดกำลัง จัดการมึงให้สิ้น！” ในใจจงจิ่วเจินโกรธเหลือคณานับ ตัดใจอยากจะจบชีวิตไปพร้อมกับศัตรู

เขานึกถึงสายตาที่โอหังของจ้านอู๋หยา และคำพูดที่เขาพูดขึ้นว่า “ในสายตากู พวกมึงก็เหมือนพวกมดธรรมดาตัวหนึ่ง”

ที่แท้พวกที่มีฝีมือสูงส่ง ก็ไม่สนใจความเป็นคน ฆ่าคนเหมือนผักปลา ไม่รู้เลยว่าในโลกนี้ยังมีความรักความรู้สึก ในสายตาพวกเขา มีเพียงพวกมันที่เป็นคน คนอื่นๆ ไม่นับว่าเป็นคน

จงจิ่วเจินนั่งข้างๆ เตียงผู้ป่วย เสิ่นหานซานพูดออกมาเบาๆ ว่า “คุณจงรักษาสุขภาพด้วย” จากนั้นก็เดินก้มหน้าจากไป เหลือไว้เพียงจงจิ่วเจินที่กำลังนึกถึงช่วงเวลาดีๆ ที่มีจงยู่อยู่ด้วย

ตอนนี้ คนตระกูลจงทั้งหมดรู้ดี ที่สำคัญที่สุด ต้องให้ฉินหลั่งกลับมา อย่างน้อยก็ยังไม่พบหน้าจงยู่เป็นครั้งสุดท้าย เพราะจากการอาการที่น้ำแข็งมันกำเริบ จงยู่ทนได้อีกไม่กี่วันแล้ว

ส่วนฉินหลั่งในตอนนี้ ไม่รู้เลยว่าที่เย็นจีนเกิดเรื่องอะไรขึ้น เพราะหลังจากที่เขากลับมายาวเย่วกง ผู้คนพันธมิตรแห่งภูเขาเทียนก็พากันมาเข้าพบ บรรยากาศเป็นที่น่ายินดีมาก

วันนี้ ตอนที่ฉินหลั่งเพิ่งจัดการเรื่องราวต่างๆ เสร็จ ในใจก็คิดถึงจงยู่ ตอนที่กำลังจะพาสาวหิมะออกไปนั้น ก็มีลูกน้องมารายงาน บอกว่าด้านนอกมียายคนหนึ่งมาขอพบ

หลังจากฉินหลั่งตอบรับ ก็เห็นด้านนอกมีหญิงแก่เดินกะเผลกเข้ามา ร่างกายเตี้ยมาก เดินเข้ามาใกล้ เดินกอดอกเข้ามา แล้วพูดว่า

“สวัสดีเจ้านายคนใหม่ สวัสดีประมุข”

ในปากของยายบอกว่า สวัสดี แต่น้ำเสียงไม่มีความเคารพเลย แต่กลับมีความเย่อหยิ่งอยู่ในน้ำเสียง

ฉินหลั่งเดินขึ้นหน้าไป เห็นใบหน้าของยายตะปุ่มตะป่ำ เข้าไปมองใกล้แล้วน่ากลัว ดวงตาทั้งสองไม่มีแววตา ไม่ตอบสนองต่อแสงที่ส่อง ที่แท้ก็เป็นคนตาบอด

“คุณยายพริก เชิญนั่ง” ทันใดนั้น ลูกศิษย์ผู้หญิงของยาวเย่วกงก็ยกเก้าอี้มา แล้วพูดกับฉินหลั่งว่า “นายท่าน นี่คือคุณยายพริกที่เคยรับใช้นายท่านคนก่อน ช่วงนี้ไม่ได้อยู่ยาวเย่วกงเป็นปีแล้ว พอกลับมาก็เลยรีบมาสวัสดีนายท่านคนใหม่……”

