Goblin Kingdom 13

[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน

[เลเวล] 99

[คลาส] ชั้นสูง, ราชาของกลุ่ม

[ทักษะ] <<บัญชาการ>> <<ปฏิปักษ์>> <<คำรามอย่างรุนแรง>> <<ความชำนาญการใช้ดาบ C+>> <<โลภะ>> << การจ้องมองจากปีศาจ >> <<การเชื่อมต่อจิตวิญญาณ>> <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญา>> <<ดวงตามรกตของงู>><<การเต้นรำแห่งความตาย>><< ดวงตาของงูสีชาด >>

[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพธิดาแห่งนรก อัลทีเซีย

[คุณลักษณะ] ความมืด, ความตาย

◇◆◇

…ออร์ค

ผมกำลังคิดวิธีแก้ปัญหาออร์คที่อาศัยอยู่ในพื้นที่

แต่ภัยคุกคามมาไวกว่าที่คิดไว้

ไม่นับกีกูวที่วิ่งมาเพื่อปกป้องผม ก็อบลินตัวอื่นๆกำลังถูกโจมตีโดยออร์ค

ผมมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านกับกีกูว เขาบอกกับผมว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ในขณะที่หลับไป

ตอนแรกผมกะจะไม่ให้ก๊อบลินต่อสู้โดยไม่จำเป็น จนกว่าพวกเราจะสามารถต่อสู้กับเหล่าออร์คได้ แต่ยังมีเรื่องที่โชคดี …ตอนนี้ผมอยู่ในระดับที่สามารถจัดการกับเหล่าออร์คได้แล้ว

มีก๊อบลินที่สู้ได้เพียงแค่ 10 คนไม่รวมกีก้าและเรเชีย

เหลือเพียงไม่กี่คนที่สามารถเผชิญหน้ากับออร์คได้  ดังนั้นผมจึงเรียกอดีตผู้นำหมู่บ้าน

“กีกูว”

“ก้าวมาข้างหน้าและนำพวกเขาไป ”

“ขอรับ”

เกี่ยวกับรูปแบบการเคลื่อนไหวของออร์ค มันค่อนข้างคล้ายกับก็อบลิน ในแง่ที่ว่าพวกมันย้ายที่อยู่ตามแหล่งอาหารเป็นไปได้สูงที่พวกมันจะยังอยู่ในหมู่บ้าน

“สร้างกับดักก่อน อย่าพยายามที่จะสู้กับพวกมันตรงๆ ”

“ข้าจะไปดูต้นทาง”

ไม่ต้องพูดอะไรมาก กีก้าพาแนวหน้าของเขาวิ่งไป

“กูรูววววว!”

ด้วยเสียงคำรามอันโกรธเกรี้ยว เขาพาพวกก็อบลินสี่คนเข้าไปในหมู่บ้าน

“ส่วนก็อบลินที่เหลือกับเจ้า! ไปรวบรวมหินและซ่อนตัวที่ประตูทิศเหนือ! ”

หลังจากที่ผมพูดกีก้าและเรเชีย

“ข้าจะไปยังประตูทิศใต้”

ด้วยดาบใหญ่บนบ่า ผมพึมพำกับตัวเองว่า

“ข้าจะเอาคืน…ทั้งหมด!”

◇◆◇

ภายในหมู่บ้านของก็อบลิน รั้วจำนวนมากพังเป็นแถบๆ จะสังเกตเห็นได้ว่ามีออร์คเพียงสามตัวเท่านั้น ขณะที่มองไปที่กลุ่มเล็กๆนั่น ผมสังเกตเห็นออร์คตัวที่ใช้หอกยาวและสวมสร้อยที่ทำมาจากเขี้ยวไว้รอบคอ มันแตกต่างจากออร์คตัวอื่นๆอย่างชัดเจน ขณะที่ผมมองไปที่มันมีข้อมูลปรากฏขึ้นภายในหัว

[ทักษะ] << ดวงตางูสีชาด>> เปิดใช้งาน

[เผ่าพันธุ์] ออร์ค

[เลเวล] 67

[คลาส] ผู้นำ,หัวหน้าของกลุ่ม

[ทักษะ] << โกรธเกรี้ยว >> << คำรามอย่างรุนแรง >> <<กะเพาะเหล็ก >> << ชาร์ต >>

[การคุ้มครองจากพระเจ้า] ไม่มี

นี่ไม่ใช่ภาพลวงตา

ดวงตางูสีชาดที่เปิดใช้งานอยู่ ผมกำลังอ่านคำอธิบายของสกิลนี้

[ทักษะ] << ดวงตางูสีชาด>>

– เมื่อเลเวลเป้าหมายต่ำกว่า จะแสดงค่าสถานะของเป้าหมายได้

เลเวลใช่มั้ย?

