Extraordinary Genius อัจฉริยะเหนือชั้น 889 ผมเป็นพวกชาตินิยม

“ยังไม่ถึงวันที่ 15 ของตรุษจีนเลย ลูกจะกลับแล้วหรอ?” แม่ของเฝิงหยู่บ่น “ยุ่งอะไรกันทุกวัน? จะมีเงินเยอะแยะไปเพื่ออะไรกัน? เมียก็ยังไม่มี”

“แม่ครับ…ผมทำหน้าที่ของตัวเองเพื่อสังคม ลูกชายของแม่มีเกียรติจะตาย ไม่ต้องรีบร้อนแต่งงานหรอก”

“เลิกพูดจาไร้สาระได้ละ แกคิดว่าแม่ไม่รู้ว่าแกกำลังคิดอะไรอยู่? เวลาอยู่ข้างนอกระวังตัวด้วยล่ะ ลูกต้องดูแลตัวเองนะ…”

“พอได้แล้ว…อย่างเขายังต้องระวังอะไรอีกหรอ? บอดี้การ์ดก็มีตั้งหลายคน และเราควรดีใจด้วยซ้ำที่ลูกไม่ได้ไปสร้างปัญหาข้างนอก” เฝิงซิงไท่พูดและคว้ากระเป๋าเอกสารของเขาเพื่อเตรียมไปทำงานที่รัฐบาลจังหวัด เขาเพิ่งได้รับการแต่งตั้งและกำลังปลาบปลื้มกับงานของเขาอยู่ ใช่แล้ว เขามีคนขับรถ/บอดี้การ์ดส่วนตัวด้วย

เฝิงหยู่อาศัยจังหวะที่แม่กำลังเถียงกับพ่อของเขาอยู่และรีบหลบออกมา

ในปักกิ่ง เฝิงหยู่โทรหาผู้อำนวยการฟางเพื่อให้นัดพบกับกำปั้นเหล็กจู

บ่ายวันรุ่งขึ้น เฝิงหยู่มาถึงจงหนานไห่อีกครั้ง เฝิงหยู่เคยมาที่นี่หลายครั้งและมีผู้คนมากมายอิจฉาเขา!

เมื่อเฝิงหยู่เข้าไปในห้องประชุม เขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นกำปั้นเหล็กจูรอเขาอยู่ข้างในแล้ว เฝิงหยู่มองไปที่นาฬิกา ซึ่งเขาไม่ได้มาสาย แต่เป็นผู้นำต่างหากที่มาเร็วก่อนเวลา ทำไมผู้นำจึงมาถึงก่อนเวลานัด? มีเรื่องอะไรสำคัญเกิดขึ้นหรือเปล่า?

หรือว่าจะเกี่ยวกับยาที่เขาแนะนำให้ชายชราหรือเปล่า? ถ้ามีอะไรผิดปกติกับยา เขาจะต้องเดือดร้อนแน่!

“ท่านผู้นำ สวัสดีปีใหม่ครับ”

“สวัสดีปีใหม่เช่นกัน นั่งก่อนสิ” กำปั้นเหล็กจูตอบอย่างสบายๆ “ทำไมดูประหม่าจัง?”

“อ๋อ ผมรู้สึกตื่นเต้นที่ได้พบคุณน่ะครับ”

กำปั้นเหล็กจูหัวเราะและส่ายหน้า “คุณไม่ตรงไปตรงมาเหมือนเมื่อก่อนเลย โอเค ที่ผมโทรหาคุณก็เพราะว่าผมสงสัยว่าทำไมคุณถึงขอเงินกู้จำนวนมากจากธนาคารต่างประเทศโดยใช้หุ้นของบริษัทคุณ? อย่าตกใจ ไม่ใช่ว่าเรากำลังเฝ้าดูทุกการเคลื่อนไหวของคุณ แต่เรารู้เรื่องนี้ก็เพราะว่ารัฐบาลจับตาดูบริษัทต่างชาติในจีนและจำนวนเงินกู้ของคุณก็เยอะมากจนทำให้เรามองข้ามไม่ได้”

“ง่ายมากเลยครับ จีนไม่สามารถปล่อยเงินกู้ในสกุลดอลลาร์สหรัฐให้ผมได้” เฝิงหยู่ตอบ

“ดอลลาร์สหรัฐหรอ? ทำไมคุณถึงต้องการดอลลาร์สหรัฐจำนวนมากขนาดนั้น? ลงทุนในต่างประเทศหรอ?”