ฉินหลั่งชะงัก แล้วรีบโค้งตัวคำนับ แล้วพยุงคุณยายพริกลงนั่ง พร้อมพูดว่า “คุณยายพริกมีผลงานมากมาย แต่เสียดายที่ไม่ได้พบยายปี้หวู้เป็นครั้งสุดท้าย เฮ้อ เสียดายมากเลย”

ดวงตาที่แห้งกร้านของคุณยายพริก ก็มีน้ำตาไหลออกมา พูดว่า “เฮ้อ มันเป็นชะตากรรม ลิขิตฟ้านั้นไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้”

ฉินหลั่งก็เสียใจอย่างมาก การจากไปของยายปี้หวู้ ถูกคุณยายพริกเล่าออกมาอีกครั้ง ทั้งสองคนนั่งตรงหน้ากัน ทำให้คนในนั้นต่างก็น้ำตาไหลตามกัน

พอร้องไห้กันไปแล้ว คุณยายพริกก็รู้สึกกับฉินหลั่งมากขึ้น ถึงแม่เธอจะเป็นคนรับใช้ของยายปี้หวู้ แต่ดวงตาได้มืดบอดนานแล้ว จริงๆ แล้วเป็นน้องสาวคนสนิทของยายปี้หวู้ ทั้งสองสนิทสนมกันมาก เห็นเจ้านายคนใหม่มีความเคารพต่อยายปี้หวู้ขนาดนี้ ก็รู้สึกว่าเจ้านายคนใหม่ที่ไม่รู้ว่ารูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไรคนนี้ เป็นคนดีที่สุดในโลกแล้ว

“นายท่าน ตามฉันมา” มือที่แห้งกร้านของคุณยายพริก จูงมือของฉินหลั่ง พาเขาเดินออกไปข้างนอก

ฉินหลั่งและคุณยายพริกเดินมาด้านนอก เห็นด้านหลังอาคารมีผู้เขาตั้งตระหง่านทางแนวนอน ดูองอาจมั่นคง บนเขามีต้นไม้มากมาย ตอนนี้เป็นฤดูหนาว ใบไม้นั้นได้ร่วงหล่นหมดแล้ว แต่ความหนาแน่นของต้นไม้ ยังทำให้มองเส้นทางบนภูเขาไม่ชัดเจน

คุณยายพริกเป็นคนตาบอด แต่กลับทะมัดทะแมงกว่าคนปกติ ดูเหมือนจะคุ้นชินกับเส้นทางบนภูเขาอย่างมาก เดินอย่างเร็ว ฉินหลั่งก็ตามอยู่ด้านหลัง

ขึ้นมาได้กลางเขา เห็นว่าห่างจากอาคารมาไกลแล้ว คุณยายพริกเดินมายังหน้าผาสูงชัน แล้วใช้มือกดเบาๆ แล้วถ้ำก็เปิดออก ที่แท้เป็นสถานที่ลับของยาวเย่วกง

หลังจากฉินหลั่งเข้าไป ก็เห็นรูปวาดแปลกๆ เต็มหนังถ้ำ เขาหยุดดู มองดูหลายรูป แล้วรู้สึกว่าปัญหาของการฝึกวิชาหลายๆ จุดได้ถูกปลดล็อก เหมือนจะเข้าใจอะไรมากขึ้น

“นี่คือสถานที่ที่เจ้านายทุกคนจะต้องมาฝึกวิชา ฉันอายุ48แล้ว ถึงจะได้มาที่ปีละ2ครั้ง ส่วนนายท่านฝึกอยู่ที่นี่10ปี พลังฝีมือก็จะเป็นใหญ่ในวงการต่อสู้ได้” คุณยายพริกกล่าว

ฉินหลั่งเข้าใจได้ทันที นี่คือสถานที่ลับของยาวเย่วกง ลูกศิษย์ในแก๊งไม่วาสนามาที่นี่ในโลกนี้ ดูเหมือนว่าจะมีแต่คุณยายพริกที่รู้ว่ามีที่แห่งนี้