เงื่อนไขในการเปิดใช้งานค่อนข้างจำกัด ถ้าเป็นลำดับคลาสจะไม่มีปัญหามากนัก

แต่เนื่องจากถูกจำกัดด้วยเลเวล ผมจะไม่สามารถใช้มันได้หลังจากเลื่อนคลาส โชคดีที่ผมหยุดอยู่ที่เลเวล 99 และยังไม่ได้วิวัฒนาการ มิฉะนั้นผมจะไม่สามารถใช้งานสกิลนี้ได้

เป็นเรื่องสำคัญ …นี่คือข้อควรระวังในภายภาคหน้า

ผมตัดสินใจได้ง่ายขึ้นเมื่อรู้จุดแข็งของฝ่ายตรงข้าม

ไม่น่ามีปัญหาอะไรนอกจากผู้นำออร์คที่ใช้หอกยาว  ถ้าเป็นแบบนี้ผมควรจะจัดการด้วยตัวเองได้

“ กีก้าพาเรเชียผ่านหมู่บ้านไปที่ประตูทิศเหนือ ”

กีก้ามองเรเชียเพื่อรอคำตอบ เธอพยักหน้าตามคำพูดของผม

เธออาจจะมีข้อสงสัย แต่ตอนนี้ไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกจากการปฏิบัติตามคำสั่ง

“ไป!”

ในขณะที่ออร์คกำลังหันหลังให้ พวกเขาก็เริ่มวิ่ง

ในเวลาเดียวกันผมก็พุ่งไปหาออร์คตัวที่ยังกินอาหารอย่างตะกละตะกลาม

.

.

.

อีกสิบก้าว พวกมันยังไม่สังเกตเห็น

นี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งว่าทำไมผมถึงมาที่ประตูทิศใต้ ออร์คมีจมูกที่ดี แต่จากลมที่พัดผ่านพวกมันไม่สามารถตรวจจะจับผมได้อย่างรวดเร็ว

.

.

อีกเจ็ดก้าว

ในตอนนั้นผมเห็นมัน

ซากศพของผู้ใต้บังคับบัญชาที่ตายแล้วและนักดาบหญิง

ผมกัดฟันโดยไม่รู้ตัว

.

อีกสี่ก้าว

ในที่สุดมันก็สังเกตเห็นผมและคำรามออกมา

แต่มันสายเกินไป

พวกมันอยู่ในระยะโจมตีของผมแล้ว ผมเหวี่ยงดาบไปยังศีรษะของพวกมัน

น้ำหนักของดาบบวกกับความเร็วจากแรงเหวี่ยง มีพลังมากพอที่จะบดขยี้ศีรษะของออร์คได้

ผมเล็งไปที่ผู้นำออร์คต่อ แต่ตามคาดมันสามารถใช้หอกตั้งรับได้

“กว้าาาาาาาาาาาาาา!”

มันโกรธมาก

“กว้าาาาาาาาา!”

ด้วยทักษะ <<คำรามอย่างรุนแรง>> หนึ่งในลูกน้องของผู้นำออร์คล้มลง

ทันใดนั้นผู้นำออร์คก็โจมตีผมด้วยหอกที่มีขนาดใบมีดใหญ่กว่าหอกปกติถึงสองเท่า กวาดไปโดนพื้นที่ว่างเปล่าเหนือศีรษะของผม

…รอยยิ้มที่น่าเกลียดของเจ้าหมูนั่น มันทำให้ร่างกายผมแข็งทื่อ

ผมเห็นบางสิ่งจากมุมหนึ่งของสายตา โดยไม่ต้องยืนยันว่ามันคืออะไร ผมรีบขยับตัวหลบการโจมตีที่ตามมาโดยไม่หยุดพัก

โดยกลิ้งไปบนพื้นดิน ผมจึงสามารถที่จะหลบมันได้ ผมหยิบดาบขึ้นมาและวิ่งไปอีกทาง

“กว้าาาาาาาาาาา!”

มีเสียงโกรธตามมาจากข้างหลัง เช่นเดียวกับที่ผมวิ่งไปทางประตูทิศเหนือ

◇◆◆

เส้นทางที่อยู่ทิศเหนือเต็มไปด้วยป่าและภูเขา

นับตั้งแต่ที่เราย้ายมายังหมู่บ้านแห่งนี้ แทบไม่มีใครไปที่นั่น

เส้นทางจึงแย่กว่าปกติ ในสภาพปัจจุบันมีพุ่มไม้ตลอดทั้งสองข้างทางและอาจจะเห็นพืชขนาดเล็กที่กำลังเติบโตอยู่บนถนน

ผมตัดสินใจเลือกที่นี่เป็นเวทีสำหรับการต่อสู้

ถ้าผมฆ่าพวกมันทั้งสองตัวได้ ทุกอย่างจะจบลง แต่แน่นอนว่าฝ่ายตรงข้ามไม่อ่อนแอพอที่จะให้ทำอย่างนั้นง่ายๆ

ผมเลือกสถานที่นี้เพราะมันแคบ ผมคิดว่าผู้นำออร์คจะมีปัญหาในใช้หอกยาว แต่ความคาดหวังดังกล่าวถูกเป่าหายไปอย่างสมบูรณ์

เจ้าออร์คนั่นใช้หอกฟันอย่างคล่องแคล่ว มันใช้ประโยชน์จากหอกเพื่อตัดต้นไม้รอบๆ

ลูกน้องของออร์คก็พยายามโจมตีในเวลาเดียวกัน มันทำให้ผมไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างเต็มที่

–ไอหมูบ้าเอ๊ย!

ผมหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าจะมีแผลเล็กๆมากมาย ขณะที่หลบดาบยาวของลูกสมุนออร์ค หอกยาวก็ตามต่อมาทันที