“ใช่ครับ บางส่วนจะเอาไปลงทุนในต่างประเทศและส่วนที่เหลือก็เอาไว้ใช้ในกรณีฉุกเฉินครับ” เฝิงหยู่พยักหน้าและตอบกลับ

“คุณใช้ทรัพย์สินทั้งหมดของคุณในประเทศจีนเพื่อกู้ยืมเงิน ไม่น่าจะเอาไปใช้ในกรณีฉุกเฉินนะ คุณกำลังประสบปัญหาเกี่ยวกับการลงทุนในต่างประเทศหรือเปล่า? ถ้าใช่ ประเทศสามารถช่วยคุณได้นะ”

ห้ะ? ประเทศต้องการช่วยผมงั้นหรอ?

เฝิงหยู่ตกใจ แต่เขาลองคิดอีกครั้งและรู้สึกว่านี่คงเป็นเรื่องปกติ เฝิงหยู่เป็นคนจีนและเขาก็จ่ายภาษีจำนวนมากให้กับประเทศจีน แถมเขายังได้บริจาคเงินจำนวนมากทุกปี จีนก็ต้องการช่วยเหลือคนอื่นๆ เช่นกัน แต่มีใครบ้างที่ประสบความสำเร็จเท่ากับเฝิงหยู่?

“ท่านผู้นำครับ ผมพูดตรง เลยนะครับ ผมอาจจะต้องการความช่วยเหลือจากประเทศ”

กำปั้นเหล็กจูนั่งตัวตรง เฝิงหยู่กำลังขอความช่วยเหลือจากประเทศงั้นหรอ? นั่นหมายความว่าปัญหาที่เขากำลังเผชิญอยู่ค่อนข้างรุนแรง

“ตลาดการเงินในประเทศของเราเริ่มต้นช้ามาก แต่คุณเห็นด้วยหรือเปล่าว่าตลาดการเงินของประเทศจะส่งผลกระทบต่อเศรษฐกิจของประเทศด้วย?” เฝิงหยู่ถาม

“แม้ว่าตลาดการเงินของเราจะไม่ใช่เสาหลักของประเทศ แต่ก็เป็นสิ่งสำคัญสำหรับเรา ในอนาคตเราจะมุ่งเน้นและพัฒนาอุตสาหกรรมการเงินของเรา ในประเทศอื่นๆ มีตัวอย่างของระบบเศรษฐกิจของประเทศที่พังไม่เป็นท่าเนื่องมาจากตลาดการเงินของพวกเขา” กำปั้นเหล็กจูเข้าใจเศรษฐกิจดีกว่าผู้นำคนอื่นๆ ที่เหลือในยุคนี้

“การแลกเปลี่ยนเงินตรา ประเทศของเราใช้อัตราแลกเปลี่ยนแบบลอยตัวและความผันผวนขึ้นอยู่กับอุปสงค์และอุปทานของตลาด อัตราแลกเปลี่ยนทางการเป็นเพียงข้อมูลอ้างอิงเท่านั้น แต่ไม่ว่าอัตราแลกเปลี่ยนจะขึ้นหรือลง ก็จะส่งผลกระทบต่อเศรษฐกิจของประเทศ โดยเฉพาะเศรษฐกิจที่มุ่งเน้นการส่งออก”

“เราไม่ใช่ประเทศเศรษฐกิจที่เน้นการส่งออกอยู่แล้วและรัฐบาลจะเข้าไปแทรกแซงเพื่อจำกัดความผันผวน  นอกจากนี้ เรายังมีทุนสำรองระหว่างต่างประเทศที่แข็งแกร่ง โดยเฉพาะเงินดอลลาร์สหรัฐ” กำปั้นเหล็กจูขมวดคิ้วขณะที่เขาตอบ

“ผมรู้ว่าประเทศของเรามีจุดอ่อนในเรื่องของการนำเข้าและส่งออก ซึ่งอาจดูเหมือนจะเป็นข้อเสียเปรียบ แต่สิ่งนี้จะช่วยป้องกันไม่ให้สกุลเงินของเราอ่อนค่าและหยุดเงินเฟ้อส่วนเกิน ตัวอย่างเช่น ในปี 1994 มีการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญระหว่างอัตราแลกเปลี่ยนของเรากับดอลลาร์สหรัฐอย่างกะทันหัน ซึ่งส่งผลกระทบต่อเศรษฐกิจของประเทศเราเพียงเล็กน้อยและเรายังได้รับประโยชน์จากเรื่องนี้อีกด้วย แต่ฮ่องกงล่ะ?”

กำปั้นเหล็กจูตกใจ “ฮ่องกงหรอ? ฮ่องกงมีปัญหาอะไร? มีใครพุ่งเป้าไปที่เงินดอลลาร์ฮ่องกงหรอ?”

เฝิงหยู่พยักหน้าแล้วก็ส่ายหน้า

“ไม่เพียงแต่เงินดอลลาร์ฮ่องกงนะครับ แต่สกุลเงินทั้งหมดของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้จะถูกโจมตี พวกเขาเป็นกลุ่มนักธุรกิจชาวยิวที่โลภมากและมีความเชี่ยวชาญในเรื่องการเก็งกำไร”

กำปั้นเหล็กจูมองไปที่เฝิงหยู่อย่างจริงจัง  “คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?”

เฝิงหยู่ยิ้มและชี้ไปที่ตัวเอง “เพราะพวกเขาเชิญผมให้ไปเข้าร่วมและผมก็ตอบตกลงครับ”

“คุณจะโจมตีฮ่องกงด้วยงั้นหรอ?” กำปั้นเหล็กจูโกรธมาก! คุณเป็นคนจีนและฮ่องกงก็กำลังจะคืนเกาะให้เรา พวกเขาจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของจีน คุณจะช่วยคนนอกโจมตีเราได้ยังไงกัน?

“เปล่าครับ ผมต้องการรักษาเสถียรภาพของอัตราเงินดอลลาร์ฮ่องกง แต่แค่ผมคนเดียวคงมีอำนาจไม่พอ ผมได้ติดต่อกับซูเปอร์แมนหลี่ ฟู่หยงฉีจากฮ่องกงและนักธุรกิจร่ำรวยและมีอิทธิพลรายอื่น ๆ ของฮ่องกงและพวกเขาจะดำเนินการเพื่อรักษาเสถียรภาพของฮ่องกง แต่เงินของเราอาจไม่เพียงพอและเมื่อถึงเวลานั้น เราอาจต้องการความช่วยเหลือจากรัฐบาล”

กำปั้นเหล็กจูใจเย็นลงหลังจากที่เขาได้ยินสิ่งที่เฝิงหยู่พูด “คุณต้องการให้ประเทศช่วยยังไงบ้าง?”

“เงินครับ เราต้องการเงินดอลลาร์สหรัฐและหวังว่าประเทศจะสามารถใช้ทุนสำรองระหว่างประเทศเพื่อตอบโต้นักล่าระหว่างประเทศพวกนั้นได้! เราจะสั่งสอนพวกนั้นให้เจ็บปวดที่สุด!”

“เรื่องนั้นไม่น่าจะเป็นปัญหา แต่เราคงต้องตรวจสอบก่อน คุณแน่ใจนะว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้น?”

“แน่ใจครับ เดือนหน้าเราจะเริ่มปฏิบัติการนี้และจุดแรกก็คือประเทศไทย”  เฝิงหยู่ตอบอย่างมั่นใจ

“ในเมื่อคุณเข้าร่วมแล้ว นั่นหมายความว่าคุณจะเข้าร่วมในการเก็งกำไรสกุลเงินพวกนั้นด้วยหรอ?”

เฝิงหยู่รู้สึกลำบากใจ แต่เขาก็พยักหน้า “ใช่ครับ ผมต้องเพิ่มเงินเพื่อหยุดพวกนั้น ผมจะเข้าใจวิธีการทำงานของพวกนั้น อีกอย่างถ้าเศรษฐกิจของประเทศพวกนั้นพังลง เราจะกลายเป็นประเทศที่แข็งแกร่งที่สุดในเอเชีย”

“คุณกำลังบอกผมว่าคุณรักชาติโดยการหาเงินด้วยวิธีนี้งั้นหรอ?”

“ใช่ครับ การโจมตีเศรษฐกิจของญี่ปุ่น สิงคโปร์ อินโดนีเซีย มาเลเซีย เกาหลีใต้ และไต้หวันจะเพิ่มอิทธิพลของจีนในเอเชีย”

“เดี๋ยวนะ ทำไมถึงรวมไต้หวันด้วยล่ะ? ไต้หวันยังเป็นส่วนหนึ่งของจีน คุณไม่ได้ช่วยพวกเขาด้วยหรอ?”

“ผมไม่ได้ตั้งใจจะช่วยพวกเขา อันที่จริงผมจะเติมเชื้อไฟและทำให้เศรษฐกิจของไต้หวันแย่ลง แบบนี้พวกนั้นจะไม่มีเงินซื้ออาวุธจากสหรัฐอเมริกาและจะเชื่อฟังเรา” เฝิงหยู่ตอบด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

กำปั้นเหล็กจูถึงกับอึ้ง “…………….” นี่มันตรรกะอะไรกันเนี่ย?!